헬라어 문장 검색 - Ηομερ́Οδψσσεψ́24́

(호메로스, 오디세이아, Book 24)

Ἑρμῆσ δὲ ψυχὰσ Κυλλήνιοσ ἐξεκαλεῖτο ἀνδρῶν μνηστήρων· ἔχε δὲ ῥάβδον μετὰ χερσὶν καλὴν χρυσείην, τῇ τ’ ἀνδρῶν ὄμματα θέλγει ὧν ἐθέλει, τοὺσ δ’ αὖτε καὶ ὑπνώοντασ ἐγείρει· τῇ ῥ’ ἄγε κινήσασ, ταὶ δὲ τρίζουσαι ἕποντο. ὡσ δ’ ὅτε νυκτερίδεσ μυχῷ ἄντρου θεσπεσίοιο τρίζουσαι ποτέονται, ἐπεί κέ τισ ἀποπέσῃσιν ὁρμαθοῦ ἐκ πέτρησ, ἀνά τ’ ἀλλήλῃσιν ἔχονται, ὣσ αἱ τετριγυῖαι ἅμ’ ἠί̈σαν· ἦρχε δ’ ἄρα σφιν Ἑρμείασ ἀκάκητα κατ’ εὐρώεντα κέλευθα. πὰρ δ’ ἴσαν Ὠκεανοῦ τε ῥοὰσ καὶ Λευκάδα πέτρην, ἠδὲ παρ’ Ηἐλίοιο πύλασ καὶ δῆμον ὀνείρων ἠί̈σαν· αἶψα δ’ ἵκοντο κατ’ ἀσφοδελὸν λειμῶνα, ἔνθα τε ναίουσι ψυχαί, εἴδωλα καμόντων. εὑρ͂ον δὲ ψυχὴν Πηληϊάδεω Ἀχιλῆοσ καὶ Πατροκλῆοσ καὶ ἀμύμονοσ Ἀντιλόχοιο Αἰάντόσ θ’, ὃσ ἄριστοσ ἐήν εἶδόσ τε δέμασ τε τῶν ἄλλων Δαναῶν μετ’ ἀμύμονα Πηλεί̈δαο ὣσ οἱ μὲν περὶ κεῖνον ὁμίλεον· ἀγχίμολον δὲ ἤλυθ’ ἔπι ψυχὴ Ἀγαμέμνονοσ Ἀτρεί̈δαο ἀχνυμένη·

περὶ δ’ ἄλλαι ἀγηγέραθ’, ὅσσαι ἅμ’ αὐτῷ οἴκῳ ἐν Αἰγίσθοιο θάνον καὶ πότμον ἐπέσπον. τὸν προτέρη ψυχὴ προσεφώνεε Πηλεί̈ωνοσ· "Ἀτρεί̈δη, περὶ μέν σ’ ἔφαμεν Διὶ τερπικεραύνῳ ἀνδρῶν ἡρώων φίλον ἔμμεναι ἤματα πάντα, οὕνεκα πολλοῖσίν τε καὶ ἰφθίμοισιν ἄνασσεσ δήμῳ ἔνι Τρώων, ὅθι πάσχομεν ἄλγε’ Ἀχαιοί.

ἦ τ’ ἄρα καὶ σοὶ πρῶϊ παραστήσεσθαι ἔμελλεν μοῖρ’ ὀλοή, τὴν οὔ τισ ἀλεύεται ὅσ κε γένηται. ὡσ ὄφελεσ τιμῆσ ἀπονήμενοσ, ἧσ περ ἄνασσεσ, δήμῳ ἔνι Τρώων θάνατον καὶ πότμον ἐπισπεῖν· τῷ κέν τοι τύμβον μὲν ἐποίησαν Παναχαιοί, ἠδέ κε καὶ σῷ παιδὶ μέγα κλέοσ ἤρα’ ὀπίσσω· νῦν δ’ ἄρα σ’ οἰκτίστῳ θανάτῳ εἵμαρτο ἁλῶναι. τὸν δ’ αὖτε ψυχὴ προσεφώνεεν Ἀτρείδαο·

"ὄλβιε Πηλέοσ υἱέ, θεοῖσ ἐπιείκελ’ Ἀχιλλεῦ, ὃσ θάνεσ ἐν Τροίῃ ἑκὰσ Ἄργεοσ· ἀμφὶ δέ σ’ ἄλλοι κτείνοντο Τρώων καὶ Ἀχαιῶν υἱε͂σ ἄριστοι, μαρνάμενοι περὶ σεῖο· σὺ δ’ ἐν στροφάλιγγι κονίησ κεῖσο μέγασ μεγαλωστί, λελασμένοσ ἱπποσυνάων. ἡμεῖσ δὲ πρόπαν ἦμαρ ἐμαρνάμεθ’· οὐδέ κε πάμπαν παυσάμεθα πτολέμου, εἰ μὴ Ζεὺσ λαίλαπι παῦσεν. αὐτὰρ ἐπεί σ’ ἐπὶ νῆασ ἐνείκαμεν ἐκ πολέμοιο, κάτθεμεν ἐν λεχέεσσι, καθήραντεσ χρόα καλὸν ὕδατί τε λιαρῷ καὶ ἀλείφατι· πολλὰ δέ σ’ ἀμφὶ δάκρυα θερμὰ χέον Δαναοὶ κείροντό τε χαίτασ. μήτηρ δ’ ἐξ ἁλὸσ ἦλθε σὺν ἀθανάτῃσ ἁλίῃσιν ἀγγελίησ ἀί̈ουσα· βοὴ δ’ ἐπὶ πόντον ὀρώρει θεσπεσίη, ὑπὸ δὲ τρόμοσ ἔλλαβε πάντασ Ἀχαιούσ· καί νύ κ’ ἀναί̈ξαντεσ ἔβαν κοίλασ ἐπὶ νῆασ, εἰ μὴ ἀνὴρ κατέρυκε παλαιά τε πολλά τε εἰδώσ, Νέστωρ, οὗ καὶ πρόσθεν ἀρίστη φαίνετο βουλή· ὅ σφιν ἐϋφρονέων ἀγορήσατο καὶ μετέειπεν· "ἴσχεσθ’, Ἀργεῖοι, μὴ φεύγετε, κοῦροι Ἀχαιῶν·

μήτηρ ἐξ ἁλὸσ ἥδε σὺν ἀθανάτῃσ ἁλίῃσιν ἔρχεται, οὗ παιδὸσ τεθνηότοσ ἀντιόωσα. "ὣσ ἔφαθ’, οἱ δ’ ἔσχοντο φόβου μεγάθυμοι Ἀχαιοί·

ἀμφὶ δέ σ’ ἔστησαν κοῦραι ἁλίοιο γέροντοσ οἴκτρ’ ὀλοφυρόμεναι, περὶ δ’ ἄμβροτα εἵματα ἕσσαν. Μοῦσαι δ’ ἐννέα πᾶσαι ἀμειβόμεναι ὀπὶ καλῇ θρήνεον· ἔνθα κεν οὔ τιν’ ἀδάκρυτόν γ’ ἐνόησασ Ἀργείων· τοῖον γὰρ ὑπώρορε Μοῦσα λίγεια. ἑπτὰ δὲ καὶ δέκα μέν σε ὁμῶσ νύκτασ τε καὶ ἦμαρ κλαίομεν ἀθάνατοί τε θεοὶ θνητοί τ’ ἄνθρωποι· ὀκτωκαιδεκάτῃ δ’ ἔδομεν πυρί, πολλὰ δέ σ’ ἀμφὶ μῆλα κατεκτάνομεν μάλα πίονα καὶ ἕλικασ βοῦσ. καίεο δ’ ἔν τ’ ἐσθῆτι θεῶν καὶ ἀλείφατι πολλῷ καὶ μέλιτι γλυκερῷ· πολλοὶ δ’ ἡρ́ωεσ Ἀχαιοὶ τεύχεσιν ἐρρώσαντο πυρὴν πέρι καιομένοιο, πεζοί θ’ ἱππῆέσ τε· πολὺσ δ’ ὀρυμαγδὸσ ὀρώρει αὐτὰρ ἐπεὶ δή σε φλὸξ ἤνυσεν Ἡφαίστοιο, ἠῶθεν δή τοι λέγομεν λεύκ’ ὀστέ’, Ἀχιλλεῦ, οἴνῳ ἐν ἀκρήτῳ καὶ ἀλείφατι· δῶκε δὲ μήτηρ χρύσεον ἀμφιφορῆα· Διωνύσοιο δὲ δῶρον φάσκ’ ἔμεναι, ἔργον δὲ περικλυτοῦ Ἡφαίστοιο. ἐν τῷ τοι κεῖται λεύκ’ ὀστέα, φαίδιμ’ Ἀχιλλεῦ, μίγδα δὲ Πατρόκλοιο Μενοιτιάδαο θανόντοσ, χωρὶσ δ’ Ἀντιλόχοιο, τὸν ἔξοχα τῖεσ ἁπάντων τῶν ἄλλων ἑτάρων, μετὰ Πάτροκλόν γε θανόντα. ἀμφ’ αὐτοῖσι δ’ ἔπειτα μέγαν καὶ ἀμύμονα τύμβον χεύαμεν Ἀργείων ἱερὸσ στρατὸσ αἰχμητάων ἀκτῇ ἔπι προὐχούσῃ, ἐπὶ πλατεῖ Ἑλλησπόντῳ, ὥσ κεν τηλεφανὴσ ἐκ ποντόφιν ἀνδράσιν εἰή τοῖσ οἳ νῦν γεγάασι καὶ οἳ μετόπισθεν ἔσονται. μήτηρ δ’ αἰτήσασα θεοὺσ περικαλλέ’ ἀέθλα θῆκε μέσῳ ἐν ἀγῶνι ἀριστήεσσιν Ἀχαιῶν.

ἤδη μὲν πολέων τάφῳ ἀνδρῶν ἀντεβόλησασ ἡρώων, ὅτε κέν ποτ’ ἀποφθιμένου βασιλῆοσ ζώννυνταί τε νέοι καὶ ἐπεντύνονται ἀέθλα· ἀλλά κε κεῖνα μάλιστα ἰδὼν θηήσαο θυμῷ, οἷ’ ἐπὶ σοὶ κατέθηκε θεὰ περικαλλέ’ ἀέθλα, ἀργυρόπεζα Θέτισ· μάλα γὰρ φίλοσ ἦσθα θεοῖσιν. ὣσ σὺ μὲν οὐδὲ θανὼν ὄνομ’ ὤλεσασ, ἀλλά τοι αἰεὶ πάντασ ἐπ’ ἀνθρώπουσ κλέοσ ἔσσεται ἐσθλόν, Ἀχιλλεῦ, αὐτὰρ ἐμοὶ τί τόδ’ ἦδοσ, ἐπεὶ πόλεμον τολύπευσα; ἐν νόστῳ γάρ μοι Ζεὺσ μήσατο λυγρὸν ὄλεθρον Αἰγίσθου ὑπὸ χερσὶ καὶ οὐλομένησ ἀλόχοιο. ὣσ οἱ μὲν τοιαῦτα πρὸσ ἀλλήλουσ ἀγόρευον, ἀγχίμολον δέ σφ’ ἦλθε διάκτοροσ ἀργεϊφόντησ, ψυχὰσ μνηστήρων κατάγων Ὀδυσῆϊ δαμέντων, τὼ δ’ ἄρα θαμβήσαντ’ ἰθὺσ κίον, ὡσ ἐσιδέσθην.

ἔγνω δὲ ψυχὴ Ἀγαμέμνονοσ Ἀτρεί̈δαο παῖδα φίλον Μελανῆοσ, ἀγακλυτὸν Ἀμφιμέδοντα· ξεῖνοσ γάρ οἱ ἐήν Ἰθάκῃ ἔνι οἰκία ναίων. τὸν προτέρη ψυχὴ προσεφώνεεν Ἀτρεί̈δαο· "Ἀμφίμεδον, τί παθόντεσ ἐρεμνὴν γαῖαν ἔδυτε πάντεσ κεκριμένοι καὶ ὁμήλικεσ;

οὐδέ κεν ἄλλωσ κρινάμενοσ λέξαιτο κατὰ πτόλιν ἄνδρασ ἀρίστουσ. ἦ ὔμμ’ ἐν νήεσσι Ποσειδάων ἐδάμασσεν, ὄρσασ ἀργαλέουσ ἀνέμουσ καὶ κύματα μακρά; ἦ που ἀνάρσιοι ἄνδρεσ ἐδηλήσαντ’ ἐπὶ χέρσου βοῦσ περιταμνομένουσ ἠδ’ οἰῶν πώεα καλά, ἠὲ περὶ πτόλιοσ μαχεούμενοι ἠδὲ γυναικῶν; εἰπέ μοι εἰρομένῳ· ξεῖνοσ δέ τοι εὔχομαι εἶναι. ἦ οὐ μέμνῃ ὅτε κεῖσε κατήλυθον ὑμέτερον δῶ, ὀτρυνέων Ὀδυσῆα σὺν ἀντιθέῳ Μενελάῳ Ἴλιον εἰσ ἅμ’ ἕπεσθαι ἐϋσσέλμων ἐπὶ νηῶν; μηνὶ δ’ ἄρ’ οὔλῳ πάντα περήσαμεν εὐρέα πόντον, σπουδῇ παρπεπιθόντεσ Ὀδυσσῆα πτολίπορθον. " τὸν δ’ αὖτε ψυχὴ προσεφώνεεν Ἀμφιμέδοντοσ· "Ἀτρεί̈δη κύδιστε, ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγάμεμνον, μέμνημαι τάδε πάντα, διοτρεφέσ, ὡσ ἀγορεύεισ· σοὶ δ’ ἐγὼ εὖ μάλα πάντα καὶ ἀτρεκέωσ καταλέξω, ἡμετέρου θανάτοιο κακὸν τέλοσ, οἱο͂ν ἐτύχθη. μνώμεθ’ Ὀδυσσῆοσ δὴν οἰχομένοιο δάμαρτα· ἡ δ’ οὔτ’ ἠρνεῖτο στυγερὸν γάμον οὔτ’ ἐτελεύτα, ἡμῖν φραζομένη θάνατον καὶ κῆρα μέλαιναν, ἀλλὰ δόλον τόνδ’ ἄλλον ἐνὶ φρεσὶ μερμήριξε· στησαμένη μέγαν ἱστὸν ἐνὶ μεγάροισιν ὕφαινε, λεπτὸν καὶ περίμετρον· ἄφαρ δ’ ἡμῖν μετέειπε· "κοῦροι ἐμοὶ μνηστῆρεσ, ἐπεὶ θάνε δῖοσ Ὀδυσσεύσ, μίμνετ’ ἐπειγόμενοι τὸν ἐμὸν γάμον, εἰσ ὅ κε φᾶροσ ἐκτελέσω, μή μοι μεταμώνια νήματ’ ὄληται, Λαέρτῃ ἡρ́ωϊ ταφήϊον, εἰσ ὅτε κέν μιν μοῖρ’ ὀλοὴ καθέλῃσι τανηλεγέοσ θανάτοιο, μή τίσ μοι κατὰ δῆμον Ἀχαιϊάδων νεμεσήσῃ, αἴ κεν ἄτερ σπείρου κεῖται πολλὰ κτεατίσσασ.

"ὣσ ἔφαθ’, ἡμῖν δ’ αὖτ’ ἐπεπείθετο θυμὸσ ἀγήνωρ.

ἔνθα καὶ ἠματίη μὲν ὑφαίνεσκεν μέγαν ἱστόν, νύκτασ δ’ ἀλλύεσκεν, ἐπεὶ δαί̈δασ παραθεῖτο. ὣσ τρίετεσ μὲν ἔληθε δόλῳ καὶ ἔπειθεν Ἀχαιούσ· ἀλλ’ ὅτε τέτρατον ἦλθεν ἔτοσ καὶ ἐπήλυθον ὡρ͂αι, μηνῶν φθινόντων, περὶ δ’ ἤματα πόλλ’ ἐτελέσθη, καὶ τότε δή τισ ἐείπε γυναικῶν, ἣ σάφα ᾔδη, καὶ τήν γ’ ἀλλύουσαν ἐφεύρομεν ἀγλαὸν ἱστόν. ὣσ τὸ μὲν ἐξετέλεσσε καὶ οὐκ ἐθέλουσ’, ὑπ’ ἀνάγκησ. "εὖθ’ ἡ φᾶροσ ἔδειξεν, ὑφήνασα μέγαν ἱστόν, πλύνασ’, ἠελίῳ ἐναλίγκιον ἠὲ σελήνῃ, καὶ τότε δή ῥ’ Ὀδυσῆα κακόσ ποθεν ἤγαγε δαίμων ἀγροῦ ἐπ’ ἐσχατιήν, ὅθι δώματα ναῖε συβώτησ.

ἔνθ’ ἦλθεν φίλοσ υἱὸσ Ὀδυσσῆοσ θείοιο, ἐκ Πύλου ἠμαθόεντοσ ἰὼν σὺν νηὶ̈ μελαίνῃ· τὼ δὲ μνηστῆρσιν θάνατον κακὸν ἀρτύναντε ἵκοντο προτὶ ἄστυ περικλυτόν, ἦ τοι Ὀδυσσεὺσ ὕστεροσ, αὐτὰρ Τηλέμαχοσ πρόσθ’ ἡγεμόνευε. τὸν δὲ συβώτησ ἦγε κακὰ χροὶ̈ εἵματ’ ἔχοντα, πτωχῷ λευγαλέῳ ἐναλίγκιον ἠδὲ γέροντι σκηπτόμενον· τὰ δὲ λυγρὰ περὶ χροὶ̈ εἵματα ἕστο· οὐδέ τισ ἡμείων δύνατο γνῶναι τὸν ἐόντα ἐξαπίνησ προφανέντ’, οὐδ’ οἳ προγενέστεροι ἦσαν, ἀλλ’ ἔπεσίν τε κακοῖσιν ἐνίσσομεν ἠδὲ βολῇσιν. αὐτὰρ ὁ τῆοσ ἐτόλμα ἐνὶ μεγάροισιν ἑοῖσι βαλλόμενοσ καὶ ἐνισσόμενοσ τετληότι θυμῷ· ἀλλ’ ὅτε δή μιν ἔγειρε Διὸσ νοόσ αἰγιόχοιο, σὺν μὲν Τηλεμάχῳ περικαλλέα τεύχε’ ἀείρασ ἐσ θάλαμον κατέθηκε καὶ ἐκλήϊσεν ὀχῆασ, αὐτὰρ ὁ ἣν ἄλοχον πολυκερδείῃσιν ἄνωγε τόξον μνηστήρεσσι θέμεν πολιόν τε σίδηρον, ἡμῖν αἰνομόροισιν ἀέθλια καὶ φόνου ἀρχήν. οὐδέ τισ ἡμείων δύνατο κρατεροῖο βιοῖο νευρὴν ἐντανύσαι, πολλὸν δ’ ἐπιδευέεσ ἦμεν. ἀλλ’ ὅτε χεῖρασ ἵκανεν Ὀδυσσῆοσ μέγα τόξον, ἔνθ’ ἡμεῖσ μὲν πάντεσ ὁμοκλέομεν ἐπέεσσι τόξον μὴ δόμεναι, μηδ’ εἰ μάλα πολλ’ ἀγορεύοι· Τηλέμαχοσ δέ μιν οἰο͂σ ἐποτρύνων ἐκέλευσεν. αὐτὰρ ὁ δέξατο χειρὶ πολύτλασ δῖοσ Ὀδυσσεύσ, ῥηϊδίωσ δ’ ἐτάνυσσε βιόν, διὰ δ’ ἧκε σιδήρου, στῆ δ’ ἄρ’ ἐπ’ οὐδὸν ἰών, ταχέασ δ’ ἐκχεύατ’ ὀϊστοὺσ δεινὸν παπταίνων, βάλε δ’ Ἀντίνοον βασιλῆα. αὐτὰρ ἔπειτ’ ἄλλοισ ἐφίει βέλεα στονόεντα, ἄντα τιτυσκόμενοσ· τοὶ δ’ ἀγχιστῖνοι ἔπιπτον. γνωτὸν δ’ ἦν ὅ ῥά τίσ σφι θεῶν ἐπιτάρροθοσ ἠε͂ν· αὐτίκα γὰρ κατὰ δώματ’ ἐπισπόμενοι μένεϊ σφῷ κτεῖνον ἐπιστροφάδην, τῶν δὲ στόνοσ ὤρνυτ’ ἀεικὴσ κράτων τυπτομένων, δάπεδον δ’ ἅπαν αἵματι θῦεν. ὣσ ἡμεῖσ, Ἀγάμεμνον, ἀπωλόμεθ’, ὧν ἔτι καὶ νῦν σώματ’ ἀκηδέα κεῖται ἐνὶ μεγάροισ Ὀδυσῆοσ· οὐ γάρ πω ἴσασι φίλοι κατὰ δώμαθ’ ἑκάστου, οἵ κ’ ἀπονίψαντεσ μέλανα βρότον ἐξ ὠτειλέων κατθέμενοι γοάοιεν· ὃ γὰρ γέρασ ἐστὶ θανόντων. τὸν δ’ αὖτε ψυχὴ προσεφώνεεν Ἀτρεί̈δαο·

"ὄλβιε Λαέρταο πάϊ, πολυμήχαν’ Ὀδυσσεῦ, ἦ ἄρα σὺν μεγάλῃ ἀρετῇ ἐκτήσω ἄκοιτιν. ὡσ ἀγαθαὶ φρένεσ ἦσαν ἀμύμονι Πηνελοπείῃ, κούρῃ Ἰκαρίου· ὡσ εὖ μέμνητ’ Ὀδυσῆοσ, ἀνδρὸσ κουριδίου· τῷ οἱ κλέοσ οὔ ποτ’ ὀλεῖται ἧσ ἀρετῆσ, τεύξουσι δ’ ἐπιχθονίοισιν ἀοιδὴν ἀθάνατοι χαρίεσσαν ἐχέφρονι Πηνελοπείῃ, οὐχ ὡσ Τυνδαρέου κούρη κακὰ μήσατο ἔργα, κουρίδιον κτείνασα πόσιν, στυγερὴ δέ τ’ ἀοιδὴ ἔσσετ’ ἐπ’ ἀνθρώπουσ, χαλεπὴν δέ τε φῆμιν ὀπάσσει θηλυτέρῃσι γυναιξί, καὶ ἥ κ’ εὐεργὸσ ἐῄσιν. ὣσ οἱ μὲν τοιαῦτα πρὸσ ἀλλήλουσ ἀγόρευον, ἑσταότ’ εἰν Αἴ̈δαο δόμοισ, ὑπὸ κεύθεσι γαίησ·

οἱ δ’ ἐπεὶ ἐκ πόλιοσ κατέβαν, τάχα δ’ ἀγρὸν ἵκοντο καλὸν Λαέρταο τετυγμένον, ὅν ῥά ποτ’ αὐτὸσ Λαέρτησ κτεάτισσεν, ἐπεὶ μάλα πόλλ’ ἐμόγησεν.

ἔνθα οἱ οἶκοσ ἐήν, περὶ δὲ κλίσιον θέε πάντη, ἐν τῷ σιτέσκοντο καὶ ἵζανον ἠδὲ ἰαυόν δμῶεσ ἀναγκαῖοι, τοί οἱ φίλα ἐργάζοντο. ἐν δὲ γυνὴ Σικελὴ γρηὺ̈σ πέλεν, ἥ ῥα γέροντα ἐνδυκέωσ κομέεσκεν ἐπ’ ἀγροῦ, νόσφι πόληοσ. ἔνθ’ Ὀδυσεὺσ δμώεσσι καὶ υἱέϊ μῦθον ἐείπεν· "ὑμεῖσ μὲν νῦν ἔλθετ’ ἐϋκτίμενον δόμον εἴσω, δεῖπνον δ’ αἶψα συῶν ἱερεύσατε ὅσ τισ ἄριστοσ·

αὐτὰρ ἐγὼ πατρὸσ πειρήσομαι ἡμετέροιο, αἴ κέ μ’ ἐπιγνώῃ καὶ φράσσεται ὀφθαλμοῖσιν, ἠε͂́ κεν ἀγνοιῇσι, πολὺν χρόνον ἀμφὶσ ἐόντα. ὣσ εἰπὼν δμώεσσιν ἀρήϊα τεύχε’ ἔδωκεν.

οἱ μὲν ἔπειτα δόμονδε θοῶσ κίον, αὐτὰρ Ὀδυσσεὺσ ἆσσον ἰέν πολυκάρπου ἀλωῆσ πειρητίζων. οὐδ’ εὑρ͂εν Δολίον, μέγαν ὄρχατον ἐσκαταβαίνων, οὐδέ τινα δμώων οὐδ’ υἱῶν· ἀλλ’ ἄρα τοί γε αἱμασιὰσ λέξοντεσ ἀλωῆσ ἔμμεναι ἑρ́κοσ ᾤχοντ’, αὐτὰρ ὁ τοῖσι γέρων ὁδὸν ἡγεμόνευε. τὸν δ’ οἰο͂ν πατέρ’ εὑρ͂εν ἐϋκτιμένῃ ἐν ἀλωῇ, λιστρεύοντα φυτόν· ῥυπόωντα δὲ ἕστο χιτῶνα ῥαπτὸν ἀεικέλιον, περὶ δὲ κνήμῃσι βοείασ κνημῖδασ ῥαπτὰσ δέδετο, γραπτῦσ ἀλεείνων, χειρῖδάσ τ’ ἐπὶ χερσὶ βάτων ἕνεκ’· αὐτὰρ ὕπερθεν αἰγείην κυνέην κεφαλῇ ἔχε, πένθοσ ἀέξων. τὸν δ’ ὡσ οὖν ἐνόησε πολύτλασ δῖοσ Ὀδυσσεὺσ γήραϊ τειρόμενον, μέγα δὲ φρεσὶ πένθοσ ἔχοντα, στὰσ ἄρ’ ὑπὸ βλωθρὴν ὄγχνην κατὰ δάκρυον εἶβε.

μερμήριξε δ’ ἔπειτα κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμὸν κύσσαι καὶ περιφῦναι ἑὸν πατέρ’, ἠδὲ ἕκαστα εἰπεῖν, ὡσ ἔλθοι καὶ ἵκοιτ’ ἐσ πατρίδα γαῖαν, ἦ πρῶτ’ ἐξερέοιτο ἕκαστά τε πειρήσαιτο. ὧδε δέ οἱ φρονέοντι δοάσσατο κέρδιον εἶναι, πρῶτον κερτομίοισ ἐπέεσσιν πειρηθῆναι. τὰ φρονέων ἰθὺσ κίεν αὐτοῦ δῖοσ Ὀδυσσεύσ. ἦ τοι ὁ μὲν κατέχων κεφαλὴν φυτὸν ἀμφελάχαινε· τὸν δὲ παριστάμενοσ προσεφώνεε φαίδιμοσ υἱόσ· "ὦ γέρον, οὐκ ἀδαημονίη σ’ ἔχει ἀμφιπολεύειν ὄρχατον, ἀλλ’ εὖ τοι κομιδὴ ἔχει, οὐδέ τι πάμπαν, οὐ φυτόν, οὐ συκέη, οὐκ ἄμπελοσ, οὐ μὲν ἐλαίη, οὐκ ὄγχνη, οὐ πρασιή τοι ἄνευ κομιδῆσ κατὰ κῆπον.

ἄλλο δέ τοι ἐρέω, σὺ δὲ μὴ χόλον ἔνθεο θυμῷ αὐτόν σ’ οὐκ ἀγαθὴ κομιδὴ ἔχει, ἀλλ’ ἅμα γῆρασ λυγρὸν ἔχεισ αὐχμεῖσ τε κακῶσ καὶ ἀεικέα ἕσσαι. οὐ μὲν ἀεργίησ γε ἄναξ ἕνεκ’ οὔ σε κομίζει, οὐδέ τί τοι δούλειον ἐπιπρέπει εἰσοράασθαι εἶδοσ καὶ μέγεθοσ· βασιλῆϊ γὰρ ἀνδρὶ ἐοίκασ. τοιούτῳ δὲ ἐοίκασ, ἐπεὶ λούσαιτο φάγοι τε, εὑδέμεναι μαλακῶσ· ἡ γὰρ δίκη ἐστὶ γερόντων. ἀλλ’ ἄγε μοι τόδε εἰπὲ καὶ ἀτρεκέωσ κατάλεξον, τεῦ δμὼσ εἶσ ἀνδρῶν; τεῦ δ’ ὄρχατον ἀμφιπολεύεισ; καὶ μοι τοῦτ’ ἀγόρευσον ἐτήτυμον, ὄφρ’ ἐὺ̈ εἰδῶ, εἰ ἐτεόν γ’ Ἰθάκην τήνδ’ ἱκόμεθ’, ὥσ μοι ἐείπεν οὗτοσ ἀνὴρ νῦν δὴ ξυμβλήμενοσ ἐνθάδ’ ἰόντι, οὔ τι μάλ’ ἀρτίφρων, ἐπεὶ οὐ τόλμησεν ἕκαστα εἰπεῖν ἠδ’ ἐπακοῦσαι ἐμὸν ἔποσ, ὡσ ἐρέεινον ἀμφὶ ξείνῳ ἐμῷ, ἤ που ζώει τε καὶ ἔστιν ἦ ἤδη τέθνηκε καὶ εἰν Αἴ̈δαο δόμοισιν. ἐκ γάρ τοι ἐρέω, σὺ δὲ σύνθεο καί μευ ἄκουσον· ἄνδρα ποτ’ ἐξείνισσα φίλῃ ἐνὶ πατρίδι γαίῃ ἡμέτερόνδ’ ἐλθόντα, καὶ οὔ πω τισ βροτὸσ ἄλλοσ ξείνων τηλεδαπῶν φιλίων ἐμὸν ἵκετο δῶμα· εὔχετο δ’ ἐξ Ἰθάκησ γένοσ ἔμμεναι, αὐτὰρ ἔφασκε Λαέρτην Ἀρκεισιάδην πατέρ’ ἔμμεναι αὐτῷ. τὸν μὲν ἐγὼ πρὸσ δώματ’ ἄγων ἐὺ̈ ἐξείνισσα, ἐνδυκέωσ φιλέων, πολλῶν κατὰ οἶκον ἐόντων, καί οἱ δῶρα πόρον ξεινήϊα, οἱᾶ ἐῴκει. χρυσοῦ μέν οἱ δῶκ’ εὐεργέοσ ἑπτὰ τάλαντα, δῶκα δέ οἱ κρητῆρα πανάργυρον ἀνθεμόεντα, δώδεκα δ’ ἁπλοί̈δασ χλαίνασ, τόσσουσ δὲ τάπητασ, τόσσα δὲ φάρεα καλά, τόσουσ δ’ ἐπὶ τοῖσι χιτῶνασ, χωρὶσ δ’ αὖτε γυναῖκασ, ἀμύμονα ἔργα ἰδυίασ, τέσσαρασ εἰδαλίμασ, ἃσ ἤθελεν αὐτὸσ ἑλέσθαι. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα πατὴρ κατὰ δάκρυον εἴβων·

"ξεῖν’, ἦ τοι μὲν γαῖαν ἱκάνεισ, ἣν ἐρεείνεισ, ὑβρισταὶ δ’ αὐτὴν καὶ ἀτάσθαλοι ἄνδρεσ ἔχουσιν· δῶρα δ’ ἐτώσια ταῦτα χαρίζεο, μυρί’ ὀπάζων· εἰ γάρ μιν ζωόν γ’ ἐκίχεισ Ἰθάκησ ἐνὶ δήμῳ, τῷ κέν σ’ εὖ δώροισιν ἀμειψάμενοσ ἀπέπεμψε καὶ ξενίῃ ἀγαθῇ ἡ γὰρ θέμισ, ὅσ τισ ὑπάρξῃ. ἀλλ’ ἄγε μοι τόδε εἰπὲ καὶ ἀτρεκέωσ κατάλεξον, πόστον δὴ ἔτοσ ἐστίν, ὅτε ξείνισσασ ἐκεῖνον σὸν ξεῖνον δύστηνον, ἐμὸν παῖδ’, εἴ ποτ’ ἐήν γε, δύσμορον; ὅν που τῆλε φίλων καὶ πατρίδοσ αἰήσ ἠέ που ἐν πόντῳ φάγον ἰχθύεσ, ἢ ἐπὶ χέρσου θηρσὶ καὶ οἰωνοῖσιν ἕλωρ γένετ’· οὐδέ ἑ μήτηρ κλαῦσε περιστείλασα πατήρ θ’, οἵ μιν τεκόμεσθα· οὐδ’ ἄλοχοσ πολύδωροσ, ἐχέφρων Πηνελόπεια, κώκυσ’ ἐν λεχέεσσιν ἑὸν πόσιν, ὡσ ἐπεῴκει, ὀφθαλμοὺσ καθελοῦσα· τὸ γὰρ γέρασ ἐστὶ θανόντων. καί μοι τοῦτ’ ἀγόρευσον ἐτήτυμον, ὄφρ’ ἐὺ̈ εἰδῶ· τίσ πόθεν εἶσ ἀνδρῶν; πόθι τοι πόλισ ἠδὲ τοκῆεσ; ποῦ δὲ νηῦσ ἕστηκε θοή, ἥ σ’ ἤγαγε δεῦρο ἀντιθέουσ θ’ ἑτάρουσ; ἦ ἔμποροσ εἰλήλουθασ νηὸσ ἐπ’ ἀλλοτρίησ, οἱ δ’ ἐκβήσαντεσ ἔβησαν; τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

"τοιγὰρ ἐγώ τοι πάντα μάλ’ ἀτρεκέωσ καταλέξω. εἰμὶ μὲν ἐξ Ἀλύβαντοσ, ὅθι κλυτὰ δώματα ναίω, υἱὸσ Ἀφείδαντοσ Πολυπημονίδαο ἄνακτοσ· αὐτὰρ ἐμοί γ’ ὄνομ’ ἐστὶν Ἐπήριτοσ· ἀλλά με δαίμων πλάγξ’ ἀπὸ Σικανίησ δεῦρ’ ἐλθέμεν οὐκ ἐθέλοντα· νηῦσ δέ μοι ἥδ’ ἕστηκεν ἐπ’ ἀγροῦ νόσφι πόληοσ. αὐτὰρ Ὀδυσσῆϊ τόδε δὴ πέμπτον ἔτοσ ἐστίν, ἐξ οὗ κεῖθεν ἔβη καὶ ἐμῆσ ἀπελήλυθε πάτρησ, δύσμοροσ· ἦ τέ οἱ ἐσθλοὶ ἔσαν ὄρνιθεσ ἰόντι, δεξιοί, οἷσ χαίρων μὲν ἐγὼν ἀπέπεμπον ἐκεῖνον, χαῖρε δὲ κεῖνοσ ἰών· θυμὸσ δ’ ἔτι νῶϊν ἐώλπει μίξεσθαι ξενίῃ ἠδ’ ἀγλαὰ δῶρα διδώσειν. ὣσ φάτο, τὸν δ’ ἄχεοσ νεφέλη ἐκάλυψε μέλαινα·

ἀμφοτέρῃσι δὲ χερσὶν ἑλὼν κόνιν αἰθαλόεσσαν χεύατο κὰκ κεφαλῆσ πολιῆσ, ἁδινὰ στεναχίζων. τοῦ δ’ ὠρίνετο θυμόσ, ἀνὰ ῥῖνασ δέ οἱ ἤδη δριμὺ μένοσ προὔτυψε φίλον πατέρ’ εἰσορόωντι. κύσσε δέ μιν περιφὺσ ἐπιάλμενοσ, ἠδὲ προσηύδα· "κεῖνοσ μέν τοι ὅδ’ αὐτὸσ ἐγώ, πάτερ, ὃν σὺ μεταλλᾷσ, ἤλυθον εἰκοστῷ ἔτεϊ ἐσ πατρίδα γαῖαν.

ἀλλ’ ἴσχεο κλαυθμοῖο γόοιό τε δακρυόεντοσ. ἐκ γάρ τοι ἐρέω· μάλα δὲ χρὴ σπευδέμεν ἔμπησ· μνηστῆρασ κατέπεφνον ἐν ἡμετέροισι δόμοισι, λώβην τινύμενοσ θυμαλγέα καὶ κακὰ ἔργα. τὸν δ’ αὖ Λαέρτησ ἀπαμείβετο φώνησέν τε·

"εἰ μὲν δὴ Ὀδυσεύσ γε ἐμὸσ πάϊσ ἐνθάδ’ ἱκάνεισ, σῆμά τί μοι νῦν εἰπὲ ἀριφραδέσ, ὄφρα πεποίθω. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

"οὐλὴν μὲν πρῶτον τήνδε φράσαι ὀφθαλμοῖσι, τὴν ἐν Παρνησῷ μ’ ἔλασεν σῦσ λευκῷ ὀδόντι οἰχόμενον· σὺ δέ με προί̈εισ καὶ πότνια μήτηρ ἐσ πατέρ’ Αὐτόλυκον μητρὸσ φίλον, ὄφρ’ ἂν ἑλοίμην δῶρα, τὰ δεῦρο μολών μοι ὑπέσχετο καὶ κατένευσεν. εἰ δ’ ἄγε τοι καὶ δένδρε’ ἐϋκτιμένην κατ’ ἀλωὴν εἴπω, ἅ μοί ποτ’ ἔδωκασ, ἐγὼ δ’ ᾔτεόν σε ἕκαστα παιδνὸσ ἐών, κατὰ κῆπον ἐπισπόμενοσ· διὰ δ’ αὐτῶν ἱκνεύμεσθα, σὺ δ’ ὠνόμασασ καὶ ἐείπεσ ἕκαστα. ὄγχνασ μοι δῶκασ τρισκαίδεκα καὶ δέκα μηλέασ, συκέασ τεσσαράκοντ’· ὄρχουσ δέ μοι ὧδ’ ὀνόμηνασ δώσειν πεντήκοντα, διατρύγιοσ δὲ ἕκαστοσ ἠήν· ἔνθα δ’ ἀνὰ σταφυλαὶ παντοῖαι ἐάσιν ‐ ὁππότε δὴ Διὸσ ὡρ͂αι ἐπιβρίσειαν ὕπερθεν. ὣσ φάτο, τοῦ δ’ αὐτοῦ λύτο γούνατα καὶ φίλον ἦτορ, σήματ’ ἀναγνόντοσ τά οἱ ἔμπεδα πέφραδ’ Ὀδυσσεύσ.

ἀμφὶ δὲ παιδὶ φίλῳ βάλε πήχεε· τὸν δὲ ποτὶ οἷ εἷλεν ἀποψύχοντα πολύτλασ δῖοσ Ὀδυσσεύσ. αὐτὰρ ἐπεί ῥ’ ἄμπνυτο καὶ ἐσ φρένα θυμὸσ ἀγέρθη, ἐξαῦτισ μύθοισιν ἀμειβόμενοσ προσέειπε· "Ζεῦ πάτερ, ἦ ῥα ἔτ’ ἔστε θεοὶ κατὰ μακρὸν Ὄλυμπον, εἰ ἐτεὸν μνηστῆρεσ ἀτάσθαλον ὕβριν ἔτισαν.

νῦν δ’ αἰνῶσ δείδοικα κατὰ φρένα μὴ τάχα πάντεσ ἐνθάδ’ ἐπέλθωσιν Ἰθακήσιοι, ἀγγελίασ δὲ πάντη ἐποτρύνωσι Κεφαλλήνων πολίεσσι. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

"θάρσει, μή τοι ταῦτα μετὰ φρεσὶ σῇσι μελόντων. ἀλλ’ ἰόμεν προτὶ οἶκον, ὃσ ὀρχάτου ἐγγύθι κεῖται· ἔνθα δὲ Τηλέμαχον καὶ βουκόλον ἠδὲ συβώτην προὔπεμψ’, ὡσ ἂν δεῖπνον ἐφοπλίσσωσι τάχιστα. ὣσ ἄρα φωνήσαντε βάτην πρὸσ δώματα καλά.

οἱ δ’ ὅτε δή ῥ’ ἵκοντο δόμουσ εὖ ναιετάοντασ, εὑρ͂ον Τηλέμαχον καὶ βουκόλον ἠδὲ συβώτην ταμνομένουσ κρέα πολλὰ κερῶντάσ τ’ αἴθοπα οἶνον. τόφρα δὲ Λαέρτην μεγαλήτορα ᾧ ἐνὶ οἴκῳ ἀμφίπολοσ Σικελὴ λοῦσεν καὶ χρῖσεν ἐλαίῳ, ἀμφὶ δ’ ἄρα χλαῖναν καλὴν βάλεν·

αὐτὰρ Ἀθήνη ἄγχι παρισταμένη μέλε’ ἤλδανε ποιμένι λαῶν, μείζονα δ’ ἠὲ πάροσ καὶ πάσσονα θῆκεν ἰδέσθαι.

ἐκ δ’ ἀσαμίνθου βῆ· θαύμαζε δέ μιν φίλοσ υἱόσ, ὡσ ἴδεν ἀθανάτοισι θεοῖσ ἐναλίγκιον ἄντην· καί μιν φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· "ὦ πάτερ, ἦ μάλα τίσ σε θεῶν αἰειγενετάων εἶδόσ τε μέγεθόσ τε ἀμείνονα θῆκεν ἰδέσθαι.

" τὸν δ’ αὖ Λαέρτησ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα· "αἲ γάρ, Ζεῦ τε πάτερ καὶ Ἀθηναίη καὶ Ἄπολλον, οἱο͂σ Νήρικον εἷλον, ἐϋκτίμενον πτολίεθρον, ἀκτὴν ἠπείροιο, Κεφαλλήνεσσιν ἀνάσσων, τοῖοσ ἐών τοι χθιζὸσ ἐν ἡμετέροισι δόμοισιν, τεύχε’ ἔχων ὤμοισιν, ἐφεστάμεναι καὶ ἀμύνειν ἄνδρασ μνηστῆρασ· τῷ κε σφέων γούνατ’ ἔλυσα πολλῶν ἐν μεγάροισι, σὺ δὲ φρένασ ἔνδον ἐγήθεισ. ὣσ οἷ μὲν τοιαῦτα πρὸσ ἀλλήλουσ ἀγόρευον.

οἱ δ’ ἐπεὶ οὖν παύσαντο πόνου τετύκοντό τε δαῖτα, ἑξείησ ἕζοντο κατὰ κλισμούσ τε θρόνουσ τε· ἔνθ’ οἱ μὲν δείπνῳ ἐπεχείρεον, ἀγχίμολον δὲ ἦλθ’ ὁ γέρων Δολίοσ, σὺν δ’ υἱεῖσ τοῖο γέροντοσ, ἐξ ἔργων μογέοντεσ, ἐπεὶ προμολοῦσα κάλεσσεν μήτηρ γρηῦσ Σικελή, ἥ σφεασ τρέφε καί ῥα γέροντα ἐνδυκέωσ κομέεσκεν, ἐπεὶ κατὰ γῆρασ ἔμαρψεν. οἱ δ’ ὡσ οὖν Ὀδυσῆα ἴδον φράσσαντό τε θυμῷ, ἔσταν ἐνὶ μεγάροισι τεθηπότεσ· αὐτὰρ Ὀδυσσεὺσ μειλιχίοισ ἐπέεσσι καθαπτόμενοσ προσέειπεν· "ὦ γέρον, ἵζ’ ἐπὶ δεῖπνον, ἀπεκλελάθεσθε δὲ θάμβευσ·

δηρὸν γὰρ σίτῳ ἐπιχειρήσειν μεμαῶτεσ μίμνομεν ἐν μεγάροισ, ὑμέασ ποτιδέγμενοι αἰεί. ὣσ ἄρ ἔφη, Δολίοσ δ’ ἰθὺσ κίε χεῖρε πετάσσασ ἀμφοτέρασ, Ὀδυσεῦσ δὲ λαβὼν κύσε χεῖρ’ ἐπὶ καρπῷ, καί μιν φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα·

"ὦ φίλ’, ἐπεὶ νόστησασ ἐελδομένοισι μάλ’ ἡμῖν οὐδ’ ἔτ’ ὀϊομένοισι, θεοὶ δέ σ’ ἀνήγαγον αὐτοί, οὖλέ τε καὶ μάλα χαῖρε, θεοὶ δέ τοι ὄλβια δοῖεν.

καί μοι τοῦτ’ ἀγόρευσον ἐτήτυμον, ὄφρ’ ἐὺ̈ εἰδῶ, ἢ ἤδη σάφα οἶδε περίφρων Πηνελόπεια νοστήσαντά σε δεῦρ’, ἦ ἄγγελον ὀτρύνωμεν. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ "ὦ γέρον, ἤδη οἶδε·

τί σε χρὴ ταῦτα πένεσθαι; ὣσ φάθ’, ὁ δ’ αὖτισ ἄρ’ ἕζετ’ ἐϋξέστου ἐπὶ δίφρου.

ὣσ δ’ αὔτωσ παῖδεσ Δολίου κλυτὸν ἀμφ’ Ὀδυσῆα δεικανόωντ’ ἐπέεσσι καὶ ἐν χείρεσσι φύοντο, ἑξείησ δ’ ἕζοντο παραὶ Δολίον, πατέρα σφόν. ὣσ οἱ μὲν περὶ δεῖπνον ἐνὶ μεγάροισι πένοντο·

Ὄσσα δ’ ἄρ’ ἄγγελοσ ὦκα κατὰ πτόλιν ᾤχετο πάντη, μνηστήρων στυγερὸν θάνατον καὶ κῆρ’ ἐνέπουσα. οἱ δ’ ἄρ’ ὁμῶσ ἀί̈οντεσ ἐφοίτων ἄλλοθεν ἄλλοσ μυχμῷ τε στοναχῇ τε δόμων προπάροιθ’ Ὀδυσῆοσ, ἐκ δὲ νέκυσ οἴκων φόρεον καὶ θάπτον ἕκαστοι, τοὺσ δ’ ἐξ ἀλλάων πολίων οἶκόνδε ἕκαστον πέμπον ἄγειν ἁλιεῦσι θοῇσ ἐπὶ νηυσὶ τιθέντεσ· αὐτοὶ δ’ εἰσ ἀγορὴν κίον ἀθρόοι, ἀχνύμενοι κῆρ. αὐτὰρ ἐπεί ῥ’ ἤγερθεν ὁμηγερέεσ τ’ ἐγένοντο, τοῖσιν δ’ Εὐπείθησ ἀνά θ’ ἵστατο καὶ μετέειπε· παιδὸσ γάρ οἱ ἄλαστον ἐνὶ φρεσὶ πένθοσ ἔκειτο, Ἀντινόου, τὸν πρῶτον ἐνήρατο δῖοσ Ὀδυσσεύσ· τοῦ ὅ γε δάκρυ χέων ἀγορήσατο καὶ μετέειπεν· "ὦ φίλοι, ἦ μέγα ἔργον ἀνὴρ ὅδ’ ἐμήσατ’ Ἀχαιούσ·

τοὺσ μὲν σὺν νήεσσιν ἄγων πολέασ τε καὶ ἐσθλοὺσ ὤλεσε μὲν νῆασ γλαφυράσ, ἀπὸ δ’ ὤλεσε λαούσ· τοὺσ δ’ ἐλθὼν ἔκτεινε Κεφαλλήνων ὄχ’ ἀρίστουσ, ἀλλ’ ἄγετε, πρὶν τοῦτον ἢ ἐσ Πύλον ὦκα ἱκέσθαι ἢ καὶ ἐσ Ἤλιδα δῖαν, ὅθι κρατέουσιν Ἐπειοί, ἰόμεν· ἦ καὶ ἔπειτα κατηφέεσ ἐσσόμεθ’ αἰεί· λώβη γὰρ τάδε γ’ ἐστὶ καὶ ἐσσομένοισι πυθέσθαι, εἰ δὴ μὴ παίδων τε κασιγνήτων τε φονῆασ τισόμεθ’. οὐκ ἂν ἐμοί γε μετὰ φρεσὶν ἡδὺ γένοιτο ζωέμεν, ἀλλὰ τάχιστα θανὼν φθιμένοισι μετείην. ἀλλ’ ἰόμεν, μὴ φθέωσι περαιωθέντεσ ἐκεῖνοι. ὣσ φάτο δάκρυ χέων, οἶκτοσ δ’ ἕλε πάντασ Ἀχαιούσ.

ἀγχίμολον δέ σφ’ ἦλθε Μέδων καὶ θεῖοσ ἀοιδὸσ ἐκ μεγάρων Ὀδυσῆοσ, ἐπεί σφεασ ὕπνοσ ἀνῆκεν, ἔσταν δ’ ἐν μέσσοισι· τάφοσ δ’ ἕλεν ἄνδρα ἕκαστον. τοῖσι δὲ καὶ μετέειπε Μέδων πεπνυμένα εἰδώσ· "κέκλυτε δὴ νῦν μευ, Ἰθακήσιοι·

οὐ γὰρ Ὀδυσσεὺσ ἀθανάτων ἀέκητι θεῶν τάδ’ ἐμήσατο ἔργα· αὐτὸσ ἐγὼν εἶδον θεὸν ἄμβροτον, ὅσ ῥ’ Ὀδυσῆϊ ἐγγύθεν ἑστήκει καὶ Μέντορι πάντα ἐῴκει. ἀθάνατοσ δὲ θεὸσ τοτὲ μὲν προπάροιθ’ Ὀδυσῆοσ φαίνετο θαρσύνων, τοτὲ δὲ μνηστῆρασ ὀρίνων θῦνε κατὰ μέγαρον· τοὶ δ’ ἀγχιστῖνοι ἔπιπτον. ὣσ φάτο, τοὺσ δ’ ἄρα πάντασ ὑπὸ χλωρὸν δέοσ ᾕρει.

τοῖσι δὲ καὶ μετέειπε γέρων ἡρ́ωσ Ἁλιθέρσησ Μαστορίδησ· ὁ γὰρ οἰο͂σ ὁρ́α πρόσσω καὶ ὀπίσσω· ὅ σφιν ἐϋφρονέων ἀγορήσατο καὶ μετέειπε· "κέκλυτε δὴ νῦν μευ, Ἰθακήσιοι, ὅττι κεν εἴπω·

ὑμετέρῃ κακότητι, φίλοι, τάδε ἔργα γένοντο· οὐ γὰρ ἐμοὶ πείθεσθ’, οὐ Μέντορι ποιμένι λαῶν, ὑμετέρουσ παῖδασ καταπαυέμεν ἀφροσυνάων, οἳ μέγα ἔργον ἔρεξαν ἀτασθαλίῃσι κακῇσι, κτήματα κείροντεσ καὶ ἀτιμάζοντεσ ἄκοιτιν ἀνδρὸσ ἀριστῆοσ· τὸν δ’ οὐκέτι φάντο νέεσθαι. καὶ νῦν ὧδε γένοιτο. πίθεσθέ μοι ὡσ ἀγορεύω· μὴ ἰόμεν, μή πού τισ ἐπίσπαστον κακὸν εὑρ́ῃ. ὣσ ἔφαθ’, οἱ δ’ ἄρ’ ἀνήϊξαν μεγάλῳ ἀλαλητῷ ἡμίσεων πλείουσ·

τοὶ δ’ ἀθρόοι αὐτόθι μίμνον· οὐ γὰρ σφιν ἅδε μῦθοσ ἐνὶ φρεσίν, ἀλλ’ Εὐπείθει πείθοντ’· αἶψα δ’ ἔπειτ’ ἐπὶ τεύχεα ἐσσεύοντο. αὐτὰρ ἐπεί ῥ’ ἕσσαντο περὶ χροὶ̈ νώροπα χαλκόν, ἀθρόοι ἠγερέθοντο πρὸ ἄστεοσ εὐρυχόροιο. τοῖσιν δ’ Εὐπείθησ ἡγήσατο νηπιέῃσι· φῆ δ’ ὅ γε τίσεσθαι παιδὸσ φόνον, οὐδ’ ἄρ’ ἔμελλεν ἂψ ἀπονοστήσειν, ἀλλ’ αὐτοῦ πότμον ἐφέψειν. αὐτὰρ Ἀθηναίη Ζῆνα Κρονίωνα προσηύδα·

"ὦ πάτερ ἡμέτερε, Κρονίδη, ὕπατε κρειόντων, εἰπέ μοι εἰρομένῃ, τί νύ τοι νόοσ ἔνδοθι κεύθει; ἢ προτέρω πόλεμόν τε κακὸν καὶ φύλοπιν αἰνὴν τεύξεισ, ἦ φιλότητα μετ’ ἀμφοτέροισι τίθησθα; τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη νεφεληγερέτα Ζεύσ·

"τέκνον ἐμόν, τί με ταῦτα διείρεαι ἠδὲ μεταλλᾷσ; οὐ γὰρ δὴ τοῦτον μὲν ἐβούλευσασ νόον αὐτή, ὡσ ἦ τοι κείνουσ Ὀδυσεὺσ ἀποτίσεται ἐλθών; ἔρξον ὅπωσ ἐθέλεισ· ἐρέω τέ τοι ὡσ ἐπέοικεν. ἐπεὶ δὴ μνηστῆρασ ἐτίσατο δῖοσ Ὀδυσσεύσ, ὁρ́κια πιστὰ ταμόντεσ ὁ μὲν βασιλευέτω αἰεί, ἡμεῖσ δ’ αὖ παίδων τε κασιγνήτων τε φόνοιο ἔκλησιν θέωμεν· τοὶ δ’ ἀλλήλουσ φιλεόντων ὡσ τὸ πάροσ, πλοῦτοσ δὲ καὶ εἰρήνη ἅλισ ἔστω. ὣσ εἰπὼν ὤτρυνε πάροσ μεμαυῖαν Ἀθήνην, βῆ δὲ κατ’ Οὐλύμποιο καρήνων ἀί̈ξασα.

οἱ δ’ ἐπεὶ οὖν σίτοιο μελίφρονοσ ἐξ ἔρον ἕντο, τοῖσ δ’ ἄρα μύθων ἦρχε πολύτλασ δῖοσ Ὀδυσσεύσ·

"ἐξελθών τισ ἴδοι μὴ δὴ σχεδὸν ὦσι κιόντεσ. ὣσ ἔφατ’·

ἐκ δ’ υἱὸσ Δολίου κίεν, ὡσ ἐκέλευεν· στῆ δ’ ἄρ’ ἐπ’ οὐδὸν ἰών, τοὺσ δὲ σχεδὸν ἔσιδε πάντασ· αἶψα δ’ Ὀδυσσῆα ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· "οἵδε δὴ ἐγγὺσ ἐάσ’· ἀλλ’ ὁπλιζώμεθα θᾶσσον. ὣσ ἔφαθ’, οἱ δ’ ὤρνυντο καὶ ἐν τεύχεσσι δύοντο, τέσσαρεσ ἀμφ’ Ὀδυσῆ’, ἓξ δ’ υἱεῖσ οἱ Δολίοιο·

ἐν δ’ ἄρα Λαέρτησ Δολίοσ τ’ ἐσ τεύχε’ ἔδυνον, καὶ πολιοί περ ἐόντεσ, ἀναγκαῖοι πολεμισταί. αὐτὰρ ἐπεί ῥ’ ἕσσαντο περὶ χροὶ̈ νώροπα χαλκόν, ὠί̈ξάν ῥα θύρασ, ἐκ δ’ ἠί̈ον, ἄρχε δ’ Ὀδυσσεύσ. τοῖσι δ’ ἐπ’ ἀγχίμολον θυγάτηρ Διὸσ ἦλθεν Ἀθήνη Μέντορι εἰδομένη ἠμὲν δέμασ ἠδὲ καὶ αὐδήν.

τὴν μὲν ἰδὼν γήθησε πολύτλασ δῖοσ Ὀδυσσεύσ· αἶψα δὲ Τηλέμαχον προσεφώνεεν ὃν φίλον υἱόν· "Τηλέμαχ’, ἤδη μὲν τόδε γ’ εἴσεαι αὐτὸσ ἐπελθών, ἀνδρῶν μαρναμένων ἵνα τε κρίνονται ἄριστοι, μή τι καταισχύνειν πατέρων γένοσ, οἳ τὸ πάροσ περ ἀλκῇ τ’ ἠνορέῃ τε κεκάσμεθα πᾶσαν ἐπ’ αἰᾶν.

" τὸν δ’ αὖ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα· "ὄψεαι, αἴ κ’ ἐθέλῃσθα, πάτερ φίλε, τῷδ’ ἐπὶ θυμῷ οὔ τι καταισχύνοντα τεὸν γένοσ, ὡσ ἀγορεύεισ. ὣσ φάτο, Λαέρτησ δ’ ἐχάρη καὶ μῦθον ἐείπε·

"τίσ νύ μοι ἡμέρη ἥδε, θεοὶ φίλοι; ἦ μάλα χαίρω· υἱόσ θ’ υἱωνόσ τ’ ἀρετῆσ πέρι δῆριν ἔχουσιν. τὸν δὲ παρισταμένη προσέφη γλαυκῶπισ Ἀθήνη·

"ὦ Ἀρκεισιάδη, πάντων πολὺ φίλταθ’ ἑταίρων, εὐξάμενοσ κούρῃ γλαυκώπιδι καὶ Διὶ πατρί, αἶψα μαλ’ ἀμπεπαλὼν προί̈ει δολιχόσκιον ἔγχοσ. ὣσ φάτο, καί ῥ’ ἔμπνευσε μένοσ μέγα Παλλὰσ Ἀθήνη εὐξάμενοσ δ’ ἄρ’ ἔπειτα Διὸσ κούρῃ μεγάλοιο, αἶψα μάλ’ ἀμπεπαλὼν προί̈ει δολιχόσκιον ἔγχοσ, καὶ βάλεν Εὐπείθεα κόρυθοσ διὰ χαλκοπαρῄου.

ἡ δ’ οὐκ ἔγχοσ ἔρυτο, διαπρὸ δὲ εἴσατο χαλκόσ, δούπησεν δὲ πεσών, ἀράβησε δὲ τεύχε’ ἐπ’ αὐτῷ. ἐν δ’ ἔπεσον προμάχοισ Ὀδυσεὺσ καὶ φαίδιμοσ υἱόσ, τύπτον δὲ ξίφεσίν τε καὶ ἔγχεσιν ἀμφιγύοισι. καί νύ κε δὴ πάντασ ὄλεσαν καὶ ἔθηκαν ἀνόστουσ, εἰ μὴ Ἀθηναίη, κούρη Διὸσ αἰγιόχοιο, ἠύ̈σεν φωνῇ, κατὰ ἔσχεθε λαὸν ἅπαντα. "ἴσχεσθε πτολέμου, Ἰθακήσιοι, ἀργαλέοιο, ὥσ κεν ἀναιμωτί γε διακρινθῆτε τάχιστα.

ὣσ φάτ’ Ἀθηναίη, τοὺσ δὲ χλωρὸν δέοσ εἷλεν·

τῶν δ’ ἄρα δεισάντων ἐκ χειρῶν ἔπτατο τεύχεα, πάντα δ’ ἐπὶ χθονὶ πῖπτε, θεᾶσ ὄπα φωνησάσησ· πρὸσ δὲ πόλιν τρωπῶντο λιλαιόμενοι βιότοιο. σμερδαλέον δ’ ἐβόησε πολύτλασ δῖοσ Ὀδυσσεύσ, οἴμησεν δὲ ἀλεὶσ ὥσ τ’ αἰετὸσ ὑψιπετήεισ. καὶ τότε δὴ Κρονίδησ ἀφίει ψολόεντα κεραυνόν, κὰδ δ’ ἔπεσε πρόσθε γλαυκώπιδοσ ὀβριμοπάτρησ. δὴ τότ’ Ὀδυσσῆα προσέφη γλαυκῶπισ Ἀθήνη· "διογενὲσ Λαερτιάδη, πολυμήχαν’ Ὀδυσσεῦ, ἴσχεο, παῦε δὲ νεῖκοσ ὁμοιί̈ου πολέμοιο, μή πωσ τοι Κρονίδησ κεχολώσεται εὐρύοπα Ζεύσ.

ὣσ φάτ’ Ἀθηναίη, ὁ δ’ ἐπείθετο, χαῖρε δὲ θυμῷ.

ὁρ́κια δ’ αὖ κατόπισθε μετ’ ἀμφοτέροισιν ἔθηκεν Παλλὰσ Ἀθηναίη, κούρη Διὸσ αἰγιόχοιο, Μέντορι εἰδομένη ἠμὲν δέμασ ἠδὲ καὶ αὐδήν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Homer, Odyssey, Book 24

(호메로스, 오디세이아, Book 24)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION