Plutarch, Consolatio ad Apollonium, chapter, section 12

ὁ δὲ Σωκράτης παραπλήσιον ἔλεγεν εἶναι τὸν θάνατον ἤτοι τῷ βαθυτάτῳ ὕπνῳ ἢ ἀποδημίᾳ μακρᾷ καὶ πολυχρονίῳ ἢ τρίτον φθορᾷ τινι καὶ ἀφανισμῷ τοῦ τε σώματος καὶ τῆς ψυχῆς, κατ οὐδὲν δὲ τούτων κακὸν εἶναι.? καὶ καθ ἕκαστον ἐπεπορεύετο, καὶ πρῶτον τῷ πρώτῳ. εἰ γὰρ δὴ ὕπνος τίς,: ἐστιν ὁ θάνατος καὶ περὶ τοὺς καθεύδοντας μηδέν ἐστι κακόν, δῆλονὡς οὐδὲ περὶ τοὺς τετελευτηκότας εἰή ἄν τι κακόν.

ἀλλὰ μὴν γ ὅτι ἥδιστός ἐστιν ὁ βαθύτατος τί δεῖ καὶ λέγειν· ἀλλαχοῦ δὲ καὶ ταῦτα λέγει ἕνθ Ὕπνῳ ξύμβλητο, κασιγνήτῳ Θανάτῳ καὶ ὕπνῳ καὶ Θανάτῳ διδυμάοσιν, ὄψει τὴν ὁμοιότητα αὐτῶν δηλῶν τὰ γὰρ δίδυμα τὴν ὁμοιότητα μάλιστα παρεμφαίνει.

τὴν ἀναισθησίαν ἡμῶν αἰνιττόμενος.

"τὸν ὕπνον τὰ μικρὰ τοῦ θανάτου μυστήρια: προμύησις γὰρ ὄντως ἐστὶ τοῦ θανάτου ὁ ὕπνος.

ἔφη:

"ὁ γὰρ ἀδελφὸς·

"τὸν, ἀδελφὸν προλαμβάνει" εἴ γε μὴν ἀποδημίᾳ προσέοικεν ὁ θάνατος, οὐδ οὕτως ἐστὶ κακόν μήποτε δὲ καὶ τοὐναντίον ἀγαθόν. τὸ γὰρ ἀδούλωτον τῇ σαρκὶ καὶ τοῖς ταύτης πάθεσι διάγειν, :?