Plutarch, De animae procreatione in Timaeo, section 27

(플루타르코스, De animae procreatione in Timaeo, section 27)

ὡσ δὲ φωνὴ τίσ ἐστιν ἄλογοσ καὶ ἀσήμαντοσ λόγοσ δὲ λέξισ ἐν φωνῇ σημαντικῇ διανοίασ, ἁρμονία δὲ τὸ ἐκ φθόγγων καὶ διαστημάτων, καὶ φθόγγοσ μὲν ἓν καὶ ταὐτὸν διάστημα δὲ φθόγγων ἑτερότησ καὶ διαφορά, μιχθέντων δὲ τούτων ᾠδὴ γίγνεται καὶ μέλοσ· ἀόριστον ἦν καὶ ἀστάθμητον, εἶθ’ ὡρίσθη πέρατοσ ἐγγενομένου καὶ εἴδουσ τῷ μεριστῷ καὶ παντοδαπῷ τῆσ κινήσεωσ.

Παρμενίδησ δὲ φῶσ καὶ σκότοσ, Ἀναξαγόρασ δὲ νοῦν καὶ ἀπειρίαν, Ζωροάστρησ δὲ θεὸν καὶ δαίμονα, τὸν μὲν Ὠρομάσδην καλῶν τὸν δ’ Ἀρειμάνιον.

Εὐριπίδησ δ’ οὐκ ὀρθῶσ ἀντὶ τοῦ συμπλεκτικοῦ τῷ διαζευκτικῷ κέχρηται Ζεὺσ εἴτ’ ἀνάγκη φύσεοσ εἴτε νοῦσ βροτῶν·

καὶ γὰρ ἀνάγκη καὶ νοῦσ ἐστιν ἡ διήκουσα διὰ πάντων δύναμισ.

Αἰγύπτιοι μὲν οὖν μυθολογοῦντεσ αἰνίττονται, τοῦ Ὥρου δίκην ὀφλόντοσ, τῷ μὲν πατρὶ τὸ πνεῦμα καὶ τὸ αἷμα τῇ δὲ μητρὶ τὴν σάρκα καὶ τὴν πιμελὴν προσνεμηθῆναι. τῷ μὲν ἀλόγῳ τὸ ταραχῶδεσ, τῷ δὲ λογικῷ τὸ εὔτακτον, ταῖσ δ’ αἰσθήσεσι τὸ κατηναγκασμένον, τῷ δὲ νῷ τὸ αὐτοκρατέσ.

ἡ δ’ ὁριστικὴ δύναμισ τὸ καθόλου καὶ τὸ ἀμερὲσ διὰ συγγένειαν ἀγαπᾷ· καὶ τοὐναντίον ἡ διαιρετικὴ πρὸσ τὰ καθ’ ἕκαστα φέρεται τῷ μεριστῷ·

χαίρει δ’ ὅλον τῇ διὰ τὸ ταὐτὸν ἐφ’ ἃ δεῖται μεταβολῇ διὰ τὸ θάτερον. διαμάχαι τοῦ φιλοκάλου πρὸσ τὸ ἀκόλαστον ἐνδείκνυνται τὸ μικτὸν ἔκ τε τῆσ θείασ καὶ ἀπαθοῦσ ἔκ τε τῆσ θνητῆσ καὶ περὶ τὰ σώματα παθητῆσ μερίδοσ·

ὧν καὶ αὐτὸσ ὀνομάζει τὸ μὲν ἐπιθυμίαν ἔμφυτον ἡδονῶν, τὸ δ’ ἐπείσακτον δόξαν ἐφιεμένην τοῦ ἀρίστου.

τὸ γὰρ παθητικὸν ἀναδίδωσιν ἐξ ἑαυτῆσ ἡ ψυχή, τοῦ δὲ νοῦ μετέσχεν ἀπὸ τῆσ κρείττονοσ ἀρχῆσ ἐγγενομένου.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION