Homer, Odyssey, Book 5

(호메로스, 오디세이아, Book 5)

Ηὢσ δ’ ἐκ λεχέων παρ’ ἀγαυοῦ Τιθωνοῖο ὤρνυθ’, ἵν’ ἀθανάτοισι φόωσ φέροι ἠδὲ βροτοῖσιν· οἱ δὲ θεοὶ θῶκόνδε καθίζανον, ἐν δ’ ἄρα τοῖσι Ζεὺσ ὑψιβρεμέτησ, οὗ τε κράτοσ ἐστὶ μέγιστον. τοῖσι δ’ Ἀθηναίη λέγε κήδεα πόλλ’ Ὀδυσῆοσ μνησαμένη· μέλε γάρ οἱ ἐὼν ἐν δώμασι νύμφησ· "Ζεῦ πάτερ ἠδ’ ἄλλοι μάκαρεσ θεοὶ αἰὲν ἐόντεσ, μή τισ ἔτι πρόφρων ἀγανὸσ καὶ ἤπιοσ ἔστω σκηπτοῦχοσ βασιλεύσ, μηδὲ φρεσὶν αἴσιμα εἰδώσ, ἀλλ’ αἰεὶ χαλεπόσ τ’ εἰή καὶ αἴσυλα ῥέζοι·

ὡσ οὔ τισ μέμνηται Ὀδυσσῆοσ θείοιο λαῶν οἷσιν ἄνασσε, πατὴρ δ’ ὣσ ἤπιοσ ἠε͂ν. ἀλλ’ ὁ μὲν ἐν νήσῳ κεῖται κρατέρ’ ἄλγεα πάσχων νύμφησ ἐν μεγάροισι Καλυψοῦσ, ἥ μιν ἀνάγκῃ ἴσχει· ὁ δ’ οὐ δύναται ἣν πατρίδα γαῖαν ἱκέσθαι· οὐ γάρ οἱ πάρα νῆεσ ἐπήρετμοι καὶ ἑταῖροι, οἵ κέν μιν πέμποιεν ἐπ’ εὐρέα νῶτα θαλάσσησ. νῦν αὖ παῖδ’ ἀγαπητὸν ἀποκτεῖναι μεμάασιν οἴκαδε νισόμενον· ὁ δ’ ἔβη μετὰ πατρὸσ ἀκουὴν ἐσ Πύλον ἠγαθέην ἠδ’ ἐσ Λακεδαίμονα δῖαν. τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη νεφεληγερέτα Ζεύσ·

"τέκνον ἐμόν, ποῖόν σε ἔποσ φύγεν ἑρ́κοσ ὀδόντων. οὐ γὰρ δὴ τοῦτον μὲν ἐβούλευσασ νόον αὐτή, ὡσ ἦ τοι κείνουσ Ὀδυσεὺσ ἀποτίσεται ἐλθών; Τηλέμαχον δὲ σὺ πέμψον ἐπισταμένωσ, δύνασαι γάρ, ὥσ κε μάλ’ ἀσκηθὴσ ἣν πατρίδα γαῖαν ἵκηται, μνηστῆρεσ δ’ ἐν νηὶ· παλιμπετὲσ ἀπονέωνται. ἦ ῥα καὶ Ἑρμείαν, υἱὸν φίλον, ἀντίον ηὔδα·

"Ἑρμεία, σὺ γὰρ αὖτε τά τ’ ἄλλα περ ἄγγελόσ ἐσσι, νύμφῃ ἐυπλοκάμῳ εἰπεῖν νημερτέα βουλήν, νόστον Ὀδυσσῆοσ ταλασίφρονοσ, ὥσ κε νέηται οὔτε θεῶν πομπῇ οὔτε θνητῶν ἀνθρώπων· ἀλλ’ ὅ γ’ ἐπὶ σχεδίησ πολυδέσμου πήματα πάσχων ἤματί κ’ εἰκοστῷ Σχερίην ἐρίβωλον ἵκοιτο, Φαιήκων ἐσ γαῖαν, οἳ ἀγχίθεοι γεγάασιν, οἵ κέν μιν περὶ κῆρι θεὸν ὣσ τιμήσουσιν, πέμψουσιν δ’ ἐν νηὶ φίλην ἐσ πατρίδα γαῖαν, χαλκόν τε χρυσόν τε ἅλισ ἐσθῆτά τε δόντεσ, πόλλ’, ὅσ’ ἂν οὐδέ ποτε Τροίησ ἐξήρατ’ Ὀδυσσεύσ, εἴ περ ἀπήμων ἦλθε, λαχὼν ἀπὸ ληίδοσ αἶσαν. ὣσ γάρ οἱ μοῖρ’ ἐστὶ φίλουσ τ’ ἰδέειν καὶ ἱκέσθαι οἶκον ἐσ ὑψόροφον καὶ ἑὴν ἐσ πατρίδα γαῖαν. ὣσ ἔφατ’, οὐδ’ ἀπίθησε διάκτοροσ ἀργεϊφόντησ.

αὐτίκ’ ἔπειθ’ ὑπὸ ποσσὶν ἐδήσατο καλὰ πέδιλα, ἀμβρόσια χρύσεια, τά μιν φέρον ἠμὲν ἐφ’ ὑγρὴν ἠδ’ ἐπ’ ἀπείρονα γαῖαν ἅμα πνοιῇσ ἀνέμοιο. εἵλετο δὲ ῥάβδον, τῇ τ’ ἀνδρῶν ὄμματα θέλγει, ὧν ἐθέλει, τοὺσ δ’ αὖτε καὶ ὑπνώοντασ ἐγείρει. τὴν μετὰ χερσὶν ἔχων πέτετο κρατὺσ ἀργεϊφόντησ. Πιερίην δ’ ἐπιβὰσ ἐξ αἰθέροσ ἔμπεσε πόντῳ·

σεύατ’ ἔπειτ’ ἐπὶ κῦμα λάρῳ ὄρνιθι ἐοικώσ, ὅσ τε κατὰ δεινοὺσ κόλπουσ ἁλὸσ ἀτρυγέτοιο ἰχθῦσ ἀγρώσσων πυκινὰ πτερὰ δεύεται ἅλμῃ· τῷ ἴκελοσ πολέεσσιν ὀχήσατο κύμασιν Ἑρμῆσ. ἀλλ’ ὅτε δὴ τὴν νῆσον ἀφίκετο τηλόθ’ ἐοῦσαν, ἔνθ’ ἐκ πόντου βὰσ ἰοειδέοσ ἤπειρόνδε ἠιέν, ὄφρα μέγα σπέοσ ἵκετο, τῷ ἔνι νύμφη ναῖεν ἐυπλόκαμοσ· τὴν δ’ ἔνδοθι τέτμεν ἐοῦσαν. πῦρ μὲν ἐπ’ ἐσχαρόφιν μέγα καίετο, τηλόσε δ’ ὀδμὴ κέδρου τ’ εὐκεάτοιο θύου τ’ ἀνὰ νῆσον ὀδώδει δαιομένων· ἡ δ’ ἔνδον ἀοιδιάουσ’ ὀπὶ καλῇ ἱστὸν ἐποιχομένη χρυσείῃ κερκίδ’ ὕφαινεν. ὕλη δὲ σπέοσ ἀμφὶ πεφύκει τηλεθόωσα, κλήθρη τ’ αἴγειρόσ τε καὶ εὐώδησ κυπάρισσοσ. ἔνθα δέ τ’ ὄρνιθεσ τανυσίπτεροι εὐνάζοντο, σκῶπέσ τ’ ἴρηκέσ τε τανύγλωσσοί τε κορῶναι εἰνάλιαι, τῇσίν τε θαλάσσια ἔργα μέμηλεν. ἡ δ’ αὐτοῦ τετάνυστο περὶ σπείουσ γλαφυροῖο ἡμερὶσ ἡβώωσα, τεθήλει δὲ σταφυλῇσι. κρῆναι δ’ ἑξείησ πίσυρεσ ῥέον ὕδατι λευκῷ, πλησίαι ἀλλήλων τετραμμέναι ἄλλυδισ ἄλλη. ἀμφὶ δὲ λειμῶνεσ μαλακοὶ ἰού ἠδὲ σελίνου θήλεον. ἔνθα κ’ ἔπειτα καὶ ἀθάνατόσ περ ἐπελθὼν θηήσαιτο ἰδὼν καὶ τερφθείη φρεσὶν ᾗσιν. ἔνθα στὰσ θηεῖτο διάκτοροσ ἀργεϊφόντησ. αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ πάντα ἑῷ θηήσατο θυμῷ, αὐτίκ’ ἄρ’ εἰσ εὐρὺ σπέοσ ἤλυθεν. οὐδέ μιν ἄντην ἠγνοίησεν ἰδοῦσα Καλυψώ, δῖα θεάων· οὐ γάρ τ’ ἀγνῶτεσ θεοὶ ἀλλήλοισι πέλονται ἀθάνατοι, οὐδ’ εἴ τισ ἀπόπροθι δώματα ναίει. οὐδ’ ἄρ’ Ὀδυσσῆα μεγαλήτορα ἔνδον ἔτετμεν, ἀλλ’ ὅ γ’ ἐπ’ ἀκτῆσ κλαῖε καθήμενοσ, ἔνθα πάροσ περ, δάκρυσι καὶ στοναχῇσι καὶ ἄλγεσι θυμὸν ἐρέχθων. πόντον ἐπ’ ἀτρύγετον δερκέσκετο δάκρυα λείβων. Ἑρμείαν δ’ ἐρέεινε Καλυψώ, δῖα θεάων, ἐν θρόνῳ ἱδρύσασα φαεινῷ σιγαλόεντι· "τίπτε μοι, Ἑρμεία χρυσόρραπι, εἰλήλουθασ αἰδοῖόσ τε φίλοσ τε;

πάροσ γε μὲν οὔ τι θαμίζεισ. αὔδα ὅ τι φρονέεισ· τελέσαι δέ με θυμὸσ ἄνωγεν, εἰ δύναμαι τελέσαι γε καὶ εἰ τετελεσμένον ἐστίν. ἀλλ’ ἕπεο προτέρω, ἵνα τοι πὰρ ξείνια θείω. ὥσ ἄρα φωνήσασα θεὰ παρέθηκε τράπεζαν ἀμβροσίησ πλήσασα, κέρασσε δὲ νέκταρ ἐρυθρόν.

αὐτὰρ ὁ πῖνε καὶ ἦσθε διάκτοροσ ἀργεϊφόντησ. αὐτὰρ ἐπεὶ δείπνησε καὶ ἤραρε θυμὸν ἐδωδῇ, καὶ τότε δή μιν ἔπεσσιν ἀμειβόμενοσ προσέειπεν· "εἰρωτᾷσ μ’ ἐλθόντα θεὰ θεόν·

αὐτὰρ ἐγώ τοι νημερτέωσ τὸν μῦθον ἐνισπήσω· κέλεαι γάρ. Ζεὺσ ἐμέ γ’ ἠνώγει δεῦρ’ ἐλθέμεν οὐκ ἐθέλοντα· τίσ δ’ ἂν ἑκὼν τοσσόνδε διαδράμοι ἁλμυρὸν ὕδωρ ἄσπετον; οὐδέ τισ ἄγχι βροτῶν πόλισ, οἵ τε θεοῖσιν ἱερά τε ῥέζουσι καὶ ἐξαίτουσ ἑκατόμβασ. ἀλλὰ μάλ’ οὔ πωσ ἔστι Διὸσ νόον αἰγιόχοιο οὔτε παρεξελθεῖν ἄλλον θεὸν οὔθ’ ἁλιῶσαι. φησί τοι ἄνδρα παρεῖναι ὀιζυρώτατον ἄλλων, τῶν ἀνδρῶν, οἳ ἄστυ πέρι Πριάμοιο μάχοντο εἰνάετεσ, δεκάτῳ δὲ πόλιν πέρσαντεσ ἔβησαν οἴκαδ’· ἀτὰρ ἐν νόστῳ Ἀθηναίην ἀλίτοντο, ἥ σφιν ἐπῶρσ’ ἄνεμόν τε κακὸν καὶ κύματα μακρά. ἔνθ’ ἄλλοι μὲν πάντεσ ἀπέφθιθεν ἐσθλοὶ ἑταῖροι, τὸν δ’ ἄρα δεῦρ’ ἄνεμόσ τε φέρων καὶ κῦμα πέλασσε. τὸν νῦν σ’ ἠνώγειν ἀποπεμπέμεν ὅττι τάχιστα· οὐ γάρ οἱ τῇδ’ αἶσα φίλων ἀπονόσφιν ὀλέσθαι, ἀλλ’ ἔτι οἱ μοῖρ’ ἐστὶ φίλουσ τ’ ἰδέειν καὶ ἱκέσθαι οἶκον ἐσ ὑψόροφον καὶ ἑὴν ἐσ πατρίδα γαῖαν. ὣσ φάτο, ῥίγησεν δὲ Καλυψώ, δῖα θεάων, καί μιν φωνήσασ’ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα·

"σχέτλιοί ἐστε, θεοί, ζηλήμονεσ ἔξοχον ἄλλων, οἵ τε θεαῖσ ἀγάασθε παρ’ ἀνδράσιν εὐνάζεσθαι ἀμφαδίην, ἤν τίσ τε φίλον ποιήσετ’ ἀκοίτην. ὣσ μὲν ὅτ’ Ὠρίων’ ἕλετο ῥοδοδάκτυλοσ Ηὤσ, τόφρα οἱ ἠγάασθε θεοὶ ῥεῖα ζώοντεσ, ἡο͂σ ἐν Ὀρτυγίῃ χρυσόθρονοσ Ἄρτεμισ ἁγνὴ οἷσ ἀγανοῖσ βελέεσσιν ἐποιχομένη κατέπεφνεν. ὣσ δ’ ὁπότ’ Ιἀσίωνι ἐυπλόκαμοσ Δημήτηρ, ᾧ θυμῷ εἴξασα, μίγη φιλότητι καὶ εὐνῇ νειῷ ἔνι τριπόλῳ· οὐδὲ δὴν ἠε͂ν ἄπυστοσ Ζεύσ, ὅσ μιν κατέπεφνε βαλὼν ἀργῆτι κεραυνῷ. ὥσ δ’ αὖ νῦν μοι ἄγασθε, θεοί, βροτὸν ἄνδρα παρεῖναι. τὸν μὲν ἐγὼν ἐσάωσα περὶ τρόπιοσ βεβαῶτα οἰο͂ν, ἐπεί οἱ νῆα θοὴν ἀργῆτι κεραυνῷ Ζεὺσ ἔλσασ ἐκέασσε μέσῳ ἐνὶ οἴνοπι πόντῳ. ἔνθ’ ἄλλοι μὲν πάντεσ ἀπέφθιθεν ἐσθλοὶ ἑταῖροι, τὸν δ’ ἄρα δεῦρ’ ἄνεμόσ τε φέρων καὶ κῦμα πέλασσε. τὸν μὲν ἐγὼ φίλεόν τε καὶ ἔτρεφον, ἠδὲ ἔφασκον θήσειν ἀθάνατον καὶ ἀγήραον ἤματα πάντα. ἀλλ’ ἐπεὶ οὔ πωσ ἔστι Διὸσ νόον αἰγιόχοιο οὔτε παρεξελθεῖν ἄλλον θεὸν οὔθ’ ἁλιῶσαι, ἐρρέτω, εἴ μιν κεῖνοσ ἐποτρύνει καὶ ἀνώγει, πόντον ἐπ’ ἀτρύγετον· πέμψω δέ μιν οὔ πῃ ἐγώ γε· οὐ γάρ μοι πάρα νῆεσ ἐπήρετμοι καὶ ἑταῖροι, οἵ κέν μιν πέμποιεν ἐπ’ εὐρέα νῶτα θαλάσσησ. αὐτάρ οἱ πρόφρων ὑποθήσομαι, οὐδ’ ἐπικεύσω, ὥσ κε μάλ’ ἀσκηθὴσ ἣν πατρίδα γαῖαν ἵκηται. τὴν δ’ αὖτε προσέειπε διάκτοροσ ἀργεϊφόντησ·

"οὕτω νῦν ἀπόπεμπε, Διὸσ δ’ ἐποπίζεο μῆνιν, μή πώσ τοι μετόπισθε κοτεσσάμενοσ χαλεπήνῃ. ὣσ ἄρα φωνήσασ ἀπέβη κρατὺσ ἀργεϊφόντησ·

ἡ δ’ ἐπ’ Ὀδυσσῆα μεγαλήτορα πότνια νύμφη ἠί’, ἐπεὶ δὴ Ζηνὸσ ἐπέκλυεν ἀγγελιάων. τὸν δ’ ἄρ’ ἐπ’ ἀκτῆσ εὑρ͂ε καθήμενον· οὐδέ ποτ’ ὄσσε δακρυόφιν τέρσοντο, κατείβετο δὲ γλυκὺσ αἰὼν νόστον ὀδυρομένῳ, ἐπεὶ οὐκέτι ἥνδανε νύμφη. ἀλλ’ ἦ τοι νύκτασ μὲν ἰαύεσκεν καὶ ἀνάγκῃ ἐν σπέσσι γλαφυροῖσι παρ’ οὐκ ἐθέλων ἐθελούσῃ· ἤματα δ’ ἂμ πέτρῃσι καὶ ἠιόνεσσι καθίζων δάκρυσι καὶ στοναχῇσι καὶ ἄλγεσι θυμὸν ἐρέχθων πόντον ἐπ’ ἀτρύγετον δερκέσκετο δάκρυα λείβων. ἀγχοῦ δ’ ἱσταμένη προσεφώνεε δῖα θεάων· "κάμμορε, μή μοι ἔτ’ ἐνθάδ’ ὀδύρεο, μηδέ τοι αἰὼν φθινέτω·

ἤδη γάρ σε μάλα πρόφρασσ’ ἀποπέμψω. ἀλλ’ ἄγε δούρατα μακρὰ ταμὼν ἁρμόζεο χαλκῷ εὐρεῖαν σχεδίην· ἀτὰρ ἴκρια πῆξαι ἐπ’ αὐτῆσ ὑψοῦ, ὥσ σε φέρῃσιν ἐπ’ ἠεροειδέα πόντον. αὐτὰρ ἐγὼ σῖτον καὶ ὕδωρ καὶ οἶνον ἐρυθρὸν ἐνθήσω μενοεικέ’, ἅ κέν τοι λιμὸν ἐρύκοι, εἵματά τ’ ἀμφιέσω· πέμψω δέ τοι οὖρον ὄπισθεν, ὥσ κε μάλ’ ἀσκηθὴσ σὴν πατρίδα γαῖαν ἵκηαι, αἴ κε θεοί γ’ ἐθέλωσι, τοὶ οὐρανὸν εὐρὺν ἔχουσιν, οἵ μευ φέρτεροί εἰσι νοῆσαί τε κρῆναί τε. ὣσ φάτο, ῥίγησεν δὲ πολύτλασ δῖοσ Ὀδυσσεύσ, καί μιν φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα·

"ἄλλο τι δὴ σύ, θεά, τόδε μήδεαι, οὐδέ τι πομπήν, ἥ με κέλεαι σχεδίῃ περάαν μέγα λαῖτμα θαλάσσησ, δεινόν τ’ ἀργαλέον τε· τὸ δ’ οὐδ’ ἐπὶ νῆεσ ἐῖσαι ὠκύποροι περόωσιν, ἀγαλλόμεναι Διὸσ οὔρῳ. οὐδ’ ἂν ἐγὼν ἀέκητι σέθεν σχεδίησ ἐπιβαίην, εἰ μή μοι τλαίησ γε, θεά, μέγαν ὁρ́κον ὀμόσσαι μή τί μοι αὐτῷ πῆμα κακὸν βουλευσέμεν ἄλλο. ὣσ φάτο, μείδησεν δὲ Καλυψὼ δῖα θεάων, χειρί τέ μιν κατέρεξεν ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζεν·

"ἦ δὴ ἀλιτρόσ γ’ ἐσσὶ καὶ οὐκ ἀποφώλια εἰδώσ, οἱο͂ν δὴ τὸν μῦθον ἐπεφράσθησ ἀγορεῦσαι. ἴστω νῦν τόδε γαῖα καὶ οὐρανὸσ εὐρὺσ ὕπερθε καὶ τὸ κατειβόμενον Στυγὸσ ὕδωρ, ὅσ τε μέγιστοσ ὁρ́κοσ δεινότατόσ τε πέλει μακάρεσσι θεοῖσι, μή τί τοι αὐτῷ πῆμα κακὸν βουλευσέμεν ἄλλο. ἀλλὰ τὰ μὲν νοέω καὶ φράσσομαι, ἅσσ’ ἂν ἐμοί περ αὐτῇ μηδοίμην, ὅτε με χρειὼ τόσον ἵκοι· καὶ γὰρ ἐμοὶ νόοσ ἐστὶν ἐναίσιμοσ, οὐδέ μοι αὐτῇ θυμὸσ ἐνὶ στήθεσσι σιδήρεοσ, ἀλλ’ ἐλεήμων. ὣσ ἄρα φωνήσασ’ ἡγήσατο δῖα θεάων καρπαλίμωσ·

ὁ δ’ ἔπειτα μετ’ ἴχνια βαῖνε θεοῖο. ἷξον δὲ σπεῖοσ γλαφυρὸν θεὸσ ἠδὲ καὶ ἀνήρ, καί ῥ’ ὁ μὲν ἔνθα καθέζετ’ ἐπὶ θρόνου ἔνθεν ἀνέστη Ἑρμείασ, νύμφη δ’ ἐτίθει πάρα πᾶσαν ἐδωδήν, ἔσθειν καὶ πίνειν, οἱᾶ βροτοὶ ἄνδρεσ ἔδουσιν· αὐτὴ δ’ ἀντίον ἷζεν Ὀδυσσῆοσ θείοιο, τῇ δὲ παρ’ ἀμβροσίην δμῳαὶ καὶ νέκταρ ἔθηκαν. οἱ δ’ ἐπ’ ὀνείαθ’ ἑτοῖμα προκείμενα χεῖρασ ἰάλλον. αὐτὰρ ἐπεὶ τάρπησαν ἐδητύοσ ἠδὲ ποτῆτοσ, τοῖσ ἄρα μύθων ἦρχε Καλυψώ, δῖα θεάων· "διογενὲσ Λαερτιάδη, πολυμήχαν’ Ὀδυσσεῦ, οὕτω δὴ οἶκόνδε φίλην ἐσ πατρίδα γαῖαν αὐτίκα νῦν ἐθέλεισ ἰέναι;

σὺ δὲ χαῖρε καὶ ἔμπησ. εἴ γε μὲν εἰδείησ σῇσι φρεσὶν ὅσσα τοι αἶσα κήδε’ ἀναπλῆσαι, πρὶν πατρίδα γαῖαν ἱκέσθαι, ἐνθάδε κ’ αὖθι μένων σὺν ἐμοὶ τόδε δῶμα φυλάσσοισ ἀθάνατόσ τ’ εἰήσ, ἱμειρόμενόσ περ ἰδέσθαι σὴν ἄλοχον, τῆσ τ’ αἰὲν ἐέλδεαι ἤματα πάντα. οὐ μέν θην κείνησ γε χερείων εὔχομαι εἶναι, οὐ δέμασ οὐδὲ φυήν, ἐπεὶ οὔ πωσ οὐδὲ ἐοίκεν θνητὰσ ἀθανάτῃσι δέμασ καὶ εἶδοσ ἐρίζειν. τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

"πότνα θεά, μή μοι τόδε χώεο· οἶδα καὶ αὐτὸσ πάντα μάλ’, οὕνεκα σεῖο περίφρων Πηνελόπεια εἶδοσ ἀκιδνοτέρη μέγεθόσ τ’ εἰσάντα ἰδέσθαι· ἡ μὲν γὰρ βροτόσ ἐστι, σὺ δ’ ἀθάνατοσ καὶ ἀγήρωσ. ἀλλὰ καὶ ὣσ ἐθέλω καὶ ἐέλδομαι ἤματα πάντα οἴκαδέ τ’ ἐλθέμεναι καὶ νόστιμον ἦμαρ ἰδέσθαι. εἰ δ’ αὖ τισ ῥαίῃσι θεῶν ἐνὶ οἴνοπι πόντῳ, τλήσομαι ἐν στήθεσσιν ἔχων ταλαπενθέα θυμόν· ἤδη γὰρ μάλα πολλὰ πάθον καὶ πολλὰ μόγησα κύμασι καὶ πολέμῳ· μετὰ καὶ τόδε τοῖσι γενέσθω. ὣσ ἔφατ’, ἠέλιοσ δ’ ἄρ’ ἔδυ καὶ ἐπὶ κνέφασ ἦλθεν·

ἐλθόντεσ δ’ ἄρα τώ γε μυχῷ σπείουσ γλαφυροῖο τερπέσθην φιλότητι, παρ’ ἀλλήλοισι μένοντεσ. ἦμοσ δ’ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλοσ Ηὤσ, αὐτίχ’ ὁ μὲν χλαῖνάν τε χιτῶνά τε ἕννυτ’ Ὀδυσσεύσ, αὐτὴ δ’ ἀργύφεον φᾶροσ μέγα ἕννυτο νύμφη, λεπτὸν καὶ χαρίεν, περὶ δὲ ζώνην βάλετ’ ἰξυῖ καλὴν χρυσείην, κεφαλῇ δ’ ἐφύπερθε καλύπτρην.

καὶ τότ’ Ὀδυσσῆι μεγαλήτορι μήδετο πομπήν· δῶκέν οἱ πέλεκυν μέγαν, ἄρμενον ἐν παλάμῃσι, χάλκεον, ἀμφοτέρωθεν ἀκαχμένον· αὐτὰρ ἐν αὐτῷ στειλειὸν περικαλλὲσ ἐλάινον, εὖ ἐναρηρόσ· δῶκε δ’ ἔπειτα σκέπαρνον ἐύξοον· ἦρχε δ’ ὁδοῖο νήσου ἐπ’ ἐσχατιῆσ, ὅθι δένδρεα μακρὰ πεφύκει, κλήθρη τ’ αἴγειρόσ τ’, ἐλάτη τ’ ἦν οὐρανομήκησ, αὐᾶ πάλαι, περίκηλα, τά οἱ πλώοιεν ἐλαφρῶσ. αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ δεῖξ’, ὅθι δένδρεα μακρὰ πεφύκει, ἡ μὲν ἔβη πρὸσ δῶμα Καλυψώ, δῖα θεάων, αὐτὰρ ὁ τάμνετο δοῦρα· θοῶσ δέ οἱ ἤνυτο ἔργον. εἴκοσι δ’ ἔκβαλε πάντα, πελέκκησεν δ’ ἄρα χαλκῷ, ξέσσε δ’ ἐπισταμένωσ καὶ ἐπὶ στάθμην ἴθυνεν. τόφρα δ’ ἔνεικε τέρετρα Καλυψώ, δῖα θεάων· τέτρηνεν δ’ ἄρα πάντα καὶ ἡρ́μοσεν ἀλλήλοισιν, γόμφοισιν δ’ ἄρα τήν γε καὶ ἁρμονίῃσιν ἄρασσεν. ὅσσον τίσ τ’ ἔδαφοσ νηὸσ τορνώσεται ἀνὴρ φορτίδοσ εὐρείησ, ἐὺ εἰδὼσ τεκτοσυνάων, τόσσον ἔπ’ εὐρεῖαν σχεδίην ποιήσατ’ Ὀδυσσεύσ. ἴκρια δὲ στήσασ, ἀραρὼν θαμέσι σταμίνεσσι, ποίει· ἀτὰρ μακρῇσιν ἐπηγκενίδεσσι τελεύτα. ἐν δ’ ἱστὸν ποίει καὶ ἐπίκριον ἄρμενον αὐτῷ· πρὸσ δ’ ἄρα πηδάλιον ποιήσατο, ὄφρ’ ἰθύνοι. φράξε δέ μιν ῥίπεσσι διαμπερὲσ οἰσυί̈νῃσι κύματοσ εἶλαρ ἔμεν· πολλὴν δ’ ἐπεχεύατο ὕλην. τόφρα δὲ φάρε’ ἔνεικε Καλυψώ, δῖα θεάων, ἱστία ποιήσασθαι· ὁ δ’ εὖ τεχνήσατο καὶ τά. ἐν δ’ ὑπέρασ τε κάλουσ τε πόδασ τ’ ἐνέδησεν ἐν αὐτῇ, μοχλοῖσιν δ’ ἄρα τήν γε κατείρυσεν εἰσ ἅλα δῖαν. τέτρατον ἦμαρ ἐήν, καὶ τῷ τετέλεστο ἅπαντα·

εἴσατο δ’ ὡσ ὅτε ῥινὸν ἐν ἠεροειδέι πόντῳ. τῷ δ’ ἄρα πέμπτῳ πέμπ’ ἀπὸ νήσου δῖα Καλυψώ, εἵματά τ’ ἀμφιέσασα θυώδεα καὶ λούσασα. ἐν δέ οἱ ἀσκὸν ἔθηκε θεὰ μέλανοσ οἴνοιο τὸν ἕτερον, ἕτερον δ’ ὕδατοσ μέγαν, ἐν δὲ καὶ ᾖα κωρύκῳ· ἐν δέ οἱ ὄψα τίθει μενοεικέα πολλά· οὖρον δὲ προέηκεν ἀπήμονά τε λιαρόν τε. γηθόσυνοσ δ’ οὔρῳ πέτασ’ ἱστία δῖοσ Ὀδυσσεύσ. αὐτὰρ ὁ πηδαλίῳ ἰθύνετο τεχνηέντωσ ἥμενοσ, οὐδέ οἱ ὕπνοσ ἐπὶ βλεφάροισιν ἔπιπτεν Πληιάδασ τ’ ἐσορῶντι καὶ ὀψὲ δύοντα Βοώτην Ἄρκτον θ’, ἣν καὶ ἄμαξαν ἐπίκλησιν καλέουσιν, ἥ τ’ αὐτοῦ στρέφεται καί τ’ Ὠρίωνα δοκεύει, οἰή δ’ ἄμμορόσ ἐστι λοετρῶν Ὠκεανοῖο· τὴν γὰρ δή μιν ἄνωγε Καλυψώ, δῖα θεάων, ποντοπορευέμεναι ἐπ’ ἀριστερὰ χειρὸσ ἔχοντα. ἑπτὰ δὲ καὶ δέκα μὲν πλέεν ἤματα ποντοπορεύων, ὀκτωκαιδεκάτῃ δ’ ἐφάνη ὄρεα σκιόεντα γαίησ Φαιήκων, ὅθι τ’ ἄγχιστον πέλεν αὐτῷ· τὸν δ’ ἐξ Αἰθιόπων ἀνιὼν κρείων ἐνοσίχθων τηλόθεν ἐκ Σολύμων ὀρέων ἴδεν·

εἴσατο γάρ οἱ πόντον ἐπιπλώων. ὁ δ’ ἐχώσατο κηρόθι μᾶλλον, κινήσασ δὲ κάρη προτὶ ὃν μυθήσατο θυμόν· "ὢ πόποι, ἦ μάλα δὴ μετεβούλευσαν θεοὶ ἄλλωσ ἀμφ’ Ὀδυσῆι ἐμεῖο μετ’ Αἰθιόπεσσιν ἐόντοσ, καὶ δὴ Φαιήκων γαίησ σχεδόν, ἔνθα οἱ αἶσα ἐκφυγέειν μέγα πεῖραρ ὀιζύοσ, ἥ μιν ἱκάνει.

ἀλλ’ ἔτι μέν μίν φημι ἅδην ἐλάαν κακότητοσ. ὣσ εἰπὼν σύναγεν νεφέλασ, ἐτάραξε δὲ πόντον χερσὶ τρίαιναν ἑλών·

πάσασ δ’ ὀρόθυνεν ἀέλλασ παντοίων ἀνέμων, σὺν δὲ νεφέεσσι κάλυψε γαῖαν ὁμοῦ καὶ πόντον· ὀρώρει δ’ οὐρανόθεν νύξ. σὺν δ’ Εὖρόσ τε Νότοσ τ’ ἔπεσον Ζέφυρόσ τε δυσαὴσ καὶ Βορέησ αἰθρηγενέτησ, μέγα κῦμα κυλίνδων. καὶ τότ’ Ὀδυσσῆοσ λύτο γούνατα καὶ φίλον ἦτορ, ὀχθήσασ δ’ ἄρα εἶπε πρὸσ ὃν μεγαλήτορα θυμόν· "ὤ μοι ἐγὼ δειλόσ, τί νύ μοι μήκιστα γένηται;

δείδω μὴ δὴ πάντα θεὰ νημερτέα εἶπεν, ἥ μ’ ἔφατ’ ἐν πόντῳ, πρὶν πατρίδα γαῖαν ἱκέσθαι, ἄλγε’ ἀναπλήσειν· τὰ δὲ δὴ νῦν πάντα τελεῖται. οἱοίσιν νεφέεσσι περιστέφει οὐρανὸν εὐρὺν Ζεύσ, ἐτάραξε δὲ πόντον, ἐπισπέρχουσι δ’ ἀέλλαι παντοίων ἀνέμων. νῦν μοι σῶσ αἰπὺσ ὄλεθροσ. τρὶσ μάκαρεσ Δαναοὶ καὶ τετράκισ, οἳ τότ’ ὄλοντο Τροίῃ ἐν εὐρείῃ χάριν Ἀτρεί̈δῃσι φέροντεσ. ὡσ δὴ ἐγώ γ’ ὄφελον θανέειν καὶ πότμον ἐπισπεῖν ἤματι τῷ ὅτε μοι πλεῖστοι χαλκήρεα δοῦρα Τρῶεσ ἐπέρριψαν περὶ Πηλεί̈ωνι θανόντι. τῷ κ’ ἔλαχον κτερέων, καί μευ κλέοσ ἦγον Ἀχαιοί· νῦν δέ λευγαλέῳ θανάτῳ εἵμαρτο ἁλῶναι. ὣσ ἄρα μιν εἰπόντ’ ἔλασεν μέγα κῦμα κατ’ ἄκρησ δεινὸν ἐπεσσύμενον, περὶ δὲ σχεδίην ἐλέλιξε.

ἄλλοτε μέν τε Νότοσ Βορέῃ προβάλεσκε φέρεσθαι, ἄλλοτε δ’ αὖτ’ Εὖροσ Ζεφύρῳ εἴξασκε διώκειν. τῆλε δ’ ἀπὸ σχεδίησ αὐτὸσ πέσε, πηδάλιον δὲ ἐκ χειρῶν προέηκε· μέσον δέ οἱ ἱστὸν ἐάξεν δεινὴ μισγομένων ἀνέμων ἐλθοῦσα θύελλα, τηλοῦ δὲ σπεῖρον καὶ ἐπίκριον ἔμπεσε πόντῳ. τὸν δ’ ἄρ’ ὑπόβρυχα θῆκε πολὺν χρόνον, οὐδ’ ἐδυνάσθη αἶψα μάλ’ ἀνσχεθέειν μεγάλου ὑπὸ κύματοσ ὁρμῆσ· εἵματα γάρ ῥ’ ἐβάρυνε, τά οἱ πόρε δῖα Καλυψώ. ὀψὲ δὲ δή ῥ’ ἀνέδυ, στόματοσ δ’ ἐξέπτυσεν ἅλμην πικρήν, ἥ οἱ πολλὴ ἀπὸ κρατὸσ κελάρυζεν. ἀλλ’ οὐδ’ ὣσ σχεδίησ ἐπελήθετο, τειρόμενόσ περ, ἀλλὰ μεθορμηθεὶσ ἐνὶ κύμασιν ἐλλάβετ’ αὐτῆσ, ἐν μέσσῃ δὲ καθῖζε τέλοσ θανάτου ἀλεείνων. τὴν δ’ ἐφόρει μέγα κῦμα κατὰ ῥόον ἔνθα καὶ ἔνθα. ὡσ δ’ ὅτ’ ὀπωρινὸσ Βορέησ φορέῃσιν ἀκάνθασ ἂμ πεδίον, πυκιναὶ δὲ πρὸσ ἀλλήλῃσιν ἔχονται, ὣσ τὴν ἂμ πέλαγοσ ἄνεμοι φέρον ἔνθα καὶ ἔνθα· τὸν δὲ ἴδεν Κάδμου θυγάτηρ, καλλίσφυροσ Ἰνώ, Λευκοθέη, ἣ πρὶν μὲν ἐήν βροτὸσ αὐδήεσσα, νῦν δ’ ἁλὸσ ἐν πελάγεσσι θεῶν ἒξ ἔμμορε τιμῆσ.

ἥ ῥ’ Ὀδυσῆ’ ἐλέησεν ἀλώμενον, ἄλγε’ ἔχοντα, αἰθυίῃ δ’ ἐικυῖα ποτῇ ἀνεδύσετο λίμνησ, ἷζε δ’ ἐπὶ σχεδίησ πολυδέσμου εἶπέ τε μῦθον· "κάμμορε, τίπτε τοι ὧδε Ποσειδάων ἐνοσίχθων ὠδύσατ’ ἐκπάγλωσ, ὅτι τοι κακὰ πολλὰ φυτεύει;

οὐ μὲν δή σε καταφθίσει μάλα περ μενεαίνων. ἀλλὰ μάλ’ ὧδ’ ἔρξαι, δοκέεισ δέ μοι οὐκ ἀπινύσσειν· εἵματα ταῦτ’ ἀποδὺσ σχεδίην ἀνέμοισι φέρεσθαι κάλλιπ’, ἀτὰρ χείρεσσι νέων ἐπιμαίεο νόστου γαίησ Φαιήκων, ὅθι τοι μοῖρ’ ἐστὶν ἀλύξαι. τῆ δέ, τόδε κρήδεμνον ὑπὸ στέρνοιο τανύσσαι ἄμβροτον· οὐδέ τί τοι παθέειν δέοσ οὐδ’ ἀπολέσθαι. αὐτὰρ ἐπὴν χείρεσσιν ἐφάψεαι ἠπείροιο, ἂψ ἀπολυσάμενοσ βαλέειν εἰσ οἴνοπα πόντον πολλὸν ἀπ’ ἠπείρου, αὐτὸσ δ’ ἀπονόσφι τραπέσθαι. ὣσ ἄρα φωνήσασα θεὰ κρήδεμνον ἔδωκεν, αὐτὴ δ’ ἂψ ἐσ πόντον ἐδύσετο κυμαίνοντα αἰθυίῃ ἐικυῖα·

μέλαν δέ ἑ κῦμα κάλυψεν. αὐτὰρ ὁ μερμήριξε πολύτλασ δῖοσ Ὀδυσσεύσ, ὀχθήσασ δ’ ἄρα εἶπε πρὸσ ὃν μεγαλήτορα θυμόν· "ὤ μοι ἐγώ, μή τίσ μοι ὑφαίνῃσιν δόλον αὖτε ἀθανάτων, ὅ τέ με σχεδίησ ἀποβῆναι ἀνώγει.

ἀλλὰ μάλ’ οὔ πω πείσομ’, ἐπεὶ ἑκὰσ ὀφθαλμοῖσιν γαῖαν ἐγὼν ἰδόμην, ὅθι μοι φάτο φύξιμον εἶναι. ἀλλὰ μάλ’ ὧδ’ ἔρξω, δοκέει δέ μοι εἶναι ἄριστον· ὄφρ’ ἂν μέν κεν δούρατ’ ἐν ἁρμονίῃσιν ἀρήρῃ, τόφρ’ αὐτοῦ μενέω καὶ τλήσομαι ἄλγεα πάσχων· αὐτὰρ ἐπὴν δή μοι σχεδίην διὰ κῦμα τινάξῃ, νήξομ’, ἐπεὶ οὐ μέν τι πάρα προνοῆσαι ἄμεινον. ἡο͂σ ὁ ταῦθ’ ὡρ́μαινε κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμόν, ὦρσε δ’ ἐπὶ μέγα κῦμα Ποσειδάων ἐνοσίχθων, δεινόν τ’ ἀργαλέον τε, κατηρεφέσ, ἤλασε δ’ αὐτόν.

ὡσ δ’ ἄνεμοσ ζαὴσ ἠί̈ων θημῶνα τινάξῃ καρφαλέων· τὰ μὲν ἄρ τε διεσκέδασ’ ἄλλυδισ ἄλλῃ· ὣσ τῆσ δούρατα μακρὰ διεσκέδασ’. αὐτὰρ Ὀδυσσεὺσ ἀμφ’ ἑνὶ δούρατι βαῖνε, κέληθ’ ὡσ ἵππον ἐλαύνων, εἵματα δ’ ἐξαπέδυνε, τά οἱ πόρε δῖα Καλυψώ. αὐτίκα δὲ κρήδεμνον ὑπὸ στέρνοιο τάνυσσεν, αὐτὸσ δὲ πρηνὴσ ἁλὶ κάππεσε, χεῖρε πετάσσασ, νηχέμεναι μεμαώσ. ἴδε δὲ κρείων ἐνοσίχθων, κινήσασ δὲ κάρη προτὶ ὃν μυθήσατο θυμόν· "οὕτω νῦν κακὰ πολλὰ παθὼν ἀλόω κατὰ πόντον, εἰσ ὅ κεν ἀνθρώποισι διοτρεφέεσσι μιγήῃσ.

ἀλλ’ οὐδ’ ὥσ σε ἐόλπα ὀνόσσεσθαι κακότητοσ. ὣσ ἄρα φωνήσασ ἵμασεν καλλίτριχασ ἵππουσ, ἵκετο δ’ εἰσ Αἰγάσ, ὅθι οἱ κλυτὰ δώματ’ ἐάσιν.

αὐτὰρ Ἀθηναίη κούρη Διὸσ ἄλλ’ ἐνόησεν.

ἦ τοι τῶν ἄλλων ἀνέμων κατέδησε κελεύθουσ, παύσασθαι δ’ ἐκέλευσε καὶ εὐνηθῆναι ἅπαντασ· ὦρσε δ’ ἐπὶ κραιπνὸν Βορέην, πρὸ δὲ κύματ’ ἐάξεν, ἡο͂σ ὃ Φαιήκεσσι φιληρέτμοισι μιγείη διογενὴσ Ὀδυσεὺσ θάνατον καὶ κῆρασ ἀλύξασ. ἔνθα δύω νύκτασ δύο τ’ ἤματα κύματι πηγῷ πλάζετο, πολλὰ δέ οἱ κραδίη προτιόσσετ’ ὄλεθρον.

ἀλλ’ ὅτε δὴ τρίτον ἦμαρ ἐυπλόκαμοσ τέλεσ’ Ηὤσ, καὶ τότ’ ἔπειτ’ ἄνεμοσ μὲν ἐπαύσατο ἠδὲ γαλήνη ἔπλετο νηνεμίη· ὁ δ’ ἄρα σχεδὸν εἴσιδε γαῖαν ὀξὺ μάλα προϊδών, μεγάλου ὑπὸ κύματοσ ἀρθείσ. ὡσ δ’ ὅτ’ ἂν ἀσπάσιοσ βίοτοσ παίδεσσι φανήῃ πατρόσ, ὃσ ἐν νούσῳ κεῖται κρατέρ’ ἄλγεα πάσχων, δηρὸν τηκόμενοσ, στυγερὸσ δέ οἱ ἔχραε δαίμων, ἀσπάσιον δ’ ἄρα τόν γε θεοὶ κακότητοσ ἔλυσαν, ὣσ Ὀδυσεῖ ἀσπαστὸν ἐείσατο γαῖα καὶ ὕλη, νῆχε δ’ ἐπειγόμενοσ ποσὶν ἠπείρου ἐπιβῆναι. ἀλλ’ ὅτε τόσσον ἀπῆν ὅσσον τε γέγωνε βοήσασ, καὶ δὴ δοῦπον ἄκουσε ποτὶ σπιλάδεσσι θαλάσσησ· ῥόχθει γὰρ μέγα κῦμα ποτὶ ξερὸν ἠπείροιο δεινὸν ἐρευγόμενον, εἴλυτο δὲ πάνθ’ ἁλὸσ ἄχνῃ· οὐ γὰρ ἔσαν λιμένεσ νηῶν ὄχοι, οὐδ’ ἐπιωγαί. ἀλλ’ ἀκταὶ προβλῆτεσ ἔσαν σπιλάδεσ τε πάγοι τε· καὶ τότ’ Ὀδυσσῆοσ λύτο γούνατα καὶ φίλον ἦτορ, ὀχθήσασ δ’ ἄρα εἶπε πρὸσ ὃν μεγαλήτορα θυμόν· "ὤ μοι, ἐπεὶ δὴ γαῖαν ἀελπέα δῶκεν ἰδέσθαι Ζεύσ, καὶ δὴ τόδε λαῖτμα διατμήξασ ἐπέρησα, ἔκβασισ οὔ πῃ φαίνεθ’ ἁλὸσ πολιοῖο θύραζε·

ἔκτοσθεν μὲν γὰρ πάγοι ὀξέεσ, ἀμφὶ δὲ κῦμα βέβρυχεν ῥόθιον, λισσὴ δ’ ἀναδέδρομε πέτρη, ἀγχιβαθὴσ δὲ θάλασσα, καὶ οὔ πωσ ἔστι πόδεσσι στήμεναι ἀμφοτέροισι καὶ ἐκφυγέειν κακότητα· μή πώσ μ’ ἐκβαίνοντα βάλῃ λίθακι ποτὶ πέτρῃ κῦμα μέγ’ ἁρπάξαν· μελέη δέ μοι ἔσσεται ὁρμή. εἰ δέ κ’ ἔτι προτέρω παρανήξομαι, ἤν που ἐφεύρω ἠιόνασ τε παραπλῆγασ λιμένασ τε θαλάσσησ, δείδω μή μ’ ἐξαῦτισ ἀναρπάξασα θύελλα πόντον ἐπ’ ἰχθυόεντα φέρῃ βαρέα στενάχοντα, ἠέ τί μοι καὶ κῆτοσ ἐπισσεύῃ μέγα δαίμων ἐξ ἁλόσ, οἱᾶ́ τε πολλὰ τρέφει κλυτὸσ Ἀμφιτρίτη· οἶδα γάρ, ὥσ μοι ὀδώδυσται κλυτὸσ ἐννοσίγαιοσ. ἡο͂σ ὁ ταῦθ’ ὡρ́μαινε κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμόν, τόφρα δέ μιν μέγα κῦμα φέρε τρηχεῖαν ἐπ’ ἀκτήν.

ἔνθα κ’ ἀπὸ ῥινοὺσ δρύφθη, σὺν δ’ ὀστέ’ ἀράχθη, εἰ μὴ ἐπὶ φρεσὶ θῆκε θεά, γλαυκῶπισ Ἀθήνη· ἀμφοτέρῃσι δὲ χερσὶν ἐπεσσύμενοσ λάβε πέτρησ, τῆσ ἔχετο στενάχων, ἡο͂σ μέγα κῦμα παρῆλθε. καὶ τὸ μὲν ὣσ ὑπάλυξε, παλιρρόθιον δέ μιν αὖτισ πλῆξεν ἐπεσσύμενον, τηλοῦ δέ μιν ἔμβαλε πόντῳ. ὡσ δ’ ὅτε πουλύποδοσ θαλάμησ ἐξελκομένοιο πρὸσ κοτυληδονόφιν πυκιναὶ λάιγγεσ ἔχονται, ὣσ τοῦ πρὸσ πέτρῃσι θρασειάων ἀπὸ χειρῶν ῥινοὶ ἀπέδρυφθεν· τὸν δὲ μέγα κῦμα κάλυψεν. ἔνθα κε δὴ δύστηνοσ ὑπὲρ μόρον ὤλετ’ Ὀδυσσεύσ, εἰ μὴ ἐπιφροσύνην δῶκε γλαυκῶπισ Ἀθήνη. κύματοσ ἐξαναδύσ, τά τ’ ἐρεύγεται ἤπειρόνδε, νῆχε παρέξ, ἐσ γαῖαν ὁρώμενοσ, εἴ που ἐφεύροι ἠιόνασ τε παραπλῆγασ λιμένασ τε θαλάσσησ. ἀλλ’ ὅτε δὴ ποταμοῖο κατὰ στόμα καλλιρόοιο ἷξε νέων, τῇ δή οἱ ἐείσατο χῶροσ ἄριστοσ, λεῖοσ πετράων, καὶ ἐπὶ σκέπασ ἦν ἀνέμοιο, ἔγνω δὲ προρέοντα καὶ εὔξατο ὃν κατὰ θυμόν· "κλῦθι, ἄναξ, ὅτισ ἐσσί·

πολύλλιστον δέ σ’ ἱκάνω, φεύγων ἐκ πόντοιο Ποσειδάωνοσ ἐνιπάσ. αἰδοῖοσ μέν τ’ ἐστὶ καὶ ἀθανάτοισι θεοῖσιν ἀνδρῶν ὅσ τισ ἵκηται ἀλώμενοσ, ὡσ καὶ ἐγὼ νῦν σόν τε ῥόον σά τε γούναθ’ ἱκάνω πολλὰ μογήσασ. ἀλλ’ ἐλέαιρε, ἄναξ· ἱκέτησ δέ τοι εὔχομαι εἶναι. ὣσ φάθ’, ὁ δ’ αὐτίκα παῦσεν ἑὸν ῥόον, ἔσχε δὲ κῦμα, πρόσθε δέ οἱ ποίησε γαλήνην, τὸν δ’ ἐσάωσεν ἐσ ποταμοῦ προχοάσ.

ὁ δ’ ἄρ’ ἄμφω γούνατ’ ἔκαμψε χεῖράσ τε στιβαράσ. ἁλὶ γὰρ δέδμητο φίλον κῆρ. ᾤδεε δὲ χρόα πάντα, θάλασσα δὲ κήκιε πολλὴ ἂν στόμα τε ῥῖνάσ θ’· ὁ δ’ ἄρ’ ἄπνευστοσ καὶ ἄναυδοσ κεῖτ’ ὀλιγηπελέων, κάματοσ δέ μιν αἰνὸσ ἵκανεν. ἀλλ’ ὅτε δή ῥ’ ἄμπνυτο καὶ ἐσ φρένα θυμὸσ ἀγέρθη, καὶ τότε δὴ κρήδεμνον ἀπὸ ἑό λῦσε θεοῖο. καὶ τὸ μὲν ἐσ ποταμὸν ἁλιμυρήεντα μεθῆκεν, ἂψ δ’ ἔφερεν μέγα κῦμα κατὰ ῥόον, αἶψα δ’ ἄρ’ Ἰνὼ δέξατο χερσὶ φίλῃσιν· ὁ δ’ ἐκ ποταμοῖο λιασθεὶσ σχοίνῳ ὑπεκλίνθη, κύσε δὲ ζείδωρον ἄρουραν. ὀχθήσασ δ’ ἄρα εἶπε πρὸσ ὃν μεγαλήτορα θυμόν· "ὤ μοι ἐγώ, τί πάθω;

τί νύ μοι μήκιστα γένηται; εἰ μέν κ’ ἐν ποταμῷ δυσκηδέα νύκτα φυλάσσω, μή μ’ ἄμυδισ στίβη τε κακὴ καὶ θῆλυσ ἐέρση ἐξ ὀλιγηπελίησ δαμάσῃ κεκαφηότα θυμόν· αὔρη δ’ ἐκ ποταμοῦ ψυχρὴ πνέει ἠῶθι πρό. εἰ δέ κεν ἐσ κλιτὺν ἀναβὰσ καὶ δάσκιον ὕλην θάμνοισ ἐν πυκινοῖσι καταδράθω, εἴ με μεθείη ῥῖγοσ καὶ κάματοσ, γλυκερὸσ δέ μοι ὕπνοσ ἐπέλθῃ, δείδω, μὴ θήρεσσιν ἕλωρ καὶ κύρμα γένωμαι. ὣσ ἄρα οἱ φρονέοντι δοάσσατο κέρδιον εἶναι·

βῆ ῥ’ ἴμεν εἰσ ὕλην· τὴν δὲ σχεδὸν ὕδατοσ εὑρ͂εν ἐν περιφαινομένῳ· δοιοὺσ δ’ ἄρ’ ὑπήλυθε θάμνουσ, ἐξ ὁμόθεν πεφυῶτασ· ὁ μὲν φυλίησ, ὁ δ’ ἐλαίησ. τοὺσ μὲν ἄρ’ οὔτ’ ἀνέμων διάη μένοσ ὑγρὸν ἀέντων, οὔτε ποτ’ ἠέλιοσ φαέθων ἀκτῖσιν ἔβαλλεν, οὔτ’ ὄμβροσ περάασκε διαμπερέσ· ὣσ ἄρα πυκνοὶ ἀλλήλοισιν ἔφυν ἐπαμοιβαδίσ· οὓσ ὑπ’ Ὀδυσσεὺσ δύσετ’. ἄφαρ δ’ εὐνὴν ἐπαμήσατο χερσὶ φίλῃσιν εὐρεῖαν· φύλλων γὰρ ἐήν χύσισ ἤλιθα πολλή, ὅσσον τ’ ἠὲ δύω ἠὲ τρεῖσ ἄνδρασ ἔρυσθαι ὡρ́ῃ χειμερίῃ, εἰ καὶ μάλα περ χαλεπαίνοι. τὴν μὲν ἰδὼν γήθησε πολύτλασ δῖοσ Ὀδυσσεύσ, ἐν δ’ ἄρα μέσσῃ λέκτο, χύσιν δ’ ἐπεχεύατο φύλλων. ὡσ δ’ ὅτε τισ δαλὸν σποδιῇ ἐνέκρυψε μελαίνῃ ἀγροῦ ἐπ’ ἐσχατιῆσ, ᾧ μὴ πάρα γείτονεσ ἄλλοι, σπέρμα πυρὸσ σώζων, ἵνα μή ποθεν ἄλλοθεν αὐοί, ὣσ Ὀδυσεὺσ φύλλοισι καλύψατο· τῷ δ’ ἄρ’ Ἀθήνη ὕπνον ἐπ’ ὄμμασι χεῦ’, ἵνα μιν παύσειε τάχιστα δυσπονέοσ καμάτοιο φίλα βλέφαρ’ ἀμφικαλύψασ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION