뜻

2. 피하다, 빠져나가다, 제쳐놓다, 회피하다, 없애다, 탈출하다, 제거하다, 쫓다

1. to prove by knocking or ringing
2. to drive from oneself, get rid of, elude, to evade, by delays, to practise evasions, to escape from

예문

• ὡσ δ’ ᾐσθόμην αὐτὸν διακρουόμενόν με, προσέρχομαι τῷ Λάμπιδι, λέγων ὅτι οὐδὲν ποιεῖ τῶν δικαίων Φορμίων οὐδ’ ἀποδίδωσι τὸ δάνειον, καὶ ἅμα ἠρόμην αὐτὸν εἰ εἰδείη ὅπου ἐστίν, ἵνα προσκαλεσαίμην αὐτόν. (Demosthenes, Speeches 31-40, 21:1)

  (데모스테네스, Speeches 31-40, 21:1)

• φεύγοντοσ μὲν γάρ, οἶμαι, καὶ ἠδικηκότοσ ἐστὶ τὸ τὸν παρόντα τρόπον τοῦ δοῦναι δίκην διακρουόμενον τὸν οὐκ ὄνθ’ ὡσ ἔδει γενέσθαι λέγειν, δικαστῶν δέ γε σωφρόνων τούτοισ τε μὴ προσέχειν καὶ ὃν ἂν λάβωσιν ἀσελγαίνοντα κολάζειν. (Demosthenes, Speeches 21-30, 37:2)

  (데모스테네스, Speeches 21-30, 37:2)

유사 형태

• διακρούσεται (3)
• διακρούσηται (3)
• διακρούονται (2)
• διάκρουσις (2)
• διακρούσεως (2)
• διακρούσεις (2)
• διάκρουσιν (1)
• διακρούεται (1)
• διακρούσει (1)
• διακρούοντα (1)
• διακρούεσθαι (1)
• διακρούσεσι (1)
• διακρούου (1)
• διακρουόμενα (1)
• διακροτῆσαι (1)

출처: Henry George Liddell. Robert Scott. "A Greek-English Lexicon". revised and augmented throughout by. Sir Henry Stuart Jones.