Homer, Odyssey, Book 11 25:

"ὣσ ἐφάμην, ἡ δ’ αὐτίκ’ ἀμείβετο πότνια μήτηρ· ὤ μοι, τέκνον ἐμόν, περὶ πάντων κάμμορε φωτῶν, οὔ τί σε Περσεφόνεια Διὸσ θυγάτηρ ἀπαφίσκει, ἀλλ’ αὕτη δίκη ἐστὶ βροτῶν, ὅτε τίσ κε θάνῃσιν· οὐ γὰρ ἔτι σάρκασ τε καὶ ὀστέα ἶνεσ ἔχουσιν, ἀλλὰ τὰ μέν τε πυρὸσ κρατερὸν μένοσ αἰθομένοιο δαμνᾷ, ἐπεί κε πρῶτα λίπῃ λεύκ’ ὀστέα θυμόσ, ψυχὴ δ’ ἠύτ’ ὄνειροσ ἀποπταμένη πεπότηται. ἀλλὰ φόωσδε τάχιστα λιλαίεο· ταῦτα δὲ πάντα ἴσθ’, ἵνα καὶ μετόπισθε τεῇ εἴπῃσθα γυναικί.