Homer, Odyssey, Book 20

(호메로스, 오디세이아, Book 20)

αὐτὰρ ὁ ἐν προδόμῳ εὐνάζετο δῖοσ Ὀδυσσεύσ· κὰμ μὲν ἀδέψητον βοέην στόρεσ’, αὐτὰρ ὕπερθε κώεα πόλλ’ ὀί̈ων, τοὺσ ἱρεύεσκον Ἀχαιοί· Εὐρυνόμη δ’ ἄρ’ ἐπὶ χλαῖναν βάλε κοιμηθέντι. ἔνθ’ Ὀδυσεὺσ μνηστῆρσι κακὰ φρονέων ἐνὶ θυμῷ κεῖτ’ ἐγρηγορόων· ταὶ δ’ ἐκ μεγάροιο γυναῖκεσ ἠί̈σαν, αἳ μνηστῆρσιν ἐμισγέσκοντο πάροσ περ, ἀλλήλῃσι γέλω τε καὶ εὐφροσύνην παρέχουσαι. τοῦ δ’ ὠρίνετο θυμὸσ ἐνὶ στήθεσσι φίλοισι· πολλὰ δὲ μερμήριζε κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμόν, ἠὲ μεταί̈ξασ θάνατον τεύξειεν ἑκάστῃ, ἦ ἔτ’ ἐῷ μνηστῆρσιν ὑπερφιάλοισι μιγῆναι ὕστατα καὶ πύματα, κραδίη δέ οἱ ἔνδον ὑλάκτει. ὡσ δὲ κύων ἀμαλῇσι περὶ σκυλάκεσσι βεβῶσα ἄνδρ’ ἀγνοιήσασ’ ὑλάει μέμονέν τε μάχεσθαι, ὥσ ῥα τοῦ ἔνδον ὑλάκτει ἀγαιομένου κακὰ ἔργα· στῆθοσ δὲ πλήξασ κραδίην ἠνίπαπε μύθῳ· "τέτλαθι δή, κραδίη·

καὶ κύντερον ἄλλο ποτ’ ἔτλησ. ἤματι τῷ ὅτε μοι μένοσ ἄσχετοσ ἤσθιε Κύκλωψ ἰφθίμουσ ἑτάρουσ· σὺ δ’ ἐτόλμασ, ὄφρα σε μῆτισ ἐξάγαγ’ ἐξ ἄντροιο ὀϊόμενον θανέεσθαι. ὣσ ἔφατ’, ἐν στήθεσσι καθαπτόμενοσ φίλον ἦτορ·

τῷ δὲ μάλ’ ἐν πείσῃ κραδίη μένε τετληυῖα νωλεμέωσ· ἀτὰρ αὐτὸσ ἑλίσσετο ἔνθα καὶ ἔνθα. ὡσ δ’ ὅτε γαστέρ’ ἀνὴρ πολέοσ πυρὸσ αἰθομένοιο, ἐμπλείην κνίσησ τε καὶ αἵματοσ, ἔνθα καὶ ἔνθα αἰόλλῃ, μάλα δ’ ὦκα λιλαίεται ὀπτηθῆναι, ὣσ ἄρ’ ὅ γ’ ἔνθα καὶ ἔνθα ἑλίσσετο, μερμηρίζων ὅππωσ δὴ μνηστῆρσιν ἀναιδέσι χεῖρασ ἐφήσει μοῦνοσ ἐὼν πολέσι. σχεδόθεν δέ οἱ ἦλθεν Ἀθήνη οὐρανόθεν καταβᾶσα· δέμασ δ’ ἠί̈κτο γυναικί· στῆ δ’ ἄρ’ ὑπὲρ κεφαλῆσ καί μιν πρὸσ μῦθον ἐείπε· "τίπτ’ αὖτ’ ἐγρήσσεισ, πάντων περὶ κάμμορε φωτῶν;

οἶκοσ μέν τοι ὅδ’ ἐστί, γυνὴ δέ τοι ἥδ’ ἐνὶ οἴκῳ καὶ, πάϊσ, οἱο͂́ν πού τισ ἐέλδεται ἔμμεναι υἱᾶ. τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

"ναὶ δὴ ταῦτά γε πάντα, θεά, κατὰ μοῖραν ἐείπεσ· ἀλλά τί μοι τόδε θυμὸσ ἐνὶ φρεσὶ μερμηρίζει, ὅππωσ δὴ μνηστῆρσιν ἀναιδέσι χεῖρασ ἐφήσω, μοῦνοσ ἐών· οἱ δ’ αἰὲν ἀολλέεσ ἔνδον ἐάσι. πρὸσ δ’ ἔτι καὶ τόδε μεῖζον ἐνὶ φρεσὶ μερμηρίζω· εἴ περ γὰρ κτείναιμι Διόσ τε σέθεν τε ἕκητι, πῆ κεν ὑπεκπροφύγοιμι; τά σε φράζεσθαι ἄνωγα. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε θεὰ γλαυκῶπισ Ἀθήνη·

"σχέτλιε, καὶ μέν τίσ τε χερείονι πείθεθ’ ἑταίρῳ, ὅσ περ θνητόσ τ’ ἐστὶ καὶ οὐ τόσα μήδεα οἶδεν· αὐτὰρ ἐγὼ θεόσ εἰμι, διαμπερὲσ ἥ σε φυλάσσω ἐν πάντεσσι πόνοισ. ἐρέω δέ τοι ἐξαναφανδόν· εἴ περ πεντήκοντα λόχοι μερόπων ἀνθρώπων νῶϊ περισταῖεν, κτεῖναι μεμαῶτεσ Ἄρηϊ, καί κεν τῶν ἐλάσαιο βόασ καὶ ἴφια μῆλα. ἀλλ’ ἑλέτω σε καὶ ὕπνοσ· ἀνίη καὶ τὸ φυλάσσειν πάννυχον ἐγρήσσοντα, κακῶν δ’ ὑποδύσεαι ἤδη. ὣσ φάτο, καί ῥά οἱ ὕπνον ἐπὶ βλεφάροισιν ἔχευεν, αὐτὴ δ’ ἂψ ἐσ Ὄλυμπον ἀφίκετο δῖα θεάων.

εὖτε τὸν ὕπνοσ ἔμαρπτε, λύων μελεδήματα θυμοῦ, λυσιμελήσ, ἄλοχοσ δ’ ἄρ’ ἐπέγρετο κεδνὰ ἰδυῖα·

κλαῖε δ’ ἄρ’ ἐν λέκτροισι καθεζομένη μαλακοῖσιν. αὐτὰρ ἐπεὶ κλαίουσα κορέσσατο ὃν κατὰ θυμόν, Ἀρτέμιδι πρώτιστον ἐπεύξατο δῖα γυναικῶν· "Ἄρτεμι, πότνα θεά, θύγατερ Διόσ, αἴθε μοι ἤδη ἰὸν ἐνὶ στήθεσσι βαλοῦσ’ ἐκ θυμὸν ἕλοιο αὐτίκα νῦν, ἢ ἔπειτα μ’ ἀναρπάξασα θύελλα οἴχοιτο προφέρουσα κατ’ ἠερόεντα κέλευθα, ἐν προχοῇσ δὲ βάλοι ἀψορρόου Ὠκεανοῖο.

ὡσ δ’ ὅτε Πανδαρέου κούρασ ἀνέλοντο θύελλαι· τῇσι τοκῆασ μὲν φθῖσαν θεοί, αἱ δ’ ἐλίποντο ὀρφαναὶ ἐν μεγάροισι, κόμισσε δὲ δῖ’ Ἀφροδίτη τυρῷ καὶ μέλιτι γλυκερῷ καὶ ἡδέϊ οἴνῳ· Ἥρη δ’ αὐτῇσιν περὶ πασέων δῶκε γυναικῶν εἶδοσ καὶ πινυτήν, μῆκοσ δ’ ἔπορ’ Ἄρτεμισ ἁγνή, ἔργα δ’ Ἀθηναίη δέδαε κλυτὰ ἐργάζεσθαι. εὖτ’ Ἀφροδίτη δῖα προσέστιχε μακρὸν Ὄλυμπον, κούρῃσ αἰτήσουσα τέλοσ θαλεροῖο γάμοιο ‐ ἐσ Δία τερπικέραυνον, ὁ γάρ τ’ εὖ οἶδεν ἅπαντα, μοῖράν τ’ ἀμμορίην τε καταθνητῶν ἀνθρώπων ‐ τόφρα δὲ τὰσ κούρασ ἁρ́πυιαι ἀνηρείψαντο καί ῥ’ ἔδοσαν στυγερῇσιν ἐρινύσιν ἀμφιπολεύειν· ὣσ ἔμ’ ἀϊστώσειαν Ὀλύμπια δώματ’ ἔχοντεσ, ἠέ μ’ ἐϋπλόκαμοσ βάλοι Ἄρτεμισ, ὄφρ’ Ὀδυσῆα ὀσσομένη καὶ γαῖαν ὕπο στυγερὴν ἀφικοίμην, μηδέ τι χείρονοσ ἀνδρὸσ ἐϋφραίνοιμι νόημα. ἀλλὰ τὸ μὲν καὶ ἀνεκτὸν ἔχει κακόν, ὁππότε κέν τισ ἤματα μὲν κλαίῃ, πυκινῶσ ἀκαχήμενοσ ἦτορ, νύκτασ δ’ ὕπνοσ ἔχῃσιν ‐ ὁ γάρ τ’ ἐπέλησεν ἁπάντων, ἐσθλῶν ἠδὲ κακῶν, ἐπεὶ ἄρ βλέφαρ’ ἀμφικαλύψῃ ‐ αὐτὰρ ἐμοὶ καὶ ὀνείρατ’ ἐπέσσευεν κακὰ δαίμων. τῇδε γὰρ αὖ μοι νυκτὶ παρέδραθεν εἴκελοσ αὐτῷ, τοῖοσ ἐὼν οἱο͂σ ᾖεν ἅμα στρατῷ· αὐτὰρ ἐμὸν κῆρ χαῖρ’, ἐπεὶ οὐκ ἐφάμην ὄναρ ἔμμεναι, ἀλλ’ ὕπαρ ἤδη. ὣσ ἔφατ’, αὐτίκα δὲ χρυσόθρονοσ ἤλυθεν Ηὤσ.

τῆσ δ’ ἄρα κλαιούσησ ὄπα σύνθετο δῖοσ Ὀδυσσεύσ· μερμήριζε δ’ ἔπειτα, δόκησε δέ οἱ κατὰ θυμὸν ἤδη γιγνώσκουσα παρεστάμεναι κεφαλῆφι. χλαῖναν μὲν συνελὼν καὶ κώεα, τοῖσιν ἐνεῦδεν, ἐσ μέγαρον κατέθηκεν ἐπὶ θρόνου, ἐκ δὲ βοείην θῆκε θύραζε φέρων, Διὶ δ’ εὔξατο χεῖρασ ἀνασχών· "Ζεῦ πάτερ, εἴ μ’ ἐθέλοντεσ ἐπὶ τραφερήν τε καὶ ὑγρὴν ἤγετ’ ἐμὴν ἐσ γαῖαν, ἐπεί μ’ ἐκακώσατε λίην, φήμην τίσ μοι φάσθω ἐγειρομένων ἀνθρώπων ἔνδοθεν, ἔκτοσθεν δὲ Διὸσ τέρασ ἄλλο φανήτω.

ὣσ ἔφατ’ εὐχόμενοσ·

τοῦ δ’ ἔκλυε μητίετα Ζεύσ, αὐτίκα δ’ ἐβρόντησεν ἀπ’ αἰγλήεντοσ Ὀλύμπου, ὑψόθεν ἐκ νεφέων· γήθησε δὲ δῖοσ Ὀδυσσεύσ. φήμην δ’ ἐξ οἴκοιο γυνὴ προέηκεν ἀλετρὶσ πλησίον, ἔνθ’ ἄρα οἱ μύλαι ἡάτο ποιμένι λαῶν, τῇσιν δώδεκα πᾶσαι ἐπερρώοντο γυναῖκεσ ἄλφιτα τεύχουσαι καὶ ἀλείατα, μυελὸν ἀνδρῶν. αἱ μὲν ἄρ’ ἄλλαι εὗδον, ἐπεὶ κατὰ πυρὸν ἄλεσσαν, ἡ δὲ μί’ οὔπω παύετ’, ἀφαυροτάτη δ’ ἐτέτυκτο· ἥ ῥα μύλην στήσασα ἔποσ φάτο, σῆμα ἄνακτι· "Ζεῦ πάτερ, ὅσ τε θεοῖσι καὶ ἀνθρώποισιν ἀνάσσεισ, ἦ μεγάλ’ ἐβρόντησασ ἀπ’ οὐρανοῦ ἀστερόεντοσ, οὐδέ ποθι νέφοσ ἐστί·

τέρασ νύ τεῳ τόδε φαίνεισ. κρῆνον νῦν καὶ ἐμοὶ δειλῇ ἔποσ, ὅττι κεν εἴπω· μνηστῆρεσ πύματόν τε καὶ ὕστατον ἤματι τῷδε ἐν μεγάροισ Ὀδυσῆοσ ἑλοίατο δαῖτ’ ἐρατεινήν, οἳ δή μοι καμάτῳ θυμαλγέι· γούνατ’ ἔλυσαν ἄλφιτα τευχούσῃ· νῦν ὕστατα δειπνήσειαν. ὣσ ἄρ’ ἔφη, χαῖρεν δὲ κλεηδόνι δῖοσ Ὀδυσσεὺσ Ζηνόσ τε βροντῇ·

φάτο γὰρ τίσασθαι ἀλείτασ. αἱ δ’ ἄλλαι δμῳαὶ κατὰ δώματα κάλ’ Ὀδυσῆοσ ἀγρόμεναι ἀνέκαιον ἐπ’ ἐσχάρῃ ἀκάματον πῦρ.

Τηλέμαχοσ δ’ εὐνῆθεν ἀνίστατο, ἰσόθεοσ φώσ, εἵματα ἑσσάμενοσ· περὶ δὲ ξίφοσ ὀξὺ θέτ’ ὤμῳ· ποσσὶ δ’ ὑπὸ λιπαροῖσιν ἐδήσατο καλὰ πέδιλα, εἵλετο δ’ ἄλκιμον ἔγχοσ, ἀκαχμένον ὀξέι· χαλκῷ· στῆ δ’ ἄρ’ ἐπ’ οὐδὸν ἰών, πρὸσ δ’ Εὐρύκλειαν ἐείπε· "μαῖα φίλη, τὸν ξεῖνον ἐτιμήσασθ’ ἐνὶ οἴκῳ εὐνῇ καὶ σίτῳ, ἦ αὔτωσ κεῖται ἀκηδήσ;

τοιαύτη γὰρ ἐμὴ μήτηρ, πινυτή περ ἐοῦσα· χείρονα, τὸν δέ τ’ ἀρείον’ ἀτιμήσασ’ ἀποπέμπει.

τὸν δ’ αὖτε προσέειπε περίφρων Εὐρύκλεια·

"οὐκ ἄν μιν νῦν, τέκνον, ἀναίτιον αἰτιόῳο. οἶνον μὲν γὰρ πῖνε καθήμενοσ, ὄφρ’ ἔθελ’ αὐτόσ, σίτου δ’ οὐκέτ’ ἔφη πεινήμεναι· εἴρετο γάρ μιν. ἀλλ’ ὅτε δὴ κοίτοιο καὶ ὕπνου μιμνήσκοιτο, ἡ μὲν δέμνι’ ἄνωγεν ὑποστορέσαι δμῳῇσιν, αὐτὰρ ὅ γ’, ὥσ τισ πάμπαν ὀϊζυρὸσ καὶ ἄποτμοσ, οὐκ ἔθελ’ ἐν λέκτροισι καὶ ἐν ῥήγεσσι καθεύδειν, ἀλλ’ ἐν ἀδεψήτῳ βοέῃ καὶ κώεσιν οἰῶν ἔδραθ’ ἐνὶ προδόμῳ· χλαῖναν δ’ ἐπιέσσαμεν ἡμεῖσ. ὣσ φάτο, Τηλέμαχοσ δὲ διὲκ μεγάροιο βεβήκει ἔγχοσ ἔχων, ἅμα τῷ γε δύω κύνεσ ἀργοὶ ἕποντο.

βῆ δ’ ἴμεν εἰσ ἀγορὴν μετ’ ἐϋκνήμιδασ Ἀχαιούσ. ἡ δ’ αὖτε δμῳῇσιν ἐκέκλετο δῖα γυναικῶν, Εὐρύκλει’, Ὦποσ θυγάτηρ Πεισηνορίδαο· "ἀγρεῖθ’, αἱ μὲν δῶμα κορήσατε ποιπνύσασαι, ῥάσσατέ τ’, ἔν τε θρόνοισ εὐποιήτοισι τάπητασ βάλλετε πορφυρέουσ·

αἱ δὲ σπόγγοισι τραπέζασ πάσασ ἀμφιμάσασθε, καθήρατε δὲ κρητῆρασ καὶ δέπα ἀμφικύπελλα τετυγμένα· ταὶ δὲ μεθ’ ὕδωρ ἔρχεσθε κρήνηνδε, καὶ οἴσετε θᾶσσον ἰοῦσαι. οὐ γὰρ δὴν μνηστῆρεσ ἀπέσσονται μεγάροιο, ἀλλὰ μάλ’ ἦρι νέονται, ἐπεὶ καὶ πᾶσιν ἑορτή. ὣσ ἔφαθ’, αἱ δ’ ἄρα τῆσ μάλα μὲν κλύον ἠδ’ ἐπίθοντο.

αἱ μὲν ἐείκοσι βῆσαν ἐπὶ κρήνην μελάνυδρον, αἱ δ’ αὐτοῦ κατὰ δώματ’ ἐπισταμένωσ πονέοντο. ἐσ δ’ ἦλθον δρηστῆρεσ Ἀχαιῶν.

οἱ μὲν ἔπειτα εὖ καὶ ἐπισταμένωσ κέασαν ξύλα, ταὶ δὲ γυναῖκεσ ἦλθον ἀπὸ κρήνησ· ἐπὶ δέ σφισιν ἦλθε συβώτησ τρεῖσ σιάλουσ κατάγων, οἳ ἔσαν μετὰ πᾶσιν ἄριστοι. καὶ τοὺσ μέν ῥ’ εἰάσε καθ’ ἑρ́κεα καλὰ νέμεσθαι, αὐτὸσ δ’ αὖτ’ Ὀδυσῆα προσηύδα μειλιχίοισι· "ξεῖν’, ἦ ἄρ τί σε μᾶλλον Ἀχαιοὶ εἰσορόωσιν, ἠε͂́ σ’ ἀτιμάζουσι κατὰ μέγαρ’, ὡσ τὸ πάροσ περ;

τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολυμήτισ Ὀδυσσεύσ·

"αἲ γὰρ δή, Εὔμαιε, θεοὶ τισαίατο λώβην, ἣν οἵδ’ ὑβρίζοντεσ ἀτάσθαλα μηχανόωνται οἴκῳ ἐν ἀλλοτρίῳ, οὐδ’ αἰδοῦσ μοῖραν ἔχουσιν. ὣσ οἱ μὲν τοιαῦτα πρὸσ ἀλλήλουσ ἀγόρευον, ἀγχίμολον δέ σφ’ ἦλθε Μελάνθιοσ, αἰπόλοσ αἰγῶν.

αἶγασ ἄγων αἳ πᾶσι μετέρεπον αἰπολίοισι, δεῖπνον μνηστήρεσσι. δύω δ’ ἅμ’ ἕποντο νομῆεσ. καὶ τὰσ μὲν κατέδησεν ὑπ’ αἰθούσῃ ἐριδούπῳ, αὐτὸσ δ’ αὖτ’ Ὀδυσῆα προσηύδα κερτομίοισι· "ξεῖν’, ἔτι καὶ νῦν ἐνθάδ’ ἀνιήσεισ κατὰ δῶμα ἀνέρασ αἰτίζων, ἀτὰρ οὐκ ἔξεισθα θύραζε;

πάντωσ οὐκέτι νῶϊ διακρινέεσθαι ὀί̈ω πρὶν χειρῶν γεύσασθαι, ἐπεὶ σύ περ οὐ κατὰ κόσμον αἰτίζεισ· εἰσὶν δὲ καὶ ἄλλαι δαῖτεσ Ἀχαιῶν. ὣσ φάτο, τὸν δ’ οὔ τι προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ, ἀλλ’ ἀκέων κίνησε κάρη, κακὰ βυσσοδομεύων.

τοῖσι δ’ ἐπὶ τρίτοσ ἦλθε Φιλοίτιοσ, ὄρχαμοσ ἀνδρῶν, βοῦν στεῖραν μνηστῆρσιν ἄγων καὶ πίονασ αἶγασ.

πορθμῆεσ δ’ ἄρα τούσ γε διήγαγον, οἵ τε καὶ ἄλλουσ ἀνθρώπουσ πέμπουσιν, ὅτισ σφέασ εἰσαφίκηται. καὶ τὰ μὲν εὖ κατέδησεν ὑπ’ αἰθούσῃ ἐριδούπῳ, αὐτὸσ δ’ αὖτ’ ἐρέεινε συβώτην ἄγχι παραστάσ· "τίσ δὴ ὅδε ξεῖνοσ νέον εἰλήλουθε, συβῶτα, ἡμέτερον πρὸσ δῶμα;

τέων δ’ ἐξ εὔχεται εἶναι ἀνδρῶν; ποῦ δέ νύ οἱ γενεὴ καὶ πατρὶσ ἄρουρα; δύσμοροσ, ἦ τε ἐοίκε δέμασ βασιλῆϊ ἄνακτι· ἀλλὰ θεοὶ δυόωσι πολυπλάγκτουσ ἀνθρώπουσ, ὁππότε καὶ βασιλεῦσιν ἐπικλώσωνται ὀϊζύν. ἦ καὶ δεξιτερῇ δειδίσκετο χειρὶ παραστάσ, καί μιν φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα·

"χαῖρε, πάτερ ὦ ξεῖνε·

γένοιτό τοι ἔσ περ ὀπίσσω ὄλβοσ· ἀτὰρ μὲν νῦν γε κακοῖσ ἔχεαι πολέεσσι. Ζεῦ πάτερ, οὔ τισ σεῖο θεῶν ὀλοώτεροσ ἄλλοσ· οὐκ ἐλεαίρεισ ἄνδρασ, ἐπὴν δὴ γείνεαι αὐτόσ, μισγέμεναι κακότητι καὶ ἄλγεσι λευγαλέοισιν. ἴδιον, ὡσ ἐνόησα, δεδάκρυνται δέ μοι ὄσσε μνησαμένῳ Ὀδυσῆοσ, ἐπεὶ καὶ κεῖνον ὀί̈ω τοιάδε λαίφε’ ἔχοντα κατ’ ἀνθρώπουσ ἀλάλησθαι, εἴ που ἔτι ζώει καὶ ὁρᾷ φάοσ ἠελίοιο. εἰ δ’ ἤδη τέθνηκε καὶ εἰν Αἴ̈δαο δόμοισιν, ὤ μοι ἔπειτ’ Ὀδυσῆοσ ἀμύμονοσ, ὅσ μ’ ἐπὶ βουσὶν εἷσ’ ἔτι τυτθὸν ἐόντα Κεφαλλήνων ἐνὶ δήμῳ. νῦν δ’ αἱ μὲν γίγνονται ἀθέσφατοι, οὐδέ κεν ἄλλωσ ἀνδρί γ’ ὑποσταχύοιτο βοῶν γένοσ εὐρυμετώπων· τὰσ δ’ ἄλλοι με κέλονται ἀγινέμεναί σφισιν αὐτοῖσ ἔδμεναι· οὐδέ τι παιδὸσ ἐνὶ μεγάροισ ἀλέγουσιν, οὐδ’ ὄπιδα τρομέουσι θεῶν· μεμάασι γὰρ ἤδη κτήματα δάσσασθαι δὴν οἰχομένοιο ἄνακτοσ. αὐτὰρ ἐμοὶ τόδε θυμὸσ ἐνὶ στήθεσσι φίλοισι πόλλ’ ἐπιδινεῖται· μάλα μὲν κακὸν υἱο͂σ ἐόντοσ ἄλλων δῆμον ἱκέσθαι ἰόντ’ αὐτῇσι βόεσσιν, ἄνδρασ ἐσ ἀλλοδαπούσ· τὸ δὲ ῥίγιον, αὖθι μένοντα βουσὶν ἐπ’ ἀλλοτρίῃσι καθήμενον ἄλγεα πάσχειν. καί κεν δὴ πάλαι ἄλλον ὑπερμενέων βασιλήων ἐξικόμην φεύγων, ἐπεὶ οὐκέτ’ ἀνεκτὰ πέλονται· ἀλλ’ ἔτι τὸν δύστηνον ὀί̈ομαι, εἴ ποθεν ἐλθὼν ἀνδρῶν μνηστήρων σκέδασιν κατὰ δώματα θείῃ. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

"βουκόλ’, ἐπεὶ οὔτε κακῷ οὔτ’ ἄφρονι φωτὶ ἐοίκασ, γιγνώσκω δὲ καὶ αὐτὸσ ὅ τοι πινυτὴ φρένασ ἵκει, τοὔνεκά τοι ἐρέω καὶ ἐπὶ μέγαν ὁρ́κον ὀμοῦμαι· ἴστω νῦν Ζεὺσ πρῶτα θεῶν ξενίη τε τράπεζα ἱστίη τ’ Ὀδυσῆοσ ἀμύμονοσ, ἣν ἀφικάνω, ἦ σέθεν ἐνθάδ’ ἐόντοσ ἐλεύσεται οἴκαδ’ Ὀδυσσεύσ· σοῖσιν δ’ ὀφθαλμοῖσιν ἐπόψεαι, αἴ κ’ ἐθέλῃσθα, κτεινομένουσ μνηστῆρασ, οἳ ἐνθάδε κοιρανέουσιν. " τὸν δ’ αὖτε προσέειπε βοῶν ἐπιβουκόλοσ ἀνήρ· "αἲ γὰρ τοῦτο, ξεῖνε, ἔποσ τελέσειε Κρονίων· γνοίησ χ’ οἱή ἐμὴ δύναμισ καὶ χεῖρεσ ἕπονται. ὣσ δ’ αὔτωσ Εὔμαιοσ ἐπεύξατο πᾶσι θεοῖσι νοστῆσαι Ὀδυσῆα πολύφρονα ὅνδε δόμονδε.

ὣσ οἱ μὲν τοιαῦτα πρὸσ ἀλλήλουσ ἀγόρευον, μνηστῆρεσ δ’ ἄρα Τηλεμάχῳ θάνατόν τε μόρον τε ἤρτυον·

αὐτὰρ ὁ τοῖσιν ἀριστερὸσ ἤλυθεν ὄρνισ, αἰετὸσ ὑψιπέτησ, ἔχε δὲ τρήρωνα πέλειαν. τοῖσιν δ’ Ἀμφίνομοσ ἀγορήσατο καὶ μετέειπεν· "ὦ φίλοι, οὐχ ἡμῖν συνθεύσεται ἥδε γε βουλή, Τηλεμάχοιο φόνοσ·

ἀλλὰ μνησώμεθα δαιτόσ. ὣσ ἔφατ’ Ἀμφίνομοσ, τοῖσιν δ’ ἐπιήνδανε μῦθοσ.

ἐλθόντεσ δ’ ἐσ δώματ’ Ὀδυσσῆοσ θείοιο χλαίνασ μὲν κατέθεντο κατὰ κλισμούσ τε θρόνουσ τε, οἱ δ’ ἱέρευον ὀί̈σ μεγάλουσ καὶ πίονασ αἶγασ, ἱρ́ευον δὲ σύασ σιάλουσ καὶ βοῦν ἀγελαίην· σπλάγχνα δ’ ἄρ’ ὀπτήσαντεσ ἐνώμων, ἐν δέ τε οἶνον κρητῆρσιν κερόωντο· κύπελλα δὲ νεῖμε συβώτησ. σῖτον δέ σφ’ ἐπένειμε Φιλοίτιοσ, ὄρχαμοσ ἀνδρῶν, καλοῖσ ἐν κανέοισιν, ἐῳνοχόει δὲ Μελανθεύσ. οἱ δ’ ἐπ’ ὀνείαθ’ ἑτοῖμα προκείμενα χεῖρασ ἰάλλον. Τηλέμαχοσ δ’ Ὀδυσῆα καθίδρυε, κέρδεα νωμῶν, ἐντὸσ ἐϋσταθέοσ μεγάρου, παρὰ λάϊνον οὐδόν, δίφρον ἀεικέλιον καταθεὶσ ὀλίγην τε τράπεζαν·

πὰρ δ’ ἐτίθει σπλάγχνων μοίρασ, ἐν δ’ οἶνον ἔχευεν ἐν δέπαϊ χρυσέῳ, καί μιν πρὸσ μῦθον ἐείπεν· "ἐνταυθοῖ νῦν ἧσο μετ’ ἀνδράσιν οἰνοποτάζων·

κερτομίασ δέ τοι αὐτὸσ ἐγὼ καὶ χεῖρασ ἀφέξω πάντων μνηστήρων, ἐπεὶ οὔ τοι δήμιόσ ἐστιν οἶκοσ ὅδ’, ἀλλ’ Ὀδυσῆοσ, ἐμοὶ δ’ ἐκτήσατο κεῖνοσ. ὑμεῖσ δέ, μνηστῆρεσ, ἐπίσχετε θυμὸν ἐνιπῆσ καὶ χειρῶν, ἵνα μή τισ ἔρισ καὶ νεῖκοσ ὄρηται. ὣσ ἔφαθ’, οἱ δ’ ἄρα πάντεσ ὀδὰξ ἐν χείλεσι φύντεσ Τηλέμαχον θαύμαζον, ὃ θαρσαλέωσ ἀγόρευε.

τοῖσιν δ’ Ἀντίνοοσ μετέφη, Εὐπείθεοσ υἱόσ· "καὶ χαλεπόν περ ἐόντα δεχώμεθα μῦθον, Ἀχαιοί, Τηλεμάχου·

μάλα δ’ ἧμιν ἀπειλήσασ ἀγορεύει. οὐ γὰρ Ζεὺσ εἰάσε Κρονίων· τῷ κέ μιν ἤδη παύσαμεν ἐν μεγάροισι, λιγύν περ ἐόντ’ ἀγορητήν. ὣσ ἔφατ’ Ἀντίνοοσ·

ὁ δ’ ἄρ’ οὐκ ἐμπάζετο μύθων. κήρυκεσ δ’ ἀνὰ ἄστυ θεῶν ἱερὴν ἑκατόμβην ἦγον· τοὶ δ’ ἀγέροντο κάρη κομόωντεσ Ἀχαιοὶ ἄλσοσ ὕπο σκιερὸν ἑκατηβόλου Ἀπόλλωνοσ. οἱ δ’ ἐπεὶ ὤπτησαν κρέ’ ὑπέρτερα καὶ ἐρύσαντο, μοίρασ δασσάμενοι δαίνυντ’ ἐρικυδέα δαῖτα·

πὰρ δ’ ἄρ’ Ὀδυσσῆϊ μοῖραν θέσαν οἳ πονέοντο ἴσην, ὡσ αὐτοί περ ἐλάγχανον· ὣσ γὰρ ἀνώγει Τηλέμαχοσ, φίλοσ υἱὸσ Ὀδυσσῆοσ θείοιο. μνηστῆρασ δ’ οὐ πάμπαν ἀγήνορασ εἰά Ἀθήνη λώβησ ἴσχεσθαι θυμαλγέοσ, ὄφρ’ ἔτι μᾶλλον δύη ἄχοσ κραδίην Λαερτιάδην Ὀδυσῆα.

ἦν δέ τισ ἐν μνηστῆρσιν ἀνὴρ ἀθεμίστια εἰδώσ, Κτήσιπποσ δ’ ὄνομ’ ἔσκε, Σάμῃ δ’ ἐνὶ οἰκία ναῖεν· ὃσ δή τοι κτεάτεσσι πεποιθὼσ θεσπεσίοισι μνάσκετ’ Ὀδυσσῆοσ δὴν οἰχομένοιο δάμαρτα. ὅσ ῥα τότε μνηστῆρσιν ὑπερφιάλοισι μετηύδα· "κέκλυτέ μευ, μνηστῆρεσ ἀγήνορεσ, ὄφρα τι εἴπω·

μοῖραν μὲν δὴ ξεῖνοσ ἔχει πάλαι, ὡσ ἐπέοικεν, ἴσην· οὐ γὰρ καλὸν ἀτέμβειν οὐδὲ δίκαιον ξείνουσ Τηλεμάχου, ὅσ κεν τάδε δώμαθ’ ἵκηται. ἀλλ’ ἄγε οἱ καὶ ἐγὼ δῶ ξείνιον, ὄφρα καὶ αὐτὸσ ἠὲ λοετροχόῳ δώῃ γέρασ ἠέ τῳ ἄλλῳ δμώων, οἳ κατὰ δώματ’ Ὀδυσσῆοσ θείοιο. ὣσ εἰπὼν ἔρριψε βοὸσ πόδα χειρὶ παχείῃ.

κείμενον ἐκ κανέοιο λαβών· ὁ δ’ ἀλεύατ’ Ὀδυσσεὺσ ἦκα παρακλίνασ κεφαλήν, μείδησε δὲ θυμῷ σαρδάνιον μάλα τοῖον· ὁ δ’ εὔδμητον βάλε τοῖχον. Κτήσιππον δ’ ἄρα Τηλέμαχοσ ἠνίπαπε μύθῳ· "Κτήσιππ’, ἦ μάλα τοι τόδε κέρδιον ἔπλετο θυμῷ·

οὐκ ἔβαλεσ τὸν ξεῖνον· ἀλεύατο γὰρ βέλοσ αὐτόσ. ἦ γάρ κέν σε μέσον βάλον ἔγχεϊ ὀξυόεντι, καί κέ τοι ἀντὶ γάμοιο πατὴρ τάφον ἀμφεπονεῖτο ἐνθάδε. τῷ μή τίσ μοι ἀεικείασ ἐνὶ οἴκῳ φαινέτω· ἤδη γὰρ νοέω καὶ οἶδα ἕκαστα, ἐσθλά τε καὶ τὰ χέρηα· πάροσ δ’ ἔτι νήπιοσ ἠᾶ. ἀλλ’ ἔμπησ τάδε μὲν καὶ τέτλαμεν εἰσορόωντεσ, μήλων σφαζομένων οἴνοιό τε πινομένοιο καὶ σίτου· χαλεπὸν γὰρ ἐρυκακέειν ἕνα πολλούσ. ἀλλ’ ἄγε μηκέτι μοι κακὰ ῥέζετε δυσμενέοντεσ· εἰ δ’ ἤδη μ’ αὐτὸν κτεῖναι μενεαίνετε χαλκῷ, καί κε τὸ βουλοίμην, καί κεν πολὺ κέρδιον εἰή τεθνάμεν ἢ τάδε γ’ αἰὲν ἀεικέα ἔργ’ ὁράασθαι, ξείνουσ τε στυφελιζομένουσ δμῳάσ τε γυναῖκασ ῥυστάζοντασ ἀεικελίωσ κατὰ δώματα καλά. ὣσ ἔφαθ’, οἱ δ’ ἄρα πάντεσ ἀκὴν ἐγένοντο σιωπῇ·

ὀψὲ δὲ δὴ μετέειπε Δαμαστορίδησ Ἀγέλαοσ· "ὦ φίλοι, οὐκ ἂν δή τισ ἐπὶ ῥηθέντι δικαίῳ ἀντιβίοισ ἐπέεσσι καθαπτόμενοσ χαλεπαίνοι·

μήτε τι τὸν ξεῖνον στυφελίζετε μήτε τιν’ ἄλλον δμώων, οἳ κατὰ δώματ’ Ὀδυσσῆοσ θείοιο. Τηλεμάχῳ δέ κε μῦθον ἐγὼ καὶ μητέρι φαίην ἤπιον, εἴ σφωϊν κραδίῃ ἅδοι ἀμφοτέροιϊν. ὄφρα μὲν ὑμῖν θυμὸσ ἐνὶ στήθεσσιν ἐώλπει νοστήσειν Ὀδυσῆα πολύφρονα ὅνδε δόμονδε, τόφρ’ οὔ τισ νέμεσισ μενέμεν τ’ ἦν ἰσχέμεναί τε μνηστῆρασ κατὰ δώματ’, ἐπεὶ τόδε κέρδιον ἠε͂ν, εἰ νόστησ’ Ὀδυσεὺσ καὶ ὑπότροποσ ἵκετο δῶμα· νῦν δ’ ἤδη τόδε δῆλον, ὅ τ’ οὐκέτι νόστιμόσ ἐστιν. ἀλλ’ ἄγε, σῇ τάδε μητρὶ παρεζόμενοσ κατάλεξον, γήμασθ’ ὅσ τισ ἄριστοσ ἀνὴρ καὶ πλεῖστα πόρῃσιν, ὄφρα σὺ μὲν χαίρων πατρώϊα πάντα νέμηαι, ἔσθων καὶ πίνων, ἡ δ’ ἄλλου δῶμα κομίζῃ. τὸν δ’ αὖ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα·

"οὐ μὰ Ζῆν’, Ἀγέλαε, καὶ ἄλγεα πατρὸσ ἐμοῖο, ὅσ που τῆλ’ Ἰθάκησ ἢ ἔφθιται ἢ ἀλάληται, οὔ τι διατρίβω μητρὸσ γάμον, ἀλλὰ κελεύω γήμασθ’ ᾧ κ’ ἐθέλῃ, ποτὶ δ’ ἄσπετα δῶρα δίδωμι. αἰδέομαι δ’ ἀέκουσαν ἀπὸ μεγάροιο δίεσθαι μύθῳ ἀναγκαίῳ· μὴ τοῦτο θεὸσ τελέσειεν. ὣσ φάτο Τηλέμαχοσ·

μνηστῆρσι δὲ Παλλὰσ Ἀθήνη ἄσβεστον γέλω ὦρσε, παρέπλαγξεν δὲ νόημα. οἱ δ’ ἤδη γναθμοῖσι γελοίων ἀλλοτρίοισιν, αἱμοφόρυκτα δὲ δὴ κρέα ἤσθιον· ὄσσε δ’ ἄρα σφέων δακρυόφιν πίμπλαντο, γόον δ’ ὠί̈ετο θυμόσ. τοῖσι δὲ καὶ μετέειπε Θεοκλύμενοσ θεοειδήσ· "ἆ δειλοί, τί κακὸν τόδε πάσχετε;

νυκτὶ μὲν ὑμέων εἰλύαται κεφαλαί τε πρόσωπά τε νέρθε τε γοῦνα. οἰμωγὴ δὲ δέδηε, δεδάκρυνται δὲ παρειαί, αἵματι δ’ ἐρράδαται τοῖχοι καλαί τε μεσόδμαι· εἰδώλων δὲ πλέον πρόθυρον, πλείη δὲ καὶ αὐλή, ἱεμένων Ἔρεβόσδε ὑπὸ ζόφον· ἠέλιοσ δὲ οὐρανοῦ ἐξαπόλωλε, κακὴ δ’ ἐπιδέδρομεν ἀχλύσ. ὣσ ἔφαθ’, οἱ δ’ ἄρα πάντεσ ἐπ’ αὐτῷ ἡδὺ γέλασσαν.

τοῖσιν δ’ Εὐρύμαχοσ, Πολύβου πάϊσ, ἦρχ’ ἀγορεύειν· "ἀφραίνει ξεῖνοσ νέον ἄλλοθεν εἰληλουθώσ.

ἀλλά μιν αἶψα, νέοι, δόμου ἐκπέμψασθε θύραζε εἰσ ἀγορὴν ἔρχεσθαι, ἐπεὶ τάδε νυκτὶ ἐί̈σκει. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε Θεοκλύμενοσ θεοειδήσ·

"Εὐρύμαχ’, οὔ τί σ’ ἄνωγα ἐμοὶ πομπῆασ ὀπάζειν· εἰσί μοι ὀφθαλμοί τε καὶ οὐάτα καὶ πόδεσ ἄμφω καὶ νόοσ ἐν στήθεσσι τετυγμένοσ οὐδὲν ἀεικήσ. τοῖσ ἔξειμι θύραζε, ἐπεὶ νοέω κακὸν ὔμμιν ἐρχόμενον, τό κεν οὔ τισ ὑπεκφύγοι οὐδ’ ἀλέαιτο μνηστήρων, οἳ δῶμα κάτ’ ἀντιθέου Ὀδυσῆοσ ἀνέρασ ὑβρίζοντεσ ἀτάσθαλα μηχανάασθε. ὣσ εἰπὼν ἐξῆλθε δόμων εὖ ναιεταόντων, ἵκετο δ’ ἐσ Πείραιον, ὅ μιν πρόφρων ὑπέδεκτο.

μνηστῆρεσ δ’ ἄρα πάντεσ ἐσ ἀλλήλουσ ὁρόωντεσ Τηλέμαχον ἐρέθιζον, ἐπὶ ξείνοισ γελόωντεσ· ὧδε δέ τισ εἴπεσκε νέων ὑπερηνορεόντων· "Τηλέμαχ’, οὔ τισ σεῖο κακοξεινώτεροσ ἄλλοσ·

οἱο͂ν μέν τινα τοῦτον ἔχεισ ἐπίμαστον ἀλήτην, σίτου καὶ οἴνου κεχρημένον, οὐδέ τι ἔργων ἔμπαιον οὐδὲ βίησ, ἀλλ’ αὔτωσ ἄχθοσ ἀρούρησ. ἄλλοσ δ’ αὖτέ τισ οὗτοσ ἀνέστη μαντεύεσθαι. ἀλλ’ εἴ μοί τι πίθοιο, τό κεν πολὺ κέρδιον εἰή· τοὺσ ξείνουσ ἐν νηὶ̈ πολυκληῖ̈δι βαλόντεσ ἐσ Σικελοὺσ πέμψωμεν, ὅθεν κέ τοι ἄξιον ἄλφοι. ὣσ ἔφασαν μνηστῆρεσ·

ὁ δ’ οὐκ ἐμπάζετο μύθων, ἀλλ’ ἀκέων πατέρα προσεδέρκετο, δέγμενοσ αἰεί, ὁππότε δὴ μνηστῆρσιν ἀναιδέσι χεῖρασ ἐφήσει. ἡ δὲ κατ’ ἄντηστιν θεμένη περικαλλέα δίφρον κούρη Ἰκαρίοιο, περίφρων Πηνελόπεια, ἀνδρῶν ἐν μεγάροισιν ἑκάστου μῦθον ἄκουεν.

δεῖπνον μὲν γάρ τοί γε γελοίωντεσ τετύκοντο ἡδὺ τε καὶ μενοεικέσ, ἐπεὶ μάλα πόλλ’ ἱέρευσαν· δόρπου δ’ οὐκ ἄν πωσ ἀχαρίστερον ἄλλο γένοιτο, οἱο͂ν δὴ τάχ’ ἔμελλε θεὰ καὶ καρτερὸσ ἀνὴρ θησέμεναι· πρότεροι γὰρ ἀεικέα μηχανόωντο.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION