Homer, Odyssey, Book 14 45:

"ὣσ ἔφατ’, ὦρτο δ’ ἔπειτα Θόασ, Ἀνδραίμονοσ υἱόσ, καρπαλίμωσ, ἀπὸ δὲ χλαῖναν θέτο φοινικόεσσαν, βῆ δὲ θέειν ἐπὶ νῆασ· ἐγὼ δ’ ἐνὶ εἵματι κείνου κείμην ἀσπασίωσ, φάε δὲ χρυσόθρονοσ Ηὤσ. ὣσ νῦν ἡβώοιμι βίη τέ μοι ἔμπεδοσ εἰή· δοίη κέν τισ χλαῖναν ἐνὶ σταθμοῖσι συφορβῶν, ἀμφότερον, φιλότητι καὶ αἰδοῖ φωτὸσ ἑῆοσ· νῦν δέ μ’ ἀτιμάζουσι κακὰ χροὶ̈ εἵματ’ ἔχοντα.