Homer, Odyssey, Book 24

Ἑρμῆς δὲ ψυχὰς Κυλλήνιος ἐξεκαλεῖτο ἀνδρῶν μνηστήρων:? ἔχε δὲ ῥάβδον μετὰ χερσὶν καλὴν χρυσείην, τῇ τ ἀνδρῶν ὄμματα θέλγει ὧν ἐθέλει, τοὺς δ αὖτε καὶ ὑπνώοντας ἐγείρει: τῇ ῥ ἄγε κινήσας, ταὶ δὲ τρίζουσαι ἕποντο. ὡς δ ὅτε νυκτερίδες μυχῷ ἄντρου θεσπεσίοιο τρίζουσαι ποτέονται, ἐπεί κέ τις ἀποπέσῃσιν ὁρμαθοῦ ἐκ πέτρης, ἀνά τ ἀλλήλῃσιν ἔχονται, ὣς αἱ τετριγυῖαι ἅμ ἠΐσαν: ἦρχε δ ἄρα σφιν Ἑρμείας ἀκάκητα κατ εὐρώεντα κέλευθα. πὰρ δ ἴσαν Ὠκεανοῦ τε ῥοὰς καὶ Λευκάδα πέτρην, ἠδὲ παρ Ηἐλίοιο πύλας καὶ δῆμον ὀνείρων ἠΐσαν: αἶψα δ ἵκοντο κατ ἀσφοδελὸν λειμῶνα, ἔνθα τε ναίουσι ψυχαί, εἴδωλα καμόντων. εὑρ῀ον δὲ ψυχὴν Πηληϊάδεω Ἀχιλῆος καὶ Πατροκλῆος καὶ ἀμύμονος Ἀντιλόχοιο Αἰάντός θ, ὃς ἄριστος ἐήν εἶδός τε δέμας τε τῶν ἄλλων Δαναῶν μετ ἀμύμονα Πηλεΐδαο ὣς οἱ μὲν περὶ κεῖνον ὁμίλεον: ἀγχίμολον δὲ ἤλυθ ἔπι ψυχὴ Ἀγαμέμνονος Ἀτρεΐδαο ἀχνυμένη:

περὶ δ ἄλλαι ἀγηγέραθ, ὅσσαι ἅμ αὐτῷ οἴκῳ ἐν Αἰγίσθοιο θάνον καὶ πότμον ἐπέσπον. τὸν προτέρη ψυχὴ προσεφώνεε Πηλεΐωνος: "Ἀτρεΐδη, περὶ μέν ς ἔφαμεν Διὶ τερπικεραύνῳ ἀνδρῶν ἡρώων φίλον ἔμμεναι ἤματα πάντα, οὕνεκα πολλοῖσίν τε καὶ ἰφθίμοισιν ἄνασσες δήμῳ ἔνι Τρώων, ὅθι πάσχομεν ἄλγε Ἀχαιοί.

ἦ τ ἄρα καὶ σοὶ πρῶϊ παραστήσεσθαι ἔμελλεν μοῖρ ὀλοή, τὴν οὔ τις ἀλεύεται ὅς κε γένηται. ὡς ὄφελες τιμῆς ἀπονήμενος, ἧς περ ἄνασσες, δήμῳ ἔνι Τρώων θάνατον καὶ πότμον ἐπισπεῖν: τῷ κέν τοι τύμβον μὲν ἐποίησαν Παναχαιοί, ἠδέ κε καὶ σῷ παιδὶ μέγα κλέος ἤρα ὀπίσσω: νῦν δ ἄρα ς οἰκτίστῳ θανάτῳ εἵμαρτο ἁλῶναι. τὸν δ αὖτε ψυχὴ προσεφώνεεν Ἀτρείδαο:

"ὄλβιε Πηλέος υἱέ, θεοῖς ἐπιείκελ Ἀχιλλεῦ, ὃς θάνες ἐν Τροίῃ ἑκὰς Ἄργεος: ἀμφὶ δέ ς ἄλλοι κτείνοντο Τρώων καὶ Ἀχαιῶν υἱε῀ς ἄριστοι, μαρνάμενοι περὶ σεῖο: σὺ δ ἐν στροφάλιγγι κονίης κεῖσο μέγας μεγαλωστί, λελασμένος ἱπποσυνάων. ἡμεῖς δὲ πρόπαν ἦμαρ ἐμαρνάμεθ: οὐδέ κε πάμπαν παυσάμεθα πτολέμου, εἰ μὴ Ζεὺς λαίλαπι παῦσεν. αὐτὰρ ἐπεί ς ἐπὶ νῆας ἐνείκαμεν ἐκ πολέμοιο, κάτθεμεν ἐν λεχέεσσι, καθήραντες χρόα καλὸν ὕδατί τε λιαρῷ καὶ ἀλείφατι: πολλὰ δέ ς ἀμφὶ δάκρυα θερμὰ χέον Δαναοὶ κείροντό τε χαίτας. μήτηρ δ ἐξ ἁλὸς ἦλθε σὺν ἀθανάτῃς ἁλίῃσιν ἀγγελίης ἀΐουσα: βοὴ δ ἐπὶ πόντον ὀρώρει θεσπεσίη, ὑπὸ δὲ τρόμος ἔλλαβε πάντας Ἀχαιούς: καί νύ κ ἀναΐξαντες ἔβαν κοίλας ἐπὶ νῆας, εἰ μὴ ἀνὴρ κατέρυκε παλαιά τε πολλά τε εἰδώς, Νέστωρ, οὗ καὶ πρόσθεν ἀρίστη φαίνετο βουλή: ὅ σφιν ἐϋφρονέων ἀγορήσατο καὶ μετέειπεν: "ἴσχεσθ, Ἀργεῖοι, μὴ φεύγετε, κοῦροι Ἀχαιῶν:

μήτηρ ἐξ ἁλὸς ἥδε σὺν ἀθανάτῃς ἁλίῃσιν ἔρχεται, οὗ παιδὸς τεθνηότος ἀντιόωσα. "ὣς ἔφαθ, οἱ δ ἔσχοντο φόβου μεγάθυμοι Ἀχαιοί:

ἀμφὶ δέ ς ἔστησαν κοῦραι ἁλίοιο γέροντος οἴκτρ ὀλοφυρόμεναι, περὶ δ ἄμβροτα εἵματα ἕσσαν. Μοῦσαι δ ἐννέα πᾶσαι ἀμειβόμεναι ὀπὶ καλῇ θρήνεον: ἔνθα κεν οὔ τιν ἀδάκρυτόν γ ἐνόησας Ἀργείων: τοῖον γὰρ ὑπώρορε Μοῦσα λίγεια. ἑπτὰ δὲ καὶ δέκα μέν σε ὁμῶς νύκτας τε καὶ ἦμαρ κλαίομεν ἀθάνατοί τε θεοὶ θνητοί τ ἄνθρωποι: ὀκτωκαιδεκάτῃ δ ἔδομεν πυρί, πολλὰ δέ ς ἀμφὶ μῆλα κατεκτάνομεν μάλα πίονα καὶ ἕλικας βοῦς. καίεο δ ἔν τ ἐσθῆτι θεῶν καὶ ἀλείφατι πολλῷ καὶ μέλιτι γλυκερῷ: πολλοὶ δ ἡρ´ωες Ἀχαιοὶ τεύχεσιν ἐρρώσαντο πυρὴν πέρι καιομένοιο, πεζοί θ ἱππῆές τε: πολὺς δ ὀρυμαγδὸς ὀρώρει αὐτὰρ ἐπεὶ δή σε φλὸξ ἤνυσεν Ἡφαίστοιο, ἠῶθεν δή τοι λέγομεν λεύκ ὀστέ, Ἀχιλλεῦ, οἴνῳ ἐν ἀκρήτῳ καὶ ἀλείφατι: δῶκε δὲ μήτηρ χρύσεον ἀμφιφορῆα: Διωνύσοιο δὲ δῶρον φάσκ ἔμεναι, ἔργον δὲ περικλυτοῦ Ἡφαίστοιο. ἐν τῷ τοι κεῖται λεύκ ὀστέα, φαίδιμ Ἀχιλλεῦ, μίγδα δὲ Πατρόκλοιο Μενοιτιάδαο θανόντος, χωρὶς δ Ἀντιλόχοιο, τὸν ἔξοχα τῖες ἁπάντων τῶν ἄλλων ἑτάρων, μετὰ Πάτροκλόν γε θανόντα. ἀμφ αὐτοῖσι δ ἔπειτα μέγαν καὶ ἀμύμονα τύμβον χεύαμεν Ἀργείων ἱερὸς στρατὸς αἰχμητάων ἀκτῇ ἔπι προὐχούσῃ, ἐπὶ πλατεῖ Ἑλλησπόντῳ, ὥς κεν τηλεφανὴς ἐκ ποντόφιν ἀνδράσιν εἰή τοῖς οἳ νῦν γεγάασι καὶ οἳ μετόπισθεν ἔσονται. μήτηρ δ αἰτήσασα θεοὺς περικαλλέ ἀέθλα θῆκε μέσῳ ἐν ἀγῶνι ἀριστήεσσιν Ἀχαιῶν.

ἤδη μὲν πολέων τάφῳ ἀνδρῶν ἀντεβόλησας ἡρώων, ὅτε κέν ποτ ἀποφθιμένου βασιλῆος ζώννυνταί τε νέοι καὶ ἐπεντύνονται ἀέθλα: ἀλλά κε κεῖνα μάλιστα ἰδὼν θηήσαο θυμῷ, οἷ ἐπὶ σοὶ κατέθηκε θεὰ περικαλλέ ἀέθλα, ἀργυρόπεζα Θέτις: μάλα γὰρ φίλος ἦσθα θεοῖσιν. ὣς σὺ μὲν οὐδὲ θανὼν ὄνομ ὤλεσας, ἀλλά τοι αἰεὶ πάντας ἐπ ἀνθρώπους κλέος ἔσσεται ἐσθλόν, Ἀχιλλεῦ, αὐτὰρ ἐμοὶ τί τόδ ἦδος, ἐπεὶ πόλεμον τολύπευσα· ἐν νόστῳ γάρ μοι Ζεὺς μήσατο λυγρὸν ὄλεθρον Αἰγίσθου ὑπὸ χερσὶ καὶ οὐλομένης ἀλόχοιο. ὣς οἱ μὲν τοιαῦτα πρὸς ἀλλήλους ἀγόρευον, ἀγχίμολον δέ σφ ἦλθε διάκτορος ἀργεϊφόντης, ψυχὰς μνηστήρων κατάγων Ὀδυσῆϊ δαμέντων, τὼ δ ἄρα θαμβήσαντ ἰθὺς κίον, ὡς ἐσιδέσθην.

ἔγνω δὲ ψυχὴ Ἀγαμέμνονος Ἀτρεΐδαο παῖδα φίλον Μελανῆος, ἀγακλυτὸν Ἀμφιμέδοντα: ξεῖνος γάρ οἱ ἐήν Ἰθάκῃ ἔνι οἰκία ναίων. τὸν προτέρη ψυχὴ προσεφώνεεν Ἀτρεΐδαο: "Ἀμφίμεδον, τί παθόντες ἐρεμνὴν γαῖαν ἔδυτε πάντες κεκριμένοι καὶ ὁμήλικες·

οὐδέ κεν ἄλλως κρινάμενος λέξαιτο κατὰ πτόλιν ἄνδρας ἀρίστους. ἦ ὔμμ ἐν νήεσσι Ποσειδάων ἐδάμασσεν, ὄρσας ἀργαλέους ἀνέμους καὶ κύματα μακρά· ἦ που ἀνάρσιοι ἄνδρες ἐδηλήσαντ ἐπὶ χέρσου βοῦς περιταμνομένους ἠδ οἰῶν πώεα καλά, ἠὲ περὶ πτόλιος μαχεούμενοι ἠδὲ γυναικῶν· εἰπέ μοι εἰρομένῳ: ξεῖνος δέ τοι εὔχομαι εἶναι. ἦ οὐ μέμνῃ ὅτε κεῖσε κατήλυθον ὑμέτερον δῶ, ὀτρυνέων Ὀδυσῆα σὺν ἀντιθέῳ Μενελάῳ Ἴλιον εἰς ἅμ ἕπεσθαι ἐϋσσέλμων ἐπὶ νηῶν· μηνὶ δ ἄρ οὔλῳ πάντα περήσαμεν εὐρέα πόντον, σπουδῇ παρπεπιθόντες Ὀδυσσῆα πτολίπορθον. " τὸν δ αὖτε ψυχὴ προσεφώνεεν Ἀμφιμέδοντος: "Ἀτρεΐδη κύδιστε, ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγάμεμνον, μέμνημαι τάδε πάντα, διοτρεφές, ὡς ἀγορεύεις: σοὶ δ ἐγὼ εὖ μάλα πάντα καὶ ἀτρεκέως καταλέξω, ἡμετέρου θανάτοιο κακὸν τέλος, οἱο῀ν ἐτύχθη. μνώμεθ Ὀδυσσῆος δὴν οἰχομένοιο δάμαρτα: ἡ δ οὔτ ἠρνεῖτο στυγερὸν γάμον οὔτ ἐτελεύτα, ἡμῖν φραζομένη θάνατον καὶ κῆρα μέλαιναν, ἀλλὰ δόλον τόνδ ἄλλον ἐνὶ φρεσὶ μερμήριξε: στησαμένη μέγαν ἱστὸν ἐνὶ μεγάροισιν ὕφαινε, λεπτὸν καὶ περίμετρον: ἄφαρ δ ἡμῖν μετέειπε: "κοῦροι ἐμοὶ μνηστῆρες, ἐπεὶ θάνε δῖος Ὀδυσσεύς, μίμνετ ἐπειγόμενοι τὸν ἐμὸν γάμον, εἰς ὅ κε φᾶρος ἐκτελέσω, μή μοι μεταμώνια νήματ ὄληται, Λαέρτῃ ἡρ´ωϊ ταφήϊον, εἰς ὅτε κέν μιν μοῖρ ὀλοὴ καθέλῃσι τανηλεγέος θανάτοιο, μή τίς μοι κατὰ δῆμον Ἀχαιϊάδων νεμεσήσῃ, αἴ κεν ἄτερ σπείρου κεῖται πολλὰ κτεατίσσας.

"ὣς ἔφαθ, ἡμῖν δ αὖτ ἐπεπείθετο θυμὸς ἀγήνωρ.

ἔνθα καὶ ἠματίη μὲν ὑφαίνεσκεν μέγαν ἱστόν, νύκτας δ ἀλλύεσκεν, ἐπεὶ δαΐδας παραθεῖτο. ὣς τρίετες μὲν ἔληθε δόλῳ καὶ ἔπειθεν Ἀχαιούς: ἀλλ ὅτε τέτρατον ἦλθεν ἔτος καὶ ἐπήλυθον ὡρ῀αι, μηνῶν φθινόντων, περὶ δ ἤματα πόλλ ἐτελέσθη, καὶ τότε δή τις ἐείπε γυναικῶν, ἣ σάφα ᾔδη, καὶ τήν γ ἀλλύουσαν ἐφεύρομεν ἀγλαὸν ἱστόν. ὣς τὸ μὲν ἐξετέλεσσε καὶ οὐκ ἐθέλους, ὑπ ἀνάγκης. "εὖθ ἡ φᾶρος ἔδειξεν, ὑφήνασα μέγαν ἱστόν, πλύνας, ἠελίῳ ἐναλίγκιον ἠὲ σελήνῃ, καὶ τότε δή ῥ Ὀδυσῆα κακός ποθεν ἤγαγε δαίμων ἀγροῦ ἐπ ἐσχατιήν, ὅθι δώματα ναῖε συβώτης.

ἔνθ ἦλθεν φίλος υἱὸς Ὀδυσσῆος θείοιο, ἐκ Πύλου ἠμαθόεντος ἰὼν σὺν νηῒ μελαίνῃ: τὼ δὲ μνηστῆρσιν θάνατον κακὸν ἀρτύναντε ἵκοντο προτὶ ἄστυ περικλυτόν, ἦ τοι Ὀδυσσεὺς ὕστερος, αὐτὰρ Τηλέμαχος πρόσθ ἡγεμόνευε. τὸν δὲ συβώτης ἦγε κακὰ χροῒ εἵματ ἔχοντα, πτωχῷ λευγαλέῳ ἐναλίγκιον ἠδὲ γέροντι σκηπτόμενον: τὰ δὲ λυγρὰ περὶ χροῒ εἵματα ἕστο: οὐδέ τις ἡμείων δύνατο γνῶναι τὸν ἐόντα ἐξαπίνης προφανέντ, οὐδ οἳ προγενέστεροι ἦσαν, ἀλλ ἔπεσίν τε κακοῖσιν ἐνίσσομεν ἠδὲ βολῇσιν. αὐτὰρ ὁ τῆος ἐτόλμα ἐνὶ μεγάροισιν ἑοῖσι βαλλόμενος καὶ ἐνισσόμενος τετληότι θυμῷ: ἀλλ ὅτε δή μιν ἔγειρε Διὸς νοός αἰγιόχοιο, σὺν μὲν Τηλεμάχῳ περικαλλέα τεύχε ἀείρας ἐς θάλαμον κατέθηκε καὶ ἐκλήϊσεν ὀχῆας, αὐτὰρ ὁ ἣν ἄλοχον πολυκερδείῃσιν ἄνωγε τόξον μνηστήρεσσι θέμεν πολιόν τε σίδηρον, ἡμῖν αἰνομόροισιν ἀέθλια καὶ φόνου ἀρχήν. οὐδέ τις ἡμείων δύνατο κρατεροῖο βιοῖο νευρὴν ἐντανύσαι, πολλὸν δ ἐπιδευέες ἦμεν. ἀλλ ὅτε χεῖρας ἵκανεν Ὀδυσσῆος μέγα τόξον, ἔνθ ἡμεῖς μὲν πάντες ὁμοκλέομεν ἐπέεσσι τόξον μὴ δόμεναι, μηδ εἰ μάλα πολλ ἀγορεύοι: Τηλέμαχος δέ μιν οἰο῀ς ἐποτρύνων ἐκέλευσεν. αὐτὰρ ὁ δέξατο χειρὶ πολύτλας δῖος Ὀδυσσεύς, ῥηϊδίως δ ἐτάνυσσε βιόν, διὰ δ ἧκε σιδήρου, στῆ δ ἄρ ἐπ οὐδὸν ἰών, ταχέας δ ἐκχεύατ ὀϊστοὺς δεινὸν παπταίνων, βάλε δ Ἀντίνοον βασιλῆα. αὐτὰρ ἔπειτ ἄλλοις ἐφίει βέλεα στονόεντα, ἄντα τιτυσκόμενος: τοὶ δ ἀγχιστῖνοι ἔπιπτον. γνωτὸν δ ἦν ὅ ῥά τίς σφι θεῶν ἐπιτάρροθος ἠε῀ν: αὐτίκα γὰρ κατὰ δώματ ἐπισπόμενοι μένεϊ σφῷ κτεῖνον ἐπιστροφάδην, τῶν δὲ στόνος ὤρνυτ ἀεικὴς κράτων τυπτομένων, δάπεδον δ ἅπαν αἵματι θῦεν. ὣς ἡμεῖς, Ἀγάμεμνον, ἀπωλόμεθ, ὧν ἔτι καὶ νῦν σώματ ἀκηδέα κεῖται ἐνὶ μεγάροις Ὀδυσῆος: οὐ γάρ πω ἴσασι φίλοι κατὰ δώμαθ ἑκάστου, οἵ κ ἀπονίψαντες μέλανα βρότον ἐξ ὠτειλέων κατθέμενοι γοάοιεν: ὃ γὰρ γέρας ἐστὶ θανόντων. τὸν δ αὖτε ψυχὴ προσεφώνεεν Ἀτρεΐδαο:

"ὄλβιε Λαέρταο πάϊ, πολυμήχαν Ὀδυσσεῦ, ἦ ἄρα σὺν μεγάλῃ ἀρετῇ ἐκτήσω ἄκοιτιν. ὡς ἀγαθαὶ φρένες ἦσαν ἀμύμονι Πηνελοπείῃ, κούρῃ Ἰκαρίου: ὡς εὖ μέμνητ Ὀδυσῆος, ἀνδρὸς κουριδίου: τῷ οἱ κλέος οὔ ποτ ὀλεῖται ἧς ἀρετῆς, τεύξουσι δ ἐπιχθονίοισιν ἀοιδὴν ἀθάνατοι χαρίεσσαν ἐχέφρονι Πηνελοπείῃ, οὐχ ὡς Τυνδαρέου κούρη κακὰ μήσατο ἔργα, κουρίδιον κτείνασα πόσιν, στυγερὴ δέ τ ἀοιδὴ ἔσσετ ἐπ ἀνθρώπους, χαλεπὴν δέ τε φῆμιν ὀπάσσει θηλυτέρῃσι γυναιξί, καὶ ἥ κ εὐεργὸς ἐῄσιν. ὣς οἱ μὲν τοιαῦτα πρὸς ἀλλήλους ἀγόρευον, ἑσταότ εἰν Αἴ¨δαο δόμοις, ὑπὸ κεύθεσι γαίης:

οἱ δ ἐπεὶ ἐκ πόλιος κατέβαν, τάχα δ ἀγρὸν ἵκοντο καλὸν Λαέρταο τετυγμένον, ὅν ῥά ποτ αὐτὸς Λαέρτης κτεάτισσεν, ἐπεὶ μάλα πόλλ ἐμόγησεν.

ἔνθα οἱ οἶκος ἐήν, περὶ δὲ κλίσιον θέε πάντη, ἐν τῷ σιτέσκοντο καὶ ἵζανον ἠδὲ ἰαυόν δμῶες ἀναγκαῖοι, τοί οἱ φίλα ἐργάζοντο. ἐν δὲ γυνὴ Σικελὴ γρηῢς πέλεν, ἥ ῥα γέροντα ἐνδυκέως κομέεσκεν ἐπ ἀγροῦ, νόσφι πόληος. ἔνθ Ὀδυσεὺς δμώεσσι καὶ υἱέϊ μῦθον ἐείπεν: "ὑμεῖς μὲν νῦν ἔλθετ ἐϋκτίμενον δόμον εἴσω, δεῖπνον δ αἶψα συῶν ἱερεύσατε ὅς τις ἄριστος:

αὐτὰρ ἐγὼ πατρὸς πειρήσομαι ἡμετέροιο, αἴ κέ μ ἐπιγνώῃ καὶ φράσσεται ὀφθαλμοῖσιν, ἠέ῀ κεν ἀγνοιῇσι, πολὺν χρόνον ἀμφὶς ἐόντα. ὣς εἰπὼν δμώεσσιν ἀρήϊα τεύχε ἔδωκεν.

οἱ μὲν ἔπειτα δόμονδε θοῶς κίον, αὐτὰρ Ὀδυσσεὺς ἆσσον ἰέν πολυκάρπου ἀλωῆς πειρητίζων. οὐδ εὑρ῀εν Δολίον, μέγαν ὄρχατον ἐσκαταβαίνων, οὐδέ τινα δμώων οὐδ υἱῶν: ἀλλ ἄρα τοί γε αἱμασιὰς λέξοντες ἀλωῆς ἔμμεναι ἑρ´κος ᾤχοντ, αὐτὰρ ὁ τοῖσι γέρων ὁδὸν ἡγεμόνευε. τὸν δ οἰο῀ν πατέρ εὑρ῀εν ἐϋκτιμένῃ ἐν ἀλωῇ, λιστρεύοντα φυτόν: ῥυπόωντα δὲ ἕστο χιτῶνα ῥαπτὸν ἀεικέλιον, περὶ δὲ κνήμῃσι βοείας κνημῖδας ῥαπτὰς δέδετο, γραπτῦς ἀλεείνων, χειρῖδάς τ ἐπὶ χερσὶ βάτων ἕνεκ: αὐτὰρ ὕπερθεν αἰγείην κυνέην κεφαλῇ ἔχε, πένθος ἀέξων. τὸν δ ὡς οὖν ἐνόησε πολύτλας δῖος Ὀδυσσεὺς γήραϊ τειρόμενον, μέγα δὲ φρεσὶ πένθος ἔχοντα, στὰς ἄρ ὑπὸ βλωθρὴν ὄγχνην κατὰ δάκρυον εἶβε.

μερμήριξε δ ἔπειτα κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμὸν κύσσαι καὶ περιφῦναι ἑὸν πατέρ, ἠδὲ ἕκαστα εἰπεῖν, ὡς ἔλθοι καὶ ἵκοιτ ἐς πατρίδα γαῖαν, ἦ πρῶτ ἐξερέοιτο ἕκαστά τε πειρήσαιτο. ὧδε δέ οἱ φρονέοντι δοάσσατο κέρδιον εἶναι, πρῶτον κερτομίοις ἐπέεσσιν πειρηθῆναι. τὰ φρονέων ἰθὺς κίεν αὐτοῦ δῖος Ὀδυσσεύς. ἦ τοι ὁ μὲν κατέχων κεφαλὴν φυτὸν ἀμφελάχαινε: τὸν δὲ παριστάμενος προσεφώνεε φαίδιμος υἱός: "ὦ γέρον, οὐκ ἀδαημονίη ς ἔχει ἀμφιπολεύειν ὄρχατον, ἀλλ εὖ τοι κομιδὴ ἔχει, οὐδέ τι πάμπαν, οὐ φυτόν, οὐ συκέη, οὐκ ἄμπελος, οὐ μὲν ἐλαίη, οὐκ ὄγχνη, οὐ πρασιή τοι ἄνευ κομιδῆς κατὰ κῆπον.

ἄλλο δέ τοι ἐρέω, σὺ δὲ μὴ χόλον ἔνθεο θυμῷ αὐτόν ς οὐκ ἀγαθὴ κομιδὴ ἔχει, ἀλλ ἅμα γῆρας λυγρὸν ἔχεις αὐχμεῖς τε κακῶς καὶ ἀεικέα ἕσσαι. οὐ μὲν ἀεργίης γε ἄναξ ἕνεκ οὔ σε κομίζει, οὐδέ τί τοι δούλειον ἐπιπρέπει εἰσοράασθαι εἶδος καὶ μέγεθος: βασιλῆϊ γὰρ ἀνδρὶ ἐοίκας. τοιούτῳ δὲ ἐοίκας, ἐπεὶ λούσαιτο φάγοι τε, εὑδέμεναι μαλακῶς: ἡ γὰρ δίκη ἐστὶ γερόντων. ἀλλ ἄγε μοι τόδε εἰπὲ καὶ ἀτρεκέως κατάλεξον, τεῦ δμὼς εἶς ἀνδρῶν· τεῦ δ ὄρχατον ἀμφιπολεύεις· καὶ μοι τοῦτ ἀγόρευσον ἐτήτυμον, ὄφρ ἐῢ εἰδῶ, εἰ ἐτεόν γ Ἰθάκην τήνδ ἱκόμεθ, ὥς μοι ἐείπεν οὗτος ἀνὴρ νῦν δὴ ξυμβλήμενος ἐνθάδ ἰόντι, οὔ τι μάλ ἀρτίφρων, ἐπεὶ οὐ τόλμησεν ἕκαστα εἰπεῖν ἠδ ἐπακοῦσαι ἐμὸν ἔπος, ὡς ἐρέεινον ἀμφὶ ξείνῳ ἐμῷ, ἤ που ζώει τε καὶ ἔστιν ἦ ἤδη τέθνηκε καὶ εἰν Αἴ¨δαο δόμοισιν. ἐκ γάρ τοι ἐρέω, σὺ δὲ σύνθεο καί μευ ἄκουσον: ἄνδρα ποτ ἐξείνισσα φίλῃ ἐνὶ πατρίδι γαίῃ ἡμέτερόνδ ἐλθόντα, καὶ οὔ πω τις βροτὸς ἄλλος ξείνων τηλεδαπῶν φιλίων ἐμὸν ἵκετο δῶμα: εὔχετο δ ἐξ Ἰθάκης γένος ἔμμεναι, αὐτὰρ ἔφασκε Λαέρτην Ἀρκεισιάδην πατέρ ἔμμεναι αὐτῷ. τὸν μὲν ἐγὼ πρὸς δώματ ἄγων ἐῢ ἐξείνισσα, ἐνδυκέως φιλέων, πολλῶν κατὰ οἶκον ἐόντων, καί οἱ δῶρα πόρον ξεινήϊα, οἱᾶ ἐῴκει. χρυσοῦ μέν οἱ δῶκ εὐεργέος ἑπτὰ τάλαντα, δῶκα δέ οἱ κρητῆρα πανάργυρον ἀνθεμόεντα, δώδεκα δ ἁπλοΐδας χλαίνας, τόσσους δὲ τάπητας, τόσσα δὲ φάρεα καλά, τόσους δ ἐπὶ τοῖσι χιτῶνας, χωρὶς δ αὖτε γυναῖκας, ἀμύμονα ἔργα ἰδυίας, τέσσαρας εἰδαλίμας, ἃς ἤθελεν αὐτὸς ἑλέσθαι. τὸν δ ἠμείβετ ἔπειτα πατὴρ κατὰ δάκρυον εἴβων:

"ξεῖν, ἦ τοι μὲν γαῖαν ἱκάνεις, ἣν ἐρεείνεις, ὑβρισταὶ δ αὐτὴν καὶ ἀτάσθαλοι ἄνδρες ἔχουσιν: δῶρα δ ἐτώσια ταῦτα χαρίζεο, μυρί ὀπάζων: εἰ γάρ μιν ζωόν γ ἐκίχεις Ἰθάκης ἐνὶ δήμῳ, τῷ κέν ς εὖ δώροισιν ἀμειψάμενος ἀπέπεμψε καὶ ξενίῃ ἀγαθῇ ἡ γὰρ θέμις, ὅς τις ὑπάρξῃ. ἀλλ ἄγε μοι τόδε εἰπὲ καὶ ἀτρεκέως κατάλεξον, πόστον δὴ ἔτος ἐστίν, ὅτε ξείνισσας ἐκεῖνον σὸν ξεῖνον δύστηνον, ἐμὸν παῖδ, εἴ ποτ ἐήν γε, δύσμορον· ὅν που τῆλε φίλων καὶ πατρίδος αἰής ἠέ που ἐν πόντῳ φάγον ἰχθύες, ἢ ἐπὶ χέρσου θηρσὶ καὶ οἰωνοῖσιν ἕλωρ γένετ: οὐδέ ἑ μήτηρ κλαῦσε περιστείλασα πατήρ θ, οἵ μιν τεκόμεσθα: οὐδ ἄλοχος πολύδωρος, ἐχέφρων Πηνελόπεια, κώκυς ἐν λεχέεσσιν ἑὸν πόσιν, ὡς ἐπεῴκει, ὀφθαλμοὺς καθελοῦσα: τὸ γὰρ γέρας ἐστὶ θανόντων. καί μοι τοῦτ ἀγόρευσον ἐτήτυμον, ὄφρ ἐῢ εἰδῶ: τίς πόθεν εἶς ἀνδρῶν· πόθι τοι πόλις ἠδὲ τοκῆες· ποῦ δὲ νηῦς ἕστηκε θοή, ἥ ς ἤγαγε δεῦρο ἀντιθέους θ ἑτάρους· ἦ ἔμπορος εἰλήλουθας νηὸς ἐπ ἀλλοτρίης, οἱ δ ἐκβήσαντες ἔβησαν· τὸν δ ἀπαμειβόμενος προσέφη πολύμητις Ὀδυσσεύς:

"τοιγὰρ ἐγώ τοι πάντα μάλ ἀτρεκέως καταλέξω. εἰμὶ μὲν ἐξ Ἀλύβαντος, ὅθι κλυτὰ δώματα ναίω, υἱὸς Ἀφείδαντος Πολυπημονίδαο ἄνακτος: αὐτὰρ ἐμοί γ ὄνομ ἐστὶν Ἐπήριτος: ἀλλά με δαίμων πλάγξ ἀπὸ Σικανίης δεῦρ ἐλθέμεν οὐκ ἐθέλοντα: νηῦς δέ μοι ἥδ ἕστηκεν ἐπ ἀγροῦ νόσφι πόληος. αὐτὰρ Ὀδυσσῆϊ τόδε δὴ πέμπτον ἔτος ἐστίν, ἐξ οὗ κεῖθεν ἔβη καὶ ἐμῆς ἀπελήλυθε πάτρης, δύσμορος: ἦ τέ οἱ ἐσθλοὶ ἔσαν ὄρνιθες ἰόντι, δεξιοί, οἷς χαίρων μὲν ἐγὼν ἀπέπεμπον ἐκεῖνον, χαῖρε δὲ κεῖνος ἰών: θυμὸς δ ἔτι νῶϊν ἐώλπει μίξεσθαι ξενίῃ ἠδ ἀγλαὰ δῶρα διδώσειν. ὣς φάτο, τὸν δ ἄχεος νεφέλη ἐκάλυψε μέλαινα:

ἀμφοτέρῃσι δὲ χερσὶν ἑλὼν κόνιν αἰθαλόεσσαν χεύατο κὰκ κεφαλῆς πολιῆς, ἁδινὰ στεναχίζων. τοῦ δ ὠρίνετο θυμός, ἀνὰ ῥῖνας δέ οἱ ἤδη δριμὺ μένος προὔτυψε φίλον πατέρ εἰσορόωντι. κύσσε δέ μιν περιφὺς ἐπιάλμενος, ἠδὲ προσηύδα: "κεῖνος μέν τοι ὅδ αὐτὸς ἐγώ, πάτερ, ὃν σὺ μεταλλᾷς, ἤλυθον εἰκοστῷ ἔτεϊ ἐς πατρίδα γαῖαν.

ἀλλ ἴσχεο κλαυθμοῖο γόοιό τε δακρυόεντος. ἐκ γάρ τοι ἐρέω: μάλα δὲ χρὴ σπευδέμεν ἔμπης: μνηστῆρας κατέπεφνον ἐν ἡμετέροισι δόμοισι, λώβην τινύμενος θυμαλγέα καὶ κακὰ ἔργα. τὸν δ αὖ Λαέρτης ἀπαμείβετο φώνησέν τε:

"εἰ μὲν δὴ Ὀδυσεύς γε ἐμὸς πάϊς ἐνθάδ ἱκάνεις, σῆμά τί μοι νῦν εἰπὲ ἀριφραδές, ὄφρα πεποίθω. τὸν δ ἀπαμειβόμενος προσέφη πολύμητις Ὀδυσσεύς:

"οὐλὴν μὲν πρῶτον τήνδε φράσαι ὀφθαλμοῖσι, τὴν ἐν Παρνησῷ μ ἔλασεν σῦς λευκῷ ὀδόντι οἰχόμενον: σὺ δέ με προΐεις καὶ πότνια μήτηρ ἐς πατέρ Αὐτόλυκον μητρὸς φίλον, ὄφρ ἂν ἑλοίμην δῶρα, τὰ δεῦρο μολών μοι ὑπέσχετο καὶ κατένευσεν. εἰ δ ἄγε τοι καὶ δένδρε ἐϋκτιμένην κατ ἀλωὴν εἴπω, ἅ μοί ποτ ἔδωκας, ἐγὼ δ ᾔτεόν σε ἕκαστα παιδνὸς ἐών, κατὰ κῆπον ἐπισπόμενος: διὰ δ αὐτῶν ἱκνεύμεσθα, σὺ δ ὠνόμασας καὶ ἐείπες ἕκαστα. ὄγχνας μοι δῶκας τρισκαίδεκα καὶ δέκα μηλέας, συκέας τεσσαράκοντ: ὄρχους δέ μοι ὧδ ὀνόμηνας δώσειν πεντήκοντα, διατρύγιος δὲ ἕκαστος ἠήν: ἔνθα δ ἀνὰ σταφυλαὶ παντοῖαι ἐάσιν - ὁππότε δὴ Διὸς ὡρ῀αι ἐπιβρίσειαν ὕπερθεν. ὣς φάτο, τοῦ δ αὐτοῦ λύτο γούνατα καὶ φίλον ἦτορ, σήματ ἀναγνόντος τά οἱ ἔμπεδα πέφραδ Ὀδυσσεύς.

ἀμφὶ δὲ παιδὶ φίλῳ βάλε πήχεε: τὸν δὲ ποτὶ οἷ εἷλεν ἀποψύχοντα πολύτλας δῖος Ὀδυσσεύς. αὐτὰρ ἐπεί ῥ ἄμπνυτο καὶ ἐς φρένα θυμὸς ἀγέρθη, ἐξαῦτις μύθοισιν ἀμειβόμενος προσέειπε: "Ζεῦ πάτερ, ἦ ῥα ἔτ ἔστε θεοὶ κατὰ μακρὸν Ὄλυμπον, εἰ ἐτεὸν μνηστῆρες ἀτάσθαλον ὕβριν ἔτισαν.

νῦν δ αἰνῶς δείδοικα κατὰ φρένα μὴ τάχα πάντες ἐνθάδ ἐπέλθωσιν Ἰθακήσιοι, ἀγγελίας δὲ πάντη ἐποτρύνωσι Κεφαλλήνων πολίεσσι. τὸν δ ἀπαμειβόμενος προσέφη πολύμητις Ὀδυσσεύς:

"θάρσει, μή τοι ταῦτα μετὰ φρεσὶ σῇσι μελόντων. ἀλλ ἰόμεν προτὶ οἶκον, ὃς ὀρχάτου ἐγγύθι κεῖται: ἔνθα δὲ Τηλέμαχον καὶ βουκόλον ἠδὲ συβώτην προὔπεμψ, ὡς ἂν δεῖπνον ἐφοπλίσσωσι τάχιστα. ὣς ἄρα φωνήσαντε βάτην πρὸς δώματα καλά.

οἱ δ ὅτε δή ῥ ἵκοντο δόμους εὖ ναιετάοντας, εὑρ῀ον Τηλέμαχον καὶ βουκόλον ἠδὲ συβώτην ταμνομένους κρέα πολλὰ κερῶντάς τ αἴθοπα οἶνον. τόφρα δὲ Λαέρτην μεγαλήτορα ᾧ ἐνὶ οἴκῳ ἀμφίπολος Σικελὴ λοῦσεν καὶ χρῖσεν ἐλαίῳ, ἀμφὶ δ ἄρα χλαῖναν καλὴν βάλεν:

αὐτὰρ Ἀθήνη ἄγχι παρισταμένη μέλε ἤλδανε ποιμένι λαῶν, μείζονα δ ἠὲ πάρος καὶ πάσσονα θῆκεν ἰδέσθαι.

ἐκ δ ἀσαμίνθου βῆ: θαύμαζε δέ μιν φίλος υἱός, ὡς ἴδεν ἀθανάτοισι θεοῖς ἐναλίγκιον ἄντην: καί μιν φωνήσας ἔπεα πτερόεντα προσηύδα: "ὦ πάτερ, ἦ μάλα τίς σε θεῶν αἰειγενετάων εἶδός τε μέγεθός τε ἀμείνονα θῆκεν ἰδέσθαι.

" τὸν δ αὖ Λαέρτης πεπνυμένος ἀντίον ηὔδα: "αἲ γάρ, Ζεῦ τε πάτερ καὶ Ἀθηναίη καὶ Ἄπολλον, οἱο῀ς Νήρικον εἷλον, ἐϋκτίμενον πτολίεθρον, ἀκτὴν ἠπείροιο, Κεφαλλήνεσσιν ἀνάσσων, τοῖος ἐών τοι χθιζὸς ἐν ἡμετέροισι δόμοισιν, τεύχε ἔχων ὤμοισιν, ἐφεστάμεναι καὶ ἀμύνειν ἄνδρας μνηστῆρας: τῷ κε σφέων γούνατ ἔλυσα πολλῶν ἐν μεγάροισι, σὺ δὲ φρένας ἔνδον ἐγήθεις. ὣς οἷ μὲν τοιαῦτα πρὸς ἀλλήλους ἀγόρευον.

οἱ δ ἐπεὶ οὖν παύσαντο πόνου τετύκοντό τε δαῖτα, ἑξείης ἕζοντο κατὰ κλισμούς τε θρόνους τε: ἔνθ οἱ μὲν δείπνῳ ἐπεχείρεον, ἀγχίμολον δὲ ἦλθ ὁ γέρων Δολίος, σὺν δ υἱεῖς τοῖο γέροντος, ἐξ ἔργων μογέοντες, ἐπεὶ προμολοῦσα κάλεσσεν μήτηρ γρηῦς Σικελή, ἥ σφεας τρέφε καί ῥα γέροντα ἐνδυκέως κομέεσκεν, ἐπεὶ κατὰ γῆρας ἔμαρψεν. οἱ δ ὡς οὖν Ὀδυσῆα ἴδον φράσσαντό τε θυμῷ, ἔσταν ἐνὶ μεγάροισι τεθηπότες: αὐτὰρ Ὀδυσσεὺς μειλιχίοις ἐπέεσσι καθαπτόμενος προσέειπεν: "ὦ γέρον, ἵζ ἐπὶ δεῖπνον, ἀπεκλελάθεσθε δὲ θάμβευς:

δηρὸν γὰρ σίτῳ ἐπιχειρήσειν μεμαῶτες μίμνομεν ἐν μεγάροις, ὑμέας ποτιδέγμενοι αἰεί. ὣς ἄρ ἔφη, Δολίος δ ἰθὺς κίε χεῖρε πετάσσας ἀμφοτέρας, Ὀδυσεῦς δὲ λαβὼν κύσε χεῖρ ἐπὶ καρπῷ, καί μιν φωνήσας ἔπεα πτερόεντα προσηύδα:

"ὦ φίλ, ἐπεὶ νόστησας ἐελδομένοισι μάλ ἡμῖν οὐδ ἔτ ὀϊομένοισι, θεοὶ δέ ς ἀνήγαγον αὐτοί, οὖλέ τε καὶ μάλα χαῖρε, θεοὶ δέ τοι ὄλβια δοῖεν.

καί μοι τοῦτ ἀγόρευσον ἐτήτυμον, ὄφρ ἐῢ εἰδῶ, ἢ ἤδη σάφα οἶδε περίφρων Πηνελόπεια νοστήσαντά σε δεῦρ, ἦ ἄγγελον ὀτρύνωμεν. τὸν δ ἀπαμειβόμενος προσέφη πολύμητις Ὀδυσσεύς "ὦ γέρον, ἤδη οἶδε:

τί σε χρὴ ταῦτα πένεσθαι· ὣς φάθ, ὁ δ αὖτις ἄρ ἕζετ ἐϋξέστου ἐπὶ δίφρου.

ὣς δ αὔτως παῖδες Δολίου κλυτὸν ἀμφ Ὀδυσῆα δεικανόωντ ἐπέεσσι καὶ ἐν χείρεσσι φύοντο, ἑξείης δ ἕζοντο παραὶ Δολίον, πατέρα σφόν. ὣς οἱ μὲν περὶ δεῖπνον ἐνὶ μεγάροισι πένοντο:

Ὄσσα δ ἄρ ἄγγελος ὦκα κατὰ πτόλιν ᾤχετο πάντη, μνηστήρων στυγερὸν θάνατον καὶ κῆρ ἐνέπουσα. οἱ δ ἄρ ὁμῶς ἀΐοντες ἐφοίτων ἄλλοθεν ἄλλος μυχμῷ τε στοναχῇ τε δόμων προπάροιθ Ὀδυσῆος, ἐκ δὲ νέκυς οἴκων φόρεον καὶ θάπτον ἕκαστοι, τοὺς δ ἐξ ἀλλάων πολίων οἶκόνδε ἕκαστον πέμπον ἄγειν ἁλιεῦσι θοῇς ἐπὶ νηυσὶ τιθέντες: αὐτοὶ δ εἰς ἀγορὴν κίον ἀθρόοι, ἀχνύμενοι κῆρ. αὐτὰρ ἐπεί ῥ ἤγερθεν ὁμηγερέες τ ἐγένοντο, τοῖσιν δ Εὐπείθης ἀνά θ ἵστατο καὶ μετέειπε: παιδὸς γάρ οἱ ἄλαστον ἐνὶ φρεσὶ πένθος ἔκειτο, Ἀντινόου, τὸν πρῶτον ἐνήρατο δῖος Ὀδυσσεύς: τοῦ ὅ γε δάκρυ χέων ἀγορήσατο καὶ μετέειπεν: "ὦ φίλοι, ἦ μέγα ἔργον ἀνὴρ ὅδ ἐμήσατ Ἀχαιούς:

τοὺς μὲν σὺν νήεσσιν ἄγων πολέας τε καὶ ἐσθλοὺς ὤλεσε μὲν νῆας γλαφυράς, ἀπὸ δ ὤλεσε λαούς: τοὺς δ ἐλθὼν ἔκτεινε Κεφαλλήνων ὄχ ἀρίστους, ἀλλ ἄγετε, πρὶν τοῦτον ἢ ἐς Πύλον ὦκα ἱκέσθαι ἢ καὶ ἐς Ἤλιδα δῖαν, ὅθι κρατέουσιν Ἐπειοί, ἰόμεν: ἦ καὶ ἔπειτα κατηφέες ἐσσόμεθ αἰεί: λώβη γὰρ τάδε γ ἐστὶ καὶ ἐσσομένοισι πυθέσθαι, εἰ δὴ μὴ παίδων τε κασιγνήτων τε φονῆας τισόμεθ. οὐκ ἂν ἐμοί γε μετὰ φρεσὶν ἡδὺ γένοιτο ζωέμεν, ἀλλὰ τάχιστα θανὼν φθιμένοισι μετείην. ἀλλ ἰόμεν, μὴ φθέωσι περαιωθέντες ἐκεῖνοι. ὣς φάτο δάκρυ χέων, οἶκτος δ ἕλε πάντας Ἀχαιούς.

ἀγχίμολον δέ σφ ἦλθε Μέδων καὶ θεῖος ἀοιδὸς ἐκ μεγάρων Ὀδυσῆος, ἐπεί σφεας ὕπνος ἀνῆκεν, ἔσταν δ ἐν μέσσοισι: τάφος δ ἕλεν ἄνδρα ἕκαστον. τοῖσι δὲ καὶ μετέειπε Μέδων πεπνυμένα εἰδώς: "κέκλυτε δὴ νῦν μευ, Ἰθακήσιοι:

οὐ γὰρ Ὀδυσσεὺς ἀθανάτων ἀέκητι θεῶν τάδ ἐμήσατο ἔργα: αὐτὸς ἐγὼν εἶδον θεὸν ἄμβροτον, ὅς ῥ Ὀδυσῆϊ ἐγγύθεν ἑστήκει καὶ Μέντορι πάντα ἐῴκει. ἀθάνατος δὲ θεὸς τοτὲ μὲν προπάροιθ Ὀδυσῆος φαίνετο θαρσύνων, τοτὲ δὲ μνηστῆρας ὀρίνων θῦνε κατὰ μέγαρον: τοὶ δ ἀγχιστῖνοι ἔπιπτον. ὣς φάτο, τοὺς δ ἄρα πάντας ὑπὸ χλωρὸν δέος ᾕρει.

τοῖσι δὲ καὶ μετέειπε γέρων ἡρ´ως Ἁλιθέρσης Μαστορίδης: ὁ γὰρ οἰο῀ς ὁρ´α πρόσσω καὶ ὀπίσσω: ὅ σφιν ἐϋφρονέων ἀγορήσατο καὶ μετέειπε: "κέκλυτε δὴ νῦν μευ, Ἰθακήσιοι, ὅττι κεν εἴπω:

ὑμετέρῃ κακότητι, φίλοι, τάδε ἔργα γένοντο: οὐ γὰρ ἐμοὶ πείθεσθ, οὐ Μέντορι ποιμένι λαῶν, ὑμετέρους παῖδας καταπαυέμεν ἀφροσυνάων, οἳ μέγα ἔργον ἔρεξαν ἀτασθαλίῃσι κακῇσι, κτήματα κείροντες καὶ ἀτιμάζοντες ἄκοιτιν ἀνδρὸς ἀριστῆος: τὸν δ οὐκέτι φάντο νέεσθαι. καὶ νῦν ὧδε γένοιτο. πίθεσθέ μοι ὡς ἀγορεύω: μὴ ἰόμεν, μή πού τις ἐπίσπαστον κακὸν εὑρ´ῃ. ὣς ἔφαθ, οἱ δ ἄρ ἀνήϊξαν μεγάλῳ ἀλαλητῷ ἡμίσεων πλείους:

τοὶ δ ἀθρόοι αὐτόθι μίμνον: οὐ γὰρ σφιν ἅδε μῦθος ἐνὶ φρεσίν, ἀλλ Εὐπείθει πείθοντ: αἶψα δ ἔπειτ ἐπὶ τεύχεα ἐσσεύοντο. αὐτὰρ ἐπεί ῥ ἕσσαντο περὶ χροῒ νώροπα χαλκόν, ἀθρόοι ἠγερέθοντο πρὸ ἄστεος εὐρυχόροιο. τοῖσιν δ Εὐπείθης ἡγήσατο νηπιέῃσι: φῆ δ ὅ γε τίσεσθαι παιδὸς φόνον, οὐδ ἄρ ἔμελλεν ἂψ ἀπονοστήσειν, ἀλλ αὐτοῦ πότμον ἐφέψειν. αὐτὰρ Ἀθηναίη Ζῆνα Κρονίωνα προσηύδα:

"ὦ πάτερ ἡμέτερε, Κρονίδη, ὕπατε κρειόντων, εἰπέ μοι εἰρομένῃ, τί νύ τοι νόος ἔνδοθι κεύθει· ἢ προτέρω πόλεμόν τε κακὸν καὶ φύλοπιν αἰνὴν τεύξεις, ἦ φιλότητα μετ ἀμφοτέροισι τίθησθα· τὴν δ ἀπαμειβόμενος προσέφη νεφεληγερέτα Ζεύς:

"τέκνον ἐμόν, τί με ταῦτα διείρεαι ἠδὲ μεταλλᾷς· οὐ γὰρ δὴ τοῦτον μὲν ἐβούλευσας νόον αὐτή, ὡς ἦ τοι κείνους Ὀδυσεὺς ἀποτίσεται ἐλθών· ἔρξον ὅπως ἐθέλεις: ἐρέω τέ τοι ὡς ἐπέοικεν. ἐπεὶ δὴ μνηστῆρας ἐτίσατο δῖος Ὀδυσσεύς, ὁρ´κια πιστὰ ταμόντες ὁ μὲν βασιλευέτω αἰεί, ἡμεῖς δ αὖ παίδων τε κασιγνήτων τε φόνοιο ἔκλησιν θέωμεν: τοὶ δ ἀλλήλους φιλεόντων ὡς τὸ πάρος, πλοῦτος δὲ καὶ εἰρήνη ἅλις ἔστω. ὣς εἰπὼν ὤτρυνε πάρος μεμαυῖαν Ἀθήνην, βῆ δὲ κατ Οὐλύμποιο καρήνων ἀΐξασα.

οἱ δ ἐπεὶ οὖν σίτοιο μελίφρονος ἐξ ἔρον ἕντο, τοῖς δ ἄρα μύθων ἦρχε πολύτλας δῖος Ὀδυσσεύς:

"ἐξελθών τις ἴδοι μὴ δὴ σχεδὸν ὦσι κιόντες. ὣς ἔφατ:

ἐκ δ υἱὸς Δολίου κίεν, ὡς ἐκέλευεν: στῆ δ ἄρ ἐπ οὐδὸν ἰών, τοὺς δὲ σχεδὸν ἔσιδε πάντας: αἶψα δ Ὀδυσσῆα ἔπεα πτερόεντα προσηύδα: "οἵδε δὴ ἐγγὺς ἐάς: ἀλλ ὁπλιζώμεθα θᾶσσον. ὣς ἔφαθ, οἱ δ ὤρνυντο καὶ ἐν τεύχεσσι δύοντο, τέσσαρες ἀμφ Ὀδυσῆ, ἓξ δ υἱεῖς οἱ Δολίοιο:

ἐν δ ἄρα Λαέρτης Δολίος τ ἐς τεύχε ἔδυνον, καὶ πολιοί περ ἐόντες, ἀναγκαῖοι πολεμισταί. αὐτὰρ ἐπεί ῥ ἕσσαντο περὶ χροῒ νώροπα χαλκόν, ὠΐξάν ῥα θύρας, ἐκ δ ἠΐον, ἄρχε δ Ὀδυσσεύς. τοῖσι δ ἐπ ἀγχίμολον θυγάτηρ Διὸς ἦλθεν Ἀθήνη Μέντορι εἰδομένη ἠμὲν δέμας ἠδὲ καὶ αὐδήν.

τὴν μὲν ἰδὼν γήθησε πολύτλας δῖος Ὀδυσσεύς: αἶψα δὲ Τηλέμαχον προσεφώνεεν ὃν φίλον υἱόν: "Τηλέμαχ, ἤδη μὲν τόδε γ εἴσεαι αὐτὸς ἐπελθών, ἀνδρῶν μαρναμένων ἵνα τε κρίνονται ἄριστοι, μή τι καταισχύνειν πατέρων γένος, οἳ τὸ πάρος περ ἀλκῇ τ ἠνορέῃ τε κεκάσμεθα πᾶσαν ἐπ αἰᾶν.

" τὸν δ αὖ Τηλέμαχος πεπνυμένος ἀντίον ηὔδα: "ὄψεαι, αἴ κ ἐθέλῃσθα, πάτερ φίλε, τῷδ ἐπὶ θυμῷ οὔ τι καταισχύνοντα τεὸν γένος, ὡς ἀγορεύεις. ὣς φάτο, Λαέρτης δ ἐχάρη καὶ μῦθον ἐείπε:

"τίς νύ μοι ἡμέρη ἥδε, θεοὶ φίλοι· ἦ μάλα χαίρω: υἱός θ υἱωνός τ ἀρετῆς πέρι δῆριν ἔχουσιν. τὸν δὲ παρισταμένη προσέφη γλαυκῶπις Ἀθήνη:

"ὦ Ἀρκεισιάδη, πάντων πολὺ φίλταθ ἑταίρων, εὐξάμενος κούρῃ γλαυκώπιδι καὶ Διὶ πατρί, αἶψα μαλ ἀμπεπαλὼν προΐει δολιχόσκιον ἔγχος. ὣς φάτο, καί ῥ ἔμπνευσε μένος μέγα Παλλὰς Ἀθήνη εὐξάμενος δ ἄρ ἔπειτα Διὸς κούρῃ μεγάλοιο, αἶψα μάλ ἀμπεπαλὼν προΐει δολιχόσκιον ἔγχος, καὶ βάλεν Εὐπείθεα κόρυθος διὰ χαλκοπαρῄου.

ἡ δ οὐκ ἔγχος ἔρυτο, διαπρὸ δὲ εἴσατο χαλκός, δούπησεν δὲ πεσών, ἀράβησε δὲ τεύχε ἐπ αὐτῷ. ἐν δ ἔπεσον προμάχοις Ὀδυσεὺς καὶ φαίδιμος υἱός, τύπτον δὲ ξίφεσίν τε καὶ ἔγχεσιν ἀμφιγύοισι. καί νύ κε δὴ πάντας ὄλεσαν καὶ ἔθηκαν ἀνόστους, εἰ μὴ Ἀθηναίη, κούρη Διὸς αἰγιόχοιο, ἠΰσεν φωνῇ, κατὰ ἔσχεθε λαὸν ἅπαντα. "ἴσχεσθε πτολέμου, Ἰθακήσιοι, ἀργαλέοιο, ὥς κεν ἀναιμωτί γε διακρινθῆτε τάχιστα.

ὣς φάτ Ἀθηναίη, τοὺς δὲ χλωρὸν δέος εἷλεν:

τῶν δ ἄρα δεισάντων ἐκ χειρῶν ἔπτατο τεύχεα, πάντα δ ἐπὶ χθονὶ πῖπτε, θεᾶς ὄπα φωνησάσης: πρὸς δὲ πόλιν τρωπῶντο λιλαιόμενοι βιότοιο. σμερδαλέον δ ἐβόησε πολύτλας δῖος Ὀδυσσεύς, οἴμησεν δὲ ἀλεὶς ὥς τ αἰετὸς ὑψιπετήεις. καὶ τότε δὴ Κρονίδης ἀφίει ψολόεντα κεραυνόν, κὰδ δ ἔπεσε πρόσθε γλαυκώπιδος ὀβριμοπάτρης. δὴ τότ Ὀδυσσῆα προσέφη γλαυκῶπις Ἀθήνη: "διογενὲς Λαερτιάδη, πολυμήχαν Ὀδυσσεῦ, ἴσχεο, παῦε δὲ νεῖκος ὁμοιΐου πολέμοιο, μή πως τοι Κρονίδης κεχολώσεται εὐρύοπα Ζεύς.

ὣς φάτ Ἀθηναίη, ὁ δ ἐπείθετο, χαῖρε δὲ θυμῷ.

ὁρ´κια δ αὖ κατόπισθε μετ ἀμφοτέροισιν ἔθηκεν Παλλὰς Ἀθηναίη, κούρη Διὸς αἰγιόχοιο, Μέντορι εἰδομένη ἠμὲν δέμας ἠδὲ καὶ αὐδήν.?