Ancient Greek Dictionary

Ancient Greek Dictionary

Ancient Greek-English Dictionary Language

χωρίζω

Non-contract Verb; 자동번역 Transliteration:

Principal Part: χωρίζω

Structure: χωρίζ (Stem) + ω (Ending)

Etym.: xwri/s

Sense

  1. I separate, divide, distinguish

Conjugation

Present tense

Active
1st person2nd person3rd person
IndicativeSingular χωρίζω χωρίζεις χωρίζει
Dual χωρίζετον χωρίζετον
Plural χωρίζομεν χωρίζετε χωρίζουσιν*
SubjunctiveSingular χωρίζω χωρίζῃς χωρίζῃ
Dual χωρίζητον χωρίζητον
Plural χωρίζωμεν χωρίζητε χωρίζωσιν*
OptativeSingular χωρίζοιμι χωρίζοις χωρίζοι
Dual χωρίζοιτον χωριζοίτην
Plural χωρίζοιμεν χωρίζοιτε χωρίζοιεν
ImperativeSingular χώριζε χωριζέτω
Dual χωρίζετον χωριζέτων
Plural χωρίζετε χωριζόντων, χωριζέτωσαν
Infinitive χωρίζειν
Participle MasculineFeminineNeuter
χωριζων χωριζοντος χωριζουσα χωριζουσης χωριζον χωριζοντος
Middle/Passive
1st person2nd person3rd person
IndicativeSingular χωρίζομαι χωρίζει, χωρίζῃ χωρίζεται
Dual χωρίζεσθον χωρίζεσθον
Plural χωριζόμεθα χωρίζεσθε χωρίζονται
SubjunctiveSingular χωρίζωμαι χωρίζῃ χωρίζηται
Dual χωρίζησθον χωρίζησθον
Plural χωριζώμεθα χωρίζησθε χωρίζωνται
OptativeSingular χωριζοίμην χωρίζοιο χωρίζοιτο
Dual χωρίζοισθον χωριζοίσθην
Plural χωριζοίμεθα χωρίζοισθε χωρίζοιντο
ImperativeSingular χωρίζου χωριζέσθω
Dual χωρίζεσθον χωριζέσθων
Plural χωρίζεσθε χωριζέσθων, χωριζέσθωσαν
Infinitive χωρίζεσθαι
Participle MasculineFeminineNeuter
χωριζομενος χωριζομενου χωριζομενη χωριζομενης χωριζομενον χωριζομενου

Imperfect tense

Active
1st person2nd person3rd person
IndicativeSingular ἐχώριζον ἐχώριζες ἐχώριζεν*
Dual ἐχωρίζετον ἐχωριζέτην
Plural ἐχωρίζομεν ἐχωρίζετε ἐχώριζον
Middle/Passive
1st person2nd person3rd person
IndicativeSingular ἐχωριζόμην ἐχωρίζου ἐχωρίζετο
Dual ἐχωρίζεσθον ἐχωριζέσθην
Plural ἐχωριζόμεθα ἐχωρίζεσθε ἐχωρίζοντο

The inflection forms above were generated by rules and some usages of them were not attested.

Due to a bug of system, some forms may display wrong accents.

Examples

  • διόπερ ἀπὸ τῶν πτηνῶν αὐτὰσ χωρίζει λέγων τῇ μὲν τ’ οὐδὲ ποτητὰ παρέρχεται οὐδὲ Πέλειαι. (Athenaeus, The Deipnosophists, Book 11, book 11, chapter 79 3:4)
  • ἀκούσασ δὲ ταῦτα διαλεγομένου τοῦ ἀνδρὸσ, οἷσ κέχρηται καὶ Πλάτων, τὴν μὲν ἡδονὴν ἀποκαλῶν μέγιστον κακοῦ δέλεαρ, συμφορὰν δὲ τῇ ψυχῇ τὸ σῶμα πρώτην, λύσιν δὲ καὶ καθαρμὸν οἷσ μάλιστα χωρίζει καὶ ἀφίστησιν αὑτὴν τῶν περὶ τὸ σῶμα παθημάτων λογισμοῖσ, ἔτι μᾶλλον ἠγάπησε τὸ λιτὸν καὶ τὴν ἐγκράτειαν. (Plutarch, Marcus Cato, chapter 2 3:2)
  • λέγω τοίνυν αὖθισ ἐξ ἀρχῆσ, ὅτι δυεῖν ὑποκειμένων φύσεων, τῆσ μὲν αἰσθητῆσ ἐν γενέσει καὶ φθορᾷ μεταβόλου καὶ φορητῆσ ἄλλοτ’ ἄλλωσ, ἑτέρασ δ’ ἐν οὐσίᾳ νοητῆσ ἀεὶ κατὰ ταὐτὰ ὡσαύτωσ ἐχούσησ, δεινόν ἐστιν, ὦ ἑταῖρε, τὴν μὲν νοητὴν διωρίσθαι καὶ διαφορὰν ἔχειν ἐν ἑαυτῇ, τὴν δὲ σωματικὴν καὶ παθητικὴν εἰ μὴ μίαν τισ ἀπολείπει συμπεφυκυῖαν αὑτῇ καὶ συννεύουσαν ἀλλὰ χωρίζει καὶ διίστησιν, ἀγανακτεῖν καὶ δυσχεραίνειν. (Plutarch, De defectu oraculorum, section 344)
  • ἡ γὰρ ἐντελέχεια χωρίζει, ὥστ’ εἰ ἡ οὐσία ἕν, οὐκ ἔσται ἐξ οὐσιῶν ἐνυπαρχουσῶν καὶ κατὰ τοῦτον τὸν τρόπον, ὃν λέγει Δημόκριτοσ ὀρθῶσ· (Aristotle, Metaphysics, Book 7 218:1)
  • ἀξιοπιστότεροσ ὢν τριάκοντα φυλὰσ ἐπὶ Τυλλίου τὰσ πάσασ γενέσθαι λέγει καὶ οὐ χωρίζει τῶν μοιρῶν τὸν ἀριθμόν. (Dionysius of Halicarnassus, Antiquitates Romanae, Books IV-VI, book 4, chapter 15 2:1)

Synonyms

  1. I separate

Derived

Similar forms

Source: Ancient Greek entries from Wiktionary

Find this word at Wiktionary

SEARCH

MENU NAVIGATION