헬라어 문장 검색 - Ηομερ́Οδψσσεψ́23́

(호메로스, 오디세이아, Book 23)

γρηὺ̈σ δ’ εἰσ ὑπερῷ’ ἀνεβήσετο καγχαλόωσα, δεσποίνῃ ἐρέουσα φίλον πόσιν ἔνδον ἐόντα· γούνατα δ’ ἐρρώσαντο, πόδεσ δ’ ὑπερικταίνοντο. στῆ δ’ ἄρ’ ὑπὲρ κεφαλῆσ καί μιν πρὸσ μῦθον ἐείπεν· "ἔγρεο, Πηνελόπεια, φίλον τέκοσ, ὄφρα ἴδηαι ὀφθαλμοῖσι τεοῖσι τά τ’ ἔλδεαι ἤματα πάντα.

ἦλθ’ Ὀδυσεὺσ καὶ οἶκον ἱκάνεται, ὀψέ περ ἐλθών. μνηστῆρασ δ’ ἔκτεινεν ἀγήνορασ, οἵ θ’ ἑὸν οἶκον κήδεσκον καὶ κτήματ’ ἔδον βιόωντό τε παῖδα. " τὴν δ’ αὖτε προσέειπε περίφρων Πηνελόπεια· "μαῖα φίλη, μάργην σε θεοὶ θέσαν, οἵ τε δύνανται ἄφρονα ποιῆσαι καὶ ἐπίφρονά περ μάλ’ ἐόντα, καί τε χαλιφρονέοντα σαοφροσύνησ ἐπέβησαν· οἵ σέ περ ἔβλαψαν· πρὶν δὲ φρένασ αἰσίμη ἦσθα. τίπτε με λωβεύεισ πολυπενθέα θυμὸν ἔχουσαν ταῦτα παρὲξ ἐρέουσα καὶ ἐξ ὕπνου μ’ ἀνεγείρεισ ἡδέοσ, ὅσ μ’ ἐπέδησε φίλα βλέφαρ’ ἀμφικαλύψασ; οὐ γάρ πω τοιόνδε κατέδραθον, ἐξ οὗ Ὀδυσσεὺσ ᾤχετ’ ἐποψόμενοσ Κακοί̈λιον οὐκ ὀνομαστήν. ἀλλ’ ἄγε νῦν κατάβηθι καὶ ἂψ ἔρχευ μέγαρόνδε. εἰ γάρ τίσ μ’ ἄλλη γε γυναικῶν, αἵ μοι ἐάσι, ταῦτ’ ἐλθοῦσ’ ἤγγειλε καὶ ἐξ ὕπνου ἀνέγειρεν, τῷ κε τάχα στυγερῶσ μιν ἐγὼν ἀπέπεμψα νέεσθαι αὖτισ ἔσω μέγαρον· σὲ δὲ τοῦτό γε γῆρασ ὀνήσει. " τὴν δ’ αὖτε προσέειπε φίλη τροφὸσ Εὐρύκλεια· "οὔ τί σε λωβεύω, τέκνον φίλον, ἀλλ’ ἔτυμόν τοι ἦλθ’ Ὀδυσεὺσ καὶ οἶκον ἱκάνεται, ὡσ ἀγορεύω, ὁ ξεῖνοσ, τὸν πάντεσ ἀτίμων ἐν μεγάροισι. Τηλέμαχοσ δ’ ἄρα μιν πάλαι ᾔδεεν ἔνδον ἐόντα, ἀλλὰ σαοφροσύνῃσι νοήματα πατρὸσ ἔκευθεν, ὄφρ’ ἀνδρῶν τίσαιτο βίην ὑπερηνορεόντων. ὣσ ἔφαθ’, ἡ δ’ ἐχάρη καὶ ἀπὸ λέκτροιο θοροῦσα γρηὶ̈ περιπλέχθη, βλεφάρων δ’ ἀπὸ δάκρυον ἧκεν·

καί μιν φωνήσασ’ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· "εἰ δ’ ἄγε δή μοι, μαῖα φίλη, νημερτὲσ ἐνίσπεσ, εἰ ἐτεὸν δὴ οἶκον ἱκάνεται, ὡσ ἀγορεύεισ, ὅππωσ δὴ μνηστῆρσιν ἀναιδέσι χεῖρασ ἐφῆκε μοῦνοσ ἐών, οἱ δ’ αἰὲν ἀολλέεσ ἔνδον ἔμιμνον.

τὴν δ’ αὖτε προσέειπε φίλη τροφὸσ Εὐρύκλεια·

"οὐκ ἴδον, οὐ πυθόμην, ἀλλὰ στόνον οἰο͂ν ἄκουσα κτεινομένων· ἡμεῖσ δὲ μυχῷ θαλάμων εὐπήκτων ἥμεθ’ ἀτυζόμεναι, σανίδεσ δ’ ἔχον εὖ ἀραρυῖαι, πρίν γ’ ὅτε δή με σὸσ υἱὸσ ἀπὸ μεγάροιο κάλεσσε Τηλέμαχοσ· τὸν γάρ ῥα πατὴρ προέηκε καλέσσαι. εὑρ͂ον ἔπειτ’ Ὀδυσῆα μετὰ κταμένοισι νέκυσσιν ἑσταόθ’· οἱ δέ μιν ἀμφί, κραταίπεδον οὖδασ ἔχοντεσ, κείατ’ ἐπ’ ἀλλήλοισιν· ἰδοῦσά κε θυμὸν ἰάνθησ. νῦν δ’ οἱ μὲν δὴ πάντεσ ἐπ’ αὐλείῃσι θύρῃσιν ἀθρόοι, αὐτὰρ ὁ δῶμα θεειοῦται περικαλλέσ, πῦρ μέγα κηάμενοσ·

σὲ δέ με προέηκε καλέσσαι. ἀλλ’ ἕπευ, ὄφρα σφῶϊν ἐϋφροσύνησ ἐπιβῆτον ἀμφοτέρω φίλον ἦτορ, ἐπεὶ κακὰ πολλὰ πέποσθε. νῦν δ’ ἤδη τόδε μακρὸν ἐέλδωρ ἐκτετέλεσται· ἦλθε μὲν αὐτὸσ ζωὸσ ἐφέστιοσ, εὑρ͂ε δὲ καὶ σὲ καὶ παῖδ’ ἐν μεγάροισι· κακῶσ δ’ οἵ πέρ μιν ἔρεζον μνηστῆρεσ, τοὺσ πάντασ ἐτίσατο ᾧ ἐνὶ οἴκῳ. τὴν δ’ αὖτε προσέειπε περίφρων Πηνελόπεια·

"μαῖα φίλη, μή πω μέγ’ ἐπεύχεο καγχαλόωσα. οἶσθα γὰρ ὥσ κ’ ἀσπαστὸσ ἐνὶ μεγάροισι φανείη πᾶσι, μάλιστα δ’ ἐμοί τε καὶ υἱέϊ, τὸν τεκόμεσθα· ἀλλ’ οὐκ ἔσθ’ ὅδε μῦθοσ ἐτήτυμοσ, ὡσ ἀγορεύεισ, ἀλλά τισ ἀθανάτων κτεῖνε μνηστῆρασ ἀγαυούσ, ὕβριν ἀγασσάμενοσ θυμαλγέα καὶ κακὰ ἔργα. οὔ τινα γὰρ τίεσκον ἐπιχθονίων ἀνθρώπων, οὐ κακὸν οὐδὲ μὲν ἐσθλόν, ὅτισ σφέασ εἰσαφίκοιτο· τῷ δι’ ἀτασθαλίασ ἔπαθον κακόν· αὐτὰρ Ὀδυσσεὺσ ὤλεσε τηλοῦ νόστον Ἀχαιί̈δοσ, ὤλετο δ’ αὐτόσ. τὴν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα φίλη τροφὸσ Εὐρύκλεια·

"τέκνον ἐμόν, ποῖόν σε ἔποσ φύγεν ἑρ́κοσ ὀδόντων, ἣ πόσιν ἔνδον ἐόντα παρ’ ἐσχάρῃ οὔ ποτ’ ἔφησθα οἴκαδ’ ἐλεύσεσθαι· θυμὸσ δέ τοι αἰὲν ἄπιστοσ. ἀλλ’ ἄγε τοι καὶ σῆμα ἀριφραδὲσ ἄλλο τι εἴπω, οὐλήν, τήν ποτέ μιν σῦσ ἤλασε λευκῷ ὀδόντι. τὴν ἀπονίζουσα φρασάμην, ἔθελον δὲ σοὶ αὐτῇ εἰπέμεν· ἀλλά με κεῖνοσ ἑλὼν ἐπὶ μάστακα χερσὶν οὐκ ἐά εἰπέμεναι πολυϊδρείῃσι νόοιο. ἀλλ’ ἕπευ· αὐτὰρ ἐγὼν ἐμέθεν περιδώσομαι αὐτῆσ, αἴ κέν σ’ ἐξαπάφω, κτεῖναί μ’ οἰκτίστῳ ὀλέθρῳ. " τὴν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα περίφρων Πηνελόπεια· "μαῖα φίλη, χαλεπόν σε θεῶν αἰειγενετάων δήνεα εἴρυσθαι, μὰλα περ πολύϊδριν ἐοῦσαν. ἀλλ’ ἔμπησ ἰόμεν μετὰ παῖδ’ ἐμόν, ὄφρα ἴδωμαι ἄνδρασ μνηστῆρασ τεθνηότασ, ἠδ’ ὃσ ἔπεφνεν. ὣσ φαμένη κατέβαιν’ ὑπερώϊα·

πολλὰ δέ οἱ κῆρ ὡρ́μαιν’, ἢ ἀπάνευθε φίλον πόσιν ἐξερεείνοι, ἦ παρστᾶσα κύσειε κάρη καὶ χεῖρε λαβοῦσα. ἡ δ’ ἐπεὶ εἰσῆλθεν καὶ ὑπέρβη λάϊνον οὐδόν, ἕζετ’ ἔπειτ’ Ὀδυσῆοσ ἐναντίη, ἐν πυρὸσ αὐγῇ, τοίχου τοῦ ἑτέρου· ὁ δ’ ἄρα πρὸσ κίονα μακρὴν ἧστο κάτω ὁρόων, ποτιδέγμενοσ εἴ τί μιν εἴποι ἰφθίμη παράκοιτισ, ἐπεὶ ἴδεν ὀφθαλμοῖσιν. ἡ δ’ ἄνεω δὴν ἧστο, τάφοσ δέ οἱ ἦτορ ἵκανεν· ὄψει δ’ ἄλλοτε μέν μιν ἐνωπαδίωσ ἐσίδεσκεν, ἄλλοτε δ’ ἀγνώσασκε κακὰ χροὶ̈ εἵματ’ ἔχοντα. Τηλέμαχοσ δ’ ἐνένιπεν ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαξε· "μῆτερ ἐμή, δύσμητερ, ἀπηνέα θυμὸν ἔχουσα, τίφθ’ οὕτω πατρὸσ νοσφίζεαι, οὐδὲ παρ’ αὐτὸν ἑζομένη μύθοισιν ἀνείρεαι οὐδὲ μεταλλᾷσ;

οὐ μέν κ’ ἄλλη γ’ ὧδε γυνὴ τετληότι θυμῷ ἀνδρὸσ ἀφεσταίη, ὅσ οἱ κακὰ πολλὰ μογήσασ ἔλθοι ἐεικοστῷ ἔτεϊ ἐσ πατρίδα γαῖαν· σοὶ δ’ αἰεὶ κραδίη στερεωτέρη ἐστὶ λίθοιο. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε περίφρων Πηνελόπεια·

"τέκνον ἐμόν, θυμόσ μοι ἐνὶ στήθεσσι τέθηπεν, οὐδέ τι προσφάσθαι δύναμαι ἔποσ οὐδ’ ἐρέεσθαι οὐδ’ εἰσ ὦπα ἰδέσθαι ἐναντίον. εἰ δ’ ἐτεὸν δὴ ἔστ’ Ὀδυσεὺσ καὶ οἶκον ἱκάνεται, ἦ μάλα νῶϊ γνωσόμεθ’ ἀλλήλων καὶ λώϊον· ἔστι γὰρ ἡμῖν σήμαθ’, ἃ δὴ καὶ νῶϊ κεκρυμμένα ἴδμεν ἀπ’ ἄλλων. ὣσ φάτο, μείδησεν δὲ πολύτλασ δῖοσ Ὀδυσσεύσ, αἶψα δὲ Τηλέμαχον ἔπεα πτερόεντα προσηύδα·

"Τηλέμαχ’, ἦ τοι μητέρ’ ἐνὶ μεγάροισιν ἐάσον πειράζειν ἐμέθεν·

τάχα δὲ φράσεται καὶ ἄρειον. νῦν δ’ ὅττι ῥυπόω, κακὰ δὲ χροὶ̈ εἵματα εἷμαι, τοὔνεκ’ ἀτιμάζει με καὶ οὔ πω φησὶ τὸν εἶναι. ἡμεῖσ δὲ φραζώμεθ’ ὅπωσ ὄχ’ ἄριστα γένηται. καὶ γάρ τίσ θ’ ἕνα φῶτα κατακτείνασ ἐνὶ δήμῳ, ᾧ μὴ πολλοὶ ἐώσιν ἀοσσητῆρεσ ὀπίσσω, φεύγει πηούσ τε προλιπὼν καὶ πατρίδα γαῖαν· ἡμεῖσ δ’ ἑρ́μα πόληοσ ἀπέκταμεν, οἳ μέγ’ ἄριστοι κούρων εἰν Ἰθάκῃ· τὰ δέ σε φράζεσθαι ἄνωγα. τὸν δ’ αὖ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα·

"αὐτὸσ ταῦτά γε λεῦσσε, πάτερ φίλε· σὴν γὰρ ἀρίστην μῆτιν ἐπ’ ἀνθρώπουσ φάσ’ ἔμμεναι, οὐδέ κέ τίσ τοι ἄλλοσ ἀνὴρ ἐρίσειε καταθνητῶν ἀνθρώπων. ἡμεῖσ δ’ ἐμμεμαῶτεσ ἅμ’ ἑψόμεθ’, οὐδέ τί φημι ἀλκῆσ δευήσεσθαι, ὅση δύναμίσ γε πάρεστιν. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ "τοιγὰρ ἐγὼν ἐρέω ὥσ μοι δοκεῖ εἶναι ἄριστα.

πρῶτα μὲν ἂρ λούσασθε καὶ ἀμφιέσασθε χιτῶνασ, δμῳὰσ δ’ ἐν μεγάροισιν ἀνώγετε εἵμαθ’ ἑλέσθαι· αὐτὰρ θεῖοσ ἀοιδὸσ ἔχων φόρμιγγα λίγειαν ἡμῖν ἡγείσθω φιλοπαίγμονοσ ὀρχηθμοῖο, ὥσ κέν τισ φαίη γάμον ἔμμεναι ἐκτὸσ ἀκούων, ἢ ἀν’ ὁδὸν στείχων, ἢ οἳ περιναιετάουσι· μὴ πρόσθε κλέοσ εὐρὺ φόνου κατὰ ἄστυ γένηται ἀνδρῶν μνηστήρων, πρίν γ’ ἡμέασ ἐλθέμεν ἔξω ἀγρὸν ἐσ ἡμέτερον πολυδένδρεον· ἔνθα δ’ ἔπειτα φρασσόμεθ’ ὅττι κε κέρδοσ Ὀλύμπιοσ ἐγγυαλίξῃ. ὣσ ἔφαθ’, οἱ δ’ ἄρα τοῦ μάλα μὲν κλύον ἠδ’ ἐπίθοντο πρῶτα μὲν οὖν λούσαντο καὶ ἀμφιέσαντο χιτῶνασ, ὅπλισθεν δὲ γυναῖκεσ·

ὁ δ’ εἵλετο θεῖοσ ἀοιδὸσ φόρμιγγα γλαφυρήν, ἐν δέ σφισιν ἵμερον ὦρσε μολπῆσ τε γλυκερῆσ καὶ ἀμύμονοσ ὀρχηθμοῖο. τοῖσιν δὲ μέγα δῶμα περιστεναχίζετο ποσσὶν ἀνδρῶν παιζόντων καλλιζώνων τε γυναικῶν. ὧδε δέ τισ εἴπεσκε δόμων ἔκτοσθεν ἀκούων· "ἦ μάλα δή τισ ἔγημε πολυμνήστην βασίλειαν·

σχετλίη, οὐδ’ ἔτλη πόσιοσ οὗ κουριδίοιο εἴρυσθαι μέγα δῶμα διαμπερέσ, ἡο͂σ ἵκοιτο. ὣσ ἄρα τισ εἴπεσκε, τὰ δ’ οὐκ ἴσαν ὡσ ἐτέτυκτο.

αὐτὰρ Ὀδυσσῆα μεγαλήτορα ᾧ ἐνὶ οἴκῳ Εὐρυνόμη ταμίη λοῦσεν καὶ χρῖσεν ἐλαίῳ, ἀμφὶ δέ μιν φᾶροσ καλὸν βάλεν ἠδὲ χιτῶνα· αὐτὰρ κὰκ κεφαλῆσ κάλλοσ πολὺ χεῦεν Ἀθήνη μείζονά τ’ εἰσιδέειν καὶ πάσσονα· κὰδ δὲ κάρητοσ οὔλασ ἧκε κόμασ, ὑακινθίνῳ ἄνθει ὁμοίασ. ὡσ δ’ ὅτε τισ χρυσὸν περιχεύεται ἀργύρῳ ἀνὴρ ἴδρισ, ὃν Ἥφαιστοσ δέδαεν καὶ Παλλὰσ Ἀθήνη τέχνην παντοίην, χαρίεντα δὲ ἔργα τελείει· ὣσ μὲν τῷ περίχευε χάριν κεφαλῇ τε καὶ ὤμοισ. ἐκ δ’ ἀσαμίνθου βῆ δέμασ ἀθανάτοισιν ὁμοῖοσ· ἂψ δ’ αὖτισ κατ’ ἄρ’ ἕζετ’ ἐπὶ θρόνου ἔνθεν ἀνέστη, ἀντίον ἧσ ἀλόχου, καί μιν πρὸσ μῦθον ἐείπε· "δαιμονίη, περί σοί γε γυναικῶν θηλυτεράων κῆρ ἀτέραμνον ἔθηκαν Ὀλύμπια δώματ’ ἔχοντεσ·

οὐ μέν κ’ ἄλλη γ’ ὧδε γυνὴ τετληότι θυμῷ ἀνδρὸσ ἀφεσταίη, ὅσ οἱ κακὰ πολλὰ μογήσασ ἔλθοι ἐεικοστῷ ἔτεϊ ἐσ πατρίδα γαῖαν. ἀλλ’ ἄγε μοι, μαῖα, στόρεσον λέχοσ, ὄφρα καὶ αὐτὸσ λέξομαι· ἦ γὰρ τῇ γε σιδήρεον ἐν φρεσὶ ἦτορ. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε περίφρων Πηνελόπεια·

"δαιμόνι’, οὔτ’ ἄρ τι μεγαλίζομαι οὔτ’ ἀθερίζω οὔτε λίην ἄγαμαι, μάλα δ’ εὖ οἶδ’ οἱο͂σ ἐήσθα ἐξ Ἰθάκησ ἐπὶ νηὸσ ἰὼν δολιχηρέτμοιο. ἀλλ’ ἄγε οἱ στόρεσον πυκινὸν λέχοσ, Εὐρύκλεια, ἐκτὸσ ἐϋσταθέοσ θαλάμου, τόν ῥ’ αὐτὸσ ἐποίει· ἔνθα οἱ ἐκθεῖσαι πυκινὸν λέχοσ ἐμβάλετ’ εὐνήν, κώεα καὶ χλαίνασ καὶ ῥήγεα σιγαλόεντα. ὣσ ἄρ’ ἔφη πόσιοσ πειρωμένη·

αὐτὰρ Ὀδυσσεὺσ ὀχθήσασ ἄλοχον προσεφώνεε κεδνὰ ἰδυῖαν· "ὦ γύναι, ἦ μάλα τοῦτο ἔποσ θυμαλγὲσ ἐείπεσ·

τίσ δέ μοι ἄλλοσε θῆκε λέχοσ; χαλεπὸν δέ κεν εἰή καὶ μάλ’ ἐπισταμένῳ, ὅτε μὴ θεὸσ αὐτὸσ ἐπελθὼν ῥηϊδίωσ ἐθέλων θείη ἄλλῃ ἐνὶ χώρῃ. ἀνδρῶν δ’ οὔ κέν τισ ζωὸσ βροτόσ, οὐδὲ μάλ’ ἡβῶν, ῥεῖα μετοχλίσσειεν, ἐπεὶ μέγα σῆμα τέτυκται ἐν λέχει ἀσκητῷ· τὸ δ’ ἐγὼ κάμον οὐδέ τισ ἄλλοσ. θάμνοσ ἔφυ τανύφυλλοσ ἐλαίησ ἑρ́κεοσ ἐντόσ, ἀκμηνὸσ θαλέθων· πάχετοσ δ’ ἦν ἠύ̈τε κίων. τῷ δ’ ἐγὼ ἀμφιβαλὼν θάλαμον δέμον, ὄφρ’ ἐτέλεσσα, πυκνῇσιν λιθάδεσσι, καὶ εὖ καθύπερθεν ἔρεψα, κολλητὰσ δ’ ἐπέθηκα θύρασ, πυκινῶσ ἀραρυίασ. καὶ τότ’ ἔπειτ’ ἀπέκοψα κόμην τανυφύλλου ἐλαίησ, κορμὸν δ’ ἐκ ῥίζησ προταμὼν ἀμφέξεσα χαλκῷ εὖ καὶ ἐπισταμένωσ, καὶ ἐπὶ στάθμην ἴθυνα, ἑρμῖν’ ἀσκήσασ, τέτρηνα δὲ πάντα τερέτρῳ. ἐκ δὲ τοῦ ἀρχόμενοσ λέχοσ ἔξεον, ὄφρ’ ἐτέλεσσα, δαιδάλλων χρυσῷ τε καὶ ἀργύρῳ ἠδ’ ἐλέφαντι· ἐκ δ’ ἐτάνυσσα ἱμάντα βοὸσ φοίνικι φαεινόν. οὕτω τοι τόδε σῆμα πιφαύσκομαι· οὐδέ τι οἶδα, ἤ μοι ἔτ’ ἔμπεδόν ἐστι, γύναι, λέχοσ, ἠε͂́ τισ ἤδη ἀνδρῶν ἄλλοσε θῆκε, ταμὼν ὕπο πυθμέν’ ἐλαίησ. ὣσ φάτο, τῆσ δ’ αὐτοῦ λύτο γούνατα καὶ φίλον ἦτορ, σήματ’ ἀναγνούσῃ τά οἱ ἔμπεδα πέφραδ’ Ὀδυσσεύσ·

δακρύσασα δ’ ἔπειτ’ ἰθὺσ δράμεν, ἀμφὶ δὲ χεῖρασ δειρῇ βάλλ’ Ὀδυσῆϊ, κάρη δ’ ἔκυσ’ ἠδὲ προσηύδα· "μή μοι, Ὀδυσσεῦ, σκύζευ, ἐπεὶ τά περ ἄλλα μάλιστα ἀνθρώπων πέπνυσο·

θεοὶ δ’ ὤπαζον ὀϊζύν, οἳ νῶϊν ἀγάσαντο παρ’ ἀλλήλοισι μένοντε ἥβησ ταρπῆναι καὶ γήραοσ οὐδὸν ἱκέσθαι. αὐτὰρ μὴ νῦν μοι τόδε χώεο μηδὲ νεμέσσα, οὕνεκά σ’ οὐ τὸ πρῶτον, ἐπεὶ ἴδον, ὧδ’ ἀγάπησα. αἰεὶ γάρ μοι θυμὸσ ἐνὶ στήθεσσι φίλοισιν ἐρρίγει μή τίσ με βροτῶν ἀπάφοιτο ἔπεσσιν ἐλθών· πολλοὶ γὰρ κακὰ κέρδεα βουλεύουσιν. οὐδέ κεν Ἀργείη Ἑλένη, Διὸσ ἐκγεγαυῖα, ἀνδρὶ παρ’ ἀλλοδαπῷ ἐμίγη φιλότητι καὶ εὐνῇ, εἰ ᾔδη ὅ μιν αὖτισ ἀρήϊοι υἱε͂σ Ἀχαιῶν ἀξέμεναι οἶκόνδε φίλην ἐσ πατρίδ’ ἔμελλον. τὴν δ’ ἦ τοι ῥέξαι θεὸσ ὤρορεν ἔργον ἀεικέσ· τὴν δ’ ἄτην οὐ πρόσθεν ἑῷ ἐγκάτθετο θυμῷ λυγρήν, ἐξ ἧσ πρῶτα καὶ ἡμέασ ἵκετο πένθοσ. νῦν δ’, ἐπεὶ ἤδη σήματ’ ἀριφραδέα κατέλεξασ εὐνῆσ ἡμετέρησ, ἣν οὐ βροτὸσ ἄλλοσ ὀπώπει, ἀλλ’ οἰοῖ σύ τ’ ἐγώ τε καὶ ἀμφίπολοσ μία μούνη, Ἀκτορίσ, ἥν μοι δῶκε πατὴρ ἔτι δεῦρο κιούσῃ, ἣ νῶϊν εἴρυτο θύρασ πυκινοῦ θαλάμοιο, πείθεισ δή μευ θυμόν, ἀπηνέα περ μάλ’ ἐόντα. ὣσ φάτο, τῷ δ’ ἔτι μᾶλλον ὑφ’ ἵμερον ὦρσε γόοιο·

κλαῖε δ’ ἔχων ἄλοχον θυμαρέα, κεδνὰ ἰδυῖαν. ὡσ δ’ ὅτ’ ἂν ἀσπάσιοσ γῆ νηχομένοισι φανήῃ, ὧν τε Ποσειδάων εὐεργέα νῆ’ ἐνὶ πόντῳ ῥαίσῃ, ἐπειγομένην ἀνέμῳ καὶ κύματι πηγῷ· παῦροι δ’ ἐξέφυγον πολιῆσ ἁλὸσ ἤπειρόνδε νηχόμενοι, πολλὴ δὲ περὶ χροὶ̈ τέτροφεν ἅλμη, ἀσπάσιοι δ’ ἐπέβαν γαίησ, κακότητα φυγόντεσ· ὣσ ἄρα τῇ ἀσπαστὸσ ἐήν πόσισ εἰσοροώσῃ, δειρῆσ δ’ οὔ πω πάμπαν ἀφίετο πήχεε λευκώ. καί νύ κ’ ὀδυρομένοισι φάνη ῥοδοδάκτυλοσ Ηὤσ, εἰ μὴ ἄρ’ ἄλλ’ ἐνόησε θεὰ γλαυκῶπισ Ἀθήνη. νύκτα μὲν ἐν περάτῃ δολιχὴν σχέθεν, Ηὦ δ’ αὖτε ῥύσατ’ ἐπ’ Ὠκεανῷ χρυσόθρονον, οὐδ’ ἐά ἵππουσ ζεύγνυσθ’ ὠκύποδασ, φάοσ ἀνθρώποισι φέροντασ, Λάμπον καὶ Φαέθονθ’, οἵ τ’ Ηὦ πῶλοι ἄγουσι. καὶ τότ’ ἄρ’ ἣν ἄλοχον προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ "ὦ γύναι, οὐ γάρ πω πάντων ἐπὶ πείρατ’ ἀέθλων ἤλθομεν, ἀλλ’ ἔτ’ ὄπισθεν ἀμέτρητοσ πόνοσ ἔσται, πολλὸσ καὶ χαλεπόσ, τὸν ἐμὲ χρὴ πάντα τελέσσαι.

ὣσ γάρ μοι ψυχὴ μαντεύσατο Τειρεσίαο ἤματι τῷ ὅτε δὴ κατέβην δόμον Αἴ̈δοσ εἴσω, νόστον ἑταίροισιν διζήμενοσ ἠδ’ ἐμοὶ αὐτῷ. ἀλλ’ ἔρχευ, λέκτρονδ’ ἰόμεν, γύναι, ὄφρα καὶ ἤδη ὕπνῳ ὕπο γλυκερῷ ταρπώμεθα κοιμηθέντε. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε περίφρων Πηνελόπεια·

"εὐνὴ μὲν δή σοί γε τότ’ ἔσσεται ὁππότε θυμῷ σῷ ἐθέλῃσ, ἐπεὶ ἄρ σε θεοὶ ποίησαν ἱκέσθαι οἶκον ἐϋκτίμενον καὶ σὴν ἐσ πατρίδα γαῖαν· ἀλλ’ ἐπεὶ ἐφράσθησ καί τοι θεὸσ ἔμβαλε θυμῷ, εἴπ’ ἄγε μοι τὸν ἀέθλον, ἐπεὶ καὶ ὄπισθεν, ὀί̈ω, πεύσομαι, αὐτίκα δ’ ἐστὶ δαήμεναι οὔ τι χέρειον. τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

"δαιμονίη, τί τ’ ἄρ’ αὖ με μάλ’ ὀτρύνουσα κελεύεισ εἰπέμεν; αὐτὰρ ἐγὼ μυθήσομαι οὐδ’ ἐπικεύσω. οὐ μέν τοι θυμὸσ κεχαρήσεται· οὐδὲ γὰρ αὐτὸσ χαίρω, ἐπεὶ μάλα πολλὰ βροτῶν ἐπὶ ἄστε’ ἄνωγεν ἐλθεῖν, ἐν χείρεσσιν ἔχοντ’ εὐῆρεσ ἐρετμόν, εἰσ ὅ κε τοὺσ ἀφίκωμαι οἳ οὐκ ἴσασι θάλασσαν ἀνέρεσ, οὐδέ θ’ ἅλεσσι μεμιγμένον εἶδαρ ἔδουσιν· οὐδ’ ἄρα τοί γ’ ἴσασι νέασ φοινικοπαρῄουσ, οὐδ’ εὐήρε’ ἐρετμά, τά τε πτερὰ νηυσὶ πέλονται. σῆμα δέ μοι τόδ’ ἐείπεν ἀριφραδέσ, οὐδέ σε κεύσω· ὁππότε κεν δή μοι ξυμβλήμενοσ ἄλλοσ ὁδίτησ φήῃ ἀθηρηλοιγὸν ἔχειν ἀνὰ φαιδίμῳ ὤμῳ, καὶ τότε μ’ ἐν γαίῃ πήξαντ’ ἐκέλευεν ἐρετμόν, ἔρξανθ’ ἱερὰ καλὰ Ποσειδάωνι ἄνακτι, ἀρνειὸν ταῦρόν τε συῶν τ’ ἐπιβήτορα κάπρον, οἴκαδ’ ἀποστείχειν, ἔρδειν θ’ ἱερὰσ ἑκατόμβασ ἀθανάτοισι θεοῖσι, τοὶ οὐρανὸν εὐρὺν ἔχουσι, πᾶσι μάλ’ ἑξείησ· θάνατοσ δέ μοι ἐξ ἁλὸσ αὐτῷ ἀβληχρὸσ μάλα τοῖοσ ἐλεύσεται, ὅσ κέ με πέφνῃ γήρασ ὕπο λιπαρῷ ἀρημένον· ἀμφὶ δὲ λαοὶ ὄλβιοι ἔσσονται· τὰ δέ μοι φάτο πάντα τελεῖσθαι. " τὸν δ’ αὖτε προσέειπε περίφρων Πηνελόπεια· "εἰ μὲν δὴ γῆράσ γε θεοὶ τελέουσιν ἄρειον, ἐλπωρή τοι ἔπειτα κακῶν ὑπάλυξιν ἔσεσθαι. ὣσ οἱ μὲν τοιαῦτα πρὸσ ἀλλήλουσ ἀγόρευον·

τόφρα δ’ ἄρ’ Εὐρυνόμη τε ἰδὲ τροφὸσ ἔντυον εὐνὴν ἐσθῆτοσ μαλακῆσ, δαί̈δων ὕπο λαμπομενάων. αὐτὰρ ἐπεὶ στόρεσαν πυκινὸν λέχοσ ἐγκονέουσαι, γρηὺ̈σ μὲν κείουσα πάλιν οἶκόνδε βεβήκει, τοῖσιν δ’ Εὐρυνόμη θαλαμηπόλοσ ἡγεμόνευεν ἐρχομένοισι λέχοσδε, δάοσ μετὰ χερσὶν ἔχουσα· ἐσ θάλαμον δ’ ἀγαγοῦσα πάλιν κίεν. οἱ μὲν ἔπειτα ἀσπάσιοι λέκτροιο παλαιοῦ θεσμὸν ἵκοντο· αὐτὰρ Τηλέμαχοσ καὶ βουκόλοσ ἠδὲ συβώτησ παῦσαν ἄρ’ ὀρχηθμοῖο πόδασ, παῦσαν δὲ γυναῖκασ, αὐτοὶ δ’ εὐνάζοντο κατὰ μέγαρα σκιόεντα. τὼ δ’ ἐπεὶ οὖν φιλότητοσ ἐταρπήτην ἐρατεινῆσ, τερπέσθην μύθοισι, πρὸσ ἀλλήλουσ ἐνέποντε, ἡ μὲν ὅσ’ ἐν μεγάροισιν ἀνέσχετο δῖα γυναικῶν, ἀνδρῶν μνηστήρων ἐσορῶσ’ ἀί̈δηλον ὅμιλον, οἳ ἕθεν εἵνεκα πολλά, βόασ καὶ ἴφια μῆλα, ἔσφαζον, πολλὸσ δὲ πίθων ἠφύσσετο οἶνοσ·

αὐτὰρ ὁ διογενὴσ Ὀδυσεὺσ ὅσα κήδε’ ἔθηκεν ἀνθρώποισ ὅσα τ’ αὐτὸσ ὀϊζύσασ ἐμόγησε, πάντ’ ἔλεγ’· ἡ δ’ ἄρ’ ἐτέρπετ’ ἀκούουσ’, οὐδέ οἱ ὕπνοσ πῖπτεν ἐπὶ βλεφάροισι πάροσ καταλέξαι ἅπαντα. ἤρξατο δ’ ὡσ πρῶτον Κίκονασ δάμασ’, αὐτὰρ ἔπειτα ἦλθ’ ἐσ Λωτοφάγων ἀνδρῶν πίειραν ἄρουραν·

ἠδ’ ὅσα Κύκλωψ ἔρξε, καὶ ὡσ ἀπετίσατο ποινὴν ἰφθίμων ἑτάρων, οὓσ ἤσθιεν οὐδ’ ἐλέαιρεν· ἠδ’ ὡσ Αἰόλον ἵκεθ’, ὅ μιν πρόφρων ὑπέδεκτο καὶ πέμπ’, οὐδέ πω αἶσα φίλην ἐσ πατρίδ’ ἱκέσθαι ἠήν, ἀλλά μιν αὖτισ ἀναρπάξασα θύελλα πόντον ἐπ’ ἰχθυόεντα φέρεν βαρέα στενάχοντα· ἠδ’ ὡσ Τηλέπυλον Λαιστρυγονίην ἀφίκανεν, οἳ νῆάσ τ’ ὄλεσαν καὶ ἐϋκνήμιδασ ἑταίρουσ πάντασ· Ὀδυσσεὺσ δ’ οἰο͂σ ὑπέκφυγε νηὶ̈ μελαίνῃ· καὶ Κίρκησ κατέλεξε δόλον πολυμηχανίην τε, ἠδ’ ὡσ εἰσ Αἴ̈δεω δόμον ἤλυθεν εὐρώεντα, ψυχῇ χρησόμενοσ Θηβαίου Τειρεσίαο, νηὶ̈ πολυκλήϊδι, καὶ εἴσιδε πάντασ ἑταίρουσ μητέρα θ’, ἥ μιν ἔτικτε καὶ ἔτρεφε τυτθὸν ἐόντα· ἠδ’ ὡσ Σειρήνων ἁδινάων φθόγγον ἄκουσεν, ὥσ θ’ ἵκετο Πλαγκτὰσ πέτρασ δεινήν τε Χάρυβδιν Σκύλλην θ’, ἣν οὔ πώ ποτ’ ἀκήριοι ἄνδρεσ ἄλυξαν· ἠδ’ ὡσ Ηἐλίοιο βόασ κατέπεφνον ἑταῖροι· ἠδ’ ὡσ νῆα θοὴν ἔβαλε ψολόεντι κεραυνῷ Ζεὺσ ὑψιβρεμέτησ, ἀπὸ δ’ ἔφθιθεν ἐσθλοὶ ἑταῖροι πάντεσ ὁμῶσ, αὐτὸσ δὲ κακὰσ ὑπὸ κῆρασ ἄλυξεν· ὥσ θ’ ἵκετ’ Ὠγυγίην νῆσον νύμφην τε Καλυψώ, ἣ δή μιν κατέρυκε, λιλαιομένη πόσιν εἶναι, ἐν σπέσσι γλαφυροῖσι, καὶ ἔτρεφεν ἠδὲ ἔφασκε θήσειν ἀθάνατον καὶ ἀγήραον ἤματα πάντα· ἀλλὰ τοῦ οὔ ποτε θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν ἔπειθεν· ἠδ’ ὡσ ἐσ Φαίηκασ ἀφίκετο πολλὰ μογήσασ, οἳ δή μιν περὶ κῆρι θεὸν ὣσ τιμήσαντο καὶ πέμψαν σὺν νηὶ̈ φίλην ἐσ πατρίδα γαῖαν, χαλκόν τε χρυσόν τε ἅλισ ἐσθῆτά τε δόντεσ. τοῦτ’ ἄρα δεύτατον εἶπεν ἔποσ, ὅτε οἱ γλυκὺσ ὕπνοσ λυσιμελὴσ ἐπόρουσε, λύων μελεδήματα θυμοῦ. ἡ δ’ αὖτ’ ἄλλ’ ἐνόησε θεὰ γλαυκῶπισ Ἀθήνη·

ὁππότε δή ῥ’ Ὀδυσῆα ἐέλπετο ὃν κατὰ θυμὸν εὐνῆσ ἧσ ἀλόχου ταρπήμεναι ἠδὲ καὶ ὕπνου, αὐτίκ’ ἀπ’ Ὠκεανοῦ χρυσόθρονον ἠριγένειαν ὦρσεν, ἵν’ ἀνθρώποισι φόωσ φέροι· ὦρτο δ’ Ὀδυσσεὺσ εὐνῆσ ἐκ μαλακῆσ, ἀλόχῳ δ’ ἐπὶ μῦθον ἔτελλεν· "ὦ γύναι, ἤδη μὲν πολέων κεκορήμεθ’ ἀέθλων ἀμφοτέρω, σὺ μὲν ἐνθάδ’ ἐμὸν πολυκηδέα νόστον κλαίουσ’.

αὐτὰρ ἐμὲ Ζεὺσ ἄλγεσι καὶ θεοὶ ἄλλοι ἱέμενον πεδάασκον ἐμῆσ ἀπὸ πατρίδοσ αἰήσ· νῦν δ’ ἐπεὶ ἀμφοτέρω πολυήρατον ἱκόμεθ’ εὐνήν, κτήματα μὲν τά μοι ἔστι, κομιζέμεν ἐν μεγάροισι, μῆλα δ’ ἅ μοι μνηστῆρεσ ὑπερφίαλοι κατέκειραν, πολλὰ μὲν αὐτὸσ ἐγὼ ληί̈σσομαι, ἄλλα δ’ Ἀχαιοὶ δώσουσ’, εἰσ ὅ κε πάντασ ἐνιπλήσωσιν ἐπαύλουσ. ἀλλ’ ἦ τοι μὲν ἐγὼ πολυδένδρεον ἀγρὸν ἔπειμι, ὀψόμενοσ πατέρ’ ἐσθλόν, ὅ μοι πυκινῶσ ἀκάχηται· σοὶ δέ, γύναι, τάδ’ ἐπιτέλλω, πινυτῇ περ ἐούσῃ· αὐτίκα γὰρ φάτισ εἶσιν ἅμ’ ἠελίῳ ἀνιόντι ἀνδρῶν μνηστήρων, οὓσ ἔκτανον ἐν μεγάροισιν· εἰσ ὑπερῷ’ ἀναβᾶσα σὺν ἀμφιπόλοισι γυναιξὶν ἧσθαι, μηδέ τινα προτιόσσεο μηδ’ ἐρέεινε. ἦ ῥα καὶ ἀμφ’ ὤμοισιν ἐδύσετο τεύχεα καλά, ὦρσε δὲ Τηλέμαχον καὶ βουκόλον ἠδὲ συβώτην, πάντασ δ’ ἔντε’ ἄνωγεν ἀρήϊα χερσὶν ἑλέσθαι.

οἱ δέ οἱ οὐκ ἀπίθησαν, ἐθωρήσσοντο δὲ χαλκῷ, ὠί̈ξαν δὲ θύρασ, ἐκ δ’ ἠί̈ον· ἦρχε δ’ Ὀδυσσεύσ. ἤδη μὲν φάοσ ἠε͂ν ἐπὶ χθόνα, τοὺσ δ’ ἄρ’ Ἀθήνη νυκτὶ κατακρύψασα θοῶσ ἐξῆγε πόληοσ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Homer, Odyssey, Book 23

(호메로스, 오디세이아, Book 23)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION