헬라어 문장 검색 - ΕπιξτέΩορκσ́04́23́

(에픽테토스, Works, book 2, Περὶ τῆσ τοῦ λέγειν δυνάμεωσ.)

Βιβλίον πᾶσ ἂν ἥδιον ἀναγνῴη καὶ ῥᾷον τὸ εὐσημοτέροισ γράμμασι γεγραμμένον οὐκοῦν καὶ λόγουσ πᾶσ ἄν τισ ῥᾷον ἀκούσειε τοὺσ εὐσχήμοσιν ἅμα καὶ εὐπρεπέσιν ὀνόμασι σεσημασμένουσ. οὐκ ἄρα τοῦτο ῥητέον, ὡσ οὐδεμία δύναμίσ ἐστιν ἀπαγγελτική·

τοῦτο γὰρ ἅμα μὲν ἀσεβοῦσ ἐστιν ἀνθρώπου, ἅμα δὲ δειλοῦ. ἀσεβοῦσ μέν, ὅτι τὰσ παρὰ τοῦ θεοῦ χάριτασ ἀτιμάζει, ὥσπερ εἰ ἀνῄρει τὴν εὐχρηστίαν τῆσ ὁρατικῆσ ἢ τῆσ ἀκουστικῆσ δυνάμεωσ ἢ αὐτῆσ τῆσ φωνητικῆσ. εἰκῇ οὖν σοι ὁ θεὸσ ὀφθαλμοὺσ ἔδωκεν, εἰκῇ πνεῦμα ἐνεκέρασεν αὐτοῖσ οὕτωσ ἰσχυρὸν καὶ φιλότεχνον, ὥστε μακρὰν ἐξικνούμενον ἀναμάσσεσθαι τοὺσ τύπουσ τῶν ὁρωμένων;

καὶ ποῖοσ ἄγγελοσ οὕτωσ ὠκὺσ καὶ ἐπιμελήσ;

εἰκῇ δὲ καὶ τὸν μεταξὺ ἀέρα οὕτωσ ἐνεργὸν ἐποίησεν καὶ ἔντονον, ὥστε δι’ αὐτοῦ τεινομένου πωσ διικνεῖσθαι τὴν ὁρ́ασιν; εἰκῇ δὲ φῶσ ἐποίησεν, οὗ μὴ παρόντοσ οὐδενὸσ τῶν ἄλλων ὄφελοσ ἦν; μήτ’ ἀχάριστοσ ἴσθι μήτε πάλιν ἀμνήμων τῶν κρεισσόνων, ἀλλ’ ὑπὲρ μὲν τοῦ ὁρᾶν καὶ ἀκούειν καὶ νὴ Δία ὑπὲρ αὐτοῦ τοῦ ζῆν καὶ τῶν συνεργῶν πρὸσ αὐτό, ὑπὲρ καρπῶν ξηρῶν, ὑπὲρ οἴνου, ὑπὲρ ἐλαίου εὐχαρίστει τῷ θεῷ·

μέμνησο δ’ ὅτι ἄλλο τί σοι δέδωκεν κρεῖττον ἁπάντων τούτων, τὸ χρησόμενον αὐτοῖσ, τὸ δοκιμάσον, τὸ τὴν ἀξίαν ἑκάστου λογιούμενον.

τί γάρ ἐστι τὸ ἀποφαινόμενον ὑπὲρ ἑκάστησ τούτων τῶν δυνάμεων, πόσου τισ ἀξία ἐστὶν αὐτῶν;

μή τι αὐτὴ ἑκάστη ἡ δύναμισ; μή τι τῆσ ὁρατικῆσ ποτ’ ἤκουσασ λεγούσησ τι περὶ ἑαυτῆσ, μή τι τῆσ ἀκουστικῆσ; [μή τι πυρῶν; μή τι κριθῶν; μή τι ἵππου; μή τι κυνόσ; ] ἀλλ’ ὡσ διάκονοι καὶ δοῦλαι τεταγμέναι εἰσὶν ὑπηρετεῖν τῇ χρηστικῇ τῶν φαντασιῶν. κἂν πύθῃ, πόσου ἕκαστον ἄξιόν ἐστιν, τίνοσ πυνθάνῃ;

τίσ σοι ἀποκρίνεται; πῶσ οὖν δύναταί τισ ἄλλη δύναμισ κρείσσων εἶναι ταύτησ, ἣ καὶ ταῖσ λοιπαῖσ διακόνοισ χρῆται καὶ δοκιμάζει αὐτὴ ἕκαστα καὶ ἀποφαίνεται; τίσ γὰρ ἐκείνων οἶδεν, τίσ ἐστιν αὐτὴ καὶ πόσου ἀξία;

τίσ ἐκείνων οἶδεν, ὁπότε δεῖ χρῆσθαι αὐτῇ καὶ πότε μή; τίσ ἐστιν ἡ ἀνοίγουσα καὶ κλείουσα τοὺσ ὀφθαλμοὺσ καὶ ἀφ’ ὧν δεῖ ἀποστρέφουσα, τοῖσ δὲ προσάγουσα; ἡ ὁρατική; οὔ, ἀλλ’ ἡ προαιρετική. τίσ ἡ τὰ ὦτα ἐπικλείουσα καὶ ἀνοίγουσα; τίσ, καθ’ ἣν περίεργοι καὶ πευθῆνεσ ἢ πάλιν ἀκίνητοι ὑπὸ λόγου;

ἡ ἀκουστική; οὐκ ἄλλη ἢ ἡ προαιρετικὴ δύναμισ.

εἶτ’ αὐτὴ ἰδοῦσα, ὅτι ἐν τυφλαῖσ καὶ κωφαῖσ ταῖσ ἄλλαισ ἁπάσαισ δυνάμεσίν ἐστι μηδέ τι ἄλλο συνορᾶν δυναμέναισ πλὴν αὐτὰ ἐκεῖνα τὰ ἔργα, ἐφ’ οἷσ τεταγμέναι εἰσὶ διακονεῖν ταύτῃ καὶ ὑπηρετεῖν, αὐτὴ δὲ μόνη ὀξὺ βλέπει καὶ τάσ τ’ ἄλλασ καθορᾷ, πόσου ἑκάστη ἀξία, καὶ αὑτήν, μέλλει ἡμῖν ἄλλο τι ἀποφαίνεσθαι τὸ κράτιστον εἶναι ἢ αὐτήν; καὶ τί ποιεῖ ἄλλο ὀφθαλμὸσ ἀνοιχθεὶσ ἢ ὁρᾷ;

εἰ δὲ δεῖ τὴν τοῦ τινοσ ἰδεῖν γυναῖκα καὶ πῶσ, τίσ λέγει; ἡ προαιρετική.

εἰ δὲ δεῖ πιστεῦσαι τοῖσ λεχθεῖσιν ἢ ἀπιστῆσαι καὶ πιστεύσαντα ἐρεθισθῆναι ἢ μή, τίσ λέγει; οὐχ ἡ προαιρετική;

ἡ δὲ φραστικὴ αὕτη καὶ καλλωπιστικὴ τῶν ὀνομάτων, εἴ τισ ἄρα ἰδία δύναμισ, τί ἄλλο ποιεῖ ἤ, ὅταν ἐμπέσῃ λόγοσ περί τινοσ, καλλωπίζει τὰ ὀνομάτια καὶ συντίθησιν ὥσπερ οἱ κομμωταὶ τὴν κόμην; πότερον δ’ εἰπεῖν ἄμεινον ἢ σιωπῆσαι καὶ οὕτωσ ἄμεινον ἢ ἐκείνωσ καὶ τοῦτο πρέπον ἢ οὐ πρέπον, καὶ τὸν καιρὸν ἑκάστου καὶ τὴν χρείαν τίσ ἄλλη λέγει ἢ ἡ προαιρετική;

θέλεισ οὖν αὐτὴν παρελθοῦσαν αὑτῆσ καταψηφίσασθαι; 3Τί οὖν;

, φησίν, "εἰ οὕτωσ τὸ πρᾶγμα ἔχει, καὶ δύναται τὸ διακονοῦν κρεῖσσον εἶναι ἐκείνου ᾧ διακονεῖ, ὁ ἵπποσ τοῦ ἱππέωσ ἢ ὁ κύων τοῦ κυνηγοῦ ἢ τὸ ὄργανον τοῦ κιθαριστοῦ ἢ οἱ ὑπηρέται τοῦ βασιλέωσ. " ‐ Τί ἐστι τὸ χρώμενον; προαίρεσισ.

τί ἐπιμελεῖται πάντων; προαίρεσισ. τί ὅλον ἀναιρεῖ τὸν ἄνθρωπον ποτὲ μὲν λιμῷ, ποτὲ δ’ ἀγχόνῃ, ποτὲ δὲ κατὰ κρημνοῦ; προαίρεσισ. εἶτα τούτου τί ἰσχυρότερον ἐν ἀνθρώποισ ἐστίν;

καὶ πῶσ οἱο͂́ν τε τοῦ ἀκωλύτου τὰ κωλυόμενα; τὴν ὁρατικὴν δύναμιν τίνα πέφυκεν ἐμποδίζειν; καὶ προαίρεσισ καὶ ἀπροαίρετα.

τὴν ἀκουστικὴν ταὐτά, τὴν φραστικὴν ὡσαύτωσ. προαίρεσιν δὲ τί ἐμποδίζειν πέφυκεν; ἀπροαίρετον οὐδέν, αὐτὴ δ’ ἑαυτὴν διαστραφεῖσα. διὰ τοῦτο κακία μόνη αὕτη γίνεται ἢ ἀρετὴ μόνη. Εἶτα τηλικαύτη δύναμισ οὖσα καὶ πᾶσι τοῖσ ἄλλοισ ἐπιτεταγμένη παρελθοῦσα ἡμῖν λεγέτω κράτιστον εἶναι τῶν ὄντων τὴν σάρκα.

οὐδὲ εἰ αὐτὴ ἡ σὰρξ ἑαυτὴν ἔλεγεν εἶναι κράτιστον, ἠνέσχετο ἄν τισ αὐτῆσ. νῦν δὲ τί ἐστιν, Ἐπίκουρε, τὸ ταῦτα ἀποφαινόμενον;

τὸ περὶ Τέλουσ συγγεγραφόσ, τὸ τὰ[σ] Φυσικά[σ], τὸ περὶ Κανόνοσ; τὸ τὸν πώγωνα καθεικόσ; τὸ γράφον, ὅτε ἀπέθνῃσκεν, ὅτι "τὴν τελευταίαν ἄγοντεσ ἅμα καὶ μακαρίαν ἡμέραν; " ἡ σὰρξ ἢ ἡ προαίρεσισ;

εἶτα τούτου τι κρεῖσσον ἔχειν ὁμολογεῖσ καὶ οὐ μαίνῃ; οὕτωσ τυφλὸσ ταῖσ ἀληθείαισ καὶ κωφὸσ εἶ; Τί οὖν; ἀτιμάζει τισ τὰσ ἄλλασ δυνάμεισ;

μὴ γένοιτο. λέγει τισ μηδεμίαν εἶναι χρείαν ἢ προαγωγὴν τῆσ προαιρετικῆσ δυνάμεωσ; μὴ γένοιτο. ἀνόητον, ἀσεβέσ, ἀχάριστον πρὸσ τὸν θεόν. ἀλλὰ τὴν ἀξίαν ἑκάστῳ ἀποδίδωσιν. ἔστι γάρ τισ καὶ ὄνου χρεία, ἀλλ’ οὐχ ἡλίκη βοόσ·

ἔστι καὶ κυνόσ, ἀλλ’ οὐχ ἡλίκη οἰκέτου· ἔστι καὶ οἰκέτου, ἀλλ’ οὐχ ἡλίκη τῶν πολιτῶν· ἔστι καὶ τούτων, ἀλλ’ οὐχ ἡλίκη τῶν ἀρχόντων. οὐ μέντοι διὰ τὸ ἄλλα εἶναι κρείττονα καὶ ἣν παρέχει τὰ ἕτερα χρείαν ἀτιμαστέον.

ἔστι τισ ἀξία καὶ τῆσ φραστικῆσ δυνάμεωσ, ἀλλ’ οὐχ ἡλίκη τῆσ προαιρετικῆσ. ὅταν οὖν ταῦτα λέγω, μή τισ οἰέσθω ὅτι ἀμελεῖν ὑμᾶσ ἀξιῶ φράσεωσ·

οὐδὲ γὰρ ὀφθαλμῶν οὐδ’ ὤτων οὐδὲ χειρῶν οὐδὲ ποδῶν οὐδ’ ἐσθῆτοσ οὐδ’ ὑποδημάτων. ἀλλ’ ἄν μου πυνθάνῃ "τί οὖν ἐστι κράτιστον τῶν ὄντων;

, τί εἴπω; τὴν φραστικήν; οὐ δύναμαι· ἀλλὰ τὴν προαιρετικήν, ὅταν ὀρθὴ γένηται. τοῦτο γάρ ἐστι τὸ κἀκείνῃ χρώμενον καὶ ταῖσ ἄλλαισ πάσαισ καὶ μικραῖσ καὶ μεγάλαισ δυνάμεσιν·

τούτου κατορθωθέντοσ ἀγαθὸσ ἄνθρωποσ [ἀγαθὸσ] γίνεται, ἀποτευχθέντοσ κακὸσ ἄνθρωποσ γίνεται· παρ’ ὃ ἀτυχοῦμεν, εὐτυχοῦμεν, μεμφόμεθ’ ἀλλήλουσ, εὐαρεστοῦμεν, ἁπλῶσ ὃ λεληθὸσ μὲν κακοδαιμονίαν ποιεῖται, τυχὸν δ’ ἐπιμελείασ εὐδαιμονίαν.

Τὸ δ’ αἴρειν τὴν δύναμιν τῆσ φραστικῆσ καὶ λέγειν μὴ εἶναι μηδεμίαν ταῖσ ἀληθείαισ οὐ μόνον ἀχαρίστου ἐστὶ πρὸσ τοὺσ δεδωκότασ, ἀλλὰ καὶ δειλοῦ.

ὁ γὰρ τοιοῦτοσ φοβεῖσθαί μοι δοκεῖ, μή, εἴπερ ἐστί τισ δύναμισ κατὰ τὸν τόπον, οὐ δυνηθῶμεν αὐτῆσ καταφρονῆσαι.

τοιοῦτοί εἰσι καὶ οἱ λέγοντεσ μηδεμίαν εἶναι παραλλαγὴν κάλλουσ πρὸσ αἶσχοσ.

εἶτα ὁμοίωσ ἦν κινηθῆναι τὸν Θερσίτην ἰδόντα καὶ τὸν Ἀχιλλέα; ὁμοίωσ τὴν Ἑλένην καὶ ἣν ἔτυχε γυναῖκα; καὶ ταῦτα μωρὰ καὶ ἄγροικα καὶ οὐκ εἰδότων τὴν ἑκάστου φύσιν, ἀλλὰ φοβουμένων μὴ ἄν τισ αἴσθηται τῆσ διαφορᾶσ, εὐθὺσ συναρπασθεὶσ καὶ ἡττηθεὶσ ἀπέλθῃ.

ἀλλὰ τὸ μέγα τοῦτο, ἀπολιπεῖν ἑκάστῳ τὴν αὑτοῦ δύναμιν ἣν ἔχει καὶ ἀπολιπόντα ἰδεῖν τὴν ἀξίαν τῆσ δυνάμεωσ καὶ τὸ κράτιστον τῶν ὄντων καταμαθεῖν καὶ τοῦτο ἐν παντὶ μεταδιώκειν, περὶ τοῦτο ἐσπουδακέναι, πάρεργα τἆλλα πρὸσ τοῦτο πεποιημένον, οὐ μέντοι ἀμελοῦντα οὐδ’ ἐκείνων κατὰ δύναμιν.

καὶ γὰρ ὀφθαλμῶν ἐπιμελητέον, ἀλλ’ οὐχ ὡσ τοῦ κρατίστου, ἀλλὰ καὶ τούτων διὰ τὸ κράτιστον·

ὅτι ἐκεῖνο οὐκ ἄλλωσ ἕξει κατὰ φύσιν εἰ μὴ ἐν τούτοισ εὐλογιστοῦν καὶ τὰ ἕτερα παρὰ τὰ ἕτερα αἱρούμενον. Τί οὖν ἐστι τὸ γινόμενον; οἱο͂ν εἴ τισ ἀπιὼν εἰσ τὴν πατρίδα τὴν ἑαυτοῦ καὶ διοδεύων πανδοκεῖον καλὸν ἀρέσαντοσ αὐτῷ τοῦ πανδοκείου καταμένοι ἐν τῷ πανδοκείῳ.

ἄνθρωπε, ἐπελάθου σου τῆσ προθέσεωσ·

οὐκ εἰσ τοῦτο ὥδευεσ, ἀλλὰ διὰ τούτου. "ἀλλὰ κομψὸν τοῦτο. " πόσα δ’ ἄλλα πανδοκεῖα κομψά, πόσοι δὲ λειμῶνεσ· ἁπλῶσ ὡσ δίοδοσ. τὸ δὲ προκείμενον ἐκεῖνο·

εἰσ τὴν πατρίδα ἐπανελθεῖν, τοὺσ οἰκείουσ ἀπαλλάξαι δέουσ, αὐτὸν τὰ τοῦ πολίτου ποιεῖν, γῆμαι, παιδοποιεῖσθαι, ἄρξαι τὰσ νομιζομένασ ἀρχάσ. οὐ γὰρ τοὺσ κομψοτέρουσ ἡμῖν τόπουσ ἐκλεξόμενοσ ἐλήλυθασ, ἀλλ’ ἐν οἷσ ἐγένου καὶ ὧν κατατέταξαι πολίτησ, ἐν τούτοισ ἀναστραφησόμενοσ.

τοιοῦτόν τι καὶ ἐνταῦθά ἐστι τὸ γινόμενον. ἐπεὶ διὰ λόγου καὶ τοιαύτησ παραδόσεωσ ἐλθεῖν ἐπὶ τὸ τέλειον δεῖ καὶ τὴν αὑτοῦ προαίρεσιν ἐκκαθᾶραι καὶ τὴν δύναμιν τὴν χρηστικὴν τῶν φαντασιῶν ὀρθὴν κατασκευάσαι, ἀνάγκη δὲ τὴν παράδοσιν γίνεσθαι διά τινων θεωρημάτων καὶ διὰ λέξεωσ ποιᾶσ καὶ μετά τινοσ ποικιλίασ καὶ δριμύτητοσ τῶν θεωρημάτων, ὑπ’ αὐτῶν τινεσ τούτων ἁλισκόμενοι καταμένουσιν αὐτοῦ, ὁ μὲν ὑπὸ τῆσ λέξεωσ, ὁ δ’ ὑπὸ συλλογισμῶν, ὁ δ’ ὑπὸ μεταπιπτόντων, ὁ δ’ ὑπ’ ἄλλου τινὸσ τοιούτου πανδοκείου, καὶ προσμείναντεσ κατασήπονται ὡσ παρὰ ταῖσ Σειρῆσιν.

τὸ προκείμενον ἦν σοι κατασκευάσαι σαυτὸν χρηστικὸν ταῖσ προσπιπτούσαισ φαντασίαισ κατὰ φύσιν, ἐν ὀρέξει ἀναπότευκτον, ἐν δ’ ἐκκλίσει ἀπερίπτωτον, μηδέποτ’ ἀτυχοῦντα, μηδέποτε δυστυχοῦντα, ἐλεύθερον, ἀκώλυτον, ἀνανάγκαστον, συναρμόζοντα τῇ τοῦ Διὸσ διοικήσει, ταύτῃ πειθόμενον, ταύτῃ εὐαρεστοῦντα, μηδένα μεμφόμενον, μηδέν’ αἰτιώμενον, δυνάμενον εἰπεῖν τούτουσ τοὺσ στίχουσ ἐξ ὅλησ ψυχῆσ ἄγου δέ μ’, ὦ Ζεῦ, καὶ σύ γ’ ἡ Πεπρωμένη.

εἶτα τοῦτο τὸ προκείμενον ἔχων ἀρέσαντόσ σοι λεξειδίου, ἀρεσάντων θεωρημάτων τινῶν αὐτοῦ καταμένεισ καὶ κατοικεῖν προαιρῇ ἐπιλαθόμενοσ τῶν ἐν οἴκῳ καὶ λέγεισ "ταῦτα κομψά ἐστιν";

τίσ γὰρ λέγει μὴ εἶναι αὐτὰ κομψά; ἀλλ’ ὡσ δίοδον, ὡσ πανδοκεῖα.

τί γὰρ κωλύει φράζοντα ὡσ Δημοσθένησ ἀτυχεῖν; τί δὲ κωλύει συλλογισμοὺσ ἀναλύοντα ὡσ Χρύσιπποσ ἄθλιον εἶναι, πενθεῖν, φθονεῖν, ἁπλῶσ ταράσσεσθαι, κακοδαιμονεῖν; οὐδὲ ἕν.

ὁρᾷσ οὖν ὅτι πανδοκεῖα ἦν ταῦτα οὐδενὸσ ἄξια, τὸ δὲ προκείμενον ἄλλο ἦν. ταῦτα ὅταν λέγω πρόσ τινασ, οἰόνταί με καταβάλλειν τὴν περὶ τὸ λέγειν ἐπιμέλειαν ἢ τὴν περὶ τὰ θεωρήματα.

ἐγὼ δ’ οὐ ταύτην καταβάλλω, ἀλλὰ τὸ περὶ ταῦτ’ ἀκαταληκτικῶσ ἔχειν καὶ ἐνταῦθα τίθεσθαι τὰσ αὑτῶν ἐλπίδασ. εἴ τισ τοῦτο παριστὰσ βλάπτει τοὺσ ἀκούοντασ, κἀμὲ τίθεσθε ἕνα τῶν βλαπτόντων.

οὐ δύναμαι δ’ ἄλλο βλέπων τὸ κράτιστον καὶ τὸ κυριώτατον ἄλλο λέγειν εἶναι, ἵν’ ὑμῖν χαρίσωμαι.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Epictetus, Works, book 2, Περὶ τῆσ τοῦ λέγειν δυνάμεωσ.

(에픽테토스, Works, book 2, Περὶ τῆσ τοῦ λέγειν δυνάμεωσ.)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION