Plutarch, Consolatio ad Apollonium, chapter, section 5

ὥσπερ γὰρ ἐν φυτοῖς ποτὲ μὲν πολυκαρπίαι γίγνονται ποτὲ δ ἀκαρπίαι, καὶ ἐν ζῴοις ποτὲ μὲν πολυγονίαι ποτὲ δὲ καὶ ἀγονίαι, καὶ ἐν θαλάττῃ εὐδίαι τε καὶ χειμῶνες, οὕτω καὶ ἐν βίῳ πολλαὶ καὶ ποικίλαι περιστάσεις γιγνόμεναι πρὸς τὰς ἐναντίας περιάγουσι τοὺς ἀνθρώπους τύχας.? οὐκ ἐπὶ πᾶσὶν σ1 ἐφύτευσ1 ἀγαθοῖς, Ἀγάμεμνον, Ἀτρεύς.

δεῖ δέ σε χαίρειν καὶ λυπεῖσθαι: θνητὸς γὰρ ἔφυς.

κἂν μὴ σὺ θέλῃς, τὰ θεῶν οὕτω βουλόμεν ἔσται καὶ τὸ ὑπὸ Μενάνδρου ῥηθὲν εἰ γὰρ ἐγένου σύ, τρόφιμε, τῶν πάντων μόνος, 4 αὑτῷ Η: αὑτῷ 10 ναυξκ.

π. 447 12 ιδ. π. 697 ὅτ ἔτικτεν ἡ μήτηρ σ1, ἐφ ᾧ τε διατελεῖν πράσσων ἃ βούλει καὶ διευτυχῶν ἀεί, καὶ τοῦτο τῶν θεῶν τις ὡμολόγησέ σοι, ὀρθῶς ἀγανακτεῖς: ἄτοπόν τε πεποίηκ εἰ δ ἐπὶ τοῖς αὐτοῖς νόμοις ἐφ οἷσπερ ἡμεῖς ἔσπασας τὸν ἀέρα τὸν κοινόν, ἵνα σοι καὶ τραγικώτερον λαλῶ, οἰστέον ἄμεινον ταῦτα καὶ λογιστέον.

τὸ δὲ κεφάλαιον τῶν λόγων, ἄνθρωπος εἶ , οὗ μεταβολὴν θᾶττον πρὸς ὕψος καὶ πάλιν ταπεινότητα ζῷον οὐδὲν λαμβάνει.

καὶ μάλα δικαίως:

ἀσθενέστατον γὰρ ὀ`ν φύσει μεγίστοις οἰκονομεῖται πράγμασιν, ὅταν πέσῃ δέ, πλεῖστα συντρίβει καλά. σὺ δοὔθ ὑπερβάλλοντα τρόφιμ ἀπώλεσας ἀγαθά, τὰ νυνὶ τ ἐστὶ μέτριά σοι κακά.

ὥστ ἀνὰ μέσον που καὶ τὸ λοιπὸν ὀ`ν φέρε. ὥστε μικρὸν ἐπαρθέντες ἢ διὰ χρημάτων περιουσίαν ἄφθονον ἢ διὰ μέγεθος ἀρχῆς ἢ διά τινας προεδρίας πολιτικὰς ἢ διὰ τιμὰς καὶ δόξας ἐπαπειλεῖν τοῖς ἥττοσι καὶ ἐξυβρίζειν, οὐκ ἐνθυμούμενοι τὸ τῆς:

γίγνεται ταπεινὰ καὶ τὰ χθαμαλὰ πάλιν ὑψοῦται ταῖς ὀξυρρόποις μεθιστάμενα τῆς τύχης μεταβολαῖς.

ζητεῖν οὖν ἐν ἀβεβαίοις βέβαιόν τι λογιζομένων ἐστὶ περὶ τῶν πραγμάτων οὐκ ὀρθῶς τροχοῦ γὰρ περιστείχοντος ἄλλοθ ἡτέρα ἁψὶς ὕπερθε γίγνετ ἄλλοθ ἡτέρα.?