헬라어 문장 검색 - Ηομερ́Οδψσσεψ́20́

(호메로스, 오디세이아, Book 20)

αὐτὰρ ὁ ἐν προδόμῳ εὐνάζετο δῖοσ Ὀδυσσεύσ· κὰμ μὲν ἀδέψητον βοέην στόρεσ’, αὐτὰρ ὕπερθε κώεα πόλλ’ ὀί̈ων, τοὺσ ἱρεύεσκον Ἀχαιοί· Εὐρυνόμη δ’ ἄρ’ ἐπὶ χλαῖναν βάλε κοιμηθέντι. ἔνθ’ Ὀδυσεὺσ μνηστῆρσι κακὰ φρονέων ἐνὶ θυμῷ κεῖτ’ ἐγρηγορόων· ταὶ δ’ ἐκ μεγάροιο γυναῖκεσ ἠί̈σαν, αἳ μνηστῆρσιν ἐμισγέσκοντο πάροσ περ, ἀλλήλῃσι γέλω τε καὶ εὐφροσύνην παρέχουσαι. τοῦ δ’ ὠρίνετο θυμὸσ ἐνὶ στήθεσσι φίλοισι· πολλὰ δὲ μερμήριζε κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμόν, ἠὲ μεταί̈ξασ θάνατον τεύξειεν ἑκάστῃ, ἦ ἔτ’ ἐῷ μνηστῆρσιν ὑπερφιάλοισι μιγῆναι ὕστατα καὶ πύματα, κραδίη δέ οἱ ἔνδον ὑλάκτει. ὡσ δὲ κύων ἀμαλῇσι περὶ σκυλάκεσσι βεβῶσα ἄνδρ’ ἀγνοιήσασ’ ὑλάει μέμονέν τε μάχεσθαι, ὥσ ῥα τοῦ ἔνδον ὑλάκτει ἀγαιομένου κακὰ ἔργα· στῆθοσ δὲ πλήξασ κραδίην ἠνίπαπε μύθῳ· "τέτλαθι δή, κραδίη·

καὶ κύντερον ἄλλο ποτ’ ἔτλησ. ἤματι τῷ ὅτε μοι μένοσ ἄσχετοσ ἤσθιε Κύκλωψ ἰφθίμουσ ἑτάρουσ· σὺ δ’ ἐτόλμασ, ὄφρα σε μῆτισ ἐξάγαγ’ ἐξ ἄντροιο ὀϊόμενον θανέεσθαι. ὣσ ἔφατ’, ἐν στήθεσσι καθαπτόμενοσ φίλον ἦτορ·

τῷ δὲ μάλ’ ἐν πείσῃ κραδίη μένε τετληυῖα νωλεμέωσ· ἀτὰρ αὐτὸσ ἑλίσσετο ἔνθα καὶ ἔνθα. ὡσ δ’ ὅτε γαστέρ’ ἀνὴρ πολέοσ πυρὸσ αἰθομένοιο, ἐμπλείην κνίσησ τε καὶ αἵματοσ, ἔνθα καὶ ἔνθα αἰόλλῃ, μάλα δ’ ὦκα λιλαίεται ὀπτηθῆναι, ὣσ ἄρ’ ὅ γ’ ἔνθα καὶ ἔνθα ἑλίσσετο, μερμηρίζων ὅππωσ δὴ μνηστῆρσιν ἀναιδέσι χεῖρασ ἐφήσει μοῦνοσ ἐὼν πολέσι. σχεδόθεν δέ οἱ ἦλθεν Ἀθήνη οὐρανόθεν καταβᾶσα· δέμασ δ’ ἠί̈κτο γυναικί· στῆ δ’ ἄρ’ ὑπὲρ κεφαλῆσ καί μιν πρὸσ μῦθον ἐείπε· "τίπτ’ αὖτ’ ἐγρήσσεισ, πάντων περὶ κάμμορε φωτῶν;

οἶκοσ μέν τοι ὅδ’ ἐστί, γυνὴ δέ τοι ἥδ’ ἐνὶ οἴκῳ καὶ, πάϊσ, οἱο͂́ν πού τισ ἐέλδεται ἔμμεναι υἱᾶ. τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

"ναὶ δὴ ταῦτά γε πάντα, θεά, κατὰ μοῖραν ἐείπεσ· ἀλλά τί μοι τόδε θυμὸσ ἐνὶ φρεσὶ μερμηρίζει, ὅππωσ δὴ μνηστῆρσιν ἀναιδέσι χεῖρασ ἐφήσω, μοῦνοσ ἐών· οἱ δ’ αἰὲν ἀολλέεσ ἔνδον ἐάσι. πρὸσ δ’ ἔτι καὶ τόδε μεῖζον ἐνὶ φρεσὶ μερμηρίζω· εἴ περ γὰρ κτείναιμι Διόσ τε σέθεν τε ἕκητι, πῆ κεν ὑπεκπροφύγοιμι; τά σε φράζεσθαι ἄνωγα. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε θεὰ γλαυκῶπισ Ἀθήνη·

"σχέτλιε, καὶ μέν τίσ τε χερείονι πείθεθ’ ἑταίρῳ, ὅσ περ θνητόσ τ’ ἐστὶ καὶ οὐ τόσα μήδεα οἶδεν· αὐτὰρ ἐγὼ θεόσ εἰμι, διαμπερὲσ ἥ σε φυλάσσω ἐν πάντεσσι πόνοισ. ἐρέω δέ τοι ἐξαναφανδόν· εἴ περ πεντήκοντα λόχοι μερόπων ἀνθρώπων νῶϊ περισταῖεν, κτεῖναι μεμαῶτεσ Ἄρηϊ, καί κεν τῶν ἐλάσαιο βόασ καὶ ἴφια μῆλα. ἀλλ’ ἑλέτω σε καὶ ὕπνοσ· ἀνίη καὶ τὸ φυλάσσειν πάννυχον ἐγρήσσοντα, κακῶν δ’ ὑποδύσεαι ἤδη. ὣσ φάτο, καί ῥά οἱ ὕπνον ἐπὶ βλεφάροισιν ἔχευεν, αὐτὴ δ’ ἂψ ἐσ Ὄλυμπον ἀφίκετο δῖα θεάων.

εὖτε τὸν ὕπνοσ ἔμαρπτε, λύων μελεδήματα θυμοῦ, λυσιμελήσ, ἄλοχοσ δ’ ἄρ’ ἐπέγρετο κεδνὰ ἰδυῖα·

κλαῖε δ’ ἄρ’ ἐν λέκτροισι καθεζομένη μαλακοῖσιν. αὐτὰρ ἐπεὶ κλαίουσα κορέσσατο ὃν κατὰ θυμόν, Ἀρτέμιδι πρώτιστον ἐπεύξατο δῖα γυναικῶν· "Ἄρτεμι, πότνα θεά, θύγατερ Διόσ, αἴθε μοι ἤδη ἰὸν ἐνὶ στήθεσσι βαλοῦσ’ ἐκ θυμὸν ἕλοιο αὐτίκα νῦν, ἢ ἔπειτα μ’ ἀναρπάξασα θύελλα οἴχοιτο προφέρουσα κατ’ ἠερόεντα κέλευθα, ἐν προχοῇσ δὲ βάλοι ἀψορρόου Ὠκεανοῖο.

ὡσ δ’ ὅτε Πανδαρέου κούρασ ἀνέλοντο θύελλαι· τῇσι τοκῆασ μὲν φθῖσαν θεοί, αἱ δ’ ἐλίποντο ὀρφαναὶ ἐν μεγάροισι, κόμισσε δὲ δῖ’ Ἀφροδίτη τυρῷ καὶ μέλιτι γλυκερῷ καὶ ἡδέϊ οἴνῳ· Ἥρη δ’ αὐτῇσιν περὶ πασέων δῶκε γυναικῶν εἶδοσ καὶ πινυτήν, μῆκοσ δ’ ἔπορ’ Ἄρτεμισ ἁγνή, ἔργα δ’ Ἀθηναίη δέδαε κλυτὰ ἐργάζεσθαι. εὖτ’ Ἀφροδίτη δῖα προσέστιχε μακρὸν Ὄλυμπον, κούρῃσ αἰτήσουσα τέλοσ θαλεροῖο γάμοιο ‐ ἐσ Δία τερπικέραυνον, ὁ γάρ τ’ εὖ οἶδεν ἅπαντα, μοῖράν τ’ ἀμμορίην τε καταθνητῶν ἀνθρώπων ‐ τόφρα δὲ τὰσ κούρασ ἁρ́πυιαι ἀνηρείψαντο καί ῥ’ ἔδοσαν στυγερῇσιν ἐρινύσιν ἀμφιπολεύειν· ὣσ ἔμ’ ἀϊστώσειαν Ὀλύμπια δώματ’ ἔχοντεσ, ἠέ μ’ ἐϋπλόκαμοσ βάλοι Ἄρτεμισ, ὄφρ’ Ὀδυσῆα ὀσσομένη καὶ γαῖαν ὕπο στυγερὴν ἀφικοίμην, μηδέ τι χείρονοσ ἀνδρὸσ ἐϋφραίνοιμι νόημα. ἀλλὰ τὸ μὲν καὶ ἀνεκτὸν ἔχει κακόν, ὁππότε κέν τισ ἤματα μὲν κλαίῃ, πυκινῶσ ἀκαχήμενοσ ἦτορ, νύκτασ δ’ ὕπνοσ ἔχῃσιν ‐ ὁ γάρ τ’ ἐπέλησεν ἁπάντων, ἐσθλῶν ἠδὲ κακῶν, ἐπεὶ ἄρ βλέφαρ’ ἀμφικαλύψῃ ‐ αὐτὰρ ἐμοὶ καὶ ὀνείρατ’ ἐπέσσευεν κακὰ δαίμων. τῇδε γὰρ αὖ μοι νυκτὶ παρέδραθεν εἴκελοσ αὐτῷ, τοῖοσ ἐὼν οἱο͂σ ᾖεν ἅμα στρατῷ· αὐτὰρ ἐμὸν κῆρ χαῖρ’, ἐπεὶ οὐκ ἐφάμην ὄναρ ἔμμεναι, ἀλλ’ ὕπαρ ἤδη. ὣσ ἔφατ’, αὐτίκα δὲ χρυσόθρονοσ ἤλυθεν Ηὤσ.

τῆσ δ’ ἄρα κλαιούσησ ὄπα σύνθετο δῖοσ Ὀδυσσεύσ· μερμήριζε δ’ ἔπειτα, δόκησε δέ οἱ κατὰ θυμὸν ἤδη γιγνώσκουσα παρεστάμεναι κεφαλῆφι. χλαῖναν μὲν συνελὼν καὶ κώεα, τοῖσιν ἐνεῦδεν, ἐσ μέγαρον κατέθηκεν ἐπὶ θρόνου, ἐκ δὲ βοείην θῆκε θύραζε φέρων, Διὶ δ’ εὔξατο χεῖρασ ἀνασχών· "Ζεῦ πάτερ, εἴ μ’ ἐθέλοντεσ ἐπὶ τραφερήν τε καὶ ὑγρὴν ἤγετ’ ἐμὴν ἐσ γαῖαν, ἐπεί μ’ ἐκακώσατε λίην, φήμην τίσ μοι φάσθω ἐγειρομένων ἀνθρώπων ἔνδοθεν, ἔκτοσθεν δὲ Διὸσ τέρασ ἄλλο φανήτω.

ὣσ ἔφατ’ εὐχόμενοσ·

τοῦ δ’ ἔκλυε μητίετα Ζεύσ, αὐτίκα δ’ ἐβρόντησεν ἀπ’ αἰγλήεντοσ Ὀλύμπου, ὑψόθεν ἐκ νεφέων· γήθησε δὲ δῖοσ Ὀδυσσεύσ. φήμην δ’ ἐξ οἴκοιο γυνὴ προέηκεν ἀλετρὶσ πλησίον, ἔνθ’ ἄρα οἱ μύλαι ἡάτο ποιμένι λαῶν, τῇσιν δώδεκα πᾶσαι ἐπερρώοντο γυναῖκεσ ἄλφιτα τεύχουσαι καὶ ἀλείατα, μυελὸν ἀνδρῶν. αἱ μὲν ἄρ’ ἄλλαι εὗδον, ἐπεὶ κατὰ πυρὸν ἄλεσσαν, ἡ δὲ μί’ οὔπω παύετ’, ἀφαυροτάτη δ’ ἐτέτυκτο· ἥ ῥα μύλην στήσασα ἔποσ φάτο, σῆμα ἄνακτι· "Ζεῦ πάτερ, ὅσ τε θεοῖσι καὶ ἀνθρώποισιν ἀνάσσεισ, ἦ μεγάλ’ ἐβρόντησασ ἀπ’ οὐρανοῦ ἀστερόεντοσ, οὐδέ ποθι νέφοσ ἐστί·

τέρασ νύ τεῳ τόδε φαίνεισ. κρῆνον νῦν καὶ ἐμοὶ δειλῇ ἔποσ, ὅττι κεν εἴπω· μνηστῆρεσ πύματόν τε καὶ ὕστατον ἤματι τῷδε ἐν μεγάροισ Ὀδυσῆοσ ἑλοίατο δαῖτ’ ἐρατεινήν, οἳ δή μοι καμάτῳ θυμαλγέι· γούνατ’ ἔλυσαν ἄλφιτα τευχούσῃ· νῦν ὕστατα δειπνήσειαν. ὣσ ἄρ’ ἔφη, χαῖρεν δὲ κλεηδόνι δῖοσ Ὀδυσσεὺσ Ζηνόσ τε βροντῇ·

φάτο γὰρ τίσασθαι ἀλείτασ. αἱ δ’ ἄλλαι δμῳαὶ κατὰ δώματα κάλ’ Ὀδυσῆοσ ἀγρόμεναι ἀνέκαιον ἐπ’ ἐσχάρῃ ἀκάματον πῦρ.

Τηλέμαχοσ δ’ εὐνῆθεν ἀνίστατο, ἰσόθεοσ φώσ, εἵματα ἑσσάμενοσ· περὶ δὲ ξίφοσ ὀξὺ θέτ’ ὤμῳ· ποσσὶ δ’ ὑπὸ λιπαροῖσιν ἐδήσατο καλὰ πέδιλα, εἵλετο δ’ ἄλκιμον ἔγχοσ, ἀκαχμένον ὀξέι· χαλκῷ· στῆ δ’ ἄρ’ ἐπ’ οὐδὸν ἰών, πρὸσ δ’ Εὐρύκλειαν ἐείπε· "μαῖα φίλη, τὸν ξεῖνον ἐτιμήσασθ’ ἐνὶ οἴκῳ εὐνῇ καὶ σίτῳ, ἦ αὔτωσ κεῖται ἀκηδήσ;

τοιαύτη γὰρ ἐμὴ μήτηρ, πινυτή περ ἐοῦσα· χείρονα, τὸν δέ τ’ ἀρείον’ ἀτιμήσασ’ ἀποπέμπει.

τὸν δ’ αὖτε προσέειπε περίφρων Εὐρύκλεια·

"οὐκ ἄν μιν νῦν, τέκνον, ἀναίτιον αἰτιόῳο. οἶνον μὲν γὰρ πῖνε καθήμενοσ, ὄφρ’ ἔθελ’ αὐτόσ, σίτου δ’ οὐκέτ’ ἔφη πεινήμεναι· εἴρετο γάρ μιν. ἀλλ’ ὅτε δὴ κοίτοιο καὶ ὕπνου μιμνήσκοιτο, ἡ μὲν δέμνι’ ἄνωγεν ὑποστορέσαι δμῳῇσιν, αὐτὰρ ὅ γ’, ὥσ τισ πάμπαν ὀϊζυρὸσ καὶ ἄποτμοσ, οὐκ ἔθελ’ ἐν λέκτροισι καὶ ἐν ῥήγεσσι καθεύδειν, ἀλλ’ ἐν ἀδεψήτῳ βοέῃ καὶ κώεσιν οἰῶν ἔδραθ’ ἐνὶ προδόμῳ· χλαῖναν δ’ ἐπιέσσαμεν ἡμεῖσ. ὣσ φάτο, Τηλέμαχοσ δὲ διὲκ μεγάροιο βεβήκει ἔγχοσ ἔχων, ἅμα τῷ γε δύω κύνεσ ἀργοὶ ἕποντο.

βῆ δ’ ἴμεν εἰσ ἀγορὴν μετ’ ἐϋκνήμιδασ Ἀχαιούσ. ἡ δ’ αὖτε δμῳῇσιν ἐκέκλετο δῖα γυναικῶν, Εὐρύκλει’, Ὦποσ θυγάτηρ Πεισηνορίδαο· "ἀγρεῖθ’, αἱ μὲν δῶμα κορήσατε ποιπνύσασαι, ῥάσσατέ τ’, ἔν τε θρόνοισ εὐποιήτοισι τάπητασ βάλλετε πορφυρέουσ·

αἱ δὲ σπόγγοισι τραπέζασ πάσασ ἀμφιμάσασθε, καθήρατε δὲ κρητῆρασ καὶ δέπα ἀμφικύπελλα τετυγμένα· ταὶ δὲ μεθ’ ὕδωρ ἔρχεσθε κρήνηνδε, καὶ οἴσετε θᾶσσον ἰοῦσαι. οὐ γὰρ δὴν μνηστῆρεσ ἀπέσσονται μεγάροιο, ἀλλὰ μάλ’ ἦρι νέονται, ἐπεὶ καὶ πᾶσιν ἑορτή. ὣσ ἔφαθ’, αἱ δ’ ἄρα τῆσ μάλα μὲν κλύον ἠδ’ ἐπίθοντο.

αἱ μὲν ἐείκοσι βῆσαν ἐπὶ κρήνην μελάνυδρον, αἱ δ’ αὐτοῦ κατὰ δώματ’ ἐπισταμένωσ πονέοντο. ἐσ δ’ ἦλθον δρηστῆρεσ Ἀχαιῶν.

οἱ μὲν ἔπειτα εὖ καὶ ἐπισταμένωσ κέασαν ξύλα, ταὶ δὲ γυναῖκεσ ἦλθον ἀπὸ κρήνησ· ἐπὶ δέ σφισιν ἦλθε συβώτησ τρεῖσ σιάλουσ κατάγων, οἳ ἔσαν μετὰ πᾶσιν ἄριστοι. καὶ τοὺσ μέν ῥ’ εἰάσε καθ’ ἑρ́κεα καλὰ νέμεσθαι, αὐτὸσ δ’ αὖτ’ Ὀδυσῆα προσηύδα μειλιχίοισι· "ξεῖν’, ἦ ἄρ τί σε μᾶλλον Ἀχαιοὶ εἰσορόωσιν, ἠε͂́ σ’ ἀτιμάζουσι κατὰ μέγαρ’, ὡσ τὸ πάροσ περ;

τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολυμήτισ Ὀδυσσεύσ·

"αἲ γὰρ δή, Εὔμαιε, θεοὶ τισαίατο λώβην, ἣν οἵδ’ ὑβρίζοντεσ ἀτάσθαλα μηχανόωνται οἴκῳ ἐν ἀλλοτρίῳ, οὐδ’ αἰδοῦσ μοῖραν ἔχουσιν. ὣσ οἱ μὲν τοιαῦτα πρὸσ ἀλλήλουσ ἀγόρευον, ἀγχίμολον δέ σφ’ ἦλθε Μελάνθιοσ, αἰπόλοσ αἰγῶν.

αἶγασ ἄγων αἳ πᾶσι μετέρεπον αἰπολίοισι, δεῖπνον μνηστήρεσσι. δύω δ’ ἅμ’ ἕποντο νομῆεσ. καὶ τὰσ μὲν κατέδησεν ὑπ’ αἰθούσῃ ἐριδούπῳ, αὐτὸσ δ’ αὖτ’ Ὀδυσῆα προσηύδα κερτομίοισι· "ξεῖν’, ἔτι καὶ νῦν ἐνθάδ’ ἀνιήσεισ κατὰ δῶμα ἀνέρασ αἰτίζων, ἀτὰρ οὐκ ἔξεισθα θύραζε;

πάντωσ οὐκέτι νῶϊ διακρινέεσθαι ὀί̈ω πρὶν χειρῶν γεύσασθαι, ἐπεὶ σύ περ οὐ κατὰ κόσμον αἰτίζεισ· εἰσὶν δὲ καὶ ἄλλαι δαῖτεσ Ἀχαιῶν. ὣσ φάτο, τὸν δ’ οὔ τι προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ, ἀλλ’ ἀκέων κίνησε κάρη, κακὰ βυσσοδομεύων.

τοῖσι δ’ ἐπὶ τρίτοσ ἦλθε Φιλοίτιοσ, ὄρχαμοσ ἀνδρῶν, βοῦν στεῖραν μνηστῆρσιν ἄγων καὶ πίονασ αἶγασ.

πορθμῆεσ δ’ ἄρα τούσ γε διήγαγον, οἵ τε καὶ ἄλλουσ ἀνθρώπουσ πέμπουσιν, ὅτισ σφέασ εἰσαφίκηται. καὶ τὰ μὲν εὖ κατέδησεν ὑπ’ αἰθούσῃ ἐριδούπῳ, αὐτὸσ δ’ αὖτ’ ἐρέεινε συβώτην ἄγχι παραστάσ· "τίσ δὴ ὅδε ξεῖνοσ νέον εἰλήλουθε, συβῶτα, ἡμέτερον πρὸσ δῶμα;

τέων δ’ ἐξ εὔχεται εἶναι ἀνδρῶν; ποῦ δέ νύ οἱ γενεὴ καὶ πατρὶσ ἄρουρα; δύσμοροσ, ἦ τε ἐοίκε δέμασ βασιλῆϊ ἄνακτι· ἀλλὰ θεοὶ δυόωσι πολυπλάγκτουσ ἀνθρώπουσ, ὁππότε καὶ βασιλεῦσιν ἐπικλώσωνται ὀϊζύν. ἦ καὶ δεξιτερῇ δειδίσκετο χειρὶ παραστάσ, καί μιν φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα·

"χαῖρε, πάτερ ὦ ξεῖνε·

γένοιτό τοι ἔσ περ ὀπίσσω ὄλβοσ· ἀτὰρ μὲν νῦν γε κακοῖσ ἔχεαι πολέεσσι. Ζεῦ πάτερ, οὔ τισ σεῖο θεῶν ὀλοώτεροσ ἄλλοσ· οὐκ ἐλεαίρεισ ἄνδρασ, ἐπὴν δὴ γείνεαι αὐτόσ, μισγέμεναι κακότητι καὶ ἄλγεσι λευγαλέοισιν. ἴδιον, ὡσ ἐνόησα, δεδάκρυνται δέ μοι ὄσσε μνησαμένῳ Ὀδυσῆοσ, ἐπεὶ καὶ κεῖνον ὀί̈ω τοιάδε λαίφε’ ἔχοντα κατ’ ἀνθρώπουσ ἀλάλησθαι, εἴ που ἔτι ζώει καὶ ὁρᾷ φάοσ ἠελίοιο. εἰ δ’ ἤδη τέθνηκε καὶ εἰν Αἴ̈δαο δόμοισιν, ὤ μοι ἔπειτ’ Ὀδυσῆοσ ἀμύμονοσ, ὅσ μ’ ἐπὶ βουσὶν εἷσ’ ἔτι τυτθὸν ἐόντα Κεφαλλήνων ἐνὶ δήμῳ. νῦν δ’ αἱ μὲν γίγνονται ἀθέσφατοι, οὐδέ κεν ἄλλωσ ἀνδρί γ’ ὑποσταχύοιτο βοῶν γένοσ εὐρυμετώπων· τὰσ δ’ ἄλλοι με κέλονται ἀγινέμεναί σφισιν αὐτοῖσ ἔδμεναι· οὐδέ τι παιδὸσ ἐνὶ μεγάροισ ἀλέγουσιν, οὐδ’ ὄπιδα τρομέουσι θεῶν· μεμάασι γὰρ ἤδη κτήματα δάσσασθαι δὴν οἰχομένοιο ἄνακτοσ. αὐτὰρ ἐμοὶ τόδε θυμὸσ ἐνὶ στήθεσσι φίλοισι πόλλ’ ἐπιδινεῖται· μάλα μὲν κακὸν υἱο͂σ ἐόντοσ ἄλλων δῆμον ἱκέσθαι ἰόντ’ αὐτῇσι βόεσσιν, ἄνδρασ ἐσ ἀλλοδαπούσ· τὸ δὲ ῥίγιον, αὖθι μένοντα βουσὶν ἐπ’ ἀλλοτρίῃσι καθήμενον ἄλγεα πάσχειν. καί κεν δὴ πάλαι ἄλλον ὑπερμενέων βασιλήων ἐξικόμην φεύγων, ἐπεὶ οὐκέτ’ ἀνεκτὰ πέλονται· ἀλλ’ ἔτι τὸν δύστηνον ὀί̈ομαι, εἴ ποθεν ἐλθὼν ἀνδρῶν μνηστήρων σκέδασιν κατὰ δώματα θείῃ. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

"βουκόλ’, ἐπεὶ οὔτε κακῷ οὔτ’ ἄφρονι φωτὶ ἐοίκασ, γιγνώσκω δὲ καὶ αὐτὸσ ὅ τοι πινυτὴ φρένασ ἵκει, τοὔνεκά τοι ἐρέω καὶ ἐπὶ μέγαν ὁρ́κον ὀμοῦμαι· ἴστω νῦν Ζεὺσ πρῶτα θεῶν ξενίη τε τράπεζα ἱστίη τ’ Ὀδυσῆοσ ἀμύμονοσ, ἣν ἀφικάνω, ἦ σέθεν ἐνθάδ’ ἐόντοσ ἐλεύσεται οἴκαδ’ Ὀδυσσεύσ· σοῖσιν δ’ ὀφθαλμοῖσιν ἐπόψεαι, αἴ κ’ ἐθέλῃσθα, κτεινομένουσ μνηστῆρασ, οἳ ἐνθάδε κοιρανέουσιν. " τὸν δ’ αὖτε προσέειπε βοῶν ἐπιβουκόλοσ ἀνήρ· "αἲ γὰρ τοῦτο, ξεῖνε, ἔποσ τελέσειε Κρονίων· γνοίησ χ’ οἱή ἐμὴ δύναμισ καὶ χεῖρεσ ἕπονται. ὣσ δ’ αὔτωσ Εὔμαιοσ ἐπεύξατο πᾶσι θεοῖσι νοστῆσαι Ὀδυσῆα πολύφρονα ὅνδε δόμονδε.

ὣσ οἱ μὲν τοιαῦτα πρὸσ ἀλλήλουσ ἀγόρευον, μνηστῆρεσ δ’ ἄρα Τηλεμάχῳ θάνατόν τε μόρον τε ἤρτυον·

αὐτὰρ ὁ τοῖσιν ἀριστερὸσ ἤλυθεν ὄρνισ, αἰετὸσ ὑψιπέτησ, ἔχε δὲ τρήρωνα πέλειαν. τοῖσιν δ’ Ἀμφίνομοσ ἀγορήσατο καὶ μετέειπεν· "ὦ φίλοι, οὐχ ἡμῖν συνθεύσεται ἥδε γε βουλή, Τηλεμάχοιο φόνοσ·

ἀλλὰ μνησώμεθα δαιτόσ. ὣσ ἔφατ’ Ἀμφίνομοσ, τοῖσιν δ’ ἐπιήνδανε μῦθοσ.

ἐλθόντεσ δ’ ἐσ δώματ’ Ὀδυσσῆοσ θείοιο χλαίνασ μὲν κατέθεντο κατὰ κλισμούσ τε θρόνουσ τε, οἱ δ’ ἱέρευον ὀί̈σ μεγάλουσ καὶ πίονασ αἶγασ, ἱρ́ευον δὲ σύασ σιάλουσ καὶ βοῦν ἀγελαίην· σπλάγχνα δ’ ἄρ’ ὀπτήσαντεσ ἐνώμων, ἐν δέ τε οἶνον κρητῆρσιν κερόωντο· κύπελλα δὲ νεῖμε συβώτησ. σῖτον δέ σφ’ ἐπένειμε Φιλοίτιοσ, ὄρχαμοσ ἀνδρῶν, καλοῖσ ἐν κανέοισιν, ἐῳνοχόει δὲ Μελανθεύσ. οἱ δ’ ἐπ’ ὀνείαθ’ ἑτοῖμα προκείμενα χεῖρασ ἰάλλον. Τηλέμαχοσ δ’ Ὀδυσῆα καθίδρυε, κέρδεα νωμῶν, ἐντὸσ ἐϋσταθέοσ μεγάρου, παρὰ λάϊνον οὐδόν, δίφρον ἀεικέλιον καταθεὶσ ὀλίγην τε τράπεζαν·

πὰρ δ’ ἐτίθει σπλάγχνων μοίρασ, ἐν δ’ οἶνον ἔχευεν ἐν δέπαϊ χρυσέῳ, καί μιν πρὸσ μῦθον ἐείπεν· "ἐνταυθοῖ νῦν ἧσο μετ’ ἀνδράσιν οἰνοποτάζων·

κερτομίασ δέ τοι αὐτὸσ ἐγὼ καὶ χεῖρασ ἀφέξω πάντων μνηστήρων, ἐπεὶ οὔ τοι δήμιόσ ἐστιν οἶκοσ ὅδ’, ἀλλ’ Ὀδυσῆοσ, ἐμοὶ δ’ ἐκτήσατο κεῖνοσ. ὑμεῖσ δέ, μνηστῆρεσ, ἐπίσχετε θυμὸν ἐνιπῆσ καὶ χειρῶν, ἵνα μή τισ ἔρισ καὶ νεῖκοσ ὄρηται. ὣσ ἔφαθ’, οἱ δ’ ἄρα πάντεσ ὀδὰξ ἐν χείλεσι φύντεσ Τηλέμαχον θαύμαζον, ὃ θαρσαλέωσ ἀγόρευε.

τοῖσιν δ’ Ἀντίνοοσ μετέφη, Εὐπείθεοσ υἱόσ· "καὶ χαλεπόν περ ἐόντα δεχώμεθα μῦθον, Ἀχαιοί, Τηλεμάχου·

μάλα δ’ ἧμιν ἀπειλήσασ ἀγορεύει. οὐ γὰρ Ζεὺσ εἰάσε Κρονίων· τῷ κέ μιν ἤδη παύσαμεν ἐν μεγάροισι, λιγύν περ ἐόντ’ ἀγορητήν. ὣσ ἔφατ’ Ἀντίνοοσ·

ὁ δ’ ἄρ’ οὐκ ἐμπάζετο μύθων. κήρυκεσ δ’ ἀνὰ ἄστυ θεῶν ἱερὴν ἑκατόμβην ἦγον· τοὶ δ’ ἀγέροντο κάρη κομόωντεσ Ἀχαιοὶ ἄλσοσ ὕπο σκιερὸν ἑκατηβόλου Ἀπόλλωνοσ. οἱ δ’ ἐπεὶ ὤπτησαν κρέ’ ὑπέρτερα καὶ ἐρύσαντο, μοίρασ δασσάμενοι δαίνυντ’ ἐρικυδέα δαῖτα·

πὰρ δ’ ἄρ’ Ὀδυσσῆϊ μοῖραν θέσαν οἳ πονέοντο ἴσην, ὡσ αὐτοί περ ἐλάγχανον· ὣσ γὰρ ἀνώγει Τηλέμαχοσ, φίλοσ υἱὸσ Ὀδυσσῆοσ θείοιο. μνηστῆρασ δ’ οὐ πάμπαν ἀγήνορασ εἰά Ἀθήνη λώβησ ἴσχεσθαι θυμαλγέοσ, ὄφρ’ ἔτι μᾶλλον δύη ἄχοσ κραδίην Λαερτιάδην Ὀδυσῆα.

ἦν δέ τισ ἐν μνηστῆρσιν ἀνὴρ ἀθεμίστια εἰδώσ, Κτήσιπποσ δ’ ὄνομ’ ἔσκε, Σάμῃ δ’ ἐνὶ οἰκία ναῖεν· ὃσ δή τοι κτεάτεσσι πεποιθὼσ θεσπεσίοισι μνάσκετ’ Ὀδυσσῆοσ δὴν οἰχομένοιο δάμαρτα. ὅσ ῥα τότε μνηστῆρσιν ὑπερφιάλοισι μετηύδα· "κέκλυτέ μευ, μνηστῆρεσ ἀγήνορεσ, ὄφρα τι εἴπω·

μοῖραν μὲν δὴ ξεῖνοσ ἔχει πάλαι, ὡσ ἐπέοικεν, ἴσην· οὐ γὰρ καλὸν ἀτέμβειν οὐδὲ δίκαιον ξείνουσ Τηλεμάχου, ὅσ κεν τάδε δώμαθ’ ἵκηται. ἀλλ’ ἄγε οἱ καὶ ἐγὼ δῶ ξείνιον, ὄφρα καὶ αὐτὸσ ἠὲ λοετροχόῳ δώῃ γέρασ ἠέ τῳ ἄλλῳ δμώων, οἳ κατὰ δώματ’ Ὀδυσσῆοσ θείοιο. ὣσ εἰπὼν ἔρριψε βοὸσ πόδα χειρὶ παχείῃ.

κείμενον ἐκ κανέοιο λαβών· ὁ δ’ ἀλεύατ’ Ὀδυσσεὺσ ἦκα παρακλίνασ κεφαλήν, μείδησε δὲ θυμῷ σαρδάνιον μάλα τοῖον· ὁ δ’ εὔδμητον βάλε τοῖχον. Κτήσιππον δ’ ἄρα Τηλέμαχοσ ἠνίπαπε μύθῳ· "Κτήσιππ’, ἦ μάλα τοι τόδε κέρδιον ἔπλετο θυμῷ·

οὐκ ἔβαλεσ τὸν ξεῖνον· ἀλεύατο γὰρ βέλοσ αὐτόσ. ἦ γάρ κέν σε μέσον βάλον ἔγχεϊ ὀξυόεντι, καί κέ τοι ἀντὶ γάμοιο πατὴρ τάφον ἀμφεπονεῖτο ἐνθάδε. τῷ μή τίσ μοι ἀεικείασ ἐνὶ οἴκῳ φαινέτω· ἤδη γὰρ νοέω καὶ οἶδα ἕκαστα, ἐσθλά τε καὶ τὰ χέρηα· πάροσ δ’ ἔτι νήπιοσ ἠᾶ. ἀλλ’ ἔμπησ τάδε μὲν καὶ τέτλαμεν εἰσορόωντεσ, μήλων σφαζομένων οἴνοιό τε πινομένοιο καὶ σίτου· χαλεπὸν γὰρ ἐρυκακέειν ἕνα πολλούσ. ἀλλ’ ἄγε μηκέτι μοι κακὰ ῥέζετε δυσμενέοντεσ· εἰ δ’ ἤδη μ’ αὐτὸν κτεῖναι μενεαίνετε χαλκῷ, καί κε τὸ βουλοίμην, καί κεν πολὺ κέρδιον εἰή τεθνάμεν ἢ τάδε γ’ αἰὲν ἀεικέα ἔργ’ ὁράασθαι, ξείνουσ τε στυφελιζομένουσ δμῳάσ τε γυναῖκασ ῥυστάζοντασ ἀεικελίωσ κατὰ δώματα καλά. ὣσ ἔφαθ’, οἱ δ’ ἄρα πάντεσ ἀκὴν ἐγένοντο σιωπῇ·

ὀψὲ δὲ δὴ μετέειπε Δαμαστορίδησ Ἀγέλαοσ· "ὦ φίλοι, οὐκ ἂν δή τισ ἐπὶ ῥηθέντι δικαίῳ ἀντιβίοισ ἐπέεσσι καθαπτόμενοσ χαλεπαίνοι·

μήτε τι τὸν ξεῖνον στυφελίζετε μήτε τιν’ ἄλλον δμώων, οἳ κατὰ δώματ’ Ὀδυσσῆοσ θείοιο. Τηλεμάχῳ δέ κε μῦθον ἐγὼ καὶ μητέρι φαίην ἤπιον, εἴ σφωϊν κραδίῃ ἅδοι ἀμφοτέροιϊν. ὄφρα μὲν ὑμῖν θυμὸσ ἐνὶ στήθεσσιν ἐώλπει νοστήσειν Ὀδυσῆα πολύφρονα ὅνδε δόμονδε, τόφρ’ οὔ τισ νέμεσισ μενέμεν τ’ ἦν ἰσχέμεναί τε μνηστῆρασ κατὰ δώματ’, ἐπεὶ τόδε κέρδιον ἠε͂ν, εἰ νόστησ’ Ὀδυσεὺσ καὶ ὑπότροποσ ἵκετο δῶμα· νῦν δ’ ἤδη τόδε δῆλον, ὅ τ’ οὐκέτι νόστιμόσ ἐστιν. ἀλλ’ ἄγε, σῇ τάδε μητρὶ παρεζόμενοσ κατάλεξον, γήμασθ’ ὅσ τισ ἄριστοσ ἀνὴρ καὶ πλεῖστα πόρῃσιν, ὄφρα σὺ μὲν χαίρων πατρώϊα πάντα νέμηαι, ἔσθων καὶ πίνων, ἡ δ’ ἄλλου δῶμα κομίζῃ. τὸν δ’ αὖ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα·

"οὐ μὰ Ζῆν’, Ἀγέλαε, καὶ ἄλγεα πατρὸσ ἐμοῖο, ὅσ που τῆλ’ Ἰθάκησ ἢ ἔφθιται ἢ ἀλάληται, οὔ τι διατρίβω μητρὸσ γάμον, ἀλλὰ κελεύω γήμασθ’ ᾧ κ’ ἐθέλῃ, ποτὶ δ’ ἄσπετα δῶρα δίδωμι. αἰδέομαι δ’ ἀέκουσαν ἀπὸ μεγάροιο δίεσθαι μύθῳ ἀναγκαίῳ· μὴ τοῦτο θεὸσ τελέσειεν. ὣσ φάτο Τηλέμαχοσ·

μνηστῆρσι δὲ Παλλὰσ Ἀθήνη ἄσβεστον γέλω ὦρσε, παρέπλαγξεν δὲ νόημα. οἱ δ’ ἤδη γναθμοῖσι γελοίων ἀλλοτρίοισιν, αἱμοφόρυκτα δὲ δὴ κρέα ἤσθιον· ὄσσε δ’ ἄρα σφέων δακρυόφιν πίμπλαντο, γόον δ’ ὠί̈ετο θυμόσ. τοῖσι δὲ καὶ μετέειπε Θεοκλύμενοσ θεοειδήσ· "ἆ δειλοί, τί κακὸν τόδε πάσχετε;

νυκτὶ μὲν ὑμέων εἰλύαται κεφαλαί τε πρόσωπά τε νέρθε τε γοῦνα. οἰμωγὴ δὲ δέδηε, δεδάκρυνται δὲ παρειαί, αἵματι δ’ ἐρράδαται τοῖχοι καλαί τε μεσόδμαι· εἰδώλων δὲ πλέον πρόθυρον, πλείη δὲ καὶ αὐλή, ἱεμένων Ἔρεβόσδε ὑπὸ ζόφον· ἠέλιοσ δὲ οὐρανοῦ ἐξαπόλωλε, κακὴ δ’ ἐπιδέδρομεν ἀχλύσ. ὣσ ἔφαθ’, οἱ δ’ ἄρα πάντεσ ἐπ’ αὐτῷ ἡδὺ γέλασσαν.

τοῖσιν δ’ Εὐρύμαχοσ, Πολύβου πάϊσ, ἦρχ’ ἀγορεύειν· "ἀφραίνει ξεῖνοσ νέον ἄλλοθεν εἰληλουθώσ.

ἀλλά μιν αἶψα, νέοι, δόμου ἐκπέμψασθε θύραζε εἰσ ἀγορὴν ἔρχεσθαι, ἐπεὶ τάδε νυκτὶ ἐί̈σκει. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε Θεοκλύμενοσ θεοειδήσ·

"Εὐρύμαχ’, οὔ τί σ’ ἄνωγα ἐμοὶ πομπῆασ ὀπάζειν· εἰσί μοι ὀφθαλμοί τε καὶ οὐάτα καὶ πόδεσ ἄμφω καὶ νόοσ ἐν στήθεσσι τετυγμένοσ οὐδὲν ἀεικήσ. τοῖσ ἔξειμι θύραζε, ἐπεὶ νοέω κακὸν ὔμμιν ἐρχόμενον, τό κεν οὔ τισ ὑπεκφύγοι οὐδ’ ἀλέαιτο μνηστήρων, οἳ δῶμα κάτ’ ἀντιθέου Ὀδυσῆοσ ἀνέρασ ὑβρίζοντεσ ἀτάσθαλα μηχανάασθε. ὣσ εἰπὼν ἐξῆλθε δόμων εὖ ναιεταόντων, ἵκετο δ’ ἐσ Πείραιον, ὅ μιν πρόφρων ὑπέδεκτο.

μνηστῆρεσ δ’ ἄρα πάντεσ ἐσ ἀλλήλουσ ὁρόωντεσ Τηλέμαχον ἐρέθιζον, ἐπὶ ξείνοισ γελόωντεσ· ὧδε δέ τισ εἴπεσκε νέων ὑπερηνορεόντων· "Τηλέμαχ’, οὔ τισ σεῖο κακοξεινώτεροσ ἄλλοσ·

οἱο͂ν μέν τινα τοῦτον ἔχεισ ἐπίμαστον ἀλήτην, σίτου καὶ οἴνου κεχρημένον, οὐδέ τι ἔργων ἔμπαιον οὐδὲ βίησ, ἀλλ’ αὔτωσ ἄχθοσ ἀρούρησ. ἄλλοσ δ’ αὖτέ τισ οὗτοσ ἀνέστη μαντεύεσθαι. ἀλλ’ εἴ μοί τι πίθοιο, τό κεν πολὺ κέρδιον εἰή· τοὺσ ξείνουσ ἐν νηὶ̈ πολυκληῖ̈δι βαλόντεσ ἐσ Σικελοὺσ πέμψωμεν, ὅθεν κέ τοι ἄξιον ἄλφοι. ὣσ ἔφασαν μνηστῆρεσ·

ὁ δ’ οὐκ ἐμπάζετο μύθων, ἀλλ’ ἀκέων πατέρα προσεδέρκετο, δέγμενοσ αἰεί, ὁππότε δὴ μνηστῆρσιν ἀναιδέσι χεῖρασ ἐφήσει. ἡ δὲ κατ’ ἄντηστιν θεμένη περικαλλέα δίφρον κούρη Ἰκαρίοιο, περίφρων Πηνελόπεια, ἀνδρῶν ἐν μεγάροισιν ἑκάστου μῦθον ἄκουεν.

δεῖπνον μὲν γάρ τοί γε γελοίωντεσ τετύκοντο ἡδὺ τε καὶ μενοεικέσ, ἐπεὶ μάλα πόλλ’ ἱέρευσαν· δόρπου δ’ οὐκ ἄν πωσ ἀχαρίστερον ἄλλο γένοιτο, οἱο͂ν δὴ τάχ’ ἔμελλε θεὰ καὶ καρτερὸσ ἀνὴρ θησέμεναι· πρότεροι γὰρ ἀεικέα μηχανόωντο.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Homer, Odyssey, Book 20

(호메로스, 오디세이아, Book 20)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION