Plutarch, Consolatio ad Apollonium, chapter, section 19

(플루타르코스, Consolatio ad Apollonium, chapter, section 19)

τί δ’; οἱ πενθοῦντεσ τοὺσ οὕτωσ ἀποθανόντασ ἑαυτῶν ἕνεκα πενθοῦσιν ἢ τῶν κατοιχομένων; εἰ μὲν οὖν ἑαυτῶν, ὅτι τῆσ ἀπὸ τῶν τεθνεώτων ἡδονῆσ ἢ χρείασ ἢ γηροβοσκίασ ἐστερήθησαν, φίλαυτοσ ἡ τῆσ λύπησ πρόφασισ· οὐ γὰρ ἐκείνουσ ποθοῦντεσ ἀλλὰ τὰσ ἀπ’ αὐτῶν ὠφελείασ φανήσονται. ἐν οὐδενὶ κακῷ τυγχάνουσιν ὄντεσ, ἀπαλλαγήσονται τῆσ λύπησ, ἀρχαίῳ καὶ σοφῷ πεισθέντεσ λόγῳ τῷ παραινοῦντι τὰ μὲν ἀγαθὰ ποιεῖν ὡσ μέγιστα, τὰ δὲ κακὰ συστέλλειν καὶ ταπεινοῦν.

εἰ μὲν οὖν τὸ πένθοσ ἐστὶν ἀγαθόν, δεῖ ποιεῖν αὐτὸ ὡσ πλεῖστον καὶ μέγιστον· εἰ δ’, ὥσπερ ἡ ἀλήθεια ἔχει, κακὸν αὐτὸ ὁμολογοῦμεν εἶναι, συστέλλειν καὶ ποιεῖν ὡσ;

ἐλάχιστον καὶ ἐξαλείφειν εἰσ τὸ δυνατόν. ὡσ δὲ τοῦτο ῥᾴδιον, καταφανὲσ ἐκ τῆσ τοιαύτησ παραμυθίασ. φασὶ γάρ τινα τῶν ἀρχαίων φιλοσόφων εἰσιόντα πρὸσ Ἀρσινόην τὴν βασίλισσαν πενθοῦσαν τὸν υἱὸν τοιούτῳ χρήσασθαι λόγῳ, φάμενον ὅτι καθ’ ὃν χρόνον ὁ Ζεὺσ ἔνεμε τοῖσ δαίμοσι τὰσ τιμάσ, οὐκ ἔτυχε παρὸντὸ Πένθοσ, ἤδη δὲ νενεμημένων ἦλθεν ὕστερον. τὸν οὖν Δία, ὡσ ἠξίου καὶ αὑτῷ τιμὴν δοθῆναι, ἀποροῦντα διὰ τὸ ἤδη κατηναλῶσθαι πάσασ τοῖσ ἄλλοισ, ταύτην αὐτῷ δοῦναι τὴν ἐπὶ τοῖσ τελευτήσασι γιγνομένην, οἱο͂ν δάκρυα καὶ λύπασ ὥσπερ οὖν τοὺσ·

ἄλλουσ δαίμονασ, ὑφ’ ὧν τιμῶνται, τούτουσ ἀγαπᾶν, τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ τὸ Πένθοσ "ἐὰν μὲν οὖν αὐτὸ ἀτιμάσῃσ, ὦ γύναι, οὐ προσελεύσεταί 1 σοι ἐὰν δὲ τιμᾶται ὑπὸ σοῦ ἐπιμελῶσ ταῖσ δοθείσαισ αὐτῷ τιμαῖσ·

", λύπαισ καὶ θρήνοισ, ἀγαπήσει σε καὶ ἀεὶ τί σοι παρέσται τοιοῦτον ἐφ’ ᾧ τιμηθήσεται συνεχῶσ ὑπὸ σοῦ.

θαυμασίωσ δὴ φαίνεται τῷ λόγῳ πείσασ οὗτοσ παρελέσθαι τῆσ ἀνθρώπου τὸ πένθοσ καὶ τοὺσ θρήνουσ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION