호흡부호 보기
강세부호 보기
장단부호 보기
작은 Iota 보기
모든 부호 보기
αὐτὰρ ὁ ἐν μεγάρῳ ὑπελείπετο δῖοσ Ὀδυσσεύσ, μνηστήρεσσι φόνον σὺν Ἀθήνῃ μερμηρίζων· αἶψα δὲ Τηλέμαχον ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· "Τηλέμαχε, χρὴ τεύχε’ ἀρήϊα κατθέμεν εἴσω πάντα μάλ’·
αὐτὰρ μνηστῆρασ μαλακοῖσ ἐπέεσσι παρφάσθαι, ὅτε κέν σε μεταλλῶσιν ποθέοντεσ· ἐκ καπνοῦ κατέθηκ’, ἐπεὶ οὐκέτι τοῖσιν ἐῴκει οἱᾶ́ ποτε Τροίηνδε κιὼν κατέλειπεν Ὀδυσσεύσ, ἀλλὰ κατῄκισται, ὅσσον πυρὸσ ἵκετ’ ἀϋτμή. πρὸσ δ’ ἔτι καὶ τόδε μεῖζον ἐνὶ φρεσὶν ἔβαλε δαίμων μή πωσ οἰνωθέντεσ, ἔριν στήσαντεσ ἐν ὑμῖν, ἀλλήλουσ τρώσητε καταισχύνητέ τε δαῖτα καὶ μνηστύν· αὐτὸσ γὰρ ἐφέλκεται ἄνδρα σίδηροσ. ὣσ φάτο, Τηλέμαχοσ δὲ φίλῳ ἐπεπείθετο πατρί, ἐκ δὲ καλεσσάμενοσ προσέφη τροφὸν Εὐρύκλειαν·
"μαῖ’, ἄγε δή μοι ἔρυξον ἐνὶ μεγάροισι γυναῖκασ, ὄφρα κεν ἐσ θάλαμον καταθείομαι ἔντεα πατρὸσ καλά, τά μοι κατὰ οἶκον ἀκηδέα καπνὸσ ἀμέρδει πατρὸσ ἀποιχομένοιο·
ἐγὼ δ’ ἔτι νήπιοσ ἠᾶ. νῦν δ’ ἐθέλω καταθέσθαι, ἵν’ οὐ πυρὸσ ἵξετ’ ἀϋτμή. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε φίλη τροφὸσ Εὐρύκλεια·
"αἲ γὰρ δή ποτε, τέκνον, ἐπιφροσύνασ ἀνέλοιο οἴκου κήδεσθαι καὶ κτήματα πάντα φυλάσσειν. ἀλλ’ ἄγε, τίσ τοι ἔπειτα μετοιχομένη φάοσ οἴσει; δμῳὰσ δ’ οὐκ εἰάσ προβλωσκέμεν, αἵ κεν ἔφαινον. τὴν δ’ αὖ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα·
"ξεῖνοσ ὅδ’· οὐ γὰρ ἀεργὸν ἀνέξομαι ὅσ κεν ἐμῆσ γε χοίνικοσ ἅπτηται, καὶ τηλόθεν εἰληλουθώσ. ὣσ ἄρ’ ἐφώνησεν, τῇ δ’ ἄπτεροσ ἔπλετο μῦθοσ.
κλήϊσεν δὲ θύρασ μεγάρων εὖ ναιεταόντων. τὼ δ’ ἄρ’ ἀναί̈ξαντ’ Ὀδυσεὺσ καὶ φαίδιμοσ υἱὸσ ἐσφόρεον κόρυθάσ τε καὶ ἀσπίδασ ὀμφαλοέσσασ ἔγχεά τ’ ὀξυόεντα· πάροιθε δὲ Παλλὰσ Ἀθήνη, χρύσεον λύχνον ἔχουσα, φάοσ περικαλλὲσ ἐποίει. δὴ τότε Τηλέμαχοσ προσεφώνεεν ὃν πατέρ’ αἶψα· "ὦ πάτερ, ἦ μέγα θαῦμα τόδ’ ὀφθαλμοῖσιν ὁρῶμαι.
ἔμπησ μοι τοῖχοι μεγάρων καλαί τε μεσόδμαι, εἰλάτιναί τε δοκοί, καὶ κίονεσ ὑψόσ’ ἔχοντεσ φαίνοντ’ ὀφθαλμοῖσ ὡσ εἰ πυρὸσ αἰθομένοιο. ἦ μάλα τισ θεὸσ ἔνδον, οἳ οὐρανὸν εὐρὺν ἔχουσι. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·
"σίγα καὶ κατὰ σὸν νόον ἴσχανε μηδ’ ἐρέεινε· αὕτη τοι δίκη ἐστὶ θεῶν, οἳ Ὄλυμπον ἔχουσιν. ἀλλὰ σὺ μὲν κατάλεξαι, ἐγὼ δ’ ὑπολείψομαι αὐτοῦ, ὄφρα κ’ ἔτι δμῳὰσ καὶ μητέρα σὴν ἐρεθίζω· ἡ δέ μ’ ὀδυρομένη εἰρήσεται ἀμφὶσ ἕκαστα. ὣσ φάτο, Τηλέμαχοσ δὲ διὲκ μεγάροιο βεβήκει κείων ἐσ θάλαμον, δαί̈δων ὕπο λαμπομενάων, ἔνθα πάροσ κοιμᾶθ’, ὅτε μιν γλυκὺσ ὕπνοσ ἱκάνοι·
ἔνθ’ ἄρα καὶ τότ’ ἔλεκτο καὶ Ηὦ δῖαν ἔμιμνεν. αὐτὰρ ὁ ἐν μεγάρῳ ὑπελείπετο δῖοσ Ὀδυσσεύσ, μνηστήρεσσι φόνον σὺν Ἀθήνῃ μερμηρίζων. ἡ δ’ ἰέν ἐκ θαλάμοιο περίφρων Πηνελόπεια, Ἀρτέμιδι ἰκέλη ἠὲ χρυσέῃ Ἀφροδίτῃ.
τῇ παρὰ μὲν κλισίην πυρὶ κάτθεσαν, ἔνθ’ ἄρ’ ἐφῖζε, δινωτὴν ἐλέφαντι καὶ ἀργύρῳ· ἥν ποτε τέκτων ποίησ’ Ἰκμάλιοσ, καὶ ὑπὸ θρῆνυν ποσὶν ἧκε προσφυέ’ ἐξ αὐτῆσ, ὅθ’ ἐπὶ μέγα βάλλετο κῶασ. ἔνθα καθέζετ’ ἔπειτα περίφρων Πηνελόπεια. ἦλθον δὲ δμῳαὶ λευκώλενοι ἐκ μεγάροιο. αἱ δ’ ἀπὸ μὲν σῖτον πολὺν ᾕρεον ἠδὲ τραπέζασ καὶ δέπα, ἔνθεν ἄρ’ ἄνδρεσ ὑπερμενέοντεσ ἔπινον· πῦρ δ’ ἀπὸ λαμπτήρων χαμάδισ βάλον, ἄλλα δ’ ἐπ’ αὐτῶν νήησαν ξύλα πολλά, φόωσ ἔμεν ἠδὲ θέρεσθαι. ἡ δ’ Ὀδυσῆ’ ἐνένιπε Μελανθὼ δεύτερον αὖτισ· "ξεῖν’, ἔτι καὶ νῦν ἐνθάδ’ ἀνιήσεισ διὰ νύκτα δινεύων κατὰ οἶκον, ὀπιπεύσεισ δὲ γυναῖκασ; ἀλλ’ ἔξελθε θύραζε, τάλαν, καὶ δαιτὸσ ὄνησο· ἢ τάχα καὶ δαλῷ βεβλημένοσ εἶσθα θύραζε. τὴν δ’ ἄρ’ ὑπόδρα ἰδὼν προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·
"δαιμονίη, τί μοι ὧδ’ ἐπέχεισ κεκοτηότι θυμῷ; ἦ ὅτι δὴ ῥυπόω, κακὰ δὲ χροὶ̈ εἵματα εἷμαι, πτωχεύω δ’ ἀνὰ δῆμον; ἀναγκαίη γὰρ ἐπείγει. τοιοῦτοι πτωχοὶ καὶ ἀλήμονεσ ἄνδρεσ ἐάσι καὶ γὰρ ἐγώ ποτε οἶκον ἐν ἀνθρώποισιν ἔναιον ὄλβιοσ ἀφνειὸν καὶ πολλάκι δόσκον ἀλήτῃ, τοίῳ ὁποῖοσ ἐοί καὶ ὅτευ κεχρημένοσ ἔλθοι· ἦσαν δὲ δμῶεσ μάλα μυρίοι, ἄλλα τε πολλὰ οἷσίν τ’ εὖ ζώουσι καὶ ἀφνειοὶ καλέονται. ἀλλὰ Ζεὺσ ἀλάπαξε Κρονίων· ἤθελε γάρ που· τῷ νῦν μήποτε καὶ σύ, γύναι, ἀπὸ πᾶσαν ὀλέσσῃσ ἀγλαί̈ην, τῇ νῦν γε μετὰ δμῳῇσι κέκασσαι· μή πώσ τοι δέσποινα κοτεσσαμένη χαλεπήνῃ, ἢ Ὀδυσεὺσ ἔλθῃ· ἔτι γὰρ καὶ ἐλπίδοσ αἶσα. εἰ δ’ ὁ μὲν ὣσ ἀπόλωλε καὶ οὐκέτι νόστιμόσ ἐστιν, ἀλλ’ ἤδη παῖσ τοῖοσ Ἀπόλλωνόσ γε ἕκητι, Τηλέμαχοσ· τὸν δ’ οὔ τισ ἐνὶ μεγάροισι γυναικῶν λήθει ἀτασθάλλουσ’, ἐπεὶ οὐκέτι τηλίκοσ ἐστίν. ὣσ φάτο, τοῦ δ’ ἤκουσε περίφρων Πηνελόπεια, ἀμφίπολον δ’ ἐνένιπεν ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζε·
"πάντωσ, θαρσαλέη, κύον ἀδεέσ, οὔ τί με λήθεισ ἔρδουσα μέγα ἔργον, ὃ σῇ κεφαλῇ ἀναμάξεισ·
πάντα γὰρ εὖ ᾔδησθ’, ἐπεὶ ἐξ ἐμεῦ ἔκλυεσ αὐτῆσ ὡσ τὸν ξεῖνον ἔμελλον ἐνὶ μεγάροισιν ἐμοῖσιν ἀμφὶ πόσει εἴρεσθαι, ἐπεὶ πυκινῶσ ἀκάχημαι. ἦ ῥα καὶ Εὐρυνόμην ταμίην πρὸσ μῦθον ἐείπεν·
"Εὐρυνόμη, φέρε δὴ δίφρον καὶ κῶασ ἐπ’ αὐτοῦ, ὄφρα καθεζόμενοσ εἴπῃ ἔποσ ἠδ’ ἐπακούσῃ ὁ ξεῖνοσ ἐμέθεν· ἐθέλω δέ μιν ἐξερέεσθαι. " ὣσ ἔφαθ’, ἡ δὲ μάλ’ ὀτραλέωσ κατέθηκε φέρουσα δίφρον ἐύ̈ξεστον καὶ ἐπ’ αὐτῷ κῶασ ἔβαλλεν· ἔνθα καθέζετ’ ἔπειτα πολύτλασ δῖοσ Ὀδυσσεύσ. τοῖσι δὲ μύθων ἦρχε περίφρων Πηνελόπεια· "ξεῖνε, τὸ μέν σε πρῶτον ἐγὼν εἰρήσομαι αὐτή·
τίσ πόθεν εἶσ ἀνδρῶν; πόθι τοι πόλισ ἠδὲ τοκῆεσ; τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·
"ὦ γύναι, οὐκ ἄν τίσ σε βροτῶν ἐπ’ ἀπείρονα γαῖαν νεικέοι· ἦ γάρ σευ κλέοσ οὐρανὸν εὐρὺν ἱκάνει, ὥσ τέ τευ ἢ βασιλῆοσ ἀμύμονοσ, ὅσ τε θεουδὴσ ἀνδράσιν ἐν πολλοῖσι καὶ ἰφθίμοισιν ἀνάσσων εὐδικίασ ἀνέχῃσι, φέρῃσι δὲ γαῖα μέλαινα πυροὺσ καὶ κριθάσ, βρίθῃσι δὲ δένδρεα καρπῷ, τίκτῃ δ’ ἔμπεδα μῆλα, θάλασσα δὲ παρέχῃ ἰχθῦσ ἐξ εὐηγεσίησ, ἀρετῶσι δὲ λαοὶ ὑπ’ αὐτοῦ. τῷ ἐμὲ νῦν τὰ μὲν ἄλλα μετάλλα σῷ ἐνὶ οἴκῳ, μηδ’ ἐμὸν ἐξερέεινε γένοσ καὶ πατρίδα γαῖαν, μή μοι μᾶλλον θυμὸν ἐνιπλήσῃσ ὀδυνάων μνησαμένῳ μάλα δ’ εἰμὶ πολύστονοσ· οὐδέ τί με χρὴ οἴκῳ ἐν ἀλλοτρίῳ γοόωντά τε μυρόμενόν τε ἧσθαι, ἐπεὶ κάκιον πενθήμεναι ἄκριτον αἰεί· μή τίσ μοι δμῳῶν νεμεσήσεται, ἠὲ σύ γ’ αὐτή, φῇ δὲ δακρυπλώειν βεβαρηότα με φρένασ οἴνῳ. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα περίφρων Πηνελόπεια·
"ξεῖν’, ἦ τοι μὲν ἐμὴν ἀρετὴν εἶδόσ τε δέμασ τε ὤλεσαν ἀθάνατοι, ὅτε Ἴλιον εἰσανέβαινον Ἀργεῖοι, μετὰ τοῖσι δ’ ἐμὸσ πόσισ ᾖεν Ὀδυσσεύσ εἰ κεῖνόσ γ’ ἐλθὼν τὸν ἐμὸν βίον ἀμφιπολεύοι, μεῖζον κε κλέοσ εἰή ἐμὸν καὶ κάλλιον οὕτωσ. νῦν δ’ ἄχομαι· τόσα γάρ μοι ἐπέσσευεν κακὰ δαίμων. ὅσσοι γὰρ νήσοισιν ἐπικρατέουσιν ἄριστοι, Δουλιχίῳ τε Σάμῃ τε καὶ ὑλήεντι Ζακύνθῳ, οἵ τ’ αὐτὴν Ἰθάκην εὐδείελον ἀμφινέμονται, οἵ μ’ ἀεκαζομένην μνῶνται, τρύχουσι δὲ οἶκον. τῷ οὔτε ξείνων ἐμπάξομαι οὔθ’ ἱκετάων οὔτε τι κηρύκων, οἳ δημιοεργοὶ ἐάσιν· ἀλλ’ Ὀδυσῆ ποθέουσα φίλον κατατήκομαι ἦτορ. οἱ δὲ γάμον σπεύδουσιν· ἐγὼ δὲ δόλουσ τολυπεύω. φᾶροσ μέν μοι πρῶτον ἐνέπνευσε φρεσὶ δαίμων, στησαμένῃ μέγαν ἱστόν, ἐνὶ μεγάροισιν ὑφαίνειν, λεπτὸν καὶ περίμετρον· ἄφαρ δ’ αὐτοῖσ μετέειπον· "κοῦροι, ἐμοὶ μνηστῆρεσ, ἐπεὶ θάνε δῖοσ Ὀδυσσεύσ, μίμνετ’ ἐπειγόμενοι τὸν ἐμὸν γάμον, εἰσ ὅ κε φᾶροσ ἐκτελέσω ‐ μή μοι μεταμώνια νήματ’ ὄληται ‐ Λαέρτῃ ἡρ́ωϊ ταφήϊον, εἰσ ὅτε κέν μιν μοῖρ’ ὀλοὴ καθέλῃσι τανηλεγέοσ θανάτοιο·
μή τίσ μοι κατὰ δῆμον Ἀχαιϊάδων νεμεσήσῃ, αἴ κεν ἄτερ σπείρου κεῖται πολλὰ κτεατίσσασ. "ὣσ ἐφάμην, τοῖσιν δ’ ἐπεπείθετο θυμὸσ ἀγήνωρ.
οὐ γὰρ ἀπὸ δρυόσ ἐσσι παλαιφάτου οὐδ’ ἀπὸ πέτρησ. ἔνθα καὶ ἠματίη μὲν ὑφαίνεσκον μέγαν ἱστόν, νύκτασ δ’ ἀλλύεσκον, ἐπεὶ δαί̈δασ παραθείμην. ὣσ τρίετεσ μὲν ἔληθον ἐγὼ καὶ ἔπειθον Ἀχαιούσ· ἀλλ’ ὅτε τέτρατον ἦλθεν ἔτοσ καὶ ἐπήλυθον ὡρ͂αι, μηνῶν φθινόντων, περὶ δ’ ἤματα πόλλ’ ἐτελέσθη, καὶ τότε δή με διὰ δμῳάσ, κύνασ οὐκ ἀλεγούσασ, εἷλον ἐπελθόντεσ καὶ ὁμόκλησαν ἐπέεσσιν. ὣσ τὸ μὲν ἐξετέλεσσα, καὶ οὐκ ἐθέλουσ’, ὑπ’ ἀνάγκησ· νῦν δ’ οὔτ’ ἐκφυγέειν δύναμαι γάμον οὔτε τιν’ ἄλλην μῆτιν ἔθ’ εὑρίσκω· μάλα δ’ ὀτρύνουσι τοκῆεσ γήμασθ’, ἀσχαλάᾳ δὲ πάϊσ βίοτον κατεδόντων, γιγνώσκων· ἤδη γὰρ ἀνὴρ οἰο͂́σ τε μάλιστα οἴκου κήδεσθαι, τῷ τε Ζεὺσ κῦδοσ ὀπάζει. ἀλλὰ καὶ ὥσ μοι εἰπὲ τεὸν γένοσ, ὁππόθεν ἐσσί. τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·
"ὦ γύναι αἰδοίη Λαερτιάδεω Ὀδυσῆοσ, οὐκέτ’ ἀπολλήξεισ τὸν ἐμὸν γόνον ἐξερέουσα; ἀλλ’ ἔκ τοι ἐρέω· ἦ μέν μ’ ἀχέεσσί γε δώσεισ πλείοσιν ἢ ἔχομαι· ἡ γὰρ δίκη, ὁππότε πάτρησ ἧσ ἀπέῃσιν ἀνὴρ τόσσον χρόνον ὅσσον ἐγὼ νῦν, πολλὰ βροτῶν ἐπὶ ἄστε’ ἀλώμενοσ, ἄλγεα πάσχων· ἀλλὰ καὶ ὣσ ἐρέω ὅ μ’ ἀνείρεαι ἠδὲ μεταλλᾷσ. Κρήτη τισ γαῖ’ ἔστι, μέσῳ ἐνὶ οἴνοπι πόντῳ, καλὴ καὶ πίειρα, περίρρυτοσ· ἐν δ’ ἄνθρωποι πολλοί, ἀπειρέσιοι, καὶ ἐννήκοντα πόληεσ. ἄλλη δ’ ἄλλων γλῶσσα μεμιγμένη· ἐν μὲν Ἀχαιοί, ἐν δ’ Ἐτεόκρητεσ μεγαλήτορεσ, ἐν δὲ Κύδωνεσ, Δωριέεσ τε τριχάϊκεσ δῖοί τε Πελασγοί. τῇσι δ’ ἐνὶ Κνωσόσ, μεγάλη πόλισ, ἔνθα τε Μίνωσ ἐννέωροσ βασίλευε Διὸσ μεγάλου ὀαριστήσ, πατρὸσ ἐμοῖο πατήρ, μεγαθύμου Δευκαλίωνοσ Δευκαλίων δ’ ἐμὲ τίκτε καὶ Ἰδομενῆα ἄνακτα· ἀλλ’ ὁ μὲν ἐν νήεσσι κορωνίσιν Ἴλιον ἴσω ᾤχεθ’ ἅμ’ Ἀτρείδῃσιν, ἐμοὶ δ’ ὄνομα κλυτὸν Αἴθων, ὁπλότεροσ γενεῇ· ὁ δ’ ἄρα πρότεροσ καὶ ἀρείων. ἔνθ’ Ὀδυσῆα ἐγὼν ἰδόμην καὶ ξείνια δῶκα. καὶ γὰρ τὸν Κρήτηνδε κατήγαγεν ἲσ ἀνέμοιο, ἱέμενον Τροίηνδε παραπλάγξασα Μαλειῶν· στῆσε δ’ ἐν Ἀμνισῷ, ὅθι τε σπέοσ Εἰλειθυίησ, ἐν λιμέσιν χαλεποῖσι, μόγισ δ’ ὑπάλυξεν ἀέλλασ. αὐτίκα δ’ Ἰδομενῆα μετάλλα ἄστυδ’ ἀνελθών·
ξεῖνον γάρ οἱ ἔφασκε φίλον τ’ ἔμεν αἰδοῖόν τε. τῷ δ’ ἤδη δεκάτη ἢ ἑνδεκάτη πέλεν ἠὼσ οἰχομένῳ σὺν νηυσὶ κορωνίσιν Ἴλιον εἴσω. τὸν μὲν ἐγὼ πρὸσ δώματ’ ἄγων ἐὺ̈ ἐξείνισσα, ἐνδυκέωσ φιλέων, πολλῶν κατὰ οἶκον ἐόντων· καί οἱ τοῖσ ἄλλοισ ἑτάροισ, οἳ ἅμ’ αὐτῷ ἕποντο, δημόθεν ἄλφιτα δῶκα καὶ αἴθοπα οἶνον ἀγείρασ καὶ βοῦσ ἱρεύσασθαι, ἵνα πλησαίατο θυμόν. ἔνθα δυώδεκα μὲν μένον ἤματα δῖοι Ἀχαιοί· εἴλει γὰρ Βορέησ ἄνεμοσ μέγασ οὐδ’ ἐπὶ γαίῃ εἰά ἵστασθαι, χαλεπὸσ δέ τισ ὤρορε δαίμων. τῇ τρισκαιδεκάτῃ δ’ ἄνεμοσ πέσε, τοὶ δ’ ἀνάγοντο. ἴσκε ψεύδεα πολλὰ λέγων ἐτύμοισιν ὁμοῖα·
τῆσ δ’ ἄρ’ ἀκουούσησ ῥέε δάκρυα, τήκετο δὲ χρώσ· ὡσ δὲ χιὼν κατατήκετ’ ἐν ἀκροπόλοισιν ὄρεσσιν, ἥν τ’ Εὖροσ κατέτηξεν, ἐπὴν Ζέφυροσ καταχεύῃ· τηκομένησ δ’ ἄρα τῆσ ποταμοὶ πλήθουσι ῥέοντεσ· ὣσ τῆσ τήκετο καλὰ παρήϊα δάκρυ χεούσησ, κλαιούσησ ἑὸν ἄνδρα παρήμενον. αὐτὰρ Ὀδυσσεὺσ θυμῷ μὲν γοόωσαν ἑὴν ἐλέαιρε γυναῖκα, ὀφθαλμοὶ δ’ ὡσ εἰ κέρα ἕστασαν ἠὲ σίδηροσ ἀτρέμασ ἐν βλεφάροισι· δόλῳ δ’ ὅ γε δάκρυα κεῦθεν. ἡ δ’ ἐπεὶ οὖν τάρφθη πολυδακρύτοιο γόοιο, ἐξαῦτίσ μιν ἔπεσσιν ἀμειβομένη προσέειπε· "νῦν μὲν δή σευ, ξεῖνέ γ’, ὀί̈ω πειρήσεσθαι, εἰ ἐτεὸν δὴ κεῖθι σὺν ἀντιθέοισ ἑτάροισι ξείνισασ ἐν μεγάροισιν ἐμὸν πόσιν, ὡσ ἀγορεύεισ.
εἰπέ μοι ὁπποῖ’ ἄσσα περὶ χροὶ̈ εἵματα ἕστο, αὐτόσ θ’ οἱο͂σ ἐήν, καὶ ἑταίρουσ, οἵ οἱ ἕποντο. τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·
"ὦ γύναι, ἀργαλέον τόσσον χρόνον ἀμφὶσ ἐόντα εἰπέμεν· ἤδη γάρ οἱ ἐεικοστὸν ἔτοσ ἐστὶν ἐξ οὗ κεῖθεν ἔβη καὶ ἐμῆσ ἀπελήλυθε πάτρησ· αὐτάρ τοι ἐρέω ὥσ μοι ἰνδάλλεται ἦτορ. χλαῖναν πορφυρέην οὔλην ἔχε δῖοσ Ὀδυσσεύσ, διπλῆν· αὐτάρ οἱ περόνη χρυσοῖο τέτυκτο αὐλοῖσιν διδύμοισι· πάροιθε δὲ δαίδαλον ἠε͂ν· ἐν προτέροισι πόδεσσι κύων ἔχε ποικίλον ἐλλόν, ἀσπαίροντα λάων· τὸ δὲ θαυμάζεσκον ἅπαντεσ, ὡσ οἱ χρύσεοι ἐόντεσ ὁ μὲν λάε νεβρὸν ἀπάγχων, αὐτὰρ ὁ ἐκφυγέειν μεμαὼσ ἤσπαιρε πόδεσσι. τὸν δὲ χιτῶν’ ἐνόησα περὶ χροὶ̈ σιγαλόεντα, οἱο͂́ν τε κρομύοιο λοπὸν κάτα ἰσχαλέοιο· τὼσ μὲν ἐήν μαλακόσ, λαμπρὸσ δ’ ἦν ἠέλιοσ ὥσ· ἦ μὲν πολλαί γ’ αὐτὸν ἐθηήσαντο γυναῖκεσ. ἄλλο δέ τοι ἐρέω, σὺ δ’ ἐνὶ φρεσὶ βάλλεο σῇσιν· οὐκ οἶδ’ ἢ τάδε ἕστο περὶ χροὶ̈ οἴκοθ’ Ὀδυσσεύσ, ἦ τισ ἑταίρων δῶκε θοῆσ ἐπὶ νηὸσ ἰόντι, ἤ τίσ που καὶ ξεῖνοσ, ἐπεὶ πολλοῖσιν Ὀδυσσεὺσ ἔσκε φίλοσ· παῦροι γὰρ Ἀχαιῶν ἦσαν ὁμοῖοι. καί οἱ ἐγὼ χάλκειον ἀόρ καὶ δίπλακα δῶκα καλὴν πορφυρέην καὶ τερμιόεντα χιτῶνα, αἰδοίωσ δ’ ἀπέπεμπον ἐϋσσέλμου ἐπὶ νηόσ.
καὶ μέν οἱ κῆρυξ ὀλίγον προγενέστεροσ αὐτοῦ εἵπετο· καὶ τόν τοι μυθήσομαι, οἱο͂σ ἐήν περ. γυρὸσ ἐν ὤμοισιν, μελανόχροοσ, οὐλοκάρηνοσ, Εὐρυβάτησ δ’ ὄνομ’ ἔσκε· τίεν δέ μιν ἔξοχον ἄλλων ὧν ἑτάρων Ὀδυσεύσ, ὅτι οἱ φρεσὶν ἄρτια ᾔδη. "ὣσ φάτο, τῇ δ’ ἔτι μᾶλλον ὑφ’ ἵμερον ὦρσε γόοιο, σήματ’ ἀναγνούσῃ τά οἱ ἔμπεδα πέφραδ’ Ὀδυσσεύσ.
ἡ δ’ ἐπεὶ οὖν τάρφθη πολυδακρύτοιο γόοιο. καὶ τότε μιν μύθοισιν ἀμειβομένη προσέειπε· "νῦν μὲν δή μοι, ξεῖνε, πάροσ περ ἐὼν ἐλεεινόσ, ἐν μεγάροισιν ἐμοῖσι φίλοσ τ’ ἔσῃ αἰδοῖόσ τε·
αὐτὴ γὰρ τάδε εἵματ’ ἐγὼ πόρον, οἷ’ ἀγορεύεισ, πτύξασ’ ἐκ θαλάμου, περόνην τ’ ἐπέθηκα φαεινὴν κείνῳ ἄγαλμ’ ἔμεναι· τὸν δ’ οὐχ ὑποδέξομαι αὖτισ οἴκαδε νοστήσαντα φίλην ἐσ πατρίδα γαῖαν. τῷ ῥα κακῇ αἴσῃ κοίλησ ἐπὶ νηὸσ Ὀδυσσεὺσ ᾤχετ’ ἐποψόμενοσ Κακοί̈λιον οὐκ ὀνομαστήν. τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·
τοῦ γὰρ βόασ ἔκταν ἑταῖροι. "ὦ γύναι αἰδοίη Λαερτιάδεω Ὀδυσῆοσ, μηκέτι νῦν χρόα καλὸν ἐναίρεο, μηδέ τι θυμὸν τῆκε, πόσιν γοόωσα. νεμεσσῶμαί γε μὲν οὐδέν· καὶ γάρ τίσ τ’ ἀλλοῖον ὀδύρεται ἄνδρ’ ὀλέσασα κουρίδιον, τῷ τέκνα τέκῃ φιλότητι μιγεῖσα, ἢ Ὀδυσῆ’, ὅν φασι θεοῖσ ἐναλίγκιον εἶναι. ἀλλὰ γόου μὲν παῦσαι, ἐμεῖο δὲ σύνθεο μῦθον· νημερτέωσ γάρ τοι μυθήσομαι οὐδ’ ἐπικεύσω ὡσ ἤδη Ὀδυσῆοσ ἐγὼ περὶ νόστου ἄκουσα ἀγχοῦ, Θεσπρωτῶν ἀνδρῶν ἐν πίονι δήμῳ, ζωοῦ· αὐτὰρ ἄγει κειμήλια πολλὰ καὶ ἐσθλὰ αἰτίζων ἀνὰ δῆμον. ἀτὰρ ἐρίηρασ ἑταίρουσ ὤλεσε καὶ νῆα γλαφυρὴν ἐνὶ οἴνοπι πόντῳ, Θρινακίησ ἄπο νήσου ἰών· ὀδύσαντο γὰρ αὐτῷ Ζεύσ τε καὶ Ηἔλιοσ· οἱ μὲν πάντεσ ὄλοντο πολυκλύστῳ ἐνὶ πόντῳ·
τὸν δ’ ἄρ’ ἐπὶ τρόπιοσ νεὸσ ἔκβαλε κῦμ’ ἐπὶ χέρσου, Φαιήκων ἐσ γαῖαν, οἳ ἀγχίθεοι γεγάασιν, οἳ δή μιν περὶ κῆρι θεὸν ὣσ τιμήσαντο καί οἱ πολλὰ δόσαν πέμπειν τέ μιν ἤθελον αὐτοὶ οἴκαδ’ ἀπήμαντον. καί κεν πάλαι ἐνθάδ’ Ὀδυσσεὺσ ἠήν· ἀλλ’ ἄρα οἱ τό γε κέρδιον εἴσατο θυμῷ, χρήματ’ ἀγυρτάζειν πολλὴν ἐπὶ γαῖαν ἰόντι· ὣσ περὶ κέρδεα πολλὰ καταθνητῶν ἀνθρώπων οἶδ’ Ὀδυσεύσ, οὐδ’ ἄν τισ ἐρίσσειε βροτὸσ ἄλλοσ. ὥσ μοι Θεσπρωτῶν βασιλεὺσ μυθήσατο Φείδων· ὤμνυε δὲ πρὸσ ἔμ’ αὐτόν, ἀποσπένδων ἐνὶ οἴκῳ, νῆα κατειρύσθαι καὶ ἐπαρτέασ ἔμμεν ἑταίρουσ, οἳ δή μιν πέμψουσι φίλην ἐσ πατρίδα γαῖαν. ἀλλ’ ἐμὲ πρὶν ἀπέπεμψε· τύχησε γὰρ ἐρχομένη νηῦσ ἀνδρῶν Θεσπρωτῶν ἐσ Δουλίχιον πολύπυρον. καί μοι κτήματ’ ἔδειξεν, ὅσα ξυναγείρατ’ Ὀδυσσεύσ· καί νύ κεν ἐσ δεκάτην γενεὴν ἕτερόν γ’ ἔτι βόσκοι, ὅσσα οἱ ἐν μεγάροισ κειμήλια κεῖτο ἄνακτοσ. τὸν δ’ ἐσ Δωδώνην φάτο βήμεναι, ὄφρα θεοῖο ἐκ δρυὸσ ὑψικόμοιο Διὸσ βουλὴν ἐπακούσαι, ὅππωσ νοστήσειε φίλην ἐσ πατρίδα γαῖαν ἤδη δὴν ἀπεών, ἤ ἀμφαδὸν ἠε͂ κρυφηδόν. "ὣσ ὁ μὲν οὕτωσ ἐστὶ σόοσ καὶ ἐλεύσεται ἤδη ἄγχι μάλ’, οὐδ’ ἔτι τῆλε φίλων καὶ πατρίδοσ αἰήσ δηρὸν ἀπεσσεῖται· ἔμπησ δέ τοι ὁρ́κια δώσω. ἴστω νῦν Ζεὺσ πρῶτα, θεῶν ὕπατοσ καὶ ἄριστοσ, ἱστίη τ’ Ὀδυσῆοσ ἀμύμονοσ, ἣν ἀφικάνω· ἦ μέν τοι τάδε πάντα τελείεται ὡσ ἀγορεύω. τοῦδ’ αὐτοῦ λυκάβαντοσ ἐλεύσεται ἐνθάδ’ Ὀδυσσεύσ, τοῦ μὲν φθίνοντοσ μηνόσ, τοῦ δ’ ἱσταμένοιο. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε περίφρων Πηνελόπεια·
"αἲ γὰρ τοῦτο, ξεῖνε, ἔποσ τετελεσμένον εἰή· τῷ κε τάχα γνοίησ φιλότητά τε πολλά τε δῶρα ἐξ ἐμεῦ, ὡσ ἄν τίσ σε συναντόμενοσ μακαρίζοι. ἀλλά μοι ὧδ’ ἀνὰ θυμὸν ὀί̈εται, ὡσ ἔσεταί περ· οὔτ’ Ὀδυσεὺσ ἔτι οἶκον ἐλεύσεται, οὔτε σὺ πομπῆσ τεύξῃ, ἐπεὶ οὐ τοῖοι σημάντορέσ εἰσ’ ἐνὶ οἴκῳ οἱο͂σ Ὀδυσσεὺσ ἔσκε μετ’ ἀνδράσιν, εἴ ποτ’ ἐήν γε, ξείνουσ αἰδοίουσ ἀποπεμπέμεν ἠδὲ δέχεσθαι. ἀλλά μιν, ἀμφίπολοι, ἀπονίψατε, κάτθετε δ’ εὐνήν, δέμνια καὶ χλαίνασ καὶ ῥήγεα σιγαλόεντα, ὥσ κ’ εὖ θαλπιόων χρυσόθρονον Ηὦ ἵκηται.
ἠῶθεν δὲ μάλ’ ἦρι λοέσσαι τε χρῖσαί τε, ὥσ κ’ ἔνδον παρὰ Τηλεμάχῳ δείπνοιο μέδηται ἥμενοσ ἐν μεγάρῳ· τῷ δ’ ἄλγιον ὅσ κεν ἐκείνων τοῦτον ἀνιάζῃ θυμοφθόροσ· οὐδέ τι ἔργον ἐνθάδ’ ἔτι πρήξει, μάλα περ κεχολωμένοσ αἰνῶσ. πῶσ γὰρ ἐμεῦ σύ, ξεῖνε, δαήσεαι εἴ τι γυναικῶν ἀλλάων περίειμι νόον καὶ ἐπίφρονα μῆτιν, εἴ κεν ἀϋσταλέοσ, κακὰ εἱμένοσ ἐν μεγάροισιν δαινύῃ; ἄνθρωποι δὲ μινυνθάδιοι τελέθουσιν. ὃσ μὲν ἀπηνὴσ αὐτὸσ ἐῄ καὶ ἀπηνέα εἰδῇ, τῷ δὲ καταρῶνται πάντεσ βροτοὶ ἄλγε’ ὀπίσσω ζωῷ, ἀτὰρ τεθνεῶτί γ’ ἐφεψιόωνται ἅπαντεσ· ὃσ δ’ ἂν ἀμύμων αὐτὸσ ἐῄ καὶ ἀμύμονα εἰδῇ, τοῦ μέν τε κλέοσ εὐρὺ δὶα ξεῖνοι φορέουσι πάντασ ἐπ’ ἀνθρώπουσ, πολλοί τέ μιν ἐσθλὸν ἐείπον. " τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ· "ὦ γύναι αἰδοίη Λαερτιάδεω Ὀδυσῆοσ, ἦ τοι ἐμοὶ χλαῖναι καὶ ῥήγεα σιγαλόεντα ἤχθεθ’, ὅτε πρῶτον Κρήτησ ὄρεα νιφόεντα νοσφισάμην ἐπὶ νηὸσ ἰὼν δολιχηρέτμοιο, κείω δ’ ὡσ τὸ πάροσ περ ἀύ̈πνουσ νύκτασ ἰαυόν· πολλὰσ γὰρ δὴ νύκτασ ἀεικελίῳ ἐνὶ κοίτῃ ἀέσα καί τ’ ἀνέμεινα ἐύ̈θρονον Ηὦ δῖαν. οὐδέ τί μοι ποδάνιπτρα ποδῶν ἐπιήρανα θυμῷ γίγνεται· οὐδὲ γυνὴ ποδὸσ ἅψεται ἡμετέροιο τάων αἵ τοι δῶμα κάτα δρήστειραι ἐάσιν, εἰ μή τισ γρηῦσ ἔστι παλαιή, κεδνὰ ἰδυῖα, ἥ τισ δὴ τέτληκε τόσα φρεσὶν ὅσσα τ’ ἐγώ περ· τῇ δ’ οὐκ ἂν φθονέοιμι ποδῶν ἅψασθαι ἐμεῖο. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε περίφρων Πηνελόπεια·
"ξεῖνε φίλ’· οὐ γάρ πώ τισ ἀνὴρ πεπνυμένοσ ὧδε ξείνων τηλεδαπῶν φιλίων ἐμὸν ἵκετο δῶμα, ὡσ σὺ μάλ’ εὐφραδέωσ πεπνυμένα πάντ’ ἀγορεύεισ· ἔστι δέ μοι γρηὺ̈σ πυκινὰ φρεσὶ μήδε’ ἔχουσα ἣ κεῖνον δύστηνον ἐὺ̈ τρέφεν ἠδ’ ἀτίταλλε, δεξαμένη χείρεσσ’, ὅτε μιν πρῶτον τέκε μήτηρ, ἥ σε πόδασ νίψει, ὀλιγηπελέουσά περ ἔμπησ. ἀλλ’ ἄγε νῦν ἀνστᾶσα, περίφρων Εὐρύκλεια, νίψον σοῖο ἄνακτοσ ὁμήλικα· καί που Ὀδυσσεὺσ ἤδη τοιόσδ’ ἐστὶ πόδασ τοιόσδε τε χεῖρασ· αἶψα γὰρ ἐν κακότητι βροτοὶ καταγηράσκουσιν. ὣσ ἄρ’ ἔφη, γρηὺ̈σ δὲ κατέσχετο χερσὶ πρόσωπα, δάκρυα δ’ ἔκβαλε θερμά, ἔποσ δ’ ὀλοφυδνὸν ἐείπεν·
"ὤ μοι ἐγὼ σέο, τέκνον, ἀμήχανοσ·
ἦ σε περὶ Ζεὺσ ἀνθρώπων ἤχθηρε θεουδέα θυμὸν ἔχοντα. οὐ γάρ πώ τισ τόσσα βροτῶν Διὶ τερπικεραύνῳ πίονα μηρί’ ἔκη’ οὐδ’ ἐξαίτουσ ἑκατόμβασ, ὅσσα σὺ τῷ ἐδίδουσ, ἀρώμενοσ ἡο͂σ ἵκοιο γῆράσ τε λιπαρὸν θρέψαιό τε φαίδιμον υἱόν· νῦν δέ τοι οἰῴ πάμπαν ἀφείλετο νόστιμον ἦμαρ. οὕτω που καὶ κείνῳ ἐφεψιόωντο γυναῖκεσ ξείνων τηλεδαπῶν, ὅτε τευ κλυτὰ δώμαθ’ ἵκοιτο, ὡσ σέθεν αἱ κύνεσ αἵδε καθεψιόωνται ἅπασαι, τάων νῦν λώβην τε καὶ αἴσχεα πόλλ’ ἀλεείνων οὐκ ἐάασ νίζειν· ἐμὲ δ’ οὐκ ἀέκουσαν ἄνωγε κούρη Ἰκαρίοιο, περίφρων Πηνελόπεια. τῷ σε πόδασ νίψω ἅμα τ’ αὐτῆσ Πηνελοπείησ καὶ σέθεν εἵνεκ’, ἐπεί μοι ὀρώρεται ἔνδοθι θυμὸσ κήδεσιν. ἀλλ’ ἄγε νῦν ξυνίει ἔποσ, ὅττι κεν εἴπω· πολλοὶ δὴ ξεῖνοι ταλαπείριοι ἐνθάδ’ ἵκοντο, ἀλλ’ οὔ πώ τινά φημι ἐοικότα ὧδε ἰδέσθαι ὡσ σὺ δέμασ φωνήν τε πόδασ τ’ Ὀδυσῆϊ ἐοίκασ. τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·
"ὦ γρηῦ, οὕτω φασὶν ὅσοι ἴδον ὀφθαλμοῖσιν ἡμέασ ἀμφοτέρουσ, μάλα εἰκέλω ἀλλήλοιϊν ἔμμεναι, ὡσ σύ περ αὐτὴ ἐπιφρονέουσ’ ἀγορεύεισ. ὣσ ἄρ’ ἔφη, γρηὺ̈σ δὲ λέβηθ’ ἕλε παμφανόωντα τοῦ πόδασ ἐξαπένιζεν, ὕδωρ δ’ ἐνεχεύατο πουλὺ ψυχρόν, ἔπειτα δὲ θερμὸν ἐπήφυσεν.
τόν ῥά οἱ Εὐρύκλεια φίλοισ ἐπὶ γούνασι θῆκε παυομένῳ δόρποιο, ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζεν· αὐτὰρ Ὀδυσσεὺσ ἷζεν ἐπ’ ἐσχαρόφιν, ποτὶ δὲ σκότον ἐτράπετ’ αἶψα· αὐτίκα γὰρ κατὰ θυμὸν ὀί̈σατο, μή ἑ λαβοῦσα οὐλὴν ἀμφράσσαιτο καὶ ἀμφαδὰ ἔργα γένοιτο. νίζε δ’ ἄρ’ ἆσσον ἰοῦσα ἄναχθ’ ἑόν· αὐτίκα δ’ ἔγνω οὐλήν, τήν ποτέ μιν σῦσ ἤλασε λευκῷ ὀδόντι Παρνησόνδ’ ἐλθόντα μετ’ Αὐτόλυκόν τε καὶ υἱᾶσ, μητρὸσ ἑῆσ πάτερ’ ἐσθλόν, ὃσ ἀνθρώπουσ ἐκέκαστο κλεπτοσύνῃ θ’ ὁρ́κῳ τε· θεὸσ δέ οἱ αὐτὸσ ἔδωκεν Ἑρμείασ· τῷ γὰρ κεχαρισμένα μηρία καῖεν ἀρνῶν ἠδ’ ἐρίφων· ὁ δέ οἱ πρόφρων ἅμ’ ὀπήδει. Αὐτόλυκοσ δ’ ἐλθὼν Ἰθάκησ ἐσ πίονα δῆμον παῖδα νέον γεγαῶτα κιχήσατο θυγατέροσ ἧσ· "Αὐτόλυκ’, αὐτὸσ νῦν ὄνομ’ εὑρ́εο ὅττι κε θῆαι παιδὸσ παιδὶ φίλῳ·
πολυάρητοσ δέ τοί ἐστιν. τὴν δ’ αὖτ’ Αὐτόλυκοσ ἀπαμείβετο φώνησέν τε·
"γαμβρὸσ ἐμὸσ θυγάτηρ τε, τίθεσθ’ ὄνομ’ ὅττι κεν εἴπω· πολλοῖσιν γὰρ ἐγώ γε ὀδυσσάμενοσ τόδ’ ἱκάνω, ἀνδράσιν ἠδὲ γυναιξὶν ἀνὰ χθόνα πουλυβότειραν· τῷ δ’ Ὀδυσεὺσ ὄνομ’ ἔστω ἐπώνυμον· αὐτὰρ ἐγώ γε, ὁππότ’ ἂν ἡβήσασ μητρώϊον ἐσ μέγα δῶμα ἔλθῃ Παρνησόνδ’, ὅθι πού μοι κτήματ’ ἐάσι, τῶν οἱ ἐγὼ δώσω καί μιν χαίροντ’ ἀποπέμψω. τῶν ἕνεκ’ ἦλθ’ Ὀδυσεύσ, ἵνα οἱ πόροι ἀγλαὰ δῶρα.
τὸν μὲν ἄρ’ Αὐτόλυκόσ τε καὶ υἱέεσ Αὐτολύκοιο χερσίν τ’ ἠσπάζοντο ἔπεσσί τε μειλιχίοισι· μήτηρ δ’ Ἀμφιθέη μητρὸσ περιφῦσ’ Ὀδυσῆϊ κύσσ’ ἄρα μιν κεφαλήν τε καὶ ἄμφω φάεα καλά. Αὐτόλυκοσ δ’ υἱοῖσιν ἐκέκλετο κυδαλίμοισι δεῖπνον ἐφοπλίσσαι· τοὶ δ’ ὀτρύνοντοσ ἄκουσαν, αὐτίκα δ’ εἰσάγαγον βοῦν ἄρσενα πενταέτηρον· τὸν δέρον ἀμφί θ’ ἕπον, καί μιν διέχευαν ἅπαντα, μίστυλλόν τ’ ἄρ’ ἐπισταμένωσ πεῖράν τ’ ὀβελοῖσιν, ὤπτησάν τε περιφραδέωσ, δάσσαντό τε μοίρασ. ὣσ τότε μὲν πρόπαν ἦμαρ ἐσ ἠέλιον καταδύντα δαίνυντ’, οὐδέ τι θυμὸσ ἐδεύετο δαιτὸσ ἐί̈σησ· ἦμοσ δ’ ἠέλιοσ κατέδυ καὶ ἐπὶ κνέφασ ἦλθεν, δὴ τότε κοιμήσαντο καὶ ὕπνου δῶρον ἕλοντο. ἦμοσ δ’ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλοσ Ηὤσ, βάν ῥ’ ἴμεν ἐσ θήρην, ἠμὲν κύνεσ ἠδὲ καὶ αὐτοὶ υἱέεσ Αὐτολύκου·
μετὰ τοῖσι δὲ δῖοσ Ὀδυσσεὺσ ἠί̈εν· αἰπὺ δ’ ὄροσ προσέβαν καταειμένον ὕλῃ Παρνησοῦ, τάχα δ’ ἵκανον πτύχασ ἠνεμοέσσασ. Ηἔλιοσ μὲν ἔπειτα νέον προσέβαλλεν ἀρούρασ ἐξ ἀκαλαρρείταο βαθυρρόου Ὠκεανοῖο, οἱ δ’ ἐσ βῆσσαν ἵκανον ἐπακτῆρεσ· πρὸ δ’ ἄρ’ αὐτῶν ἴχνι’ ἐρευνῶντεσ κύνεσ ἠί̈σαν, αὐτὰρ ὄπισθεν υἱέεσ Αὐτολύκου· μετὰ τοῖσι δὲ δῖοσ Ὀδυσσεὺσ ἠί̈εν ἄγχι κυνῶν, κραδάων δολιχόσκιον ἔγχοσ. ἔνθα δ’ ἄρ’ ἐν λόχμῃ πυκινῇ κατέκειτο μέγασ σῦσ· τὴν μὲν ἄρ’ οὔτ’ ἀνέμων διάει μένοσ ὑγρὸν ἀέντων, οὔτε μιν Ηἔλιοσ φαέθων ἀκτῖσιν ἔβαλλεν, οὔτ’ ὄμβροσ περάασκε διαμπερέσ· ὣσ ἄρα πυκνὴ ἠε͂ν, ἀτὰρ φύλλων ἐνέην χύσισ ἤλιθα πολλή. τὸν δ’ ἀνδρῶν τε κυνῶν τε περὶ κτύποσ ἦλθε ποδοῖϊν, ὡσ ἐπάγοντεσ ἐπῇσαν· ὁ δ’ ἀντίοσ ἐκ ξυλόχοιο φρίξασ εὖ λοφιήν, πῦρ δ’ ὀφθαλμοῖσι δεδορκώσ, στῆ ῥ’ αὐτῶν σχεδόθεν· ὁ δ’ ἄρα πρώτιστοσ Ὀδυσσεὺσ ἔσσυτ’ ἀνασχόμενοσ δολιχὸν δόρυ χειρὶ παχείῃ, οὐτάμεναι μεμαώσ· ὁ δέ μιν φθάμενοσ ἔλασεν σῦσ γουνὸσ ὕπερ, πολλὸν δὲ διήφυσε σαρκὸσ ὀδόντι λικριφὶσ ἀί̈ξασ, οὐδ’ ὀστέον ἵκετο φωτόσ. τὸν δ’ Ὀδυσεὺσ οὔτησε τυχὼν κατὰ δεξιὸν ὦμον, ἀντικρὺ δὲ διῆλθε φαεινοῦ δουρὸσ ἀκωκή· κὰδ δ’ ἔπεσ’ ἐν κονίῃσι μακών, ἀπὸ δ’ ἔπτατο θυμόσ. τὸν μὲν ἄρ’ Αὐτολύκου παῖδεσ φίλοι ἀμφεπένοντο, ὠτειλὴν δ’ Ὀδυσῆοσ ἀμύμονοσ ἀντιθέοιο δῆσαν ἐπισταμένωσ, ἐπαοιδῇ δ’ αἷμα κελαινὸν ἔσχεθον, αἶψα δ’ ἵκοντο φίλου πρὸσ δώματα πατρόσ.
τὸν μὲν ἄρ’ Αὐτόλυκόσ τε καὶ υἱέεσ Αὐτολύκοιο εὖ ἰησάμενοι ἠδ’ ἀγλαὰ δῶρα πορόντεσ καρπαλίμωσ χαίροντα φίλην ἐσ πατρίδ’ ἔπεμπον εἰσ Ἰθάκην. τῷ μέν ῥα πατὴρ καὶ πότνια μήτηρ χαῖρον νοστήσαντι καὶ ἐξερέεινον ἕκαστα, οὐλὴν ὅττι πάθοι· ὁ δ’ ἄρα σφίσιν εὖ κατέλεξεν ὥσ μιν θηρεύοντ’ ἔλασεν σῦσ λευκῷ ὀδόντι, Παρνησόνδ’ ἐλθόντα σὺν υἱάσιν Αὐτολύκοιο. τὴν γρηὺ̈σ χείρεσσι καταπρηνέσσι λαβοῦσα γνῶ ῥ’ ἐπιμασσαμένη, πόδα δὲ προέηκε φέρεσθαι·
ἐν δὲ λέβητι πέσε κνήμη, κανάχησε δὲ χαλκόσ, ἂψ δ’ ἑτέρωσ’ ἐκλίθη· τὸ δ’ ἐπὶ χθονὸσ ἐξέχυθ’ ὕδωρ. τὴν δ’ ἅμα χάρμα καὶ ἄλγοσ ἕλε φρένα, τὼ δέ οἱ ὄσσε δακρυόφι πλῆσθεν, θαλερὴ δέ οἱ ἔσχετο φωνή. ἁψαμένη δὲ γενείου Ὀδυσσῆα προσέειπεν· "ἦ μάλ’ Ὀδυσσεύσ ἐσσι, φίλον τέκοσ·
οὐδέ σ’ ἐγώ γε πρὶν ἔγνων, πρὶν πάντα ἄνακτ’ ἐμὸν ἀμφαφάασθαι. ἦ καὶ Πηνελόπειαν ἐσέδρακεν ὀφθαλμοῖσι, πεφραδέειν ἐθέλουσα φίλον πόσιν ἔνδον ἐόντα.
ἡ δ’ οὔτ’ ἀθρῆσαι δύνατ’ ἀντίη οὔτε νοῆσαι· τῇ γὰρ Ἀθηναίη νόον ἔτραπεν· αὐτὰρ Ὀδυσσεὺσ χεῖρ’ ἐπιμασσάμενοσ φάρυγοσ λάβε δεξιτερῆφι, τῇ δ’ ἑτέρῃ ἕθεν ἆσσον ἐρύσσατο φώνησέν τε. "μαῖα, τίη μ’ ἐθέλεισ ὀλέσαι;
σὺ δέ μ’ ἔτρεφεσ αὐτὴ τῷ σῷ ἐπὶ μαζῷ· νῦν δ’ ἄλγεα πολλὰ μογήσασ ἤλυθον εἰκοστῷ ἔτεϊ ἐσ πατρίδα γαῖαν. ἀλλ’ ἐπεὶ ἐφράσθησ καί τοι θεὸσ ἔμβαλε θυμῷ, σίγα, μή τίσ τ’ ἄλλοσ ἐνὶ μεγάροισι πύθηται. ὧδε γὰρ ἐξερέω, καὶ μὴν τετελεσμένον ἔσται· εἴ χ’ ὑπ’ ἐμοί γε θεὸσ δαμάσῃ μνηστῆρασ ἀγαυούσ, οὐδὲ τροφοῦ οὔσησ σεῦ ἀφέξομαι, ὁππότ’ ἂν ἄλλασ δμῳὰσ ἐν μεγάροισιν ἐμοῖσ κτείνωμι γυναῖκασ. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε περίφρων Εὐρύκλεια·
"τέκνον ἐμόν, ποῖόν σε ἔποσ φύγεν ἑρ́κοσ ὀδόντων. οἶσθα μὲν οἱο͂ν ἐμὸν μένοσ ἔμπεδον οὐδ’ ἐπιεικτόν, ἕξω δ’ ὡσ ὅτε τισ στερεὴ λίθοσ ἠὲ σίδηροσ. ἄλλο δέ τοι ἐρέω, σὺ δ’ ἐνὶ φρεσὶ βάλλεο σῇσιν· εἴ χ’ ὑπό σοι γε θεὸσ δαμάσῃ μνηστῆρασ ἀγαυούσ, δὴ τότε τοι καταλέξω ἐνὶ μεγάροισι γυναῖκασ, αἵ τέ σ’ ἀτιμάζουσι καὶ αἳ νηλείτιδέσ εἰσι. τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ "μαῖα, τίη δὲ σὺ τὰσ μυθήσεαι;
οὐδέ τί σε χρή. εὖ νυ καὶ αὐτὸσ ἐγὼ φράσομαι καὶ εἴσομ’ ἑκάστην· ἀλλ’ ἔχε σιγῇ μῦθον, ἐπίτρεψον δὲ θεοῖσιν. ὣσ ἄρ’ ἔφη, γρηὺ̈σ δὲ διὲκ μεγάροιο βεβήκει οἰσομένη ποδάνιπτρα·
τὰ γὰρ πρότερ’ ἔκχυτο πάντα. αὐτὰρ ἐπεὶ νίψεν τε καὶ ἤλειψεν λίπ’ ἐλαίῳ, αὖτισ ἄρ’ ἀσσοτέρω πυρὸσ ἕλκετο δίφρον Ὀδυσσεὺσ θερσόμενοσ, οὐλὴν δὲ κατὰ ῥακέεσσι κάλυψε. τοῖσι δὲ μύθων ἦρχε περίφρων Πηνελόπεια·
"ξεῖνε, τὸ μέν σ’ ἔτι τυτθὸν ἐγὼν εἰρήσομαι αὐτή· καὶ γὰρ δὴ κοίτοιο τάχ’ ἔσσεται ἡδέοσ ὡρ́η, ὅν τινά γ’ ὕπνοσ ἕλοι γλυκερόσ, καὶ κηδόμενόν περ. αὐτὰρ ἐμοὶ καὶ πένθοσ ἀμέτρητον πόρε δαίμων· ἤματα μὲν γὰρ τέρπομ’ ὀδυρομένη, γοόωσα, ἔσ τ’ ἐμὰ ἔργ’ ὁρόωσα καὶ ἀμφιπόλων ἐνὶ οἴκῳ· αὐτὰρ ἐπὴν νὺξ ἔλθῃ, ἕλῃσί τε κοῖτοσ ἅπαντασ, κεῖμαι ἐνὶ λέκτρῳ, πυκιναὶ δέ μοι ἀμφ’ ἀδινὸν κῆρ ὀξεῖαι μελεδῶνεσ ὀδυρομένην ἐρέθουσιν. ὡσ δ’ ὅτε Πανδαρέου κούρη, χλωρηὶ̈σ ἀηδών, καλὸν ἀείδῃσιν ἐάροσ νέον ἱσταμένοιο, δενδρέων ἐν πετάλοισι καθεζομένη πυκινοῖσιν, ἥ τε θαμὰ τρωπῶσα χέει πολυηχέα φωνήν, παῖδ’ ὀλοφυρομένη Ἴτυλον φίλον, ὅν ποτε χαλκῷ κτεῖνε δι’ ἀφραδίασ, κοῦρον Ζήθοιο ἄνακτοσ, ὣσ καὶ ἐμοὶ δίχα θυμὸσ ὀρώρεται ἔνθα καὶ ἔνθα, ἠὲ μένω παρὰ παιδὶ καὶ ἔμπεδα πάντα φυλάσσω, κτῆσιν ἐμήν, δμῶάσ τε καὶ ὑψερεφὲσ μέγα δῶμα, εὐνήν τ’ αἰδομένη πόσιοσ δήμοιό τε φῆμιν, ἦ ἤδη ἅμ’ ἕπωμαι Ἀχαιῶν ὅσ τισ ἄριστοσ μνᾶται ἐνὶ μεγάροισι, πορὼν ἀπερείσια ἕδνα. παῖσ δ’ ἐμὸσ ἡο͂σ ἐήν ἔτι νήπιοσ ἠδὲ χαλίφρων, γήμασθ’ οὔ μ’ εἰά πόσιοσ κατὰ δῶμα λιποῦσαν· νῦν δ’ ὅτε δὴ μέγασ ἐστὶ καὶ ἥβησ μέτρον ἱκάνει, καὶ δή μ’ ἀρᾶται πάλιν ἐλθέμεν ἐκ μεγάροιο, κτήσιοσ ἀσχαλόων, τήν οἱ κατέδουσιν Ἀχαιοί. ἀλλ’ ἄγε μοι τὸν ὄνειρον ὑπόκριναι καὶ ἄκουσον. χῆνέσ μοι κατὰ οἶκον ἐείκοσι πυρὸν ἔδουσιν ἐξ ὕδατοσ, καί τέ σφιν ἰαίνομαι εἰσορόωσα· ἐλθὼν δ’ ἐξ ὄρεοσ μέγασ αἰετὸσ ἀγκυλοχείλησ πᾶσι κατ’ αὐχένασ ἦξε καὶ ἔκτανεν· οἱ δ’ ἐκέχυντο ἀθρόοι ἐν μεγάροισ, ὁ δ’ ἐσ αἰθέρα δῖαν ἀέρθη. αὐτὰρ ἐγὼ κλαῖον καὶ ἐκώκυον ἔν περ ὀνείρῳ, ἀμφὶ δ’ ἔμ’ ἠγερέθοντο ἐϋπλοκαμῖδεσ Ἀχαιαί, οἴκτρ’ ὀλοφυρομένην ὅ μοι αἰετὸσ ἔκτανε χῆνασ. ἂψ δ’ ἐλθὼν κατ’ ἄρ’ ἕζετ’ ἐπὶ προὔχοντι μελάθρῳ, φωνῇ δὲ βροτέῃ κατερήτυε φώνησέν τε·
"θάρσει, Ἰκαρίου κούρη τηλεκλειτοῖο·
οὐκ ὄναρ, ἀλλ’ ὕπαρ ἐσθλόν, ὅ τοι τετελεσμένον ἔσται. χῆνεσ μὲν μνηστῆρεσ, ἐγὼ δέ τοι αἰετὸσ ὄρνισ ἠᾶ πάροσ, νῦν αὖτε τεὸσ πόσισ εἰλήλουθα, ὃσ πᾶσι μνηστῆρσιν ἀεικέα πότμον ἐφήσω. "ὣσ ἔφατ’, αὐτὰρ ἐμὲ μελιηδὴσ ὕπνοσ ἀνῆκε·
παπτήνασα δὲ χῆνασ ἐνὶ μεγάροισι νόησα πυρὸν ἐρεπτομένουσ παρὰ πύελον, ἧχι πάροσ περ. τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·
"ὦ γύναι, οὔ πωσ ἔστιν ὑποκρίνασθαι ὄνειρον ἄλλῃ ἀποκλίναντ’, ἐπεὶ ἦ ῥά τοι αὐτὸσ Ὀδυσσεὺσ πέφραδ’ ὅπωσ τελέει· μνηστῆρσι δὲ φαίνετ’ ὄλεθροσ πᾶσι μάλ’, οὐδέ κέ τισ θάνατον καὶ κῆρασ ἀλύξει. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε περίφρων Πηνελόπεια·
"ξεῖν’, ἦ τοι μὲν ὄνειροι ἀμήχανοι ἀκριτόμυθοι γίγνοντ’, οὐδέ τι πάντα τελείεται ἀνθρώποισι. δοιαὶ γάρ τε πύλαι ἀμενηνῶν εἰσὶν ὀνείρων· αἱ μὲν γὰρ κεράεσσι τετεύχαται, αἱ δ’ ἐλέφαντι· τῶν οἳ μέν κ’ ἔλθωσι διὰ πριστοῦ ἐλέφαντοσ, οἵ ῥ’ ἐλεφαίρονται, ἔπε’ ἀκράαντα φέροντεσ· οἱ δὲ διὰ ξεστῶν κεράων ἔλθωσι θύραζε, οἵ ῥ’ ἔτυμα κραίνουσι, βροτῶν ὅτε κέν τισ ἴδηται. ἀλλ’ ἐμοὶ οὐκ ἐντεῦθεν ὀί̈ομαι αἰνὸν ὄνειρον ἐλθέμεν· ἦ κ’ ἀσπαστὸν ἐμοὶ καὶ παιδὶ γένοιτο. ἄλλο δέ τοι ἐρέω, σὺ δ’ ἐνὶ φρεσὶ βάλλεο σῇσιν· ἥδε δὴ ἠὼσ εἶσι δυσώνυμοσ, ἥ μ’ Ὀδυσῆοσ οἴκου ἀποσχήσει· νῦν γὰρ καταθήσω ἀέθλον, τοὺσ πελέκεασ, τοὺσ κεῖνοσ ἐνὶ μεγάροισιν ἑοῖσιν ἵστασχ’ ἑξείησ, δρυόχουσ ὥσ, δώδεκα πάντασ· στὰσ δ’ ὅ γε πολλὸν ἄνευθε διαρρίπτασκεν ὀϊστόν. νῦν δὲ μνηστήρεσσιν ἀέθλον τοῦτον ἐφήσω·
ὃσ δέ κε ῥηί̈τατ’ ἐντανύσῃ βιὸν ἐν παλάμῃσι καὶ διοϊστεύσῃ πελέκεων δυοκαίδεκα πάντων, τῷ κεν ἅμ’ ἑσποίμην, νοσφισσαμένη τόδε δῶμα κουρίδιον, μάλα καλόν, ἐνίπλειον βιότοιο· τοῦ ποτὲ μεμνήσεσθαι ὀί̈ομαι ἔν περ ὀνείρῳ. τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ "ὦ γύναι αἰδοίη Λαερτιάδεω Ὀδυσῆοσ, μηκέτι νῦν ἀνάβαλλε δόμοισ ἔνι τοῦτον ἀέθλον·
πρὶν γάρ τοι πολύμητισ ἐλεύσεται ἐνθάδ’ Ὀδυσσεύσ, πρὶν τούτουσ τόδε τόξον ἐύ̈ξοον ἀμφαφόωντασ νευρήν τ’ ἐντανύσαι διοϊστεῦσαί τε σιδήρου. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε περίφρων Πηνελόπεια·
"εἴ κ’ ἐθέλοισ μοι, ξεῖνε, παρήμενοσ ἐν μεγάροισι τέρπειν, οὔ κέ μοι ὕπνοσ ἐπὶ βλεφάροισι χυθείη. ἀλλ’ οὐ γάρ πωσ ἔστιν ἀύ̈πνουσ ἔμμεναι αἰεὶ ἀνθρώπουσ· ἐπὶ γάρ τοι ἑκάστῳ μοῖραν ἔθηκαν ἀθάνατοι θνητοῖσιν ἐπὶ ζείδωρον ἄρουραν. ἀλλ’ ἦ τοι μὲν ἐγὼν ὑπερώϊον εἰσαναβᾶσα λέξομαι εἰσ εὐνήν, ἥ μοι στονόεσσα τέτυκται, αἰεὶ δάκρυσ’ ἐμοῖσι πεφυρμένη, ἐξ οὗ Ὀδυσσεὺσ ᾤχετ’ ἐποψόμενοσ Κακοί̈λιον οὐκ ὀνομαστήν. ἔνθα κε λεξαίμην· σὺ δὲ λέξεο τῷδ’ ἐνὶ οἴκῳ, ἢ χαμάδισ στορέσασ ἤ τοι κατὰ δέμνια θέντων. ὣσ εἰποῦσ’ ἀνέβαιν’ ὑπερώϊα σιγαλόεντα, οὐκ οἰή, ἅμα τῇ γε καὶ ἀμφίπολοι κίον ἄλλαι.
ἐσ δ’ ὑπερῷ’ ἀναβᾶσα σὺν ἀμφιπόλοισι γυναιξὶ κλαῖεν ἔπειτ’ Ὀδυσῆα, φίλον πόσιν, ὄφρα οἱ ὕπνον ἡδὺν ἐπὶ βλεφάροισι βάλε γλαυκῶπισ Ἀθήνη.
이 저작물은 크리에이티브 커먼즈 저작자표시-비영리 4.0 국제 라이선스에 따라 이용할 수 있습니다.
bab2min@gmail.com
호흡부호 보기
강세부호 보기
장단부호 보기
작은 Iota 보기
모든 부호 보기