Plutarch, Consolatio ad Apollonium, chapter, section 17

(플루타르코스, Consolatio ad Apollonium, chapter, section 17)

καθόλου γὰρ χρὴ διανοεῖσθαι πάντα τινὰ καὶ πρὸσ αὑτὸν καὶ πρὸσ ἄλλον διεξιόντα μετὰ σπουδῆσ; ὡσ οὐχ ὁ μακρότατοσ βίοσ ἄριστοσ ἀλλ’ ὁ σπουδαιότατοσ οὐδὲ γὰρ ὁ πλεῖστα κιθαρῳδήσασ ἢ ῥητορεύσασ ἢ κυβερνήσασ ἀλλ’ ὁ καλῶσ ἐπαινεῖται.

τὸ γὰρ καλὸν οὐκ ἐν μήκει χρόνου θετέον, ἀλλ’ ἐν ἀρετῇ καὶ τῇ καιρίῳ συμμετρίᾳ τοῦτο γὰρ εὔδαιμον καὶ θεοφιλὲσ εἶναι νενόμισται.

διὰ τοῦτο γοῦν τοὺσ ὑπεροχωτάτουσ τῶν ἡρώων καὶ φύντασ ἀπὸ θεῶν πρὸ γήρωσἐκλιπόντασ τὸν βίον οἱ ποιηταὶ παρέδοσαν ἡμῖν, ὥσπερ κἀκεῖνον ὃν περὶ κῆρι φίλει Ζεὺσ τ’ αἰγίοχοσ καὶ Ἀπόλλων παντοίην φιλότητ’, οὐδ’ ἵκετο γήραοσ;

οὐδόν τὴν γὰρ εὐκαιρίαν μᾶλλον, οὐ τὴν εὐγηρίαν πανταχῆ θεωροῦμεν πρωτεύουσαν.

καὶ γὰρ φυτῶν ἄριστα τὰ πλείστασ καρπῶν ἐν βραχεῖ φορὰσ ποιούμενα, καὶ ζῴων ἀφ’ ὧν ἐν οὐ πολλῷ χρόνῳ πολλὴν πρὸσ τὸν βίον ὠφέλειαν ἔχομεν.

τό τε πολὺ δήπουθεν ἢ μικρὸν οὐδὲν διαφέρειν δοκεῖ πρὸσ τὸν ἄπειρον ἀφορῶσιν αἰῶνα.

δὲ μόριόν τι βραχύτατον στιγμῆσ.

ἂν τὸ καθ’ ἡμᾶσ πάθοσ τοῦτο, εἴπερ ψυχή τισ ἀνθρωπίνη καὶ λογισμὸσ ἑκάστοισ ἐνῆν, καὶ ταὐτὰ δήπου γ’ ἂν συνέπιπτεν, ὥστε τὰ πρὸ μέσησ τῆσ ἡμέρασ ἐκλείποντα θρήνουσ παρέχειν καὶ δάκρυα;

τὰ δὲ διημερεύσαντα πάντωσ ἂν εὐδαιμονίζεσθαι;

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION