Plutarch, Ἀριστείδης, chapter 5

(플루타르코스, Ἀριστείδης, chapter 5)

ἐπεὶ δὲ Δᾶτισ ὑπὸ Δαρείου πεμφθεὶσ λόγῳ μὲν ἐπιθεῖναι δίκην Ἀθηναίοισ, ὅτι Σάρδεισ ἐνέπρησαν, ἔργῳ δὲ καταστρέψασθαι τοὺσ Ἕλληνασ, εἰσ Μαραθῶνα παντὶ τῷ στόλῳ κατέσχε καὶ τὴν χώραν ἐπόρθει, τῶν δέκα καθεστώτων τοῖσ Ἀθηναίοισ ἐπὶ τὸν πόλεμον στρατηγῶν μέγιστον μὲν εἶχεν ἀξίωμα Μιλτιάδησ, δόξῃ δὲ καὶ δυνάμει δεύτεροσ ἦν Ἀριστείδησ. καὶ τότε περὶ τῆσ μάχησ γνώμῃ τῇ Μιλτιάδου προσθέμενοσ οὐ μικρὰν ἐποίησε ῥοπήν·

καὶ παρ’ ἡμέραν ἑκάστου στρατηγοῦ τὸ κράτοσ ἔχοντοσ, ὡσ περιῆλθεν εἰσ αὐτὸν ἡ ἀρχή, παρέδωκε Μιλτιάδῃ, διδάσκων τοὺσ συνάρχοντασ, ὅτι τὸ πείθεσθαι καὶ ἀκολουθεῖν τοῖσ εὖ φρονοῦσιν οὐκ αἰσχρόν, ἀλλὰ σεμνόν ἐστι καὶ σωτήριον. οὕτω δὲ πραύ̈νασ τὴν φιλονεικίαν καὶ προτρεψάμενοσ αὐτοὺσ ἀγαπᾶν μιᾷ γνώμῃ τῇ κρατίστῃ χρωμένουσ, ἔρρωσε τὸν Μιλτιάδην τῷ ἀπερισπάστῳ τῆσ ἐξουσίασ ἰσχυρὸν γενόμενον. χαίρειν γὰρ ἐῶν ἕκαστοσ ἤδη τὸ παρ’ ἡμέραν ἄρχειν ἐκείνῳ προσεῖχεν. ἐν δὲ τῇ μάχῃ μάλιστα τῶν Ἀθηναίων τοῦ μέσου πονήσαντοσ καὶ πλεῖστον ἐνταῦθα χρόνον τῶν βαρβάρων ἀντερεισάντων κατὰ τὴν Λεοντίδα καὶ τὴν Ἀντιοχίδα φυλήν, ἠγωνίσαντο λαμπρῶσ τεταγμένοι παρ’ ἀλλήλουσ ὅ τε Θεμιστοκλῆσ καὶ ὁ Ἀριστείδησ·

ὁ μὲν γὰρ Λεοντίδοσ ἦν, ὁ δ’ Ἀντιοχίδοσ· ἐπεὶ δὲ τρεψάμενοι τοὺσ βαρβάρουσ ἐνέβαλον εἰσ τὰσ ναῦσ καὶ πλέοντασ οὐκ ἐπὶ νήσων ἑώρων, ἀλλ’ ὑπὸ τοῦ πνεύματοσ καὶ τῆσ θαλάσσησ εἴσω πρὸσ τὴν Ἀττικὴν ἀποβιαζομένουσ, φοβηθέντεσ μὴ τὴν πόλιν ἔρημον λάβωσι τῶν ἀμυνομένων, ταῖσ μὲν ἐννέα φυλαῖσ ἠπείγοντο πρὸσ τὸ ἄστυ καὶ κατήνυσαν αὐθημερόν·

ἐν δὲ Μαραθῶνι μετὰ τῆσ ἑαυτοῦ φυλῆσ Ἀριστείδησ ἀπολειφθεὶσ φύλαξ τῶν αἰχμαλώτων καὶ τῶν λαφύρων οὐκ ἐψεύσατο τὴν δόξαν, ἀλλὰ χύδην μὲν ἀργύρου καὶ χρυσοῦ παρόντοσ, ἐσθῆτοσ δὲ παντοδαπῆσ καὶ χρημάτων ἄλλων ἀμυθήτων ἐν ταῖσ σκηναῖσ καὶ τοῖσ ἡλωκόσι σκάφεσιν ὑπαρχόντων, οὔτ’ αὐτὸσ ἐπεθύμησε θιγεῖν οὔτ’ ἄλλον εἰάσε, πλὴν εἴ τινεσ ἐκεῖνον λαθόντεσ ὠφελήθησαν·

ὧν ἦν καὶ Καλλίασ ὁ δᾳδοῦχοσ. τούτῳ γάρ τισ, ὡσ ἐοίκε, τῶν βαρβάρων προσέπεσεν οἰηθεὶσ βασιλέα διὰ τὴν κόμην καὶ τὸ στρόφιον εἶναι·

προσκυνήσασ δὲ καὶ λαβόμενοσ τῆσ δεξιᾶσ ἔδειξε πολὺ χρυσίον ἐν λάκκῳ τινὶ κατορωρυγμένον. ὁ δὲ Καλλίασ ὠμότατοσ ἀνθρώπων καὶ παρανομώτατοσ γενόμενοσ τὸν μὲν χρυσὸν ἀνείλετο, τὸν δ’ ἄνθρωπον, ὡσ μὴ κατείποι πρὸσ ἑτέρουσ, ἀπέκτεινεν. ἐκ τούτου φασὶ καὶ λακκοπλούτουσ ὑπὸ τῶν κωμικῶν τοὺσ ἀπὸ τῆσ οἰκίασ λέγεσθαι, σκωπτόντων εἰσ τὸν τόπον, ἐν ᾧ τὸ χρυσίον ὁ Καλλίασ εὑρ͂εν. Ἀριστείδησ δὲ τὴν ἐπώνυμον εὐθὺσ ἀρχὴν ἦρξε.

καίτοι φησὶν ὁ Φαληρεὺσ Δημήτριοσ ἄρξαι τὸν ἄνδρα μικρὸν ἔμπροσθεν τοῦ θανάτου μετὰ τὴν ἐν Πλαταιαῖσ μάχην. ἐν δὲ ταῖσ ἀναγραφαῖσ μετὰ μὲν Ξανθιππίδην, ἐφ’ οὗ Μαρδόνιοσ ἡττήθη Πλαταιᾶσιν, οὐδ’ ὁμώνυμον Ἀριστείδην ἐν πάνυ πολλοῖσ λαβεῖν ἔστι, μετὰ δὲ Φαίνιππον, ἐφ’ οὗ τὴν ἐν Μαραθῶνι μάχην ἐνίκων, εὐθὺσ Ἀριστείδησ ἄρχων ἀναγέγραπται.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION