Plutarch, Fabius Maximus, chapter 11

(플루타르코스, Fabius Maximus, chapter 11)

ὁ δὲ ταῦτα μὲν εἰρωνείαν ἡγεῖτο γεροντικήν· παραλαβὼν δὲ τὴν ἀποκληρωθεῖσαν δύναμιν ἰδίᾳ καὶ χωρὶσ ἐστρατοπέδευσεν, οὐδὲν ἀγνοοῦντοσ τοῦ Ἀννίβου τῶν γινομένων, ἀλλὰ πᾶσιν ἐφεδρεύοντοσ. ἦν δὲ λόφοσ κατὰ μέσον καταληφθῆναι μὲν οὐ χαλεπόσ, ὀχυρὸσ δὲ καταληφθεὶσ στρατοπέδῳ καὶ διαρκὴσ εἰσ ἅπαντα, τὸ δὲ πέριξ πεδίον ὀφθῆναι μὲν ἄπωθεν ὁμαλὸν διὰ ψιλότητα καὶ λεῖον, ἔχον δέ τινασ οὐ μεγάλασ τάφρουσ ἐν αὑτῷ καὶ κοιλότητασ ἄλλασ. διὸ καὶ τὸν λόφον ἐκ τοῦ ῥᾴστου κρύφα κατασχεῖν παρόν οὐκ ἠθέλησεν ὁ Ἀννίβασ, ἀλλ’ ἀπέλιπε μάχησ ἐν μέσῳ πρόφασιν.

ὡσ δ’ εἶδε κεχωρισμένον τοῦ Φαβίου τὸν Μινούκιον, νυκτὸσ μὲν εἰσ τὰσ τάφρουσ καὶ τὰσ κοιλότητασ κατέσπειρε τῶν στρατιωτῶν τινασ, ἅμα δὲ τῇ ἡμέρᾳ φανερῶσ ἔπεμψεν οὐ πολλοὺσ καταληψομένουσ τὸν λόφον, ὡσ ἐπαγάγοιτο συμπεσεῖν περὶ τοῦ τόπου τὸν Μινούκιον. ὃ δὴ καὶ συνέβη, πρῶτον μὲν γὰρ ἀπέστειλε τὴν κούφην στρατιάν, ἔπειτα τοὺσ ἱππεῖσ, τέλοσ δ’ ὁρῶν τὸν Ἀννίβαν παραβοηθοῦντα τοῖσ ἐπὶ τοῦ λόφου πάσῃ κατέβαινε τῇ δυνάμει συντεταγμένοσ, καὶ μάχην καρτερὰν θέμενοσ ἠμύνετο τοὺσ ἀπὸ τοῦ λόφου βάλλοντασ, συμπλεκόμενοσ καὶ ἴσα φερόμενοσ, ἄχρι οὗ καλῶσ ἠπατημένον ὁρῶν ὁ Ἀννίβασ καὶ γυμνὰ παρέχοντα τοῖσ ἐνεδρεύουσι τὰ νῶτα τὸ σημεῖον αἴρει.

πρὸσ δὲ τοῦτο πολλαχόθεν ἐξανισταμένων ἅμα καὶ μετὰ κραυγῆσ προσφερομένων καὶ τοὺσ ἐσχάτουσ ἀποκτιννύντων ἀδιήγητοσ κατεῖχε ταραχὴ καὶ πτοία τοὺσ Ῥωμαίουσ, αὐτοῦ τε τοῦ Μινουκίου τὸ θράσοσ κατακέκλαστο, καὶ πρὸσ ἄλλον ἄλλοτε τῶν ἡγεμόνων διεπάπταινεν, οὐδενὸσ ἐν χώρᾳ μένειν τολμῶντοσ, ἀλλὰ πρὸσ φυγὴν ὠθουμένων οὐ σωτήριον.

οἱ γὰρ Νομάδεσ ἤδη κρατοῦντεσ κύκλῳ περιήλαυνον τὸ πεδίον καὶ τοὺσ ἀποσκιδναμένουσ ἔκτεινον.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION