헬라어 문장 검색 - Ηομερ́Οδψσσεψ́02́

(호메로스, 오디세이아, Book 2)

ἦμοσ δ’ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλοσ Ηὤσ, ὤρνυτ’ ἄρ’ ἐξ εὐνῆφιν Ὀδυσσῆοσ φίλοσ υἱὸσ εἵματα ἑσσάμενοσ, περὶ δὲ ξίφοσ ὀξὺ θέτ’ ὤμῳ, ποσσὶ δ’ ὑπὸ λιπαροῖσιν ἐδήσατο καλὰ πέδιλα, βῆ δ’ ἴμεν ἐκ θαλάμοιο θεῷ ἐναλίγκιοσ ἄντην. αἶψα δὲ κηρύκεσσι λιγυφθόγγοισι κέλευσε κηρύσσειν ἀγορήνδε κάρη κομόωντασ Ἀχαιούσ. οἱ μὲν ἐκήρυσσον, τοὶ δ’ ἠγείροντο μάλ’ ὦκα. αὐτὰρ ἐπεί ῥ’ ἤγερθεν ὁμηγερέεσ τ’ ἐγένοντο, βῆ ῥ’ ἴμεν εἰσ ἀγορήν, παλάμῃ δ’ ἔχε χάλκεον ἔγχοσ, οὐκ οἰο͂σ, ἅμα τῷ γε δύω κύνεσ ἀργοὶ ἕποντο. θεσπεσίην δ’ ἄρα τῷ γε χάριν κατέχευεν Ἀθήνη. τὸν δ’ ἄρα πάντεσ λαοὶ ἐπερχόμενον θηεῦντο· ἕζετο δ’ ἐν πατρὸσ θώκῳ, εἶξαν δὲ γέροντεσ. τοῖσι δ’ ἔπειθ’ ἡρ́ωσ Αἰγύπτιοσ ἦρχ’ ἀγορεύειν, ὃσ δὴ γήραϊ κυφὸσ ἐήν καὶ μυρία ᾔδη. καὶ γὰρ τοῦ φίλοσ υἱὸσ ἅμ’ ἀντιθέῳ Ὀδυσῆι Ἴλιον εἰσ ἐύπωλον ἔβη κοίλῃσ ἐνὶ νηυσίν, Ἄντιφοσ αἰχμητήσ· τὸν δ’ ἄγριοσ ἔκτανε Κύκλωψ ἐν σπῆι γλαφυρῷ, πύματον δ’ ὡπλίσσατο δόρπον. τρεῖσ δέ οἱ ἄλλοι ἔσαν, καὶ ὁ μὲν μνηστῆρσιν ὁμίλει, Εὐρύνομοσ, δύο δ’ αἰὲν ἔχον πατρώια ἔργα. ἀλλ’ οὐδ’ ὣσ τοῦ λήθετ’ ὀδυρόμενοσ καὶ ἀχεύων. τοῦ ὅ γε δάκρυ χέων ἀγορήσατο καὶ μετέειπε· "κέκλυτε δὴ νῦν μευ, Ἰθακήσιοι, ὅττι κεν εἴπω·

οὔτε ποθ’ ἡμετέρη ἀγορὴ γένετ’ οὔτε θόωκοσ ἐξ οὗ Ὀδυσσεὺσ δῖοσ ἔβη κοίλῃσ ἐνὶ νηυσί. νῦν δὲ τίσ ὧδ’ ἤγειρε; τίνα χρειὼ τόσον ἵκει ἠὲ νέων ἀνδρῶν ἢ οἳ προγενέστεροί εἰσιν; ἠέ τιν’ ἀγγελίην στρατοῦ ἔκλυεν ἐρχομένοιο, ἥν χ’ ἡμῖν σάφα εἴποι, ὅτε πρότερόσ γε πύθοιτο; ἠε͂́ τι δήμιον ἄλλο πιφαύσκεται ἠδ’ ἀγορεύει; ἐσθλόσ μοι δοκεῖ εἶναι, ὀνήμενοσ. εἴθε οἱ αὐτῷ Ζεὺσ ἀγαθὸν τελέσειεν, ὅτι φρεσὶν ᾗσι μενοινᾷ. ὣσ φάτο, χαῖρε δὲ φήμῃ Ὀδυσσῆοσ φίλοσ υἱόσ, οὐδ’ ἄρ’ ἔτι δὴν ἧστο, μενοίνησεν δ’ ἀγορεύειν, στῆ δὲ μέσῃ ἀγορῇ·

σκῆπτρον δέ οἱ ἔμβαλε χειρὶ κῆρυξ Πεισήνωρ πεπνυμένα μήδεα εἰδώσ. πρῶτον ἔπειτα γέροντα καθαπτόμενοσ προσέειπεν·

"ὦ γέρον, οὐχ ἑκὰσ οὗτοσ ἀνήρ, τάχα δ’ εἴσεαι αὐτόσ, ὃσ λαὸν ἤγειρα·

μάλιστα δέ μ’ ἄλγοσ ἱκάνει. οὔτε τιν’ ἀγγελίην στρατοῦ ἔκλυον ἐρχομένοιο, ἥν χ’ ὑμῖν σάφα εἴπω, ὅτε πρότερόσ γε πυθοίμην, οὔτε τι δήμιον ἄλλο πιφαύσκομαι οὐδ’ ἀγορεύω, ἀλλ’ ἐμὸν αὐτοῦ χρεῖοσ, ὅ μοι κακὰ ἔμπεσεν οἴκῳ δοιά· τὸ μὲν πατέρ’ ἐσθλὸν ἀπώλεσα, ὅσ ποτ’ ἐν ὑμῖν τοίσδεσσιν βασίλευε, πατὴρ δ’ ὣσ ἤπιοσ ἠε͂ν· νῦν δ’ αὖ καὶ πολὺ μεῖζον, ὃ δὴ τάχα οἶκον ἅπαντα πάγχυ διαρραίσει, βίοτον δ’ ἀπὸ πάμπαν ὀλέσσει. μητέρι μοι μνηστῆρεσ ἐπέχραον οὐκ ἐθελούσῃ, τῶν ἀνδρῶν φίλοι υἱε͂σ, οἳ ἐνθάδε γ’ εἰσὶν ἄριστοι, οἳ πατρὸσ μὲν ἐσ οἶκον ἀπερρίγασι νέεσθαι Ἰκαρίου, ὥσ κ’ αὐτὸσ ἐεδνώσαιτο θύγατρα, δοίη δ’ ᾧ κ’ ἐθέλοι καί οἱ κεχαρισμένοσ ἔλθοι· οἱ δ’ εἰσ ἡμέτερον πωλεύμενοι ἤματα πάντα, βοῦσ ἱερεύοντεσ καὶ ὀίσ καὶ πίονασ αἶγασ εἰλαπινάζουσιν πίνουσί τε αἴθοπα οἶνον μαψιδίωσ· τὰ δὲ πολλὰ κατάνεται. οὐ γὰρ ἔπ’ ἀνήρ, οἱο͂σ Ὀδυσσεὺσ ἔσκεν, ἀρὴν ἀπὸ οἴκου ἀμῦναι. ἡμεῖσ δ’ οὔ νύ τι τοῖοι ἀμυνέμεν· ἦ καὶ ἔπειτα λευγαλέοι τ’ ἐσόμεσθα καὶ οὐ δεδαηκότεσ ἀλκήν. ἦ τ’ ἂν ἀμυναίμην, εἴ μοι δύναμίσ γε παρείη. οὐ γὰρ ἔτ’ ἀνσχετὰ ἔργα τετεύχαται, οὐδ’ ἔτι καλῶσ οἶκοσ ἐμὸσ διόλωλε. νεμεσσήθητε καὶ αὐτοί, ἄλλουσ τ’ αἰδέσθητε περικτίονασ ἀνθρώπουσ, οἳ περιναιετάουσι· θεῶν δ’ ὑποδείσατε μῆνιν, μή τι μεταστρέψωσιν ἀγασσάμενοι κακὰ ἔργα. λίσσομαι ἠμὲν Ζηνὸσ Ὀλυμπίου ἠδὲ Θέμιστοσ, ἥ τ’ ἀνδρῶν ἀγορὰσ ἠμὲν λύει ἠδὲ καθίζει· σχέσθε, φίλοι, καί μ’ οἰο͂ν ἐάσατε πένθεϊ λυγρῷ τείρεσθ’, εἰ μή πού τι πατὴρ ἐμὸσ ἐσθλὸσ Ὀδυσσεὺσ δυσμενέων κάκ’ ἔρεξεν ἐυκνήμιδασ Ἀχαιούσ, τῶν μ’ ἀποτινύμενοι κακὰ ῥέζετε δυσμενέοντεσ, τούτουσ ὀτρύνοντεσ. ἐμοὶ δέ κε κέρδιον εἰή ὑμέασ ἐσθέμεναι κειμήλιά τε πρόβασίν τε. εἴ χ’ ὑμεῖσ γε φάγοιτε, τάχ’ ἄν ποτε καὶ τίσισ εἰή· τόφρα γὰρ ἂν κατὰ ἄστυ ποτιπτυσσοίμεθα μύθῳ χρήματ’ ἀπαιτίζοντεσ, ἑώσ κ’ ἀπὸ πάντα δοθείη· νῦν δέ μοι ἀπρήκτουσ ὀδύνασ ἐμβάλλετε θυμῷ. ὣσ φάτο χωόμενοσ, ποτὶ δὲ σκῆπτρον βάλε γαίῃ δάκρυ’ ἀναπρήσασ·

οἶκτοσ δ’ ἕλε λαὸν ἅπαντα. ἔνθ’ ἄλλοι μὲν πάντεσ ἀκὴν ἔσαν, οὐδέ τισ ἔτλη Τηλέμαχον μύθοισιν ἀμείψασθαι χαλεποῖσιν· Ἀντίνοοσ δέ μιν οἰο͂σ ἀμειβόμενοσ προσέειπε·

"Τηλέμαχ’ ὑψαγόρη, μένοσ ἄσχετε, ποῖον ἐείπεσ ἡμέασ αἰσχύνων·

ἐθέλοισ δέ κε μῶμον ἀνάψαι. σοὶ δ’ οὔ τι μνηστῆρεσ Ἀχαιῶν αἴτιοί εἰσιν, ἀλλὰ φίλη μήτηρ, ἥ τοι πέρι κέρδεα οἶδεν. ἤδη γὰρ τρίτον ἐστὶν ἔτοσ, τάχα δ’ εἶσι τέταρτον, ἐξ οὗ ἀτέμβει θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν Ἀχαιῶν. πάντασ μέν ῥ’ ἔλπει καὶ ὑπίσχεται ἀνδρὶ ἑκάστῳ ἀγγελίασ προϊεῖσα, νόοσ δέ οἱ ἄλλα μενοινᾷ. ἡ δὲ δόλον τόνδ’ ἄλλον ἐνὶ φρεσὶ μερμήριξε· στησαμένη μέγαν ἱστὸν ἐνὶ μεγάροισιν ὕφαινε, λεπτὸν καὶ περίμετρον· ἄφαρ δ’ ἡμῖν μετέειπε· "κοῦροι ἐμοὶ μνηστῆρεσ, ἐπεὶ θάνε δῖοσ Ὀδυσσεύσ, μίμνετ’ ἐπειγόμενοι τὸν ἐμὸν γάμον, εἰσ ὅ κε φᾶροσ ἐκτελέσω, μή μοι μεταμώνια νήματ’ ὄληται, Λαέρτῃ ἡρ́ωι ταφήιον, εἰσ ὅτε κέν μιν μοῖρ’ ὀλοὴ καθέλῃσι τανηλεγέοσ θανάτοιο, μή τίσ μοι κατὰ δῆμον Ἀχαιϊάδων νεμεσήσῃ.

αἴ κεν ἄτερ σπείρου κεῖται πολλὰ κτεατίσσασ. "ὣσ ἔφαθ’, ἡμῖν δ’ αὖτ’ ἐπεπείθετο θυμὸσ ἀγήνωρ.

ἔνθα καὶ ἠματίη μὲν ὑφαίνεσκεν μέγαν ἱστόν, νύκτασ δ’ ἀλλύεσκεν, ἐπεὶ δαί̈δασ παραθεῖτο. ὣσ τρίετεσ μὲν ἔληθε δόλῳ καὶ ἔπειθεν Ἀχαιούσ· ἀλλ’ ὅτε τέτρατον ἦλθεν ἔτοσ καὶ ἐπήλυθον ὡρ͂αι, καὶ τότε δή τισ ἐείπε γυναικῶν, ἣ σάφα ᾔδη, καὶ τήν γ’ ἀλλύουσαν ἐφεύρομεν ἀγλαὸν ἱστόν. ὣσ τὸ μὲν ἐξετέλεσσε καὶ οὐκ ἐθέλουσ’ ὑπ’ ἀνάγκησ· σοὶ δ’ ὧδε μνηστῆρεσ ὑποκρίνονται, ἵν’ εἰδῇσ αὐτὸσ σῷ θυμῷ, εἰδῶσι δὲ πάντεσ Ἀχαιοί· μητέρα σὴν ἀπόπεμψον, ἄνωχθι δέ μιν γαμέεσθαι τῷ ὅτεῴ τε πατὴρ κέλεται καὶ ἁνδάνει αὐτῇ. εἰ δ’ ἔτ’ ἀνιήσει γε πολὺν χρόνον υἱᾶσ Ἀχαιῶν, τὰ φρονέουσ’ ἀνὰ θυμόν, ὅ οἱ πέρι δῶκεν Ἀθήνη ἔργα τ’ ἐπίστασθαι περικαλλέα καὶ φρένασ ἐσθλὰσ κέρδεά θ’, οἷ’ οὔ πώ τιν’ ἀκούομεν οὐδὲ παλαιῶν, τάων αἳ πάροσ ἦσαν ἐυπλοκαμῖδεσ Ἀχαιαί, Τυρώ τ’ Ἀλκμήνη τε ἐυστέφανόσ τε Μυκήνη· τάων οὔ τισ ὁμοῖα νοήματα Πηνελοπείῃ ᾔδη· ἀτὰρ μὲν τοῦτό γ’ ἐναίσιμον οὐκ ἐνόησε. τόφρα γὰρ οὖν βίοτόν τε τεὸν καὶ κτήματ’ ἔδονται, ὄφρα κε κείνη τοῦτον ἔχῃ νόον, ὅν τινά οἱ νῦν ἐν στήθεσσι τιθεῖσι θεοί. μέγα μὲν κλέοσ αὐτῇ ποιεῖτ’, αὐτὰρ σοί γε ποθὴν πολέοσ βιότοιο. ἡμεῖσ δ’ οὔτ’ ἐπὶ ἔργα πάροσ γ’ ἴμεν οὔτε πῃ ἄλλῃ, πρίν γ’ αὐτὴν γήμασθαι Ἀχαιῶν ᾧ κ’ ἐθέλῃσι. τὸν δ’ αὖ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα·

"Ἀντίνο’, οὔ πωσ ἔστι δόμων ἀέκουσαν ἀπῶσαι ἥ μ’ ἔτεχ’, ἥ μ’ ἔθρεψε· πατὴρ δ’ ἐμὸσ ἄλλοθι γαίησ, ζώει ὅ γ’ ἦ τέθνηκε· κακὸν δέ με πόλλ’ ἀποτίνειν Ἰκαρίῳ, αἴ κ’ αὐτὸσ ἑκὼν ἀπὸ μητέρα πέμψω. ἐκ γὰρ τοῦ πατρὸσ κακὰ πείσομαι, ἄλλα δὲ δαίμων δώσει, ἐπεὶ μήτηρ στυγερὰσ ἀρήσετ’ ἐρινῦσ οἴκου ἀπερχομένη· νέμεσισ δέ μοι ἐξ ἀνθρώπων ἔσσεται· ὣσ οὐ τοῦτον ἐγώ ποτε μῦθον ἐνίψω. ὑμέτεροσ δ’ εἰ μὲν θυμὸσ νεμεσίζεται αὐτῶν, ἔξιτέ μοι μεγάρων, ἄλλασ δ’ ἀλεγύνετε δαῖτασ ὑμὰ κτήματ’ ἔδοντεσ ἀμειβόμενοι κατὰ οἴκουσ. εἰ δ’ ὑμῖν δοκέει τόδε λωίτερον καὶ ἄμεινον ἔμμεναι, ἀνδρὸσ ἑνὸσ βίοτον νήποινον ὀλέσθαι, κείρετ’· ἐγὼ δὲ θεοὺσ ἐπιβώσομαι αἰὲν ἐόντασ, αἴ κέ ποθι Ζεὺσ δῷσι παλίντιτα ἔργα γενέσθαι. νήποινοί κεν ἔπειτα δόμων ἔντοσθεν ὄλοισθε. "ὣσ φάτο Τηλέμαχοσ, τῷ δ’ αἰετὼ εὐρύοπα Ζεὺσ ὑψόθεν ἐκ κορυφῆσ ὄρεοσ προέηκε πέτεσθαι.

τὼ δ’ ἑώσ μέν ῥ’ ἐπέτοντο μετὰ πνοιῇσ ἀνέμοιο πλησίω ἀλλήλοισι τιταινομένω πτερύγεσσιν· ἀλλ’ ὅτε δὴ μέσσην ἀγορὴν πολύφημον ἱκέσθην, ἔνθ’ ἐπιδινηθέντε τιναξάσθην πτερὰ πυκνά, ἐσ δ’ ἰδέτην πάντων κεφαλάσ, ὄσσοντο δ’ ὄλεθρον· δρυψαμένω δ’ ὀνύχεσσι παρειὰσ ἀμφί τε δειρὰσ δεξιὼ ἠίξαν διά τ’ οἰκία καὶ πόλιν αὐτῶν. θάμβησαν δ’ ὄρνιθασ, ἐπεὶ ἴδον ὀφθαλμοῖσιν· ὡρ́μηναν δ’ ἀνὰ θυμὸν ἅ περ τελέεσθαι ἔμελλον. τοῖσι δὲ καὶ μετέειπε γέρων ἡρ́ωσ Ἁλιθέρσησ Μαστορίδησ· ὁ γὰρ οἰο͂σ ὁμηλικίην ἐκέκαστο ὄρνιθασ γνῶναι καὶ ἐναίσιμα μυθήσασθαι· ὅ σφιν ἐὺ φρονέων ἀγορήσατο καὶ μετέειπε· "κέκλυτε δὴ νῦν μευ, Ἰθακήσιοι, ὅττι κεν εἴπω·

μνηστῆρσιν δὲ μάλιστα πιφαυσκόμενοσ τάδε εἴρω· τοῖσιν γὰρ μέγα πῆμα κυλίνδεται· οὐ γὰρ Ὀδυσσεὺσ δὴν ἀπάνευθε φίλων ὧν ἔσσεται, ἀλλά που ἤδη ἐγγὺσ ἐὼν τοῖσδεσσι φόνον καὶ κῆρα φυτεύει πάντεσσιν· πολέσιν δὲ καὶ ἄλλοισιν κακὸν ἔσται, οἳ νεμόμεσθ’ Ἰθάκην ἐυδείελον. ἀλλὰ πολὺ πρὶν φραζώμεσθ’, ὥσ κεν καταπαύσομεν· οἱ δὲ καὶ αὐτοὶ παυέσθων· καὶ γάρ σφιν ἄφαρ τόδε λώιόν ἐστιν. οὐ γὰρ ἀπείρητοσ μαντεύομαι, ἀλλ’ ἐὺ εἰδώσ· καὶ γὰρ κείνῳ φημὶ τελευτηθῆναι ἅπαντα, ὥσ οἱ ἐμυθεόμην, ὅτε Ἴλιον εἰσανέβαινον Ἀργεῖοι, μετὰ δέ σφιν ἔβη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ. φῆν κακὰ πολλὰ παθόντ’, ὀλέσαντ’ ἄπο πάντασ ἑταίρουσ, ἄγνωστον πάντεσσιν ἐεικοστῷ ἐνιαυτῷ οἴκαδ’ ἐλεύσεσθαι· τὰ δὲ δὴ νῦν πάντα τελεῖται. τὸν δ’ αὖτ’ Εὐρύμαχοσ Πολύβου πάϊσ ἀντίον ηὔδα·

"ὦ γέρον, εἰ δ’ ἄγε νῦν μαντεύεο σοῖσι τέκεσσιν οἴκαδ’ ἰών, μή πού τι κακὸν πάσχωσιν ὀπίσσω· ταῦτα δ’ ἐγὼ σέο πολλὸν ἀμείνων μαντεύεσθαι. ὄρνιθεσ δέ τε πολλοὶ ὑπ’ αὐγὰσ ἠελίοιο φοιτῶσ’, οὐδέ τε πάντεσ ἐναίσιμοι· αὐτὰρ Ὀδυσσεὺσ ὤλετο τῆλ’, ὡσ καὶ σὺ καταφθίσθαι σὺν ἐκείνῳ ὤφελεσ. οὐκ ἂν τόσσα θεοπροπέων ἀγόρευεσ, οὐδέ κε Τηλέμαχον κεχολωμένον ὧδ’ ἀνιείησ, σῷ οἴκῳ δῶρον ποτιδέγμενοσ, αἴ κε πόρῃσιν. ἀλλ’ ἔκ τοι ἐρέω, τὸ δὲ καὶ τετελεσμένον ἔσται· αἴ κε νεώτερον ἄνδρα παλαιά τε πολλά τε εἰδὼσ παρφάμενοσ ἐπέεσσιν ἐποτρύνῃσ χαλεπαίνειν, αὐτῷ μέν οἱ πρῶτον ἀνιηρέστερον ἔσται, πρῆξαι δ’ ἔμπησ οὔ τι δυνήσεται εἵνεκα τῶνδε· σοὶ δέ, γέρον, θωὴν ἐπιθήσομεν, ἥν κ’ ἐνὶ θυμῷ τίνων ἀσχάλλῃσ· χαλεπὸν δέ τοι ἔσσεται ἄλγοσ. Τηλεμάχῳ δ’ ἐν πᾶσιν ἐγὼν ὑποθήσομαι αὐτόσ· μητέρα ἣν ἐσ πατρὸσ ἀνωγέτω ἀπονέεσθαι· οἱ δὲ γάμον τεύξουσι καὶ ἀρτυνέουσιν ἐέδνα πολλὰ μάλ’, ὅσσα ἐοίκε φίλησ ἐπὶ παιδὸσ ἕπεσθαι. οὐ γὰρ πρὶν παύσεσθαι ὀίομαι υἱᾶσ Ἀχαιῶν μνηστύοσ ἀργαλέησ, ἐπεὶ οὔ τινα δείδιμεν ἔμπησ, οὔτ’ οὖν Τηλέμαχον μάλα περ πολύμυθον ἐόντα, οὔτε θεοπροπίησ ἐμπαζόμεθ’, ἣν σύ, γεραιέ, μυθέαι ἀκράαντον, ἀπεχθάνεαι δ’ ἔτι μᾶλλον. χρήματα δ’ αὖτε κακῶσ βεβρώσεται, οὐδέ ποτ’ ἶσα ἔσσεται, ὄφρα κεν ἥ γε διατρίβῃσιν Ἀχαιοὺσ ὃν γάμον· ἡμεῖσ δ’ αὖ ποτιδέγμενοι ἤματα πάντα εἵνεκα τῆσ ἀρετῆσ ἐριδαίνομεν, οὐδὲ μετ’ ἄλλασ ἐρχόμεθ’, ἃσ ἐπιεικὲσ ὀπυιέμεν ἐστὶν ἑκάστῳ. τὸν δ’ αὖ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα·

"Εὐρύμαχ’ ἠδὲ καὶ ἄλλοι, ὅσοι μνηστῆρεσ ἀγαυοί, ταῦτα μὲν οὐχ ὑμέασ ἔτι λίσσομαι οὐδ’ ἀγορεύω· ἤδη γὰρ τὰ ἴσασι θεοὶ καὶ πάντεσ Ἀχαιοί. ἀλλ’ ἄγε μοι δότε νῆα θοὴν καὶ εἴκοσ’ ἑταίρουσ, οἵ κέ μοι ἔνθα καὶ ἔνθα διαπρήσσωσι κέλευθον. εἶμι γὰρ ἐσ Σπάρτην τε καὶ ἐσ Πύλον ἠμαθόεντα νόστον πευσόμενοσ πατρὸσ δὴν οἰχομένοιο, ἤν τίσ μοι εἴπῃσι βροτῶν ἢ ὄσσαν ἀκούσω ἐκ Διόσ, ἥ τε μάλιστα φέρει κλέοσ ἀνθρώποισιν· εἰ μέν κεν πατρὸσ βίοτον καὶ νόστον ἀκούσω, ἦ τ’ ἄν, τρυχόμενόσ περ, ἔτι τλαίην ἐνιαυτόν· εἰ δέ κε τεθνηῶτοσ ἀκούσω μηδ’ ἔτ’ ἐόντοσ, νοστήσασ δὴ ἔπειτα φίλην ἐσ πατρίδα γαῖαν σῆμά τέ οἱ χεύω καὶ ἐπὶ κτέρεα κτερεί̈ξω πολλὰ μάλ’, ὅσσα ἐοίκε, καὶ ἀνέρι μητέρα δώσω. ἦ τοι ὅ γ’ ὣσ εἰπὼν κατ’ ἄρ’ ἕζετο, τοῖσι δ’ ἀνέστη Μέντωρ, ὅσ ῥ’ Ὀδυσῆοσ ἀμύμονοσ ἠε͂ν ἑταῖροσ, καὶ οἱ ἰὼν ἐν νηυσὶν ἐπέτρεπεν οἶκον ἅπαντα, πείθεσθαί τε γέροντι καὶ ἔμπεδα πάντα φυλάσσειν·

ὅ σφιν ἐὺ φρονέων ἀγορήσατο καὶ μετέειπεν· "κέκλυτε δὴ νῦν μευ, Ἰθακήσιοι, ὅττι κεν εἴπω·

μή τισ ἔτι πρόφρων ἀγανὸσ καὶ ἤπιοσ ἔστω σκηπτοῦχοσ βασιλεύσ, μηδὲ φρεσὶν αἴσιμα εἰδώσ, ἀλλ’ αἰεὶ χαλεπόσ τ’ εἰή καὶ αἴσυλα ῥέζοι· ὡσ οὔ τισ μέμνηται Ὀδυσσῆοσ θείοιο λαῶν οἷσιν ἄνασσε, πατὴρ δ’ ὣσ ἤπιοσ ἠε͂ν. ἀλλ’ ἦ τοι μνηστῆρασ ἀγήνορασ οὔ τι μεγαίρω ἔρδειν ἔργα βίαια κακορραφίῃσι νόοιο· σφὰσ γὰρ παρθέμενοι κεφαλὰσ κατέδουσι βιαίωσ οἶκον Ὀδυσσῆοσ, τὸν δ’ οὐκέτι φασὶ νέεσθαι. νῦν δ’ ἄλλῳ δήμῳ νεμεσίζομαι, οἱο͂ν ἅπαντεσ ἧσθ’ ἄνεῳ, ἀτὰρ οὔ τι καθαπτόμενοι ἐπέεσσι παύρουσ μνηστῆρασ καταπαύετε πολλοὶ ἐόντεσ. τὸν δ’ Εὐηνορίδησ Λειώκριτοσ ἀντίον ηὔδα·

"Μέντορ ἀταρτηρέ, φρένασ ἠλεέ, ποῖον ἐείπεσ ἡμέασ ὀτρύνων καταπαυέμεν. ἀργαλέον δὲ ἀνδράσι καὶ πλεόνεσσι μαχήσασθαι περὶ δαιτί. εἴ περ γάρ κ’ Ὀδυσεὺσ Ἰθακήσιοσ αὐτὸσ ἐπελθὼν δαινυμένουσ κατὰ δῶμα ἑὸν μνηστῆρασ ἀγαυοὺσ ἐξελάσαι μεγάροιο μενοινήσει’ ἐνὶ θυμῷ, οὔ κέν οἱ κεχάροιτο γυνή, μάλα περ χατέουσα, ἐλθόντ’, ἀλλά κεν αὐτοῦ ἀεικέα πότμον ἐπίσποι, εἰ πλεόνεσσι μάχοιτο· σὺ δ’ οὐ κατὰ μοῖραν ἐείπεσ. ἀλλ’ ἄγε, λαοὶ μὲν σκίδνασθ’ ἐπὶ ἔργα ἕκαστοσ, τούτῳ δ’ ὀτρυνέει Μέντωρ ὁδὸν ἠδ’ Ἁλιθέρσησ, οἵ τέ οἱ ἐξ ἀρχῆσ πατρώιοί εἰσιν ἑταῖροι. ἀλλ’ ὀίω, καὶ δηθὰ καθήμενοσ ἀγγελιάων πεύσεται εἰν Ἰθάκῃ, τελέει δ’ ὁδὸν οὔ ποτε ταύτην. ὣσ ἄρ’ ἐφώνησεν, λῦσεν δ’ ἀγορὴν αἰψηρήν.

οἱ μὲν ἄρ’ ἐσκίδναντο ἑὰ πρὸσ δώμαθ’ ἕκαστοσ, μνηστῆρεσ δ’ ἐσ δώματ’ ἴσαν θείου Ὀδυσῆοσ. Τηλέμαχοσ δ’ ἀπάνευθε κιὼν ἐπὶ θῖνα θαλάσσησ, χεῖρασ νιψάμενοσ πολιῆσ ἁλὸσ εὔχετ’ Ἀθήνῃ·

"κλῦθί μευ, ὃ χθιζὸσ θεὸσ ἤλυθεσ ἡμέτερον δῶ καὶ μ’ ἐν νηὶ κέλευσασ ἐπ’ ἠεροειδέα πόντον νόστον πευσόμενον πατρὸσ δὴν οἰχομένοιο ἔρχεσθαι· τὰ δὲ πάντα διατρίβουσιν Ἀχαιοί, μνηστῆρεσ δὲ μάλιστα κακῶσ ὑπερηνορέοντεσ. ὣσ ἔφατ’ εὐχόμενοσ, σχεδόθεν δέ οἱ ἦλθεν Ἀθήνη, Μέντορι εἰδομένη ἠμὲν δέμασ ἠδὲ καὶ αὐδήν, καί μιν φωνήσασ’ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα·

"Τηλέμαχ’, οὐδ’ ὄπιθεν κακὸσ ἔσσεαι οὐδ’ ἀνοήμων, εἰ δή τοι σοῦ πατρὸσ ἐνέστακται μένοσ ἠύ, οἱο͂σ κεῖνοσ ἐήν τελέσαι ἔργον τε ἔποσ τε·

οὔ τοι ἔπειθ’ ἁλίη ὁδὸσ ἔσσεται οὐδ’ ἀτέλεστοσ. εἰ δ’ οὐ κείνου γ’ ἐσσὶ γόνοσ καὶ Πηνελοπείησ, οὐ σέ γ’ ἔπειτα ἐόλπα τελευτήσειν, ἃ μενοινᾷσ. παῦροι γάρ τοι παῖδεσ ὁμοῖοι πατρὶ πέλονται, οἱ πλέονεσ κακίουσ, παῦροι δέ τε πατρὸσ ἀρείουσ. ἀλλ’ ἐπεὶ οὐδ’ ὄπιθεν κακὸσ ἔσσεαι οὐδ’ ἀνοήμων, οὐδέ σε πάγχυ γε μῆτισ Ὀδυσσῆοσ προλέλοιπεν, ἐλπωρή τοι ἔπειτα τελευτῆσαι τάδε ἔργα. τῶ νῦν μνηστήρων μὲν ἐά βουλήν τε νόον τε ἀφραδέων, ἐπεὶ οὔ τι νοήμονεσ οὐδὲ δίκαιοι· οὐδέ τι ἴσασιν θάνατον καὶ κῆρα μέλαιναν, ὃσ δή σφι σχεδόν ἐστιν, ἐπ’ ἤματι πάντασ ὀλέσθαι. σοὶ δ’ ὁδὸσ οὐκέτι δηρὸν ἀπέσσεται ἣν σὺ μενοινᾷσ· τοῖοσ γάρ τοι ἑταῖροσ ἐγὼ πατρώιόσ εἰμι, ὅσ τοι νῆα θοὴν στελέω καὶ ἅμ’ ἕψομαι αὐτόσ. ἀλλὰ σὺ μὲν πρὸσ δώματ’ ἰὼν μνηστῆρσιν ὁμίλει, ὅπλισσόν τ’ ἠιά καὶ ἄγγεσιν ἄρσον ἅπαντα, οἶνον ἐν ἀμφιφορεῦσι, καὶ ἄλφιτα, μυελὸν ἀνδρῶν, δέρμασιν ἐν πυκινοῖσιν· ἐγὼ δ’ ἀνὰ δῆμον ἑταίρουσ αἶψ’ ἐθελοντῆρασ συλλέξομαι. εἰσὶ δὲ νῆεσ πολλαὶ ἐν ἀμφιάλῳ Ἰθάκῃ, νέαι ἠδὲ παλαιαί· τάων μέν τοι ἐγὼν ἐπιόψομαι ἥ τισ ἀρίστη, ὦκα δ’ ἐφοπλίσσαντεσ ἐνήσομεν εὐρέι πόντῳ. ὣσ φάτ’ Ἀθηναίη κούρη Διόσ·

οὐδ’ ἄρ’ ἔτι δὴν Τηλέμαχοσ παρέμιμνεν, ἐπεὶ θεοῦ ἔκλυεν αὐδήν. βῆ δ’ ἰέναι πρὸσ δῶμα, φίλον τετιημένοσ ἦτορ, εὑρ͂ε δ’ ἄρα μνηστῆρασ ἀγήνορασ ἐν μεγάροισιν, αἶγασ ἀνιεμένουσ σιάλουσ θ’ εὑόντασ ἐν αὐλῇ. Ἀντίνοοσ δ’ ἰθὺσ γελάσασ κίε Τηλεμάχοιο, ἔν τ’ ἄρα οἱ φῦ χειρί, ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζε· "Τηλέμαχ’ ὑψαγόρη, μένοσ ἄσχετε, μή τί τοι ἄλλο ἐν στήθεσσι κακὸν μελέτω ἔργον τε ἔποσ τε, ἀλλά μοι ἐσθιέμεν καὶ πινέμεν, ὡσ τὸ πάροσ περ.

ταῦτα δέ τοι μάλα πάντα τελευτήσουσιν Ἀχαιοί, νῆα καὶ ἐξαίτουσ ἐρέτασ, ἵνα θᾶσσον ἵκηαι ἐσ Πύλον ἠγαθέην μετ’ ἀγαυοῦ πατρὸσ ἀκουήν. τὸν δ’ αὖ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα·

"Ἀντίνο’, οὔ πωσ ἔστιν ὑπερφιάλοισι μεθ’ ὑμῖν δαίνυσθαί τ’ ἀκέοντα καὶ εὐφραίνεσθαι ἕκηλον. ἦ οὐχ ἅλισ ὡσ τὸ πάροιθεν ἐκείρετε πολλὰ καὶ ἐσθλὰ κτήματ’ ἐμά, μνηστῆρεσ, ἐγὼ δ’ ἔτι νήπιοσ ἠᾶ; νῦν δ’ ὅτε δὴ μέγασ εἰμὶ καὶ ἄλλων μῦθον ἀκούων πυνθάνομαι, καὶ δή μοι ἀέξεται ἔνδοθι θυμόσ, πειρήσω, ὥσ κ’ ὔμμι κακὰσ ἐπὶ κῆρασ ἰήλω, ἠὲ Πύλονδ’ ἐλθών, ἢ αὐτοῦ τῷδ’ ἐνὶ δήμῳ. εἶμι μέν, οὐδ’ ἁλίη ὁδὸσ ἔσσεται ἣν ἀγορεύω, ἔμποροσ· οὐ γὰρ νηὸσ ἐπήβολοσ οὐδ’ ἐρετάων γίγνομαι· ὥσ νύ που ὔμμιν ἐείσατο κέρδιον εἶναι. ἦ ῥα, καὶ ἐκ χειρὸσ χεῖρα σπάσατ’ Ἀντινόοιο ῥεῖα·

μνηστῆρεσ δὲ δόμον κάτα δαῖτα πένοντο. οἱ δ’ ἐπελώβευον καὶ ἐκερτόμεον ἐπέεσσιν. ὧδε δέ τισ εἴπεσκε νέων ὑπερηνορεόντων· "ἦ μάλα Τηλέμαχοσ φόνον ἡμῖν μερμηρίζει.

ἤ τινασ ἐκ Πύλου ἄξει ἀμύντορασ ἠμαθόεντοσ ἢ ὅ γε καὶ Σπάρτηθεν, ἐπεί νύ περ ἱέται αἰνῶσ· ἠὲ καὶ εἰσ Ἐφύρην ἐθέλει, πίειραν ἄρουραν, ἐλθεῖν, ὄφρ’ ἔνθεν θυμοφθόρα φάρμακ’ ἐνείκῃ, ἐν δὲ βάλῃ κρητῆρι καὶ ἡμέασ πάντασ ὀλέσσῃ. ἄλλοσ δ’ αὖτ’ εἴπεσκε νέων ὑπερηνορεόντων·

"τίσ δ’ οἶδ’, εἴ κε καὶ αὐτὸσ ἰὼν κοίλησ ἐπὶ νηὸσ τῆλε φίλων ἀπόληται ἀλώμενοσ ὥσ περ Ὀδυσσεύσ; οὕτω κεν καὶ μᾶλλον ὀφέλλειεν πόνον ἄμμιν· κτήματα γάρ κεν πάντα δασαίμεθα, οἰκία δ’ αὖτε τούτου μητέρι δοῖμεν ἔχειν ἠδ’ ὅσ τισ ὀπυίοι. ὣσ φάν, ὁ δ’ ὑψόροφον θάλαμον κατεβήσετο πατρὸσ εὐρύν, ὅθι νητὸσ χρυσὸσ καὶ χαλκὸσ ἔκειτο ἐσθήσ τ’ ἐν χηλοῖσιν ἅλισ τ’ ἐυῶδεσ ἔλαιον·

ἐν δὲ πίθοι οἴνοιο παλαιοῦ ἡδυπότοιο ἕστασαν, ἄκρητον θεῖον ποτὸν ἐντὸσ ἔχοντεσ, ἑξείησ ποτὶ τοῖχον ἀρηρότεσ, εἴ ποτ’ Ὀδυσσεὺσ οἴκαδε νοστήσειε καὶ ἄλγεα πολλὰ μογήσασ. κληισταὶ δ’ ἔπεσαν σανίδεσ πυκινῶσ ἀραρυῖαι, δικλίδεσ· ἐν δὲ γυνὴ ταμίη νύκτασ τε καὶ ἦμαρ ἔσχ’, ἣ πάντ’ ἐφύλασσε νόου πολυϊδρείῃσιν, Εὐρύκλει’, Ὦποσ θυγάτηρ Πεισηνορίδαο. τὴν τότε Τηλέμαχοσ προσέφη θαλαμόνδε καλέσσασ· "μαῖ’, ἄγε δή μοι οἶνον ἐν ἀμφιφορεῦσιν ἄφυσσον ἡδύν, ὅτισ μετὰ τὸν λαρώτατοσ ὃν σὺ φυλάσσεισ κεῖνον ὀιομένη τὸν κάμμορον, εἴ ποθεν ἔλθοι διογενὴσ Ὀδυσεὺσ θάνατον καὶ κῆρασ ἀλύξασ.

δώδεκα δ’ ἔμπλησον καὶ πώμασιν ἄρσον ἅπαντασ. ἐν δέ μοι ἄλφιτα χεῦον ἐϋρραφέεσσι δοροῖσιν· εἴκοσι δ’ ἔστω μέτρα μυληφάτου ἀλφίτου ἀκτῆσ. αὐτὴ δ’ οἰή ἴσθι· τὰ δ’ ἁθρόα πάντα τετύχθω· ἑσπέριοσ γὰρ ἐγὼν αἱρήσομαι, ὁππότε κεν δὴ μήτηρ εἰσ ὑπερῷ’ ἀναβῇ κοίτου τε μέδηται. εἶμι γὰρ ἐσ Σπάρτην τε καὶ ἐσ Πύλον ἠμαθόεντα νόστον πευσόμενοσ πατρὸσ φίλου, ἤν που ἀκούσω. ὣσ φάτο, κώκυσεν δὲ φίλη τροφὸσ Εὐρύκλεια, καί ῥ’ ὀλοφυρομένη ἔπεα πτερόεντα προσηύδα·

"τίπτε δέ τοι, φίλε τέκνον, ἐνὶ φρεσὶ τοῦτο νόημα ἔπλετο; πῇ δ’ ἐθέλεισ ἰέναι πολλὴν ἐπὶ γαῖαν μοῦνοσ ἐὼν ἀγαπητόσ; ὁ δ’ ὤλετο τηλόθι πάτρησ διογενὴσ Ὀδυσεὺσ ἀλλογνώτῳ ἐνὶ δήμῳ. οἱ δέ τοι αὐτίκ’ ἰόντι κακὰ φράσσονται ὀπίσσω, ὥσ κε δόλῳ φθίῃσ, τάδε δ’ αὐτοὶ πάντα δάσονται. ἀλλὰ μέν’ αὖθ’ ἐπὶ σοῖσι καθήμενοσ· οὐδέ τί σε χρὴ πόντον ἐπ’ ἀτρύγετον κακὰ πάσχειν οὐδ’ ἀλάλησθαι. τὴν δ’ αὖ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα·

"θάρσει, μαῖ’, ἐπεὶ οὔ τοι ἄνευ θεοῦ ἥδε γε βουλή. ἀλλ’ ὄμοσον μὴ μητρὶ φίλῃ τάδε μυθήσασθαι, πρίν γ’ ὅτ’ ἂν ἑνδεκάτη τε δυωδεκάτη τε γένηται, ἢ αὐτὴν ποθέσαι καὶ ἀφορμηθέντοσ ἀκοῦσαι, ὡσ ἂν μὴ κλαίουσα κατὰ χρόα καλὸν ἰάπτῃ. ὣσ ἄρ’ ἔφη, γρῆυσ δὲ θεῶν μέγαν ὁρ́κον ἀπώμνυ.

αὐτὰρ ἐπεί ῥ’ ὄμοσέν τε τελεύτησέν τε τὸν ὁρ́κον, αὐτίκ’ ἔπειτά οἱ οἶνον ἐν ἀμφιφορεῦσιν ἄφυσσεν, ἐν δέ οἱ ἄλφιτα χεῦεν ἐϋρραφέεσσι δοροῖσι. Τηλέμαχοσ δ’ ἐσ δώματ’ ἰὼν μνηστῆρσιν ὁμίλει. ἔνθ’ αὖτ’ ἄλλ’ ἐνόησε θεά, γλαυκῶπισ Ἀθήνη.

Τηλεμάχῳ ἐικυῖα κατὰ πτόλιν ᾤχετο πάντῃ, καί ῥα ἑκάστῳ φωτὶ παρισταμένη φάτο μῦθον, ἑσπερίουσ δ’ ἐπὶ νῆα θοὴν ἀγέρεσθαι ἀνώγει. ἡ δ’ αὖτε Φρονίοιο Νοήμονα φαίδιμον υἱὸν ᾔτεε νῆα θοήν· ὁ δέ οἱ πρόφρων ὑπέδεκτο. δύσετό τ’ ἠέλιοσ σκιόωντό τε πᾶσαι ἀγυιαί, καὶ τότε νῆα θοὴν ἅλαδ’ εἴρυσε, πάντα δ’ ἐν αὐτῇ ὅπλ’ ἐτίθει, τά τε νῆεσ ἐύσσελμοι φορέουσι.

στῆσε δ’ ἐπ’ ἐσχατιῇ λιμένοσ, περὶ δ’ ἐσθλοὶ ἑταῖροι ἁθρόοι ἠγερέθοντο· θεὰ δ’ ὤτρυνεν ἕκαστον. ἔνθ’ αὖτ’ ἄλλ’ ἐνόησε θεά, γλαυκῶπισ Ἀθήνη.

βῆ ῤ’ ἰέναι πρὸσ δώματ’ Ὀδυσσῆοσ θείοιο· ἔνθα μνηστήρεσσιν ἐπὶ γλυκὺν ὕπνον ἔχευε, πλάζε δὲ πίνοντασ, χειρῶν δ’ ἔκβαλλε κύπελλα. οἱ δ’ εὕδειν ὤρνυντο κατὰ πτόλιν, οὐδ’ ἄρ’ ἔτι δὴν ἡάτ’, ἐπεί σφισιν ὕπνοσ ἐπὶ βλεφάροισιν ἔπιπτεν. αὐτὰρ Τηλέμαχον προσέφη γλαυκῶπισ Ἀθήνη ἐκπροκαλεσσαμένη μεγάρων ἐὺ ναιεταόντων, Μέντορι εἰδομένη ἠμὲν δέμασ ἠδὲ καὶ αὐδήν· "Τηλέμαχ’, ἤδη μέν τοι ἐυκνήμιδεσ ἑταῖροι ἡάτ’ ἐπήρετμοι τὴν σὴν ποτιδέγμενοι ὁρμήν·

ἀλλ’ ἰόμεν, μὴ δηθὰ διατρίβωμεν ὁδοῖο. ὣσ ἄρα φωνήσασ’ ἡγήσατο Παλλὰσ Ἀθήνη καρπαλίμωσ·

ὁ δ’ ἔπειτα μετ’ ἴχνια βαῖνε θεοῖο. αὐτὰρ ἐπεί ῥ’ ἐπὶ νῆα κατήλυθον ἠδὲ θάλασσαν, εὑρ͂ον ἔπειτ’ ἐπὶ θινὶ κάρη κομόωντασ ἑταίρουσ. τοῖσι δὲ καὶ μετέειφ’ ἱερὴ ἲσ Τηλεμάχοιο· "δεῦτε, φίλοι, ἠιά φερώμεθα·

πάντα γὰρ ἤδη ἁθρό’ ἐνὶ μεγάρῳ. μήτηρ δ’ ἐμὴ οὔ τι πέπυσται, οὐδ’ ἄλλαι δμωαί, μία δ’ οἰή μῦθον ἄκουσεν. ὣσ ἄρα φωνήσασ ἡγήσατο, τοὶ δ’ ἅμ’ ἕποντο.

οἱ δ’ ἄρα πάντα φέροντεσ ἐυσσέλμῳ ἐπὶ νηὶ κάτθεσαν, ὡσ ἐκέλευσεν Ὀδυσσῆοσ φίλοσ υἱόσ. ἂν δ’ ἄρα Τηλέμαχοσ νηὸσ βαῖν’, ἦρχε δ’ Ἀθήνη, νηὶ δ’ ἐνὶ πρυμνῇ κατ’ ἄρ’ ἕζετο· ἄγχι δ’ ἄρ’ αὐτῆσ ἕζετο Τηλέμαχοσ. τοὶ δὲ πρυμνήσι’ ἔλυσαν, ἂν δὲ καὶ αὐτοὶ βάντεσ ἐπὶ κληῖσι καθῖζον. τοῖσιν δ’ ἴκμενον οὖρον ἱεί γλαυκῶπισ Ἀθήνη, ἀκραῆ Ζέφυρον, κελάδοντ’ ἐπὶ οἴνοπα πόντον. Τηλέμαχοσ δ’ ἑτάροισιν ἐποτρύνασ ἐκέλευσεν ὅπλων ἅπτεσθαι· τοὶ δ’ ὀτρύνοντοσ ἄκουσαν. ἱστὸν δ’ εἰλάτινον κοίλησ ἔντοσθε μεσόδμησ στῆσαν ἀείραντεσ, κατὰ δὲ προτόνοισιν ἔδησαν, ἕλκον δ’ ἱστία λευκὰ ἐυστρέπτοισι βοεῦσιν. ἔπρησεν δ’ ἄνεμοσ μέσον ἱστίον, ἀμφὶ δὲ κῦμα στείρῃ πορφύρεον μεγάλ’ ἰάχε νηὸσ ἰούσησ· ἡ δ’ ἔθεεν κατὰ κῦμα διαπρήσσουσα κέλευθον. δησάμενοι δ’ ἄρα ὅπλα θοὴν ἀνὰ νῆα μέλαιναν στήσαντο κρητῆρασ ἐπιστεφέασ οἴνοιο, λεῖβον δ’ ἀθανάτοισι θεοῖσ αἰειγενέτῃσιν, ἐκ πάντων δὲ μάλιστα Διὸσ γλαυκώπιδι κούρῃ. παννυχίη μέν ῥ’ ἥ γε καὶ ἠῶ πεῖρε κέλευθον.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Homer, Odyssey, Book 2

(호메로스, 오디세이아, Book 2)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION