Homer, Odyssey, Book 19 23:

"ὣς ἐφάμην, τοῖσιν δ ἐπεπείθετο θυμὸς ἀγήνωρ.? οὐ γὰρ ἀπὸ δρυός ἐσσι παλαιφάτου οὐδ ἀπὸ πέτρης. ἔνθα καὶ ἠματίη μὲν ὑφαίνεσκον μέγαν ἱστόν, νύκτας δ ἀλλύεσκον, ἐπεὶ δαΐδας παραθείμην. ὣς τρίετες μὲν ἔληθον ἐγὼ καὶ ἔπειθον Ἀχαιούς: ἀλλ ὅτε τέτρατον ἦλθεν ἔτος καὶ ἐπήλυθον ὡρ῀αι, μηνῶν φθινόντων, περὶ δ ἤματα πόλλ ἐτελέσθη, καὶ τότε δή με διὰ δμῳάς, κύνας οὐκ ἀλεγούσας, εἷλον ἐπελθόντες καὶ ὁμόκλησαν ἐπέεσσιν. ὣς τὸ μὲν ἐξετέλεσσα, καὶ οὐκ ἐθέλους, ὑπ ἀνάγκης: νῦν δ οὔτ ἐκφυγέειν δύναμαι γάμον οὔτε τιν ἄλλην μῆτιν ἔθ εὑρίσκω: μάλα δ ὀτρύνουσι τοκῆες γήμασθ, ἀσχαλάᾳ δὲ πάϊς βίοτον κατεδόντων, γιγνώσκων: ἤδη γὰρ ἀνὴρ οἰό῀ς τε μάλιστα οἴκου κήδεσθαι, τῷ τε Ζεὺς κῦδος ὀπάζει. ἀλλὰ καὶ ὥς μοι εἰπὲ τεὸν γένος, ὁππόθεν ἐσσί.?