Homer, Odyssey, Book 13

(호메로스, 오디세이아, Book 13)

ὣσ ἔφαθ’, οἱ δ’ ἄρα πάντεσ ἀκὴν ἐγένοντο σιωπῇ, κηληθμῷ δ’ ἔσχοντο κατὰ μέγαρα σκιόεντα. τὸν δ’ αὖτ’ Ἀλκίνοοσ ἀπαμείβετο φώνησέν τε· "ὦ Ὀδυσεῦ, ἐπεὶ ἵκευ ἐμὸν ποτὶ χαλκοβατὲσ δῶ, ὑψερεφέσ, τῷ σ’ οὔ τι παλιμπλαγχθέντα γ’ ὀί̈ω ἂψ ἀπονοστήσειν, εἰ καὶ μάλα πολλὰ πέπονθασ.

ὑμέων δ’ ἀνδρὶ ἑκάστῳ ἐφιέμενοσ τάδε εἴρω, ὅσσοι ἐνὶ μεγάροισι γερούσιον αἴθοπα οἶνον αἰεὶ πίνετ’ ἐμοῖσιν, ἀκουάζεσθε δ’ ἀοιδοῦ. εἵματα μὲν δὴ ξείνῳ ἐϋξέστῃ ἐνὶ χηλῷ κεῖται καὶ χρυσὸσ πολυδαίδαλοσ ἄλλα τε πάντα δῶρ’, ὅσα Φαιήκων βουληφόροι ἐνθάδ’ ἔνεικαν· ἀλλ’ ἄγε οἱ δῶμεν τρίποδα μέγαν ἠδὲ λέβητα ἀνδρακάσ· ἡμεῖσ δ’ αὖτε ἀγειρόμενοι κατὰ δῆμον τισόμεθ’· ἀργαλέον γὰρ ἕνα προικὸσ χαρίσασθαι. ὣσ ἔφατ’ Ἀλκίνοοσ, τοῖσιν δ’ ἐπιὴνδανε μῦθοσ.

οἱ μὲν κακκείοντεσ ἔβαν οἶκόνδε ἕκαστοσ, ἦμοσ δ’ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλοσ Ηὤσ, νῆάδ’ ἐπεσσεύοντο, φέρον δ’ εὐήνορα χαλκόν. καὶ τὰ μὲν εὖ κατέθηχ’ ἱερὸν μένοσ Ἀλκινόοιο, αὐτὸσ ἰὼν διὰ νηὸσ ὑπὸ ζυγά, μή τιν’ ἑταίρων βλάπτοι ἐλαυνόντων, ὁπότε σπερχοίατ’ ἐρετμοῖσ. οἱ δ’ εἰσ Ἀλκινόοιο κίον καὶ δαῖτ’ ἀλέγυνον. τοῖσι δὲ βοῦν ἱέρευσ’ ἱερὸν μένοσ Ἀλκινόοιο Ζηνὶ κελαινεφέϊ Κρονίδῃ, ὃσ πᾶσιν ἀνάσσει.

μῆρα δὲ κήαντεσ δαίνυντ’ ἐρικυδέα δαῖτα τερπόμενοι· μετὰ δέ σφιν ἐμέλπετο θεῖοσ ἀοιδόσ, Δημόδοκοσ, λαοῖσι τετιμένοσ. αὐτὰρ Ὀδυσσεὺσ πολλὰ πρὸσ ἠέλιον κεφαλὴν τρέπε παμφανόωντα, δῦναι ἐπειγόμενοσ· δὴ γὰρ μενέαινε νέεσθαι. ὡσ δ’ ὅτ’ ἀνὴρ δόρποιο λιλαίεται, ᾧ τε πανῆμαρ νειὸν ἀν’ ἕλκητον βόε οἴνοπε πηκτὸν ἄροτρον· ἀσπασίωσ δ’ ἄρα τῷ κατέδυ φάοσ ἠελίοιο δόρπον ἐποίχεσθαι, βλάβεται δέ τε γούνατ’ ἰόντι· ὣσ Ὀδυσῆ’ ἀσπαστὸν ἔδυ φάοσ ἠελίοιο. αἶψα δὲ Φαιήκεσσι φιληρέτμοισι μετηύδα, Ἀλκινόῳ δὲ μάλιστα πιφαυσκόμενοσ φάτο μῦθον· "Ἀλκίνοε κρεῖον, πάντων ἀριδείκετε λαῶν, πέμπετέ με σπείσαντεσ ἀπήμονα, χαίρετε δ’ αὐτοί·

ἤδη γὰρ τετέλεσται ἅ μοι φίλοσ ἤθελε θυμόσ, πομπὴ καὶ φίλα δῶρα, τά μοι θεοὶ Οὐρανίωνεσ ὄλβια ποιήσειαν· ἀμύμονα δ’ οἴκοι ἄκοιτιν νοστήσασ εὑρ́οιμι σὺν ἀρτεμέεσσι φίλοισιν. ὑμεῖσ δ’ αὖθι μένοντεσ ἐϋφραίνοιτε γυναῖκασ κουριδίασ καὶ τέκνα· θεοὶ δ’ ἀρετὴν ὀπάσειαν παντοίην, καὶ μή τι κακὸν μεταδήμιον εἰή. ὣσ ἔφαθ’, οἱ δ’ ἄρα πάντεσ ἐπῄνεον ἠδ’ ἐκέλευον πεμπέμεναι τὸν ξεῖνον, ἐπεὶ κατὰ μοῖραν ἐείπεν.

καὶ τότε κήρυκα προσέφη μένοσ Ἀλκινόοιο· "Ποντόνοε, κρητῆρα κερασσάμενοσ μέθυ νεῖμον πᾶσιν ἀνὰ μέγαρον, ὄφρ’ εὐξάμενοι Διὶ πατρὶ τὸν ξεῖνον πέμπωμεν ἑὴν ἐσ πατρίδα γαῖαν. ὣσ φάτο, Ποντόνοοσ δὲ μελίφρονα οἶνον ἐκίρνα, νώμησεν δ’ ἄρα πᾶσιν ἐπισταδόν·

οἱ δὲ θεοῖσιν ἔσπεισαν μακάρεσσι, τοὶ οὐρανὸν εὐρὺν ἔχουσιν, αὐτόθεν ἐξ ἑδρέων. ἀνὰ δ’ ἵστατο δῖοσ Ὀδυσσεύσ, Ἀρήτῃ δ’ ἐν χειρὶ τίθει δέπασ ἀμφικύπελλον, καί μιν φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· "χαῖρέ μοι, ὦ βασίλεια, διαμπερέσ, εἰσ ὅ κε γῆρασ ἔλθῃ καὶ θάνατοσ, τά τ’ ἐπ’ ἀνθρώποισι πέλονται.

αὐτὰρ ἐγὼ νέομαι· σὺ δὲ τέρπεο τῷδ’ ἐνὶ οἴκῳ παισί τε καὶ λαοῖσι καὶ Ἀλκινόῳ βασιλῆϊ. ὣσ εἰπὼν ὑπὲρ οὐδὸν ἐβήσετο δῖοσ Ὀδυσσεύσ, τῷ δ’ ἅμα κήρυκα προί̈ει μένοσ Ἀλκινόοιο, ἡγεῖσθαι ἐπὶ νῆα θοὴν καὶ θῖνα θαλάσσησ·

Ἀρήτη δ’ ἄρα οἱ δμῳὰσ ἅμ’ ἔπεμπε γυναῖκασ, τὴν μὲν φᾶροσ ἔχουσαν ἐϋπλυνὲσ ἠδὲ χιτῶνα, τὴν δ’ ἑτέρην χηλὸν πυκινὴν ἅμ’ ὄπασσε κομίζειν· ἡ δ’ ἄλλη σῖτόν τ’ ἔφερεν καὶ οἶνον ἐρυθρόν. αὐτὰρ ἐπεί ῥ’ ἐπὶ νῆα κατήλυθον ἠδὲ θάλασσαν, αἶψα τά γ’ ἐν νηὶ̈ γλαφυρῇ πομπῆεσ ἀγαυοὶ δεξάμενοι κατέθεντο, πόσιν καὶ βρῶσιν ἅπασαν·

ὃσ πρὶν μὲν μάλα πολλὰ πάθ’ ἄλγεα ὃν κατὰ θυμὸν ἀνδρῶν τε πτολέμουσ ἀλεγεινά τε κύματα πείρων, δὴ τότε γ’ ἀτρέμασ εὗδε, λελασμένοσ ὅσσ’ ἐπεπόνθει. κὰδ δ’ ἄρ’ Ὀδυσσῆϊ στόρεσαν ῥῆγόσ τε λίνον τε νηὸσ ἐπ’ ἰκριόφιν γλαφυρῆσ, ἵνα νήγρετον εὕδοι, πρυμνῆσ· ἂν δὲ καὶ αὐτὸσ ἐβήσετο καὶ κατέλεκτο σιγῇ· τοὶ δὲ καθῖζον ἐπὶ κληῖ̈σιν ἕκαστοι κόσμῳ, πεῖσμα δ’ ἔλυσαν ἀπὸ τρητοῖο λίθοισ. εὖθ’ οἱ ἀνακλινθέντεσ ἀνερρίπτουν ἅλα πηδῷ, καὶ τῷ νήδυμοσ ὕπνοσ ἐπὶ βλεφάροισιν ἔπιπτε, νήγρετοσ, ἥδιστοσ, θανάτῳ ἄγχιστα ἐοικώσ. ἡ δ’, ὥσ τ’ ἐν πεδίῳ τετράοροι ἄρσενεσ ἵπποι, πάντεσ ἅμ’ ὁρμηθέντεσ ὑπὸ πληγῇσιν ἱμάσθλησ, ὑψόσ’ ἀειρόμενοι ῥίμφα πρήσσουσι κέλευθον, ὣσ ἄρα τῆσ πρύμνη μὲν ἀείρετο, κῦμα δ’ ὄπισθε πορφύρεον μέγα θῦε πολυφλοίσβοιο θαλάσσησ. ἡ δὲ μάλ’ ἀσφαλέωσ θέεν ἔμπεδον· οὐδέ κεν ἴρηξ κίρκοσ ὁμαρτήσειεν, ἐλαφρότατοσ πετεηνῶν. ὣσ ἡ ῥίμφα θέουσα θαλάσσησ κύματ’ ἔταμνεν, ἄνδρα φέρουσα θεοῖσ ἐναλίγκια μήδε’ ἔχοντα· εὖτ’ ἀστὴρ ὑπερέσχε φαάντατοσ, ὅσ τε μάλιστα ἔρχεται ἀγγέλλων φάοσ Ηοὖσ ἠριγενείησ, τῆμοσ δὴ νήσῳ προσεπίλνατο ποντοπόροσ νηῦσ.

Φόρκυνοσ δέ τίσ ἐστι λιμήν, ἁλίοιο γέροντοσ, ἐν δήμῳ Ἰθάκησ·

οὐδέ τι κείνῃ ἄνδρεσ ἐσέρχονται, ἀλλ’ ἀθανάτων ὁδόσ ἐστιν. δύο δὲ προβλῆτεσ ἐν αὐτῷ ἀκταὶ ἀπορρῶγεσ, λιμένοσ ποτιπεπτηυῖαι, αἵ τ’ ἀνέμων σκεπόωσι δυσαήων μέγα κῦμα ἔκτοθεν· ἔντοσθεν δέ τ’ ἄνευ δεσμοῖο μένουσι νῆεσ ἐύ̈σσελμοι, ὅτ’ ἂν ὁρ́μου μέτρον ἵκωνται. αὐτὰρ ἐπὶ κρατὸσ λιμένοσ τανύφυλλοσ ἐλαίη, ἀγχόθι δ’ αὐτῆσ ἄντρον ἐπήρατον ἠεροειδέσ, ἱρὸν νυμφάων αἱ νηϊάδεσ καλέονται. ἐν δὲ κρητῆρέσ τε καὶ ἀμφιφορῆεσ ἐάσιν λάϊνοι· ἔνθα δ’ ἔπειτα τιθαιβώσσουσι μέλισσαι. ἐν δ’ ἱστοὶ λίθεοι περιμήκεεσ, ἔνθα τε νύμφαι φάρε’ ὑφαίνουσιν ἁλιπόρφυρα, θαῦμα ἰδέσθαι· ἐν δ’ ὕδατ’ ἀενάοντα. δύω δέ τέ οἱ θύραι εἰσίν, αἱ μὲν πρὸσ Βορέαο καταιβαταὶ ἀνθρώποισιν, αἱ δ’ αὖ πρὸσ Νότου εἰσὶ θεώτεραι· ἔνθ’ οἵ γ’ εἰσέλασαν, πρὶν εἰδότεσ·

ἡ μὲν ἔπειτα ἠπείρῳ ἐπέκελσεν, ὅσον τ’ ἐπὶ ἥμισυ πάσησ, σπερχομένη· τοῖον γὰρ ἐπείγετο χέρσ’ ἐρετάων· οἱ δ’ ἐκ νηὸσ βάντεσ ἐϋζύγου ἤπειρόνδε πρῶτον Ὀδυσσῆα γλαφυρῆσ ἐκ νηὸσ ἀείραν αὐτῷ σύν τε λίνῳ καὶ ῥήγεϊ σιγαλόεντι, κὰδ δ’ ἄρ’ ἐπὶ ψαμάθῳ ἔθεσαν δεδμημένον ὕπνῳ, ἐκ δὲ κτήματ’ ἀείραν, ἅ οἱ Φαίηκεσ ἀγαυοὶ ὤπασαν οἴκαδ’ ἰόντι διὰ μεγάθυμον Ἀθήνην. καὶ τὰ μὲν οὖν παρὰ πυθμέν’ ἐλαίησ ἀθρόα θῆκαν ἐκτὸσ ὁδοῦ, μή πώσ τισ ὁδιτάων ἀνθρώπων, πρίν γ’ Ὀδυσῆ’ ἔγρεσθαι, ἐπελθὼν δηλήσαιτο· αὐτοὶ δ’ αὖτ’ οἶκόνδε πάλιν κίον. οὐδ’ ἐνοσίχθων λήθετ’ ἀπειλάων, τὰσ ἀντιθέῳ Ὀδυσῆϊ πρῶτον ἐπηπείλησε, Διὸσ δ’ ἐξείρετο βουλήν· "Ζεῦ πάτερ, οὐκέτ’ ἐγώ γε μετ’ ἀθανάτοισι θεοῖσι τιμήεισ ἔσομαι, ὅτε με βροτοὶ οὔ τι τίουσιν, Φαίηκεσ, τοί πέρ τοι ἐμῆσ ἔξ εἰσι γενέθλησ.

καὶ γὰρ νῦν Ὀδυσῆ’ ἐφάμην κακὰ πολλὰ παθόντα οἴκαδ’ ἐλεύσεσθαι· νόστον δέ οἱ οὔ ποτ’ ἀπηύρων πάγχυ, ἐπεὶ σὺ πρῶτον ὑπέσχεο καὶ κατένευσασ. οἱ δ’ εὕδοντ’ ἐν νηὶ̈ θοῇ ἐπὶ πόντον ἄγοντεσ κάτθεσαν εἰν Ἰθάκῃ, ἔδοσαν δέ οἱ ἄσπετα δῶρα, χαλκόν τε χρυσόν τε ἅλισ ἐσθῆτά θ’ ὑφαντήν, πόλλ’, ὅσ’ ἂν οὐδέ ποτε Τροίησ ἐξήρατ’ Ὀδυσσεύσ, εἴ περ ἀπήμων ἦλθε, λαχὼν ἀπὸ ληί̈δοσ αἶσαν. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη νεφεληγερέτα Ζεὺσ·

"ὢ πόποι, ἐννοσίγαι’ εὐρυσθενέσ, οἱο͂ν ἐείπεσ. οὔ τί σ’ ἀτιμάζουσι θεοί· χαλεπὸν δέ κεν εἰή πρεσβύτατον καὶ ἄριστον ἀτιμίῃσιν ἰάλλειν. ἀνδρῶν δ’ εἴ πέρ τίσ σε βίῃ καὶ κάρτεϊ εἴκων οὔ τι τίει. σοὶ δ’ ἐστὶ καὶ ἐξοπίσω τίσισ αἰεί. ἔρξον ὅπωσ ἐθέλεισ καί τοι φίλον ἔπλετο θυμῷ. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα Ποσειδάων ἐνοσίχθων·

"αἶψά κ’ ἐγὼν ἔρξαιμι, κελαινεφέσ, ὡσ ἀγορεύεισ· ἀλλὰ σὸν αἰεὶ θυμὸν ὀπίζομαι ἠδ’ ἀλεείνω. νῦν αὖ Φαιήκων ἐθέλω περικαλλέα νῆα, ἐκ πομπῆσ ἀνιοῦσαν, ἐν ἠεροειδέϊ πόντῳ ῥαῖσαι, ἵν’ ἤδη σχῶνται, ἀπολλήξωσι δὲ πομπῆσ ἀνθρώπων, μέγα δέ σφιν ὄροσ πόλει ἀμφικαλύψαι. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη νεφεληγερέτα Ζεύσ·

"ὢ πέπον, ὡσ μὲν ἐμῷ θυμῷ δοκεῖ εἶναι ἄριστα, ὁππότε κεν δὴ πάντεσ ἐλαυνομένην προί̈δωνται λαοὶ ἀπὸ πτόλιοσ, θεῖναι λίθον ἐγγύθι γαίησ νηὶ̈ θοῇ ἴκελον, ἵνα θαυμάζωσιν ἅπαντεσ ἄνθρωποι, μέγα δέ σφιν ὄροσ πόλει ἀμφικαλύψαι. αὐτὰρ ἐπεὶ τό γ’ ἄκουσε Ποσειδάων ἐνοσίχθων, βῆ ῥ’ ἴμεν ἐσ Σχερίην, ὅθι Φαίηκεσ γεγάασιν.

ἔνθ’ ἔμεν’· ἡ δὲ μάλα σχεδὸν ἤλυθε ποντοπόροσ νηῦσ ῥίμφα διωκομένη· τῆσ δὲ σχεδὸν ἦλθ’ ἐνοσίχθων, ὅσ μιν λᾶαν ἔθηκε καὶ ἐρρίζωσεν ἔνερθε χειρὶ καταπρηνεῖ ἐλάσασ· ὁ δὲ νόσφι βεβήκει. οἱ δὲ πρὸσ ἀλλήλουσ ἔπεα πτερόεντ’ ἀγόρευον Φαίηκεσ δολιχήρετμοι, ναυσίκλυτοι ἄνδρεσ. ὧδε δέ τισ εἴπεσκεν ἰδὼν ἐσ πλησίον ἄλλον· "ὤ μοι, τίσ δὴ νῆα θοὴν ἐπέδησ’ ἐνὶ πόντῳ οἴκαδ’ ἐλαυνομένην;

καὶ δὴ προὐφαίνετο πᾶσα. ὣσ ἄρα τισ εἴπεσκε·

τὰ δ’ οὐκ ἴσαν ὡσ ἐτέτυκτο. τοῖσιν δ’ Ἀλκίνοοσ ἀγορήσατο καὶ μετέειπεν· "ὢ πόποι, ἦ μάλα δή με παλαίφατα θέσφαθ’ ἱκάνει πατρὸσ ἐμοῦ, ὃσ ἔφασκε Ποσειδάων’ ἀγάσασθαι ἡμῖν, οὕνεκα πομποὶ ἀπήμονέσ εἰμεν ἁπάντων.

φῆ ποτὲ Φαιήκων ἀνδρῶν περικαλλέα, νῆα, ἐκ πομπῆσ ἀνιοῦσαν, ἐν ἠεροειδέϊ πόντῳ ῥαισέμεναι, μέγα δ’ ἧμιν ὄροσ πόλει ἀμφικαλύψειν. ὣσ ἀγόρευ’ ὁ γέρων· τὰ δὲ δὴ νῦν πάντα τελεῖται. ἀλλ’ ἄγεθ’, ὡσ ἂν ἐγὼ εἴπω, πειθώμεθα πάντεσ· πομπῆσ μὲν παύσασθε βροτῶν, ὅτε κέν τισ ἵκηται ἡμέτερον προτὶ ἄστυ· Ποσειδάωνι δὲ ταύρουσ δώδεκα κεκριμένουσ ἱερεύσομεν, αἴ κ’ ἐλεήσῃ, μηδ’ ἡμῖν περίμηκεσ ὄροσ πόλει ἀμφικαλύψῃ. ὣσ ἔφαθ’, οἱ δ’ ἔδεισαν, ἑτοιμάσσαντο δὲ ταύρουσ.

ὣσ οἱ μέν ῥ’ εὔχοντο Ποσειδάωνι ἄνακτι δήμου Φαιήκων ἡγήτορεσ ἠδὲ μέδοντεσ, ἑσταότεσ περὶ βωμόν. ὁ δ’ ἔγρετο δῖοσ Ὀδυσσεὺσ εὕδων ἐν γαίῃ πατρωί̈ῃ, οὐδέ μιν ἔγνω, ἤδη δὴν ἀπεών· περὶ γὰρ θεὸσ ἠέρα χεῦε Παλλὰσ Ἀθηναίη, κούρη Διόσ, ὄφρα μιν αὐτὸν ἄγνωστον τεύξειεν ἕκαστά τε μυθήσαιτο, μή μιν πρὶν ἄλοχοσ γνοίη ἀστοί τε φίλοι τε, πρὶν πᾶσαν μνηστῆρασ ὑπερβασίην ἀποτῖσαι. τοὔνεκ’ ἄρ’ ἀλλοειδέα φαινέσκετο πάντα ἄνακτι, ἀτραπιτοί τε διηνεκέεσ λιμένεσ τε πάνορμοι πέτραι τ’ ἠλίβατοι καὶ δένδρεα τηλεθόωντα. στῆ δ’ ἄρ’ ἀναί̈ξασ καί ῥ’ εἴσιδε πατρίδα γαῖαν· ᾤμωξέν τ’ ἄρ ἔπειτα καὶ ὣ πεπλήγετο μηρὼ χερσὶ καταπρηνέσσ’, ὀλοφυρόμενοσ δ’ ἔποσ ηὔδα· "ὤ μοι ἐγώ, τέων αὖτε βροτῶν ἐσ γαῖαν ἱκάνω;

ἀλλ’ ἄγε δὴ τὰ χρήματ’ ἀριθμήσω καὶ ἴδωμαι, μή τί μοι οἴχωνται κοίλησ ἐπὶ νηὸσ ἄγοντεσ. ἦ ῥ’ οἵ γ’ ὑβρισταί τε καὶ ἄγριοι οὐδὲ δίκαιοι, ἠε͂ φιλόξεινοι, καί σφιν νόοσ ἐστὶ θεουδήσ; πῇ δὴ χρήματα πολλὰ φέρω τάδε; πῇ τε καὶ αὐτὸσ πλάζομαι; αἴθ’ ὄφελον μεῖναι παρὰ Φαιήκεσσιν αὐτοῦ· ἐγὼ δέ κεν ἄλλον ὑπερμενέων βασιλήων ἐξικόμην, ὅσ κέν μ’ ἐφίλει καὶ ἔπεμπε νέεσθαι. νῦν δ’ οὔτ’ ἄρ πῃ θέσθαι ἐπίσταμαι, οὐδὲ μὲν αὐτοῦ καλλείψω, μή πώσ μοι ἕλωρ ἄλλοισι γένηται. ὢ πόποι, οὐκ ἄρα πάντα νοήμονεσ οὐδὲ δίκαιοι ἦσαν Φαιήκων ἡγήτορεσ ἠδὲ μέδοντεσ, οἵ μ’ εἰσ ἄλλην γαῖαν ἀπήγαγον, ἦ τέ μ’ ἔφαντο ἄξειν εἰσ Ἰθάκην εὐδείελον, οὐδ’ ἐτέλεσσαν. Ζεὺσ σφέασ τίσαιτο ἱκετήσιοσ, ὅσ τε καὶ ἄλλουσ ἀνθρώπουσ ἐφορᾷ καὶ τίνυται ὅσ τισ ἁμάρτῃ. "ὣσ εἰπὼν τρίποδασ περικαλλέασ ἠδὲ λέβητασ ἠρίθμει καὶ χρυσὸν ὑφαντά τε εἵματα καλά.

τῶν μὲν ἄρ’ ὀύ τι πόθει· ὁ δ’ ὀδύρετο πατρίδα γαῖαν ἑρπύζων παρὰ θῖνα πολυφλοίσβοιο θαλάσσησ, πόλλ’ ὀλοφυρόμενοσ. σχεδόθεν δέ οἱ ἦλθεν Ἀθήνη, ἀνδρὶ δέμασ εἰκυῖα νέῳ, ἐπιβώτορι μήλων, παναπάλῳ, οἱοῖ́ τε ἀνάκτων παῖδεσ ἐάσι, δίπτυχον ἀμφ’ ὤμοισιν ἔχουσ’ εὐεργέα λώπην· ποσσὶ δ’ ὑπὸ λιπαροῖσι πέδιλ’ ἔχε, χερσὶ δ’ ἄκοντα. τὴν δ’ Ὀδυσεὺσ γήθησεν ἰδὼν καὶ ἐναντίοσ ἦλθε, καί μιν φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· "ὦ φίλ’, ἐπεί σε πρῶτα κιχάνω τῷδ’ ἐνὶ χώρῳ, χαῖρέ τε καὶ μή μοί τι κακῷ νόῳ ἀντιβολήσαισ, ἀλλὰ σάω μὲν ταῦτα, σάω δ’ ἐμέ·

σοὶ γὰρ ἐγώ γε εὔχομαι ὥσ τε θεῷ καί σευ φίλα γούναθ’ ἱκάνω. καί μοι τοῦτ’ ἀγόρευσον ἐτήτυμον, ὄφρ’ ἐὺ̈ εἰδῶ· τίσ γῆ, τίσ δῆμοσ, τίνεσ ἀνέρεσ ἐγγεγάασιν; ἦ πού τισ νήσων εὐδείελοσ, ἠε͂́ τισ ἀκτὴ κεῖθ’ ἁλὶ κεκλιμένη ἐριβώλακοσ ἠπείροιο; τὸν δ’ αὖτε προσέειπε θεὰ γλαυκῶπισ Ἀθήνη·

τῷ τοι, ξεῖν’, Ἰθάκησ γε καὶ ἐσ Τροίην ὄνομ’ ἵκει, τήν περ τηλοῦ φασὶν Ἀχαιί̈δοσ ἔμμεναι αἰήσ. "νήπιόσ εἰσ, ὦ ξεῖν’, ἢ τηλόθεν εἰλήλουθασ, εἰ δὴ τήνδε τε γαῖαν ἀνείρεαι. οὐδέ τι λίην οὕτω νώνυμόσ ἐστιν· ἴσασι δέ μιν μάλα πολλοί, ἠμὲν ὅσοι ναίουσι πρὸσ ἠῶ τ’ ἠέλιόν τε, ἠδ’ ὅσσοι μετόπισθε ποτὶ ζόφον ἠερόεντα. ἦ τοι μὲν τρηχεῖα καὶ οὐχ ἱππήλατόσ ἐστιν, οὐδὲ λίην λυπρή, ἀτὰρ οὐδ’ εὐρεῖα τέτυκται. ἐν μὲν γάρ οἱ σῖτοσ ἀθέσφατοσ, ἐν δέ τε οἶνοσ γίγνεται· αἰεὶ δ’ ὄμβροσ ἔχει τεθαλυῖά τ’ ἐέρση· αἰγίβοτοσ δ’ ἀγαθὴ καὶ βούβοτοσ· ἔστι μὲν ὕλη παντοίη, ἐν δ’ ἀρδμοὶ ἐπηετανοὶ παρέασι. "ὣσ φάτο, γήθησεν δὲ πολύτλασ δῖοσ Ὀδυσσεύσ, χαίρων ᾗ γαίῃ πατρωί̈ῃ, ὥσ οἱ ἐείπε Παλλὰσ Ἀθηναίη, κούρη Διὸσ, αἰγιόχοιο·

καί μιν φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· οὐδ’ ὅ γ’ ἀληθέα εἶπε, πάλιν δ’ ὅ γε λάζετο μῦθον, αἰεὶ ἐνὶ στήθεσσι νόον πολυκερδέα νωμῶν· "πυνθανόμην Ἰθάκησ γε καὶ ἐν Κρήτῃ εὐρείῃ, τηλοῦ ὑπὲρ πόντου·

νῦν δ’ εἰλήλουθα καὶ αὐτὸσ χρήμασι σὺν τοίσδεσσι· λιπὼν δ’ ἔτι παισὶ τοσαῦτα φεύγω, ἐπεὶ φίλον υἱᾶ κατέκτανον Ἰδομενῆοσ, Ὀρσίλοχον πόδασ ὠκύν, ὃσ ἐν Κρήτῃ εὐρείῃ ἀνέρασ ἀλφηστὰσ νίκα ταχέεσσι πόδεσσιν, οὕνεκά με στερέσαι τῆσ ληί̈δοσ ἤθελε πάσησ Τρωϊάδοσ, τῆσ εἵνεκ’ ἐγὼ πάθον ἄλγεα θυμῷ, ἀνδρῶν τε πτολέμουσ ἀλεγεινά τε κύματα πείρων, οὕνεκ’ ἄρ’ οὐχ ᾧ πατρὶ χαριζόμενοσ θεράπευον δήμῳ ἔνι Τρώων, ἀλλ’ ἄλλων ἦρχον ἑταίρων. τὸν μὲν ἐγὼ κατιόντα βάλον χαλκήρεϊ δουρὶ ἀγρόθεν, ἐγγὺσ ὁδοῖο λοχησάμενοσ σὺν ἑταίρῳ· νὺξ δὲ μάλα δνοφερὴ κάτεχ’ οὐρανόν, οὐδέ τισ ἡμέασ ἀνθρώπων ἐνόησε, λάθον δέ ἑ θυμὸν ἀπούρασ. αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ τόν γε κατέκτανον ὀξέϊ χαλκῷ, αὐτίκ’ ἐγὼν ἐπὶ νῆα κιὼν Φοίνικασ ἀγαυοὺσ ἐλλισάμην, καί σφιν μενοεικέα ληί̈δα δῶκα· τούσ μ’ ἐκέλευσα Πύλονδε καταστῆσαι καὶ ἐφέσσαι ἢ εἰσ Ἤλιδα δῖαν, ὅθι κρατέουσιν Ἐπειοί. ἀλλ’ ἦ τοι σφέασ κεῖθεν ἀπώσατο ἲσ ἀνέμοιο πόλλ’ ἀεκαζομένουσ, οὐδ’ ἤθελον ἐξαπατῆσαι. κεῖθεν δὲ πλαγχθέντεσ ἱκάνομεν ἐνθάδε νυκτόσ. σπουδῇ δ’ ἐσ λιμένα προερέσσαμεν, οὐδέ τισ ἡμῖν δόρπου μνῆστισ ἐήν, μάλα περ χατέουσιν ἑλέσθαι, ἀλλ’ αὔτωσ ἀποβάντεσ ἐκείμεθα νηὸσ ἅπαντεσ. ἔνθ’ ἐμὲ μὲν γλυκὺσ ὕπνοσ ἐπήλυθε κεκμηῶτα, οἱ δὲ χρήματ’ ἐμὰ γλαφυρῆσ ἐκ νηὸσ ἑλόντεσ κάτθεσαν, ἔνθα περ αὐτὸσ ἐπὶ ψαμάθοισιν ἐκείμην. οἱ δ’ ἐσ Σιδονίην εὖ ναιομένην ἀναβάντεσ ᾤχοντ’· αὐτὰρ ἐγὼ λιπόμην ἀκαχήμενοσ ἦτορ. ὣσ φάτο, μείδησεν δὲ θεὰ γλαυκῶπισ Ἀθήνη, χειρί τέ μιν κατέρεξε·

δέμασ δ’ ἠί̈κτο γυναικὶ καλῇ τε μεγάλῃ τε καὶ ἀγλαὰ ἔργα ἰδυίῃ· καί μιν φωνήσασ’ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· "κερδαλέοσ κ’ εἰή καὶ ἐπίκλοποσ ὅσ σε παρέλθοι ἐν πάντεσσι δόλοισι, καὶ εἰ θεὸσ ἀντιάσειε.

σχέτλιε, ποικιλομῆτα, δόλων ἆτ’, οὐκ ἄρ’ ἔμελλεσ, οὐδ’ ἐν σῇ περ ἐὼν γαίῃ, λήξειν ἀπατάων μύθων τε κλοπίων, οἵ τοι πεδόθεν φίλοι εἰσίν. ἀλλ’ ἄγε, μηκέτι ταῦτα λεγώμεθα, εἰδότεσ ἄμφω κέρδε’, ἐπεὶ σὺ μέν ἐσσι βροτῶν ὄχ’ ἄριστοσ ἁπάντων βουλῇ καὶ μύθοισιν, ἐγὼ δ’ ἐν πᾶσι θεοῖσι μήτι τε κλέομαι καὶ κέρδεσιν· οὐδὲ σύ γ’ ἔγνωσ Παλλάδ’ Ἀθηναίην, κούρην Διόσ, ἥ τέ τοι αἰεὶ ἐν πάντεσσι πόνοισι παρίσταμαι ἠδὲ φυλάσσω, καὶ δέ σε Φαιήκεσσι φίλον πάντεσσιν ἔθηκα, νῦν αὖ δεῦρ’ ἱκόμην, ἵνα τοι σὺν μῆτιν ὑφήνω χρήματά τε κρύψω, ὅσα τοι Φαίηκεσ ἀγαυοὶ ὤπασαν οἴκαδ’ ἰόντι ἐμῇ βουλῇ τε νόῳ τε, εἴπω θ’ ὅσσα τοι αἶσα δόμοισ ἔνι ποιητοῖσι κήδε’ ἀνασχέσθαι· σὺ δὲ τετλάμεναι καὶ ἀνάγκῃ, μηδέ τῳ ἐκφάσθαι μήτ’ ἀνδρῶν μήτε γυναικῶν, πάντων, οὕνεκ’ ἄρ’ ἦλθεσ ἀλώμενοσ, ἀλλὰ σιωπῇ πάσχειν ἄλγεα πολλά, βίασ ὑποδέγμενοσ ἀνδρῶν. τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

"ἀργαλέον σε, θεά, γνῶναι βροτῷ ἀντιάσαντι, καὶ μάλ’ ἐπισταμένῳ· σὲ γὰρ αὐτὴν παντὶ ἐί̈σκεισ. τοῦτο δ’ ἐγὼν εὖ οἶδ’, ὅτι μοι πάροσ ἠπίη ἦσθα, ἡο͂σ ἐνὶ Τροίῃ πολεμίζομεν υἱε͂σ Ἀχαιῶν. αὐτὰρ ἐπεὶ Πριάμοιο πόλιν διεπέρσαμεν αἰπήν, βῆμεν δ’ ἐν νήεσσι, θεὸσ δ’ ἐκέδασσεν Ἀχαιούσ, οὔ σέ γ’ ἔπειτα ἴδον, κούρη Διόσ, οὐδ’ ἐνόησα νηὸσ ἐμῆσ ἐπιβᾶσαν, ὅπωσ τί μοι ἄλγοσ ἀλάλκοισ. ἀλλ’ αἰεὶ φρεσὶν ᾗσιν ἔχων δεδαϊγμένον ἦτορ ἠλώμην, ἡο͂́σ με θεοὶ κακότητοσ ἔλυσαν· πρίν γ’ ὅτε Φαιήκων ἀνδρῶν ἐν πίονι δήμῳ θάρσυνάσ τε ἔπεσσι καὶ ἐσ πόλιν ἤγαγεσ αὐτή. νῦν δέ σε πρὸσ πατρὸσ γουνάζομαι ‐ οὐ γὰρ ὀί̈ω ἥκειν εἰσ Ἰθάκην εὐδείελον, ἀλλά τιν’ ἄλλην γαῖαν ἀναστρέφομαι· σὲ δὲ κερτομέουσαν ὀί̈ω ταῦτ’ ἀγορευέμεναι, ἵν’ ἐμὰσ φρένασ ἠπεροπεύσῃσ ‐ εἰπέ μοι εἰ ἐτεόν γε φίλην ἐσ πατρίδ’ ἱκάνω. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα θεὰ γλαυκῶπισ Ἀθήνη·

"αἰεί τοι τοιοῦτον ἐνὶ στήθεσσι νόημα· τῷ σε καὶ οὐ δύναμαι προλιπεῖν δύστηνον ἐόντα, οὕνεκ’ ἐπητήσ ἐσσι καὶ ἀγχίνοοσ καὶ ἐχέφρων. ἀσπασίωσ γάρ κ’ ἄλλοσ ἀνὴρ ἀλαλήμενοσ ἐλθὼν ἱέτ’ ἐνὶ μεγάροισ ἰδέειν παῖδάσ τ’ ἄλοχόν τε· σοὶ δ’ οὔ πω φίλον ἐστὶ δαήμεναι οὐδὲ πυθέσθαι, πρίν γ’ ἔτι σῆσ ἀλόχου πειρήσεαι, ἥ τέ τοι αὔτωσ ἧσται ἐνὶ μεγάροισιν, ὀϊζυραὶ δέ οἱ αἰεὶ φθίνουσιν νύκτεσ τε καὶ ἤματα δάκρυ χεούσῃ. αὐτὰρ ἐγὼ τὸ μὲν οὔ ποτ’ ἀπίστεον, ἀλλ’ ἐνὶ θυμῷ ᾔδε’, ὃ νοστήσεισ ὀλέσασ ἄπο πάντασ ἑταίρουσ· ἀλλά τοι οὐκ ἐθέλησα Ποσειδάωνι μάχεσθαι πατροκασιγνήτῳ, ὅσ τοι κότον ἔνθετο θυμῷ, χωόμενοσ ὅτι οἱ υἱὸν φίλον ἐξαλάωσασ. ἀλλ’ ἄγε τοι δείξω Ἰθάκησ ἕδοσ, ὄφρα πεποίθῃσ. Φόρκυνοσ μὲν ὅδ’ ἐστὶ λιμήν, ἁλίοιο γέροντοσ, ἥδε δ’ ἐπὶ κρατὸσ λιμένοσ τανύφυλλοσ ἐλαίη· ἀγχόθι δ’ αὐτῆσ ἄντρον ἐπήρατον ἠεροειδέσ, ἱρὸν νυμφάων, αἳ νηϊάδεσ καλέονται· τοῦτο δέ τοι σπέοσ ἐστὶ κατηρεφέσ, ἔνθα σὺ πολλὰσ ἔρδεσκεσ νύμφῃσι τεληέσσασ ἑκατόμβασ· τοῦτο δὲ Νήριτόν ἐστιν ὄροσ καταειμένον ὕλῃ. ὣσ εἰποῦσα θεὰ σκέδασ’ ἠέρα, εἴσατο δὲ χθών·

γήθησέν τ’ ἄρ’ ἔπειτα πολύτλασ δῖοσ Ὀδυσσεύσ, χαίρων ᾗ γαίῃ, κύσε δὲ ζείδωρον ἄρουραν. αὐτίκα δὲ νύμφῃσ ἠρήσατο, χεῖρασ ἀνασχών· "νύμφαι νηϊάδεσ, κοῦραι Διόσ, οὔ ποτ’ ἐγώ γε ὄψεσθ’ ὔμμ’ ἐφάμην·

νῦν δ’ εὐχωλῇσ ἀγανῇσι χαίρετ’· ἀτὰρ καὶ δῶρα διδώσομεν, ὡσ τὸ πάροσ περ, αἴ κεν ἐᾷ πρόφρων με Διὸσ θυγάτηρ ἀγελείη αὐτόν τε ζώειν καί μοι φίλον υἱὸν ἀέξῃ. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε θεὰ γλαυκῶπισ Ἀθήνη·

"θάρσει, μή τοι ταῦτα μετὰ φρεσὶ σῇσι μελόντων. ἀλλὰ χρήματα μὲν μυχῷ ἄντρου θεσπεσίοιο θείμεν αὐτίκα νῦν, ἵνα περ τάδε τοι σόα μίμνῃ· αὐτοὶ δὲ φραζώμεθ’ ὅπωσ ὄχ’ ἄριστα γένηται. ὣσ εἰποῦσα θεὰ δῦνε σπέοσ ἠεροειδέσ, μαιομένη κευθμῶνασ ἀνὰ σπέοσ·

αὐτὰρ Ὀδυσσεὺσ ἆσσον πάντ’ ἐφόρει, χρυσὸν καὶ ἀτειρέα χαλκὸν εἵματά τ’ εὐποίητα, τά οἱ Φαίηκεσ ἔδωκαν. καὶ τὰ μὲν εὖ κατέθηκε, λίθον δ’ ἐπέθηκε θύρῃσι Παλλὰσ Ἀθηναίη, κούρη Διὸσ αἰγιόχοιο. τὼ δὲ καθεζομένω ἱερῆσ παρὰ πυθμέν’ ἐλαίησ φραζέσθην μνηστῆρσιν ὑπερφιάλοισιν ὄλεθρον. τοῖσι δὲ μύθων ἦρχε θεὰ γλαυκῶπισ Ἀθήνη· "διογενὲσ Λαερτιάδη, πολυμήχαν’ Ὀδυσσεῦ, φράζευ ὅπωσ μνηστῆρσιν ἀναιδέσι χεῖρασ ἐφήσεισ, οἳ δή τοι τρίετεσ μέγαρον κάτα κοιρανέουσι, μνώμενοι ἀντιθέην ἄλοχον καὶ ἕδνα διδόντεσ·

ἡ δὲ σὸν αἰεὶ νόστον ὀδυρομένη κατὰ θυμὸν πάντασ μέν ῥ’ ἔλπει καὶ ὑπίσχεται ἀνδρὶ ἑκάστῳ, ἀγγελίασ προϊεῖσα, νόοσ δέ οἱ ἄλλα μενοινᾷ. τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

"ὢ πόποι, ἦ μάλα δὴ Ἀγαμέμνονοσ Ἀτρεί̈δαο φθίσεσθαι κακὸν οἶτον ἐνὶ μεγάροισιν ἔμελλον, εἰ μή μοι σὺ ἕκαστα, θεά, κατὰ μοῖραν ἐείπεσ. ἀλλ’ ἄγε μῆτιν ὕφηνον, ὅπωσ ἀποτίσομαι αὐτούσ· πὰρ δέ μοι αὐτὴ στῆθι, μένοσ πολυθαρσὲσ ἐνεῖσα, οἱο͂ν ὅτε Τροίησ λύομεν λιπαρὰ κρήδεμνα. αἴ κέ μοι ὣσ μεμαυῖα παρασταίησ, γλαυκῶπι, καί κε τριηκοσίοισιν ἐγὼν ἄνδρεσσι μαχοίμην σὺν σοί, πότνα θεά, ὅτε μοι πρόφρασσ’ ἐπαρήγοισ. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα θεὰ γλαυκῶπισ Ἀθήνη·

ὅσ τοι ἐσ εὐρύχορον Λακεδαίμονα πὰρ Μενέλαον ᾤχετο πευσόμενοσ μετὰ σὸν κλέοσ, εἴ που ἔτ’ εἰήσ. "καὶ λίην τοι ἐγώ γε παρέσσομαι, οὐδέ με λήσεισ, ὁππότε κεν δὴ ταῦτα πενώμεθα· καί τιν’ ὀί̈ω αἵματί τ’ ἐγκεφάλῳ τε παλαξέμεν ἄσπετον οὖδασ ἀνδρῶν μνηστήρων, οἵ τοι βίοτον κατέδουσιν. ἀλλ’ ἄγε σ’ ἄγνωστον τεύξω πάντεσσι βροτοῖσι· κάρψω μὲν χρόα καλὸν ἐνὶ γναμπτοῖσι μέλεσσι, ξανθὰσ δ’ ἐκ κεφαλῆσ ὀλέσω τρίχασ, ἀμφὶ δὲ λαῖφοσ ἕσσω ὅ κε στυγέῃσιν ἰδὼν ἄνθρωπον ἔχοντα, κνυζώσω δέ τοι ὄσσε πάροσ περικαλλέ’ ἐόντε, ὡσ ἂν ἀεικέλιοσ πᾶσι μνηστῆρσι φανήῃσ σῇ τ’ ἀλόχῳ καὶ παιδί, τὸν ἐν μεγάροισιν ἔλειπεσ. αὐτὸσ δὲ πρώτιστα συβώτην εἰσαφικέσθαι, ὅσ τοι ὑῶν ἐπίουροσ, ὁμῶσ δέ τοι ἤπια οἶδε, παῖδά τε σὸν φιλέει καὶ ἐχέφρονα Πηνελόπειαν. δήεισ τόν γε σύεσσι παρήμενον· αἱ δὲ νέμονται πὰρ Κόρακοσ πέτρῃ ἐπί τε κρήνῃ Ἀρεθούσῃ, ἔσθουσαι βάλανον μενοεικέα καὶ μέλαν ὕδωρ πίνουσαι, τά θ’ ὑέσσι τρέφει τεθαλυῖαν ἀλοιφήν. ἔνθα μένειν καὶ πάντα παρήμενοσ ἐξερέεσθαι, ὄφρ’ ἂν ἐγὼν ἔλθω Σπάρτην ἐσ καλλιγύναικα Τηλέμαχον καλέουσα, τεὸν φίλον υἱόν, Ὀδυσσεῦ· τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

ἀλλὰ τά γ’ οὐκ ὀί̈ω, πρὶν καί τινα γαῖα καθέξει ἀνδρῶν μνηστήρων, οἵ τοι βίοτον κατέδουσιν. "τίπτε τ’ ἄρ’ οὔ οἱ ἐείπεσ, ἐνὶ φρεσὶ πάντα ἰδυῖα; ἦ ἵνα που καὶ κεῖνοσ ἀλώμενοσ ἄλγεα πάσχῃ πόντον ἐπ’ ἀτρύγετον· βίοτον δέ οἱ ἄλλοι ἔδουσι; τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα θεὰ γλαυκῶπισ Ἀθήνη· "μὴ δή τοι κεῖνόσ γε λίην ἐνθύμιοσ ἔστω. αὐτή μιν πόμπευον, ἵνα κλέοσ ἐσθλὸν ἄροιτο κεῖσ’ ἐλθών· ἀτὰρ οὔ τιν’ ἔχει πόνον, ἀλλὰ ἕκηλοσ ἧσται ἐν Ἀτρεί̈δαο δόμοισ, παρὰ δ’ ἄσπετα κεῖται. ἦ μέν μιν λοχόωσι νέοι σὺν νηὶ̈ μελαίνῃ, ἱέμενοι κτεῖναι, πρὶν πατρίδα γαῖαν ἱκέσθαι· ὣσ ἄρα μιν φαμένη ῥάβδῳ ἐπεμάσσατ’ Ἀθήνη.

κάρψεν μὲν χρόα καλὸν ἐνὶ γναμπτοῖσι μέλεσσι, ξανθὰσ δ’ ἐκ κεφαλῆσ ὄλεσε τρίχασ, ἀμφὶ δὲ δέρμα πάντεσσιν μελέεσσι παλαιοῦ θῆκε γέροντοσ, κνύζωσεν δέ οἱ ὄσσε πάροσ περικαλλέ’ ἐόντε· ἀμφὶ δέ μιν ῥάκοσ ἄλλο κακὸν βάλεν ἠδὲ χιτῶνα, ῥωγαλέα ῥυπόωντα, κακῷ μεμορυγμένα καπνῷ· ἀμφὶ δέ μιν μέγα δέρμα ταχείησ ἕσσ’ ἐλάφοιο, ψιλόν· δῶκε δέ οἱ σκῆπτρον καὶ ἀεικέα πήρην, πυκνὰ ῥωγαλέην· ἐν δὲ στρόφοσ ἠε͂ν ἀορτήρ. τώ γ’ ὣσ βουλεύσαντε διέτμαγεν.

ἡ μὲν ἔπειτα ἐσ Λακεδαίμονα δῖαν ἔβη μετὰ παῖδ’ Ὀδυσῆοσ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION