φίλοινος
First/Second declension Adjective;
자동번역
Transliteration:
Principal Part:
φίλοινος
φίλοινον
Structure:
φιλοιν
(Stem)
+
ος
(Ending)
Declension
First/Second declension
The inflection forms above were generated by rules and some usages of them were not attested.
Due to a bug of system, some forms may display wrong accents.
- διὸ καὶ Δίων ὁ ἐξ Ἀκαδημίασ φιλοίνουσ καὶ φιλοπότασ τοὺσ Αἰγυπτίουσ γενέσθαι· (Athenaeus, The Deipnosophists, book 1, chapter 61 1:1)
- ὅτι δὲ φίλοινοι Αἰγύπτιοι, σημεῖον καὶ τὸ παρὰ μόνοισ αὐτοῖσ ὡσ νόμιμον ἐν τοῖσ δείπνοισ πρὸ πάντων ἐδεσμάτων κράμβασ ἔσθειν ἑφθὰσ καὶ μέχρι τοῦ δεῦρο παρασκευάζεσθαι. (Athenaeus, The Deipnosophists, book 1, chapter 621)
- φίλοινοσ δ’ ἐστὶν ὁ πρὸσ οἶνον ἕτοιμοσ, φιλοπότησ δὲ ὁ πρὸσ πότουσ, κωθωνιστὴσ δὲ ὁ μέχρι μέθησ, πλεῖστον δὲ ἔπινε τῶν μὲν ἡρώων Νέστωρ ὁ τριγέρων· (Athenaeus, The Deipnosophists, Book 10, book 10, chapter 421)
- Φύλαρχοσ δὲ ἐν τῇ ἕκτῃ τῶν ἱστοριῶν Ἀντίοχόν φησι τὸν βασιλέα φίλοινον γενόμενον μεθύσκεσθαί τε καὶ κοιμᾶσθαι ἐπὶ πλέον, εἶθ’ ἑσπέρασ πάλιν ἀφυπνιζόμενον ἐπιπίνειν. (Athenaeus, The Deipnosophists, Book 10, book 10, chapter 51 1:2)
- ὅτι δὲ φίλοινον τὸ τῶν γυναικῶν γένοσ κοινόν. (Athenaeus, The Deipnosophists, Book 10, book 10, chapter 56 2:1)
- τοὺσ φιλοδόξουσ, καθάπερ τοὺσ φιλογύνασ γυναικομανεῖσ καὶ τοὺσ φιλόρνιθασ ὀρνιθομανεῖσ, τὸ αὐτὸ σημαινόντων τῶν ὀνομάτων τούτων, ὥστε καὶ τὰ λοιπὰ μὴ ἀλλοτρίωσ καλεῖσθαι τὸν τρόπον τοῦτον, καὶ γὰρ ὁ φίλοψοσ καὶ ὁ ὀψοφάγοσ οἱο͂ν ὀψομανήσ ἐστι καὶ ὁ φίλοινοσ οἰνομανὴσ καὶ ὡσαύτωσ ἐπὶ τῶν ὁμοίων, οὐκ ἀλλοτρίωσ τῆσ μανίασ κειμένησ ἐπ’ αὐτοῖσ ὡσ ἁμαρτάνουσι μανικῶσ καὶ τῆσ ἀληθείασ ἐπὶ πλεῖον ἀπαρτωμένοισ. (Athenaeus, The Deipnosophists, Book 11, book 11, chapter 12 1:1)
- ὅτι δέ ἐστι τὸ ὀξύβαφον εἶδοσ κύλικοσ μικρᾶσ κεραμέασ σαφῶσ παρίστησιν Ἀντιφάνησ ἐν Μύστιδι διὰ τούτων γραῦσ ἐστι φίλοινοσ ἐπαινοῦσα κύλικα μεγάλην καὶ ἐξευτελίζουσα τὸ ὀξύβαφον ὡσ βραχύ. (Athenaeus, The Deipnosophists, Book 11, book 11, chapter 87 1:4)
- τό τε γὰρ φιλεῖν ἡδύ οὐδεὶσ γὰρ φίλοινοσ μὴ χαίρων οἴνῳ καὶ τὸ φιλεῖσθαι ἡδύ· (Aristotle, Rhetoric, Book 1, chapter 11 17:2)
- Μαρωνὶσ ἡ φίλοινοσ, ἡ πίθων σποδόσ, ἐνταῦθα κεῖται γρῆϋσ, ἧσ ὑπὲρ τάφου γνωστὸν πρόκειται πᾶσιν Ἀττικὴ κύλιξ. (Unknown, Greek Anthology, Volume II, book 7, chapter 4551)
