Plutarch, Consolatio ad Apollonium, chapter, section 3

ἀφαιρὴσεται γὰρ ἡμῶν αὕτη τὴν ἐκ τοῦ φιλεῖσθαι καὶ φιλεῖν εὔνοιαν, ἣν παντὸς μᾶλλον διασῴζειν ἀναγκαῖον.? τὸ δὲ πέρα τοῦ μετρίου παρεκφέρεσθαι χαὶ συναύξειν τὰ πένθη παρὰ φύσιν εἶναί φημι καὶ ὑπὸ τῆς ἐν ἡμῖν φαύλης γίγνεσθαι δόξης.

διὸ καὶ τοῦτο μὲν ἐατέον ὡς βλαβερὸν καὶ φαῦλον καὶ σπουδαίοις ἀνδράσιν ἣκιστα πρέπον, τὴν δὲ μετριοπάθειαν οὐκ ἀποδοκιμαστέον. "νοσήσασι δὲ παρείη τις αἴσθησις, εἴτ οὖν τέμνοιτό τι τῶν ἡμετέρων εἴτ ἀποσπῷτο.

"τὸ γὰρ ἀνώδυνον τοῦτ οὐκ ἄνευ μεγάλων ἐγγίγνεται μισθῶν τῷ ἀνθρώπῳ : "τεθηριῶσθαι γὰρ εἰκὸς ἐκεῖ μὲν σῶμα τοιοῦτον ἐνταῦθα δὲ ψυχήν.?