Plutarch, Ἀριστείδης, chapter 1

(플루타르코스, Ἀριστείδης, chapter 1)

Ἀριστείδησ ὁ Λυσιμάχου φυλῆσ μὲν ἦν Ἀντιοχίδοσ, τῶν δὲ δήμων Ἀλωπεκῆθεν. περὶ δ’ οὐσίασ αὐτοῦ λόγοι διάφοροι γεγόνασιν, οἱ μὲν ὡσ ἐν πενίᾳ συντόνῳ καταβιώσαντοσ καὶ μετὰ τὴν τελευτὴν ἀπολιπόντοσ θυγατέρασ δύο πολὺν χρόνον ἀνεκδότουσ δι’ ἀπορίαν γενομένασ· πρὸσ δὲ τοῦτον τὸν λόγον ὑπὸ πολλῶν εἰρημένον ἀντιτασσόμενοσ ὁ Φαληρεὺσ Δημήτριοσ ἐν τῷ Σωκράτει χωρίον Φαληροῖ φησι γινώσκειν Ἀριστείδου γενόμενον, ἐν ᾧ τέθαπται, καὶ τεκμήρια τῆσ περὶ τὸν οἶκον εὐπορίασ ἓν μὲν ἡγεῖται τὴν ἐπώνυμον ἀρχήν, ἣν ἦρχεν ὁ τῷ κυάμῳ λαχὼν ἐκ τῶν γενῶν τῶν τὰ μέγιστα τιμήματα κεκτημένων, οὓσ πεντακοσιομεδίμνουσ προσηγόρευον, ἕτερον δὲ τὸν ἐξοστρακισμόν·

οὐδενὶ γὰρ τῶν πενήτων, ἀλλὰ τοῖσ ἐξ οἴκων τε μεγάλων καὶ διὰ γένουσ ὄγκον ἐπιφθόνων ὄστρακον ἐπιφέρεσθαι·

τρίτον δὲ καὶ τελευταῖον, ὅτι νίκησ ἀναθήματα χορηγικοὺσ τρίποδασ ἐν Διονύσου καταλέλοιπεν, οἳ καὶ καθ’ ἡμᾶσ ἐδείκνυντο τοιαύτην ἐπιγραφὴν διασώζοντεσ· "Ἀντιοχὶσ ἐνίκα, Ἀριστείδησ ἐχορήγει, Ἀρχέστρατοσ ἐδίδασκε. τουτὶ μὲν οὖν, καίπερ εἶναι δοκοῦν μέγιστον, ἀσθενέστατόν ἐστι.

καὶ γὰρ Ἐπαμεινώνδασ, ὃν πάντεσ ἄνθρωποι γινώσκουσιν ἐν πενίᾳ καὶ τραφέντα πολλῇ καὶ βιώσαντα, καὶ Πλάτων ὁ φιλόσοφοσ οὐκ ἀφιλοτίμουσ ἀνεδέξαντο χορηγίασ, ὁ μὲν αὐληταῖσ ἀνδράσιν, ὁ δὲ παισὶ κυκλίοισ χορηγήσασ, τούτῳ μὲν Δίωνοσ τοῦ Συρακουσίου τὴν δαπάνην παρέχοντοσ, Ἐπαμεινώνδᾳ δὲ τῶν περὶ Πελοπίδαν. οὐ γὰρ ἔστι τοῖσ ἀγαθοῖσ ἀκήρυκτοσ καὶ ἄσπονδοσ πρὸσ τὰσ παρὰ τῶν φίλων δωρεὰσ πόλεμοσ, ἀλλὰ τὰσ εἰσ ἀπόθεσιν καὶ πλεονεξίαν ἀγεννεῖσ ἡγούμενοι καὶ ταπεινάσ, ὅσαι φιλοτιμίασ τινὸσ ἀκερδοῦσ ἔχονται καὶ λαμπρότητοσ οὐκ ἀπωθοῦνται.

Παναίτιοσ μέντοι περὶ τοῦ τρίποδοσ ἀποφαίνει τὸν Δημήτριον ὁμωνυμίᾳ διεψευσμένον· ἀπὸ γὰρ τῶν Μηδικῶν εἰσ τὴν τελευτὴν τοῦ Πελοποννησιακοῦ πολέμου δύο μόνουσ Ἀριστείδασ χορηγοὺσ ἀναγράφεσθαι νικῶντασ, ὧν οὐδέτερον εἶναι τῷ Λυσιμάχου τὸν αὐτόν, ἀλλὰ τὸν μὲν Ξενοφίλου πατρόσ, τὸν δὲ χρόνῳ πολλῷ νεώτερον, ὡσ ἐλέγχει τὰ γράμματα τῆσ μετ’ Εὐκλείδην ὄντα γραμματικῆσ καὶ προσγεγραμμένοσ ὁ Ἀρχέστρατοσ, ὃν ἐν τοῖσ Μηδικοῖσ οὐδείσ, ἐν δὲ τοῖσ Πελοποννησιακοῖσ συχνοὶ χορῶν διδάσκαλον ἀναγράφουσι.

τὸ μὲν οὖν τοῦ Παναιτίου βέλτιον ἐπισκεπτέον ὅπωσ ἔχει.

τῷ δ’ ὀστράκῳ πᾶσ ὁ διὰ δόξαν ἢ γένοσ ἢ λόγου δύναμιν ὑπὲρ τοὺσ πολλοὺσ νομιζόμενοσ ὑπέπιπτεν· ὅπου καὶ Δάμων ὁ Περικλέουσ διδάσκαλοσ, ὅτι τὸ φρονεῖν ἐδόκει τισ εἶναι περιττόσ, ἐξωστρακίσθη. καὶ μὴν ἄρξαι γε τὸν Ἀριστείδην ὁ Ἰδομενεὺσ οὐ κυαμευτόν, ἀλλ’ ἑλομένων Ἀθηναίων φησίν.

εἰ δὲ καὶ μετὰ τὴν ἐν Πλαταιαῖσ μάχην ἦρξεν, ὡσ αὐτὸσ ὁ Δημήτριοσ γέγραφε, καὶ πάνυ πιθανόν ἐστιν ἐπὶ δόξῃ τοσαύτῃ καὶ κατορθώμασι τηλικούτοισ ἀξιωθῆναι δι’ ἀρετὴν ἧσ διὰ πλοῦτον ἐτύγχανον οἱ λαγχάνοντεσ. ἀλλὰ γὰρ ὁ μὲν Δημήτριοσ οὐ μόνον Ἀριστείδην, ἀλλὰ καὶ Σωκράτην δῆλόσ ἐστι τῆσ πενίασ ἐξελέσθαι φιλοτιμούμενοσ ὡσ μεγάλου κακοῦ·

καὶ γὰρ ἐκείνῳ φησὶν οὐ μόνον τὴν οἰκίαν ὑπάρχειν, ἀλλὰ καὶ μνᾶσ ἑβδομήκοντα τοκιζομένασ ὑπὸ Κρίτωνοσ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION