헬라어 문장 검색 - Ηομερ́Οδψσσεψ́18́

(호메로스, 오디세이아, Book 18)

ἦλθε δ’ ἐπὶ πτωχὸσ πανδήμιοσ, ὃσ κατὰ ἄστυ πτωχεύεσκ’ Ἰθάκησ, μετὰ δ’ ἔπρεπε γαστέρι μάργῃ ἀζηχὲσ φαγέμεν καὶ πιέμεν· οὐδέ οἱ ἦν ἲσ οὐδὲ βίη, εἶδοσ δὲ μάλα μέγασ ἦν ὁράασθαι. Ἀρναῖοσ δ’ ὄνομ’ ἔσκε· τὸ γὰρ θέτο πότνια μήτηρ ἐκ γενετῆσ· Ἶρον δὲ νέοι κίκλησκον ἅπαντεσ, οὕνεκ’ ἀπαγγέλλεσκε κιών, ὅτε πού τισ ἀνώγοι· ὅσ ῥ’ ἐλθὼν Ὀδυσῆα διώκετο οἱο͂ δόμοιο, καί μιν νεικείων ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· "εἶκε, γέρον, προθύρου, μὴ δὴ τάχα καὶ ποδὸσ ἕλκῃ.

οὐκ ἀί̈εισ ὅτι δή μοι ἐπιλλίζουσιν ἅπαντεσ, ἑλκέμεναι δὲ κέλονται; ἐγὼ δ’ αἰσχύνομαι ἔμπησ. ἀλλ’ ἄνα, μὴ τάχα νῶϊν ἔρισ καὶ χερσὶ γένηται. τὸν δ’ ἄρ’ ὑπόδρα ἰδὼν προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

"δαιμόνι’, οὔτε τί σε ῥέζω κακὸν οὔτ’ ἀγορεύω, οὔτε τινὰ φθονέω δόμεναι καὶ πόλλ’ ἀνελόντα. οὐδὸσ δ’ ἀμφοτέρουσ ὅδε χείσεται, οὐδέ τί σε χρὴ ἀλλοτρίων φθονέειν· δοκέεισ δέ μοι εἶναι ἀλήτησ ὥσ περ ἐγών, ὄλβον δὲ θεοὶ μέλλουσιν ὀπάζειν. χερσὶ δὲ μή τι λίην προκαλίζεο, μή με χολώσῃσ, μή σε γέρων περ ἐὼν στῆθοσ καὶ χείλεα φύρσω αἵματοσ· ἡσυχίη δ’ ἂν ἐμοὶ καὶ μᾶλλον ἔτ’ εἰή αὔριον· οὐ μὲν γάρ τί σ’ ὑποστρέψεσθαι ὀί̈ω δεύτερον ἐσ μέγαρον Λαερτιάδεω Ὀδυσῆοσ. " τὸν δὲ χολωσάμενοσ προσεφώνεεν Ἶροσ ἀλήτησ· "ὢ πόποι, ὡσ ὁ μολοβρὸσ ἐπιτροχάδην ἀγορεύει, γρηὶ̈ καμινοῖ ἶσοσ· ὃν ἂν κακὰ μητισαίμην κόπτων ἀμφοτέρῃσι, χαμαὶ δέ κε πάντασ ὀδόντασ γναθμῶν ἐξελάσαιμι συὸσ ὣσ ληϊβοτείρησ. ζῶσαι νῦν, ἵνα πάντεσ ἐπιγνώωσι καὶ οἵδε μαρναμένουσ· πῶσ δ’ ἂν σὺ νεωτέρῳ ἀνδρὶ μάχοιο; ὣσ οἱ μὲν προπάροιθε θυράων ὑψηλάων οὐδοῦ ἔπι ξεστοῦ πανθυμαδὸν ὀκριόωντο.

τοῖϊν δὲ ξυνέηχ’ ἱερὸν μένοσ Ἀντινόοιο, ἡδὺ δ’ ἄρ’ ἐκγελάσασ μετεφώνει μνηστήρεσσιν· "ὦ φίλοι, οὐ μέν πώ τι πάροσ τοιοῦτον ἐτύχθη, οἱήν τερπωλὴν θεὸσ ἤγαγεν ἐσ τόδε δῶμα.

ὁ ξεῖνόσ τε καὶ Ἶροσ ἐρίζετον ἀλλήλοιϊν χερσὶ μαχέσσασθαι· ἀλλὰ ξυνελάσσομεν ὦκα. ὣσ ἔφαθ’, οἱ δ’ ἄρα πάντεσ ἀνήϊξαν γελόωντεσ, ἀμφὶ δ’ ἄρα πτωχοὺσ κακοείμονασ ἠγερέθοντο.

τοῖσιν δ’ Ἀντίνοοσ μετέφη, Εὐπείθεοσ υἱόσ· "κέκλυτέ μευ, μνηστῆρεσ ἀγήνορεσ, ὄφρα τι εἴπω.

γαστέρεσ αἵδ’ αἰγῶν κέατ’ ἐν πυρί, τὰσ ἐπὶ δόρπῳ κατθέμεθα κνίσησ τε καὶ αἵματοσ ἐμπλήσαντεσ· ὁππότεροσ δέ κε νικήσῃ κρείσσων τε γένηται, τάων ἥν κ’ ἐθέλῃσιν ἀναστὰσ αὐτὸσ ἑλέσθω· αἰεὶ αὖθ’ ἡμῖν μεταδαίσεται, οὐδέ τιν’ ἄλλον πτωχὸν ἔσω μίσγεσθαι ἐάσομεν αἰτήσοντα. ὣσ ἔφατ’ Ἀντίνοοσ, τοῖσιν δ’ ἐπιήνδανε μῦθοσ.

τοῖσ δὲ δολοφρονέων μετέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ· "ὦ φίλοι, οὔ πωσ ἔστι νεωτέρῳ ἀνδρὶ μάχεσθαι ἄνδρα γέροντα, δύῃ ἀρημένον·

ἀλλά με γαστὴρ ὀτρύνει κακοεργόσ, ἵνα πληγῇσι δαμείω. ἀλλ’ ἄγε νῦν μοι πάντεσ ὀμόσσατε καρτερὸν ὁρ́κον, μή τισ ἐπ’ Ἴρῳ ἦρα φέρων ἐμὲ χειρὶ βαρείῃ πλήξῃ ἀτασθάλλων, τούτῳ δέ με ἶφι δαμάσσῃ. ὣσ ἔφαθ’, οἱ δ’ ἄρα πάντεσ ἀπώμνυον ὡσ ἐκέλευεν.

αὐτὰρ ἐπεί ῥ’ ὄμοσάν τε τελεύτησάν τε τὸν ὁρ́κον, τοῖσ δ’ αὖτισ μετέειφ’ ἱερὴ ἲσ Τηλεμάχοιο· "ξεῖν’, εἴ σ’ ὀτρύνει κραδίη καὶ θυμὸσ ἀγήνωρ τοῦτον ἀλέξασθαι, τῶν δ’ ἄλλων μή τιν’ Ἀχαιῶν δείδιθ’, ἐπεὶ πλεόνεσσι μαχήσεται ὅσ κέ σε θείνῃ·

ξεινοδόκοσ μὲν ἐγών, ἐπὶ δ’ αἰνεῖτον βασιλῆεσ, Ἀντίνοόσ τε καὶ Εὐρύμαχοσ, πεπνυμένω ἄμφω. ὣσ ἔφαθ’, οἱ δ’ ἄρα πάντεσ ἐπῄνεον·

αὐτὰρ Ὀδυσσεὺσ ζώσατο μὲν ῥάκεσιν περὶ μήδεα, φαῖνε δὲ μηροὺσ καλούσ τε μεγάλουσ τε, φάνεν δέ οἱ εὐρέεσ ὦμοι στήθεά τε στιβαροί τε βραχίονεσ· αὐτὰρ Ἀθήνη ἄγχι παρισταμένη μέλε’ ἤλδανε ποιμένι λαῶν. μνηστῆρεσ δ’ ἄρα πάντεσ ὑπερφιάλωσ ἀγάσαντο· ὧδε δέ τισ εἴπεσκεν ἰδὼν ἐσ πλησίον ἄλλον· "ἦ τάχα Ἶροσ Αἴ̈ροσ ἐπίσπαστον κακὸν ἕξει, οἱήν ἐκ ῥακέων ὁ γέρων ἐπιγουνίδα φαίνει.

ὣσ ἄρ’ ἔφαν, Ἴρῳ δὲ κακῶσ ὠρίνετο θυμόσ.

ἀλλὰ καὶ ὣσ δρηστῆρεσ ἄγον ζώσαντεσ ἀνάγκῃ δειδιότα· σάρκεσ δὲ περιτρομέοντο μέλεσσιν. Ἀντίνοοσ δ’ ἐνένιπεν ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζεν· "νῦν μὲν μήτ’ εἰήσ, βουγάϊε, μήτε γένοιο, εἰ δὴ τοῦτόν γε τρομέεισ καὶ δείδιασ αἰνῶσ, ἄνδρα γέροντα, δύῃ ἀρημένον, ἥ μιν ἱκάνει.

ἀλλ’ ἔκ τοι ἐρέω, τὸ δὲ καὶ τετελεσμένον ἔσται· αἴ κέν σ’ οὗτοσ νικήσῃ κρείσσων τε γένηται, πέμψω σ’ ἤπειρόνδε, βαλὼν ἐν νηὶ μελαίνῃ, εἰσ Ἔχετον βασιλῆα, βροτῶν δηλήμονα πάντων, ὅσ κ’ ἀπὸ ῥῖνα τάμῃσι καὶ οὐάτα νηλέϊ χαλκῷ, μήδεά τ’ ἐξερύσασ δώῃ κυσὶν ὠμὰ δάσασθαι. ὣσ φάτο, τῷ δ’ ἔτι μᾶλλον ὑπὸ τρόμοσ ἔλλαβε γυῖα.

ἐσ μέσσον δ’ ἄναγον· τὼ δ’ ἄμφω χεῖρασ ἀνέσχον. δὴ τότε μερμήριξε πολύτλασ δῖοσ Ὀδυσσεὺσ ἢ ἐλάσει’ ὥσ μιν ψυχὴ λίποι αὖθι πεσόντα, ἠε͂́ μιν ἦκ’ ἐλάσειε τανύσσειέν τ’ ἐπὶ γαίῃ. ὧδε δέ οἱ φρονέοντι δοάσσατο κέρδιον εἶναι, ἦκ’ ἐλάσαι, ἵνα μή μιν ἐπιφρασσαίατ’ Ἀχαιοί. δὴ τότ’ ἀνασχομένω ὁ μὲν ἤλασε δεξιὸν ὦμον Ἶροσ, ὁ δ’ αὐχέν’ ἔλασσεν ὑπ’ οὐάτοσ, ὀστέα δ’ εἴσω ἔθλασεν· αὐτίκα δ’ ἦλθε κατὰ στόμα φοίνιον αἷμα, κὰδ δ’ ἔπεσ’ ἐν κονίῃσι μακών, σὺν δ’ ἤλασ’ ὀδόντασ λακτίζων ποσὶ γαῖαν· ἀτὰρ μνηστῆρεσ ἀγαυοὶ χεῖρασ ἀνασχόμενοι γέλῳ ἔκθανον. αὐτὰρ Ὀδυσσεὺσ ἕλκε διὲκ προθύροιο λαβὼν ποδόσ, ὄφρ’ ἵκετ’ αὐλήν, αἰθούσησ τε θύρασ· καί μιν ποτὶ ἑρκίον αὐλῆσ εἷσεν ἀνακλίνασ· σκῆπτρον δέ οἱ ἔμβαλε χειρί, καί μιν φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· "ἐνταυθοῖ νῦν ἧσο σύασ τε κύνασ τ’ ἀπερύκων, μηδὲ σύ γε ξείνων καὶ πτωχῶν κοίρανοσ εἶναι λυγρὸσ ἐών, μή πού τι κακὸν καὶ μεῖζον ἐπαύρῃ.

ἦ ῥα καὶ ἀμφ’ ὤμοισιν ἀεικέα βάλλετο πήρην, πυκνὰ ῥωγαλέην·

ἐν δὲ στρόφοσ ἠε͂ν ἀορτήρ. ἂψ δ’ ὅ γ’ ἐπ’ οὐδὸν ἰὼν κατ’ ἄρ’ ἕζετο· τοὶ δ’ ἴσαν εἴσω ἡδὺ γελώοντεσ καὶ δεικανόωντ’ ἐπέεσσι· "Ζεύσ τοι δοίη, ξεῖνε, καὶ ἀθάνατοι θεοὶ ἄλλοι, ὅττι μάλιστ’ ἐθέλεισ καί τοι φίλον ἔπλετο θυμῷ, ὃσ τοῦτον τὸν ἄναλτον ἀλητεύειν ἀπέπαυσασ ἐν δήμῳ·

τάχα γάρ μιν ἀνάξομεν ἤπειρόνδε εἰσ Ἔχετον βασιλῆα, βροτῶν δηλήμονα πάντων. ὣσ ἄρ’ ἔφαν, χαῖρεν δὲ κλεηδόνι δῖοσ Ὀδυσσεύσ.

Ἀντίνοοσ δ’ ἄρα οἱ μεγάλην παρὰ γαστέρα θῆκεν, ἐμπλείην κνίσησ τε καὶ αἵματοσ· Ἀμφίνομοσ δὲ ἄρτουσ ἐκ κανέοιο δύω παρέθηκεν ἀείρασ καὶ δέπαϊ χρυσέῳ δειδίσκετο, φώνησέν τε· "χαῖρε, πάτερ ὦ ξεῖνε, γένοιτό τοι ἔσ περ ὀπίσσω ὄλβοσ·

ἀτὰρ μὲν νῦν γε κακοῖσ ἔχεαι πολέεσσι. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

"Ἀμφίνομ’, ἦ μάλα μοι δοκέεισ πεπνυμένοσ εἶναι· τοίου γὰρ καὶ πατρόσ, ἐπεὶ κλέοσ ἐσθλὸν ἄκουον, Νῖσον Δουλιχιῆα ἐύ̈ν τ’ ἔμεν ἀφνειόν τε· τοῦ σ’ ἔκ φασι γενέσθαι, ἐπητῇ δ’ ἀνδρὶ ἐοίκασ. τοὔνεκά τοι ἐρέω, σὺ δὲ σύνθεο καί μευ ἄκουσον· οὐδὲν ἀκιδνότερον γαῖα τρέφει ἀνθρώποιο, πάντων ὅσσα τε γαῖαν ἔπι πνείει τε καὶ ἑρ́πει. οὐ μὲν γάρ ποτέ φησι κακὸν πείσεσθαι ὀπίσσω, ὄφρ’ ἀρετὴν παρέχωσι θεοὶ καὶ γούνατ’ ὀρώρῃ· ἀλλ’ ὅτε δὴ καὶ λυγρὰ θεοὶ μάκαρεσ τελέσωσι, καὶ τὰ φέρει ἀεκαζόμενοσ τετληότι θυμῷ· τοῖοσ γὰρ νόοσ ἐστὶν ἐπιχθονίων ἀνθρώπων οἱο͂ν ἐπ’ ἦμαρ ἄγησι πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε. καὶ γὰρ ἐγώ ποτ’ ἔμελλον ἐν ἀνδράσιν ὄλβιοσ εἶναι, πολλὰ δ’ ἀτάσθαλ’ ἔρεξα βίῃ καὶ κάρτεϊ εἴκων, πατρί τ’ ἐμῷ πίσυνοσ καὶ ἐμοῖσι κασιγνήτοισι. τῷ μή τίσ ποτε πάμπαν ἀνὴρ ἀθεμίστιοσ εἰή, ἀλλ’ ὅ γε σιγῇ δῶρα θεῶν ἔχοι, ὅττι διδοῖεν. οἷ’ ὁρόω μνηστῆρασ ἀτάσθαλα μηχανόωντασ, κτήματα κείροντασ καὶ ἀτιμάζοντασ ἄκοιτιν ἀνδρόσ, ὃν οὐκέτι φημὶ φίλων καὶ πατρίδοσ αἰήσ δηρὸν ἀπέσσεσθαι· μάλα δὲ σχεδόν. ἀλλά σε δαίμων οἴκαδ’ ὑπεξαγάγοι, μηδ’ ἀντιάσειασ ἐκείνῳ, ὁππότε νοστήσειε φίλην ἐσ πατρίδα γαῖαν· οὐ γὰρ ἀναιμωτί γε διακρινέεσθαι ὀί̈ω μνηστῆρασ καὶ κεῖνον, ἐπεί κε μέλαθρον ὑπέλθῃ. ὣσ φάτο, καὶ σπείσασ ἔπιεν μελιηδέα οἶνον, ἂψ δ’ ἐν χερσὶν ἔθηκε δέπασ κοσμήτορι λαῶν.

αὐτὰρ ὁ βῆ διὰ δῶμα φίλον τετιημένοσ ἦτορ, νευστάζων κεφαλῇ· δὴ γὰρ κακὸν ὄσσετο θυμόσ. ἀλλ’ οὐδ’ ὣσ φύγε κῆρα· πέδησε δὲ καὶ τὸν Ἀθήνη Τηλεμάχου ὑπὸ χερσὶ καὶ ἔγχεϊ ἶφι δαμῆναι. ἂψ δ’ αὖτισ κατ’ ἄρ’ ἕζετ’ ἐπὶ θρόνου ἔνθεν ἀνέστη. τῇ δ’ ἄρ’ ἐπὶ φρεσὶ θῆκε θεὰ γλαυκῶπισ Ἀθήνη, κούρῃ Ἰκαρίοιο, περίφρονι Πηνελοπείῃ, μνηστήρεσσι φανῆναι, ὅπωσ πετάσειε μάλιστα θυμὸν μνηστήρων ἰδὲ τιμήεσσα γένοιτο μᾶλλον πρὸσ πόσιόσ τε καὶ υἱέοσ ἢ πάροσ ἠε͂ν.

ἀχρεῖον δ’ ἐγέλασσεν ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζεν· "Εὐρυνόμη, θυμόσ μοι ἐέλδεται, οὔ τι πάροσ γε, μνηστήρεσσι φανῆναι, ἀπεχθομένοισί περ ἔμπησ·

παιδὶ δέ κεν εἴποιμι ἔποσ, τό κε κέρδιον εἰή, μὴ πάντα μνηστῆρσιν ὑπερφιάλοισιν ὁμιλεῖν, οἵ τ’ εὖ μὲν βάζουσι, κακῶσ δ’ ὄπιθεν φρονέουσι. τὴν δ’ αὖτ’ Εὐρυνόμη ταμίη πρὸσ μῦθον ἐείπεν·

"ναὶ δὴ ταῦτά γε πάντα, τέκοσ, κατὰ μοῖραν ἐείπεσ. ἀλλ’ ἴθι καὶ σῷ παιδὶ ἔποσ φάο μηδ’ ἐπίκευθε, χρῶτ’ ἀπονιψαμένη καὶ ἐπιχρίσασα παρειάσ· μηδ’ οὕτω δακρύοισι πεφυρμένη ἀμφὶ πρόσωπα ἔρχευ, ἐπεὶ κάκιον πενθήμεναι ἄκριτον αἰεί. ἤδη μὲν γάρ τοι παῖσ τηλίκοσ, ὃν σὺ μάλιστα ἠρῶ ἀθανάτοισι γενειήσαντα ἰδέσθαι. τὴν δ’ αὖτε προσέειπε περίφρων Πηνελόπεια·

"Εὐρυνόμη, μὴ ταῦτα παραύδα, κηδομένη περ, χρῶτ’ ἀπονίπτεσθαι καὶ ἐπιχρίεσθαι ἀλοιφῇ· ἀγλαί̈ην γὰρ ἐμοί γε θεοί, τοὶ Ὄλυμπον ἔχουσιν, ὤλεσαν, ἐξ οὗ κεῖνοσ ἔβη κοίλῃσ ἐνὶ νηυσίν. ἀλλά μοι Αὐτονόην τε καὶ Ἱπποδάμειαν ἄνωχθι ἐλθέμεν, ὄφρα κέ μοι παρστήετον ἐν μεγάροισιν· οἰή δ’ οὐκ εἴσειμι μετ’ ἀνέρασ· αἰδέομαι γάρ. "ὣσ ἄρ’ ἔφη, γρηὺ̈σ δὲ διὲκ μεγάροιο βεβήκει ἀγγελέουσα γυναιξὶ καὶ ὀτρυνέουσα νέεσθαι.

ἔνθ’ αὖτ’ ἄλλ’ ἐνόησε θεὰ γλαυκῶπισ Ἀθήνη·

κούρῃ Ἰκαρίοιο κατὰ γλυκὺν ὕπνον ἔχευεν, εὗδε δ’ ἀνακλινθεῖσα, λύθεν δέ οἱ ἅψεα πάντα αὐτοῦ ἐνὶ κλιντῆρι· τέωσ δ’ ἄρα δῖα θεάων ἄμβροτα δῶρα δίδου, ἵνα μιν θησαίατ’ Ἀχαιοί. κάλλεϊ μέν οἱ πρῶτα προσώπατα καλὰ κάθηρεν ἀμβροσίῳ, οἱῴ περ ἐϋστέφανοσ Κυθέρεια χρίεται, εὖτ’ ἂν ἰῄ Χαρίτων χορὸν ἱμερόεντα· καί μιν μακροτέρην καὶ πάσσονα θῆκεν ἰδέσθαι, λευκοτέρην δ’ ἄρα μιν θῆκε πριστοῦ ἐλέφαντοσ. ἡ μὲν ἄρ’ ὣσ ἔρξασ’ ἀπεβήσετο δῖα θεάων, ἦλθον δ’ ἀμφίπολοι λευκώλενοι ἐκ μεγάροιο φθόγγῳ ἐπερχόμεναι· τὴν δὲ γλυκὺσ ὕπνοσ ἀνῆκε, καί ῥ’ ἀπομόρξατο χερσὶ παρειὰσ φώνησέν τε· "ἦ με μάλ’ αἰνοπαθῆ μαλακὸν περὶ κῶμ’ ἐκάλυψεν.

αἴθε μοι ὣσ μαλακὸν θάνατον πόροι Ἄρτεμισ ἁγνὴ αὐτίκα νῦν, ἵνα μηκέτ’ ὀδυρομένη κατὰ θυμὸν αἰῶνα φθινύθω, πόσιοσ ποθέουσα φίλοιο παντοίην ἀρετήν, ἐπεὶ ἔξοχοσ ἠε͂ν Ἀχαιῶν. ὣσ φαμένη κατέβαιν’ ὑπερώϊα σιγαλόεντα, οὐκ οἰή·

ἅμα τῇ γε καὶ ἀμφίπολοι δύ’ ἕποντο. ἡ δ’ ὅτε δὴ μνηστῆρασ ἀφίκετο δῖα γυναικῶν, στῆ ῥα παρὰ σταθμὸν τέγεοσ πύκα ποιητοῖο, ἄντα παρειάων σχομένη λιπαρὰ κρήδεμνα· ἀμφίπολοσ δ’ ἄρα οἱ κεδνὴ ἑκάτερθε παρέστη. τῶν δ’ αὐτοῦ λύτο γούνατ’, ἔρῳ δ’ ἄρα θυμὸν ἔθελχθεν, πάντεσ δ’ ἠρήσαντο παραὶ λεχέεσσι κλιθῆναι. ἡ δ’ αὖ Τηλέμαχον προσεφώνεεν, ὃν φίλον υἱόν· "Τηλέμαχ’, οὐκέτι τοι φρένεσ ἔμπεδοι οὐδὲ νόημα·

παῖσ ἔτ’ ἐὼν καὶ μᾶλλον ἐνὶ φρεσὶ κέρδε’ ἐνώμασ· νῦν δ’, ὅτε δὴ μέγασ ἐσσὶ καὶ ἥβησ μέτρον ἱκάνεισ, καί κέν τισ φαίη γόνον ἔμμεναι ὀλβίου ἀνδρόσ, ἐσ μέγεθοσ καὶ κάλλοσ ὁρώμενοσ, ἀλλότριοσ φώσ, οὐκέτι τοι φρένεσ εἰσὶν ἐναίσιμοι οὐδὲ νόημα. οἱο͂ν δὴ τόδε ἔργον ἐνὶ μεγάροισιν ἐτύχθη, ὃσ τὸν ξεῖνον ἐάσασ ἀεικισθήμεναι οὕτωσ. πῶσ νῦν, εἴ τι ξεῖνοσ ἐν ἡμετέροισι δόμοισιν ἥμενοσ ὧδε πάθοι ῥυστακτύοσ ἐξ ἀλεγεινῆσ; σοί κ’ αἶσχοσ λώβη τε μετ’ ἀνθρώποισι πέλοιτο. τὴν δ’ αὖ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα·

"μῆτερ ἐμή, τὸ μὲν οὔ σε νεμεσσῶμαι κεχολῶσθαι· αὐτὰρ ἐγὼ θυμῷ νοέω καὶ οἶδα ἕκαστα, ἐσθλά τε καὶ τὰ χέρεια· πάροσ δ’ ἔτι νήπιοσ ἠᾶ. ἀλλά τοι οὐ δύναμαι πεπνυμένα πάντα νοῆσαι· ἐκ γάρ με πλήσσουσι παρήμενοι ἄλλοθεν ἄλλοσ οἵδε κακὰ φρονέοντεσ, ἐμοὶ δ’ οὐκ εἰσὶν ἀρωγοί. οὐ μέν τοι ξείνου γε καὶ Ἴρου μῶλοσ ἐτύχθη μνηστήρων ἰότητι, βίῃ δ’ ὅ γε φέρτεροσ ἠε͂ν. αἲ γάρ, Ζεῦ τε πάτερ καὶ Ἀθηναίη καὶ Ἄπολλον, οὕτω νῦν μνηστῆρεσ ἐν ἡμετέροισι δόμοισι νεύοιεν κεφαλὰσ δεδμημένοι, οἱ μὲν ἐν αὐλῇ, οἱ δ’ ἔντοσθε δόμοιο, λελῦτο δὲ γυῖα ἑκάστου, ὡσ νῦν Ἶροσ κεῖνοσ ἐπ’ αὐλείῃσι θύρῃσιν ἧσται νευστάζων κεφαλῇ, μεθύοντι ἐοικώσ, οὐδ’ ὀρθὸσ στῆναι δύναται ποσὶν οὐδὲ νέεσθαι οἴκαδ’, ὅπη οἱ νόστοσ, ἐπεὶ φίλα γυῖα λέλυνται. ὣσ οἱ μὲν τοιαῦτα πρὸσ ἀλλήλουσ ἀγόρευον·

Εὐρύμαχοσ δ’ ἐπέεσσι προσηύδα Πηνελόπειαν· "κούρη Ἰκαρίοιο, περίφρον Πηνελόπεια, εἰ πάντεσ σε ἴδοιεν ἀν’ Ιἄσον Ἄργοσ Ἀχαιοί, πλέονέσ κε μνηστῆρεσ ἐν ὑμετέροισι δόμοισιν ἠῶθεν δαινύατ’, ἐπεὶ περίεσσι γυναικῶν εἶδόσ τε μέγεθόσ τε ἰδὲ φρένασ ἔνδον ἐί̈σασ.

τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα περίφρων Πηνελόπεια·

"Εὐρύμαχ’, ἦ τοι ἐμὴν ἀρετὴν εἶδόσ τε δέμασ τε ὤλεσαν ἀθάνατοι, ὅτε Ἴλιον εἰσανέβαινον Ἀργεῖοι, μετὰ τοῖσι δ’ ἐμὸσ πόσισ ᾖεν Ὀδυσσεύσ. εἰ κεῖνόσ γ’ ἐλθὼν τὸν ἐμὸν βίον ἀμφιπολεύοι, μεῖζόν κε κλέοσ εἰή ἐμὸν καὶ κάλλιον οὕτωσ. νῦν δ’ ἄχομαι· τόσα γάρ μοι ἐπέσσευεν κακὰ δαίμων. ἦ μὲν δὴ ὅτε τ’ ᾖε λιπὼν κάτα πατρίδα γαῖαν, δεξιτερὴν ἐπὶ καρπῷ ἑλὼν ἐμὲ χεῖρα προσηύδα· "ὦ γύναι, οὐ γὰρ ὀί̈ω ἐϋκνήμιδασ Ἀχαιοὺσ ἐκ Τροίησ εὖ πάντασ ἀπήμονασ ἀπονέεσθαι·

καὶ γὰρ Τρῶάσ φασι μαχητὰσ ἔμμεναι ἄνδρασ, ἠμὲν ἀκοντιστὰσ ἠδὲ ῥυτῆρασ ὀϊστῶν ἵππων τ’ ὠκυπόδων ἐπιβήτορασ, οἵ κε τάχιστα ἔκριναν μέγα νεῖκοσ ὁμοιί̈ου πολέμοιο. τῷ οὐκ οἶδ’ ἤ κέν μ’ ἀνέσει θεόσ, ἦ κεν ἁλώω αὐτοῦ ἐνὶ Τροίῃ· σοὶ δ’ ἐνθάδε πάντα μελόντων. μεμνῆσθαι πατρὸσ καὶ μητέροσ ἐν μεγάροισιν ὡσ νῦν, ἢ ἔτι μᾶλλον ἐμεῦ ἀπονόσφιν ἐόντοσ· αὐτὰρ ἐπὴν δὴ παῖδα γενειήσαντα ἴδηαι, γήμασθ’ ᾧ κ’ ἐθέλῃσθα, τεὸν κατὰ δῶμα λιποῦσα. "κεῖνοσ τὼσ ἀγόρευε·

τὰ δὴ νῦν πάντα τελεῖται. νὺξ δ’ ἔσται ὅτε δὴ στυγερὸσ γάμοσ ἀντιβολήσει οὐλομένησ ἐμέθεν, τῆσ τε Ζεὺσ ὄλβον ἀπηύρα. ἀλλὰ τόδ’ αἰνὸν ἄχοσ κραδίην καὶ θυμὸν ἱκάνει· μνηστήρων οὐχ ἥδε δίκη τὸ πάροιθε τέτυκτο· οἵ τ’ ἀγαθήν τε γυναῖκα καὶ ἀφνειοῖο θύγατρα μνηστεύειν ἐθέλωσι καὶ ἀλλήλοισ ἐρίσωσιν, αὐτοὶ τοί γ’ ἀπάγουσι βόασ καὶ ἴφια μῆλα, κούρησ δαῖτα φίλοισι, καὶ ἀγλαὰ δῶρα διδοῦσιν· ἀλλ’ οὐκ ἀλλότριον βίοτον νήποινον ἔδουσιν. ὣσ φάτο, γήθησεν δὲ πολύτλασ δῖοσ Ὀδυσσεύσ, οὕνεκα τῶν μὲν δῶρα παρέλκετο, θέλγε δὲ θυμὸν μειλιχίοισ ἐπέεσσι, νόοσ δέ οἱ ἄλλα μενοίνα.

τὴν δ’ αὖτ’ Ἀντίνοοσ προσέφη, Εὐπείθεοσ υἱόσ, "κούρη Ἰκαρίοιο, περίφρον Πηνελόπεια, δῶρα μὲν ὅσ κ’ ἐθέλῃσιν Ἀχαιῶν ἐνθάδ’ ἐνεῖκαι, δέξασθ’.

οὐ γὰρ καλὸν ἀνήνασθαι δόσιν ἐστίν· ἡμεῖσ δ’ οὔτ’ ἐπὶ ἔργα πάροσ γ’ ἴμεν οὔτε πῃ ἄλλῃ, πρίν γέ σε τῷ γήμασθαι Ἀχαιῶν ὅσ τισ ἄριστοσ. ὣσ ἔφατ’ Ἀντίνοοσ, τοῖσιν δ’ ἐπιήνδανε μῦθοσ·

δῶρα δ’ ἄρ’ οἰσέμεναι πρόεσαν κήρυκα ἕκαστοσ. Ἀντινόῳ μὲν ἔνεικε μέγαν περικαλλέα πέπλον, ποικίλον· ἐν δ’ ἀρ’ ἔσαν περόναι δυοκαίδεκα πᾶσαι χρύσειαι, κληῖ̈σιν ἐϋγνάμπτοισ ἀραρυῖαι. ὁρ́μον δ’ Εὐρυμάχῳ πολυδαίδαλον αὐτίκ’ ἔνεικε. χρύσεον, ἠλέκτροισιν ἐερμένον ἠέλιον ὥσ. ἑρ́ματα δ’ Εὐρυδάμαντι δύω θεράποντεσ ἔνεικαν, τρίγληνα μορόεντα· χάρισ δ’ ἀπελάμπετο πολλή. ἐκ δ’ ἄρα Πεισάνδροιο Πολυκτορίδαο ἄνακτοσ ἴσθμιον ἤνεικεν θεράπων, περικαλλὲσ ἄγαλμα. ἄλλο δ’ ἄρ’ ἄλλοσ δῶρον Ἀχαιῶν καλὸν ἔνεικεν. ἡ μὲν ἔπειτ’ ἀνέβαιν’ ὑπερώϊα δῖα γυναικῶν, τῇ δ’ ἄρ’ ἅμ’ ἀμφίπολοι ἔφερον περικαλλέα δῶρα οἱ δ’ εἰσ ὀρχηστύν τε καὶ ἱμερόεσσαν ἀοιδὴν τρεψάμενοι τέρποντο, μένον δ’ ἐπὶ ἕσπερον ἐλθεῖν. τοῖσι δὲ τερπομένοισι μέλασ ἐπὶ ἕσπεροσ ἦλθεν. αὐτίκα λαμπτῆρασ τρεῖσ ἵστασαν ἐν μεγάροισιν, ὄφρα φαείνοιεν·

περὶ δὲ ξύλα κάγκανα θῆκαν, αὐᾶ πάλαι, περίκηλα, νέον κεκεασμένα χαλκῷ, καὶ δαί̈δασ μετέμισγον· ἀμοιβηδὶσ δ’ ἀνέφαινον δμῳαὶ Ὀδυσσῆοσ ταλασίφρονοσ. αὐτὰρ ὁ τῇσιν αὐτὸσ διογενῆσ μετέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ· "δμῳαὶ Ὀδυσσῆοσ, δὴν οἰχομένοιο ἄνακτοσ, ἔρχεσθε πρὸσ δώμαθ’, ἵν’ αἰδοίη βασίλεια·

τῇ δὲ παρ’ ἠλάκατα στροφαλίζετε, τέρπετε δ’ αὐτὴν ἥμεναι ἐν μεγάρῳ, ἢ εἴρια πείκετε χερσίν· αὐτὰρ ἐγὼ τούτοισι φάοσ πάντεσσι παρέξω. ἤν περ γάρ κ’ ἐθέλωσιν ἐύ̈θρονον Ηὦ μίμνειν, οὔ τί με νικήσουσι· πολυτλήμων δὲ μάλ’ εἰμί. ὣσ ἔφαθ’, αἱ δ’ ἐγέλασσαν, ἐσ ἀλλήλασ δὲ ἴδοντο.

τὸν δ’ αἰσχρῶσ ἐνένιπε Μελανθὼ καλλιπάρῃοσ, τὴν Δολίοσ μὲν ἔτικτε, κόμισσε δὲ Πηνελόπεια, παῖδα δὲ ὣσ ἀτίταλλε, δίδου δ’ ἄρ’ ἀθύρματα θυμῷ· ἀλλ’ οὐδ’ ὣσ ἔχε πένθοσ ἐνὶ φρεσὶ Πηνελοπείησ, ἀλλ’ ἥ γ’ Εὐρυμάχῳ μισγέσκετο καὶ φιλέεσκεν. ἥ ῥ’ Ὀδυσῆ’ ἐνένιπεν ὀνειδείοισ ἐπέεσσιν· "ξεῖνε τάλαν, σύ γέ τισ φρένασ ἐκπεπαταγμένοσ ἐσσί, οὐδ’ ἐθέλεισ εὕδειν χαλκήϊον ἐσ δόμον ἐλθών, ἠέ που ἐσ λέσχην, ἀλλ’ ἐνθάδε πόλλ’ ἀγορεύεισ, θαρσαλέωσ πολλοῖσι μετ’ ἀνδράσιν, οὐδέ τι θυμῷ ταρβεῖσ·

ἦ ῥά σε οἶνοσ ἔχει φρένασ, ἤ νύ τοι αἰεὶ τοιοῦτοσ νόοσ ἐστίν· ὃ καὶ μεταμώνια βάζεισ. ἦ ἀλύεισ, ὅτι Ἶρον ἐνίκησασ τὸν ἀλήτην; μή τίσ τοι τάχα Ἴρου ἀμείνων ἄλλοσ ἀναστῇ, ὅσ τίσ σ’ ἀμφὶ κάρη κεκοπὼσ χερσὶ στιβαρῇσι δώματοσ ἐκπέμψῃσι, φορύξασ αἵματι πολλῷ. τὴν δ’ ἄρ’ ὑπόδρα ἰδὼν προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

"ἦ τάχα Τηλεμάχῳ ἐρέω, κύον, οἷ’ ἀγορεύεισ, κεῖσ’ ἐλθών, ἵνα σ’ αὖθι διὰ μελεϊστὶ τάμῃσιν. ὣσ εἰπὼν ἐπέεσσι διεπτοίησε γυναῖκασ.

βὰν δ’ ἴμεναι διὰ δῶμα, λύθεν δ’ ὑπὸ γυῖα ἑκάστησ ταρβοσύνῃ· φὰν γάρ μιν ἀληθέα μυθήσασθαι. αὐτὰρ ὁ πὰρ λαμπτῆρσι φαείνων αἰθομένοισιν ἑστήκειν ἐσ πάντασ ὁρώμενοσ· ἄλλα δέ οἱ κῆρ ὡρ́μαινε φρεσὶν ᾗσιν, ἅ ῥ’ οὐκ ἀτέλεστα γένοντο. μνηστῆρασ δ’ οὐ πάμπαν ἀγήνορασ εἰά Ἀθήνη λώβησ ἴσχεσθαι θυμαλγέοσ, ὄφρ’ ἔτι μᾶλλον δύη ἄχοσ κραδίην Λαερτιάδεω Ὀδυσῆοσ.

τοῖσιν δ’ Εὐρύμαχοσ, Πολύβου πάϊσ, ἦρχ’ ἀγορεύειν, κερτομέων Ὀδυσῆα· γέλω δ’ ἑτάροισιν ἔτευχε. "κέκλυτέ μευ, μνηστῆρεσ ἀγακλειτῆσ βασιλείησ, ὄφρ’ εἴπω τά με θυμὸσ ἐνὶ στήθεσσι κελεύει.

οὐκ ἀθεεὶ ὅδ’ ἀνὴρ Ὀδυσήϊον ἐσ δόμον ἵκει· ἔμπησ μοι δοκέει δαίδων σέλασ ἔμμεναι αὐτοῦ κὰκ κεφαλῆσ, ἐπεὶ οὔ οἱ ἔνι τρίχεσ οὐδ’ ἠβαιαί. ἦ ῥ’, ἅμα τε προσέειπεν Ὀδυσσῆα πτολίπορθον·

"ξεῖν’, ἦ ἄρ κ’ ἐθέλοισ θητευέμεν, εἴ σ’ ἀνελοίμην, ἀγροῦ ἐπ’ ἐσχατιῆσ ‐ μισθὸσ δέ τοι ἄρκιοσ ἔσται ‐ αἱμασιάσ τε λέγων καὶ δένδρεα μακρὰ φυτεύων; ἔνθα κ’ ἐγὼ σῖτον μὲν ἐπηετανὸν παρέχοιμι, εἵματα δ’ ἀμφιέσαιμι ποσίν θ’ ὑποδήματα δοίην. ἀλλ’ ἐπεὶ οὖν δὴ ἔργα κάκ’ ἔμμαθεσ, οὐκ ἐθελήσεισ ἔργον ἐποίχεσθαι, ἀλλὰ πτώσσειν κατὰ δῆμον βούλεαι, ὄφρ’ ἄν ἔχῃσ βόσκειν σὴν γαστέρ’ ἄναλτον. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

"Εὐρύμαχ’, εἰ γὰρ νῶϊν ἔρισ ἔργοιο γένοιτο ὡρ́ῃ ἐν εἰαρινῇ, ὅτε τ’ ἤματα μακρὰ πέλονται, ἐν ποίῃ, δρέπανον μὲν ἐγὼν εὐκαμπὲσ ἔχοιμι, καὶ δὲ σὺ τοῖον ἔχοισ, ἵνα πειρησαίμεθα ἔργου νήστιεσ ἄχρι μάλα κνέφαοσ, ποίη δὲ παρείη. εἰ δ’ αὖ καὶ βόεσ εἰε͂ν ἐλαυνέμεν, οἵ περ ἄριστοι, αἴθωνεσ, μεγάλοι, ἄμφω κεκορηότε ποίησ, ἥλικεσ, ἰσοφόροι, τῶν τε σθένοσ οὐκ ἀλαπαδνόν, τετράγυον δ’ εἰή, εἴκοι δ’ ὑπὸ βῶλοσ ἀρότρῳ· τῷ κέ μ’ ἴδοισ, εἰ ὦλκα διηνεκέα προταμοίμην. εἰ δ’ αὖ καὶ πόλεμόν ποθεν ὁρμήσειε Κρονίων σήμερον, αὐτὰρ ἐμοὶ σάκοσ εἰή καὶ δύο δοῦρε καὶ κυνέη πάγχαλκοσ, ἐπὶ κροτάφοισ ἀραρυῖα, τῷ κέ μ’ ἴδοισ πρώτοισιν ἐνὶ προμάχοισι μιγέντα, οὐδ’ ἄν μοι τὴν γαστέρ’ ὀνειδίζων ἀγορεύοισ. ἀλλὰ μάλ’ ὑβρίξεισ, καί τοι νόοσ ἐστὶν ἀπηνήσ· καί πού τισ δοκέεισ μέγασ ἔμμεναι ἠδὲ κραταιόσ, οὕνεκα πὰρ παύροισι καὶ οὐκ ἀγαθοῖσιν ὁμιλεῖσ. εἰ δ’ Ὀδυσεὺσ ἔλθοι καὶ ἵκοιτ’ ἐσ πατρίδα γαῖαν, αἶψά κέ τοι τὰ θύρετρα, καὶ εὐρέα περ μάλ’ ἐόντα, φεύγοντι στείνοιτο διὲκ προθύροιο θύραζε. ὣσ ἔφατ’, Εὐρύμαχοσ δ’ ἐχολώσατο κηρόθι μᾶλλον, καί μιν ὑπόδρα ἰδὼν ἔπεα πτερόεντα προσηύδα·

"ἆ δείλ’, ἦ τάχα τοι τελέω κακόν, οἷ’ ἀγορεύεισ θαρσαλέωσ πολλοῖσι μετ’ ἀνδράσιν, οὐδέ τι θυμῷ ταρβεῖσ·

ἦ ῥά σε οἶνοσ ἔχει φρένασ, ἤ νύ τοι αἰεὶ τοιοῦτοσ νόοσ ἐστίν· ὃ καὶ μεταμώνια βάζεισ. ἦ ἀλύεισ, ὅτι Ἶρον ἐνίκησασ τὸν ἀλήτην; ὣσ ἄρα φωνήσασ σφέλασ ἔλλαβεν·

αὐτὰρ Ὀδυσσεὺσ Ἀμφινόμου πρὸσ γοῦνα καθέζετο Δουλιχιῆοσ, Εὐρύμαχον δείσασ· ὁ δ’ ἄρ’ οἰνοχόον βάλε χεῖρα δεξιτερήν· πρόχοοσ δὲ χαμαὶ βόμβησε πεσοῦσα, αὐτὰρ ὅ γ’ οἰμώξασ πέσεν ὕπτιοσ ἐν κονίῃσι. μνηστῆρεσ δ’ ὁμάδησαν ἀνὰ μέγαρα σκιόεντα, ὧδε δέ τισ εἴπεσκεν ἰδὼν ἐσ πλησίον ἄλλον· "αἴθ’ ὤφελλ’ ὁ ξεῖνοσ ἀλώμενοσ ἄλλοθ’ ὀλέσθαι πρὶν ἐλθεῖν·

τῷ οὔ τι τόσον κέλαδον μετέθηκε. νῦν δὲ περὶ πτωχῶν ἐριδαίνομεν, οὐδέ τι δαιτὸσ ἐσθλῆσ ἔσσεται ἦδοσ, ἐπεὶ τὰ χερείονα νικᾷ. " τοῖσι δὲ καὶ μετέειφ’ ἱερὴ ἲσ Τηλεμάχοιο "δαιμόνιοι, μαίνεσθε καὶ οὐκέτι κεύθετε θυμῷ βρωτὺν οὐδὲ ποτῆτα· θεῶν νύ τισ ὔμμ’ ὀροθύνει. ἀλλ’ εὖ δαισάμενοι κατακείετε οἴκαδ’ ἰόντεσ, ὁππότε θυμὸσ ἄνωγε· διώκω δ’ οὔ τιν’ ἐγώ γε. ὣσ ἔφαθ’, οἱ δ’ ἄρα πάντεσ ὀδὰξ ἐν χείλεσι φύντεσ Τηλέμαχον θαύμαζον, ὃ θαρσαλέωσ ἀγόρευε.

τοῖσιν δ’ Ἀμφίνομοσ ἀγορήσατο καὶ μετέειπε Νίσου φαίδιμοσ υἱόσ, Ἀρητιάδαο ἄνακτοσ· "ὦ φίλοι, οὐκ ἂν δή τισ ἐπὶ ῥηθέντι δικαίῳ ἀντιβίοισ ἐπέεσσι καθαπτόμενοσ χαλεπαίνοι·

μήτε τι τὸν ξεῖνον στυφελίζετε μήτε τιν’ ἄλλον δμώων, οἳ κατὰ δώματ’ Ὀδυσσῆοσ θείοιο. ἀλλ’ ἄγετ’, οἰνοχόοσ μὲν ἐπαρξάσθω δεπάεσσιν, ὄφρα σπείσαντεσ κατακείομεν οἴκαδ’ ἰόντεσ· τὸν ξεῖνον δὲ ἐῶμεν ἐνὶ μεγάροισ Ὀδυσῆοσ Τηλεμάχῳ μελέμεν· τοῦ γὰρ φίλον ἵκετο δῶμα. ὣσ φάτο, τοῖσι δὲ πᾶσιν ἑαδότα μῦθον ἐείπε.

τοῖσιν δὲ κρητῆρα κεράσσατο Μούλιοσ ἡρ́ωσ, κῆρυξ Δουλιχιεύσ· θεράπων δ’ ἦν Ἀμφινόμοιο· νώμησεν δ’ ἄρα πᾶσιν ἐπισταδόν· οἱ δὲ θεοῖσι σπείσαντεσ μακάρεσσι πίον μελιηδέα οἶνον. αὐτὰρ ἐπεὶ σπεῖσάν τ’ ἔπιόν θ’ ὅσον ἤθελε θυμόσ, βάν ῥ’ ἴμεναι κείοντεσ ἑὰ πρὸσ δώμαθ’ ἕκαστοσ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Homer, Odyssey, Book 18

(호메로스, 오디세이아, Book 18)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION