Plutarch, Ἀριστείδης, chapter 17

(플루타르코스, Ἀριστείδης, chapter 17)

ἐπελθούσησ δὲ νυκτὸσ καὶ τῶν στρατηγῶν ἀγόντων ἐπὶ τὴν ἀποδεδειγμένην στρατοπεδείαν οὐ πάνυ πρόθυμον ἦν ἕπεσθαι καὶ συμμένειν τὸ πλῆθοσ, ἀλλ’ ὡσ ἀνέστησαν ἐκ τῶν πρώτων ἐρυμάτων ἐφέροντο πρὸσ τὴν πόλιν τῶν Πλαταιέων οἱ πολλοί, καὶ θόρυβοσ ἦν ἐκεῖ διασκιδναμένων καὶ κατασκηνούντων ἀτάκτωσ. Λακεδαιμονίοισ δὲ συνέβαινεν ἄκουσι μόνοισ ἀπολείπεσθαι τῶν ἄλλων· ἀνὴρ θυμοειδὴσ καὶ φιλοκίνδυνοσ, ἔκπαλαι πρὸσ τὴν μάχην σπαργῶν καὶ βαρυνόμενοσ τὰσ πολλὰσ ἀναβολὰσ καὶ μελλήσεισ, τότε δὴ παντάπασι τὴν μετανάστασιν φυγὴν ἀποκαλῶν καὶ ἀπόδρασιν, οὐκ ἔφη λείψειν τὴν τάξιν, ἀλλ’ αὐτόθι μένων μετὰ τῶν ἑαυτοῦ λοχιτῶν ὑποστήσεσθαι Μαρδόνιον.

ὡσ δὲ Παυσανίασ ἐπελθὼν ἔλεγε ταῦτα πράττειν ἐψηφισμένα καὶ δεδογμένα τοῖσ Ἕλλησιν, ἀράμενοσ ταῖν χεροῖν πέτρον μέγαν ὁ Ἀμομφάρετοσ καὶ καταβαλὼν πρὸ τῶν ποδῶν τοῦ Παυσανίου ταύτην ἔφη ψῆφον αὐτὸσ περὶ τῆσ μάχησ τίθεσθαι, τὰ δὲ τῶν ἄλλων δειλὰ βουλεύματα καὶ δόγματα χαίρειν ἐᾶν.

ἀπορούμενοσ δὲ Παυσανίασ τῷ παρόντι πρὸσ μὲν τοὺσ Ἀθηναίουσ ἔπεμψεν ἀπιόντασ ἤδη, περιμεῖναι δεόμενοσ καὶ κοινῇ βαδίζειν, αὐτὸσ δὲ τὴν ἄλλην δύναμιν ἦγε πρὸσ τὰσ Πλαταιὰσ ὡσ ἀναστήσων τὸν Ἀμομφάρετον. ἐν τούτῳ δὲ κατελάμβανεν ἡμέρα, καὶ Μαρδόνιοσ οὐ γὰρ ἔλαθον τὴν στρατοπεδείαν ἐκλελοιπότεσ οἱ Ἕλληνεσ ἔχων συντεταγμένην τὴν δύναμιν ἐπεφέρετο τοῖσ Λακεδαιμονίοισ βοῇ πολλῇ καὶ πατάγῳ τῶν βαρβάρων, ὡσ οὐ μάχησ ἐσομένησ, ἀλλὰ φεύγοντασ ἀναρπασομένων τοὺσ Ἕλληνασ.

ὃ μικρᾶσ ῥοπῆσ ἐδέησε γενέσθαι. κατιδὼν γὰρ τὸ γινόμενον ὁ Παυσανίασ ἔσχετο μὲν τῆσ πορείασ καὶ τὴν ἐπὶ μάχῃ τάξιν ἐκέλευσε λαμβάνειν ἕκαστον, ἔλαθε δ’ αὐτόν, εἴθ’ ὑπὸ τῆσ πρὸσ τὸν Ἀμομφάρετον ὀργῆσ εἴτε τῷ τάχει θορυβηθέντα τῶν πολεμίων, σύνθημα μὴ δοῦναι τοῖσ Ἕλλησιν.

ὅθεν οὔτ’ εὐθὺσ οὔτ’ ἀθρόοι, κατ’ ὀλίγουσ δὲ καὶ σποράδην, ἤδη τῆσ μάχησ ἐν χερσὶν οὔσησ, προσεβοήθουν. ὡσ δὲ θυόμενοσ οὐκ ἐκαλλιέρει, προσέταξε τοῖσ Λακεδαιμονίοισ τὰσ ἀσπίδασ πρὸ τῶν ποδῶν θεμένουσ ἀτρέμα καθέζεσθαι καὶ προσέχειν αὐτῷ, μηδένα τῶν πολεμίων ἀμυνομένουσ, αὐτὸσ δὲ πάλιν ἐσφαγιάζετο.

καὶ προσέπιπτον οἱ ἱππεῖσ· ἤδη δὲ καὶ βέλοσ ἐξικνεῖτο καί τισ ἐπέπληκτο τῶν Σπαρτιατῶν. ἐν τούτῳ δὲ καὶ Καλλικράτησ, ὃν ἰδέᾳ τε κάλλιστον Ἑλλήνων καὶ σώματι μέγιστον ἐν ἐκείνῳ τῷ στρατῷ γενέσθαι λέγουσι, τοξευθεὶσ καὶ θνήσκων οὐκ ἔφη τὸν θάνατον ὀδύρεσθαι, καὶ γὰρ ἐλθεῖν οἴκοθεν ὑπὲρ τῆσ Ἑλλάδοσ ἀποθανούμενοσ, ἀλλ’ ὅτι θνήσκει τῇ χειρὶ μὴ χρησάμενοσ. ἦν οὖν τὸ μὲν πάθοσ δεινόν, ἡ δ’ ἐγκράτεια θαυμαστὴ τῶν ἀνδρῶν.

οὐ γὰρ ἠμύνοντο τοὺσ πολεμίουσ ἐπιβαίνοντασ, ἀλλὰ τὸν παρὰ τοῦ θεοῦ καὶ τοῦ στρατηγοῦ καιρὸν ἀναμένοντεσ ἠνείχοντο βαλλόμενοι καὶ πίπτοντεσ ἐν ταῖσ τάξεσιν. ἔνιοι δέ φασι τῷ Παυσανίᾳ μικρὸν ἔξω τῆσ παρατάξεωσ θύοντι καὶ κατευχομένῳ τῶν Λυδῶν τινασ ἄφνω προσπεσόντασ ἁρπάζειν καὶ διαρρίπτειν τὰ περὶ τὴν θυσίαν, τὸν δὲ Παυσανίαν καὶ τοὺσ περὶ αὐτὸν οὐκ ἔχοντασ ὅπλα ῥάβδοισ καὶ μάστιξι παίειν·

διὸ καὶ νῦν ἐκείνησ τῆσ ἐπιδρομῆσ μιμήματα τὰσ περὶ τὸν βωμὸν ἐν Σπάρτῃ πληγὰσ τῶν ἐφήβων καὶ τὴν μετὰ ταῦτα τῶν Λυδῶν πομπὴν συντελεῖσθαι.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION