헬라어 문장 검색 - ΕπιξτέΩορκσ́04́16́

(에픽테토스, Works, book 2, Ὅτι οὐ μελετῶμεν χρῆσθαι τοῖσ περὶ ἀγαθῶν καὶ κακῶν δόγμασιν.)

Ποῦ τὸ ἀγαθόν; ‐ Ἐν προαιρέσει. ‐ Ποῦ τὸ κακόν; ‐ Ἐν προαιρέσει. ‐ Ποῦ τὸ οὐδέτερον; ‐ Ἐν τοῖσ ἀπροαιρέτοισ. ‐ Τί οὖν;

μέμνηταί τισ ἡμῶν ἔξω τούτων τῶν λόγων; μελετᾷ τισ αὐτὸσ ἐφ’ αὑτοῦ τοῦτον τὸν τρόπον ἀποκρίνεσθαι τοῖσ πράγμασιν ὡσ ἐπὶ τῶν ἐρωτημάτων· "ἆρά γε ἡμέρα ἐστίν; "ναί. " "τί δέ; νύξ ἐστιν; "οὔ. " "τί δ’; ἄρτιοί εἰσιν οἱ ἀστέρεσ; "οὐκ ἔχω λέγειν. " ὅταν σοι προφαίνηται ἀργύριον, μεμελέτηκασ ἀποκρίνεσθαι τὴν δέουσαν ἀπόκρισιν, ὅτι "οὐκ ἀγαθόν";

ἤσκηκασ ἐν ταύταισ ταῖσ ἀποκρίσεσιν ἢ πρὸσ μόνα· τὰ σοφίσματα; τί οὖν θαυμάζεισ, εἰ, ὅπου μὲν μεμελέτηκασ, ἐκεῖ κρείττων γένῃ σεαυτοῦ, ὅπου δ’ ἀμελετήτωσ ἔχεισ, ἐκεῖ δ’ ὁ αὐτὸσ διαμένεισ;

ἐπεὶ διὰ τί ὁ ῥήτωρ εἰδὼσ ὅτι γέγραφε καλῶσ, ὅτι ἀνείληφε τὰ γεγραμμένα, φωνὴν εἰσφέρων ἡδεῖαν ὅμωσ ἔτι ἀγωνιᾷ;

ὅτι οὐκ ἀρκεῖται τῷ μελετῆσαι. τί οὖν θέλει[σ];

ἐπαινεθῆναι ὑπὸ τῶν παρόντων. πρὸσ μὲν οὖν τὸ δύνασθαι μελετᾶν ἤσκηται, πρὸσ ἔπαινον δὲ καὶ ψόγον οὐκ ἤσκηται. πότε γὰρ ἤκουσεν παρά τινοσ, τί ἐστιν ἔπαινοσ, τί ἐστι ψόγοσ, τίσ ἑκατέρου φύσισ;

τοὺσ ποίουσ τῶν ἐπαίνων διωκτέον ἢ τοὺσ ποίουσ τῶν ψόγων φευκτέον; πότε δ’ ἐμελέτησεν ταύτην τὴν μελέτην ἀκόλουθον τούτοισ τοῖσ λόγοισ; τί οὖν ἔτι θαυμάζεισ, εἰ, ὅπου μὲν ἔμαθεν, ἐκεῖ διαφέρει τῶν ἄλλων, ὅπου δ’ οὐ μεμελέτηκεν, ἐκεῖ τοῖσ πολλοῖσ ὁ αὐτόσ ἐστιν;

ὡσ ὁ κιθαρῳδὸσ οἶδεν κιθαρίζειν, ᾄδει καλῶσ, στατὸν ἔχει καλὸν καὶ ὅμωσ εἰσερχόμενοσ τρέμει·

ταῦτα γὰρ οἶδεν, ὄχλοσ δὲ τί ἐστιν οὐκ οἶδεν οὐδ’ ὄχλου βοὴ οὐδὲ κατάγελωσ. ἀλλ’ οὐδ’ αὐτὸ τὸ ἀγωνιᾶν τί ἐστιν οἶδεν, πότερον ἡμέτερον ἔργον ἐστὶν ἢ ἀλλότριον, ἔστιν αὐτὸ παῦσαι ἢ οὐκ ἔστιν.

διὰ τοῦτο ἐὰν μὲν ἐπαινεθῇ, φυσηθεὶσ ἐξῆλθεν· ἐὰν δὲ καταγελασθῇ, τὸ φυσημάτιον ἐκεῖνο ἐκεντήθη καὶ προσεκάθισεν. Τοιοῦτόν τι καὶ ἡμεῖσ πάσχομεν. τίνα θαυμάζομεν;

τὰ ἐκτόσ. περὶ τίνα σπουδάζομεν; περὶ τὰ ἐκτόσ. εἶτ’ ἀποροῦμεν, πῶσ φοβούμεθα ἢ πῶσ ἀγωνιῶμεν; τί οὖν ἐνδέχεται, ὅταν τὰ ἐπιφερόμενα κακὰ ἡγώμεθα;

οὐ δυνάμεθα μὴ φοβεῖσθαι, οὐ δυνάμεθα μὴ ἀγωνιᾶν. εἶτα λέγομεν "κύριε ὁ θεόσ, πῶσ μὴ ἀγωνιῶ;

μωρέ, χεῖρασ οὐκ ἔχεισ; οὐκ ἐποίησέν σοι αὐτὰσ ὁ θεόσ; εὔχου νῦν καθήμενοσ, ὅπωσ αἱ μύξαι σου μὴ ῥέωσιν· ἀπόμυξαι μᾶλλον καὶ μὴ ἐγκάλει. τί οὖν;

ἐνταῦθά σοι οὐδὲν δέδωκεν; οὐ δέδωκέ σοι καρτερίαν, οὐ δέδωκέ σοι μεγαλοψυχίαν, οὐ δέδωκεν ἀνδρείαν; τηλικαύτασ ἔχων χεῖρασ ἔτι ζητεῖσ τὸν ἀπομύξοντα; ἀλλ’ οὐδὲ μελετῶμεν ταῦτα οὐδ’ ἐπιστρεφόμεθα.

ἐπεὶ δότε μοι ἕνα, ᾧ μέλει πῶσ τι ποιήσῃ, ὃσ ἐπιστρέφεται οὐ τοῦ τυχεῖν τινοσ, ἀλλὰ τῆσ ἐνεργείασ τῆσ αὑτοῦ· τίσ περιπατῶν τῆσ ἐνεργείασ τῆσ αὑτοῦ ἐπιστρέφεται; τίσ βουλευόμενοσ αὐτῆσ τῆσ βουλῆσ, οὐχὶ δὲ τοῦ τυχεῖν ἐκείνου περὶ οὗ βουλεύεται; κἂν μὲν τύχῃ, ἐπῆρται καὶ λέγει "πῶσ γὰρ ἡμεῖσ καλῶσ ἐβουλευσάμεθα;

οὐκ ἔλεγόν σοι, ἀδελφέ, ὅτι ἀδύνατόν ἐστιν ἡμῶν τι σκεψαμένων μὴ οὕτωσ ἐκβῆναι; ἂν δ’ ἑτέρωσ χωρήσῃ, τεταπείνωται τάλασ, οὐχ εὑρίσκει οὐδὲ τί εἴπῃ περὶ τῶν γεγονότων. τίσ ἡμῶν τούτου ἕνεκα μάντιν παρέλαβεν; τίσ ἡμῶν οὐκ ἐνεκοιμήθη ὑπὲρ ἐνεργείασ;

τίσ; ἕνα μοι δότε, ἵνα ἴδω τοῦτον, ὃν ἐκ πολλοῦ χρόνου ζητῶ, τὸν ταῖσ ἀληθείαισ εὐγενῆ καὶ εὐφυᾶ· εἴτε νέον εἴτε πρεσβύτερον, δότε. Τί οὖν ἔτι θαυμάζομεν εἰ περὶ μὲν τὰσ ὕλασ τετρίμμεθα, ἐν δὲ ταῖσ ἐνεργείαισ ταπεινοί, ἀσχήμονεσ, οὐδενὸσ ἄξιοι, δειλοί, ἀταλαίπωροι, ὅλοι ἀτυχήματα;

οὐ γὰρ μεμέληκεν ἡμῖν οὐδὲ μελετῶμεν. εἰ δὲ μὴ τὸν θάνατον ἢ τὴν φυγὴν ἐφοβούμεθα, ἀλλὰ τὸν φόβον, ἐμελετῶμεν ἂν ἐκείνοισ μὴ περιπίπτειν ἃ φαίνεται ἡμῖν κακά.

νῦν δ’ ἐν μὲν τῇ σχολῇ γοργοὶ καὶ κατάγλωσσοι, κἂν ζητημάτιον ἐμπέσῃ περί τινοσ τούτων, ἱκανοὶ τὰ ἑξῆσ ἐπελθεῖν·

ἕλκυσον δ’ εἰσ χρῆσιν καὶ εὑρήσεισ τάλανασ ναυαγούσ. προσπεσέτω φαντασία ταρακτικὴ καὶ γνώσῃ, τί ἐμελετῶμεν καὶ πρὸσ τί ἐγυμναζόμεθα. λοιπὸν ὑπὸ τῆσ ἀμελετησίασ προσεπισωρεύομεν ἀεί τινα καὶ προσπλάσσομεν μείζονα τῶν καθεστώτων.

εὐθὺσ ἐγώ, ὅταν πλέω, κατακύψασ εἰσ τὸν βυθὸν ἢ τὸ πέλαγοσ περιβλεψάμενοσ καὶ μὴ ἰδὼν γῆν ἐξίσταμαι καὶ φανταζόμενοσ, ὅτι ὅλον με δεῖ τὸ πέλαγοσ τοῦτο ἐκπιεῖν, ἂν ναυαγήσω, οὐκ ἐπέρχεταί μοι, ὅτι μοι τρεῖσ ξέσται ἀρκοῦσιν. τί οὖν με ταράσσει;

τὸ πέλαγοσ; οὔ, ἀλλὰ τὸ δόγμα. πάλιν ὅταν σεισμὸσ γένηται, φαντάζομαι ὅτι ἡ πόλισ ἐπιπίπτειν μοι μέλλει·

οὐ γὰρ ἀρκεῖ μικρὸν λιθάριον, ἵν’ ἔξω μου τὸν ἐγκέφαλον βάλῃ; Τίνα οὖν ἐστι τὰ βαροῦντα καὶ ἐξιστάντα ἡμᾶσ; τίνα γὰρ ἄλλα ἢ τὰ δόγματα;

τὸν γὰρ ἐξιόντα καὶ ἀπαλλαττόμενον τῶν συνήθων καὶ ἑταίρων καὶ τόπων καὶ συναναστροφῆσ τί ἐστι τὸ βαροῦν ἄλλο ἢ δόγμα; τὰ γοῦν παιδία εὐθὺσ ὅταν κλαύσῃ μικρὰ τῆσ τιτθῆσ ἀπελθούσησ, πλακούντιον λαβόντα ἐπιλέλησται.

θέλεισ οὖν καὶ ἡμεῖσ τοῖσ παιδίοισ ὁμοιῶμεν;

οὔ, νὴ τὸν Δία. οὐ γὰρ ὑπὸ πλακουντίου τοῦτο πάσχειν ἀξιῶ, ἀλλ’ ὑπὸ δογμάτων ὀρθῶν. τίνα δ’ ἐστὶ ταῦτα;

ἃ δεῖ τὸν ἄνθρωπον ὅλην τὴν ἡμέραν μελετῶντα μηδενὶ προσπάσχειν τῶν ἀλλοτρίων, μηθ’ ἑταίρῳ μήτε τόπῳ μήτε γυμνασίοισ, ἀλλὰ μηδὲ τῷ σώματι τῷ αὑτοῦ, μεμνῆσθαι δὲ τοῦ νόμου καὶ τοῦτον πρὸ ὀφθαλμῶν ἔχειν. τίσ δ’ ὁ νόμοσ ὁ θεῖοσ; τὰ ἴδια τηρεῖν, τῶν ἀλλοτρίων μὴ ἀντιποιεῖσθαι, ἀλλὰ διδομένοισ μὲν χρῆσθαι, μὴ διδόμενα δὲ μὴ ποθεῖν, ἀφαιρουμένου δέ τινοσ ἀποδιδόναι εὐλύτωσ καὶ αὐτόθεν, χάριν εἰδότα οὗ ἐχρήσατο χρόνου, εἰ θέλεισ μὴ κλάειν τὴν τιτθὴν καὶ μάμμην.

τί γὰρ διαφέρει, τίνοσ ἥττων ἐστὶ καὶ ἐκ τίνοσ κρέμαται;

τί κρείττων εἶ τοῦ διὰ κοράσιον κλάοντοσ, εἰ διὰ γυμνασίδιον καὶ στωίδια καὶ νεανισκάρια καὶ τοιαύτην διατριβὴν πενθεῖσ; ἄλλοσ ἐλθὼν ὅτι οὐκέτι τὸ τῆσ Δίρκησ ὕδωρ πίνειν μέλλει.

τὸ γὰρ Μάρκιον χεῖρόν ἐστι τοῦ τῆσ Δίρκησ; "ἀλλ’ ἐκεῖνό μοι σύνηθεσ ἦν. " καὶ τοῦτο πάλιν ἔσται σοι σύνηθεσ.

εἶτ’ ἂν μὲν τοιούτῳ προσπάθῃσ, καὶ τοῦτο πάλιν κλαῖε καὶ ζήτει στίχον ὅμοιον τῷ Εὐριπίδου ποιῆσαι θερμάσ τε τὰσ Νέρωνοσ Μάρκιόν θ’ ὕδωρ. ἴδε πῶσ τραγῳδία γίνεται, ὅταν εἰσ μωροὺσ ἀνθρώπουσ πράγματα τὰ τυγχάνοντ’ ἐμπέσῃ. " 3Πότε οὖν Ἀθήνασ πάλιν ὄψομαι καὶ τὴν ἀκρόπολιν; τάλασ, οὐκ ἀρκεῖ σοι ἃ βλέπεισ καθ’ ἡμέραν;

κρεῖττόν τι ἔχεισ ἢ μεῖζον ἰδεῖν τοῦ ἡλίου, τῆσ σελήνησ, τῶν ἄστρων, τῆσ γῆσ ὅλησ, τῆσ θαλάσσησ; εἰ δὲ δὴ παρακολουθεῖσ τῷ διοικοῦντι τὰ ὅλα κἀκεῖνον ἐν σαυτῷ περιφέρεισ, ἔτι ποθεῖσ λιθάρια καὶ πέτραν κομψήν;

ὅταν οὖν μέλλῃσ ἀπολιπεῖν αὐτὸν τὸν ἥλιον καὶ τὴν σελήνην, τί ποιήσεισ; κλαύσεισ καθήμενοσ ὡσ τὰ παιδία;

τί οὖν ἐν τῇ σχολῇ ἐποίεισ, τί ἤκουεσ, τί ἐμάνθανεσ; τί σαυτὸν φιλόσοφον ἐπέγραφεσ ἐξὸν τὰ ὄντα ἐπιγράφειν; ὅτι "εἰσαγωγὰσ ἔπραξά[σ] τινασ καὶ Χρυσίππεια ἀνέγνων, φιλοσόφου δ’ οὐδὲ θύραν παρῆλθον. ποῦ γάρ μοι μέτεστι τούτου τοῦ πράγματοσ, οὗ Σωκράτει μετῆν τῷ οὕτωσ ἀποθανόντι, οὕτωσ ζήσαντι;

οὗ Διογένει μετῆν; ὅτι τὸν δεῖνα οὐ μέλλει βλέπειν οὐδὲ τὴν δεῖνα οὐδ’ ἐν Ἀθήναισ ἔσεσθαι ἢ ἐν Κορίνθῳ, ἀλλ’, ἂν οὕτωσ τύχῃ, ἐν Σούσοισ ἢ ἐν Ἐκβατάνοισ;

ᾧ γὰρ ἔξεστιν ἐξελθεῖν, ὅταν θέλῃ, τοῦ συμποσίου καὶ μηκέτι παίζειν, ἔτι οὗτοσ ἀνιᾶται μένων;

οὐχὶ δ’ ὡσ παιδιᾷ παραμένει, μέχρισ ἂν ψυχαγωγῆται; ταχύ γ’ ἂν ὁ τοιοῦτοσ ὑπομείναι φυγήν τινα φυγεῖν εἰσ ἅπαντα ἢ τὴν ἐπὶ θανάτῳ κατακριθείσ.

Οὐ θέλεισ ἤδη ὡσ τὰ παιδία ἀπογαλακτισθῆναι καὶ ἅπτεσθαι τροφῆσ στερεωτέρασ μηδὲ κλάειν μάμμασ καὶ τιτθάσ, γραῶν ἀποκλαύματα;

"ἀλλ’ ἐκείνασ ἀπαλλασσόμενοσ ἀνιάσω.

" σὺ αὐτὰσ ἀνιάσεισ; οὐδαμῶσ, ἀλλ’ ὅπερ καὶ σέ, τὸ δόγμα. τί οὖν ἔχεισ ποιῆσαι; ἔξελε, τὸ δ’ ἐκείνων, ἂν εὖ ποιῶσιν, αὐταὶ ἐξελοῦσιν· εἰ δὲ μή, οἰμώξουσι δι’ αὑτάσ. ἄνθρωπε, τὸ λεγόμενον τοῦτο ἀπονοήθητι ἤδη ὑπὲρ εὐροίασ, ὑπὲρ ἐλευθερίασ, ὑπὲρ μεγαλοψυχίασ.

ἀνάτεινόν ποτε τὸν τράχηλον ὡσ ἀπηλλαγμένοσ δουλείασ, τόλμησον ἀναβλέψασ πρὸσ τὸν θεὸν εἰπεῖν ὅτι "χρῶ μοι λοιπὸν εἰσ ὃ ἂν θέλῃσ· ὁμογνωμονῶ σοι, [ἰ]σόσ εἰμι·

οὐδὲν παραιτοῦμαι τῶν σοὶ δοκούντων· ὅπου θέλεισ, ἄγε· ἣν θέλεισ ἐσθῆτα περίθεσ. ἄρχειν με θέλεισ, ἰδιωτεύειν, μένειν, φεύγειν, πένεσθαι, πλουτεῖν; ἐγώ σοι ὑπὲρ ἁπάντων τούτων πρὸσ τοὺσ ἀνθρώπουσ ἀπολογήσομαι· δείξω τὴν ἑκάστου φύσιν οἱά ἐστίν. " οὔ·

ἀλλ’ ἐν βοὸσ κοιλίᾳ καθήμενοσ ἐκδέχου σου τὴν μάμμην, μέχρισ σε χορτάσῃ.

ὁ Ἡρακλῆσ εἰ τοῖσ ἐν οἴκῳ παρεκάθητο, τίσ ἂν ἦν; Εὐρυσθεὺσ καὶ οὐχὶ Ἡρακλῆσ. ἄγε, πόσουσ δὲ περιερχόμενοσ τὴν οἰκουμένην συνήθεισ ἔσχεν, φίλουσ; ἀλλ’ οὐδὲν φίλτερον τοῦ θεοῦ· διὰ τοῦτο ἐπιστεύθη Διὸσ υἱὸσ εἶναι καὶ ἦν. ἐκείνῳ τοίνυν πειθόμενοσ περιῄει καθαίρων ἀδικίαν καὶ ἀνομίαν. ἀλλ’ οὐκ εἶ Ἡρακλῆσ καὶ οὐ δύνασαι καθαίρειν τὰ ἀλλότρια κακά, ἀλλ’ οὐδὲ Θησεύσ, ἵνα τὰ τῆσ Ἀττικῆσ καθάρῃσ·

τὰ σαυτοῦ κάθαρον. ἐντεῦθεν ἐκ τῆσ διανοίασ ἔκβαλε ἀντὶ Προκρούστου καὶ Σκίρωνοσ λύπην, φόβον, ἐπιθυμίαν, φθόνον, ἐπιχαιρεκακίαν, φιλαργυρίαν, μαλακίαν, ἀκρασίαν. ταῦτα δ’ οὐκ ἔστιν ἄλλωσ ἐκβαλεῖν, εἰ μὴ πρὸσ μόνον τὸν θεὸν ἀποβλέποντα, ἐκείνῳ μόνῳ προσπεπονθότα, τοῖσ ἐκείνου προστάγμασι καθωσιωμένον.

ἂν δ’ ἄλλο τι θέλῃσ, οἰμώζων καὶ στένων ἀκολουθήσεισ τῷ ἰσχυροτέρῳ ἔξω ζητῶν ἀεὶ τὴν εὔροιαν καὶ μηδέποτ’ εὐροεῖν δυνάμενοσ. ἐκεῖ γὰρ αὐτὴν ζητεῖσ, οὗ μή ἐστιν, ἀφεὶσ ἐκεῖ ζητεῖν, ὅπου ἐστίν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Epictetus, Works, book 2, Ὅτι οὐ μελετῶμεν χρῆσθαι τοῖσ περὶ ἀγαθῶν καὶ κακῶν δόγμασιν.

(에픽테토스, Works, book 2, Ὅτι οὐ μελετῶμεν χρῆσθαι τοῖσ περὶ ἀγαθῶν καὶ κακῶν δόγμασιν.)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION