Epictetus, Works, book 2, Περὶ τοῦ ἀγωνιᾶν.

(에픽테토스, Works, book 2, Περὶ τοῦ ἀγωνιᾶν.)

Ὅταν ἀγωνιῶντα ἴδω ἄνθρωπον, λέγω· οὗτοσ τί ποτε θέλει; εἰ μὴ τῶν οὐκ ἐφ’ αὑτῷ τι ἤθελεν, πῶσ ἂν ἔτι ἠγωνία; διὰ τοῦτο καὶ ὁ κιθαρῳδὸσ μόνοσ μὲν ᾄδων οὐκ ἀγωνιᾷ, εἰσ θέατρον δ’ εἰσερχόμενοσ, κἂν λίαν εὔφωνοσ ᾖ καὶ καλῶσ κιθαρίζῃ·

οὐ γὰρ ᾆσαι μόνον θέλει καλῶσ, ἀλλὰ καὶ εὐδοκιμῆσαι, τοῦτο δ’ οὐκέτι ἐστὶν ἐπ’ αὐτῷ. λοιπὸν οὗ μὲν ἡ ἐπιστήμη αὐτῷ πρόσεστιν, ἐκεῖ τὸ θάρσοσ·

φέρε ὃν θέλεισ ἰδιώτην καὶ οὐκ ἐπιστρέφεται· ὅπου δ’ οὐκ οἶδεν οὐδὲ μεμελέτηκεν, ἐκεῖ ἀγωνιᾷ. τί δ’ ἔστι τοῦτο;

οὐκ οἶδεν, τί ἐστιν ὄχλοσ οὐδὲ τί ὄχλου ἔπαινοσ· ἀλλὰ τὴν νήτην μὲν τύπτειν ἔμαθεν καὶ τὴν ὑπάτην, ἔπαινοσ δ’ ὁ παρὰ τῶν πολλῶν τί ἐστι καὶ τίνα δύναμιν ἔχει ἐν βίῳ οὔτε οἶδεν οὔτε μεμελέτηκεν αὐτό. ἀνάγκη λοιπὸν τρέμειν καὶ ὠχριᾶν.

κιθαρῳδὸν μὲν οὖν οὐ δύναμαι εἰπεῖν μὴ εἶναι, ὅταν ἴδω τινὰ φοβούμενον, ἄλλο δέ τι δύναμαι εἰπεῖν καὶ οὐδὲ ἕν, ἀλλὰ πολλά. καὶ πρῶτον πάντων ξένον αὐτὸν καλῶ καὶ λέγω·

οὗτοσ ὁ ἄνθρωποσ οὐκ οἶδεν ποῦ τῆσ γῆσ ἐστιν, ἀλλ’ ἐκ τοσούτου χρόνου ἐπιδημῶν ἀγνοεῖ τοὺσ νόμουσ τῆσ πόλεωσ καὶ τὰ ἔθη καὶ τί ἔξεστι καὶ τί οὐκ ἔξεστιν. ἀλλ’ οὐδὲ νομικόν τινα παρέλαβεν πώποτε τὸν ἐροῦντα αὐτῷ καὶ ἐξηγησόμενον τὰ νόμιμα· ἀλλὰ διαθήκην μὲν οὐ γράφει μὴ εἰδὼσ πῶσ δεῖ γράφειν ἢ παραλαβὼν τὸν εἰδότα οὐδ’ ἐγγύην ἄλλωσ σφραγίζεται ἢ ἀσφάλειαν γράφει, ὀρέξει δὲ χρῆται δίχα νομικοῦ καὶ ἐκκλίσει καὶ ὁρμῇ καὶ ἐπιβολῇ καὶ προθέσει.

πῶσ δίχα νομικοῦ;

οὐκ οἶδεν ὅτι θέλει τὰ μὴ διδόμενα καὶ οὐ θέλει τὰ ἀναγκαῖα καὶ οὐκ οἶδεν οὔτε τὰ ἴδια οὔτε τὰ ἀλλότρια. εἰ δέ γ’ ᾔδει, οὐδέποτ’ ἂν ἐνεποδίζετο, οὐδέποτ’ ἐκωλύετο, οὐκ ἂν ἠγωνία. πῶσ γὰρ οὔ;

φοβεῖταί τισ οὖν ὑπὲρ τῶν μὴ κακῶν; ‐ Οὔ. ‐ Τί δ’; ὑπὲρ τῶν κακῶν μέν, ἐπ’ αὐτῷ δ’ ὄντων ὥστε μὴ συμβῆναι; ‐ Οὐδαμῶσ.

‐ Εἰ οὖν τὰ μὲν ἀπροαίρετα οὔτ’ ἀγαθὰ οὔτε κακά, τὰ προαιρετικὰ δὲ πάντα ἐφ’ ἡμῖν καὶ οὔτ’ ἀφελέσθαι τισ ἡμῶν αὐτὰ δύναται οὔτε περιποιῆσαι ἃ οὐ θέλομεν αὐτῶν, ποῦ ἔτι τόποσ ἀγωνίασ; ἀλλὰ περὶ τοῦ σωματίου ἀγωνιῶμεν, ὑπὲρ τοῦ κτησιδίου, περὶ τοῦ τί δόξει τῷ Καίσαρι, περὶ τῶν ἔσω δ’ οὐδενόσ.

μή τι περὶ τοῦ μὴ ψεῦδοσ ὑπολαβεῖν; ‐ Οὔ· ἐπ’ ἐμοὶ γάρ ἐστιν. ‐ Μή τι τοῦ ὁρμῆσαι παρὰ φύσιν; ‐ Οὐδὲ περὶ τούτου. 3.

χρῶμα γὰρ οὐ μεταβάλλει οὐδὲν ἄλλο οὐδὲ τρόμον ποιεῖ οὐδὲ ψόφον τῶν ὀδόντων οὐδὲ μετοκλάζει καὶ ἐπ’ ἀμφοτέρουσ πόδασ ἵζει. διὰ τοῦτο Ζήνων μὲν Ἀντιγόνῳ μέλλων ἐντυγχάνειν οὐκ ἠγωνία·

ἃ γὰρ οὗτοσ ἐθαύμαζεν, τούτων οὐδενὸσ εἶχεν ἐκεῖνοσ ἐξουσίαν, ὧν δ’ εἶχεν ἐκεῖνοσ οὐκ ἐπεστρέφετο οὗτοσ· Ἀντίγονοσ δὲ Ζήνωνι μέλλων ἐντυγχάνειν ἠγωνία, καὶ εἰκότωσ·

ἤθελε γὰρ ἀρέσκειν αὐτῷ, τοῦτο δ’ ἔξω ἔκειτο· οὗτοσ δ’ ἐκείνῳ οὐκ ἤθελεν, οὐδὲ γὰρ ἄλλοσ τισ τεχνίτησ τῷ ἀτέχνῳ. Ἐγώ σοι ἀρέσαι θέλω; ἀντὶ τίνοσ;

οἶδασ γὰρ τὰ μέτρα, καθ’ ἃ κρίνεται ἄνθρωποσ ὑπ’ ἀνθρώπου; μεμέλ[ετ]ηκέ σοι γνῶναι, τί ἐστιν ἀγαθὸσ ἄνθρωποσ καὶ τί κακὸσ καὶ πῶσ ἑκάτερον γίγνεται; διὰ τί οὖν σὺ αὐτὸσ ἀγαθὸσ οὐκ εἶ; ‐ Πῶσ, φησίν, οὐκ εἰμί;

‐ Ὅτι οὐδεὶσ ἀγαθὸσ πενθεῖ οὐδὲ στενάζει, οὐδεὶσ οἰμώζει, οὐδεὶσ ὠχριᾷ καὶ τρέμει οὐδὲ λέγει "πῶσ μ’ ἀποδέξεται, πῶσ μου ἀκούσει; " ἀνδράποδον, ὡσ ἂν αὐτῷ δοκῇ.

τί οὖν σοὶ μέλει περὶ τῶν ἀλλοτρίων; νῦν οὐκ ἐκείνου ἁμάρτημά ἐστι τὸ κακῶσ ἀποδέξασθαι τὰ παρὰ σοῦ; ‐ Πῶσ γὰρ οὔ; ‐ Δύναται δ’ ἄλλου μὲν εἶναι ἁμάρτημα, ἄλλου δὲ κακόν; ‐ Οὔ. ‐ Τί οὖν ἀγωνιᾷσ ὑπὲρ τῶν ἀλλοτρίων; ‐ Ναί·

ἀλλ’ ἀγωνιῶ, πῶσ ἐγὼ αὐτῷ λαλήσω. ‐ Εἶτ’ οὐκ ἔξεστι γὰρ ὡσ θέλεισ αὐτῷ λαλῆσαι; ‐ Ἀλλὰ δέδοικα μὴ ἐκκρουσθῶ. ‐ Μή τι γράφειν μέλλων τὸ Δίωνοσ ὄνομα δέδοικασ μὴ ἐκκρουσθῇσ;

ὅτι πᾶσα τέχνη ἰσχυρόν τι ἔχει καὶ θαρραλέον ἐν τοῖσ ἑαυτῆσ. ‐ Οὐδαμῶσ. ‐ Τί τὸ αἴτιον; οὐχ ὅτι μεμελέτηκασ γράφειν; ‐ Πῶσ γὰρ οὔ; ‐ Τί δ’; ἀναγιγνώσκειν μέλλων οὐχ ὡσαύτωσ ἂν εἶχεσ; ‐ Ὡσαύτωσ. ‐ Τί τὸ αἴτιον; λαλεῖν οὖν οὐ μεμελέτηκασ;

καὶ τί ἄλλο ἐμελέτασ ἐν τῇ σχολῇ; ‐ Συλλογισμοὺσ καὶ μεταπίπτοντασ. ‐ Ἐπὶ τί; οὐχ ὥστε ἐμπείρωσ διαλέγεσθαι; τὸ δ’ ἐμπείρωσ ἐστὶν οὐχὶ εὐκαίρωσ καὶ ἀσφαλῶσ καὶ συνετῶσ, ἔτι δ’ ἀπταίστωσ καὶ ἀπαραποδίστωσ, ἐπὶ πᾶσι δὲ τούτοισ τεθαρρηκότωσ; ‐ Ναί. ‐ Ἱππεὺσ οὖν ὢν εἰσ πεδίον ἐληλυθὼσ πρὸσ πεζὸν ἀγωνιᾶσ, ὅπου σὺ μεμελέτηκασ, ἐκεῖνοσ δ’ ἀμελέτητόσ ἐστιν;

‐ Ναί· ἀλλὰ ἐξουσίαν ἔχει ἀποκτεῖναί με. ‐ Λέγε οὖν τὰ ἀληθῆ, δύστηνε, καὶ μὴ ἀλαζονεύου μηδὲ φιλόσοφοσ εἶναι ἀξίου μηδὲ ἀγνόει σου τοὺσ κυρίουσ, ἀλλὰ μέχρισ ἂν ἔχῃσ ταύτην τὴν λαβὴν τὴν ἀπὸ τοῦ σώματοσ, ἀκολούθει παντὶ τῷ ἰσχυροτέρῳ.

λέγειν δὲ Σωκράτησ ἐμελέτα ὁ πρὸσ τοὺσ τυράννουσ οὕτωσ διαλεγόμενοσ, ὁ πρὸσ τοὺσ δικαστάσ, ὁ ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ.

λέγειν Διογένησ μεμελετήκει ὁ πρὸσ Ἀλέξανδρον οὕτωσ λαλῶν, ὁ πρὸσ Φίλιππον, ὁ πρὸσ τοὺσ πειρατάσ, ὁ πρὸσ τὸν ὠνησάμενον αὐτόν ἐκείνοισ, οἷσ μεμέλ[ετ]ηκεν, τοῖσ θαρροῦσι· σὺ δ’ ἐπὶ τὰ σαυτοῦ βάδιζε καὶ ἐκείνων ἀποστῇσ μηδέποτε·

εἰσ τὴν γωνίαν ἀπελθὼν κάθησο καὶ πλέκε συλλογισμοὺσ καὶ ἄλλῳ πρότεινε· οὐκ ἔστι δ’ ἐν σοὶ πόλεοσ ἡγεμὼν ἀνήρ.

상위

Works

목록

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION