Plutarch, Timoleon, chapter 16

(플루타르코스, Timoleon, chapter 16)

τῆσ δὲ Διονυσίου δυστυχίασ παραλόγου φανείσησ οὐχ ἧττον ἡ Τιμολέοντοσ εὐτυχία τὸ θαυμαστὸν ἔσχεν. ἐπιβὰσ γὰρ Σικελίασ ἐν ἡμέραισ πεντήκοντα τήν τ’ ἀκρόπολιν τῶν Συρακουσῶν παρέλαβε καὶ Διονύσιον εἰσ Πελοπόννησον ἐξέπεμψεν. ἱππεῖσ, οἳ κομισθέντεσ ἄχρι Θουρίων τήν ἐκεῖθεν περαίωσιν ὑπὸ Καρχηδονίων πολλαῖσ ναυσὶ κατεχομένησ τῆσ θαλάττησ ἄπορον ὁρῶντεσ, ὡσ ἦν ἀνάγκη καιρὸν περιμένοντασ ἀτρεμεῖν αὐτόθι, πρὸσ κάλλιστον ἔργον ἀπεχρήσαντο τῇ σχολῇ.

Θουρίων γὰρ ἐπὶ Βρεττίουσ στρατευόντων τήν πόλιν παραλαβόντεσ ὥσπερ πατρίδα καθαρῶσ καὶ πιστῶσ διεφύλαξαν. ὁ δ’ Ἱκέτησ τήν μὲν ἀκρόπολιν τῶν Συρακουσῶν ἐπολιόρκει καὶ σῖτον ἐκώλυεν εἰσπλεῖν τοῖσ Κορινθίοισ, Τιμολέοντι δὲ δύο ξένουσ παρασκευάσασ δολοφονήσοντασ αὐτὸν ὑπέπεμψεν εἰσ Ἀδρανόν, οὔτε ἄλλωσ περὶ τὸ σῶμα συντεταγμένην ἔχοντι φυλακήν, καὶ τότε παντάπασι διὰ τὸν θεὸν ἀνειμένωσ καὶ ἀνυπόπτωσ σχολάζοντι μετὰ τῶν Ἀδρανιτῶν.

οἱ δὲ πεμφθέντεσ κατὰ τύχην πυθόμενοι μέλλοντα θύειν αὐτόν, ἧκον εἰσ τὸ ἱερόν ὑπὸ τοῖσ ἱματίοισ ἐγχειρίδια κομίζοντεσ, καὶ τοῖσ περιεστῶσι τὸν βωμὸν ἀναμιχθέντεσ, ἐγγυτέρω κατὰ μικρὸν ἐπεχείρουν. καὶ ὅσον οὔπω παρακελευομένων ἀλλήλοισ ἐνάρχεσθαι παίει τισ αὐτῶν τὸν ἕτερον κατὰ τῆσ κεφαλῆσ ξίφει, καὶ πεσόντοσ οὔθ’ ὁ παίσασ ἔμεινεν οὔδ’ ὁ μετὰ τοῦ πληγέντοσ ἥκων, ἀλλ’ ἐκεῖνοσ μὲν, ὥσπερ εἶχε τὸ ξίφοσ, φεύγων πρόσ τινα πέτραν ὑψηλὴν ἀνεπήδησεν, ἅτεροσ δὲ τοῦ βωμοῦ λαβόμενοσ ἄδειαν ᾐτεῖτο παρὰ τοῦ Τιμολέοντοσ ἐπὶ τῷ πάντα μηνῦσαι.

καὶ λαβὼν ἐμήνυσε καθ’ αὑτοῦ καὶ κατὰ τοῦ τεθνηκότοσ ὡσ πεμφθεῖεν ἐκεῖνον ἀποκτενοῦντεσ. ἐν τούτῳ δὲ καὶ τὸν ἀπὸ τῆσ πέτρασ κατῆγον ἕτεροι, βοῶντα μηδὲν ἀδικεῖν, ἀλλ’ ἀνῃρηκέναι δικαίωσ τὸν ἄνθρωπον ὑπὲρ πατρὸσ τεθνηκότοσ, ὃν ἐκεῖνοσ ἀπεκτονήκοι πρότερον ἐν Λεοντίνοισ.

καὶ μαρτυροῦντασ εἶχεν ἐνίουσ τῶν παρόντων, θαυμάζοντασ ἅμα τῆσ τύχησ τήν εὐμηχανίαν, ὡσ δι’ ἑτέρων ἕτερα κινοῦσα καὶ συνάγουσα πάντα πόρρωθεν καὶ συγκαταπλέκουσα τοῖσ πλεῖστον διαφέρειν δοκοῦσι καὶ μηδὲν ἔχειν πρὸσ ἄλληλα κοινόν ἀεὶ τοῖσ ἀλλήλων χρῆται καὶ τέλεσι καὶ ἀρχαῖσ. τὸν μὲν οὖν ἄνθρωπον ἐστεφάνωσαν οἱ Κορίνθιοι δέκα μναῖσ, ὅτι τῷ φυλάττοντι δαίμονι τὸν Τιμολέοντα πάθοσ ἔχρησε δίκαιον καὶ τὸν ἐκ πολλοῦ παρόντα θυμὸν αὐτῷ πρότερον οὐ κατανάλωσεν, ἀλλὰ μετ’ αἰτίασ ἰδίασ πρὸσ τήν ἐκείνου σωτηρίαν ἀπὸ τύχησ διετήρησεν.

ἡ δ’ εἰσ τὸν παρόντα καιρὸν εὐτυχία καὶ πρὸσ τὰ μέλλοντα ταῖσ ἐλπίσιν ἐπῆρεν ὁρῶντασ ὡσ ἱερὸν ἄνδρα καὶ σὺν θεῷ τιμωρὸν ἥκοντα τῇ Σικελίᾳ, τὸν Τιμολέοντα σέβεσθαι καὶ φυλάττειν.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION