Homer, Odyssey, Book 9

(호메로스, 오디세이아, Book 9)

τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ· "Ἀλκίνοε κρεῖον, πάντων ἀριδείκετε λαῶν, ἦ τοι μὲν τόδε καλὸν ἀκουέμεν ἐστὶν ἀοιδοῦ τοιοῦδ’ οἱο͂σ ὅδ’ ἐστί, θεοῖσ ἐναλίγκιοσ αὐδήν. οὐ γὰρ ἐγώ γέ τί φημι τέλοσ χαριέστερον εἶναι ἢ ὅτ’ ἐυφροσύνη μὲν ἔχῃ κάτα δῆμον ἅπαντα, δαιτυμόνεσ δ’ ἀνὰ δώματ’ ἀκουάζωνται ἀοιδοῦ ἥμενοι ἑξείησ, παρὰ δὲ πλήθωσι τράπεζαι σίτου καὶ κρειῶν, μέθυ δ’ ἐκ κρητῆροσ ἀφύσσων οἰνοχόοσ φορέῃσι καὶ ἐγχείῃ δεπάεσσι· τοῦτό τί μοι κάλλιστον ἐνὶ φρεσὶν εἴδεται εἶναι. σοὶ δ’ ἐμὰ κήδεα θυμὸσ ἐπετράπετο στονόεντα εἴρεσθ’, ὄφρ’ ἔτι μᾶλλον ὀδυρόμενοσ στεναχίζω· τί πρῶτόν τοι ἔπειτα, τί δ’ ὑστάτιον καταλέξω; κήδε’ ἐπεί μοι πολλὰ δόσαν θεοὶ Οὐρανίωνεσ. νῦν δ’ ὄνομα πρῶτον μυθήσομαι, ὄφρα καὶ ὑμεῖσ εἴδετ’, ἐγὼ δ’ ἂν ἔπειτα φυγὼν ὕπο νηλεὲσ ἦμαρ ὑμῖν ξεῖνοσ ἐώ καὶ ἀπόπροθι δώματα ναίων. εἴμ’ Ὀδυσεὺσ Λαερτιάδησ, ὃσ πᾶσι δόλοισιν ἀνθρώποισι μέλω, καί μευ κλέοσ οὐρανὸν ἵκει. ναιετάω δ’ Ἰθάκην ἐυδείελον· ἐν δ’ ὄροσ αὐτῇ Νήριτον εἰνοσίφυλλον, ἀριπρεπέσ· ἀμφὶ δὲ νῆσοι πολλαὶ ναιετάουσι μάλα σχεδὸν ἀλλήλῃσι, Δουλίχιόν τε Σάμη τε καὶ ὑλήεσσα Ζάκυνθοσ. αὐτὴ δὲ χθαμαλὴ πανυπερτάτη εἰν ἁλὶ κεῖται πρὸσ ζόφον, αἱ δέ τ’ ἄνευθε πρὸσ ἠῶ τ’ ἠέλιόν τε, τρηχεῖ’, ἀλλ’ ἀγαθὴ κουροτρόφοσ· οὔ τοι ἐγώ γε ἧσ γαίησ δύναμαι γλυκερώτερον ἄλλο ἰδέσθαι. ἦ μέν μ’ αὐτόθ’ ἔρυκε Καλυψώ, δῖα θεάων, ἐν σπέσσι γλαφυροῖσι, λιλαιομένη πόσιν εἶναι· ὣσ δ’ αὔτωσ Κίρκη κατερήτυεν ἐν μεγάροισιν Αἰαίη δολόεσσα, λιλαιομένη πόσιν εἶναι· ἀλλ’ ἐμὸν οὔ ποτε θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν ἔπειθον. ὣσ οὐδὲν γλύκιον ἧσ πατρίδοσ οὐδὲ τοκήων γίγνεται, εἴ περ καί τισ ἀπόπροθι πίονα οἶκον γαίῃ ἐν ἀλλοδαπῇ ναίει ἀπάνευθε τοκήων. εἰ δ’ ἄγε τοι καὶ νόστον ἐμὸν πολυκηδέ’ ἐνίσπω, ὅν μοι Ζεὺσ ἐφέηκεν ἀπὸ Τροίηθεν ἰόντι. "Ἰλιόθεν με φέρων ἄνεμοσ Κικόνεσσι πέλασσεν, Ἰσμάρῳ.

ἔνθα δ’ ἐγὼ πόλιν ἔπραθον, ὤλεσα δ’ αὐτούσ· ἐκ πόλιοσ δ’ ἀλόχουσ καὶ κτήματα πολλὰ λαβόντεσ δασσάμεθ’, ὡσ μή τίσ μοι ἀτεμβόμενοσ κίοι ἴσησ. ἔνθ’ ἦ τοι μὲν ἐγὼ διερῷ ποδὶ φευγέμεν ἡμέασ ἠνώγεα, τοὶ δὲ μέγα νήπιοι οὐκ ἐπίθοντο. ἔνθα δὲ πολλὸν μὲν μέθυ πίνετο, πολλὰ δὲ μῆλα ἔσφαζον παρὰ θῖνα καὶ εἰλίποδασ ἕλικασ βοῦσ· τόφρα δ’ ἄρ’ οἰχόμενοι Κίκονεσ Κικόνεσσι γεγώνευν, οἵ σφιν γείτονεσ ἦσαν, ἅμα πλέονεσ καὶ ἀρείουσ, ἤπειρον ναίοντεσ, ἐπιστάμενοι μὲν ἀφ’ ἵππων ἀνδράσι μάρνασθαι καὶ ὅθι χρὴ πεζὸν ἐόντα.

ἦλθον ἔπειθ’ ὅσα φύλλα καὶ ἄνθεα γίγνεται ὡρ́ῃ, ἠέριοι· τότε δή ῥα κακὴ Διὸσ αἶσα παρέστη ἡμῖν αἰνομόροισιν, ἵν’ ἄλγεα πολλὰ πάθοιμεν. στησάμενοι δ’ ἐμάχοντο μάχην παρὰ νηυσὶ θοῇσι, βάλλον δ’ ἀλλήλουσ χαλκήρεσιν ἐγχείῃσιν. ὄφρα μὲν ἠὼσ ἦν καὶ ἀέξετο ἱερὸν ἦμαρ, τόφρα δ’ ἀλεξόμενοι μένομεν πλέονάσ περ ἐόντασ. ἦμοσ δ’ ἠέλιοσ μετενίσσετο βουλυτόνδε, καὶ τότε δὴ Κίκονεσ κλῖναν δαμάσαντεσ Ἀχαιούσ. ἓξ δ’ ἀφ’ ἑκάστησ νηὸσ ἐυκνήμιδεσ ἑταῖροι ὤλονθ’· οἱ δ’ ἄλλοι φύγομεν θάνατόν τε μόρον τε. "ἔνθεν δὲ προτέρω πλέομεν ἀκαχήμενοι ἦτορ, ἄσμενοι ἐκ θανάτοιο, φίλουσ ὀλέσαντεσ ἑταίρουσ.

ἀλλά με κῦμα ῥόοσ τε περιγνάμπτοντα Μάλειαν καὶ Βορέησ ἀπέωσε, παρέπλαγξεν δὲ Κυθήρων. οὐδ’ ἄρα μοι προτέρω νῆεσ κίον ἀμφιέλισσαι, πρίν τινα τῶν δειλῶν ἑτάρων τρὶσ ἕκαστον ἀῦσαι, οἳ θάνον ἐν πεδίῳ Κικόνων ὕπο δῃωθέντεσ. νηυσὶ δ’ ἐπῶρσ’ ἄνεμον Βορέην νεφεληγερέτα Ζεὺσ λαίλαπι θεσπεσίῃ, σὺν δὲ νεφέεσσι κάλυψε γαῖαν ὁμοῦ καὶ πόντον· ὀρώρει δ’ οὐρανόθεν νύξ. αἱ μὲν ἔπειτ’ ἐφέροντ’ ἐπικάρσιαι, ἱστία δέ σφιν τριχθά τε καὶ τετραχθὰ διέσχισεν ἲσ ἀνέμοιο. καὶ τὰ μὲν ἐσ νῆασ κάθεμεν, δείσαντεσ ὄλεθρον, αὐτὰσ δ’ ἐσσυμένωσ προερέσσαμεν ἤπειρόνδε. ἔνθα δύω νύκτασ δύο τ’ ἤματα συνεχὲσ αἰεὶ κείμεθ’, ὁμοῦ καμάτῳ τε καὶ ἄλγεσι θυμὸν ἔδοντεσ. ἀλλ’ ὅτε δὴ τρίτον ἦμαρ ἐυπλόκαμοσ τέλεσ’ Ηὤσ, ἱστοὺσ στησάμενοι ἀνά θ’ ἱστία λεύκ’ ἐρύσαντεσ ἥμεθα, τὰσ δ’ ἄνεμόσ τε κυβερνῆταί τ’ ἴθυνον. καί νύ κεν ἀσκηθὴσ ἱκόμην ἐσ πατρίδα γαῖαν· "ἔνθεν δ’ ἐννῆμαρ φερόμην ὀλοοῖσ ἀνέμοισιν πόντον ἐπ’ ἰχθυόεντα·

οἱ δ’ αἶψ’ εἴσβαινον καὶ ἐπὶ κληῖσι καθῖζον, ἑξῆσ δ’ ἑζόμενοι πολιὴν ἅλα τύπτον ἐρετμοῖσ. ἀτὰρ δεκάτῃ ἐπέβημεν γαίησ Λωτοφάγων, οἵ τ’ ἄνθινον εἶδαρ ἔδουσιν. ἔνθα δ’ ἐπ’ ἠπείρου βῆμεν καὶ ἀφυσσάμεθ’ ὕδωρ, αἶψα δὲ δεῖπνον ἕλοντο θοῇσ παρὰ νηυσὶν ἑταῖροι. αὐτὰρ ἐπεὶ σίτοιό τ’ ἐπασσάμεθ’ ἠδὲ ποτῆτοσ, δὴ τοτ’ ἐγὼν ἑτάρουσ προί̈ειν πεύθεσθαι ἰόντασ, οἵ τινεσ ἀνέρεσ εἰε͂ν ἐπὶ χθονὶ σῖτον ἔδοντεσ ἄνδρε δύω κρίνασ, τρίτατον κήρυχ’ ἅμ’ ὀπάσσασ. οἱ δ’ αἶψ’ οἰχόμενοι μίγεν ἀνδράσι Λωτοφάγοισιν· οὐδ’ ἄρα Λωτοφάγοι μήδονθ’ ἑτάροισιν ὄλεθρον ἡμετέροισ, ἀλλά σφι δόσαν λωτοῖο πάσασθαι. τῶν δ’ ὅσ τισ λωτοῖο φάγοι μελιηδέα καρπόν, οὐκέτ’ ἀπαγγεῖλαι πάλιν ἤθελεν οὐδὲ νέεσθαι, ἀλλ’ αὐτοῦ βούλοντο μετ’ ἀνδράσι Λωτοφάγοισι λωτὸν ἐρεπτόμενοι μενέμεν νόστου τε λαθέσθαι. τοὺσ μὲν ἐγὼν ἐπὶ νῆασ ἄγον κλαίοντασ ἀνάγκῃ, νηυσὶ δ’ ἐνὶ γλαφυρῇσιν ὑπὸ ζυγὰ δῆσα ἐρύσσασ. αὐτὰρ τοὺσ ἄλλουσ κελόμην ἐρίηρασ ἑταίρουσ σπερχομένουσ νηῶν ἐπιβαινέμεν ὠκειάων, μή πώσ τισ λωτοῖο φαγὼν νόστοιο λάθηται. "ἔνθεν δὲ προτέρω πλέομεν ἀκαχήμενοι ἦτορ·

Κυκλώπων δ’ ἐσ γαῖαν ὑπερφιάλων ἀθεμίστων ἱκόμεθ’, οἵ ῥα θεοῖσι πεποιθότεσ ἀθανάτοισιν οὔτε φυτεύουσιν χερσὶν φυτὸν οὔτ’ ἀρόωσιν, ἀλλὰ τά γ’ ἄσπαρτα καὶ ἀνήροτα πάντα φύονται, πυροὶ καὶ κριθαὶ ἠδ’ ἄμπελοι, αἵ τε φέρουσιν οἶνον ἐριστάφυλον, καί σφιν Διὸσ ὄμβροσ ἀέξει. τοῖσιν δ’ οὔτ’ ἀγοραὶ βουληφόροι οὔτε θέμιστεσ, ἀλλ’ οἵ γ’ ὑψηλῶν ὀρέων ναίουσι κάρηνα ἐν σπέσσι γλαφυροῖσι, θεμιστεύει δὲ ἕκαστοσ παίδων ἠδ’ ἀλόχων, οὐδ’ ἀλλήλων ἀλέγουσιν. "νῆσοσ ἔπειτα λάχεια παρὲκ λιμένοσ τετάνυσται, γαίησ Κυκλώπων οὔτε σχεδὸν οὔτ’ ἀποτηλοῦ, ὑλήεσσ’·

ἐν δ’ αἶγεσ ἀπειρέσιαι γεγάασιν ἄγριαι· οὐ μὲν γὰρ πάτοσ ἀνθρώπων ἀπερύκει, οὐδέ μιν εἰσοιχνεῦσι κυνηγέται, οἵ τε καθ’ ὕλην ἄλγεα πάσχουσιν κορυφὰσ ὀρέων ἐφέποντεσ. οὔτ’ ἄρα ποίμνῃσιν καταί̈σχεται οὔτ’ ἀρότοισιν, ἀλλ’ ἥ γ’ ἄσπαρτοσ καὶ ἀνήροτοσ ἤματα πάντα ἀνδρῶν χηρεύει, βόσκει δέ τε μηκάδασ αἶγασ. οὐ γὰρ Κυκλώπεσσι νέεσ πάρα μιλτοπάρῃοι, οὐδ’ ἄνδρεσ νηῶν ἔνι τέκτονεσ, οἵ κε κάμοιεν νῆασ ἐυσσέλμουσ, αἵ κεν τελέοιεν ἕκαστα ἄστε’ ἐπ’ ἀνθρώπων ἱκνεύμεναι, οἱᾶ́ τε πολλὰ ἄνδρεσ ἐπ’ ἀλλήλουσ νηυσὶν περόωσι θάλασσαν· οἵ κέ σφιν καὶ νῆσον ἐυκτιμένην ἐκάμοντο. οὐ μὲν γάρ τι κακή γε, φέροι δέ κεν ὡρ́ια πάντα· ἐν μὲν γὰρ λειμῶνεσ ἁλὸσ πολιοῖο παρ’ ὄχθασ ὑδρηλοὶ μαλακοί· μάλα κ’ ἄφθιτοι ἄμπελοι εἰε͂ν. ἐν δ’ ἄροσισ λείη· μάλα κεν βαθὺ λήιον αἰεὶ εἰσ ὡρ́ασ ἀμῷεν, ἐπεὶ μάλα πῖαρ ὑπ’ οὖδασ. ἐν δὲ λιμὴν ἐύορμοσ, ἵν’ οὐ χρεὼ πείσματόσ ἐστιν, οὔτ’ εὐνὰσ βαλέειν οὔτε πρυμνήσι’ ἀνάψαι, ἀλλ’ ἐπικέλσαντασ μεῖναι χρόνον εἰσ ὅ κε ναυτέων θυμὸσ ἐποτρύνῃ καὶ ἐπιπνεύσωσιν ἀῆται. αὐτὰρ ἐπὶ κρατὸσ λιμένοσ ῥέει ἀγλαὸν ὕδωρ, κρήνη ὑπὸ σπείουσ· περὶ δ’ αἴγειροι πεφύασιν. ἔνθα κατεπλέομεν, καί τισ θεὸσ ἡγεμόνευεν νύκτα δι’ ὀρφναίην, οὐδὲ προυφαίνετ’ ἰδέσθαι· ἀὴρ γὰρ περὶ νηυσὶ βαθεῖ’ ἦν, οὐδὲ σελήνη οὐρανόθεν προύφαινε, κατείχετο δὲ νεφέεσσιν. ἔνθ’ οὔ τισ τὴν νῆσον ἐσέδρακεν ὀφθαλμοῖσιν, οὔτ’ οὖν κύματα μακρὰ κυλινδόμενα προτὶ χέρσον εἰσίδομεν, πρὶν νῆασ ἐυσσέλμουσ ἐπικέλσαι. κελσάσῃσι δὲ νηυσὶ καθείλομεν ἱστία πάντα, ἐκ δὲ καὶ αὐτοὶ βῆμεν ἐπὶ ῥηγμῖνι θαλάσσησ· ἔνθα δ’ ἀποβρίξαντεσ ἐμείναμεν Ηὦ δῖαν. "ἦμοσ δ’ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλοσ Ηὤσ, νῆσον θαυμάζοντεσ ἐδινεόμεσθα κατ’ αὐτήν.

ὦρσαν δὲ νύμφαι, κοῦραι Διὸσ αἰγιόχοιο, αἶγασ ὀρεσκῴουσ, ἵνα δειπνήσειαν ἑταῖροι. αὐτίκα καμπύλα τόξα καὶ αἰγανέασ δολιχαύλουσ εἱλόμεθ’ ἐκ νηῶν, διὰ δὲ τρίχα κοσμηθέντεσ βάλλομεν· αἶψα δ’ ἔδωκε θεὸσ μενοεικέα θήρην. νῆεσ μέν μοι ἕποντο δυώδεκα, ἐσ δὲ ἑκάστην ἐννέα λάγχανον αἶγεσ· ἐμοὶ δὲ δέκ’ ἔξελον οἰῴ. "ὣσ τότε μὲν πρόπαν ἦμαρ ἐσ ἠέλιον καταδύντα ἥμεθα δαινύμενοι κρέα τ’ ἄσπετα καὶ μέθυ ἡδύ·

οὐ γάρ πω νηῶν ἐξέφθιτο οἶνοσ ἐρυθρόσ, ἀλλ’ ἐνέην· πολλὸν γὰρ ἐν ἀμφιφορεῦσιν ἕκαστοι ἠφύσαμεν Κικόνων. ἱερὸν πτολίεθρον ἑλόντεσ. Κυκλώπων δ’ ἐσ γαῖαν ἐλεύσσομεν ἐγγὺσ ἐόντων, καπνόν τ’ αὐτῶν τε φθογγὴν ὀίων τε καὶ αἰγῶν. ἦμοσ δ’ ἠέλιοσ κατέδυ καὶ ἐπὶ κνέφασ ἦλθε, δὴ τότε κοιμήθημεν ἐπὶ ῥηγμῖνι θαλάσσησ. ἦμοσ δ’ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλοσ Ηὤσ, καὶ τότ’ ἐγὼν ἀγορὴν θέμενοσ μετὰ πᾶσιν ἐείπον· "ἄλλοι μὲν νῦν μίμνετ’, ἐμοὶ ἐρίηρεσ ἑταῖροι·

αὐτὰρ ἐγὼ σὺν νηί τ’ ἐμῇ καὶ ἐμοῖσ ἑτάροισιν ἐλθὼν τῶνδ’ ἀνδρῶν πειρήσομαι, οἵ τινέσ εἰσιν, ἤ ῥ’ οἵ γ’ ὑβρισταί τε καὶ ἄγριοι οὐδὲ δίκαιοι, ἠε͂ φιλόξεινοι, καί σφιν νόοσ ἐστὶ θεουδήσ. "ὣσ εἰπὼν ἀνὰ νηὸσ ἔβην, ἐκέλευσα δ’ ἑταίρουσ αὐτούσ τ’ ἀμβαίνειν ἀνά τε πρυμνήσια λῦσαι.

οἱ δ’ αἶψ’ εἴσβαινον καὶ ἐπὶ κληῖσι καθῖζον, ἑξῆσ δ’ ἑζόμενοι πολιὴν ἅλα τύπτον ἐρετμοῖσ. ἀλλ’ ὅτε δὴ τὸν χῶρον ἀφικόμεθ’ ἐγγὺσ ἐόντα, ἔνθα δ’ ἐπ’ ἐσχατιῇ σπέοσ εἴδομεν ἄγχι θαλάσσησ, ὑψηλόν, δάφνῃσι κατηρεφέσ. ἔνθα δὲ πολλὰ μῆλ’, ὀιέ́σ τε καὶ αἶγεσ, ἰαύεσκον· περὶ δ’ αὐλὴ ὑψηλὴ δέδμητο κατωρυχέεσσι λίθοισι μακρῇσίν τε πίτυσσιν ἰδὲ δρυσὶν ὑψικόμοισιν. ἔνθα δ’ ἀνὴρ ἐνίαυε πελώριοσ, ὅσ ῥα τὰ μῆλα οἰο͂σ ποιμαίνεσκεν ἀπόπροθεν· οὐδὲ μετ’ ἄλλουσ πωλεῖτ’, ἀλλ’ ἀπάνευθεν ἐὼν ἀθεμίστια ᾔδη. καὶ γὰρ θαῦμ’ ἐτέτυκτο πελώριον, οὐδὲ ἐῴκει ἀνδρί γε σιτοφάγῳ, ἀλλὰ ῥίῳ ὑλήεντι ὑψηλῶν ὀρέων, ὅ τε φαίνεται οἰο͂ν ἀπ’ ἄλλων. "δὴ τότε τοὺσ ἄλλουσ κελόμην ἐρίηρασ ἑταίρουσ αὐτοῦ πὰρ νηί τε μένειν καὶ νῆα ἔρυσθαι, αὐτὰρ ἐγὼ κρίνασ ἑτάρων δυοκαίδεκ’ ἀρίστουσ βῆν·

αὐτίκα γάρ μοι ὀίσατο θυμὸσ ἀγήνωρ ἄνδρ’ ἐπελεύσεσθαι μεγάλην ἐπιειμένον ἀλκήν, ἄγριον, οὔτε δίκασ ἐὺ εἰδότα οὔτε θέμιστασ. ἀτὰρ αἴγεον ἀσκὸν ἔχον μέλανοσ οἴνοιο ἡδέοσ, ὅν μοι ἔδωκε Μάρων, Εὐάνθεοσ υἱόσ, ἱρεὺσ Ἀπόλλωνοσ, ὃσ Ἴσμαρον ἀμφιβεβήκει, οὕνεκά μιν σὺν παιδὶ περισχόμεθ’ ἠδὲ γυναικὶ ἁζόμενοι· ᾤκει γὰρ ἐν ἄλσεϊ δενδρήεντι Φοίβου Ἀπόλλωνοσ. ὁ δέ μοι πόρεν ἀγλαὰ δῶρα· χρυσοῦ μέν μοι ἔδωκ’ ἐυεργέοσ ἑπτὰ τάλαντα, δῶκε δέ μοι κρητῆρα πανάργυρον, αὐτὰρ ἔπειτα οἶνον ἐν ἀμφιφορεῦσι δυώδεκα πᾶσιν ἀφύσσασ ἡδὺν ἀκηράσιον, θεῖον ποτόν· οὐδέ τισ αὐτὸν ἠείδη δμώων οὐδ’ ἀμφιπόλων ἐνὶ οἴκῳ, ἀλλ’ αὐτὸσ ἄλοχόσ τε φίλη ταμίη τε μί’ οἰή. τὸν δ’ ὅτε πίνοιεν μελιηδέα οἶνον ἐρυθρόν, ἓν δέπασ ἐμπλήσασ ὕδατοσ ἀνὰ εἴκοσι μέτρα χεῦ’, ὀδμὴ δ’ ἡδεῖα ἀπὸ κρητῆροσ ὀδώδει θεσπεσίη· τότ’ ἂν οὔ τοι ἀποσχέσθαι φίλον ἠε͂ν. τοῦ φέρον ἐμπλήσασ ἀσκὸν μέγαν, ἐν δὲ καὶ ᾖα κωρύκῳ· "καρπαλίμωσ δ’ εἰσ ἄντρον ἀφικόμεθ’, οὐδέ μιν ἔνδον εὑρ́ομεν, ἀλλ’ ἐνόμευε νομὸν κάτα πίονα μῆλα.

ἐλθόντεσ δ’ εἰσ ἄντρον ἐθηεύμεσθα ἕκαστα. ταρσοὶ μὲν τυρῶν βρῖθον, στείνοντο δὲ σηκοὶ ἀρνῶν ἠδ’ ἐρίφων· διακεκριμέναι δὲ ἕκασται ἔρχατο, χωρὶσ μὲν πρόγονοι, χωρὶσ δὲ μέτασσαι, χωρὶσ δ’ αὖθ’ ἑρ́σαι. ναῖον δ’ ὀρῷ ἄγγεα πάντα, γαυλοί τε σκαφίδεσ τε, τετυγμένα, τοῖσ ἐνάμελγεν. ἔνθ’ ἐμὲ μὲν πρώτισθ’ ἕταροι λίσσοντ’ ἐπέεσσιν τυρῶν αἰνυμένουσ ἰέναι πάλιν, αὐτὰρ ἔπειτα καρπαλίμωσ ἐπὶ νῆα θοὴν ἐρίφουσ τε καὶ ἄρνασ σηκῶν ἐξελάσαντασ ἐπιπλεῖν ἁλμυρὸν ὕδωρ· ἀλλ’ ἐγὼ οὐ πιθόμην, ἦ τ’ ἂν πολὺ κέρδιον ἠε͂ν, ὄφρ’ αὐτόν τε ἴδοιμι, καὶ εἴ μοι ξείνια δοίη. οὐδ’ ἄρ’ ἔμελλ’ ἑτάροισι φανεὶσ ἐρατεινὸσ ἔσεσθαι. "ἔνθα δὲ πῦρ κήαντεσ ἐθύσαμεν ἠδὲ καὶ αὐτοὶ τυρῶν αἰνύμενοι φάγομεν, μένομέν τέ μιν ἔνδον ἥμενοι, ἡο͂σ ἐπῆλθε νέμων.

αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ σπεῦσε πονησάμενοσ τὰ ἃ ἔργα, καὶ τότε πῦρ ἀνέκαιε καὶ εἴσιδεν, εἴρετο δ’ ἡμέασ· φέρε δ’ ὄβριμον ἄχθοσ ὕλησ ἀζαλέησ, ἵνα οἱ ποτιδόρπιον εἰή, ἔντοσθεν δ’ ἄντροιο βαλὼν ὀρυμαγδὸν ἔθηκεν· ἡμεῖσ δὲ δείσαντεσ ἀπεσσύμεθ’ ἐσ μυχὸν ἄντρου. αὐτὰρ ὅ γ’ εἰσ εὐρὺ σπέοσ ἤλασε πίονα μῆλα πάντα μάλ’ ὅσσ’ ἤμελγε, τὰ δ’ ἄρσενα λεῖπε θύρηφιν, ἀρνειούσ τε τράγουσ τε, βαθείησ ἔκτοθεν αὐλῆσ. αὐτὰρ ἔπειτ’ ἐπέθηκε θυρεὸν μέγαν ὑψόσ’ ἀείρασ, ὄβριμον· οὐκ ἂν τόν γε δύω καὶ εἴκοσ’ ἄμαξαι ἐσθλαὶ τετράκυκλοι ἀπ’ οὔδεοσ ὀχλίσσειαν· τόσσην ἠλίβατον πέτρην ἐπέθηκε θύρῃσιν. ἑζόμενοσ δ’ ἤμελγεν ὀίσ καὶ μηκάδασ αἶγασ, πάντα κατὰ μοῖραν, καὶ ὑπ’ ἔμβρυον ἧκεν ἑκάστῃ. αὐτίκα δ’ ἥμισυ μὲν θρέψασ λευκοῖο γάλακτοσ πλεκτοῖσ ἐν ταλάροισιν ἀμησάμενοσ κατέθηκεν, ἥμισυ δ’ αὖτ’ ἔστησεν ἐν ἄγγεσιν, ὄφρα οἱ εἰή πίνειν αἰνυμένῳ καί οἱ ποτιδόρπιον εἰή. " ὦ ξεῖνοι, τίνεσ ἐστέ;

πόθεν πλεῖθ’ ὑγρὰ κέλευθα; ἦ τι κατὰ πρῆξιν ἦ μαψιδίωσ ἀλάλησθε, οἱᾶ́ τε ληιστῆρεσ, ὑπεὶρ ἅλα, τοί τ’ ἀλόωνται ψυχὰσ παρθέμενοι κακὸν ἀλλοδαποῖσι φέροντεσ; "ὣσ ἔφαθ’, ἡμῖν δ’ αὖτε κατεκλάσθη φίλον ἦτορ, δεισάντων φθόγγον τε βαρὺν αὐτόν τε πέλωρον.

ἀλλὰ καὶ ὥσ μιν ἔπεσσιν ἀμειβόμενοσ προσέειπον· " ἡμεῖσ τοι Τροίηθεν ἀποπλαγχθέντεσ Ἀχαιοὶ παντοίοισ ἀνέμοισιν ὑπὲρ μέγα λαῖτμα θαλάσσησ, οἴκαδε ἱέμενοι, ἄλλην ὁδὸν ἄλλα κέλευθα ἤλθομεν·

οὕτω που Ζεὺσ ἤθελε μητίσασθαι. λαοὶ δ’ Ἀτρεί̈δεω Ἀγαμέμνονοσ εὐχόμεθ’ εἶναι, τοῦ δὴ νῦν γε μέγιστον ὑπουράνιον κλέοσ ἐστί· τόσσην γὰρ διέπερσε πόλιν καὶ ἀπώλεσε λαοὺσ πολλούσ. ἡμεῖσ δ’ αὖτε κιχανόμενοι τὰ σὰ γοῦνα ἱκόμεθ’, εἴ τι πόροισ ξεινήιον ἠὲ καὶ ἄλλωσ δοίησ δωτίνην, ἥ τε ξείνων θέμισ ἐστίν. ἀλλ’ αἰδεῖο, φέριστε, θεούσ· ἱκέται δέ τοί εἰμεν, Ζεὺσ δ’ ἐπιτιμήτωρ ἱκετάων τε ξείνων τε, ξείνιοσ, ὃσ ξείνοισιν ἅμ’ αἰδοίοισιν ὀπηδεῖ. ὣσ ἐφάμην, ὁ δέ μ’ αὐτίκ’ ἀμείβετο νηλέι θυμῷ·

"νήπιόσ εἰσ, ὦ ξεῖν’, ἢ τηλόθεν εἰλήλουθασ, ὅσ με θεοὺσ κέλεαι ἢ δειδίμεν ἢ ἀλέασθαι· οὐ γὰρ Κύκλωπεσ Διὸσ αἰγιόχου ἀλέγουσιν οὐδὲ θεῶν μακάρων, ἐπεὶ ἦ πολὺ φέρτεροί εἰμεν· οὐδ’ ἂν ἐγὼ Διὸσ ἔχθοσ ἀλευάμενοσ πεφιδοίμην οὔτε σεῦ οὔθ’ ἑτάρων, εἰ μὴ θυμόσ με κελεύοι. ἀλλά μοι εἴφ’ ὅπῃ ἔσχεσ ἰὼν ἐυεργέα νῆα, ἤ που ἐπ’ ἐσχατιῆσ, ἦ καὶ σχεδόν, ὄφρα δαείω. "ὣσ φάτο πειράζων, ἐμὲ δ’ οὐ λάθεν εἰδότα πολλά, ἀλλά μιν ἄψορρον προσέφην δολίοισ ἐπέεσσι·

" νέα μέν μοι κατέαξε Ποσειδάων ἐνοσίχθων πρὸσ πέτρῃσι βαλὼν ὑμῆσ ἐπὶ πείρασι γαίησ, ἄκρῃ προσπελάσασ·

ἄνεμοσ δ’ ἐκ πόντου ἔνεικεν· αὐτὰρ ἐγὼ σὺν τοῖσδε ὑπέκφυγον αἰπὺν ὄλεθρον. "ὣσ ἐφάμην, ὁ δέ μ’ οὐδὲν ἀμείβετο νηλέι θυμῷ, ἀλλ’ ὅ γ’ ἀναί̈ξασ ἑτάροισ ἐπὶ χεῖρασ ἰάλλε, σὺν δὲ δύω μάρψασ ὥσ τε σκύλακασ ποτὶ γαίῃ κόπτ’·

ἐκ δ’ ἐγκέφαλοσ χαμάδισ ῥέε, δεῦε δὲ γαῖαν. τοὺσ δὲ διὰ μελεϊστὶ ταμὼν ὡπλίσσατο δόρπον· ἤσθιε δ’ ὥσ τε λέων ὀρεσίτροφοσ, οὐδ’ ἀπέλειπεν, ἔγκατά τε σάρκασ τε καὶ ὀστέα μυελόεντα. ἡμεῖσ δὲ κλαίοντεσ ἀνεσχέθομεν Διὶ χεῖρασ, σχέτλια ἔργ’ ὁρόωντεσ, ἀμηχανίη δ’ ἔχε θυμόν. αὐτὰρ ἐπεὶ Κύκλωψ μεγάλην ἐμπλήσατο νηδὺν ἀνδρόμεα κρέ’ ἔδων καὶ ἐπ’ ἄκρητον γάλα πίνων, κεῖτ’ ἔντοσθ’ ἄντροιο τανυσσάμενοσ διὰ μήλων. τὸν μὲν ἐγὼ βούλευσα κατὰ μεγαλήτορα θυμὸν ἆσσον ἰών, ξίφοσ ὀξὺ ἐρυσσάμενοσ παρὰ μηροῦ, οὐτάμεναι πρὸσ στῆθοσ, ὅθι φρένεσ ἧπαρ ἔχουσι, χείρ’ ἐπιμασσάμενοσ· ἕτεροσ δέ με θυμὸσ ἔρυκεν. αὐτοῦ γάρ κε καὶ ἄμμεσ ἀπωλόμεθ’ αἰπὺν ὄλεθρον· οὐ γάρ κεν δυνάμεσθα θυράων ὑψηλάων χερσὶν ἀπώσασθαι λίθον ὄβριμον, ὃν προσέθηκεν. ὣσ τότε μὲν στενάχοντεσ ἐμείναμεν Ηὦ δῖαν. "ἦμοσ δ’ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλοσ Ηὤσ, καὶ τότε πῦρ ἀνέκαιε καὶ ἤμελγε κλυτὰ μῆλα, πάντα κατὰ μοῖραν, καὶ ὑπ’ ἔμβρυον ἧκεν ἑκάστῃ.

αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ σπεῦσε πονησάμενοσ τὰ ἃ ἔργα, σὺν δ’ ὅ γε δὴ αὖτε δύω μάρψασ ὡπλίσσατο δεῖπνον. δειπνήσασ δ’ ἄντρου ἐξήλασε πίονα μῆλα, ῥηιδίωσ ἀφελὼν θυρεὸν μέγαν· αὐτὰρ ἔπειτα ἂψ ἐπέθηχ’, ὡσ εἴ τε φαρέτρῃ πῶμ’ ἐπιθείη. πολλῇ δὲ ῥοίζῳ πρὸσ ὄροσ τρέπε πίονα μῆλα Κύκλωψ· αὐτὰρ ἐγὼ λιπόμην κακὰ βυσσοδομεύων, εἴ πωσ τισαίμην, δοίη δέ μοι εὖχοσ Ἀθήνη. "ἥδε δέ μοι κατὰ θυμὸν ἀρίστη φαίνετο βουλή.

Κύκλωποσ γὰρ ἔκειτο μέγα ῥόπαλον παρὰ σηκῷ, χλωρὸν ἐλαί̈νεον· τὸ μὲν ἔκταμεν, ὄφρα φοροίη αὐανθέν. τὸ μὲν ἄμμεσ ἐίσκομεν εἰσορόωντεσ ὅσσον θ’ ἱστὸν νηὸσ ἐεικοσόροιο μελαίνησ, φορτίδοσ εὐρείησ, ἥ τ’ ἐκπεράᾳ μέγα λαῖτμα· τόσσον ἐήν μῆκοσ, τόσσον πάχοσ εἰσοράασθαι. τοῦ μὲν ὅσον τ’ ὄργυιαν ἐγὼν ἀπέκοψα παραστὰσ καὶ παρέθηχ’ ἑτάροισιν, ἀποξῦναι δ’ ἐκέλευσα· οἱ δ’ ὁμαλὸν ποίησαν· ἐγὼ δ’ ἐθόωσα παραστὰσ ἄκρον, ἄφαρ δὲ λαβὼν ἐπυράκτεον ἐν πυρὶ κηλέῳ. καὶ τὸ μὲν εὖ κατέθηκα κατακρύψασ ὑπὸ κόπρῳ, ἥ ῥα κατὰ σπείουσ κέχυτο μεγάλ’ ἤλιθα πολλή· αὐτὰρ τοὺσ ἄλλουσ κλήρῳ πεπαλάσθαι ἄνωγον, ὅσ τισ τολμήσειεν ἐμοὶ σὺν μοχλὸν ἀείρασ τρῖψαι ἐν ὀφθαλμῷ, ὅτε τὸν γλυκὺσ ὕπνοσ ἱκάνοι. οἱ δ’ ἔλαχον τοὺσ ἄν κε καὶ ἤθελον αὐτὸσ ἑλέσθαι, τέσσαρεσ, αὐτὰρ ἐγὼ πέμπτοσ μετὰ τοῖσιν ἐλέγμην. ἑσπέριοσ δ’ ἦλθεν καλλίτριχα μῆλα νομεύων. αὐτίκα δ’ εἰσ εὐρὺ σπέοσ ἤλασε πίονα μῆλα πάντα μάλ’, οὐδέ τι λεῖπε βαθείησ ἔκτοθεν αὐλῆσ, ἤ τι ὀισάμενοσ, ἢ καὶ θεὸσ ὣσ ἐκέλευσεν. αὐτὰρ ἔπειτ’ ἐπέθηκε θυρεὸν μέγαν ὑψόσ’ ἀείρασ, ἑζόμενοσ δ’ ἤμελγεν ὀίσ καὶ μηκάδασ αἶγασ, πάντα κατὰ μοῖραν, καὶ ὑπ’ ἔμβρυον ἧκεν ἑκάστῃ. αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ σπεῦσε πονησάμενοσ τὰ ἃ ἔργα, σὺν δ’ ὅ γε δὴ αὖτε δύω μάρψασ ὡπλίσσατο δόρπον. καὶ τότ’ ἐγὼ Κύκλωπα προσηύδων ἄγχι παραστάσ, κισσύβιον μετὰ χερσὶν ἔχων μέλανοσ οἴνοιο· "Κύκλωψ, τῆ, πίε οἶνον, ἐπεὶ φάγεσ ἀνδρόμεα κρέα, ὄφρ’ εἰδῇσ οἱο͂́ν τι ποτὸν τόδε νηῦσ ἐκεκεύθει ἡμετέρη.

σοὶ δ’ αὖ λοιβὴν φέρον, εἴ μ’ ἐλεήσασ οἴκαδε πέμψειασ· σὺ δὲ μαίνεαι οὐκέτ’ ἀνεκτῶσ. σχέτλιε, πῶσ κέν τίσ σε καὶ ὕστερον ἄλλοσ ἵκοιτο ἀνθρώπων πολέων, ἐπεὶ οὐ κατὰ μοῖραν ἔρεξασ; "ὣσ ἐφάμην, ὁ δ’ ἔδεκτο καὶ ἔκπιεν·

ἥσατο δ’ αἰνῶσ ἡδὺ ποτὸν πίνων καὶ μ’ ᾔτεε δεύτερον αὖτισ· "δόσ μοι ἔτι πρόφρων, καί μοι τεὸν οὔνομα εἰπὲ αὐτίκα νῦν, ἵνα τοι δῶ ξείνιον, ᾧ κε σὺ χαίρῃσ·

καὶ γὰρ Κυκλώπεσσι φέρει ζείδωροσ ἄρουρα οἶνον ἐριστάφυλον, καί σφιν Διὸσ ὄμβροσ ἀέξει· ἀλλὰ τόδ’ ἀμβροσίησ καὶ νέκταρόσ ἐστιν ἀπορρώξ. "ὣσ φάτ’, ἀτάρ οἱ αὖτισ ἐγὼ πόρον αἴθοπα οἶνον.

τρὶσ μὲν ἔδωκα φέρων, τρὶσ δ’ ἔκπιεν ἀφραδίῃσιν. αὐτὰρ ἐπεὶ Κύκλωπα περὶ φρένασ ἤλυθεν οἶνοσ, καὶ τότε δή μιν ἔπεσσι προσηύδων μειλιχίοισι· "Κύκλωψ, εἰρωτᾷσ μ’ ὄνομα κλυτόν, αὐτὰρ ἐγώ τοι ἐξερέω·

σὺ δέ μοι δὸσ ξείνιον, ὥσ περ ὑπέστησ. Οὖτισ ἐμοί γ’ ὄνομα· Οὖτιν δέ με κικλήσκουσι μήτηρ ἠδὲ πατὴρ ἠδ’ ἄλλοι πάντεσ ἑταῖροι. "ὣσ ἐφάμην, ὁ δέ μ’ αὐτίκ’ ἀμείβετο νηλέι θυμῷ·

"Οὖτιν ἐγὼ πύματον ἔδομαι μετὰ οἷσ ἑτάροισιν, τοὺσ δ’ ἄλλουσ πρόσθεν· τὸ δέ τοι ξεινήιον ἔσται. "ἦ καὶ ἀνακλινθεὶσ πέσεν ὕπτιοσ, αὐτὰρ ἔπειτα κεῖτ’ ἀποδοχμώσασ παχὺν αὐχένα, κὰδ δέ μιν ὕπνοσ ᾕρει πανδαμάτωρ·

φάρυγοσ δ’ ἐξέσσυτο οἶνοσ ψωμοί τ’ ἀνδρόμεοι· ὁ δ’ ἐρεύγετο οἰνοβαρείων. καὶ τότ’ ἐγὼ τὸν μοχλὸν ὑπὸ σποδοῦ ἤλασα πολλῆσ, ἡο͂σ θερμαίνοιτο· ἔπεσσι δὲ πάντασ ἑταίρουσ θάρσυνον, μή τίσ μοι ὑποδείσασ ἀναδύη. ἀλλ’ ὅτε δὴ τάχ’ ὁ μοχλὸσ ἐλάινοσ ἐν πυρὶ μέλλεν ἅψεσθαι, χλωρόσ περ ἐών, διεφαίνετο δ’ αἰνῶσ, καὶ τότ’ ἐγὼν ἆσσον φέρον ἐκ πυρόσ, ἀμφὶ δ’ ἑταῖροι ἵσταντ’· αὐτὰρ θάρσοσ ἐνέπνευσεν μέγα δαίμων. οἱ μὲν μοχλὸν ἑλόντεσ ἐλάινον, ὀξὺν ἐπ’ ἄκρῳ, ὀφθαλμῷ ἐνέρεισαν· ἐγὼ δ’ ἐφύπερθεν ἐρεισθεὶσ δίνεον, ὡσ ὅτε τισ τρυπῷ δόρυ νήιον ἀνὴρ τρυπάνῳ, οἱ δέ τ’ ἔνερθεν ὑποσσείουσιν ἱμάντι ἁψάμενοι ἑκάτερθε, τὸ δὲ τρέχει ἐμμενὲσ αἰεί. ὣσ τοῦ ἐν ὀφθαλμῷ πυριήκεα μοχλὸν ἑλόντεσ δινέομεν, τὸν δ’ αἷμα περίρρεε θερμὸν ἐόντα. πάντα δέ οἱ βλέφαρ’ ἀμφὶ καὶ ὀφρύασ εὗσεν ἀυτμὴ γλήνησ καιομένησ, σφαραγεῦντο δέ οἱ πυρὶ ῥίζαι. ὡσ δ’ ὅτ’ ἀνὴρ χαλκεὺσ πέλεκυν μέγαν ἠὲ σκέπαρνον εἰν ὕδατι ψυχρῷ βάπτῃ μεγάλα ἰάχοντα φαρμάσσων· τὸ γὰρ αὖτε σιδήρου γε κράτοσ ἐστίν ὣσ τοῦ σίζ’ ὀφθαλμὸσ ἐλαϊνέῳ περὶ μοχλῷ. σμερδαλέον δὲ μέγ’ ᾤμωξεν, περὶ δ’ ἰάχε πέτρη, ἡμεῖσ δὲ δείσαντεσ ἀπεσσύμεθ’· αὐτὰρ ὁ μοχλὸν ἐξέρυσ’ ὀφθαλμοῖο πεφυρμένον αἵματι πολλῷ. τὸν μὲν ἔπειτ’ ἔρριψεν ἀπὸ ἑό χερσὶν ἀλύων, αὐτὰρ ὁ Κύκλωπασ μεγάλ’ ἤπυεν, οἵ ῥά μιν ἀμφὶσ ᾤκεον ἐν σπήεσσι δι’ ἄκριασ ἠνεμοέσσασ. οἱ δὲ βοῆσ ἀίοντεσ ἐφοίτων ἄλλοθεν ἄλλοσ, ἱστάμενοι δ’ εἴροντο περὶ σπέοσ ὅττι ἑ κήδοι· "τίπτε τόσον, Πολύφημ’, ἀρημένοσ ὧδ’ ἐβόησασ νύκτα δι’ ἀμβροσίην καὶ ἀύπνουσ ἄμμε τίθησθα;

ἦ μή τίσ σευ μῆλα βροτῶν ἀέκοντοσ ἐλαύνει; ἦ μή τίσ σ’ αὐτὸν κτείνει δόλῳ ἠὲ βίηφιν; "τοὺσ δ’ αὖτ’ ἐξ ἄντρου προσέφη κρατερὸσ Πολύφημοσ·

ὦ φίλοι, Οὖτίσ με κτείνει δόλῳ οὐδὲ βίηφιν. "οἱ δ’ ἀπαμειβόμενοι ἔπεα πτερόεντ’ ἀγόρευον·

εἰ μὲν δὴ μή τίσ σε βιάζεται οἰο͂ν ἐόντα, νοῦσον γ’ οὔ πωσ ἔστι Διὸσ μεγάλου ἀλέασθαι, ἀλλὰ σύ γ’ εὔχεο πατρὶ Ποσειδάωνι ἄνακτι. "ὣσ ἄρ’ ἔφαν ἀπιόντεσ, ἐμὸν δ’ ἐγέλασσε φίλον κῆρ, ὡσ ὄνομ’ ἐξαπάτησεν ἐμὸν καὶ μῆτισ ἀμύμων.

Κύκλωψ δὲ στενάχων τε καὶ ὠδίνων ὀδύνῃσι χερσὶ ψηλαφόων ἀπὸ μὲν λίθον εἷλε θυράων, αὐτὸσ δ’ εἰνὶ θύρῃσι καθέζετο χεῖρε πετάσσασ, εἴ τινά που μετ’ ὀέσσι λάβοι στείχοντα θύραζε· οὕτω γάρ πού μ’ ἤλπετ’ ἐνὶ φρεσὶ νήπιον εἶναι. αὐτὰρ ἐγὼ βούλευον, ὅπωσ ὄχ’ ἄριστα γένοιτο, εἴ τιν’ ἑταίροισιν θανάτου λύσιν ἠδ’ ἐμοὶ αὐτῷ εὑροίμην· πάντασ δὲ δόλουσ καὶ μῆτιν ὕφαινον ὥσ τε περὶ ψυχῆσ· μέγα γὰρ κακὸν ἐγγύθεν ἠε͂ν. ἥδε δέ μοι κατὰ θυμὸν ἀρίστη φαίνετο βουλή. ἄρσενεσ ὀιέσ ἦσαν ἐυτρεφέεσ, δασύμαλλοι, καλοί τε μεγάλοι τε, ἰοδνεφὲσ εἶροσ ἔχοντεσ· τοὺσ ἀκέων συνέεργον ἐυστρεφέεσσι λύγοισιν, τῇσ ἔπι Κύκλωψ εὗδε πέλωρ, ἀθεμίστια εἰδώσ, σύντρεισ αἰνύμενοσ· ὁ μὲν ἐν μέσῳ ἄνδρα φέρεσκε, τὼ δ’ ἑτέρω ἑκάτερθεν ἴτην σώοντεσ ἑταίρουσ. τρεῖσ δὲ ἕκαστον φῶτ’ ὀιέσ φέρον· αὐτὰρ ἐγώ γε ‐ ἀρνειὸσ γὰρ ἐήν μήλων ὄχ’ ἄριστοσ ἁπάντων, τοῦ κατὰ νῶτα λαβών, λασίην ὑπὸ γαστέρ’ ἐλυσθεὶσ κείμην· αὐτὰρ χερσὶν ἀώτου θεσπεσίοιο νωλεμέωσ στρεφθεὶσ ἐχόμην τετληότι θυμῷ. ὣσ τότε μὲν στενάχοντεσ ἐμείναμεν Ηὦ δῖαν. "ἦμοσ δ’ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλοσ Ηὤσ, καὶ τότ’ ἔπειτα νομόνδ’ ἐξέσσυτο ἄρσενα μῆλα, θήλειαι δὲ μέμηκον ἀνήμελκτοι περὶ σηκούσ·

οὔθατα γὰρ σφαραγεῦντο. ἄναξ δ’ ὀδύνῃσι κακῇσι τειρόμενοσ πάντων ὀίων ἐπεμαίετο νῶτα ὀρθῶν ἑσταότων· τὸ δὲ νήπιοσ οὐκ ἐνόησεν, ὥσ οἱ ὑπ’ εἰροπόκων ὀίων στέρνοισι δέδεντο. ὕστατοσ ἀρνειὸσ μήλων ἔστειχε θύραζε λάχνῳ στεινόμενοσ καὶ ἐμοὶ πυκινὰ φρονέοντι. τὸν δ’ ἐπιμασσάμενοσ προσέφη κρατερὸσ Πολύφημοσ· "κριὲ πέπον, τί μοι ὧδε διὰ σπέοσ ἔσσυο μήλων ὕστατοσ;

οὔ τι πάροσ γε λελειμμένοσ ἔρχεαι οἰῶν, ἀλλὰ πολὺ πρῶτοσ νέμεαι τέρεν’ ἄνθεα ποίησ μακρὰ βιβάσ, πρῶτοσ δὲ ῥοὰσ ποταμῶν ἀφικάνεισ, πρῶτοσ δὲ σταθμόνδε λιλαίεαι ἀπονέεσθαι ἑσπέριοσ· νῦν αὖτε πανύστατοσ. ἦ σύ γ’ ἄνακτοσ ὀφθαλμὸν ποθέεισ, τὸν ἀνὴρ κακὸσ ἐξαλάωσε σὺν λυγροῖσ ἑτάροισι δαμασσάμενοσ φρένασ οἴνῳ, Οὖτισ, ὃν οὔ πώ φημι πεφυγμένον εἶναι ὄλεθρον. εἰ δὴ ὁμοφρονέοισ ποτιφωνήεισ τε γένοιο εἰπεῖν ὅππῃ κεῖνοσ ἐμὸν μένοσ ἠλασκάζει· τῷ κέ οἱ ἐγκέφαλόσ γε διὰ σπέοσ ἄλλυδισ ἄλλῃ θεινομένου ῥαίοιτο πρὸσ οὔδεϊ, κὰδ δέ κ’ ἐμὸν κῆρ λωφήσειε κακῶν, τά μοι οὐτιδανὸσ πόρεν Οὖτισ. "ὣσ εἰπὼν τὸν κριὸν ἀπὸ ἑό πέμπε θύραζε.

ἐλθόντεσ δ’ ἠβαιὸν ἀπὸ σπείουσ τε καὶ αὐλῆσ πρῶτοσ ὑπ’ ἀρνειοῦ λυόμην, ὑπέλυσα δ’ ἑταίρουσ. καρπαλίμωσ δὲ τὰ μῆλα ταναύποδα, πίονα δημῷ, πολλὰ περιτροπέοντεσ ἐλαύνομεν, ὄφρ’ ἐπὶ νῆα ἱκόμεθ’. ἀσπάσιοι δὲ φίλοισ ἑτάροισι φάνημεν, οἳ φύγομεν θάνατον, τοὺσ δὲ στενάχοντο γοῶντεσ. ἀλλ’ ἐγὼ οὐκ εἰών, ἀνὰ δ’ ὀφρύσι νεῦον ἑκάστῳ, κλαίειν, ἀλλ’ ἐκέλευσα θοῶσ καλλίτριχα μῆλα πόλλ’ ἐν νηὶ βαλόντασ ἐπιπλεῖν ἁλμυρὸν ὕδωρ. οἱ δ’ αἶψ’ εἴσβαινον καὶ ἐπὶ κληῖσι καθῖζον, ἑξῆσ δ’ ἑζόμενοι πολιὴν ἅλα τύπτον ἐρετμοῖσ. ἀλλ’ ὅτε τόσσον ἀπῆν, ὅσσον τε γέγωνε βοήσασ, καὶ τότ’ ἐγὼ Κύκλωπα προσηύδων κερτομίοισι· "Κύκλωψ, οὐκ ἄρ’ ἔμελλεσ ἀνάλκιδοσ ἀνδρὸσ ἑταίρουσ ἔδμεναι ἐν σπῆι γλαφυρῷ κρατερῆφι βίηφι.

καὶ λίην σέ γ’ ἔμελλε κιχήσεσθαι κακὰ ἔργα, σχέτλι’, ἐπεὶ ξείνουσ οὐχ ἅζεο σῷ ἐνὶ οἴκῳ ἐσθέμεναι· τῷ σε Ζεὺσ τίσατο καὶ θεοὶ ἄλλοι. "ὣσ ἐφάμην, ὁ δ’ ἔπειτα χολώσατο κηρόθι μᾶλλον, ἧκε δ’ ἀπορρήξασ κορυφὴν ὄρεοσ μεγάλοιο, κὰδ δ’ ἔβαλε προπάροιθε νεὸσ κυανοπρῴροιο τυτθόν, ἐδεύησεν δ’ οἰήιον ἄκρον ἱκέσθαι, ἐκλύσθη δὲ θάλασσα κατερχομένησ ὑπὸ πέτρησ·

τὴν δ’ αἶψ’ ἤπειρόνδε παλιρρόθιον φέρε κῦμα, πλημυρὶσ ἐκ πόντοιο, θέμωσε δὲ χέρσον ἱκέσθαι. αὐτὰρ ἐγὼ χείρεσσι λαβὼν περιμήκεα κοντὸν ὦσα παρέξ, ἑτάροισι δ’ ἐποτρύνασ ἐκέλευσα ἐμβαλέειν κώπῃσ, ἵν’ ὑπὲκ κακότητα φύγοιμεν, κρατὶ κατανεύων· οἱ δὲ προπεσόντεσ ἔρεσσον. ἀλλ’ ὅτε δὴ δὶσ τόσσον ἅλα πρήσσοντεσ ἀπῆμεν, καὶ τότε δὴ Κύκλωπα προσηύδων· ἀμφὶ δ’ ἑταῖροι μειλιχίοισ ἐπέεσσιν ἐρήτυον ἄλλοθεν ἄλλοσ· "σχέτλιε, τίπτ’ ἐθέλεισ ἐρεθιζέμεν ἄγριον ἄνδρα;

ὃσ καὶ νῦν πόντονδε βαλὼν βέλοσ ἤγαγε νῆα αὖτισ ἐσ ἤπειρον, καὶ δὴ φάμεν αὐτόθ’ ὀλέσθαι. εἰ δὲ φθεγξαμένου τευ ἢ αὐδήσαντοσ ἄκουσε, σύν κεν ἄραξ’ ἡμέων κεφαλὰσ καὶ νήια δοῦρα μαρμάρῳ ὀκριόεντι βαλών· τόσσον γὰρ ἱήσιν. "ὣσ φάσαν, ἀλλ’ οὐ πεῖθον ἐμὸν μεγαλήτορα θυμόν, ἀλλά μιν ἄψορρον προσέφην κεκοτηότι θυμῷ·

"Κύκλωψ, αἴ κέν τίσ σε καταθνητῶν ἀνθρώπων ὀφθαλμοῦ εἴρηται ἀεικελίην ἀλαωτύν, φάσθαι Ὀδυσσῆα πτολιπόρθιον ἐξαλαῶσαι, υἱὸν Λαέρτεω, Ἰθάκῃ ἔνι οἰκί’ ἔχοντα.

"ὣσ ἐφάμην, ὁ δέ μ’ οἰμώξασ ἠμείβετο μύθῳ·

ὢ πόποι, ἦ μάλα δή με παλαίφατα θέσφαθ’ ἱκάνει. ἔσκε τισ ἐνθάδε μάντισ ἀνὴρ ἠύσ τε μέγασ τε, Τήλεμοσ Εὐρυμίδησ, ὃσ μαντοσύνῃ ἐκέκαστο καὶ μαντευόμενοσ κατεγήρα Κυκλώπεσσιν· ὅσ μοι ἔφη τάδε πάντα τελευτήσεσθαι ὀπίσσω, χειρῶν ἐξ Ὀδυσῆοσ ἁμαρτήσεσθαι ὀπωπῆσ. ἀλλ’ αἰεί τινα φῶτα μέγαν καὶ καλὸν ἐδέγμην ἐνθάδ’ ἐλεύσεσθαι, μεγάλην ἐπιειμένον ἀλκήν· νῦν δέ μ’ ἐὼν ὀλίγοσ τε καὶ οὐτιδανὸσ καὶ ἄκικυσ ὀφθαλμοῦ ἀλάωσεν, ἐπεί μ’ ἐδαμάσσατο οἴνῳ. ἀλλ’ ἄγε δεῦρ’, Ὀδυσεῦ, ἵνα τοι πὰρ ξείνια θείω πομπήν τ’ ὀτρύνω δόμεναι κλυτὸν ἐννοσίγαιον· τοῦ γὰρ ἐγὼ πάϊσ εἰμί, πατὴρ δ’ ἐμὸσ εὔχεται εἶναι. αὐτὸσ δ’, αἴ κ’ ἐθέλῃσ’, ἰήσεται, οὐδέ τισ ἄλλοσ οὔτε θεῶν μακάρων οὔτε θνητῶν ἀνθρώπων. "ὣσ ἔφατ’, αὐτὰρ ἐγώ μιν ἀμειβόμενοσ προσέειπον·

αἲ γὰρ δὴ ψυχῆσ τε καὶ αἰῶνόσ σε δυναίμην εὖνιν ποιήσασ πέμψαι δόμον Αἴ̈δοσ εἴσω, ὡσ οὐκ ὀφθαλμόν γ’ ἰήσεται οὐδ’ ἐνοσίχθων. "ὣσ ἐφάμην, ὁ δ’ ἔπειτα Ποσειδάωνι ἄνακτι εὔχετο χεῖρ’ ὀρέγων εἰσ οὐρανὸν ἀστερόεντα·

κλῦθι, Ποσείδαον γαιήοχε κυανοχαῖτα, εἰ ἐτεόν γε σόσ εἰμι, πατὴρ δ’ ἐμὸσ εὔχεαι εἶναι, δὸσ μὴ Ὀδυσσῆα πτολιπόρθιον οἴκαδ’ ἱκέσθαι υἱὸν Λαέρτεω, Ἰθάκῃ ἔνι οἰκί’ ἔχοντα. ἀλλ’ εἴ οἱ μοῖρ’ ἐστὶ φίλουσ τ’ ἰδέειν καὶ ἱκέσθαι οἶκον ἐυκτίμενον καὶ ἑὴν ἐσ πατρίδα γαῖαν, ὀψὲ κακῶσ ἔλθοι, ὀλέσασ ἄπο πάντασ ἑταίρουσ, νηὸσ ἐπ’ ἀλλοτρίησ, εὑρ́οι δ’ ἐν πήματα οἴκῳ. "ὣσ ἔφατ’ εὐχόμενοσ, τοῦ δ’ ἔκλυε κυανοχαίτησ.

αὐτὰρ ὅ γ’ ἐξαῦτισ πολὺ μείζονα λᾶαν ἀείρασ ἧκ’ ἐπιδινήσασ, ἐπέρεισε δὲ ἶν’ ἀπέλεθρον, κὰδ’ δ’ ἔβαλεν μετόπισθε νεὸσ κυανοπρῴροιο τυτθόν, ἐδεύησεν δ’ οἰήιον ἄκρον ἱκέσθαι. ἐκλύσθη δὲ θάλασσα κατερχομένησ ὑπὸ πέτρησ· τὴν δὲ πρόσω φέρε κῦμα, θέμωσε δὲ χέρσον ἱκέσθαι. "ἀλλ’ ὅτε δὴ τὴν νῆσον ἀφικόμεθ’, ἔνθα περ ἄλλαι νῆεσ ἐύσσελμοι μένον ἁθρόαι, ἀμφὶ δ’ ἑταῖροι ἡάτ’ ὀδυρόμενοι, ἡμέασ ποτιδέγμενοι αἰεί, νῆα μὲν ἔνθ’ ἐλθόντεσ ἐκέλσαμεν ἐν ψαμάθοισιν, ἐκ δὲ καὶ αὐτοὶ βῆμεν ἐπὶ ῥηγμῖνι θαλάσσησ.

μῆλα δὲ Κύκλωποσ γλαφυρῆσ ἐκ νηὸσ ἑλόντεσ δασσάμεθ’, ὡσ μή τίσ μοι ἀτεμβόμενοσ κίοι ἴσησ. ἀρνειὸν δ’ ἐμοὶ οἰῴ ἐυκνήμιδεσ ἑταῖροι μήλων δαιομένων δόσαν ἔξοχα· τὸν δ’ ἐπὶ θινὶ Ζηνὶ κελαινεφέι Κρονίδῃ, ὃσ πᾶσιν ἀνάσσει, ῥέξασ μηρί’ ἔκαιον· ὁ δ’ οὐκ ἐμπάζετο ἱρῶν, ἀλλ’ ὅ γε μερμήριξεν ὅπωσ ἀπολοίατο πᾶσαι νῆεσ ἐύσσελμοι καὶ ἐμοὶ ἐρίηρεσ ἑταῖροι. "ὣσ τότε μὲν πρόπαν ἦμαρ ἐσ ἠέλιον καταδύντα ἥμεθα δαινύμενοι κρέα τ’ ἄσπετα καὶ μέθυ ἡδύ·

ἦμοσ δ’ ἠέλιοσ κατέδυ καὶ ἐπὶ κνέφασ ἦλθε, δὴ τότε κοιμήθημεν ἐπὶ ῥηγμῖνι θαλάσσησ. ἦμοσ δ’ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλοσ Ηὤσ, δὴ τότ’ ἐγὼν ἑτάροισιν ἐποτρύνασ ἐκέλευσα αὐτούσ τ’ ἀμβαίνειν ἀνά τε πρυμνήσια λῦσαι· οἱ δ’ αἶψ’ εἴσβαινον καὶ ἐπὶ κληῖσι καθῖζον, ἑξῆσ δ’ ἑζόμενοι πολιὴν ἅλα τύπτον ἐρετμοῖσ. "ἔνθεν δὲ προτέρω πλέομεν ἀκαχήμενοι ἦτορ, ἄσμενοι ἐκ θανάτοιο, φίλουσ ὀλέσαντεσ ἑταίρουσ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION