헬라어 문장 검색 - Ηομερ́Οδψσσεψ́21́

(호메로스, 오디세이아, Book 21)

τῇ δ’ ἄρ’ ἐπὶ φρεσὶ θῆκε θεὰ γλαυκῶπισ Ἀθήνη, κούρῃ Ἰκαρίοιο, περίφρονι Πηνελοπείῃ, τόξον μνηστήρεσσι θέμεν πολιόν τε σίδηρον ἐν μεγάροισ Ὀδυσῆοσ, ἀέθλια καὶ φόνου ἀρχήν. κλίμακα δ’ ὑψηλὴν προσεβήσετο οἱο͂ δόμοιο, εἵλετο δὲ κληῖ̈δ’ εὐκαμπέα χειρὶ παχείῃ καλὴν χαλκείην· κώπη δ’ ἐλέφαντοσ ἐπῆεν. βῆ δ’ ἴμεναι θάλαμόνδε σὺν ἀμφιπόλοισι γυναιξὶν ἔσχατον· ἔνθα δέ οἱ κειμήλια κεῖτο ἄνακτοσ, χαλκόσ τε χρυσόσ τε πολύκμητόσ τε σίδηροσ. ἔνθα δὲ τόξον κεῖτο παλίντονον ἠδὲ φαρέτρη ἰοδόκοσ, πολλοὶ δ’ ἔνεσαν στονόεντεσ ὀϊστοί, δῶρα τά οἱ ξεῖνοσ Λακεδαίμονι δῶκε τυχήσασ Ἴφιτοσ Εὐρυτίδησ, ἐπιείκελοσ ἀθανάτοισι. τὼ δ’ ἐν Μεσσήνῃ ξυμβλήτην ἀλλήλοιϊν οἴκῳ ἐν Ὀρτιλόχοιο δαί̈φρονοσ. ἦ τοι Ὀδυσσεὺσ ἦλθε μετὰ χρεῖοσ, τό ῥά οἱ πᾶσ δῆμοσ ὄφελλε· μῆλα γὰρ ἐξ Ἰθάκησ Μεσσήνιοι ἄνδρεσ ἀείραν νηυσὶ πολυκλήϊσι τριηκόσι’ ἠδὲ νομῆασ. τῶν ἕνεκ’ ἐξεσίην πολλὴν ὁδὸν ἦλθεν Ὀδυσσεὺσ παιδνὸσ ἐών· πρὸ γὰρ ἧκε πατὴρ ἄλλοι τε γέροντεσ. Ἴφιτοσ αὖθ’ ἵππουσ διζήμενοσ, αἵ οἱ ὄλοντο δώδεκα θήλειαι, ὑπὸ δ’ ἡμίονοι ταλαεργοί· αἳ δή οἱ καὶ ἔπειτα φόνοσ καὶ μοῖρα γένοντο, ἐπεὶ δὴ Διὸσ υἱὸν ἀφίκετο καρτερόθυμον, φῶθ’ Ἡρακλῆα, μεγάλων ἐπιίστορα ἔργων, ὅσ μιν ξεῖνον ἐόντα κατέκτανεν ᾧ ἐνὶ οἴκῳ, σχέτλιοσ, οὐδὲ θεῶν ὄπιν ᾐδέσατ’ οὐδὲ τράπεζαν, τὴν ἥν οἱ παρέθηκεν· ἔπειτα δὲ πέφνε καὶ αὐτόν, ἵππουσ δ’ αὐτὸσ ἔχε κρατερώνυχασ ἐν μεγάροισι. τὰσ ἐρέων Ὀδυσῆϊ συνήντετο, δῶκε δὲ τόξον, τὸ πρὶν μέν ῥ’ ἐφόρει μέγασ Εὔρυτοσ, αὐτὰρ ὁ παιδὶ κάλλιπ’ ἀποθνῄσκων ἐν δώμασιν ὑψηλοῖσι. τῷ δ’ Ὀδυσεὺσ ξίφοσ ὀξὺ καὶ ἄλκιμον ἔγχοσ ἔδωκεν, ἀρχὴν ξεινοσύνησ προσκηδέοσ· οὐδὲ τραπέζῃ γνώτην ἀλλήλων· πρὶν γὰρ Διὸσ υἱὸσ ἔπεφνεν Ἴφιτον Εὐρυτίδην, ἐπιείκελον ἀθανάτοισιν, ὅσ οἱ τόξον ἔδωκε. τὸ δ’ οὔ ποτε δῖοσ Ὀδυσσεὺσ ἐρχόμενοσ πόλεμόνδε μελαινάων ἐπὶ νηῶν ᾑρεῖτ’, ἀλλ’ αὐτοῦ μνῆμα ξείνοιο φίλοιο κέσκετ’ ἐνὶ μεγάροισι, φόρει δέ μιν ἧσ ἐπὶ γαίησ. ἡ δ’ ὅτε δὴ θάλαμον τὸν ἀφίκετο δῖα γυναικῶν οὐδόν τε δρύϊνον προσεβήσετο, τόν ποτε τέκτων ξέσσεν ἐπισταμένωσ καὶ ἐπὶ στάθμην ἴθυνεν, ἐν δὲ σταθμοὺσ ἄρσε, θύρασ δ’ ἐπέθηκε φαεινάσ, αὐτίκ’ ἄρ’ ἥ γ’ ἱμάντα θοῶσ ἀπέλυσε κορώνησ, ἐν δὲ κληῖ̈δ’ ἧκε, θυρέων δ’ ἀνέκοπτεν ὀχῆασ ἄντα τιτυσκομένη·

τὰ δ’ ἀνέβραχεν ἠύ̈τε ταῦροσ βοσκόμενοσ λειμῶνι· τόσ’ ἔβραχε καλὰ θύρετρα πληγέντα κληί̈δι, πετάσθησαν δέ οἱ ὦκα. ἡ δ’ ἄρ’ ἐφ’ ὑψηλῆσ σανίδοσ βῆ· ἔνθα δὲ χηλοὶ ἕστασαν, ἐν δ’ ἄρα τῇσι θυώδεα εἵματ’ ἔκειτο. ἔνθεν ὀρεξαμένη ἀπὸ πασσάλου αἴνυτο τόξον αὐτῷ γωρυτῷ, ὅσ οἱ περίκειτο φαεινόσ. ἑζομένη δὲ κατ’ αὖθι, φίλοισ ἐπὶ γούνασι θεῖσα, κλαῖε μάλα λιγέωσ, ἐκ δ’ ᾕρεε τόξον ἄνακτοσ. ἡ δ’ ἐπεὶ οὖν τάρφθη πολυδακρύτοιο γόοιο, βῆ ῥ’ ἴμεναι μέγαρόνδε μετὰ μνηστῆρασ ἀγαυοὺσ τόξον ἔχουσ’ ἐν χειρὶ παλίντονον ἠδὲ φαρέτρην ἰοδόκον· πολλοὶ δ’ ἔνεσαν στονόεντεσ ὀϊστοί. τῇ δ’ ἄρ’ ἅμ’ ἀμφίπολοι φέρον ὄγκιον, ἔνθα σίδηροσ κεῖτο πολὺσ καὶ χαλκόσ, ἀέθλια τοῖο ἄνακτοσ. ἡ δ’ ὅτε δὴ μνηστῆρασ ἀφίκετο δῖα γυναικῶν, στῆ ῥα παρὰ σταθμὸν τέγεοσ πύκα ποιητοῖο, ἄντα παρειάων σχομένη λιπαρὰ κρήδεμνα. ἀμφίπολοσ δ’ ἄρα οἱ κεδνὴ ἑκάτερθε παρέστη. αὐτίκα δὲ μνηστῆρσι μετηύδα καὶ φάτο μῦθον· "κέκλυτέ μευ, μνηστῆρεσ ἀγήνορεσ, οἳ τόδε δῶμα ἐχράετ’ ἐσθιέμεν καὶ πινέμεν ἐμμενὲσ αἰεὶ ἀνδρὸσ ἀποιχομένοιο πολὺν χρόνον·

οὐδέ τιν’ ἄλλην μύθου ποιήσασθαι ἐπισχεσίην ἐδύνασθε, ἀλλ’ ἐμὲ ἱέμενοι γῆμαι θέσθαι τε γυναῖκα. ἀλλ’ ἄγετε, μνηστῆρεσ, ἐπεὶ τόδε φαίνετ’ ἀέθλον. θήσω γὰρ μέγα τόξον Ὀδυσσῆοσ θείοιο· ὃσ δέ κε ῥηί̈τατ’ ἐντανύσῃ βιὸν ἐν παλάμῃσι καὶ διοϊστεύσῃ πελέκεων δυοκαίδεκα πάντων, τῷ κεν ἅμ’ ἑσποίμην, νοσφισσαμένη τόδε δῶμα κουρίδιον, μάλα καλόν, ἐνίπλειον βιότοιο, τοῦ ποτὲ μεμνήσεσθαι ὀί̈ομαι ἔν περ ὀνείρῳ. ὣσ φάτο, καί ῥ’ Εὔμαιον ἀνώγει, δῖον ὑφορβόν, τόξον μνηστήρεσσι θέμεν πολιόν τε σίδηρον.

δακρύσασ δ’ Εὔμαιοσ ἐδέξατο καὶ κατέθηκε· κλαῖε δὲ βουκόλοσ ἄλλοθ’, ἐπεὶ ἴδε τόξον ἄνακτοσ. Ἀντίνοοσ δ’ ἐνένιπεν ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζε· "νήπιοι ἀγροιῶται, ἐφημέρια φρονέοντεσ, ἆ δειλώ, τί νυ δάκρυ κατείβετον ἠδὲ γυναικὶ θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν ὀρίνετον;

ᾗ τε καὶ ἄλλωσ κεῖται ἐν ἄλγεσι θυμόσ, ἐπεὶ φίλον ὤλεσ’ ἀκοίτην. ἀλλ’ ἀκέων δαίνυσθε καθήμενοι, ἠὲ θύραζε κλαίετον ἐξελθόντε, κατ’ αὐτόθι τόξα λιπόντε, μνηστήρεσσιν ἀέθλον ἀάατον· οὐ γὰρ ὀί̈ω ῥηϊδίωσ τόδε τόξον ἐύ̈ξοον ἐντανύεσθαι. οὐ γάρ τισ μέτα τοῖοσ ἀνὴρ ἐν τοίσδεσι πᾶσιν οἱο͂σ Ὀδυσσεὺσ ἔσκεν· ἐγὼ δέ μιν αὐτὸσ ὄπωπα, καὶ γὰρ μνήμων εἰμί, πάϊσ δ’ ἔτι νήπιοσ ἠᾶ. ὣσ φάτο, τῷ δ’ ἄρα θυμὸσ ἐνὶ στήθεσσιν ἐώλπει νευρὴν ἐντανύσειν διοϊστεύσειν τε σιδήρου.

ἦ τοι ὀϊστοῦ γε πρῶτοσ γεύσεσθαι ἔμελλεν ἐκ χειρῶν Ὀδυσῆοσ ἀμύμονοσ, ὃν τότ’ ἀτίμα ἥμενοσ ἐν μεγάροισ, ἐπὶ δ’ ὤρνυε πάντασ ἑταίρουσ. τοῖσι δὲ καὶ μετέειφ’ ἱερὴ ἲσ Τηλεμάχοιο·

"ὢ πόποι, ἦ μάλα με Ζεὺσ ἄφρονα θῆκε Κρονίων· μήτηρ μέν μοί φησι φίλη, πινυτή περ ἐοῦσα, ἄλλῳ ἅμ’ ἕψεσθαι νοσφισσαμένη τόδε δῶμα· αὐτὰρ ἐγὼ γελόω καὶ τέρπομαι ἄφρονι θυμῷ. ἀλλ’ ἄγετε, μνηστῆρεσ, ἐπεὶ τόδε φαίνετ’ ἀέθλον, οἱή νῦν οὐκ ἔστι γυνὴ κατ’ Ἀχαιί̈δα γαῖαν, οὔτε Πύλου ἱερῆσ οὔτ’ Ἄργεοσ οὔτε Μυκήνησ· οὔτ’ αὐτῆσ Ἰθάκησ οὔτ’ ἠπείροιο μελαίνησ· καὶ δ’ αὐτοὶ τόδε γ’ ἴστε· τί με χρὴ μητέροσ αἴνου; ἀλλ’ ἄγε μὴ μύνῃσι παρέλκετε μηδ’ ἔτι τόξου δηρὸν ἀποτρωπᾶσθε τανυστύοσ, ὄφρα ἴδωμεν. καὶ δέ κεν αὐτὸσ ἐγὼ τοῦ τόξου πειρησαίμην· εἰ δέ κεν ἐντανύσω διοϊστεύσω τε σιδήρου, οὔ κέ μοι ἀχνυμένῳ τάδε δώματα πότνια μήτηρ λείποι ἅμ’ ἄλλῳ ἰοῦσ’, ὅτ’ ἐγὼ κατόπισθε λιποίμην οἱο͂́σ τ’ ἤδη πατρὸσ ἀέθλια κάλ’ ἀνελέσθαι. ἦ καὶ ἀπ’ ὤμοιϊν χλαῖναν θέτο φοινικόεσσαν ὀρθὸσ ἀναί̈ξασ, ἀπὸ δὲ ξίφοσ ὀξὺ θέτ’ ὤμων.

πρῶτον μὲν πελέκεασ στῆσεν, διὰ τάφρον ὀρύξασ πᾶσι μίαν μακρήν, καὶ ἐπὶ στάθμην ἴθυνεν, ἀμφὶ δὲ γαῖαν ἔναξε· τάφοσ δ’ ἕλε πάντασ ἰδόντασ, ὡσ εὐκόσμωσ στῆσε· πάροσ δ’ οὐ πώ ποτ’ ὀπώπει. στῆ δ’ ἄρ’ ἐπ’ οὐδὸν ἰὼν καὶ τόξου πειρήτιζε. τρὶσ μέν μιν πελέμιξεν ἐρύσσεσθαι μενεαίνων, τρὶσ δὲ μεθῆκε βίησ, ἐπιελπόμενοσ τό γε θυμῷ, νευρὴν ἐντανύειν διοϊστεύσειν τε σιδήρου. καί νύ κε δή ῥ’ ἐτάνυσσε βίῃ τὸ τέταρτον ἀνέλκων, ἀλλ’ Ὀδυσεὺσ ἀνένευε καὶ ἔσχεθεν ἱέμενόν περ. τοῖσ δ’ αὖτισ μετέειφ’ ἱερὴ ἲσ Τηλεμάχοιο· "ὢ πόποι, ἦ καὶ ἔπειτα κακόσ τ’ ἔσομαι καὶ ἄκικυσ, ἠὲ νεώτερόσ εἰμι καὶ οὔ πω χερσὶ πέποιθα ἄνδρ’ ἀπαμύνασθαι, ὅτε τισ πρότεροσ χαλεπήνῃ.

ἀλλ’ ἄγεθ’, οἵ περ ἐμεῖο βίῃ προφερέστεροί ἐστε, τόξου πειρήσασθε, καὶ ἐκτελέωμεν ἀέθλον. ὣσ εἰπὼν τόξον μὲν ἀπὸ ἑό θῆκε χαμᾶζε, κλίνασ κολλητῇσιν ἐϋξέστῃσ σανίδεσσιν, αὐτοῦ δ’ ὠκὺ βέλοσ καλῇ προσέκλινε κορώνῃ, ἂψ δ’ αὖτισ κατ’ ἄρ’ ἕζετ’ ἐπὶ θρόνου ἔνθεν ἀνέστη.

τοῖσιν δ’ Ἀντίνοοσ μετέφη, Εὐπείθεοσ υἱόσ·

"ὄρνυσθ’ ἑξείησ ἐπιδέξια πάντεσ ἑταῖροι, ἀρξάμενοι τοῦ χώρου ὅθεν τέ περ οἰνοχοεύει. ὣσ ἔφατ’ Ἀντίνοοσ, τοῖσιν δ’ ἐπιήνδανε μῦθοσ.

Λειώδησ δὲ πρῶτοσ ἀνίστατο, Οἴνοποσ υἱόσ, ὅ σφι θυοσκόοσ ἔσκε, παρὰ κρητῆρα δὲ καλὸν ἷζε μυχοίτατοσ αἰέν· ἀτασθαλίαι δέ οἱ οἰῴ ἐχθραὶ ἔσαν, πᾶσιν δὲ νεμέσσα μνηστήρεσσιν· ὅσ ῥα τότε πρῶτοσ τόξον λάβε καὶ βέλοσ ὠκύ. στῆ δ’ ἄρ’ ἐπ’ οὐδὸν ἰὼν καὶ τόξου πειρήτιζεν, οὐδέ μιν ἐντάνυσε· πρὶν γὰρ κάμε χεῖρασ ἀνέλκων ἀτρίπτουσ ἁπαλάσ· μετὰ δὲ μνηστῆρσιν ἐείπεν· "ὦ φίλοι, οὐ μὲν ἐγὼ τανύω, λαβέτω δὲ καὶ ἄλλοσ.

πολλοὺσ γὰρ τόδε τόξον ἀριστῆασ κεκαδήσει θυμοῦ καὶ ψυχῆσ, ἐπεὶ ἦ πολὺ φέρτερόν ἐστι τεθνάμεν ἢ ζώοντασ ἁμαρτεῖν, οὗθ’ ἕνεκ’ αἰεὶ ἐνθάδ’ ὁμιλέομεν, ποτιδέγμενοι ἤματα πάντα. νῦν μέν τισ καὶ ἔλπετ’ ἐνὶ φρεσὶν ἠδὲ μενοινᾷ γῆμαι Πηνελόπειαν, Ὀδυσσῆοσ παράκοιτιν. αὐτὰρ ἐπὴν τόξου πειρήσεται ἠδὲ ἴδηται, ἄλλην δή τιν’ ἔπειτα Ἀχαιϊάδων εὐπέπλων μνάσθω ἐέδνοισιν διζήμενοσ· ἡ δέ κ’ ἔπειτα γήμαιθ’ ὅσ κε πλεῖστα πόροι καὶ μόρσιμοσ ἔλθοι. ὣσ ἄρ’ ἐφώνησεν καὶ ἀπὸ ἑό τόξον ἔθηκε, κλίνασ κολλητῇσιν ἐϋξέστῃσ σανίδεσσιν, αὐτοῦ δ’ ὠκὺ βέλοσ καλῇ προσέκλινε κορώνῃ, ἂψ δ’ αὖτισ κατ’ ἄρ ἕζετ’ ἐπὶ θρόνου ἔνθεν ἀνέστη.

Ἀντίνοοσ δ’ ἐνένιπεν ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζε· "λειῶδεσ, ποῖόν σε ἔποσ φύγεν ἑρ́κοσ ὀδόντων, δεινόν τ’ ἀργαλέον τε, ‐ νεμεσσῶμαι δέ τ’ ἀκούων ‐ εἰ δὴ τοῦτό γε τόξον ἀριστῆασ κεκαδήσει θυμοῦ καὶ ψυχῆσ, ἐπεὶ οὐ δύνασαι σὺ τανύσσαι. οὐ γάρ τοί σέ γε τοῖον ἐγείνατο πότνια μήτηρ οἱο͂́ν τε ῥυτῆρα βιοῦ τ’ ἔμεναι καὶ ὀϊστῶν· ἀλλ’ ἄλλοι τανύουσι τάχα μνηστῆρεσ ἀγαυοί. ὣσ φάτο, καί ῥ’ ἐκέλευσε Μελάνθιον, αἰπόλον αἰγῶν·

"ἄγρει δή, πῦρ κῆον ἐνὶ μεγάροισι, Μελανθεῦ, πὰρ δὲ τίθει δίφρον τε μέγαν καὶ κῶασ ἐπ’ αὐτοῦ, ἐκ δὲ στέατοσ ἔνεικε μέγαν τροχὸν ἔνδον ἐόντοσ, ὄφρα νέοι θάλποντεσ, ἐπιχρίοντεσ ἀλοιφῇ, τόξου πειρώμεσθα καὶ ἐκτελέωμεν ἀέθλον. ὣσ φάθ’, ὁ δ’ αἶψ’ ἀνέκαιε Μελάνθιοσ ἀκάματον πῦρ, πὰρ δὲ φέρων δίφρον θῆκεν καὶ κῶασ ἐπ’ αὐτοῦ, ἐκ δὲ στέατοσ ἔνεικε μέγαν τροχὸν ἔνδον ἐόντοσ·

τῷ ῥα νέοι θάλποντεσ ἐπειρῶντ’· οὐδ’ ἐδύναντο ἐντανύσαι, πολλὸν δὲ βίησ ἐπιδευέεσ ἦσαν. Ἀντίνοοσ δ’ ἔτ’ ἐπεῖχε καὶ Εὐρύμαχοσ θεοειδήσ, ἀρχοὶ μνηστήρων·

ἀρετῇ δ’ ἔσαν ἔξοχ’ ἄριστοι. τὼ δ’ ἐξ οἴκου βῆσαν ὁμαρτήσαντεσ ἅμ’ ἄμφω βουκόλοσ ἠδὲ συφορβὸσ Ὀδυσσῆοσ θείοιο· ἐκ δ’ αὐτὸσ μετὰ τοὺσ δόμου ἤλυθε δῖοσ Ὀδυσσεύσ. ἀλλ’ ὅτε δή ῥ’ ἐκτὸσ θυρέων ἔσαν ἠδὲ καὶ αὐλῆσ, φθεγξάμενόσ σφε ἔπεσσι προσηύδα μειλιχίοισι· "βουκόλε καὶ σύ, συφορβέ, ἔποσ τί κε μυθησαίμην, ἦ αὐτὸσ κεύθω;

φάσθαι δέ με θυμὸσ ἀνώγει. ποῖοί κ’ εἶτ’ Ὀδυσῆϊ ἀμυνέμεν, εἴ ποθεν ἔλθοι ὧδε μάλ’ ἐξαπίνησ καί τισ θεὸσ αὐτὸν ἐνείκαι; ἤ κε μνηστήρεσσιν ἀμύνοιτ’ ἦ Ὀδυσῆϊ; εἴπαθ’ ὅπωσ ὑμέασ κραδίη θυμόσ τε κελεύει. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε βοῶν ἐπιβουκόλοσ ἀνήρ·

"Ζεῦ πάτερ, αἲ γὰρ τοῦτο τελευτήσειασ ἐέλδωρ, ὡσ ἔλθοι μὲν κεῖνοσ ἀνήρ, ἀγάγοι δέ ἑ δαίμων· γνοίησ χ’ οἱή ἐμὴ δύναμισ καὶ χεῖρεσ ἕπονται. ὣσ δ’ αὔτωσ Εὔμαιοσ ἐπεύχετο πᾶσι θεοῖσι νοστῆσαι Ὀδυσῆα πολύφρονα ὅνδε δόμονδε.

αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ τῶν γε νόον νημερτέ’ ἀνέγνω, ἐξαῦτίσ σφε ἔπεσσιν ἀμειβόμενοσ προσέειπεν·

"ἔνδον μὲν δὴ ὅδ’ αὐτὸσ ἐγώ, κακὰ πολλὰ μογήσασ ἤλυθον εἰκοστῷ ἔτεϊ ἐσ πατρίδα γαῖαν.

γιγνώσκω δ’ ὡσ σφῶϊν ἐελδομένοισιν ἱκάνω οἰοίσι δμώων· τῶν δ’ ἄλλων οὔ τευ ἄκουσα εὐξαμένου ἐμὲ αὖτισ ὑπότροπον οἴκαδ’ ἱκέσθαι. σφῶϊν δ’, ὡσ ἔσεταί περ, ἀληθείην καταλέξω. εἴ χ’ ὑπ’ ἐμοί γε θεὸσ δαμάσῃ μνηστῆρασ ἀγαυούσ, ἄξομαι ἀμφοτέροισ ἀλόχουσ καὶ κτήματ’ ὀπάσσω οἰκία τ’ ἐγγὺσ ἐμεῖο τετυγμένα· καί μοι ἔπειτα Τηλεμάχου ἑτάρω τε κασιγνήτω τε ἔσεσθον. εἰ δ’ ἄγε δή, καὶ σῆμα ἀριφραδὲσ ἄλλο τι δείξω, ὄφρα μ’ ἐὺ̈ γνῶτον πιστωθῆτόν τ’ ἐνὶ θυμῷ, οὐλήν, τήν ποτέ με σῦσ ἤλασε λευκῷ ὀδόντι Παρνησόνδ’ ἐλθόντα σὺν υἱάσιν Αὐτολύκοιο. ὣσ εἰπὼν ῥάκεα μεγάλησ ἀποέργαθεν οὐλῆσ.

τὼ δ’ ἐπεὶ εἰσιδέτην εὖ τ’ ἐφράσσαντο ἕκαστα, κλαῖον ἄρ’ ἀμφ’ Ὀδυσῆϊ δαί̈φρονι χεῖρε βαλόντε, καὶ κύνεον ἀγαπαζόμενοι κεφαλήν τε καὶ ὤμουσ ὣσ δ’ αὔτωσ Ὀδυσεὺσ κεφαλὰσ καὶ χεῖρασ ἔκυσσε. καί νύ κ’ ὀδυρομένοισιν ἔδυ φάοσ ἠελίοιο, εἰ μὴ Ὀδυσσεὺσ αὐτὸσ ἐρύκακε φώνησέν τε· "παύεσθον κλαυθμοῖο γόοιό τε, μή τισ ἴδηται ἐξελθὼν μεγάροιο, ἀτὰρ εἴπῃσι καὶ εἴσω.

ἀλλὰ προμνηστῖνοι ἐσέλθετε, μηδ’ ἅμα πάντεσ, πρῶτοσ ἐγώ, μετὰ δ’ ὔμμεσ· ἀτὰρ τόδε σῆμα τετύχθω· ἄλλοι μὲν γὰρ πάντεσ, ὅσοι μνηστῆρεσ ἀγαυοί, οὐκ ἐάσουσιν ἐμοὶ δόμεναι βιὸν ἠδὲ φαρέτρην· ἀλλὰ σύ, δῖ’ Εὔμαιε, φέρων ἀνὰ δώματα τόξον ἐν χείρεσσιν ἐμοὶ θέμεναι, εἰπεῖν τε γυναιξὶ κληῖ̈σαι μεγάροιο θύρασ πυκινῶσ ἀραρυίασ, ἢν δέ τισ ἢ στοναχῆσ ἠὲ κτύπου ἔνδον ἀκούσῃ ἀνδρῶν ἡμετέροισιν ἐν ἑρ́κεσι, μή τι θύραζε προβλώσκειν, ἀλλ’ αὐτοῦ ἀκὴν ἔμεναι παρὰ ἔργῳ. σοὶ δέ, Φιλοίτιε δῖε, θύρασ ἐπιτέλλομαι αὐλῆσ κληῖ̈σαι κληῖ̈δι, θοῶσ δ’ ἐπὶ δεσμὸν ἰῆλαι. ὣσ εἰπὼν εἰσῆλθε δόμουσ εὖ ναιετάοντασ·

ἕζετ’ ἔπειτ’ ἐπὶ δίφρον ἰών, ἔνθεν περ ἀνέστη· ἐσ δ’ ἄρα καὶ τὼ δμῶε ἴτην θείου Ὀδυσῆοσ. Εὐρύμαχοσ δ’ ἤδη τόξον μετὰ χερσὶν ἐνώμα, θάλπων ἔνθα καὶ ἔνθα σέλᾳ πυρόσ·

ἀλλά μιν οὐδ’ ὣσ ἐντανύσαι δύνατο, μέγα δ’ ἔστενε κυδάλιμον κῆρ· ὀχθήσασ δ’ ἄρα εἶροσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζεν· "ὢ πόποι, ἧ μοι ἄχοσ περί τ’ αὐτοῦ καὶ περὶ πάντων·

οὔ τι γάμου τοσσοῦτον ὀδύρομαι, ἀχνύμενόσ περ· εἰσὶ καὶ ἄλλαι πολλαὶ Ἀχαιί̈δεσ, αἱ μὲν ἐν αὐτῇ ἀμφιάλῳ Ἰθάκῃ, αἱ δ’ ἄλλῃσιν πολίεσσιν· ἀλλ’ εἰ δὴ τοσσόνδε βίησ ἐπιδευέεσ εἰμὲν ἀντιθέου Ὀδυσῆοσ, ὅ τ’ οὐ δυνάμεσθα τανύσσαι τόξον· ἐλεγχείη δὲ καὶ ἐσσομένοισι πυθέσθαι. τὸν δ’ αὖτ’ Ἀντίνοοσ προσέφη, Εὐπείθεοσ υἱόσ·

ἠῶθεν δὲ κέλεσθε Μελάνθιον, αἰπόλον αἰγῶν, αἶγασ ἄγειν, αἳ πᾶσι μέγ’ ἔξοχοι αἰπολίοισιν, ὄφρ’ ἐπὶ μηρία θέντεσ Ἀπόλλωνι κλυτοτόξῳ τόξου πειρώμεσθα καὶ ἐκτελέωμεν ἀέθλον. "Εὐρύμαχ’, οὐχ οὕτωσ ἔσται· νοέεισ δὲ καὶ αὐτόσ. νῦν μὲν γὰρ κατὰ δῆμον ἑορτὴ τοῖο θεοῖο ἁγνή· τίσ δέ κε τόξα τιταίνοιτ’; ἀλλὰ ἕκηλοι κάτθετ’· ἀτὰρ πελέκεάσ γε καὶ εἴ κ’ εἰῶμεν ἅπαντασ ἑστάμεν· οὐ μὲν γάρ τιν’ ἀναιρήσεσθαι ὀί̈ω, ἐλθόντ’ ἐσ μέγαρον Λαερτιάδεω Ὀδυσῆοσ. ἀλλ’ ἄγετ’, οἰνοχόοσ μὲν ἐπαρξάσθω δεπάεσσιν, ὄφρα σπείσαντεσ καταθείομεν ἀγκύλα τόξα· ὣσ ἔφατ’ Ἀντίνοοσ, τοῖσιν δ’ ἐπιήνδανε μῦθοσ.

τοῖσι δὲ κήρυκεσ μὲν ὕδωρ ἐπὶ χεῖρασ ἔχευαν, κοῦροι δὲ κρητῆρασ ἐπεστέψαντο ποτοῖο, νώμησαν δ’ ἄρα πᾶσιν ἐπαρξάμενοι δεπάεσσιν. οἱ δ’ ἐπεὶ οὖν σπεῖσάν τ’ ἔπιόν θ’ ὅσον ἤθελε θυμόσ, τοῖσ δὲ δολοφρονέων μετέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ· "κέκλυτέ μευ, μνηστῆρεσ ἀγακλειτῆσ βασιλείησ·

ὄφρ’ εἴπω τά με θυμὸσ ἐνὶ στήθεσσι κελεύει· Εὐρύμαχον δὲ μάλιστα καὶ Ἀντίνοον θεοειδέα λίσσομ’, ἐπεὶ καὶ τοῦτο ἔποσ κατὰ μοῖραν ἐείπε, νῦν μὲν παῦσαι τόξον, ἐπιτρέψαι δὲ θεοῖσιν· ἠῶθεν δὲ θεὸσ δώσει κράτοσ ᾧ κ’ ἐθέλῃσιν. ἀλλ’ ἄγ’ ἐμοὶ δότε τόξον ἐύ̈ξοον, ὄφρα μεθ’ ὑμῖν χειρῶν καὶ σθένεοσ πειρήσομαι, ἤ μοι ἔτ’ ἐστὶν ἴσ, οἱή πάροσ ἔσκεν ἐνὶ γναμπτοῖσι μέλεσσιν, ἦ ἤδη μοι ὄλεσσεν ἄλη τ’ ἀκομιστίη τε. ὣσ ἔφαθ’, οἱ δ’ ἄρα πάντεσ ὑπερφιάλωσ νεμέσησαν, δείσαντεσ μὴ τόξον ἐύ̈ξοον ἐντανύσειεν.

Ἀντίνοοσ δ’ ἐνένιπεν ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζεν· "ἆ δειλὲ ξείνων, ἔνι τοι φρένεσ οὐδ’ ἠβαιαί·

οὐκ ἀγαπᾷσ ὃ ἕκηλοσ ὑπερφιάλοισι μεθ’ ἡμῖν δαίνυσαι, οὐδέ τι δαιτὸσ ἀμέρδεαι, αὐτὰρ ἀκούεισ μύθων ἡμετέρων καὶ ῥήσιοσ; οὐδέ τισ ἄλλοσ ἡμετέρων μύθων ξεῖνοσ καὶ πτωχὸσ ἀκούει. οἶνόσ σε τρώει μελιηδήσ, ὅσ τε καὶ ἄλλουσ βλάπτει, ὃσ ἄν μιν χανδὸν ἕλῃ μηδ’ αἴσιμα πίνῃ. οἶνοσ καὶ Κένταυρον, ἀγακλυτὸν Εὐρυτίωνα, ἀάσ’ ἐνὶ μεγάρῳ μεγαθύμου Πειριθόοιο, ἐσ Λαπίθασ ἐλθόνθ’· ὁ δ’ ἐπεὶ φρένασ ἀάσεν οἴνῳ, μαινόμενοσ κάκ’ ἔρεξε δόμον κάτα Πειριθόοιο· ἡρ́ωασ δ’ ἄχοσ εἷλε, διὲκ προθύρου δὲ θύραζε ἕλκον ἀναί̈ξαντεσ, ἀπ’ οὐάτα νηλέϊ χαλκῷ ῥῖνάσ τ’ ἀμήσαντεσ· ὁ δὲ φρεσὶν ᾗσιν ἀασθεὶσ ἠί̈εν ἣν ἄτην ὀχέων ἀεσίφρονι θυμῷ. ἐξ οὗ Κενταύροισι καὶ ἀνδράσι νεῖκοσ ἐτύχθη, οἷ δ’ αὐτῷ πρώτῳ κακὸν εὑρ́ετο οἰνοβαρείων. ὣσ καὶ σοὶ μέγα πῆμα πιφαύσκομαι, αἴ κε τὸ τόξον ἐντανύσῃσ· οὐ γάρ τευ ἐπητύοσ ἀντιβολήσεισ ἡμετέρῳ ἐνὶ δήμῳ, ἄφαρ δέ σε νηὶ̈ μελαίνῃ εἰσ Ἔχετον βασιλῆα, βροτῶν δηλήμονα πάντων, πέμψομεν· ἔνθεν δ’ οὔ τι σαώσεαι· ἀλλὰ ἕκηλοσ πῖνέ τε, μηδ’ ἐρίδαινε μετ’ ἀνδράσι κουροτέροισιν. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε περίφρων Πηνελόπεια·

"Ἀντίνο’, οὐ μὲν καλὸν ἀτέμβειν οὐδὲ δίκαιον ξείνουσ Τηλεμάχου, ὅσ κεν τάδε δώμαθ’ ἵκηται· ἔλπεαι, αἴ χ’ ὁ ξεῖνοσ Ὀδυσσῆοσ μέγα τόξον ἐντανύσῃ χερσίν τε βίηφί τε ἧφι πιθήσασ, οἴκαδέ μ’ ἄξεσθαι καὶ ἑὴν θήσεσθαι ἄκοιτιν; οὐδ’ αὐτόσ που τοῦτό γ’ ἐνὶ στήθεσσιν ἐόλπε· μηδέ τισ ὑμείων τοῦ γ’ εἵνεκα θυμὸν ἀχεύων ἐνθάδε δαινύσθω, ἐπεὶ οὐδὲ μὲν οὐδὲ ἐοίκεν. τὴν δ’ αὖτ’ Εὐρύμαχοσ, Πολύβου πάϊσ, ἀντίον ηὔδα·

"κούρη Ἰκαρίοιο, περίφρον Πηνελόπεια, οὔ τί σε τόνδ’ ἄξεσθαι ὀϊόμεθ’· οὐδὲ ἐοίκεν· ἀλλ’ αἰσχυνόμενοι φάτιν ἀνδρῶν ἠδὲ γυναικῶν, μή ποτέ τισ εἴπῃσι κακώτεροσ ἄλλοσ Ἀχαιῶν ἦ πολὺ χείρονεσ ἄνδρεσ ἀμύμονοσ ἀνδρὸσ ἄκοιτιν μνῶνται, οὐδέ τι τόξον ἐύ̈ξοον ἐντανύουσιν· ἀλλ’ ἄλλοσ τισ πτωχὸσ ἀνὴρ ἀλαλήμενοσ ἐλθὼν ῥηϊδίωσ ἐτάνυσσε βιόν, διὰ δ’ ἧκε σιδήρου. ὣσ ἐρέουσ’, ἡμῖν δ’ ἂν ἐλέγχεα ταῦτα γένοιτο. " τὸν δ’ αὖτε προσέειπε περίφρων Πηνελόπεια· "Εὐρύμαχ’, οὔ πωσ ἔστιν ἐϋκλεῖασ κατὰ δῆμον ἔμμεναι οἳ δὴ οἶκον ἀτιμάζοντεσ ἔδουσιν ἀνδρὸσ ἀριστῆοσ· τί δ’ ἐλέγχεα ταῦτα τίθεσθε; οὗτοσ δὲ ξεῖνοσ μάλα μὲν μέγασ ἠδ’ εὐπηγήσ, πατρὸσ δ’ ἐξ ἀγαθοῦ γένοσ εὔχεται ἔμμεναι υἱόσ. ἀλλ’ ἄγε οἱ δότε τόξον ἐύ̈ξοον, ὄφρα ἴδωμεν. ὧδε γὰρ ἐξερέω, τὸ δὲ καὶ τετελεσμένον ἔσται· εἴ κέ μιν ἐντανύσῃ, δώῃ δέ οἱ εὖχοσ Ἀπόλλων, ἕσσω μιν χλαῖνάν τε χιτῶνά τε, εἵματα καλά, δώσω δ’ ὀξὺν ἄκοντα, κυνῶν ἀλκτῆρα καὶ ἀνδρῶν, καὶ ξίφοσ ἄμφηκεσ· δώσω δ’ ὑπὸ ποσσὶ πέδιλα, πέμψω δ’ ὅππη μιν κραδίη θυμόσ τε κελεύει. τὴν δ’ αὖ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα·

"μῆτερ ἐμή, τόξον μὲν Ἀχαιῶν οὔ τισ ἐμεῖο κρείσσων, ᾧ κ’ ἐθέλω, δόμεναί τε καὶ ἀρνήσασθαι, οὔθ’ ὅσσοι κραναὴν Ἰθάκην κάτα κοιρανέουσιν, οὔθ’ ὅσσοι νήσοισι πρὸσ Ἤλιδοσ ἱπποβότοιο· τῶν οὔ τίσ μ’ ἀέκοντα βιήσεται, αἴ κ’ ἐθέλωμι καὶ καθάπαξ ξείνῳ δόμεναι τάδε τόξα φέρεσθαι. ἀλλ’ εἰσ οἶκον ἰοῦσα τὰ σ’ αὐτῆσ ἔργα κόμιζε, ἱστόν τ’ ἠλακάτην τε, καὶ ἀμφιπόλοισι κέλευε ἔργον ἐποίχεσθαι· τόξον δ’ ἄνδρεσσι μελήσει πᾶσι, μάλιστα δ’ ἐμοί· τοῦ γὰρ κράτοσ ἔστ’ ἐνὶ οἴκῳ. ἡ μὲν θαμβήσασα πάλιν οἶκόνδε βεβήκει·

παιδὸσ γὰρ μῦθον πεπνυμένον ἔνθετο θυμῷ. ἐσ δ’ ὑπερῷ’ ἀναβᾶσα σὺν ἀμφιπόλοισι γυναιξὶ κλαῖεν ἔπειτ’ Ὀδυσῆα, φίλον πόσιν, ὄφρα οἱ ὕπνον ἡδὺν ἐπὶ βλεφάροισι βάλε γλαυκῶπισ Ἀθήνη. αὐτὰρ ὁ τόξα λαβὼν φέρε καμπύλα δῖοσ ὑφορβόσ·

μνηστῆρεσ δ’ ἄρα πάντεσ ὁμόκλεον ἐν μεγάροισιν· ὧδε δέ τισ εἴπεσκε νέων ὑπερηνορεόντων· "πῆ δὴ καμπύλα τόξα φέρεισ, ἀμέγαρτε συβῶτα, πλαγκτέ;

τάχ’ αὖ σ’ ἐφ’ ὑέσσι κύνεσ ταχέεσ κατέδονται οἰο͂ν ἀπ’ ἀνθρώπων, οὓσ ἔτρεφεσ, εἴ κεν Ἀπόλλων ἡμῖν ἱλήκῃσι καὶ ἀθάνατοι θεοὶ ἄλλοι. ὣσ φάσαν, αὐτὰρ, ὁ θῆκε φέρων αὐτῇ ἐνὶ χώρῃ, δείσασ, οὕνεκα πολλοὶ ὁμόκλεον ἐν μεγάροισιν.

Τηλέμαχοσ δ’ ἑτέρωθεν ἀπειλήσασ ἐγεγώνει· "ἄττα, πρόσω φέρε τόξα·

τάχ’ οὐκ εὖ πᾶσι πιθήσεισ μή σε καὶ ὁπλότερόσ περ ἐὼν ἀγρόνδε δίωμαι, βάλλων χερμαδίοισι· βίηφι δὲ φέρτερόσ εἰμι. αἲ γὰρ πάντων τόσσον, ὅσοι κατὰ δώματ’ ἐάσι, μνηστήρων χερσίν τε βίηφί τε φέρτεροσ εἰήν· τῷ κε τάχα στυγερῶσ τιν’ ἐγὼ πέμψαιμι νέεσθαι ἡμετέρου ἐξ οἴκου, ἐπεὶ κακὰ μηχανόωνται. ὣσ ἔφαθ’, οἱ δ’ ἄρα πάντεσ ἐπ’ αὐτῷ ἡδὺ γέλασσαν μνηστῆρεσ, καὶ δὴ μέθιεν χαλεποῖο χόλοιο Τηλεμάχῳ·

τὰ δὲ τόξα φέρων ἀνὰ δῶμα συβώτησ ἐν χείρεσσ’ Ὀδυσῆϊ δαί̈φρονι θῆκε παραστάσ. ἐκ δὲ καλεσσάμενοσ προσέφη τροφὸν Εὐρύκλειαν· "Τηλέμαχοσ κέλεταί σε, περίφρων Εὐρύκλεια, κληῖ̈σαι μεγάροιο θύρασ πυκινῶσ ἀραρυίασ.

ἢν δέ τισ ἤ στοναχῆσ ἠὲ κτύπου ἔνδον ἀκούσῃ ἀνδρῶν ἡμετέροισιν ἐν ἑρ́κεσι, μή τι θύραζε προβλώσκειν, ἀλλ’ αὐτοῦ ἀκὴν ἔμεναι παρὰ ἔργῳ. ὣσ ἄρ’ ἐφώνησεν, τῇ δ’ ἄπτεροσ ἔπλετο μῦθοσ, κλήϊσεν δὲ θύρασ μεγάρων εὖ ναιεταόντων.

σιγῇ δ’ ἐξ οἴκοιο Φιλοίτιοσ ἆλτο θύραζε, κλήϊσεν δ’ ἄρ’ ἔπειτα θύρασ εὐερκέοσ αὐλῆσ.

κεῖτο δ’ ὑπ’ αἰθούσῃ ὅπλον νεὸσ ἀμφιελίσσησ βύβλινον, ᾧ ῥ’ ἐπέδησε θύρασ, ἐσ δ’ ἠί̈εν αὐτόσ· ἕζετ’ ἔπειτ’ ἐπὶ δίφρον ἰών, ἔνθεν περ ἀνέστη, εἰσορόων Ὀδυσῆα. ὁ δ’ ἤδη τόξον ἐνώμα πάντη ἀναστρωφῶν, πειρώμενοσ ἔνθα καὶ ἔνθα, μὴ κέρα ἶπεσ ἔδοιεν ἀποιχομένοιο ἄνακτοσ. ὧδε τισ εἴπεσκεν ἰδὼν ἐσ πλησίον ἄλλον· "ἦ τισ θηητὴρ καὶ ἐπίκλοποσ ἔπλετο τόξων·

ἤ ῥά νύ που τοιαῦτα καὶ αὐτῷ οἴκοθι κεῖται ἢ ὅ γ’ ἐφορμᾶται ποιησέμεν, ὡσ ἐνὶ χερσὶ νωμᾷ ἔνθα καὶ ἔνθα κακῶν ἔμπαιοσ ἀλήτησ. ἄλλοσ δ’ αὖ εἴπεσκε νέων ὑπερηνορεόντων·

"αἲ γὰρ δὴ τοσσοῦτον ὀνήσιοσ ἀντιάσειεν ὡσ οὗτόσ ποτε τοῦτο δυνήσεται ἐντανύσασθαι. ὣσ ἄρ’ ἔφαν μνηστῆρεσ·

ἀτὰρ πολύμητισ Ὀδυσσεύσ, αὐτίκ’ ἐπεὶ μέγα τόξον ἐβάστασε καὶ ἴδε πάντη, ὡσ ὅτ’ ἀνὴρ φόρμιγγοσ ἐπιστάμενοσ καὶ ἀοιδῆσ ῥηϊδίωσ ἐτάνυσσε νέῳ περὶ κόλλοπι χορδήν, ἅψασ ἀμφοτέρωθεν ἐϋστρεφὲσ ἔντερον οἰόσ, ὣσ ἄρ’ ἄτερ σπουδῆσ τάνυσεν μέγα τόξον Ὀδυσσεύσ. δεξιτερῇ ἄρα χειρὶ λαβὼν πειρήσατο νευρῆσ· ἡ δ’ ὑπὸ καλὸν ἀείσε, χελιδόνι εἰκέλη αὐδήν. μνηστῆρσιν δ’ ἄρ’ ἄχοσ γένετο μέγα, πᾶσι δ’ ἄρα χρὼσ ἐτράπετο· Ζεὺσ δὲ μεγάλ’ ἔκτυπε σήματα φαίνων· γήθησέν τ’ ἄρ’ ἔπειτα πολύτλασ δῖοσ Ὀδυσσεύσ. ὅττι ῥά οἱ τέρασ ἧκε Κρόνου πάϊσ ἀγκυλομήτεω· εἵλετο δ’ ὠκὺν ὀϊστόν, ὅ οἱ παρέκειτο τραπέζῃ γυμνόσ· τοὶ δ’ ἄλλοι κοίλησ ἔντοσθε φαρέτρησ κείατο, τῶν τάχ’ ἔμελλον Ἀχαιοὶ πειρήσεσθαι. τόν ῥ’ ἐπὶ πήχει ἑλὼν ἕλκεν νευρὴν γλυφίδασ τε, αὐτόθεν ἐκ δίφροιο καθήμενοσ, ἧκε δ’ ὀϊστὸν ἄντα τιτυσκόμενοσ, πελέκεων δ’ οὐκ ἤμβροτε πάντων πρώτησ στειλειῆσ, διὰ δ’ ἀμπερὲσ ἦλθε θύραζε ἰὸσ χαλκοβαρήσ· ὁ δὲ Τηλέμαχον προσέειπε· "Τηλέμαχ’, οὔ σ’ ὁ ξεῖνοσ ἐνὶ μεγάροισιν ἐλέγχει ἥμενοσ, οὐδέ τι τοῦ σκοποῦ ἤμβροτον οὐδέ τι τόξον δὴν ἔκαμον τανύων·

ἔτι μοι μένοσ ἔμπεδόν ἐστιν, οὐχ ὥσ με μνηστῆρεσ ἀτιμάζοντεσ ὄνονται. νῦν δ’ ὡρ́η καὶ δόρπον Ἀχαιοῖσιν τετυκέσθαι ἐν φάει, αὐτὰρ ἔπειτα καὶ ἄλλωσ ἑψιάασθαι μολπῇ καὶ φόρμιγγι· τὰ γάρ τ’ ἀναθήματα δαιτόσ. ἦ καὶ ἐπ’ ὀφρύσι νεῦσεν·

ὁ δ’ ἀμφέθετο ξίφοσ ὀξὺ Τηλέμαχοσ, φίλοσ υἱὸσ Ὀδυσσῆοσ θείοιο, ἀμφὶ δὲ χεῖρα φίλην βάλεν ἔγχεϊ, ἄγχι δ’ ἄρ’ αὐτοῦ πὰρ θρόνον ἑστήκει κεκορυθμένοσ αἴθοπι χαλκῷ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Homer, Odyssey, Book 21

(호메로스, 오디세이아, Book 21)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION