Homer, Odyssey, Book 22 56:

"γουνοῦμαί σ’, Ὀδυσεῦ· σὺ δέ μ’ αἴδεο καί μ’ ἐλέησον· αὐτῷ τοι μετόπισθ’ ἄχοσ ἔσσεται, εἴ κεν ἀοιδὸν πέφνῃσ, ὅσ τε θεοῖσι καὶ ἀνθρώποισιν ἀείδω. αὐτοδίδακτοσ δ’ εἰμί, θεὸσ δέ μοι ἐν φρεσὶν οἴμασ παντοίασ ἐνέφυσεν· ἐοίκα δέ τοι παραείδειν ὥσ τε θεῷ· τῷ με λιλαίεο δειροτομῆσαι. καί κεν Τηλέμαχοσ τάδε γ’ εἴποι, σὸσ φίλοσ υἱόσ, ὡσ ἐγὼ οὔ τι ἑκὼν ἐσ σὸν δόμον οὐδὲ χατίζων πωλεύμην μνηστῆρσιν ἀεισόμενοσ μετὰ δαῖτασ, ἀλλὰ πολὺ πλέονεσ καὶ κρείσσονεσ ἦγον ἀνάγκῃ.