Homer, Odyssey, Book 17 59:

"δόσ, φίλοσ· οὐ μέν μοι δοκέεισ ὁ κάκιστοσ Ἀχαιῶν ἔμμεναι, ἀλλ’ ὤριστοσ, ἐπεὶ βασιλῆϊ ἐοίκασ. τῷ σε χρὴ δόμεναι καὶ λώϊον ἠέ περ ἄλλοι σίτου· ἐγὼ δέ κέ σε κλείω κατ’ ἀπείρονα γαῖαν. καὶ γὰρ ἐγώ ποτε οἶκον ἐν ἀνθρώποισιν ἔναιον ὄλβιοσ ἀφνειὸν καὶ πολλάκι δόσκον ἀλήτῃ, τοίῳ ὁποῖοσ ἐοί καὶ ὅτευ κεχρημένοσ ἔλθοι· ἦσαν δὲ δμῶεσ μάλα μυρίοι ἄλλα τε πολλὰ οἷσίν τ’ εὖ ζώουσι καὶ ἀφνειοὶ καλέονται.