Homer, Odyssey, Book 11

(호메로스, 오디세이아, Book 11)

"αὐτὰρ ἐπεί ῥ’ ἐπὶ νῆα κατήλθομεν ἠδὲ θάλασσαν, νῆα μὲν ἂρ πάμπρωτον ἐρύσσαμεν εἰσ ἅλα δῖαν, ἐν δ’ ἱστὸν τιθέμεσθα καὶ ἱστία νηὶ μελαίνῃ, ἐν δὲ τὰ μῆλα λαβόντεσ ἐβήσαμεν, ἂν δὲ καὶ αὐτοὶ βαίνομεν ἀχνύμενοι θαλερὸν κατὰ δάκρυ χέοντεσ. ἡμῖν δ’ αὖ κατόπισθε νεὸσ κυανοπρῴροιο ἴκμενον οὖρον ἱεί πλησίστιον, ἐσθλὸν ἑταῖρον, Κίρκη εὐπλόκαμοσ, δεινὴ θεὸσ αὐδήεσσα. ἡμεῖσ δ’ ὅπλα ἕκαστα πονησάμενοι κατὰ νῆα ἥμεθα· τὴν δ’ ἄνεμόσ τε κυβερνήτησ τ’ ἴθυνε. τῆσ δὲ πανημερίησ τέταθ’ ἱστία ποντοπορούσησ· δύσετό τ’ ἠέλιοσ σκιόωντό τε πᾶσαι ἀγυιαί. "ἡ δ’ ἐσ πείραθ’ ἵκανε βαθυρρόου Ὠκεανοῖο.

ἔνθα δὲ Κιμμερίων ἀνδρῶν δῆμόσ τε πόλισ τε, ἠέρι καὶ νεφέλῃ κεκαλυμμένοι· οὐδέ ποτ’ αὐτοὺσ ἠέλιοσ φαέθων καταδέρκεται ἀκτίνεσσιν, οὔθ’ ὁπότ’ ἂν στείχῃσι πρὸσ οὐρανὸν ἀστερόεντα, οὔθ’ ὅτ’ ἂν ἂψ ἐπὶ γαῖαν ἀπ’ οὐρανόθεν προτράπηται, ἀλλ’ ἐπὶ νὺξ ὀλοὴ τέταται δειλοῖσι βροτοῖσι. νῆα μὲν ἔνθ’ ἐλθόντεσ ἐκέλσαμεν, ἐκ δὲ τὰ μῆλα εἱλόμεθ’· αὐτοὶ δ’ αὖτε παρὰ ῥόον Ὠκεανοῖο ᾔομεν, ὄφρ’ ἐσ χῶρον ἀφικόμεθ’, ὃν φράσε Κίρκη. "ἔνθ’ ἱερήια μὲν Περιμήδησ Εὐρύλοχόσ τε ἔσχον·

ἐγὼ δ’ ἀόρ ὀξὺ ἐρυσσάμενοσ παρὰ μηροῦ βόθρον ὄρυξ’ ὅσσον τε πυγούσιον ἔνθα καὶ ἔνθα, ἀμφ’ αὐτῷ δὲ χοὴν χεόμην πᾶσιν νεκύεσσι, πρῶτα μελικρήτῳ, μετέπειτα δὲ ἡδέι οἴνῳ, τὸ τρίτον αὖθ’ ὕδατι· ἐπὶ δ’ ἄλφιτα λευκὰ πάλυνον. πολλὰ δὲ γουνούμην νεκύων ἀμενηνὰ κάρηνα, ἐλθὼν εἰσ Ἰθάκην στεῖραν βοῦν, ἥ τισ ἀρίστη, ῥέξειν ἐν μεγάροισι πυρήν τ’ ἐμπλησέμεν ἐσθλῶν, Τειρεσίῃ δ’ ἀπάνευθεν ὀίν ἱερευσέμεν οἰῴ παμμέλαν’, ὃσ μήλοισι μεταπρέπει ἡμετέροισι. τοὺσ δ’ ἐπεὶ εὐχωλῇσι λιτῇσί τε, ἔθνεα νεκρῶν, ἐλλισάμην, τὰ δὲ μῆλα λαβὼν ἀπεδειροτόμησα ἐσ βόθρον, ῥέε δ’ αἷμα κελαινεφέσ· αἱ δ’ ἀγέροντο ψυχαὶ ὑπὲξ Ἐρέβευσ νεκύων κατατεθνηώτων. νύμφαι τ’ ἠίθεοί τε πολύτλητοί τε γέροντεσ παρθενικαί τ’ ἀταλαὶ νεοπενθέα θυμὸν ἔχουσαι, πολλοὶ δ’ οὐτάμενοι χαλκήρεσιν ἐγχείῃσιν, ἄνδρεσ ἀρηίφατοι βεβροτωμένα τεύχε’ ἔχοντεσ· οἳ πολλοὶ περὶ βόθρον ἐφοίτων ἄλλοθεν ἄλλοσ θεσπεσίῃ ἰαχῇ· ἐμὲ δὲ χλωρὸν δέοσ ᾕρει. δὴ τότ’ ἔπειθ’ ἑτάροισιν ἐποτρύνασ ἐκέλευσα μῆλα, τὰ δὴ κατέκειτ’ ἐσφαγμένα νηλέι χαλκῷ, δείραντασ κατακῆαι, ἐπεύξασθαι δὲ θεοῖσιν, ἰφθίμῳ τ’ Αἴ̈δῃ καὶ ἐπαινῇ Περσεφονείῃ· αὐτὸσ δὲ ξίφοσ ὀξὺ ἐρυσσάμενοσ παρὰ μηροῦ ἥμην, οὐδ’ εἰών νεκύων ἀμενηνὰ κάρηνα αἵματοσ ἆσσον ἴμεν, πρὶν Τειρεσίαο πυθέσθαι. "πρώτη δὲ ψυχὴ Ἐλπήνοροσ ἦλθεν ἑταίρου·

οὐ γάρ πω ἐτέθαπτο ὑπὸ χθονὸσ εὐρυοδείησ· σῶμα γὰρ ἐν Κίρκησ μεγάρῳ κατελείπομεν ἡμεῖσ ἄκλαυτον καὶ ἄθαπτον, ἐπεὶ πόνοσ ἄλλοσ ἔπειγε. τὸν μὲν ἐγὼ δάκρυσα ἰδὼν ἐλέησά τε θυμῷ, καί μιν φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδων· "Ἐλπῆνορ, πῶσ ἦλθεσ ὑπὸ ζόφον ἠερόεντα;

ἔφθησ πεζὸσ ἰὼν ἢ ἐγὼ σὺν νηὶ μελαίνῃ. "ὣσ ἐφάμην, ὁ δέ μ’ οἰμώξασ ἠμείβετο μύθῳ·

διογενὲσ Λαερτιάδη, πολυμήχαν’ Ὀδυσσεῦ, ἆσέ με δαίμονοσ αἶσα κακὴ καὶ ἀθέσφατοσ οἶνοσ. Κίρκησ δ’ ἐν μεγάρῳ καταλέγμενοσ οὐκ ἐνόησα ἄψορρον καταβῆναι ἰὼν ἐσ κλίμακα μακρήν, ἀλλὰ καταντικρὺ τέγεοσ πέσον· ἐκ δέ μοι αὐχὴν ἀστραγάλων ἐάγη, ψυχὴ δ’ Αἴ̈δόσδε κατῆλθε. νῦν δέ σε τῶν ὄπιθεν γουνάζομαι, οὐ παρεόντων, πρόσ τ’ ἀλόχου καὶ πατρόσ, ὅ σ’ ἔτρεφε τυτθὸν ἐόντα, Τηλεμάχου θ’, ὃν μοῦνον ἐνὶ μεγάροισιν ἔλειπεσ· οἶδα γὰρ ὡσ ἐνθένδε κιὼν δόμου ἐξ Αἴδαο νῆσον ἐσ Αἰαίην σχήσεισ ἐυεργέα νῆα· ἔνθα σ’ ἔπειτα, ἄναξ, κέλομαι μνήσασθαι ἐμεῖο. μή μ’ ἄκλαυτον ἄθαπτον ἰὼν ὄπιθεν καταλείπειν νοσφισθείσ, μή τοί τι θεῶν μήνιμα γένωμαι, ἀλλά με κακκῆαι σὺν τεύχεσιν, ἅσσα μοι ἔστιν, σῆμά τέ μοι χεῦαι πολιῆσ ἐπὶ θινὶ θαλάσσησ, ἀνδρὸσ δυστήνοιο καὶ ἐσσομένοισι πυθέσθαι. ταῦτά τέ μοι τελέσαι πῆξαί τ’ ἐπὶ τύμβῳ ἐρετμόν, τῷ καὶ ζωὸσ ἔρεσσον ἐὼν μετ’ ἐμοῖσ ἑτάροισιν. "ὣσ ἔφατ’, αὐτὰρ ἐγώ μιν ἀμειβόμενοσ προσέειπον·

ταῦτά τοι, ὦ δύστηνε, τελευτήσω τε καὶ ἔρξω. "νῶι μὲν ὣσ ἐπέεσσιν ἀμειβομένω στυγεροῖσιν ἥμεθ’, ἐγὼ μὲν ἄνευθεν ἐφ’ αἵματι φάσγανον ἴσχων, εἴδωλον δ’ ἑτέρωθεν ἑταίρου πόλλ’ ἀγόρευεν·

"ἦλθε δ’ ἐπὶ ψυχὴ μητρὸσ κατατεθνηυίησ, Αὐτολύκου θυγάτηρ μεγαλήτοροσ Ἀντίκλεια, τὴν ζωὴν κατέλειπον ἰὼν εἰσ Ἴλιον ἱρήν.

τὴν μὲν ἐγὼ δάκρυσα ἰδὼν ἐλέησά τε θυμῷ· ἀλλ’ οὐδ’ ὣσ εἰών προτέρην, πυκινόν περ ἀχεύων, αἵματοσ ἆσσον ἴμεν, πρὶν Τειρεσίαο πυθέσθαι. "ἦλθε δ’ ἐπὶ ψυχὴ Θηβαίου Τειρεσίαο χρύσεον σκῆπτρον ἔχων, ἐμὲ δ’ ἔγνω καὶ προσέειπεν·

διογενὲσ Λαερτιάδη, πολυμήχαν’ Ὀδυσσεῦ, τίπτ’ αὖτ’, ὦ δύστηνε, λιπὼν φάοσ ἠελίοιο ἤλυθεσ, ὄφρα ἴδῃ νέκυασ καὶ ἀτερπέα χῶρον; ἀλλ’ ἀποχάζεο βόθρου, ἄπισχε δὲ φάσγανον ὀξύ, αἵματοσ ὄφρα πίω καί τοι νημερτέα εἴπω. "ὣσ φάτ’, ἐγὼ δ’ ἀναχασσάμενοσ ξίφοσ ἀργυρόηλον κουλεῷ ἐγκατέπηξ’.

ὁ δ’ ἐπεὶ πίεν αἷμα κελαινόν, καὶ τότε δή μ’ ἐπέεσσι προσηύδα μάντισ ἀμύμων· "νόστον δίζηαι μελιηδέα, φαίδιμ’ Ὀδυσσεῦ·

τὸν δέ τοι ἀργαλέον θήσει θεόσ· οὐ γὰρ ὀίω λήσειν ἐννοσίγαιον, ὅ τοι κότον ἔνθετο θυμῷ χωόμενοσ ὅτι οἱ υἱὸν φίλον ἐξαλάωσασ. ἀλλ’ ἔτι μέν κε καὶ ὣσ κακά περ πάσχοντεσ ἵκοισθε, αἴ κ’ ἐθέλῃσ σὸν θυμὸν ἐρυκακέειν καὶ ἑταίρων, ὁππότε κε πρῶτον πελάσῃσ ἐυεργέα νῆα Θρινακίῃ νήσῳ, προφυγὼν ἰοειδέα πόντον, βοσκομένασ δ’ εὑρ́ητε βόασ καὶ ἴφια μῆλα Ηἐλίου, ὃσ πάντ’ ἐφορᾷ καὶ πάντ’ ἐπακούει. τὰσ εἰ μέν κ’ ἀσινέασ ἐάᾳσ νόστου τε μέδηαι, καί κεν ἔτ’ εἰσ Ἰθάκην κακά περ πάσχοντεσ ἵκοισθε· εἰ δέ κε σίνηαι, τότε τοι τεκμαίρομ’ ὄλεθρον, νηί τε καὶ ἑτάροισ. αὐτὸσ δ’ εἴ πέρ κεν ἀλύξῃσ, ὀψὲ κακῶσ νεῖαι, ὀλέσασ ἄπο πάντασ ἑταίρουσ, νηὸσ ἐπ’ ἀλλοτρίησ· δήεισ δ’ ἐν πήματα οἴκῳ, ἄνδρασ ὑπερφιάλουσ, οἵ τοι βίοτον κατέδουσι μνώμενοι ἀντιθέην ἄλοχον καὶ ἕδνα διδόντεσ. ἀλλ’ ἦ τοι κείνων γε βίασ ἀποτίσεαι ἐλθών· αὐτὰρ ἐπὴν μνηστῆρασ ἐνὶ μεγάροισι τεοῖσι κτείνῃσ ἠὲ δόλῳ ἢ ἀμφαδὸν ὀξέι χαλκῷ, ἔρχεσθαι δὴ ἔπειτα λαβὼν ἐυῆρεσ ἐρετμόν, εἰσ ὅ κε τοὺσ ἀφίκηαι οἳ οὐκ ἴσασι θάλασσαν ἀνέρεσ, οὐδέ θ’ ἅλεσσι μεμιγμένον εἶδαρ ἔδουσιν· οὐδ’ ἄρα τοί γ’ ἴσασι νέασ φοινικοπαρῄουσ οὐδ’ ἐυήρε’ ἐρετμά, τά τε πτερὰ νηυσὶ πέλονται. σῆμα δέ τοι ἐρέω μάλ’ ἀριφραδέσ, οὐδέ σε λήσει· ὁππότε κεν δή τοι συμβλήμενοσ ἄλλοσ ὁδίτησ φήῃ ἀθηρηλοιγὸν ἔχειν ἀνὰ φαιδίμῳ ὤμῳ, καὶ τότε δὴ γαίῃ πήξασ ἐυῆρεσ ἐρετμόν, ῥέξασ ἱερὰ καλὰ Ποσειδάωνι ἄνακτι, ἀρνειὸν ταῦρόν τε συῶν τ’ ἐπιβήτορα κάπρον, οἴκαδ’ ἀποστείχειν ἔρδειν θ’ ἱερᾶσ ἑκατόμβασ ἀθανάτοισι θεοῖσι, τοὶ οὐρανὸν εὐρὺν ἔχουσι, πᾶσι μάλ’ ἑξείησ. θάνατοσ δέ τοι ἐξ ἁλὸσ αὐτῷ ἀβληχρὸσ μάλα τοῖοσ ἐλεύσεται, ὅσ κέ σε πέφνῃ γήραι ὕπο λιπαρῷ ἀρημένον· ἀμφὶ δὲ λαοὶ ὄλβιοι ἔσσονται. τὰ δέ τοι νημερτέα εἴρω. "ὣσ ἔφατ’, αὐτὰρ ἐγώ μιν ἀμειβόμενοσ προσέειπον·

"Τειρεσίη, τὰ μὲν ἄρ που ἐπέκλωσαν θεοὶ αὐτοί. ἀλλ’ ἄγε μοι τόδε εἰπὲ καὶ ἀτρεκέωσ κατάλεξον· μητρὸσ τήνδ’ ὁρόω ψυχὴν κατατεθνηυίησ· ἡ δ’ ἀκέουσ’ ἧσται σχεδὸν αἵματοσ, οὐδ’ ἑὸν υἱὸν ἔτλη ἐσάντα ἰδεῖν οὐδὲ προτιμυθήσασθαι. εἰπέ, ἄναξ, πῶσ κέν με ἀναγνοίη τὸν ἐόντα; "ὣσ ἐφάμην, ὁ δέ μ’ αὐτίκ’ ἀμειβόμενοσ προσέειπεν·

"ῥηί̈διόν τοι ἔποσ ἐρέω καὶ ἐπὶ φρεσὶ θήσω. ὅν τινα μέν κεν ἐᾷσ νεκύων κατατεθνηώτων αἵματοσ ἆσσον ἴμεν, ὁ δέ τοι νημερτὲσ ἐνίψει· ᾧ δέ κ’ ἐπιφθονέῃσ, ὁ δέ τοι πάλιν εἶσιν ὀπίσσω. "ὣσ φαμένη ψυχὴ μὲν ἔβη δόμον Αἴ̈δοσ εἴσω Τειρεσίαο ἄνακτοσ, ἐπεὶ κατὰ θέσφατ’ ἔλεξεν·

αὐτὰρ ἐγὼν αὐτοῦ μένον ἔμπεδον, ὄφρ’ ἐπὶ μήτηρ ἤλυθε καὶ πίεν αἷμα κελαινεφέσ· αὐτίκα δ’ ἔγνω, καί μ’ ὀλοφυρομένη ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· "τέκνον ἐμόν, πῶσ ἦλθεσ ὑπὸ ζόφον ἠερόεντα ζωὸσ ἐών;

χαλεπὸν δὲ τάδε ζωοῖσιν ὁρᾶσθαι. μέσσῳ γὰρ μεγάλοι ποταμοὶ καὶ δεινὰ ῥέεθρα, Ὠκεανὸσ μὲν πρῶτα, τὸν οὔ πωσ ἔστι περῆσαι πεζὸν ἐόντ’, ἢν μή τισ ἔχῃ ἐυεργέα νῆα. ἦ νῦν δὴ Τροίηθεν ἀλώμενοσ ἐνθάδ’ ἱκάνεισ νηί τε καὶ ἑτάροισι πολὺν χρόνον; οὐδέ πω ἦλθεσ εἰσ Ἰθάκην, οὐδ’ εἶδεσ ἐνὶ μεγάροισι γυναῖκα; "ὣσ ἔφατ’, αὐτὰρ ἐγώ μιν ἀμειβόμενοσ προσέειπον·

μῆτερ ἐμή, χρειώ με κατήγαγεν εἰσ Αἴδαο ψυχῇ χρησόμενον Θηβαίου Τειρεσίαο· οὐ γάρ πω σχεδὸν ἦλθον Ἀχαιί̈δοσ, οὐδέ πω ἁμῆσ γῆσ ἐπέβην, ἀλλ’ αἰὲν ἔχων ἀλάλημαι ὀιζύν, ἐξ οὗ τὰ πρώτισθ’ ἑπόμην Ἀγαμέμνονι δίῳ Ἴλιον εἰσ ἐύπωλον, ἵνα Τρώεσσι μαχοίμην. ἀλλ’ ἄγε μοι τόδε εἰπὲ καὶ ἀτρεκέωσ κατάλεξον· τίσ νύ σε κὴρ ἐδάμασσε τανηλεγέοσ θανάτοιο; ἦ δολιχὴ νοῦσοσ, ἦ Ἄρτεμισ ἰοχέαιρα οἷσ ἀγανοῖσ βελέεσσιν ἐποιχομένη κατέπεφνεν; εἰπὲ δέ μοι πατρόσ τε καὶ υἱέοσ, ὃν κατέλειπον, ἢ ἔτι πὰρ κείνοισιν ἐμὸν γέρασ, ἠε͂́ τισ ἤδη ἀνδρῶν ἄλλοσ ἔχει, ἐμὲ δ’ οὐκέτι φασὶ νέεσθαι. εἰπὲ δέ μοι μνηστῆσ ἀλόχου βουλήν τε νόον τε, ἠὲ μένει παρὰ παιδὶ καὶ ἔμπεδα πάντα φυλάσσει ἦ ἤδη μιν ἔγημεν Ἀχαιῶν ὅσ τισ ἄριστοσ. "ὣσ ἐφάμην, ἡ δ’ αὐτίκ’ ἀμείβετο πότνια μήτηρ·

καὶ λίην κείνη γε μένει τετληότι θυμῷ σοῖσιν ἐνὶ μεγάροισιν· ὀιζυραὶ δέ οἱ αἰεὶ φθίνουσιν νύκτεσ τε καὶ ἤματα δάκρυ χεούσῃ. σὸν δ’ οὔ πώ τισ ἔχει καλὸν γέρασ, ἀλλὰ ἕκηλοσ Τηλέμαχοσ τεμένεα νέμεται καὶ δαῖτασ ἐίσασ δαίνυται, ἃσ ἐπέοικε δικασπόλον ἄνδρ’ ἀλεγύνειν· πάντεσ γὰρ καλέουσι. πατὴρ δὲ σὸσ αὐτόθι μίμνει ἀγρῷ, οὐδὲ πόλινδε κατέρχεται. οὐδέ οἱ εὐναὶ δέμνια καὶ χλαῖναι καὶ ῥήγεα σιγαλόεντα, ἀλλ’ ὅ γε χεῖμα μὲν εὕδει ὅθι δμῶεσ ἐνὶ οἴκῳ, ἐν κόνι ἄγχι πυρόσ, κακὰ δὲ χροὶ̈ εἵματα εἷται· αὐτὰρ ἐπὴν ἔλθῃσι θέροσ τεθαλυῖά τ’ ὀπώρη, πάντῃ οἱ κατὰ γουνὸν ἀλωῆσ οἰνοπέδοιο φύλλων κεκλιμένων χθαμαλαὶ βεβλήαται εὐναί. ἔνθ’ ὅ γε κεῖτ’ ἀχέων, μέγα δὲ φρεσὶ πένθοσ ἀέξει σὸν νόστον ποθέων, χαλεπὸν δ’ ἐπὶ γῆρασ ἱκάνει. οὕτω γὰρ καὶ ἐγὼν ὀλόμην καὶ πότμον ἐπέσπον· οὔτ’ ἐμέ γ’ ἐν μεγάροισιν ἐύσκοποσ ἰοχέαιρα οἷσ ἀγανοῖσ βελέεσσιν ἐποιχομένη κατέπεφνεν, οὔτε τισ οὖν μοι νοῦσοσ ἐπήλυθεν, ἥ τε μάλιστα τηκεδόνι στυγερῇ μελέων ἐξείλετο θυμόν· ἀλλά με σόσ τε πόθοσ σά τε μήδεα, φαίδιμ’ Ὀδυσσεῦ, σή τ’ ἀγανοφροσύνη μελιηδέα θυμὸν ἀπηύρα. "ὣσ ἔφατ’, αὐτὰρ ἐγώ γ’ ἔθελον φρεσὶ μερμηρίξασ μητρὸσ ἐμῆσ ψυχὴν ἑλέειν κατατεθνηυίησ.

τρὶσ μὲν ἐφωρμήθην, ἑλέειν τέ με θυμὸσ ἀνώγει, τρὶσ δέ μοι ἐκ χειρῶν σκιῇ εἴκελον ἢ καὶ ὀνείρῳ ἔπτατ’. ἐμοὶ δ’ ἄχοσ ὀξὺ γενέσκετο κηρόθι μᾶλλον, καί μιν φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδων· "μῆτερ ἐμή, τί νύ μ’ οὐ μίμνεισ ἑλέειν μεμαῶτα, ὄφρα καὶ εἰν Αἴδαο φίλασ περὶ χεῖρε βαλόντε ἀμφοτέρω κρυεροῖο τεταρπώμεσθα γόοιο;

ἦ τί μοι εἴδωλον τόδ’ ἀγαυὴ Περσεφόνεια ὤτρυν’, ὄφρ’ ἔτι μᾶλλον ὀδυρόμενοσ στεναχίζω; "ὣσ ἐφάμην, ἡ δ’ αὐτίκ’ ἀμείβετο πότνια μήτηρ·

ὤ μοι, τέκνον ἐμόν, περὶ πάντων κάμμορε φωτῶν, οὔ τί σε Περσεφόνεια Διὸσ θυγάτηρ ἀπαφίσκει, ἀλλ’ αὕτη δίκη ἐστὶ βροτῶν, ὅτε τίσ κε θάνῃσιν· οὐ γὰρ ἔτι σάρκασ τε καὶ ὀστέα ἶνεσ ἔχουσιν, ἀλλὰ τὰ μέν τε πυρὸσ κρατερὸν μένοσ αἰθομένοιο δαμνᾷ, ἐπεί κε πρῶτα λίπῃ λεύκ’ ὀστέα θυμόσ, ψυχὴ δ’ ἠύτ’ ὄνειροσ ἀποπταμένη πεπότηται. ἀλλὰ φόωσδε τάχιστα λιλαίεο· ταῦτα δὲ πάντα ἴσθ’, ἵνα καὶ μετόπισθε τεῇ εἴπῃσθα γυναικί. "νῶι μὲν ὣσ ἐπέεσσιν ἀμειβόμεθ’, αἱ δὲ γυναῖκεσ ἤλυθον, ὤτρυνεν γὰρ ἀγαυὴ Περσεφόνεια, ὅσσαι ἀριστήων ἄλοχοι ἔσαν ἠδὲ θύγατρεσ.

αἱ δ’ ἀμφ’ αἷμα κελαινὸν ἀολλέεσ ἠγερέθοντο, αὐτὰρ ἐγὼ βούλευον ὅπωσ ἐρέοιμι ἑκάστην. ἥδε δέ μοι κατὰ θυμὸν ἀρίστη φαίνετο βουλή· σπασσάμενοσ τανύηκεσ ἀόρ παχέοσ παρὰ μηροῦ οὐκ εἰών πίνειν ἅμα πάσασ αἷμα κελαινόν. αἱ δὲ προμνηστῖναι ἐπήισαν, ἠδὲ ἑκάστη ὃν γόνον ἐξαγόρευεν· ἐγὼ δ’ ἐρέεινον ἁπάσασ. "ἔνθ’ ἦ τοι πρώτην Τυρὼ ἴδον εὐπατέρειαν, ἣ φάτο Σαλμωνῆοσ ἀμύμονοσ ἔκγονοσ εἶναι, φῆ δὲ Κρηθῆοσ γυνὴ ἔμμεναι Αἰολίδαο·

ἣ ποταμοῦ ἠράσσατ’ Ἐνιπῆοσ θείοιο, ὃσ πολὺ κάλλιστοσ ποταμῶν ἐπὶ γαῖαν ἱήσι, καί ῥ’ ἐπ’ Ἐνιπῆοσ πωλέσκετο καλὰ ῥέεθρα. τῷ δ’ ἄρα εἰσάμενοσ γαιήοχοσ ἐννοσίγαιοσ ἐν προχοῇσ ποταμοῦ παρελέξατο δινήεντοσ· πορφύρεον δ’ ἄρα κῦμα περιστάθη, οὔρεϊ ἶσον, κυρτωθέν, κρύψεν δὲ θεὸν θνητήν τε γυναῖκα. λῦσε δὲ παρθενίην ζώνην, κατὰ δ’ ὕπνον ἔχευεν. αὐτὰρ ἐπεί ῥ’ ἐτέλεσσε θεὸσ φιλοτήσια ἔργα, ἔν τ’ ἄρα οἱ φῦ χειρί, ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζε· "χαῖρε, γύναι, φιλότητι·

περιπλομένου δ’ ἐνιαυτοῦ τέξεισ ἀγλαὰ τέκνα, ἐπεὶ οὐκ ἀποφώλιοι εὐναὶ ἀθανάτων· σὺ δὲ τοὺσ κομέειν ἀτιταλλέμεναί τε. νῦν δ’ ἔρχευ πρὸσ δῶμα, καὶ ἴσχεο μηδ’ ὀνομήνῃσ· αὐτὰρ ἐγώ τοί εἰμι Ποσειδάων ἐνοσίχθων. "ὣσ εἰπὼν ὑπὸ πόντον ἐδύσετο κυμαίνοντα.

ἡ δ’ ὑποκυσαμένη Πελίην τέκε καὶ Νηλῆα, τὼ κρατερὼ θεράποντε Διὸσ μεγάλοιο γενέσθην ἀμφοτέρω· Πελίησ μὲν ἐν εὐρυχόρῳ Ιαὠλκῷ ναῖε πολύρρηνοσ, ὁ δ’ ἄρ’ ἐν Πύλῳ ἠμαθόεντι. τοὺσ δ’ ἑτέρουσ Κρηθῆι τέκεν βασίλεια γυναικῶν, Αἴσονά τ’ ἠδὲ Φέρητ’ Ἀμυθάονά θ’ ἱππιοχάρμην. "τὴν δὲ μετ’ Ἀντιόπην ἴδον, Ἀσωποῖο θύγατρα, ἣ δὴ καὶ Διὸσ εὔχετ’ ἐν ἀγκοίνῃσιν ἰαῦσαι, καί ῥ’ ἔτεκεν δύο παῖδ’, Ἀμφίονά τε Ζῆθόν τε, οἳ πρῶτοι Θήβησ ἕδοσ ἔκτισαν ἑπταπύλοιο, πύργωσάν τ’, ἐπεὶ οὐ μὲν ἀπύργωτόν γ’ ἐδύναντο ναιέμεν εὐρύχορον Θήβην, κρατερώ περ ἐόντε.

"τὴν δὲ μετ’ Ἀλκμήνην ἴδον, Ἀμφιτρύωνοσ ἄκοιτιν, ἥ ῥ’ Ἡρακλῆα θρασυμέμνονα θυμολέοντα γείνατ’ ἐν ἀγκοίνῃσι Διὸσ μεγάλοιο μιγεῖσα·

καὶ Μεγάρην, Κρείοντοσ ὑπερθύμοιο θύγατρα, τὴν ἔχεν Ἀμφιτρύωνοσ υἱὸσ μένοσ αἰὲν ἀτειρήσ. "μητέρα τ’ Οἰδιπόδαο ἴδον, καλὴν Ἐπικάστην, ἣ μέγα ἔργον ἔρεξεν ἀιδρείῃσι νόοιο γημαμένη ᾧ υἱῖ·

ὁ δ’ ὃν πατέρ’ ἐξεναρίξασ γῆμεν· ἄφαρ δ’ ἀνάπυστα θεοὶ θέσαν ἀνθρώποισιν. ἀλλ’ ὁ μὲν ἐν Θήβῃ πολυηράτῳ ἄλγεα πάσχων Καδμείων ἤνασσε θεῶν ὀλοὰσ διὰ βουλάσ· ἡ δ’ ἔβη εἰσ Αἴδαο πυλάρταο κρατεροῖο, ἁψαμένη βρόχον αἰπὺν ἀφ’ ὑψηλοῖο μελάθρου, ᾧ ἄχεϊ σχομένη· τῷ δ’ ἄλγεα κάλλιπ’ ὀπίσσω πολλὰ μάλ’, ὅσσα τε μητρὸσ Ἐρινύεσ ἐκτελέουσιν. "καὶ Χλῶριν εἶδον περικαλλέα, τήν ποτε Νηλεὺσ γῆμεν ἑὸν διὰ κάλλοσ, ἐπεὶ πόρε μυρία ἕδνα, ὁπλοτάτην κούρην Ἀμφίονοσ Ιἀσίδαο, ὅσ ποτ’ ἐν Ὀρχομενῷ Μινυείῳ ἶφι ἄνασσεν·

ἡ δὲ Πύλου βασίλευε, τέκεν δέ οἱ ἀγλαὰ τέκνα, Νέστορά τε Χρόνιον τε Περικλύμενόν τ’ ἀγέρωχον. τοῖσι δ’ ἐπ’ ἰφθίμην Πηρὼ τέκε, θαῦμα βροτοῖσι, τὴν πάντεσ μνώοντο περικτίται· οὐδ’ ἄρα Νηλεὺσ τῷ ἐδίδου ὃσ μὴ ἕλικασ βόασ εὐρυμετώπουσ ἐκ Φυλάκησ ἐλάσειε βίησ Ἰφικληείησ ἀργαλέασ· τὰσ δ’ οἰο͂σ ὑπέσχετο μάντισ ἀμύμων ἐξελάαν· χαλεπὴ δὲ θεοῦ κατὰ μοῖρα πέδησε, δεσμοί τ’ ἀργαλέοι καὶ βουκόλοι ἀγροιῶται. ἀλλ’ ὅτε δὴ μῆνέσ τε καὶ ἡμέραι ἐξετελεῦντο ἂψ περιτελλομένου ἔτεοσ καὶ ἐπήλυθον ὡρ͂αι, καὶ τότε δή μιν ἔλυσε βίη Ἰφικληείη, θέσφατα πάντ’ εἰπόντα· Διὸσ δ’ ἐτελείετο βουλή. "καὶ Λήδην εἶδον, τὴν Τυνδαρέου παράκοιτιν, ἥ ῥ’ ὑπὸ Τυνδαρέῳ κρατερόφρονε γείνατο παῖδε, Κάστορά θ’ ἱππόδαμον καὶ πὺξ ἀγαθὸν Πολυδεύκεα, τοὺσ ἄμφω ζωοὺσ κατέχει φυσίζοοσ αἰᾶ·

οἳ καὶ νέρθεν γῆσ τιμὴν πρὸσ Ζηνὸσ ἔχοντεσ ἄλλοτε μὲν ζώουσ’ ἑτερήμεροι, ἄλλοτε δ’ αὖτε τεθνᾶσιν· τιμὴν δὲ λελόγχασιν ἶσα θεοῖσι. "τὴν δὲ μετ’ Ἰφιμέδειαν, Ἀλωῆοσ παράκοιτιν εἴσιδον, ἣ δὴ φάσκε Ποσειδάωνι μιγῆναι, καί ῥ’ ἔτεκεν δύο παῖδε, μινυνθαδίω δ’ ἐγενέσθην, Ὦτόν τ’ ἀντίθεον τηλεκλειτόν τ’ Ἐφιάλτην, οὓσ δὴ μηκίστουσ θρέψε ζείδωροσ ἄρουρα καὶ πολὺ καλλίστουσ μετά γε κλυτὸν Ὠρίωνα·

ἐννέωροι γὰρ τοί γε καὶ ἐννεαπήχεεσ ἦσαν εὖροσ, ἀτὰρ μῆκόσ γε γενέσθην ἐννεόργυιοι. οἵ ῥα καὶ ἀθανάτοισιν ἀπειλήτην ἐν Ὀλύμπῳ φυλόπιδα στήσειν πολυάικοσ πολέμοιο. Ὄσσαν ἐπ’ Οὐλύμπῳ μέμασαν θέμεν, αὐτὰρ ἐπ’ Ὄσσῃ Πήλιον εἰνοσίφυλλον, ἵν’ οὐρανὸσ ἀμβατὸσ εἰή. καί νύ κεν ἐξετέλεσσαν, εἰ ἥβησ μέτρον ἵκοντο· ἀλλ’ ὄλεσεν Διὸσ υἱόσ, ὃν ἠύκομοσ τέκε Λητώ, ἀμφοτέρω, πρίν σφωιν ὑπὸ κροτάφοισιν ἰούλουσ ἀνθῆσαι πυκάσαι τε γένυσ ἐυανθέι λάχνῃ. "Φαίδρην τε Πρόκριν τε ἴδον καλήν τ’ Ἀριάδνην, κούρην Μίνωοσ ὀλοόφρονοσ, ἥν ποτε Θησεὺσ ἐκ Κρήτησ ἐσ γουνὸν Ἀθηνάων ἱεράων ἦγε μέν, οὐδ’ ἀπόνητο·

πάροσ δέ μιν Ἄρτεμισ ἔκτα Δίῃ ἐν ἀμφιρύτῃ Διονύσου μαρτυρίῃσιν. "Μαῖράν τε Κλυμένην τε ἴδον στυγερήν τ’ Ἐριφύλην, ἣ χρυσὸν φίλου ἀνδρὸσ ἐδέξατο τιμήεντα.

πάσασ δ’ οὐκ ἂν ἐγὼ μυθήσομαι οὐδ’ ὀνομήνω, ὅσσασ ἡρώων ἀλόχουσ ἴδον ἠδὲ θύγατρασ· πρὶν γάρ κεν καὶ νὺξ φθῖτ’ ἄμβροτοσ. ἀλλὰ καὶ ὡρ́η εὕδειν, ἢ ἐπὶ νῆα θοὴν ἐλθόντ’ ἐσ ἑταίρουσ ἢ αὐτοῦ· πομπὴ δὲ θεοῖσ ὑμῖν τε μελήσει. ὣσ ἔφαθ’, οἱ δ’ ἄρα πάντεσ ἀκὴν ἐγένοντο σιωπῇ, κηληθμῷ δ’ ἔσχοντο κατὰ μέγαρα σκιόεντα.

τοῖσιν δ’ Ἀρήτη λευκώλενοσ ἤρχετο μύθων. "Φαίηκεσ, πῶσ ὔμμιν ἀνὴρ ὅδε φαίνεται εἶναι εἶδόσ τε μέγεθόσ τε ἰδὲ φρένασ ἔνδον ἐίσασ;

ξεῖνοσ δ’ αὖτ’ ἐμόσ ἐστιν, ἕκαστοσ δ’ ἔμμορε τιμῆσ· τῷ μὴ ἐπειγόμενοι ἀποπέμπετε, μηδὲ τὰ δῶρα οὕτω χρηίζοντι κολούετε· πολλὰ γὰρ ὑμῖν κτήματ’ ἐνὶ μεγάροισι θεῶν ἰότητι κέονται. τοῖσι δὲ καὶ μετέειπε γέρων ἡρ́ωσ Ἐχένηοσ, ὃσ δὴ Φαιήκων ἀνδρῶν προγενέστεροσ ἠε͂ν·

"ὦ φίλοι, οὐ μὰν ἧμιν ἀπὸ σκοποῦ οὐδ’ ἀπὸ δόξησ μυθεῖται βασίλεια περίφρων· ἀλλὰ πίθεσθε. Ἀλκινόου δ’ ἐκ τοῦδ’ ἔχεται ἔργον τε ἔποσ τε. τὸν δ’ αὖτ’ Ἀλκίνοοσ ἀπαμείβετο φώνησέν τε·

"τοῦτο μὲν οὕτω δὴ ἔσται ἔποσ, αἴ κεν ἐγώ γε ζωὸσ Φαιήκεσσι φιληρέτμοισιν ἀνάσσω· ξεῖνοσ δὲ τλήτω μάλα περ νόστοιο χατίζων ἔμπησ οὖν ἐπιμεῖναι ἐσ αὔριον, εἰσ ὅ κε πᾶσαν δωτίνην τελέσω· πομπὴ δ’ ἄνδρεσσι μελήσει πᾶσι, μάλιστα δ’ ἐμοί· τοῦ γὰρ κράτοσ ἔστ’ ἐνὶ δήμῳ. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

"Ἀλκίνοε κρεῖον, πάντων ἀριδείκετε λαῶν, εἴ με καὶ εἰσ ἐνιαυτὸν ἀνώγοιτ’ αὐτόθι μίμνειν, πομπὴν δ’ ὀτρύνοιτε καὶ ἀγλαὰ δῶρα διδοῖτε, καὶ κε τὸ βουλοίμην, καί κεν πολὺ κέρδιον εἰή, πλειοτέρῃ σὺν χειρὶ φίλην ἐσ πατρίδ’ ἱκέσθαι· καί κ’ αἰδοιότεροσ καὶ φίλτεροσ ἀνδράσιν εἰήν πᾶσιν, ὅσοι μ’ Ἰθάκηνδε ἰδοίατο νοστήσαντα. τὸν δ’ αὖτ’ Ἀλκίνοοσ ἀπαμείβετο φώνησέν τε·

"ὦ Ὀδυσεῦ, τὸ μὲν οὔ τί σ’ ἐίσκομεν εἰσορόωντεσ, ἠπεροπῆά τ’ ἔμεν καὶ ἐπίκλοπον, οἱᾶ́ τε πολλοὺσ βόσκει γαῖα μέλαινα πολυσπερέασ ἀνθρώπουσ, ψεύδεά τ’ ἀρτύνοντασ ὅθεν κέ τισ οὐδὲ ἴδοιτο· σοὶ δ’ ἔπι μὲν μορφὴ ἐπέων, ἔνι δὲ φρένεσ ἐσθλαί. μῦθον δ’ ὡσ ὅτ’ ἀοιδὸσ ἐπισταμένωσ κατέλεξασ, πάντων τ’ Ἀργείων σέο τ’ αὐτοῦ κήδεα λυγρά. ἀλλ’ ἄγε μοι τόδε εἰπὲ καὶ ἀτρεκέωσ κατάλεξον, εἴ τινασ ἀντιθέων ἑτάρων ἴδεσ, οἵ τοι ἅμ’ αὐτῷ Ἴλιον εἰσ ἅμ’ ἕποντο καὶ αὐτοῦ πότμον ἐπέσπον. νὺξ δ’ ἥδε μάλα μακρή, ἀθέσφατοσ· οὐδέ πω ὡρ́η εὕδειν ἐν μεγάρῳ, σὺ δέ μοι λέγε θέσκελα ἔργα. καί κεν ἐσ ἠῶ δῖαν ἀνασχοίμην, ὅτε μοι σὺ τλαίησ ἐν μεγάρῳ τὰ σὰ κήδεα μυθήσασθαι. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

"Ἀλκίνοε κρεῖον, πάντων ἀριδείκετε λαῶν, ὡρ́η μὲν πολέων μύθων, ὡρ́η δὲ καὶ ὕπνου· εἰ δ’ ἔτ’ ἀκουέμεναί γε λιλαίεαι, οὐκ ἂν ἐγώ γε τούτων σοι φθονέοιμι καὶ οἰκτρότερ’ ἄλλ’ ἀγορεύειν, κήδε’ ἐμῶν ἑτάρων, οἳ δὴ μετόπισθεν ὄλοντο, οἳ Τρώων μὲν ὑπεξέφυγον στονόεσσαν ἀυτήν, ἐν νόστῳ δ’ ἀπόλοντο κακῆσ ἰότητι γυναικόσ. "αὐτὰρ ἐπεὶ ψυχὰσ μὲν ἀπεσκέδασ’ ἄλλυδισ ἄλλῃ ἁγνὴ Περσεφόνεια γυναικῶν θηλυτεράων, ἦλθε δ’ ἐπὶ ψυχὴ Ἀγαμέμνονοσ Ἀτρεί̈δαο ἀχνυμένη·

περὶ δ’ ἄλλαι ἀγηγέραθ’, ὅσσοι ἅμ’ αὐτῷ οἴκῳ ἐν Αἰγίσθοιο θάνον καὶ πότμον ἐπέσπον. ἔγνω δ’ αἶψ’ ἔμ’ ἐκεῖνοσ, ἐπεὶ πίεν αἷμα κελαινόν· κλαῖε δ’ ὅ γε λιγέωσ, θαλερὸν κατὰ δάκρυον εἴβων, πιτνὰσ εἰσ ἐμὲ χεῖρασ, ὀρέξασθαι μενεαίνων· ἀλλ’ οὐ γάρ οἱ ἔτ’ ἦν ἲσ ἔμπεδοσ οὐδέ τι κῖκυσ, οἱή περ πάροσ ἔσκεν ἐνὶ γναμπτοῖσι μέλεσσι. "τὸν μὲν ἐγὼ δάκρυσα ἰδὼν ἐλέησά τε θυμῷ, καί μιν φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδων·

Ἀτρεί̈δη κύδιστε, ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγάμεμνον, τίσ νύ σε κὴρ ἐδάμασσε τανηλεγέοσ θανάτοιο; ἠε͂ σέ γ’ ἐν νήεσσι Ποσειδάων ἐδάμασσεν ὄρσασ ἀργαλέων ἀνέμων ἀμέγαρτον ἀυτμήν; ἠε͂́ σ’ ἀνάρσιοι ἄνδρεσ ἐδηλήσαντ’ ἐπὶ χέρσου βοῦσ περιταμνόμενον ἠδ’ οἰῶν πώεα καλά, ἠὲ περὶ πτόλιοσ μαχεούμενον ἠδὲ γυναικῶν; "ὣσ ἐφάμην, ὁ δέ μ’ αὐτίκ’ ἀμειβόμενοσ προσέειπε·

διογενὲσ Λαερτιάδη, πολυμήχαν’ Ὀδυσσεῦ, οὔτ’ ἐμέ γ’ ἐν νήεσσι Ποσειδάων ἐδάμασσεν ὄρσασ ἀργαλέων ἀνέμων ἀμέγαρτον ἀυτμήν, οὔτε μ’ ἀνάρσιοι ἄνδρεσ ἐδηλήσαντ’ ἐπὶ χέρσου, ἀλλά μοι Αἴγισθοσ τεύξασ θάνατόν τε μόρον τε ἔκτα σὺν οὐλομένῃ ἀλόχῳ, οἶκόνδε καλέσσασ, δειπνίσσασ, ὥσ τίσ τε κατέκτανε βοῦν ἐπὶ φάτνῃ. ὣσ θάνον οἰκτίστῳ θανάτῳ· περὶ δ’ ἄλλοι ἑταῖροι νωλεμέωσ κτείνοντο σύεσ ὣσ ἀργιόδοντεσ, οἵ ῥά τ’ ἐν ἀφνειοῦ ἀνδρὸσ μέγα δυναμένοιο ἢ γάμῳ ἢ ἐράνῳ ἢ εἰλαπίνῃ τεθαλυίῃ. ἤδη μὲν πολέων φόνῳ ἀνδρῶν ἀντεβόλησασ, μουνὰξ κτεινομένων καὶ ἐνὶ κρατερῇ ὑσμίνῃ· ἀλλά κε κεῖνα μάλιστα ἰδὼν ὀλοφύραο θυμῷ, ὡσ ἀμφὶ κρητῆρα τραπέζασ τε πληθούσασ κείμεθ’ ἐνὶ μεγάρῳ, δάπεδον δ’ ἅπαν αἵματι θῦεν. οἰκτροτάτην δ’ ἤκουσα ὄπα Πριάμοιο θυγατρόσ, Κασσάνδρησ, τὴν κτεῖνε Κλυταιμνήστρη δολόμητισ ἀμφ’ ἐμοί, αὐτὰρ ἐγὼ ποτὶ γαίῃ χεῖρασ ἀείρων βάλλον ἀποθνήσκων περὶ φασγάνῳ· ἡ δὲ κυνῶπισ νοσφίσατ’, οὐδέ μοι ἔτλη ἰόντι περ εἰσ Αἴδαο χερσὶ κατ’ ὀφθαλμοὺσ ἑλέειν σύν τε στόμ’ ἐρεῖσαι. ὣσ οὐκ αἰνότερον καὶ κύντερον ἄλλο γυναικόσ, ἥ τισ δὴ τοιαῦτα μετὰ φρεσὶν ἔργα βάληται· οἱο͂ν δὴ καὶ κείνη ἐμήσατο ἔργον ἀεικέσ, κουριδίῳ τεύξασα πόσει φόνον. ἦ τοι ἔφην γε ἀσπάσιοσ παίδεσσιν ἰδὲ δμώεσσιν ἐμοῖσιν οἴκαδ’ ἐλεύσεσθαι· ἡ δ’ ἔξοχα λυγρὰ ἰδυῖα οἷ τε κατ’ αἶσχοσ ἔχευε καὶ ἐσσομένῃσιν ὀπίσσω θηλυτέρῃσι γυναιξί, καὶ ἥ κ’ ἐυεργὸσ ἐῄσιν. "ὣσ ἔφατ’, αὐτὰρ ἐγώ μιν ἀμειβόμενοσ προσέειπον·

ὢ πόποι, ἦ μάλα δὴ γόνον Ἀτρέοσ εὐρύοπα Ζεὺσ ἐκπάγλωσ ἤχθηρε γυναικείασ διὰ βουλὰσ ἐξ ἀρχῆσ· Ἑλένησ μὲν ἀπωλόμεθ’ εἵνεκα πολλοί, σοὶ δὲ Κλυταιμνήστρη δόλον ἤρτυε τηλόθ’ ἐόντι. "ὣσ ἐφάμην, ὁ δέ μ’ αὐτίκ’ ἀμειβόμενοσ προσέειπε·

τῷ νῦν μή ποτε καὶ σὺ γυναικί περ ἤπιοσ εἶναι· μή οἱ μῦθον ἅπαντα πιφαυσκέμεν, ὅν κ’ ἐὺ εἰδῇσ, ἀλλὰ τὸ μὲν φάσθαι, τὸ δὲ καὶ κεκρυμμένον εἶναι. ἀλλ’ οὐ σοί γ’, Ὀδυσεῦ, φόνοσ ἔσσεται ἔκ γε γυναικόσ· λίην γὰρ πινυτή τε καὶ εὖ φρεσὶ μήδεα οἶδε κούρη Ἰκαρίοιο, περίφρων Πηνελόπεια. ἦ μέν μιν νύμφην γε νέην κατελείπομεν ἡμεῖσ ἐρχόμενοι πόλεμόνδε· πάϊσ δέ οἱ ἦν ἐπὶ μαζῷ νήπιοσ, ὅσ που νῦν γε μετ’ ἀνδρῶν ἵζει ἀριθμῷ, ὄλβιοσ· ἦ γὰρ τόν γε πατὴρ φίλοσ ὄψεται ἐλθών, καὶ κεῖνοσ πατέρα προσπτύξεται, ἣ θέμισ ἐστίν. ἡ δ’ ἐμὴ οὐδέ περ υἱο͂σ ἐνιπλησθῆναι ἄκοιτισ ὀφθαλμοῖσιν ἐάσε· πάροσ δέ με πέφνε καὶ αὐτόν. ἄλλο δέ τοι ἐρέω, σὺ δ’ ἐνὶ φρεσὶ βάλλεο σῇσιν· κρύβδην, μηδ’ ἀναφανδά, φίλην ἐσ πατρίδα γαῖαν νῆα κατισχέμεναι· ἐπεὶ οὐκέτι πιστὰ γυναιξίν. ἀλλ’ ἄγε μοι τόδε εἰπὲ καὶ ἀτρεκέωσ κατάλεξον, εἴ που ἔτι ζώοντοσ ἀκούετε παιδὸσ ἐμοῖο, ἤ που ἐν Ὀρχομενῷ ἢ ἐν Πύλῳ ἠμαθόεντι, ἤ που πὰρ Μενελάῳ ἐνὶ Σπάρτῃ εὐρείῃ· οὐ γάρ πω τέθνηκεν ἐπὶ χθονὶ δῖοσ Ὀρέστησ. "ὣσ ἔφατ’, αὐτὰρ ἐγώ μιν ἀμειβόμενοσ προσέειπον·

Ἀτρεί̈δη, τί με ταῦτα διείρεαι; οὐδέ τι οἶδα, ζώει ὅ γ’ ἦ τέθνηκε· κακὸν δ’ ἀνεμώλια βάζειν. "νῶι μὲν ὣσ ἐπέεσσιν ἀμειβομένω στυγεροῖσιν ἕσταμεν ἀχνύμενοι θαλερὸν κατὰ δάκρυ χέοντεσ·

ἦλθε δ’ ἐπὶ ψυχὴ Πηληϊάδεω Ἀχιλῆοσ καὶ Πατροκλῆοσ καὶ ἀμύμονοσ Ἀντιλόχοιο Αἰάντόσ θ’, ὃσ ἄριστοσ ἐήν εἶδόσ τε δέμασ τε τῶν ἄλλων Δαναῶν μετ’ ἀμύμονα Πηλεί̈ωνα. ἔγνω δὲ ψυχή με ποδώκεοσ Αἰακίδαο καί ῥ’ ὀλοφυρομένη ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· " διογενὲσ Λαερτιάδη, πολυμήχαν’ Ὀδυσσεῦ, σχέτλιε, τίπτ’ ἔτι μεῖζον ἐνὶ φρεσὶ μήσεαι ἔργον;

πῶσ ἔτλησ Αἴ̈δόσδε κατελθέμεν, ἔνθα τε νεκροὶ ἀφραδέεσ ναίουσι, βροτῶν εἴδωλα καμόντων; "ὣσ ἔφατ’, αὐτὰρ ἐγώ μιν ἀμειβόμενοσ προσέειπον·

ὦ Ἀχιλεῦ Πηλῆοσ υἱέ, μέγα φέρτατ’ Ἀχαιῶν, ἦλθον Τειρεσίαο κατὰ χρέοσ, εἴ τινα βουλὴν εἴποι, ὅπωσ Ἰθάκην ἐσ παιπαλόεσσαν ἱκοίμην· οὐ γάρ πω σχεδὸν ἦλθον Ἀχαιί̈δοσ, οὐδέ πω ἁμῆσ γῆσ ἐπέβην, ἀλλ’ αἰὲν ἔχω κακά. σεῖο δ’, Ἀχιλλεῦ, οὔ τισ ἀνὴρ προπάροιθε μακάρτατοσ οὔτ’ ἄρ’ ὀπίσσω. πρὶν μὲν γάρ σε ζωὸν ἐτίομεν ἶσα θεοῖσιν Ἀργεῖοι, νῦν αὖτε μέγα κρατέεισ νεκύεσσιν ἐνθάδ’ ἐών· τῷ μή τι θανὼν ἀκαχίζευ, Ἀχιλλεῦ. "ὣσ ἐφάμην, ὁ δέ μ’ αὐτίκ’ ἀμειβόμενοσ προσέειπε·

μὴ δή μοι θάνατόν γε παραύδα, φαίδιμ’ Ὀδυσσεῦ. βουλοίμην κ’ ἐπάρουροσ ἐὼν θητευέμεν ἄλλῳ, ἀνδρὶ παρ’ ἀκλήρῳ, ᾧ μὴ βίοτοσ πολὺσ εἰή, ἢ πᾶσιν νεκύεσσι καταφθιμένοισιν ἀνάσσειν. ἀλλ’ ἄγε μοι τοῦ παιδὸσ ἀγαυοῦ μῦθον ἐνίσπεσ, ἢ ἕπετ’ ἐσ πόλεμον πρόμοσ ἔμμεναι, ἠε͂ καὶ οὐκί. εἰπὲ δέ μοι Πηλῆοσ ἀμύμονοσ, εἴ τι πέπυσσαι, ἢ ἔτ’ ἔχει τιμὴν πολέσιν μετὰ Μυρμιδόνεσσιν, ἦ μιν ἀτιμάζουσιν ἀν’ Ἑλλάδα τε Φθίην τε, οὕνεκά μιν κατὰ γῆρασ ἔχει χεῖράσ τε πόδασ τε. οὐ γὰρ ἐγὼν ἐπαρωγὸσ ὑπ’ αὐγὰσ ἠελίοιο, τοῖοσ ἐών, οἱο͂́σ ποτ’ ἐνὶ Τροίῃ εὐρείῃ πέφνον λαὸν ἄριστον, ἀμύνων Ἀργείοισιν· εἰ τοιόσδ’ ἔλθοιμι μίνυνθά περ ἐσ πατέροσ δῶ· τῷ κέ τεῳ στύξαιμι μένοσ καὶ χεῖρασ ἀάπτουσ, οἳ κεῖνον βιόωνται ἐέργουσίν τ’ ἀπὸ τιμῆσ. "ὣσ ἔφατ’, αὐτὰρ ἐγώ μιν ἀμειβόμενοσ προσέειπον·

ἦ τοι μὲν Πηλῆοσ ἀμύμονοσ οὔ τι πέπυσμαι, αὐτάρ τοι παιδόσ γε Νεοπτολέμοιο φίλοιο πᾶσαν ἀληθείην μυθήσομαι, ὥσ με κελεύεισ· αὐτὸσ γάρ μιν ἐγὼ κοίλησ ἐπὶ νηὸσ ἐίσησ ἤγαγον ἐκ Σκύρου μετ’ ἐυκνήμιδασ Ἀχαιούσ. ἦ τοι ὅτ’ ἀμφὶ πόλιν Τροίην φραζοίμεθα βουλάσ, αἰεὶ πρῶτοσ ἔβαζε καὶ οὐχ ἡμάρτανε μύθων· Νέστωρ ἀντίθεοσ καὶ ἐγὼ νικάσκομεν οἰώ. αὐτὰρ ὅτ’ ἐν πεδίῳ Τρώων μαρναίμεθα χαλκῷ, οὔ ποτ’ ἐνὶ πληθυῖ μένεν ἀνδρῶν οὐδ’ ἐν ὁμίλῳ, ἀλλὰ πολὺ προθέεσκε τὸ ὃν μένοσ οὐδενὶ εἴκων, πολλοὺσ δ’ ἄνδρασ ἔπεφνεν ἐν αἰνῇ δηιοτῆτι. πάντασ δ’ οὐκ ἂν ἐγὼ μυθήσομαι οὐδ’ ὀνομήνω, ὅσσον λαὸν ἔπεφνεν ἀμύνων Ἀργείοισιν, ἀλλ’ οἱο͂ν τὸν Τηλεφίδην κατενήρατο χαλκῷ, ἡρ́ω’ Εὐρύπυλον, πολλοὶ δ’ ἀμφ’ αὐτὸν ἑταῖροι Κήτειοι κτείνοντο γυναίων εἵνεκα δώρων. κεῖνον δὴ κάλλιστον ἴδον μετὰ Μέμνονα δῖον. αὐτὰρ ὅτ’ εἰσ ἵππον κατεβαίνομεν, ὃν κάμ’ Ἐπειόσ, Ἀργείων οἱ ἄριστοι, ἐμοὶ δ’ ἐπὶ πάντα τέταλτο, ἠμὲν ἀνακλῖναι πυκινὸν λόχον ἠδ’ ἐπιθεῖναι, ἔνθ’ ἄλλοι Δαναῶν ἡγήτορεσ ἠδὲ μέδοντεσ δάκρυά τ’ ὠμόργνυντο τρέμον θ’ ὑπὸ γυῖα ἑκάστου· κεῖνον δ’ οὔ ποτε πάμπαν ἐγὼν ἴδον ὀφθαλμοῖσιν οὔτ’ ὠχρήσαντα χρόα κάλλιμον οὔτε παρειῶν δάκρυ ὀμορξάμενον· ὁ δέ γε μάλα πόλλ’ ἱκέτευεν ἱππόθεν ἐξέμεναι, ξίφεοσ δ’ ἐπεμαίετο κώπην καὶ δόρυ χαλκοβαρέσ, κακὰ δὲ Τρώεσσι μενοίνα. ἀλλ’ ὅτε δὴ Πριάμοιο πόλιν διεπέρσαμεν αἰπήν, μοῖραν καὶ γέρασ ἐσθλὸν ἔχων ἐπὶ νηὸσ ἔβαινεν ἀσκηθήσ, οὔτ’ ἂρ βεβλημένοσ ὀξέι χαλκῷ οὔτ’ αὐτοσχεδίην οὐτασμένοσ, οἱᾶ́ τε πολλὰ γίγνεται ἐν πολέμῳ· ἐπιμὶξ δέ τε μαίνεται Ἄρησ. "ὣσ ἐφάμην, ψυχὴ δὲ ποδώκεοσ Αἰακίδαο φοίτα μακρὰ βιβᾶσα κατ’ ἀσφοδελὸν λειμῶνα, γηθοσύνη ὅ οἱ υἱὸν ἔφην ἀριδείκετον εἶναι.

"αἱ δ’ ἄλλαι ψυχαὶ νεκύων κατατεθνηώτων ἕστασαν ἀχνύμεναι, εἴροντο δὲ κήδε’ ἑκάστη.

οἰή δ’ Αἰάντοσ ψυχὴ Τελαμωνιάδαο νόσφιν ἀφεστήκει, κεχολωμένη εἵνεκα νίκησ, τήν μιν ἐγὼ νίκησα δικαζόμενοσ παρὰ νηυσὶ τεύχεσιν ἀμφ’ Ἀχιλῆοσ· ἔθηκε δὲ πότνια μήτηρ. παῖδεσ δὲ Τρώων δίκασαν καὶ Παλλὰσ Ἀθήνη. ὡσ δὴ μὴ ὄφελον νικᾶν τοιῷδ’ ἐπ’ ἀέθλῳ· τοίην γὰρ κεφαλὴν ἕνεκ’ αὐτῶν γαῖα κατέσχεν, Αἰάνθ’, ὃσ πέρι μὲν εἶδοσ, πέρι δ’ ἔργα τέτυκτο τῶν ἄλλων Δαναῶν μετ’ ἀμύμονα Πηλεί̈ωνα. τὸν μὲν ἐγὼν ἐπέεσσι προσηύδων μειλιχίοισιν· " Αἰᾶν, παῖ Τελαμῶνοσ ἀμύμονοσ, οὐκ ἄρ’ ἔμελλεσ οὐδὲ θανὼν λήσεσθαι ἐμοὶ χόλου εἵνεκα τευχέων οὐλομένων;

τὰ δὲ πῆμα θεοὶ θέσαν Ἀργείοισι, τοῖοσ γάρ σφιν πύργοσ ἀπώλεο· σεῖο δ’ Ἀχαιοὶ ἶσον Ἀχιλλῆοσ κεφαλῇ Πηληϊάδαο ἀχνύμεθα φθιμένοιο διαμπερέσ· οὐδέ τισ ἄλλοσ αἴτιοσ, ἀλλὰ Ζεὺσ Δαναῶν στρατὸν αἰχμητάων ἐκπάγλωσ ἤχθηρε, τεὶ̈ν δ’ ἐπὶ μοῖραν ἔθηκεν. ἀλλ’ ἄγε δεῦρο, ἄναξ, ἵν’ ἔποσ καὶ μῦθον ἀκούσῃσ ἡμέτερον· δάμασον δὲ μένοσ καὶ ἀγήνορα θυμόν. "ὣσ ἐφάμην, ὁ δέ μ’ οὐδὲν ἀμείβετο, βῆ δὲ μετ’ ἄλλασ ψυχὰσ εἰσ Ἔρεβοσ νεκύων κατατεθνηώτων.

ἔνθα χ’ ὅμωσ προσέφη κεχολωμένοσ, ἤ κεν ἐγὼ τόν· ἀλλά μοι ἤθελε θυμὸσ ἐνὶ στήθεσσι φίλοισι τῶν ἄλλων ψυχὰσ ἰδέειν κατατεθνηώτων. "ἔνθ’ ἦ τοι Μίνωα ἴδον, Διὸσ ἀγλαὸν υἱόν, χρύσεον σκῆπτρον ἔχοντα, θεμιστεύοντα νέκυσσιν, ἥμενον, οἱ δέ μιν ἀμφὶ δίκασ εἴροντο ἄνακτα, ἥμενοι ἑσταότεσ τε κατ’ εὐρυπυλὲσ Αἴ̈δοσ δῶ.

"τὸν δὲ μετ’ Ὠρίωνα πελώριον εἰσενόησα θῆρασ ὁμοῦ εἰλεῦντα κατ’ ἀσφοδελὸν λειμῶνα, τοὺσ αὐτὸσ κατέπεφνεν ἐν οἰοπόλοισιν ὄρεσσι χερσὶν ἔχων ῥόπαλον παγχάλκεον, αἰὲν ἀαγέσ.

"καὶ Τιτυὸν εἶδον, Γαίησ ἐρικυδέοσ υἱόν, κείμενον ἐν δαπέδῳ·

ὁ δ’ ἐπ’ ἐννέα κεῖτο πέλεθρα, γῦπε δέ μιν ἑκάτερθε παρημένω ἧπαρ ἔκειρον, δέρτρον ἔσω δύνοντεσ, ὁ δ’ οὐκ ἀπαμύνετο χερσί· Λητὼ γὰρ ἕλκησε, Διὸσ κυδρὴν παράκοιτιν, Πυθώδ’ ἐρχομένην διὰ καλλιχόρου Πανοπῆοσ. "καὶ μὴν Τάνταλον εἰσεῖδον κρατέρ’ ἄλγε’ ἔχοντα ἑστεῶτ’ ἐν λίμνῃ·

ἡ δὲ προσέπλαζε γενείῳ· στεῦτο δὲ διψάων, πιέειν δ’ οὐκ εἶχεν ἑλέσθαι· ὁσσάκι γὰρ κύψει’ ὁ γέρων πιέειν μενεαίνων, τοσσάχ’ ὕδωρ ἀπολέσκετ’ ἀναβροχέν, ἀμφὶ δὲ ποσσὶ γαῖα μέλαινα φάνεσκε, καταζήνασκε δὲ δαίμων. δένδρεα δ’ ὑψιπέτηλα κατὰ κρῆθεν χέε καρπόν, ὄγχναι καὶ ῥοιαὶ καὶ μηλέαι ἀγλαόκαρποι συκέαι τε γλυκεραὶ καὶ ἐλαῖαι τηλεθόωσαι· τῶν ὁπότ’ ἰθύσει’ ὁ γέρων ἐπὶ χερσὶ μάσασθαι, τὰσ δ’ ἄνεμοσ ῥίπτασκε ποτὶ νέφεα σκιόεντα. "καὶ μὴν Σίσυφον εἰσεῖδον κρατέρ’ ἄλγε’ ἔχοντα λᾶαν βαστάζοντα πελώριον ἀμφοτέρῃσιν.

ἦ τοι ὁ μὲν σκηριπτόμενοσ χερσίν τε ποσίν τε λᾶαν ἄνω ὤθεσκε ποτὶ λόφον· ἀλλ’ ὅτε μέλλοι ἄκρον ὑπερβαλέειν, τότ’ ἀποστρέψασκε κραταιίσ· αὖτισ ἔπειτα πέδονδε κυλίνδετο λᾶασ ἀναιδήσ. αὐτὰρ ὅ γ’ ἂψ ὤσασκε τιταινόμενοσ, κατὰ δ’ ἱδρὼσ ἔρρεεν ἐκ μελέων, κονίη δ’ ἐκ κρατὸσ ὀρώρει. "τὸν δὲ μετ’ εἰσενόησα βίην Ἡρακληείην, εἴδωλον·

αὐτὸσ δὲ μετ’ ἀθανάτοισι θεοῖσι τέρπεται ἐν θαλίῃσ καὶ ἔχει καλλίσφυρον Ἥβην, παῖδα Διὸσ μεγάλοιο καὶ Ἥρησ χρυσοπεδίλου. ἀμφὶ δέ μιν κλαγγὴ νεκύων ἦν οἰωνῶν ὥσ, πάντοσ’ ἀτυζομένων· ὁ δ’ ἐρεμνῇ νυκτὶ ἐοικώσ, γυμνὸν τόξον ἔχων καὶ ἐπὶ νευρῆφιν ὀιστόν, δεινὸν παπταίνων, αἰεὶ βαλέοντι ἐοικώσ. σμερδαλέοσ δέ οἱ ἀμφὶ περὶ στήθεσσιν ἀορτὴρ χρύσεοσ ἦν τελαμών, ἵνα θέσκελα ἔργα τέτυκτο, ἄρκτοι τ’ ἀγρότεροί τε σύεσ χαροποί τε λέοντεσ, ὑσμῖναί τε μάχαι τε φόνοι τ’ ἀνδροκτασίαι τε. μὴ τεχνησάμενοσ μηδ’ ἄλλο τι τεχνήσαιτο, ὃσ κεῖνον τελαμῶνα ἑῇ ἐγκάτθετο τέχνῃ. ἔγνω δ’ αὖτ’ ἔμ’ ἐκεῖνοσ, ἐπεὶ ἴδεν ὀφθαλμοῖσιν, καί μ’ ὀλοφυρόμενοσ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· "διογενὲσ Λαερτιάδη, πολυμήχαν’ Ὀδυσσεῦ, ἆ δείλ’, ἦ τινὰ καὶ σὺ κακὸν μόρον ἡγηλάζεισ, ὅν περ ἐγὼν ὀχέεσκον ὑπ’ αὐγὰσ ἠελίοιο.

Ζηνὸσ μὲν πάϊσ ἠᾶ Κρονίονοσ, αὐτὰρ ὀιζὺν εἶχον ἀπειρεσίην· μάλα γὰρ πολὺ χείρονι φωτὶ δεδμήμην, ὁ δέ μοι χαλεποὺσ ἐπετέλλετ’ ἀέθλουσ. καί ποτέ μ’ ἐνθάδ’ ἔπεμψε κύν’ ἄξοντ’· οὐ γὰρ ἔτ’ ἄλλον φράζετο τοῦδέ γέ μοι κρατερώτερον εἶναι ἀέθλον· τὸν μὲν ἐγὼν ἀνένεικα καὶ ἤγαγον ἐξ Αἴδαο· Ἑρμείασ δέ μ’ ἔπεμψεν ἰδὲ γλαυκῶπισ Ἀθήνη. "ὣσ εἰπὼν ὁ μὲν αὖτισ ἔβη δόμον Αἴ̈δοσ εἴσω, αὐτὰρ ἐγὼν αὐτοῦ μένον ἔμπεδον, εἴ τισ ἔτ’ ἔλθοι ἀνδρῶν ἡρώων, οἳ δὴ τὸ πρόσθεν ὄλοντο.

καί νύ κ’ ἔτι προτέρουσ ἴδον ἀνέρασ, οὓσ ἔθελόν περ, Θησέα Πειρίθοόν τε, θεῶν ἐρικυδέα τέκνα· ἀλλὰ πρὶν ἐπὶ ἔθνε’ ἀγείρετο μυρία νεκρῶν ἠχῇ θεσπεσίῃ· ἐμὲ δὲ χλωρὸν δέοσ ᾕρει, μή μοι Γοργείην κεφαλὴν δεινοῖο πελώρου ἐξ Αἴδεω πέμψειεν ἀγαυὴ Περσεφόνεια. "αὐτίκ’ ἔπειτ’ ἐπὶ νῆα κιὼν ἐκέλευον ἑταίρουσ αὐτούσ τ’ ἀμβαίνειν ἀνά τε πρυμνήσια λῦσαι.

οἱ δ’ αἶψ’ εἴσβαινον καὶ ἐπὶ κληῖσι καθῖζον. τὴν δὲ κατ’ Ὠκεανὸν ποταμὸν φέρε κῦμα ῥόοιο, πρῶτα μὲν εἰρεσίῃ, μετέπειτα δὲ κάλλιμοσ οὖροσ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION