Xenophon, Memorabilia, Ἀπομνημονευμάτων Β, chapter 2

(크세노폰, Memorabilia, Ἀπομνημονευμάτων Β, chapter 2)

αἰσθόμενοσ δέ ποτε Λαμπροκλέα τὸν πρεσβύτατον υἱὸν αὐτοῦ πρὸσ τὴν μητέρα χαλεπαίνοντα, εἰπέ μοι, ἔφη, ὦ παῖ, οἶσθά τινασ ἀνθρώπουσ ἀχαρίστουσ καλουμένουσ; καὶ μάλα, ἔφη ὁ νεανίσκοσ. καταμεμάθηκασ οὖν τοὺσ τί ποιοῦντασ τὸ ὄνομα τοῦτο ἀποκαλοῦσιν; ἔγωγ’, ἔφη· τοὺσ γὰρ εὖ παθόντασ, ὅταν δυνάμενοι χάριν ἀποδοῦναι μὴ ἀποδῶσιν, ἀχαρίστου καλοῦσιν. οὐκοῦν δοκοῦσί σοι ἐν τοῖσ ἀδίκοισ καταλογίζεσθαι τοὺσ ἀχαρίστουσ; ἔμοιγε, ἔφη.

ἤδη δέ ποτ’ ἐσκέψω εἰ ἄρα, ὥσπερ τὸ ἀνδραποδίζεσθαι τοὺσ μὲν φίλουσ ἄδικον εἶναι δοκεῖ, τοὺσ δὲ πολεμίουσ δίκαιον εἶναι, οὕτω καὶ τὸ ἀχαριστεῖν πρὸσ μὲν τοὺσ φίλουσ ἄδικόν ἐστι, πρὸσ δὲ τοὺσ πολεμίουσ δίκαιον; καὶ μάλα, ἔφη· καὶ δοκεῖ μοι, ὑφ’ οὗ ἄν τισ εὖ παθὼν εἴτε φίλου εἴτε πολεμίου μὴ πειρᾶται χάριν ἀποδιδόναι, ἄδικοσ εἶναι. οὐκοῦν, εἴ γ’ οὕτωσ ἔχει τοῦτο, εἰλικρινήσ τισ ἂν εἰή ἀδικία ἡ ἀχαριστία;

συνωμολόγει. οὐκοῦν ὅσῳ ἄν τισ μείζω ἀγαθὰ παθὼν μὴ ἀποδιδῷ χάριν, τοσούτῳ ἀδικώτεροσ ἂν εἰή; συνέφη καὶ τοῦτο. τίνασ οὖν, ἔφη, ὑπὸ τίνων εὑρ́οιμεν ἂν μείζω εὐηργετημένουσ ἢ παῖδασ ὑπὸ γονέων; οὓσ οἱ γονεῖσ ἐκ μὲν οὐκ ὄντων ἐποίησαν εἶναι, τοσαῦτα δὲ καλὰ ἰδεῖν καὶ τοσούτων ἀγαθῶν μετασχεῖν, ὅσα οἱ θεοὶ παρέχουσι τοῖσ ἀνθρώποισ· ἃ δὴ καὶ οὕτωσ ἡμῖν δοκεῖ παντὸσ ἄξια εἶναι ὥστε πάντεσ τὸ καταλιπεῖν αὐτὰ πάντων μάλιστα φεύγομεν, καὶ αἱ πόλεισ ἐπὶ τοῖσ μεγίστοισ ἀδικήμασι ζημίαν θάνατον πεποιήκασιν ὡσ οὐκ ἂν μείζονοσ κακοῦ φόβῳ τὴν ἀδικίαν παύσαντεσ. καὶ μὴν οὐ τῶν γε ἀφροδισίων ἕνεκα παιδοποιεῖσθαι τοὺσ ἀνθρώπουσ ὑπολαμβάνεισ, ἐπεὶ τούτου γε τῶν ἀπολυσόντων μεσταὶ μὲν αἱ ὁδοί, μεστὰ δὲ τὰ οἰκήματα.

φανεροὶ δ’ ἐσμὲν καὶ σκοπούμενοι ἐξ ὁποίων ἂν γυναικῶν βέλτιστα ἡμῖν τέκνα γένοιτο· αἷσ συνελθόντεσ τεκνοποιούμεθα. καὶ ὁ μέν γε ἀνὴρ τήν τε συντεκνοποιήσουσαν ἑαυτῷ τρέφει καὶ τοῖσ μέλλουσιν ἔσεσθαι παισὶ προπαρασκευάζει πάντα, ὅσα ἂν οἰήται συνοίσειν αὐτοῖσ πρὸσ τὸν βίον, καὶ ταῦτα ὡσ ἂν δύνηται πλεῖστα·

ἡ δὲ γυνὴ ὑποδεξαμένη τε φέρει τὸ φορτίον τοῦτο, βαρυνομένη τε καὶ κινδυνεύουσα περὶ τοῦ βίου καὶ μεταδιδοῦσα τῆσ τροφῆσ, ᾗ καὶ αὐτὴ τρέφεται, καὶ σὺν πολλῷ πόνῳ διενεγκοῦσα καὶ τεκοῦσα τρέφει τε καὶ ἐπιμελεῖται, οὔτε προπεπονθυῖα οὐδὲν ἀγαθὸν οὔτε γιγνῶσκον τὸ βρέφοσ ὑφ’ ὅτου εὖ πάσχει, οὐδὲ σημαίνειν δυνάμενον ὅτου δεῖται, ἀλλ’ αὐτὴ στοχαζομένη τά τε συμφέροντα καὶ τὰ κεχαρισμένα πειρᾶται ἐκπληροῦν, καὶ τρέφει πολὺν χρόνον καὶ ἡμέρασ καὶ νυκτὸσ ὑπομένουσα πονεῖν, οὐκ εἰδυῖα εἴ τινα τούτων χάριν ἀπολήψεται. καὶ οὐκ ἀρκεῖ θρέψαι μόνον, ἀλλὰ καί, ἐπειδὰν δόξωσιν ἱκανοὶ εἶναι οἱ παῖδεσ μανθάνειν τι, ἃ μὲν ἂν αὐτοὶ ἔχωσιν οἱ γονεῖσ ἀγαθὰ πρὸσ τὸν βίον, διδάσκουσιν, ἃ δ’ ἂν οἰώνται ἄλλον ἱκανώτερον εἶναι διδάξαι, πέμπουσι πρὸσ τοῦτον δαπανῶντεσ, καὶ ἐπιμελοῦνται πάντα ποιοῦντεσ ὅπωσ οἱ παῖδεσ αὐτοῖσ γένωνται ὡσ δυνατὸν βέλτιστοι.

πρὸσ ταῦτα ὁ νεανίσκοσ εἶπεν·

ἀλλά τοι εἰ καὶ πάντα ταῦτα πεποίηκε καὶ ἄλλα τούτων πολλαπλάσια, οὐδεὶσ ἂν δύναιτο αὐτῆσ ἀνασχέσθαι τὴν χαλεπότητα. καὶ ὁ Σωκράτησ, πότερα δέ, ἔφη, οἰεί θηρίου ἀγριότητα δυσφορωτέραν εἶναι ἢ μητρόσ; ἐγὼ μὲν οἶμαι, ἔφη, τῆσ μητρόσ, τῆσ γε τοιαύτησ. ἤδη πώποτε οὖν ἢ δακοῦσα κακόν τί σοι ἔδωκεν ἢ λακτίσασα, οἱᾶ ὑπὸ θηρίων ἤδη πολλοὶ ἔπαθον; ἀλλὰ νὴ Δία, ἔφη, λέγει ἃ οὐκ ἄν τισ ἐπὶ τῷ βίῳ παντὶ βούλοιτο ἀκοῦσαι.

σὺ δὲ πόσα, ἔφη ὁ Σωκράτησ, οἰεί ταύτῃ δυσάνεκτα καὶ τῇ φωνῇ καὶ τοῖσ ἔργοισ ἐκ παιδίου δυσκολαίνων καὶ ἡμέρασ καὶ νυκτὸσ πράγματα παρασχεῖν, πόσα δὲ λυπῆσαι κάμνων; ἀλλ’ οὐδεπώποτε αὐτήν, ἔφη, οὔτ’ εἶπα οὔτ’ ἐποίησα οὐδὲν ἐφ’ ᾧ ᾐσχύνθη. τί δ’;

οἰεί, ἔφη, χαλεπώτερον εἶναί σοι ἀκούειν ὧν αὕτη λέγει ἢ τοῖσ ὑποκριταῖσ, ὅταν ἐν ταῖσ τραγῳδίαισ ἀλλήλουσ τὰ ἔσχατα λέγωσιν; ἀλλ’, οἶμαι, ἐπειδὴ οὐκ οἰόνται τῶν λεγόντων οὔτε τὸν ἐλέγχοντα ἐλέγχειν ἵνα ζημιώσῃ οὔτε τὸν ἀπειλοῦντα ἀπειλεῖν ἵνα κακόν τι ποιήσῃ, ῥᾳδίωσ φέρουσι. σὺ δ’ εὖ εἰδὼσ ὅτι ἃ λέγει σοι ἡ μήτηρ οὐ μόνον οὐδὲν κακὸν νοοῦσα λέγει, ἀλλὰ καὶ βουλομένη σοι ἀγαθὰ εἶναι ὅσα οὐδενὶ ἄλλῳ, χαλεπαίνεισ; ἢ νομίζεισ κακόνουν τὴν μητέρα σοι εἶναι; οὐ δῆτα, ἔφη·

τοῦτό γε οὐκ οἰόμαι. καὶ ὁ Σωκράτησ, οὐκοῦν, ἔφη, σὺ ταύτην, εὔνουν τέ σοι οὖσαν καὶ ἐπιμελομένην ὡσ μάλιστα δύναται κάμνοντοσ ὅπωσ ὑγιάνῃσ τε καὶ ὅπωσ τῶν ἐπιτηδείων μηδενὸσ ἐνδεὴσ ἔσει, καὶ πρὸσ τούτοισ πολλὰ τοῖσ θεοῖσ εὐχομένην ἀγαθὰ ὑπὲρ σοῦ καὶ εὐχὰσ ἀποδιδοῦσαν, χαλεπὴν εἶναι φήσ; ἐγὼ μὲν οἶμαι, εἰ τοιαύτην μὴ δύνασαι φέρειν μητέρα, τἀγαθά σε οὐ δύνασθαι φέρειν. εἰπὲ δέ μοι, ἔφη, πότερον ἄλλον τινὰ οἰεί δεῖν θεραπεύειν;

ἢ παρεσκεύασαι μηδενὶ ἀνθρώπων πειρᾶσθαι ἀρέσκειν μηδὲ πείθεσθαι μήτε στρατηγῷ μήτε ἄλλῳ ἄρχοντι; ναὶ μὰ Δί’ ἔγωγε, ἔφη.

οὐκοῦν, ἔφη ὁ Σωκράτησ, καὶ τῷ γείτονι βούλῃ σὺ ἀρέσκειν, ἵνα σοι καὶ πῦρ ἐναύῃ, ὅταν τούτου δέῃ, καὶ ἀγαθοῦ τέ σοι γίγνηται συλλήπτωρ καί, ἄν τι σφαλλόμενοσ τύχῃσ, εὐνοϊκῶσ ἐγγύθεν βοηθῇ σοι; ἔγωγε, ἔφη. τί δέ; συνοδοιπόρον ἢ σύμπλουν, ἢ εἴ τῳ ἄλλῳ ἐντυγχάνοισ, οὐδὲν ἄν σοι διαφέροι φίλον ἢ ἐχθρὸν γενέσθαι, ἢ καὶ τῆσ παρὰ τούτων εὐνοίασ οἰεί δεῖν ἐπιμελεῖσθαι; ἔγωγε, ἔφη.

εἶτα τούτων μὲν ἐπιμελεῖσθαι παρεσκεύασαι, τὴν δὲ μητέρα τὴν πάντων μάλιστά σε φιλοῦσαν οὐκ οἰεί δεῖν θεραπεύειν; οὐκ οἶσθ’ ὅτι καὶ ἡ πόλισ ἄλλησ μὲν ἀχαριστίασ οὐδεμιᾶσ ἐπιμελεῖται οὐδὲ δικάζει, ἀλλὰ περιορᾷ τοὺσ εὖ πεπονθότασ χάριν οὐκ ἀποδόντασ, ἐὰν δέ τισ γονέασ μὴ θεραπεύῃ, τούτῳ δίκην τε ἐπιτίθησι καὶ ἀποδοκιμάζουσα οὐκ ἐᾷ ἄρχειν τοῦτον, ὡσ οὔτε ἂν τὰ ἱερὰ εὐσεβῶσ θυόμενα ὑπὲρ τῆσ πόλεωσ τούτου θύοντοσ οὔτε ἄλλο καλῶσ καὶ δικαίωσ οὐδὲν ἂν τούτου πράξαντοσ; καὶ νὴ Δία ἐάν τισ τῶν γονέων τελευτησάντων τοὺσ τάφουσ μὴ κοσμῇ, καὶ τοῦτο ἐξετάζει ἡ πόλισ ἐν ταῖσ τῶν ἀρχόντων δοκιμασίαισ. σὺ οὖν, ὦ παῖ, ἐὰν σωφρονῇσ, τοὺσ μὲν θεοὺσ παραιτήσῃ συγγνώμονάσ σοι εἶναι, εἴ τι παρημέληκασ τῆσ μητρόσ, μή σε καὶ οὗτοι νομίσαντεσ ἀχάριστον εἶναι οὐκ ἐθελήσωσιν εὖ ποιεῖν, τοὺσ δὲ ἀνθρώπουσ φυλάξῃ μή σε αἰσθόμενοι τῶν γονέων ἀμελοῦντα πάντεσ ἀτιμάσωσιν, εἶτα ἐν ἐρημίᾳ φίλων ἀναφανῇσ.

εἰ γάρ σε ὑπολάβοιεν πρὸσ τοὺσ γονέασ ἀχάριστον εἶναι, οὐδεὶσ ἂν νομίσειεν εὖ σε ποιήσασ χάριν ἀπολήψεσθαι.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION