헬라어 문장 검색 - Ηομερ́Οδψσσεψ́07́

(호메로스, 오디세이아, Book 7)

ὧσ ὁ μὲν ἔνθ’ ἠρᾶτο πολύτλασ δῖοσ Ὀδυσσεύσ, κούρην δὲ προτὶ ἄστυ φέρεν μένοσ ἡμιόνοιιν. ἡ δ’ ὅτε δὴ οὗ πατρὸσ ἀγακλυτὰ δώμαθ’ ἵκανε, στῆσεν ἄρ’ ἐν προθύροισι, κασίγνητοι δέ μιν ἀμφὶσ ἵσταντ’ ἀθανάτοισ ἐναλίγκιοι, οἵ ῥ’ ὑπ’ ἀπήνησ ἡμιόνουσ ἔλυον ἐσθῆτά τε ἔσφερον εἴσω. αὐτὴ δ’ ἐσ θάλαμον ἑὸν ἠιέ· δαῖε δέ οἱ πῦρ γρῆυσ Ἀπειραίη, θαλαμηπόλοσ Εὐρυμέδουσα, τήν ποτ’ Ἀπείρηθεν νέεσ ἤγαγον ἀμφιέλισσαι· Ἀλκινόῳ δ’ αὐτὴν γέρασ ἔξελον, οὕνεκα πᾶσιν Φαιήκεσσιν ἄνασσε, θεοῦ δ’ ὣσ δῆμοσ ἄκουεν· ἣ τρέφε Ναυσικάαν λευκώλενον ἐν μεγάροισιν. ἥ οἱ πῦρ ἀνέκαιε καὶ εἴσω δόρπον ἐκόσμει. καὶ τότ’ Ὀδυσσεὺσ ὦρτο πόλινδ’ ἴμεν·

ἀμφὶ δ’ Ἀθήνη πολλὴν ἠέρα χεῦε φίλα φρονέουσ’ Ὀδυσῆι, μή τισ Φαιήκων μεγαθύμων ἀντιβολήσασ κερτομέοι τ’ ἐπέεσσι καὶ ἐξερέοιθ’ ὅτισ εἰή. ἀλλ’ ὅτε δὴ ἄρ’ ἔμελλε πόλιν δύσεσθαι ἐραννήν, ἔνθα οἱ ἀντεβόλησε θεά, γλαυκῶπισ Ἀθήνη, παρθενικῇ ἐικυῖα νεήνιδι, κάλπιν ἐχούσῃ. στῆ δὲ πρόσθ’ αὐτοῦ, ὁ δ’ ἀνείρετο δῖοσ Ὀδυσσεύσ· "ὦ τέκοσ, οὐκ ἄν μοι δόμον ἀνέροσ ἡγήσαιο Ἀλκινόου, ὃσ τοῖσδε μετ’ ἀνθρώποισι ἀνάσσει;

καὶ γὰρ ἐγὼ ξεῖνοσ ταλαπείριοσ ἐνθάδ’ ἱκάνω τηλόθεν ἐξ ἀπίησ γαίησ· τῷ οὔ τινα οἶδα ἀνθρώπων, οἳ τήνδε πόλιν καὶ γαῖαν ἔχουσιν. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε θεά, γλαυκῶπισ Ἀθήνη·

"τοιγὰρ ἐγώ τοι, ξεῖνε πάτερ, δόμον, ὅν με κελεύεισ, δείξω, ἐπεί μοι πατρὸσ ἀμύμονοσ ἐγγύθι ναίει. ἀλλ’ ἴθι σιγῇ τοῖον, ἐγὼ δ’ ὁδὸν ἡγεμονεύσω, μηδέ τιν’ ἀνθρώπων προτιόσσεο μηδ’ ἐρέεινε. οὐ γὰρ ξείνουσ οἵδε μάλ’ ἀνθρώπουσ ἀνέχονται, οὐδ’ ἀγαπαζόμενοι φιλέουσ’ ὅσ κ’ ἄλλοθεν ἔλθῃ. νηυσὶ θοῇσιν τοί γε πεποιθότεσ ὠκείῃσι λαῖτμα μέγ’ ἐκπερόωσιν, ἐπεί σφισι δῶκ’ ἐνοσίχθων· τῶν νέεσ ὠκεῖαι ὡσ εἰ πτερὸν ἠὲ νόημα. ὣσ ἄρα φωνήσασ’ ἡγήσατο Παλλὰσ Ἀθήνη καρπαλίμωσ·

ὁ δ’ ἔπειτα μετ’ ἴχνια βαῖνε θεοῖο. τὸν δ’ ἄρα Φαίηκεσ ναυσικλυτοὶ οὐκ ἐνόησαν ἐρχόμενον κατὰ ἄστυ διὰ σφέασ· οὐ γὰρ Ἀθήνη εἰά ἐυπλόκαμοσ, δεινὴ θεόσ, ἥ ῥά οἱ ἀχλὺν θεσπεσίην κατέχευε φίλα φρονέουσ’ ἐνὶ θυμῷ. θαύμαζεν δ’ Ὀδυσεὺσ λιμένασ καὶ νῆασ ἐίσασ αὐτῶν θ’ ἡρώων ἀγορὰσ καὶ τείχεα μακρὰ ὑψηλά, σκολόπεσσιν ἀρηρότα, θαῦμα ἰδέσθαι. ἀλλ’ ὅτε δὴ βασιλῆοσ ἀγακλυτὰ δώμαθ’ ἵκοντο, τοῖσι δὲ μύθων ἦρχε θεά, γλαυκῶπισ Ἀθήνη· "οὗτοσ δή τοι, ξεῖνε πάτερ, δόμοσ, ὅν με κελεύεισ πεφραδέμεν·

δήεισ δὲ διοτρεφέασ βασιλῆασ δαίτην δαινυμένουσ· σὺ δ’ ἔσω κίε, μηδέ τι θυμῷ τάρβει· θαρσαλέοσ γὰρ ἀνὴρ ἐν πᾶσιν ἀμείνων ἔργοισιν τελέθει, εἰ καί ποθεν ἄλλοθεν ἔλθοι. δέσποιναν μὲν πρῶτα κιχήσεαι ἐν μεγάροισιν· Ἀρήτη δ’ ὄνομ’ ἐστὶν ἐπώνυμον, ἐκ δὲ τοκήων τῶν αὐτῶν οἵ περ τέκον Ἀλκίνοον βασιλῆα. Ναυσίθοον μὲν πρῶτα Ποσειδάων ἐνοσίχθων γείνατο καὶ Περίβοια, γυναικῶν εἶδοσ ἀρίστη, ὁπλοτάτη θυγάτηρ μεγαλήτοροσ Εὐρυμέδοντοσ, ὅσ ποθ’ ὑπερθύμοισι Γιγάντεσσιν βασίλευεν. ἀλλ’ ὁ μὲν ὤλεσε λαὸν ἀτάσθαλον, ὤλετο δ’ αὐτόσ· τῇ δὲ Ποσειδάων ἐμίγη καὶ ἐγείνατο παῖδα Ναυσίθοον μεγάθυμον, ὃσ ἐν Φαίηξιν ἄνασσε· Ναυσίθοοσ δ’ ἔτεκεν Ῥηξήνορά τ’ Ἀλκίνοόν τε. τὸν μὲν ἄκουρον ἐόντα βάλ’ ἀργυρότοξοσ Ἀπόλλων νυμφίον ἐν μεγάρῳ, μίαν οἰήν παῖδα λιπόντα Ἀρήτην· τὴν δ’ Ἀλκίνοοσ ποιήσατ’ ἄκοιτιν, καί μιν ἔτισ’, ὡσ οὔ τισ ἐπὶ χθονὶ τίεται ἄλλη, ὅσσαι νῦν γε γυναῖκεσ ὑπ’ ἀνδράσιν οἶκον ἔχουσιν. ὣσ κείνη περὶ κῆρι τετίμηταί τε καὶ ἔστιν ἔκ τε φίλων παίδων ἔκ τ’ αὐτοῦ Ἀλκινόοιο καὶ λαῶν, οἵ μίν ῥα θεὸν ὣσ εἰσορόωντεσ δειδέχαται μύθοισιν, ὅτε στείχῃσ’ ἀνὰ ἄστυ. οὐ μὲν γάρ τι νόου γε καὶ αὐτὴ δεύεται ἐσθλοῦ· ᾗσι τ’ ἐὺ φρονέῃσι καὶ ἀνδράσι νείκεα λύει. εἴ κέν τοι κείνη γε φίλα φρονέῃσ’ ἐνὶ θυμῷ, ἐλπωρή τοι ἔπειτα φίλουσ τ’ ἰδέειν καὶ ἱκέσθαι οἶκον ἐσ ὑψόροφον καὶ σὴν ἐσ πατρίδα γαῖαν. ὣσ ἄρα φωνήσασ’ ἀπέβη γλαυκῶπισ Ἀθήνη πόντον ἐπ’ ἀτρύγετον, λίπε δὲ Σχερίην ἐρατεινήν, ἵκετο δ’ ἐσ Μαραθῶνα καὶ εὐρυάγυιαν Ἀθήνην, δῦνε δ’ Ἐρεχθῆοσ πυκινὸν δόμον.

αὐτὰρ Ὀδυσσεὺσ Ἀλκινόου πρὸσ δώματ’ ἰέ κλυτά· πολλὰ δέ οἱ κῆρ ὡρ́μαιν’ ἱσταμένῳ, πρὶν χάλκεον οὐδὸν ἱκέσθαι. ὥσ τε γὰρ ἠελίου αἴγλη πέλεν ἠὲ σελήνησ δῶμα καθ’ ὑψερεφὲσ μεγαλήτοροσ Ἀλκινόοιο. χάλκεοι μὲν γὰρ τοῖχοι ἐληλέδατ’ ἔνθα καὶ ἔνθα, ἐσ μυχὸν ἐξ οὐδοῦ, περὶ δὲ θριγκὸσ κυάνοιο· χρύσειαι δὲ θύραι πυκινὸν δόμον ἐντὸσ ἐέργον· σταθμοὶ δ’ ἀργύρεοι ἐν χαλκέῳ ἕστασαν οὐδῷ, ἀργύρεον δ’ ἐφ’ ὑπερθύριον, χρυσέη δὲ κορώνη. χρύσειοι δ’ ἑκάτερθε καὶ ἀργύρεοι κύνεσ ἦσαν, οὓσ Ἥφαιστοσ ἔτευξεν ἰδυίῃσι πραπίδεσσι δῶμα φυλασσέμεναι μεγαλήτοροσ Ἀλκινόοιο, ἀθανάτουσ ὄντασ καὶ ἀγήρωσ ἤματα πάντα. ἐν δὲ θρόνοι περὶ τοῖχον ἐρηρέδατ’ ἔνθα καὶ ἔνθα, ἐσ μυχὸν ἐξ οὐδοῖο διαμπερέσ, ἔνθ’ ἐνὶ πέπλοι λεπτοὶ ἐύννητοι βεβλήατο, ἔργα γυναικῶν. ἔνθα δὲ Φαιήκων ἡγήτορεσ ἑδριόωντο πίνοντεσ καὶ ἔδοντεσ· ἐπηετανὸν γὰρ ἔχεσκον. χρύσειοι δ’ ἄρα κοῦροι ἐυδμήτων ἐπὶ βωμῶν ἕστασαν αἰθομένασ δαί̈δασ μετὰ χερσὶν ἔχοντεσ, φαίνοντεσ νύκτασ κατὰ δώματα δαιτυμόνεσσι. πεντήκοντα δέ οἱ δμωαὶ κατὰ δῶμα γυναῖκεσ αἱ μὲν ἀλετρεύουσι μύλῃσ ἔπι μήλοπα καρπόν, αἱ δ’ ἱστοὺσ ὑφόωσι καὶ ἠλάκατα στρωφῶσιν ἥμεναι, οἱᾶ́ τε φύλλα μακεδνῆσ αἰγείροιο· καιρουσσέων δ’ ὀθονέων ἀπολείβεται ὑγρὸν ἔλαιον. ὅσσον Φαίηκεσ περὶ πάντων ἴδριεσ ἀνδρῶν νῆα θοὴν ἐνὶ πόντῳ ἐλαυνέμεν, ὣσ δὲ γυναῖκεσ ἱστῶν τεχνῆσσαι·

πέρι γάρ σφισι δῶκεν Ἀθήνη ἔργα τ’ ἐπίστασθαι περικαλλέα καὶ φρένασ ἐσθλάσ. ἔκτοσθεν δ’ αὐλῆσ μέγασ ὄρχατοσ ἄγχι θυράων τετράγυοσ· περὶ δ’ ἑρ́κοσ ἐλήλαται ἀμφοτέρωθεν. ἔνθα δὲ δένδρεα μακρὰ πεφύκασι τηλεθόωντα, ὄγχναι καὶ ῥοιαὶ καὶ μηλέαι ἀγλαόκαρποι συκέαι τε γλυκεραὶ καὶ ἐλαῖαι τηλεθόωσαι. τάων οὔ ποτε καρπὸσ ἀπόλλυται οὐδ’ ἀπολείπει χείματοσ οὐδὲ θέρευσ, ἐπετήσιοσ· ἀλλὰ μάλ’ αἰεὶ Ζεφυρίη πνείουσα τὰ μὲν φύει, ἄλλα δὲ πέσσει. ὄγχνη ἐπ’ ὄγχνῃ γηράσκει, μῆλον δ’ ἐπὶ μήλῳ, αὐτὰρ ἐπὶ σταφυλῇ σταφυλή, σῦκον δ’ ἐπὶ σύκῳ. ἔνθα δέ οἱ πολύκαρποσ ἀλωὴ ἐρρίζωται, τῆσ ἕτερον μὲν θειλόπεδον λευρῷ ἐνὶ χώρῳ τέρσεται ἠελίῳ, ἑτέρασ δ’ ἄρα τε τρυγόωσιν, ἄλλασ δὲ τραπέουσι· πάροιθε δέ τ’ ὄμφακέσ εἰσιν ἄνθοσ ἀφιεῖσαι, ἕτεραι δ’ ὑποπερκάζουσιν. ἔνθα δὲ κοσμηταὶ πρασιαὶ παρὰ νείατον ὄρχον παντοῖαι πεφύασιν, ἐπηετανὸν γανόωσαι· ἐν δὲ δύω κρῆναι ἡ μέν τ’ ἀνὰ κῆπον ἅπαντα σκίδναται, ἡ δ’ ἑτέρωθεν ὑπ’ αὐλῆσ οὐδὸν ἱήσι πρὸσ δόμον ὑψηλόν, ὅθεν ὑδρεύοντο πολῖται. τοῖ’ ἄρ’ ἐν Ἀλκινόοιο θεῶν ἔσαν ἀγλαὰ δῶρα. ἔνθα στὰσ θηεῖτο πολύτλασ δῖοσ Ὀδυσσεύσ.

αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ πάντα ἑῷ θηήσατο θυμῷ, καρπαλίμωσ ὑπὲρ οὐδὸν ἐβήσετο δώματοσ εἴσω. εὑρ͂ε δὲ Φαιήκων ἡγήτορασ ἠδὲ μέδοντασ σπένδοντασ δεπάεσσιν ἐυσκόπῳ ἀργεϊφόντῃ, ᾧ πυμάτῳ σπένδεσκον, ὅτε μνησαίατο κοίτου. αὐτὰρ ὁ βῆ διὰ δῶμα πολύτλασ δῖοσ Ὀδυσσεὺσ πολλὴν ἠέρ’ ἔχων, ἥν οἱ περίχευεν Ἀθήνη, ὄφρ’ ἵκετ’ Ἀρήτην τε καὶ Ἀλκίνοον βασιλῆα. ἀμφὶ δ’ ἄρ’ Ἀρήτησ βάλε γούνασι χεῖρασ Ὀδυσσεύσ, καὶ τότε δή ῥ’ αὐτοῖο πάλιν χύτο θέσφατοσ ἀήρ. οἱ δ’ ἄνεῳ ἐγένοντο, δόμον κάτα φῶτα ἰδόντεσ· θαύμαζον δ’ ὁρόωντεσ. ὁ δὲ λιτάνευεν Ὀδυσσεύσ· "Ἀρήτη, θύγατερ Ῥηξήνοροσ ἀντιθέοιο, σόν τε πόσιν σά τε γούναθ’ ἱκάνω πολλὰ μογήσασ τούσδε τε δαιτυμόνασ·

τοῖσιν θεοὶ ὄλβια δοῖεν ζωέμεναι, καὶ παισὶν ἐπιτρέψειεν ἕκαστοσ κτήματ’ ἐνὶ μεγάροισι γέρασ θ’ ὅ τι δῆμοσ ἔδωκεν· αὐτὰρ ἐμοὶ πομπὴν ὀτρύνετε πατρίδ’ ἱκέσθαι θᾶσσον, ἐπεὶ δὴ δηθὰ φίλων ἄπο πήματα πάσχω. ὣσ εἰπὼν κατ’ ἄρ’ ἕζετ’ ἐπ’ ἐσχάρῃ ἐν κονίῃσιν πὰρ πυρί·

οἱ δ’ ἄρα πάντεσ ἀκὴν ἐγένοντο σιωπῇ. ὀψὲ δὲ δὴ μετέειπε γέρων ἡρ́ωσ Ἐχένηοσ, ὃσ δὴ Φαιήκων ἀνδρῶν προγενέστεροσ ἠε͂ν καὶ μύθοισι κέκαστο, παλαιά τε πολλά τε εἰδώσ· ὅ σφιν ἐὺ φρονέων ἀγορήσατο καὶ μετέειπεν· "Ἀλκίνο’, οὐ μέν τοι τόδε κάλλιον, οὐδὲ ἐοίκε, ξεῖνον μὲν χαμαὶ ἧσθαι ἐπ’ ἐσχάρῃ ἐν κονίῃσιν, οἵδε δὲ σὸν μῦθον ποτιδέγμενοι ἰσχανόωνται. ἄλλ’ ἄγε δὴ ξεῖνον μὲν ἐπὶ θρόνου ἀργυροήλου εἷσον ἀναστήσασ, σὺ δὲ κηρύκεσσι κέλευσον οἶνον ἐπικρῆσαι, ἵνα καὶ Διὶ τερπικεραύνῳ σπείσομεν, ὅσ θ’ ἱκέτῃσιν ἅμ’ αἰδοίοισιν ὀπηδεῖ· δόρπον δὲ ξείνῳ ταμίη δότω ἔνδον ἐόντων. αὐτὰρ ἐπεὶ τό γ’ ἄκουσ’ ἱερὸν μένοσ Ἀλκινόοιο, χειρὸσ ἑλὼν Ὀδυσῆα δαί̈φρονα ποικιλομήτην ὦρσεν ἀπ’ ἐσχαρόφιν καὶ ἐπὶ θρόνου εἷσε φαεινοῦ, υἱὸν ἀναστήσασ ἀγαπήνορα Λαοδάμαντα, ὅσ οἱ πλησίον ἷζε, μάλιστα δέ μιν φιλέεσκεν.

χέρνιβα δ’ ἀμφίπολοσ προχόῳ ἐπέχευε φέρουσα καλῇ χρυσείῃ ὑπὲρ ἀργυρέοιο λέβητοσ, νίψασθαι· παρὰ δὲ ξεστὴν ἐτάνυσσε τράπεζαν. σῖτον δ’ αἰδοίη ταμίη παρέθηκε φέρουσα, εἴδατα πόλλ’ ἐπιθεῖσα, χαριζομένη παρεόντων. αὐτὰρ ὁ πῖνε καὶ ἦσθε πολύτλασ δῖοσ Ὀδυσσεύσ. καὶ τότε κήρυκα προσέφη μένοσ Ἀλκινόοιο· "Ποντόνοε, κρητῆρα κερασσάμενοσ μέθυ νεῖμον πᾶσιν ἀνὰ μέγαρον, ἵνα καὶ Διὶ τερπικεραύνῳ σπείσομεν, ὅσ θ’ ἱκέτῃσιν ἅμ’ αἰδοίοισιν ὀπηδεῖ.

ὣσ φάτο, Ποντόνοοσ δὲ μελίφρονα οἶνον ἐκίρνα, νώμησεν δ’ ἄρα πᾶσιν ἐπαρξάμενοσ δεπάεσσιν.

αὐτὰρ ἐπεὶ σπεῖσάν τ’ ἔπιόν θ’, ὅσον ἤθελε θυμόσ, τοῖσιν δ’ Ἀλκίνοοσ ἀγορήσατο καὶ μετέειπε· "κέκλυτε, Φαιήκων ἡγήτορεσ ἠδὲ μέδοντεσ ὄφρ’ εἴπω τά με θυμὸσ ἐνὶ στήθεσσι κελεύει.

νῦν μὲν δαισάμενοι κατακείετε οἴκαδ’ ἰόντεσ· ἠῶθεν δὲ γέροντασ ἐπὶ πλέονασ καλέσαντεσ ξεῖνον ἐνὶ μεγάροισ ξεινίσσομεν ἠδὲ θεοῖσιν ῥέξομεν ἱερὰ καλά, ἔπειτα δὲ καὶ περὶ πομπῆσ μνησόμεθ’, ὥσ χ’ ὁ ξεῖνοσ ἄνευθε πόνου καὶ ἀνίησ πομπῇ ὑφ’ ἡμετέρῃ ἣν πατρίδα γαῖαν ἵκηται χαίρων καρπαλίμωσ, εἰ καὶ μάλα τηλόθεν ἐστί, μηδέ τι μεσσηγύσ γε κακὸν καὶ πῆμα πάθῃσι, πρίν γε τὸν ἧσ γαίησ ἐπιβήμεναι· ἔνθα δ’ ἔπειτα πείσεται, ἅσσα οἱ αἶσα κατὰ κλῶθέσ τε βαρεῖαι γιγνομένῳ νήσαντο λίνῳ, ὅτε μιν τέκε μήτηρ. εἰ δέ τισ ἀθανάτων γε κατ’ οὐρανοῦ εἰλήλουθεν, ἄλλο τι δὴ τόδ’ ἔπειτα θεοὶ περιμηχανόωνται.

αἰεὶ γὰρ τὸ πάροσ γε θεοὶ φαίνονται ἐναργεῖσ ἡμῖν, εὖτ’ ἔρδωμεν ἀγακλειτὰσ ἑκατόμβασ, δαίνυνταί τε παρ’ ἄμμι καθήμενοι ἔνθα περ ἡμεῖσ. εἰ δ’ ἄρα τισ καὶ μοῦνοσ ἰὼν ξύμβληται ὁδίτησ, οὔ τι κατακρύπτουσιν, ἐπεί σφισιν ἐγγύθεν εἰμέν, ὥσ περ Κύκλωπέσ τε καὶ ἄγρια φῦλα Γιγάντων. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

"Ἀλκίνο’, ἄλλο τί τοι μελέτω φρεσίν· οὐ γὰρ ἐγώ γε ἀθανάτοισιν ἐοίκα, τοὶ οὐρανὸν εὐρὺν ἔχουσιν, οὐ δέμασ οὐδὲ φυήν, ἀλλὰ θνητοῖσι βροτοῖσιν. οὕσ τινασ ὑμεῖσ ἴστε μάλιστ’ ὀχέοντασ ὀιζὺν ἀνθρώπων, τοῖσίν κεν ἐν ἄλγεσιν ἰσωσαίμην. καὶ δ’ ἔτι κεν καὶ μᾶλλον ἐγὼ κακὰ μυθησαίμην, ὅσσα γε δὴ ξύμπαντα θεῶν ἰότητι μόγησα. ἀλλ’ ἐμὲ μὲν δορπῆσαι ἐάσατε κηδόμενόν περ· οὐ γάρ τι στυγερῇ ἐπὶ γαστέρι κύντερον ἄλλο ἔπλετο, ἥ τ’ ἐκέλευσεν ἑό μνήσασθαι ἀνάγκῃ καὶ μάλα τειρόμενον καὶ ἐνὶ φρεσὶ πένθοσ ἔχοντα, ὡσ καὶ ἐγὼ πένθοσ μὲν ἔχω φρεσίν, ἡ δὲ μάλ’ αἰεὶ ἐσθέμεναι κέλεται καὶ πινέμεν, ἐκ δέ με πάντων ληθάνει ὅσσ’ ἔπαθον, καὶ ἐνιπλησθῆναι ἀνώγει. ὑμεῖσ δ’ ὀτρύνεσθαι ἅμ’ ἠοῖ φαινομένηφιν, ὥσ κ’ ἐμὲ τὸν δύστηνον ἐμῆσ ἐπιβήσετε πάτρησ καί περ πολλὰ παθόντα· ἰδόντα με καὶ λίποι αἰὼν κτῆσιν ἐμήν, δμῶάσ τε καὶ ὑψερεφὲσ μέγα δῶμα. ὣσ ἔφαθ’, οἱ δ’ ἄρα πάντεσ ἐπῄνεον ἠδ’ ἐκέλευον πεμπέμεναι τὸν ξεῖνον, ἐπεὶ κατὰ μοῖραν ἐείπεν.

αὐτὰρ ἐπεὶ σπεῖσάν τ’ ἔπιον θ’ ὅσον ἤθελε θυμόσ, οἱ μὲν κακκείοντεσ ἔβαν οἶκόνδε ἕκαστοσ, αὐτὰρ ὁ ἐν μεγάρῳ ὑπελείπετο δῖοσ Ὀδυσσεύσ, πὰρ δέ οἱ Ἀρήτη τε καὶ Ἀλκίνοοσ θεοειδὴσ ἥσθην· ἀμφίπολοι δ’ ἀπεκόσμεον ἔντεα δαιτόσ. τοῖσιν δ’ Ἀρήτη λευκώλενοσ ἤρχετο μύθων· ἔγνω γὰρ φᾶρόσ τε χιτῶνά τε εἵματ’ ἰδοῦσα καλά, τά ῥ’ αὐτὴ τεῦξε σὺν ἀμφιπόλοισι γυναιξί· καί μιν φωνήσασ’ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· "ξεῖνε, τὸ μέν σε πρῶτον ἐγὼν εἰρήσομαι αὐτή·

τίσ πόθεν εἰσ ἀνδρῶν; τίσ τοι τάδε εἵματ’ ἔδωκεν; οὐ δὴ φῆσ ἐπὶ πόντον ἀλώμενοσ ἐνθάδ’ ἱκέσθαι; τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

"ἀργαλέον, βασίλεια, διηνεκέωσ ἀγορεῦσαι κήδε’, ἐπεί μοι πολλὰ δόσαν θεοὶ Οὐρανίωνεσ· τοῦτο δέ τοι ἐρέω ὅ μ’ ἀνείρεαι ἠδὲ μεταλλᾷσ. Ὠγυγίη τισ νῆσοσ ἀπόπροθεν εἰν ἁλὶ κεῖται· ἔνθα μὲν Ἄτλαντοσ θυγάτηρ, δολόεσσα Καλυψὼ ναίει ἐυπλόκαμοσ, δεινὴ θεόσ· οὐδέ τισ αὐτῇ μίσγεται οὔτε θεῶν οὔτε θνητῶν ἀνθρώπων. ἀλλ’ ἐμὲ τὸν δύστηνον ἐφέστιον ἤγαγε δαίμων οἰο͂ν, ἐπεί μοι νῆα θοὴν ἀργῆτι κεραυνῷ Ζεὺσ ἔλσασ ἐκέασσε μέσῳ ἐνὶ οἴνοπι πόντῳ. ἔνθ’ ἄλλοι μὲν πάντεσ ἀπέφθιθεν ἐσθλοὶ ἑταῖροι, αὐτὰρ ἐγὼ τρόπιν ἀγκὰσ ἑλὼν νεὸσ ἀμφιελίσσησ ἐννῆμαρ φερόμην· δεκάτῃ δέ με νυκτὶ μελαίνῃ νῆσον ἐσ Ὠγυγίην πέλασαν θεοί, ἔνθα Καλυψὼ ναίει ἐυπλόκαμοσ, δεινὴ θεόσ, ἥ με λαβοῦσα ἐνδυκέωσ ἐφίλει τε καὶ ἔτρεφεν ἠδὲ ἔφασκε θήσειν ἀθάνατον καὶ ἀγήραον ἤματα πάντα· ἀλλ’ ἐμὸν οὔ ποτε θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν ἔπειθεν. ἔνθα μὲν ἑπτάετεσ μένον ἔμπεδον, εἵματα δ’ αἰεὶ δάκρυσι δεύεσκον, τά μοι ἄμβροτα δῶκε Καλυψώ· ἀλλ’ ὅτε δὴ ὀγδόατόν μοι ἐπιπλόμενον ἔτοσ ἦλθεν, καὶ τότε δή μ’ ἐκέλευσεν ἐποτρύνουσα νέεσθαι Ζηνὸσ ὑπ’ ἀγγελίησ, ἢ καὶ νόοσ ἐτράπετ’ αὐτῆσ. πέμπε δ’ ἐπὶ σχεδίησ πολυδέσμου, πολλὰ δ’ ἔδωκε, σῖτον καὶ μέθυ ἡδύ, καὶ ἄμβροτα εἵματα ἕσσεν, οὖρον δὲ προέηκεν ἀπήμονά τε λιαρόν τε. ἑπτὰ δὲ καὶ δέκα μὲν πλέον ἤματα ποντοπορεύων, ὀκτωκαιδεκάτῃ δ’ ἐφάνη ὄρεα σκιόεντα γαίησ ὑμετέρησ, γήθησε δέ μοι φίλον ἦτορ δυσμόρῳ· ἦ γὰρ ἔμελλον ἔτι ξυνέσεσθαι ὀιζυῖ πολλῇ, τήν μοι ἐπῶρσε Ποσειδάων ἐνοσίχθων, ὅσ μοι ἐφορμήσασ ἀνέμουσ κατέδησε κέλευθον, ὤρινεν δὲ θάλασσαν ἀθέσφατον, οὐδέ τι κῦμα εἰά ἐπὶ σχεδίησ ἁδινὰ στενάχοντα φέρεσθαι. τὴν μὲν ἔπειτα θύελλα διεσκέδασ’· αὐτὰρ ἐγώ γε νηχόμενοσ τόδε λαῖτμα διέτμαγον, ὄφρα με γαίῃ ὑμετέρῃ ἐπέλασσε φέρων ἄνεμόσ τε καὶ ὕδωρ. ἔνθα κέ μ’ ἐκβαίνοντα βιήσατο κῦμ’ ἐπὶ χέρσου, πέτρῃσ πρὸσ μεγάλῃσι βαλὸν καὶ ἀτερπέι χώρῳ· ἀλλ’ ἀναχασσάμενοσ νῆχον πάλιν, ἡο͂σ ἐπῆλθον ἐσ ποταμόν, τῇ δή μοι ἐείσατο χῶροσ ἄριστοσ, λεῖοσ πετράων, καὶ ἐπὶ σκέπασ ἦν ἀνέμοιο. ἐκ δ’ ἔπεσον θυμηγερέων, ἐπὶ δ’ ἀμβροσίη νὺξ ἤλυθ’. ἐγὼ δ’ ἀπάνευθε διιπετέοσ ποταμοῖο ἐκβὰσ ἐν θάμνοισι κατέδραθον, ἀμφὶ δὲ φύλλα ἠφυσάμην· ὕπνον δὲ θεὸσ κατ’ ἀπείρονα χεῦεν. ἔνθα μὲν ἐν φύλλοισι φίλον τετιημένοσ ἦτορ εὗδον παννύχιοσ καὶ ἐπ’ ἠῶ καὶ μέσον ἦμαρ.

δείλετό τ’ ἠέλιοσ καί με γλυκὺσ ὕπνοσ ἀνῆκεν. ἀμφιπόλουσ δ’ ἐπὶ θινὶ τεῆσ ἐνόησα θυγατρὸσ παιζούσασ, ἐν δ’ αὐτὴ ἐήν ἐικυῖα θεῇσι· τὴν ἱκέτευσ’· ἡ δ’ οὔ τι νοήματοσ ἤμβροτεν ἐσθλοῦ, ὡσ οὐκ ἂν ἔλποιο νεώτερον ἀντιάσαντα ἐρξέμεν· αἰεὶ γάρ τε νεώτεροι ἀφραδέουσιν. ἥ μοι σῖτον ἔδωκεν ἅλισ ἠδ’ αἴθοπα οἶνον καὶ λοῦσ’ ἐν ποταμῷ καί μοι τάδε εἵματ’ ἔδωκε. ταῦτά τοι ἀχνύμενόσ περ ἀληθείην κατέλεξα. τὸν δ’ αὖτ’ Ἀλκίνοοσ ἀπαμείβετο φώνησέν τε·

"ξεῖν’, ἦ τοι μὲν τοῦτο γ’ ἐναίσιμον οὐκ ἐνόησε παῖσ ἐμή, οὕνεκά σ’ οὔ τι μετ’ ἀμφιπόλοισι γυναιξὶν ἦγεν ἐσ ἡμέτερον, σὺ δ’ ἄρα πρώτην ἱκέτευσασ. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

"ἡρ́ωσ, μή τοι τοὔνεκ’ ἀμύμονα νείκεε κούρην· ἡ μὲν γάρ μ’ ἐκέλευε σὺν ἀμφιπόλοισιν ἕπεσθαι, ἀλλ’ ἐγὼ οὐκ ἔθελον δείσασ αἰσχυνόμενόσ τε, μή πωσ καὶ σοὶ θυμὸσ ἐπισκύσσαιτο ἰδόντι· δύσζηλοι γάρ τ’ εἰμὲν ἐπὶ χθονὶ φῦλ’ ἀνθρώπων. τὸν δ’ αὖτ’ Ἀλκίνοοσ ἀπαμείβετο φώνησέν τε·

"ξεῖν’, οὔ μοι τοιοῦτον ἐνὶ στήθεσσι φίλον κῆρ μαψιδίωσ κεχολῶσθαι· ἀμείνω δ’ αἴσιμα πάντα. αἲ γάρ, Ζεῦ τε πάτερ καὶ Ἀθηναίη καὶ Ἄπολλον, τοῖοσ ἐὼν οἱο͂́σ ἐσσι, τά τε φρονέων ἅ τ’ ἐγώ περ, παῖδά τ’ ἐμὴν ἐχέμεν καὶ ἐμὸσ γαμβρὸσ καλέεσθαι αὖθι μένων· οἶκον δέ κ’ ἐγὼ καὶ κτήματα δοίην, εἴ κ’ ἐθέλων γε μένοισ· ἀέκοντα δέ σ’ οὔ τισ ἐρύξει Φαιήκων· μὴ τοῦτο φίλον Διὶ πατρὶ γένοιτο. πομπὴν δ’ ἐσ τόδ’ ἐγὼ τεκμαίρομαι, ὄφρ’ ἐὺ εἰδῇσ, αὔριον ἔσ·

τῆμοσ δὲ σὺ μὲν δεδμημένοσ ὕπνῳ λέξεαι, οἱ δ’ ἐλόωσι γαλήνην, ὄφρ’ ἂν ἵκηαι πατρίδα σὴν καὶ δῶμα, καὶ εἴ πού τοι φίλον ἐστίν, εἴ περ καὶ μάλα πολλὸν ἑκαστέρω ἔστ’ Εὐβοίησ, τήν περ τηλοτάτω φάσ’ ἔμμεναι, οἵ μιν ἴδοντο λαῶν ἡμετέρων, ὅτε τε ξανθὸν Ῥαδάμανθυν ἦγον ἐποψόμενον Τιτυὸν Γαιήιον υἱόν. καὶ μὲν οἱ ἔνθ’ ἦλθον καὶ ἄτερ καμάτοιο τέλεσσαν ἤματι τῷ αὐτῷ καὶ ἀπήνυσαν οἴκαδ’ ὀπίσσω. εἰδήσεισ δὲ καὶ αὐτὸσ ἐνὶ φρεσὶν ὅσσον ἄρισται νῆεσ ἐμαὶ καὶ κοῦροι ἀναρρίπτειν ἅλα πηδῷ. ὣσ φάτο, γήθησεν δὲ πολύτλασ δῖοσ Ὀδυσσεύσ, εὐχόμενοσ δ’ ἄρα εἶπεν, ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζεν·

"Ζεῦ πάτερ, αἴθ’ ὅσα εἶπε τελευτήσειεν ἅπαντα Ἀλκίνοοσ· τοῦ μέν κεν ἐπὶ ζείδωρον ἄρουραν ἄσβεστον κλέοσ εἰή, ἐγὼ δέ κε πατρίδ’ ἱκοίμην. ὣσ οἱ μὲν τοιαῦτα πρὸσ ἀλλήλουσ ἀγόρευον·

κέκλετο δ’ Ἀρήτη λευκώλενοσ ἀμφιπόλοισιν δέμνι’ ὑπ’ αἰθούσῃ θέμεναι καὶ ῥήγεα καλὰ πορφύρε’ ἐμβαλέειν, στορέσαι τ’ ἐφύπερθε τάπητασ χλαίνασ τ’ ἐνθέμεναι οὔλασ καθύπερθεν ἕσασθαι. αἱ δ’ ἴσαν ἐκ μεγάροιο δάοσ μετὰ χερσὶν ἔχουσαι· αὐτὰρ ἐπεὶ στόρεσαν πυκινὸν λέχοσ ἐγκονέουσαι, ὤτρυνον δ’ Ὀδυσῆα παριστάμεναι ἐπέεσσιν· "ὄρσο κέων, ὦ ξεῖνε· πεποίηται δέ τοι εὐνή. ὣσ φάν, τῷ δ’ ἀσπαστὸν ἐείσατο κοιμηθῆναι.

ὣσ ὁ μὲν ἔνθα καθεῦδε πολύτλασ δῖοσ Ὀδυσσεὺσ τρητοῖσ ἐν λεχέεσσιν ὑπ’ αἰθούσῃ ἐριδούπῳ· Ἀλκίνοοσ δ’ ἄρα λέκτο μυχῷ δόμου ὑψηλοῖο, πὰρ δὲ γυνὴ δέσποινα λέχοσ πόρσυνε καὶ εὐνήν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Homer, Odyssey, Book 7

(호메로스, 오디세이아, Book 7)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION