Plutarch, Consolatio ad Apollonium, chapter, section 25

τὸ γὰρ μὴ δι αὑτὸν κακῶς πράττειν ὁ μὲν Κράντωρ φησὶν οὐ μικρὸν εἶναι κούφισμα πρὸς τὰς τύχας, ἐγὼ δ ἂν εἴποιμι φάρμακον ἀλυπίας εἶναι μέγιστον.? τὸ δὲ φιλεῖν τὸν μεταλλάξαντα καὶ στέργειν οὐκ ἐν τῷ λυπεῖν ἑαυτούς ἐστιν, ἀλλ ἐν τῷ τὸν ἀγαπώμενον ὠφελεῖν ὠφέλεια δ ἐστὶ τοῖς ἀφῃρημένοις ἡ διὰ τῆς ἀγαθῆς μνήμης τιμή.

οὐδεὶς γὰρ ἀγαθὸς ἄξιος θρήνων ἀλλ ὕμνων καὶ παιάνων, οὐδὲ πένθους ἀλλὰ μνήμης· ἀπένειμε τὸν μερισθέντα κατὰ τοὺς τῆς εἱμαρμένης νόμους .?