Aristotle, Rhetoric, Book 3, chapter 10 4:

ἀνάγκη δὴ καὶ λέξιν καὶ ἐνθυμήματα ταῦτ’ εἶναι ἀστεῖα ὅσα ποιεῖ ἡμῖν μάθησιν ταχεῖαν· διὸ οὔτε τὰ ἐπιπόλαια τῶν ἐνθυμημάτων εὐδοκιμεῖ ἐπιπόλαια γὰρ λέγομεν τὰ παντὶ δῆλα, καὶ ἃ μηδὲν δεῖ ζητῆσαι, οὔτε ὅσα εἰρημένα ἀγνοοῦμεν, ἀλλ’ ὅσων ἢ ἅμα λεγομένων ἡ γνῶσισ γίνεται, καὶ εἰ μὴ πρότερον ὑπῆρχεν, ἢ μικρὸν ὑστερίζει ἡ διάνοια· γίγνεται γὰρ οἱο͂ν μάθησισ, ἐκείνων δὲ οὐδετέρου.