헬라어 문장 검색 - Ηομερ́Οδψσσεψ́19́

(호메로스, 오디세이아, Book 19)

αὐτὰρ ὁ ἐν μεγάρῳ ὑπελείπετο δῖοσ Ὀδυσσεύσ, μνηστήρεσσι φόνον σὺν Ἀθήνῃ μερμηρίζων· αἶψα δὲ Τηλέμαχον ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· "Τηλέμαχε, χρὴ τεύχε’ ἀρήϊα κατθέμεν εἴσω πάντα μάλ’·

αὐτὰρ μνηστῆρασ μαλακοῖσ ἐπέεσσι παρφάσθαι, ὅτε κέν σε μεταλλῶσιν ποθέοντεσ· ἐκ καπνοῦ κατέθηκ’, ἐπεὶ οὐκέτι τοῖσιν ἐῴκει οἱᾶ́ ποτε Τροίηνδε κιὼν κατέλειπεν Ὀδυσσεύσ, ἀλλὰ κατῄκισται, ὅσσον πυρὸσ ἵκετ’ ἀϋτμή. πρὸσ δ’ ἔτι καὶ τόδε μεῖζον ἐνὶ φρεσὶν ἔβαλε δαίμων μή πωσ οἰνωθέντεσ, ἔριν στήσαντεσ ἐν ὑμῖν, ἀλλήλουσ τρώσητε καταισχύνητέ τε δαῖτα καὶ μνηστύν· αὐτὸσ γὰρ ἐφέλκεται ἄνδρα σίδηροσ. ὣσ φάτο, Τηλέμαχοσ δὲ φίλῳ ἐπεπείθετο πατρί, ἐκ δὲ καλεσσάμενοσ προσέφη τροφὸν Εὐρύκλειαν·

"μαῖ’, ἄγε δή μοι ἔρυξον ἐνὶ μεγάροισι γυναῖκασ, ὄφρα κεν ἐσ θάλαμον καταθείομαι ἔντεα πατρὸσ καλά, τά μοι κατὰ οἶκον ἀκηδέα καπνὸσ ἀμέρδει πατρὸσ ἀποιχομένοιο·

ἐγὼ δ’ ἔτι νήπιοσ ἠᾶ. νῦν δ’ ἐθέλω καταθέσθαι, ἵν’ οὐ πυρὸσ ἵξετ’ ἀϋτμή. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε φίλη τροφὸσ Εὐρύκλεια·

"αἲ γὰρ δή ποτε, τέκνον, ἐπιφροσύνασ ἀνέλοιο οἴκου κήδεσθαι καὶ κτήματα πάντα φυλάσσειν. ἀλλ’ ἄγε, τίσ τοι ἔπειτα μετοιχομένη φάοσ οἴσει; δμῳὰσ δ’ οὐκ εἰάσ προβλωσκέμεν, αἵ κεν ἔφαινον. τὴν δ’ αὖ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα·

"ξεῖνοσ ὅδ’· οὐ γὰρ ἀεργὸν ἀνέξομαι ὅσ κεν ἐμῆσ γε χοίνικοσ ἅπτηται, καὶ τηλόθεν εἰληλουθώσ. ὣσ ἄρ’ ἐφώνησεν, τῇ δ’ ἄπτεροσ ἔπλετο μῦθοσ.

κλήϊσεν δὲ θύρασ μεγάρων εὖ ναιεταόντων. τὼ δ’ ἄρ’ ἀναί̈ξαντ’ Ὀδυσεὺσ καὶ φαίδιμοσ υἱὸσ ἐσφόρεον κόρυθάσ τε καὶ ἀσπίδασ ὀμφαλοέσσασ ἔγχεά τ’ ὀξυόεντα· πάροιθε δὲ Παλλὰσ Ἀθήνη, χρύσεον λύχνον ἔχουσα, φάοσ περικαλλὲσ ἐποίει. δὴ τότε Τηλέμαχοσ προσεφώνεεν ὃν πατέρ’ αἶψα· "ὦ πάτερ, ἦ μέγα θαῦμα τόδ’ ὀφθαλμοῖσιν ὁρῶμαι.

ἔμπησ μοι τοῖχοι μεγάρων καλαί τε μεσόδμαι, εἰλάτιναί τε δοκοί, καὶ κίονεσ ὑψόσ’ ἔχοντεσ φαίνοντ’ ὀφθαλμοῖσ ὡσ εἰ πυρὸσ αἰθομένοιο. ἦ μάλα τισ θεὸσ ἔνδον, οἳ οὐρανὸν εὐρὺν ἔχουσι. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

"σίγα καὶ κατὰ σὸν νόον ἴσχανε μηδ’ ἐρέεινε· αὕτη τοι δίκη ἐστὶ θεῶν, οἳ Ὄλυμπον ἔχουσιν. ἀλλὰ σὺ μὲν κατάλεξαι, ἐγὼ δ’ ὑπολείψομαι αὐτοῦ, ὄφρα κ’ ἔτι δμῳὰσ καὶ μητέρα σὴν ἐρεθίζω· ἡ δέ μ’ ὀδυρομένη εἰρήσεται ἀμφὶσ ἕκαστα. ὣσ φάτο, Τηλέμαχοσ δὲ διὲκ μεγάροιο βεβήκει κείων ἐσ θάλαμον, δαί̈δων ὕπο λαμπομενάων, ἔνθα πάροσ κοιμᾶθ’, ὅτε μιν γλυκὺσ ὕπνοσ ἱκάνοι·

ἔνθ’ ἄρα καὶ τότ’ ἔλεκτο καὶ Ηὦ δῖαν ἔμιμνεν. αὐτὰρ ὁ ἐν μεγάρῳ ὑπελείπετο δῖοσ Ὀδυσσεύσ, μνηστήρεσσι φόνον σὺν Ἀθήνῃ μερμηρίζων. ἡ δ’ ἰέν ἐκ θαλάμοιο περίφρων Πηνελόπεια, Ἀρτέμιδι ἰκέλη ἠὲ χρυσέῃ Ἀφροδίτῃ.

τῇ παρὰ μὲν κλισίην πυρὶ κάτθεσαν, ἔνθ’ ἄρ’ ἐφῖζε, δινωτὴν ἐλέφαντι καὶ ἀργύρῳ· ἥν ποτε τέκτων ποίησ’ Ἰκμάλιοσ, καὶ ὑπὸ θρῆνυν ποσὶν ἧκε προσφυέ’ ἐξ αὐτῆσ, ὅθ’ ἐπὶ μέγα βάλλετο κῶασ. ἔνθα καθέζετ’ ἔπειτα περίφρων Πηνελόπεια. ἦλθον δὲ δμῳαὶ λευκώλενοι ἐκ μεγάροιο. αἱ δ’ ἀπὸ μὲν σῖτον πολὺν ᾕρεον ἠδὲ τραπέζασ καὶ δέπα, ἔνθεν ἄρ’ ἄνδρεσ ὑπερμενέοντεσ ἔπινον· πῦρ δ’ ἀπὸ λαμπτήρων χαμάδισ βάλον, ἄλλα δ’ ἐπ’ αὐτῶν νήησαν ξύλα πολλά, φόωσ ἔμεν ἠδὲ θέρεσθαι. ἡ δ’ Ὀδυσῆ’ ἐνένιπε Μελανθὼ δεύτερον αὖτισ· "ξεῖν’, ἔτι καὶ νῦν ἐνθάδ’ ἀνιήσεισ διὰ νύκτα δινεύων κατὰ οἶκον, ὀπιπεύσεισ δὲ γυναῖκασ; ἀλλ’ ἔξελθε θύραζε, τάλαν, καὶ δαιτὸσ ὄνησο· ἢ τάχα καὶ δαλῷ βεβλημένοσ εἶσθα θύραζε. τὴν δ’ ἄρ’ ὑπόδρα ἰδὼν προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

"δαιμονίη, τί μοι ὧδ’ ἐπέχεισ κεκοτηότι θυμῷ; ἦ ὅτι δὴ ῥυπόω, κακὰ δὲ χροὶ̈ εἵματα εἷμαι, πτωχεύω δ’ ἀνὰ δῆμον; ἀναγκαίη γὰρ ἐπείγει. τοιοῦτοι πτωχοὶ καὶ ἀλήμονεσ ἄνδρεσ ἐάσι καὶ γὰρ ἐγώ ποτε οἶκον ἐν ἀνθρώποισιν ἔναιον ὄλβιοσ ἀφνειὸν καὶ πολλάκι δόσκον ἀλήτῃ, τοίῳ ὁποῖοσ ἐοί καὶ ὅτευ κεχρημένοσ ἔλθοι· ἦσαν δὲ δμῶεσ μάλα μυρίοι, ἄλλα τε πολλὰ οἷσίν τ’ εὖ ζώουσι καὶ ἀφνειοὶ καλέονται. ἀλλὰ Ζεὺσ ἀλάπαξε Κρονίων· ἤθελε γάρ που· τῷ νῦν μήποτε καὶ σύ, γύναι, ἀπὸ πᾶσαν ὀλέσσῃσ ἀγλαί̈ην, τῇ νῦν γε μετὰ δμῳῇσι κέκασσαι· μή πώσ τοι δέσποινα κοτεσσαμένη χαλεπήνῃ, ἢ Ὀδυσεὺσ ἔλθῃ· ἔτι γὰρ καὶ ἐλπίδοσ αἶσα. εἰ δ’ ὁ μὲν ὣσ ἀπόλωλε καὶ οὐκέτι νόστιμόσ ἐστιν, ἀλλ’ ἤδη παῖσ τοῖοσ Ἀπόλλωνόσ γε ἕκητι, Τηλέμαχοσ· τὸν δ’ οὔ τισ ἐνὶ μεγάροισι γυναικῶν λήθει ἀτασθάλλουσ’, ἐπεὶ οὐκέτι τηλίκοσ ἐστίν. ὣσ φάτο, τοῦ δ’ ἤκουσε περίφρων Πηνελόπεια, ἀμφίπολον δ’ ἐνένιπεν ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζε·

"πάντωσ, θαρσαλέη, κύον ἀδεέσ, οὔ τί με λήθεισ ἔρδουσα μέγα ἔργον, ὃ σῇ κεφαλῇ ἀναμάξεισ·

πάντα γὰρ εὖ ᾔδησθ’, ἐπεὶ ἐξ ἐμεῦ ἔκλυεσ αὐτῆσ ὡσ τὸν ξεῖνον ἔμελλον ἐνὶ μεγάροισιν ἐμοῖσιν ἀμφὶ πόσει εἴρεσθαι, ἐπεὶ πυκινῶσ ἀκάχημαι. ἦ ῥα καὶ Εὐρυνόμην ταμίην πρὸσ μῦθον ἐείπεν·

"Εὐρυνόμη, φέρε δὴ δίφρον καὶ κῶασ ἐπ’ αὐτοῦ, ὄφρα καθεζόμενοσ εἴπῃ ἔποσ ἠδ’ ἐπακούσῃ ὁ ξεῖνοσ ἐμέθεν· ἐθέλω δέ μιν ἐξερέεσθαι. " ὣσ ἔφαθ’, ἡ δὲ μάλ’ ὀτραλέωσ κατέθηκε φέρουσα δίφρον ἐύ̈ξεστον καὶ ἐπ’ αὐτῷ κῶασ ἔβαλλεν· ἔνθα καθέζετ’ ἔπειτα πολύτλασ δῖοσ Ὀδυσσεύσ. τοῖσι δὲ μύθων ἦρχε περίφρων Πηνελόπεια· "ξεῖνε, τὸ μέν σε πρῶτον ἐγὼν εἰρήσομαι αὐτή·

τίσ πόθεν εἶσ ἀνδρῶν; πόθι τοι πόλισ ἠδὲ τοκῆεσ; τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

"ὦ γύναι, οὐκ ἄν τίσ σε βροτῶν ἐπ’ ἀπείρονα γαῖαν νεικέοι· ἦ γάρ σευ κλέοσ οὐρανὸν εὐρὺν ἱκάνει, ὥσ τέ τευ ἢ βασιλῆοσ ἀμύμονοσ, ὅσ τε θεουδὴσ ἀνδράσιν ἐν πολλοῖσι καὶ ἰφθίμοισιν ἀνάσσων εὐδικίασ ἀνέχῃσι, φέρῃσι δὲ γαῖα μέλαινα πυροὺσ καὶ κριθάσ, βρίθῃσι δὲ δένδρεα καρπῷ, τίκτῃ δ’ ἔμπεδα μῆλα, θάλασσα δὲ παρέχῃ ἰχθῦσ ἐξ εὐηγεσίησ, ἀρετῶσι δὲ λαοὶ ὑπ’ αὐτοῦ. τῷ ἐμὲ νῦν τὰ μὲν ἄλλα μετάλλα σῷ ἐνὶ οἴκῳ, μηδ’ ἐμὸν ἐξερέεινε γένοσ καὶ πατρίδα γαῖαν, μή μοι μᾶλλον θυμὸν ἐνιπλήσῃσ ὀδυνάων μνησαμένῳ μάλα δ’ εἰμὶ πολύστονοσ· οὐδέ τί με χρὴ οἴκῳ ἐν ἀλλοτρίῳ γοόωντά τε μυρόμενόν τε ἧσθαι, ἐπεὶ κάκιον πενθήμεναι ἄκριτον αἰεί· μή τίσ μοι δμῳῶν νεμεσήσεται, ἠὲ σύ γ’ αὐτή, φῇ δὲ δακρυπλώειν βεβαρηότα με φρένασ οἴνῳ. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα περίφρων Πηνελόπεια·

"ξεῖν’, ἦ τοι μὲν ἐμὴν ἀρετὴν εἶδόσ τε δέμασ τε ὤλεσαν ἀθάνατοι, ὅτε Ἴλιον εἰσανέβαινον Ἀργεῖοι, μετὰ τοῖσι δ’ ἐμὸσ πόσισ ᾖεν Ὀδυσσεύσ εἰ κεῖνόσ γ’ ἐλθὼν τὸν ἐμὸν βίον ἀμφιπολεύοι, μεῖζον κε κλέοσ εἰή ἐμὸν καὶ κάλλιον οὕτωσ. νῦν δ’ ἄχομαι· τόσα γάρ μοι ἐπέσσευεν κακὰ δαίμων. ὅσσοι γὰρ νήσοισιν ἐπικρατέουσιν ἄριστοι, Δουλιχίῳ τε Σάμῃ τε καὶ ὑλήεντι Ζακύνθῳ, οἵ τ’ αὐτὴν Ἰθάκην εὐδείελον ἀμφινέμονται, οἵ μ’ ἀεκαζομένην μνῶνται, τρύχουσι δὲ οἶκον. τῷ οὔτε ξείνων ἐμπάξομαι οὔθ’ ἱκετάων οὔτε τι κηρύκων, οἳ δημιοεργοὶ ἐάσιν· ἀλλ’ Ὀδυσῆ ποθέουσα φίλον κατατήκομαι ἦτορ. οἱ δὲ γάμον σπεύδουσιν· ἐγὼ δὲ δόλουσ τολυπεύω. φᾶροσ μέν μοι πρῶτον ἐνέπνευσε φρεσὶ δαίμων, στησαμένῃ μέγαν ἱστόν, ἐνὶ μεγάροισιν ὑφαίνειν, λεπτὸν καὶ περίμετρον· ἄφαρ δ’ αὐτοῖσ μετέειπον· "κοῦροι, ἐμοὶ μνηστῆρεσ, ἐπεὶ θάνε δῖοσ Ὀδυσσεύσ, μίμνετ’ ἐπειγόμενοι τὸν ἐμὸν γάμον, εἰσ ὅ κε φᾶροσ ἐκτελέσω ‐ μή μοι μεταμώνια νήματ’ ὄληται ‐ Λαέρτῃ ἡρ́ωϊ ταφήϊον, εἰσ ὅτε κέν μιν μοῖρ’ ὀλοὴ καθέλῃσι τανηλεγέοσ θανάτοιο·

μή τίσ μοι κατὰ δῆμον Ἀχαιϊάδων νεμεσήσῃ, αἴ κεν ἄτερ σπείρου κεῖται πολλὰ κτεατίσσασ. "ὣσ ἐφάμην, τοῖσιν δ’ ἐπεπείθετο θυμὸσ ἀγήνωρ.

οὐ γὰρ ἀπὸ δρυόσ ἐσσι παλαιφάτου οὐδ’ ἀπὸ πέτρησ. ἔνθα καὶ ἠματίη μὲν ὑφαίνεσκον μέγαν ἱστόν, νύκτασ δ’ ἀλλύεσκον, ἐπεὶ δαί̈δασ παραθείμην. ὣσ τρίετεσ μὲν ἔληθον ἐγὼ καὶ ἔπειθον Ἀχαιούσ· ἀλλ’ ὅτε τέτρατον ἦλθεν ἔτοσ καὶ ἐπήλυθον ὡρ͂αι, μηνῶν φθινόντων, περὶ δ’ ἤματα πόλλ’ ἐτελέσθη, καὶ τότε δή με διὰ δμῳάσ, κύνασ οὐκ ἀλεγούσασ, εἷλον ἐπελθόντεσ καὶ ὁμόκλησαν ἐπέεσσιν. ὣσ τὸ μὲν ἐξετέλεσσα, καὶ οὐκ ἐθέλουσ’, ὑπ’ ἀνάγκησ· νῦν δ’ οὔτ’ ἐκφυγέειν δύναμαι γάμον οὔτε τιν’ ἄλλην μῆτιν ἔθ’ εὑρίσκω· μάλα δ’ ὀτρύνουσι τοκῆεσ γήμασθ’, ἀσχαλάᾳ δὲ πάϊσ βίοτον κατεδόντων, γιγνώσκων· ἤδη γὰρ ἀνὴρ οἰο͂́σ τε μάλιστα οἴκου κήδεσθαι, τῷ τε Ζεὺσ κῦδοσ ὀπάζει. ἀλλὰ καὶ ὥσ μοι εἰπὲ τεὸν γένοσ, ὁππόθεν ἐσσί. τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

"ὦ γύναι αἰδοίη Λαερτιάδεω Ὀδυσῆοσ, οὐκέτ’ ἀπολλήξεισ τὸν ἐμὸν γόνον ἐξερέουσα; ἀλλ’ ἔκ τοι ἐρέω· ἦ μέν μ’ ἀχέεσσί γε δώσεισ πλείοσιν ἢ ἔχομαι· ἡ γὰρ δίκη, ὁππότε πάτρησ ἧσ ἀπέῃσιν ἀνὴρ τόσσον χρόνον ὅσσον ἐγὼ νῦν, πολλὰ βροτῶν ἐπὶ ἄστε’ ἀλώμενοσ, ἄλγεα πάσχων· ἀλλὰ καὶ ὣσ ἐρέω ὅ μ’ ἀνείρεαι ἠδὲ μεταλλᾷσ. Κρήτη τισ γαῖ’ ἔστι, μέσῳ ἐνὶ οἴνοπι πόντῳ, καλὴ καὶ πίειρα, περίρρυτοσ· ἐν δ’ ἄνθρωποι πολλοί, ἀπειρέσιοι, καὶ ἐννήκοντα πόληεσ. ἄλλη δ’ ἄλλων γλῶσσα μεμιγμένη· ἐν μὲν Ἀχαιοί, ἐν δ’ Ἐτεόκρητεσ μεγαλήτορεσ, ἐν δὲ Κύδωνεσ, Δωριέεσ τε τριχάϊκεσ δῖοί τε Πελασγοί. τῇσι δ’ ἐνὶ Κνωσόσ, μεγάλη πόλισ, ἔνθα τε Μίνωσ ἐννέωροσ βασίλευε Διὸσ μεγάλου ὀαριστήσ, πατρὸσ ἐμοῖο πατήρ, μεγαθύμου Δευκαλίωνοσ Δευκαλίων δ’ ἐμὲ τίκτε καὶ Ἰδομενῆα ἄνακτα· ἀλλ’ ὁ μὲν ἐν νήεσσι κορωνίσιν Ἴλιον ἴσω ᾤχεθ’ ἅμ’ Ἀτρείδῃσιν, ἐμοὶ δ’ ὄνομα κλυτὸν Αἴθων, ὁπλότεροσ γενεῇ· ὁ δ’ ἄρα πρότεροσ καὶ ἀρείων. ἔνθ’ Ὀδυσῆα ἐγὼν ἰδόμην καὶ ξείνια δῶκα. καὶ γὰρ τὸν Κρήτηνδε κατήγαγεν ἲσ ἀνέμοιο, ἱέμενον Τροίηνδε παραπλάγξασα Μαλειῶν· στῆσε δ’ ἐν Ἀμνισῷ, ὅθι τε σπέοσ Εἰλειθυίησ, ἐν λιμέσιν χαλεποῖσι, μόγισ δ’ ὑπάλυξεν ἀέλλασ. αὐτίκα δ’ Ἰδομενῆα μετάλλα ἄστυδ’ ἀνελθών·

ξεῖνον γάρ οἱ ἔφασκε φίλον τ’ ἔμεν αἰδοῖόν τε. τῷ δ’ ἤδη δεκάτη ἢ ἑνδεκάτη πέλεν ἠὼσ οἰχομένῳ σὺν νηυσὶ κορωνίσιν Ἴλιον εἴσω. τὸν μὲν ἐγὼ πρὸσ δώματ’ ἄγων ἐὺ̈ ἐξείνισσα, ἐνδυκέωσ φιλέων, πολλῶν κατὰ οἶκον ἐόντων· καί οἱ τοῖσ ἄλλοισ ἑτάροισ, οἳ ἅμ’ αὐτῷ ἕποντο, δημόθεν ἄλφιτα δῶκα καὶ αἴθοπα οἶνον ἀγείρασ καὶ βοῦσ ἱρεύσασθαι, ἵνα πλησαίατο θυμόν. ἔνθα δυώδεκα μὲν μένον ἤματα δῖοι Ἀχαιοί· εἴλει γὰρ Βορέησ ἄνεμοσ μέγασ οὐδ’ ἐπὶ γαίῃ εἰά ἵστασθαι, χαλεπὸσ δέ τισ ὤρορε δαίμων. τῇ τρισκαιδεκάτῃ δ’ ἄνεμοσ πέσε, τοὶ δ’ ἀνάγοντο. ἴσκε ψεύδεα πολλὰ λέγων ἐτύμοισιν ὁμοῖα·

τῆσ δ’ ἄρ’ ἀκουούσησ ῥέε δάκρυα, τήκετο δὲ χρώσ· ὡσ δὲ χιὼν κατατήκετ’ ἐν ἀκροπόλοισιν ὄρεσσιν, ἥν τ’ Εὖροσ κατέτηξεν, ἐπὴν Ζέφυροσ καταχεύῃ· τηκομένησ δ’ ἄρα τῆσ ποταμοὶ πλήθουσι ῥέοντεσ· ὣσ τῆσ τήκετο καλὰ παρήϊα δάκρυ χεούσησ, κλαιούσησ ἑὸν ἄνδρα παρήμενον. αὐτὰρ Ὀδυσσεὺσ θυμῷ μὲν γοόωσαν ἑὴν ἐλέαιρε γυναῖκα, ὀφθαλμοὶ δ’ ὡσ εἰ κέρα ἕστασαν ἠὲ σίδηροσ ἀτρέμασ ἐν βλεφάροισι· δόλῳ δ’ ὅ γε δάκρυα κεῦθεν. ἡ δ’ ἐπεὶ οὖν τάρφθη πολυδακρύτοιο γόοιο, ἐξαῦτίσ μιν ἔπεσσιν ἀμειβομένη προσέειπε· "νῦν μὲν δή σευ, ξεῖνέ γ’, ὀί̈ω πειρήσεσθαι, εἰ ἐτεὸν δὴ κεῖθι σὺν ἀντιθέοισ ἑτάροισι ξείνισασ ἐν μεγάροισιν ἐμὸν πόσιν, ὡσ ἀγορεύεισ.

εἰπέ μοι ὁπποῖ’ ἄσσα περὶ χροὶ̈ εἵματα ἕστο, αὐτόσ θ’ οἱο͂σ ἐήν, καὶ ἑταίρουσ, οἵ οἱ ἕποντο. τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

"ὦ γύναι, ἀργαλέον τόσσον χρόνον ἀμφὶσ ἐόντα εἰπέμεν· ἤδη γάρ οἱ ἐεικοστὸν ἔτοσ ἐστὶν ἐξ οὗ κεῖθεν ἔβη καὶ ἐμῆσ ἀπελήλυθε πάτρησ· αὐτάρ τοι ἐρέω ὥσ μοι ἰνδάλλεται ἦτορ. χλαῖναν πορφυρέην οὔλην ἔχε δῖοσ Ὀδυσσεύσ, διπλῆν· αὐτάρ οἱ περόνη χρυσοῖο τέτυκτο αὐλοῖσιν διδύμοισι· πάροιθε δὲ δαίδαλον ἠε͂ν· ἐν προτέροισι πόδεσσι κύων ἔχε ποικίλον ἐλλόν, ἀσπαίροντα λάων· τὸ δὲ θαυμάζεσκον ἅπαντεσ, ὡσ οἱ χρύσεοι ἐόντεσ ὁ μὲν λάε νεβρὸν ἀπάγχων, αὐτὰρ ὁ ἐκφυγέειν μεμαὼσ ἤσπαιρε πόδεσσι. τὸν δὲ χιτῶν’ ἐνόησα περὶ χροὶ̈ σιγαλόεντα, οἱο͂́ν τε κρομύοιο λοπὸν κάτα ἰσχαλέοιο· τὼσ μὲν ἐήν μαλακόσ, λαμπρὸσ δ’ ἦν ἠέλιοσ ὥσ· ἦ μὲν πολλαί γ’ αὐτὸν ἐθηήσαντο γυναῖκεσ. ἄλλο δέ τοι ἐρέω, σὺ δ’ ἐνὶ φρεσὶ βάλλεο σῇσιν· οὐκ οἶδ’ ἢ τάδε ἕστο περὶ χροὶ̈ οἴκοθ’ Ὀδυσσεύσ, ἦ τισ ἑταίρων δῶκε θοῆσ ἐπὶ νηὸσ ἰόντι, ἤ τίσ που καὶ ξεῖνοσ, ἐπεὶ πολλοῖσιν Ὀδυσσεὺσ ἔσκε φίλοσ· παῦροι γὰρ Ἀχαιῶν ἦσαν ὁμοῖοι. καί οἱ ἐγὼ χάλκειον ἀόρ καὶ δίπλακα δῶκα καλὴν πορφυρέην καὶ τερμιόεντα χιτῶνα, αἰδοίωσ δ’ ἀπέπεμπον ἐϋσσέλμου ἐπὶ νηόσ.

καὶ μέν οἱ κῆρυξ ὀλίγον προγενέστεροσ αὐτοῦ εἵπετο· καὶ τόν τοι μυθήσομαι, οἱο͂σ ἐήν περ. γυρὸσ ἐν ὤμοισιν, μελανόχροοσ, οὐλοκάρηνοσ, Εὐρυβάτησ δ’ ὄνομ’ ἔσκε· τίεν δέ μιν ἔξοχον ἄλλων ὧν ἑτάρων Ὀδυσεύσ, ὅτι οἱ φρεσὶν ἄρτια ᾔδη. "ὣσ φάτο, τῇ δ’ ἔτι μᾶλλον ὑφ’ ἵμερον ὦρσε γόοιο, σήματ’ ἀναγνούσῃ τά οἱ ἔμπεδα πέφραδ’ Ὀδυσσεύσ.

ἡ δ’ ἐπεὶ οὖν τάρφθη πολυδακρύτοιο γόοιο. καὶ τότε μιν μύθοισιν ἀμειβομένη προσέειπε· "νῦν μὲν δή μοι, ξεῖνε, πάροσ περ ἐὼν ἐλεεινόσ, ἐν μεγάροισιν ἐμοῖσι φίλοσ τ’ ἔσῃ αἰδοῖόσ τε·

αὐτὴ γὰρ τάδε εἵματ’ ἐγὼ πόρον, οἷ’ ἀγορεύεισ, πτύξασ’ ἐκ θαλάμου, περόνην τ’ ἐπέθηκα φαεινὴν κείνῳ ἄγαλμ’ ἔμεναι· τὸν δ’ οὐχ ὑποδέξομαι αὖτισ οἴκαδε νοστήσαντα φίλην ἐσ πατρίδα γαῖαν. τῷ ῥα κακῇ αἴσῃ κοίλησ ἐπὶ νηὸσ Ὀδυσσεὺσ ᾤχετ’ ἐποψόμενοσ Κακοί̈λιον οὐκ ὀνομαστήν. τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

τοῦ γὰρ βόασ ἔκταν ἑταῖροι. "ὦ γύναι αἰδοίη Λαερτιάδεω Ὀδυσῆοσ, μηκέτι νῦν χρόα καλὸν ἐναίρεο, μηδέ τι θυμὸν τῆκε, πόσιν γοόωσα. νεμεσσῶμαί γε μὲν οὐδέν· καὶ γάρ τίσ τ’ ἀλλοῖον ὀδύρεται ἄνδρ’ ὀλέσασα κουρίδιον, τῷ τέκνα τέκῃ φιλότητι μιγεῖσα, ἢ Ὀδυσῆ’, ὅν φασι θεοῖσ ἐναλίγκιον εἶναι. ἀλλὰ γόου μὲν παῦσαι, ἐμεῖο δὲ σύνθεο μῦθον· νημερτέωσ γάρ τοι μυθήσομαι οὐδ’ ἐπικεύσω ὡσ ἤδη Ὀδυσῆοσ ἐγὼ περὶ νόστου ἄκουσα ἀγχοῦ, Θεσπρωτῶν ἀνδρῶν ἐν πίονι δήμῳ, ζωοῦ· αὐτὰρ ἄγει κειμήλια πολλὰ καὶ ἐσθλὰ αἰτίζων ἀνὰ δῆμον. ἀτὰρ ἐρίηρασ ἑταίρουσ ὤλεσε καὶ νῆα γλαφυρὴν ἐνὶ οἴνοπι πόντῳ, Θρινακίησ ἄπο νήσου ἰών· ὀδύσαντο γὰρ αὐτῷ Ζεύσ τε καὶ Ηἔλιοσ· οἱ μὲν πάντεσ ὄλοντο πολυκλύστῳ ἐνὶ πόντῳ·

τὸν δ’ ἄρ’ ἐπὶ τρόπιοσ νεὸσ ἔκβαλε κῦμ’ ἐπὶ χέρσου, Φαιήκων ἐσ γαῖαν, οἳ ἀγχίθεοι γεγάασιν, οἳ δή μιν περὶ κῆρι θεὸν ὣσ τιμήσαντο καί οἱ πολλὰ δόσαν πέμπειν τέ μιν ἤθελον αὐτοὶ οἴκαδ’ ἀπήμαντον. καί κεν πάλαι ἐνθάδ’ Ὀδυσσεὺσ ἠήν· ἀλλ’ ἄρα οἱ τό γε κέρδιον εἴσατο θυμῷ, χρήματ’ ἀγυρτάζειν πολλὴν ἐπὶ γαῖαν ἰόντι· ὣσ περὶ κέρδεα πολλὰ καταθνητῶν ἀνθρώπων οἶδ’ Ὀδυσεύσ, οὐδ’ ἄν τισ ἐρίσσειε βροτὸσ ἄλλοσ. ὥσ μοι Θεσπρωτῶν βασιλεὺσ μυθήσατο Φείδων· ὤμνυε δὲ πρὸσ ἔμ’ αὐτόν, ἀποσπένδων ἐνὶ οἴκῳ, νῆα κατειρύσθαι καὶ ἐπαρτέασ ἔμμεν ἑταίρουσ, οἳ δή μιν πέμψουσι φίλην ἐσ πατρίδα γαῖαν. ἀλλ’ ἐμὲ πρὶν ἀπέπεμψε· τύχησε γὰρ ἐρχομένη νηῦσ ἀνδρῶν Θεσπρωτῶν ἐσ Δουλίχιον πολύπυρον. καί μοι κτήματ’ ἔδειξεν, ὅσα ξυναγείρατ’ Ὀδυσσεύσ· καί νύ κεν ἐσ δεκάτην γενεὴν ἕτερόν γ’ ἔτι βόσκοι, ὅσσα οἱ ἐν μεγάροισ κειμήλια κεῖτο ἄνακτοσ. τὸν δ’ ἐσ Δωδώνην φάτο βήμεναι, ὄφρα θεοῖο ἐκ δρυὸσ ὑψικόμοιο Διὸσ βουλὴν ἐπακούσαι, ὅππωσ νοστήσειε φίλην ἐσ πατρίδα γαῖαν ἤδη δὴν ἀπεών, ἤ ἀμφαδὸν ἠε͂ κρυφηδόν. "ὣσ ὁ μὲν οὕτωσ ἐστὶ σόοσ καὶ ἐλεύσεται ἤδη ἄγχι μάλ’, οὐδ’ ἔτι τῆλε φίλων καὶ πατρίδοσ αἰήσ δηρὸν ἀπεσσεῖται· ἔμπησ δέ τοι ὁρ́κια δώσω. ἴστω νῦν Ζεὺσ πρῶτα, θεῶν ὕπατοσ καὶ ἄριστοσ, ἱστίη τ’ Ὀδυσῆοσ ἀμύμονοσ, ἣν ἀφικάνω· ἦ μέν τοι τάδε πάντα τελείεται ὡσ ἀγορεύω. τοῦδ’ αὐτοῦ λυκάβαντοσ ἐλεύσεται ἐνθάδ’ Ὀδυσσεύσ, τοῦ μὲν φθίνοντοσ μηνόσ, τοῦ δ’ ἱσταμένοιο. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε περίφρων Πηνελόπεια·

"αἲ γὰρ τοῦτο, ξεῖνε, ἔποσ τετελεσμένον εἰή· τῷ κε τάχα γνοίησ φιλότητά τε πολλά τε δῶρα ἐξ ἐμεῦ, ὡσ ἄν τίσ σε συναντόμενοσ μακαρίζοι. ἀλλά μοι ὧδ’ ἀνὰ θυμὸν ὀί̈εται, ὡσ ἔσεταί περ· οὔτ’ Ὀδυσεὺσ ἔτι οἶκον ἐλεύσεται, οὔτε σὺ πομπῆσ τεύξῃ, ἐπεὶ οὐ τοῖοι σημάντορέσ εἰσ’ ἐνὶ οἴκῳ οἱο͂σ Ὀδυσσεὺσ ἔσκε μετ’ ἀνδράσιν, εἴ ποτ’ ἐήν γε, ξείνουσ αἰδοίουσ ἀποπεμπέμεν ἠδὲ δέχεσθαι. ἀλλά μιν, ἀμφίπολοι, ἀπονίψατε, κάτθετε δ’ εὐνήν, δέμνια καὶ χλαίνασ καὶ ῥήγεα σιγαλόεντα, ὥσ κ’ εὖ θαλπιόων χρυσόθρονον Ηὦ ἵκηται.

ἠῶθεν δὲ μάλ’ ἦρι λοέσσαι τε χρῖσαί τε, ὥσ κ’ ἔνδον παρὰ Τηλεμάχῳ δείπνοιο μέδηται ἥμενοσ ἐν μεγάρῳ· τῷ δ’ ἄλγιον ὅσ κεν ἐκείνων τοῦτον ἀνιάζῃ θυμοφθόροσ· οὐδέ τι ἔργον ἐνθάδ’ ἔτι πρήξει, μάλα περ κεχολωμένοσ αἰνῶσ. πῶσ γὰρ ἐμεῦ σύ, ξεῖνε, δαήσεαι εἴ τι γυναικῶν ἀλλάων περίειμι νόον καὶ ἐπίφρονα μῆτιν, εἴ κεν ἀϋσταλέοσ, κακὰ εἱμένοσ ἐν μεγάροισιν δαινύῃ; ἄνθρωποι δὲ μινυνθάδιοι τελέθουσιν. ὃσ μὲν ἀπηνὴσ αὐτὸσ ἐῄ καὶ ἀπηνέα εἰδῇ, τῷ δὲ καταρῶνται πάντεσ βροτοὶ ἄλγε’ ὀπίσσω ζωῷ, ἀτὰρ τεθνεῶτί γ’ ἐφεψιόωνται ἅπαντεσ· ὃσ δ’ ἂν ἀμύμων αὐτὸσ ἐῄ καὶ ἀμύμονα εἰδῇ, τοῦ μέν τε κλέοσ εὐρὺ δὶα ξεῖνοι φορέουσι πάντασ ἐπ’ ἀνθρώπουσ, πολλοί τέ μιν ἐσθλὸν ἐείπον. " τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ· "ὦ γύναι αἰδοίη Λαερτιάδεω Ὀδυσῆοσ, ἦ τοι ἐμοὶ χλαῖναι καὶ ῥήγεα σιγαλόεντα ἤχθεθ’, ὅτε πρῶτον Κρήτησ ὄρεα νιφόεντα νοσφισάμην ἐπὶ νηὸσ ἰὼν δολιχηρέτμοιο, κείω δ’ ὡσ τὸ πάροσ περ ἀύ̈πνουσ νύκτασ ἰαυόν· πολλὰσ γὰρ δὴ νύκτασ ἀεικελίῳ ἐνὶ κοίτῃ ἀέσα καί τ’ ἀνέμεινα ἐύ̈θρονον Ηὦ δῖαν. οὐδέ τί μοι ποδάνιπτρα ποδῶν ἐπιήρανα θυμῷ γίγνεται· οὐδὲ γυνὴ ποδὸσ ἅψεται ἡμετέροιο τάων αἵ τοι δῶμα κάτα δρήστειραι ἐάσιν, εἰ μή τισ γρηῦσ ἔστι παλαιή, κεδνὰ ἰδυῖα, ἥ τισ δὴ τέτληκε τόσα φρεσὶν ὅσσα τ’ ἐγώ περ· τῇ δ’ οὐκ ἂν φθονέοιμι ποδῶν ἅψασθαι ἐμεῖο. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε περίφρων Πηνελόπεια·

"ξεῖνε φίλ’· οὐ γάρ πώ τισ ἀνὴρ πεπνυμένοσ ὧδε ξείνων τηλεδαπῶν φιλίων ἐμὸν ἵκετο δῶμα, ὡσ σὺ μάλ’ εὐφραδέωσ πεπνυμένα πάντ’ ἀγορεύεισ· ἔστι δέ μοι γρηὺ̈σ πυκινὰ φρεσὶ μήδε’ ἔχουσα ἣ κεῖνον δύστηνον ἐὺ̈ τρέφεν ἠδ’ ἀτίταλλε, δεξαμένη χείρεσσ’, ὅτε μιν πρῶτον τέκε μήτηρ, ἥ σε πόδασ νίψει, ὀλιγηπελέουσά περ ἔμπησ. ἀλλ’ ἄγε νῦν ἀνστᾶσα, περίφρων Εὐρύκλεια, νίψον σοῖο ἄνακτοσ ὁμήλικα· καί που Ὀδυσσεὺσ ἤδη τοιόσδ’ ἐστὶ πόδασ τοιόσδε τε χεῖρασ· αἶψα γὰρ ἐν κακότητι βροτοὶ καταγηράσκουσιν. ὣσ ἄρ’ ἔφη, γρηὺ̈σ δὲ κατέσχετο χερσὶ πρόσωπα, δάκρυα δ’ ἔκβαλε θερμά, ἔποσ δ’ ὀλοφυδνὸν ἐείπεν·

"ὤ μοι ἐγὼ σέο, τέκνον, ἀμήχανοσ·

ἦ σε περὶ Ζεὺσ ἀνθρώπων ἤχθηρε θεουδέα θυμὸν ἔχοντα. οὐ γάρ πώ τισ τόσσα βροτῶν Διὶ τερπικεραύνῳ πίονα μηρί’ ἔκη’ οὐδ’ ἐξαίτουσ ἑκατόμβασ, ὅσσα σὺ τῷ ἐδίδουσ, ἀρώμενοσ ἡο͂σ ἵκοιο γῆράσ τε λιπαρὸν θρέψαιό τε φαίδιμον υἱόν· νῦν δέ τοι οἰῴ πάμπαν ἀφείλετο νόστιμον ἦμαρ. οὕτω που καὶ κείνῳ ἐφεψιόωντο γυναῖκεσ ξείνων τηλεδαπῶν, ὅτε τευ κλυτὰ δώμαθ’ ἵκοιτο, ὡσ σέθεν αἱ κύνεσ αἵδε καθεψιόωνται ἅπασαι, τάων νῦν λώβην τε καὶ αἴσχεα πόλλ’ ἀλεείνων οὐκ ἐάασ νίζειν· ἐμὲ δ’ οὐκ ἀέκουσαν ἄνωγε κούρη Ἰκαρίοιο, περίφρων Πηνελόπεια. τῷ σε πόδασ νίψω ἅμα τ’ αὐτῆσ Πηνελοπείησ καὶ σέθεν εἵνεκ’, ἐπεί μοι ὀρώρεται ἔνδοθι θυμὸσ κήδεσιν. ἀλλ’ ἄγε νῦν ξυνίει ἔποσ, ὅττι κεν εἴπω· πολλοὶ δὴ ξεῖνοι ταλαπείριοι ἐνθάδ’ ἵκοντο, ἀλλ’ οὔ πώ τινά φημι ἐοικότα ὧδε ἰδέσθαι ὡσ σὺ δέμασ φωνήν τε πόδασ τ’ Ὀδυσῆϊ ἐοίκασ. τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

"ὦ γρηῦ, οὕτω φασὶν ὅσοι ἴδον ὀφθαλμοῖσιν ἡμέασ ἀμφοτέρουσ, μάλα εἰκέλω ἀλλήλοιϊν ἔμμεναι, ὡσ σύ περ αὐτὴ ἐπιφρονέουσ’ ἀγορεύεισ. ὣσ ἄρ’ ἔφη, γρηὺ̈σ δὲ λέβηθ’ ἕλε παμφανόωντα τοῦ πόδασ ἐξαπένιζεν, ὕδωρ δ’ ἐνεχεύατο πουλὺ ψυχρόν, ἔπειτα δὲ θερμὸν ἐπήφυσεν.

τόν ῥά οἱ Εὐρύκλεια φίλοισ ἐπὶ γούνασι θῆκε παυομένῳ δόρποιο, ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζεν· αὐτὰρ Ὀδυσσεὺσ ἷζεν ἐπ’ ἐσχαρόφιν, ποτὶ δὲ σκότον ἐτράπετ’ αἶψα· αὐτίκα γὰρ κατὰ θυμὸν ὀί̈σατο, μή ἑ λαβοῦσα οὐλὴν ἀμφράσσαιτο καὶ ἀμφαδὰ ἔργα γένοιτο. νίζε δ’ ἄρ’ ἆσσον ἰοῦσα ἄναχθ’ ἑόν· αὐτίκα δ’ ἔγνω οὐλήν, τήν ποτέ μιν σῦσ ἤλασε λευκῷ ὀδόντι Παρνησόνδ’ ἐλθόντα μετ’ Αὐτόλυκόν τε καὶ υἱᾶσ, μητρὸσ ἑῆσ πάτερ’ ἐσθλόν, ὃσ ἀνθρώπουσ ἐκέκαστο κλεπτοσύνῃ θ’ ὁρ́κῳ τε· θεὸσ δέ οἱ αὐτὸσ ἔδωκεν Ἑρμείασ· τῷ γὰρ κεχαρισμένα μηρία καῖεν ἀρνῶν ἠδ’ ἐρίφων· ὁ δέ οἱ πρόφρων ἅμ’ ὀπήδει. Αὐτόλυκοσ δ’ ἐλθὼν Ἰθάκησ ἐσ πίονα δῆμον παῖδα νέον γεγαῶτα κιχήσατο θυγατέροσ ἧσ· "Αὐτόλυκ’, αὐτὸσ νῦν ὄνομ’ εὑρ́εο ὅττι κε θῆαι παιδὸσ παιδὶ φίλῳ·

πολυάρητοσ δέ τοί ἐστιν. τὴν δ’ αὖτ’ Αὐτόλυκοσ ἀπαμείβετο φώνησέν τε·

"γαμβρὸσ ἐμὸσ θυγάτηρ τε, τίθεσθ’ ὄνομ’ ὅττι κεν εἴπω· πολλοῖσιν γὰρ ἐγώ γε ὀδυσσάμενοσ τόδ’ ἱκάνω, ἀνδράσιν ἠδὲ γυναιξὶν ἀνὰ χθόνα πουλυβότειραν· τῷ δ’ Ὀδυσεὺσ ὄνομ’ ἔστω ἐπώνυμον· αὐτὰρ ἐγώ γε, ὁππότ’ ἂν ἡβήσασ μητρώϊον ἐσ μέγα δῶμα ἔλθῃ Παρνησόνδ’, ὅθι πού μοι κτήματ’ ἐάσι, τῶν οἱ ἐγὼ δώσω καί μιν χαίροντ’ ἀποπέμψω. τῶν ἕνεκ’ ἦλθ’ Ὀδυσεύσ, ἵνα οἱ πόροι ἀγλαὰ δῶρα.

τὸν μὲν ἄρ’ Αὐτόλυκόσ τε καὶ υἱέεσ Αὐτολύκοιο χερσίν τ’ ἠσπάζοντο ἔπεσσί τε μειλιχίοισι· μήτηρ δ’ Ἀμφιθέη μητρὸσ περιφῦσ’ Ὀδυσῆϊ κύσσ’ ἄρα μιν κεφαλήν τε καὶ ἄμφω φάεα καλά. Αὐτόλυκοσ δ’ υἱοῖσιν ἐκέκλετο κυδαλίμοισι δεῖπνον ἐφοπλίσσαι· τοὶ δ’ ὀτρύνοντοσ ἄκουσαν, αὐτίκα δ’ εἰσάγαγον βοῦν ἄρσενα πενταέτηρον· τὸν δέρον ἀμφί θ’ ἕπον, καί μιν διέχευαν ἅπαντα, μίστυλλόν τ’ ἄρ’ ἐπισταμένωσ πεῖράν τ’ ὀβελοῖσιν, ὤπτησάν τε περιφραδέωσ, δάσσαντό τε μοίρασ. ὣσ τότε μὲν πρόπαν ἦμαρ ἐσ ἠέλιον καταδύντα δαίνυντ’, οὐδέ τι θυμὸσ ἐδεύετο δαιτὸσ ἐί̈σησ· ἦμοσ δ’ ἠέλιοσ κατέδυ καὶ ἐπὶ κνέφασ ἦλθεν, δὴ τότε κοιμήσαντο καὶ ὕπνου δῶρον ἕλοντο. ἦμοσ δ’ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλοσ Ηὤσ, βάν ῥ’ ἴμεν ἐσ θήρην, ἠμὲν κύνεσ ἠδὲ καὶ αὐτοὶ υἱέεσ Αὐτολύκου·

μετὰ τοῖσι δὲ δῖοσ Ὀδυσσεὺσ ἠί̈εν· αἰπὺ δ’ ὄροσ προσέβαν καταειμένον ὕλῃ Παρνησοῦ, τάχα δ’ ἵκανον πτύχασ ἠνεμοέσσασ. Ηἔλιοσ μὲν ἔπειτα νέον προσέβαλλεν ἀρούρασ ἐξ ἀκαλαρρείταο βαθυρρόου Ὠκεανοῖο, οἱ δ’ ἐσ βῆσσαν ἵκανον ἐπακτῆρεσ· πρὸ δ’ ἄρ’ αὐτῶν ἴχνι’ ἐρευνῶντεσ κύνεσ ἠί̈σαν, αὐτὰρ ὄπισθεν υἱέεσ Αὐτολύκου· μετὰ τοῖσι δὲ δῖοσ Ὀδυσσεὺσ ἠί̈εν ἄγχι κυνῶν, κραδάων δολιχόσκιον ἔγχοσ. ἔνθα δ’ ἄρ’ ἐν λόχμῃ πυκινῇ κατέκειτο μέγασ σῦσ· τὴν μὲν ἄρ’ οὔτ’ ἀνέμων διάει μένοσ ὑγρὸν ἀέντων, οὔτε μιν Ηἔλιοσ φαέθων ἀκτῖσιν ἔβαλλεν, οὔτ’ ὄμβροσ περάασκε διαμπερέσ· ὣσ ἄρα πυκνὴ ἠε͂ν, ἀτὰρ φύλλων ἐνέην χύσισ ἤλιθα πολλή. τὸν δ’ ἀνδρῶν τε κυνῶν τε περὶ κτύποσ ἦλθε ποδοῖϊν, ὡσ ἐπάγοντεσ ἐπῇσαν· ὁ δ’ ἀντίοσ ἐκ ξυλόχοιο φρίξασ εὖ λοφιήν, πῦρ δ’ ὀφθαλμοῖσι δεδορκώσ, στῆ ῥ’ αὐτῶν σχεδόθεν· ὁ δ’ ἄρα πρώτιστοσ Ὀδυσσεὺσ ἔσσυτ’ ἀνασχόμενοσ δολιχὸν δόρυ χειρὶ παχείῃ, οὐτάμεναι μεμαώσ· ὁ δέ μιν φθάμενοσ ἔλασεν σῦσ γουνὸσ ὕπερ, πολλὸν δὲ διήφυσε σαρκὸσ ὀδόντι λικριφὶσ ἀί̈ξασ, οὐδ’ ὀστέον ἵκετο φωτόσ. τὸν δ’ Ὀδυσεὺσ οὔτησε τυχὼν κατὰ δεξιὸν ὦμον, ἀντικρὺ δὲ διῆλθε φαεινοῦ δουρὸσ ἀκωκή· κὰδ δ’ ἔπεσ’ ἐν κονίῃσι μακών, ἀπὸ δ’ ἔπτατο θυμόσ. τὸν μὲν ἄρ’ Αὐτολύκου παῖδεσ φίλοι ἀμφεπένοντο, ὠτειλὴν δ’ Ὀδυσῆοσ ἀμύμονοσ ἀντιθέοιο δῆσαν ἐπισταμένωσ, ἐπαοιδῇ δ’ αἷμα κελαινὸν ἔσχεθον, αἶψα δ’ ἵκοντο φίλου πρὸσ δώματα πατρόσ.

τὸν μὲν ἄρ’ Αὐτόλυκόσ τε καὶ υἱέεσ Αὐτολύκοιο εὖ ἰησάμενοι ἠδ’ ἀγλαὰ δῶρα πορόντεσ καρπαλίμωσ χαίροντα φίλην ἐσ πατρίδ’ ἔπεμπον εἰσ Ἰθάκην. τῷ μέν ῥα πατὴρ καὶ πότνια μήτηρ χαῖρον νοστήσαντι καὶ ἐξερέεινον ἕκαστα, οὐλὴν ὅττι πάθοι· ὁ δ’ ἄρα σφίσιν εὖ κατέλεξεν ὥσ μιν θηρεύοντ’ ἔλασεν σῦσ λευκῷ ὀδόντι, Παρνησόνδ’ ἐλθόντα σὺν υἱάσιν Αὐτολύκοιο. τὴν γρηὺ̈σ χείρεσσι καταπρηνέσσι λαβοῦσα γνῶ ῥ’ ἐπιμασσαμένη, πόδα δὲ προέηκε φέρεσθαι·

ἐν δὲ λέβητι πέσε κνήμη, κανάχησε δὲ χαλκόσ, ἂψ δ’ ἑτέρωσ’ ἐκλίθη· τὸ δ’ ἐπὶ χθονὸσ ἐξέχυθ’ ὕδωρ. τὴν δ’ ἅμα χάρμα καὶ ἄλγοσ ἕλε φρένα, τὼ δέ οἱ ὄσσε δακρυόφι πλῆσθεν, θαλερὴ δέ οἱ ἔσχετο φωνή. ἁψαμένη δὲ γενείου Ὀδυσσῆα προσέειπεν· "ἦ μάλ’ Ὀδυσσεύσ ἐσσι, φίλον τέκοσ·

οὐδέ σ’ ἐγώ γε πρὶν ἔγνων, πρὶν πάντα ἄνακτ’ ἐμὸν ἀμφαφάασθαι. ἦ καὶ Πηνελόπειαν ἐσέδρακεν ὀφθαλμοῖσι, πεφραδέειν ἐθέλουσα φίλον πόσιν ἔνδον ἐόντα.

ἡ δ’ οὔτ’ ἀθρῆσαι δύνατ’ ἀντίη οὔτε νοῆσαι· τῇ γὰρ Ἀθηναίη νόον ἔτραπεν· αὐτὰρ Ὀδυσσεὺσ χεῖρ’ ἐπιμασσάμενοσ φάρυγοσ λάβε δεξιτερῆφι, τῇ δ’ ἑτέρῃ ἕθεν ἆσσον ἐρύσσατο φώνησέν τε. "μαῖα, τίη μ’ ἐθέλεισ ὀλέσαι;

σὺ δέ μ’ ἔτρεφεσ αὐτὴ τῷ σῷ ἐπὶ μαζῷ· νῦν δ’ ἄλγεα πολλὰ μογήσασ ἤλυθον εἰκοστῷ ἔτεϊ ἐσ πατρίδα γαῖαν. ἀλλ’ ἐπεὶ ἐφράσθησ καί τοι θεὸσ ἔμβαλε θυμῷ, σίγα, μή τίσ τ’ ἄλλοσ ἐνὶ μεγάροισι πύθηται. ὧδε γὰρ ἐξερέω, καὶ μὴν τετελεσμένον ἔσται· εἴ χ’ ὑπ’ ἐμοί γε θεὸσ δαμάσῃ μνηστῆρασ ἀγαυούσ, οὐδὲ τροφοῦ οὔσησ σεῦ ἀφέξομαι, ὁππότ’ ἂν ἄλλασ δμῳὰσ ἐν μεγάροισιν ἐμοῖσ κτείνωμι γυναῖκασ. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε περίφρων Εὐρύκλεια·

"τέκνον ἐμόν, ποῖόν σε ἔποσ φύγεν ἑρ́κοσ ὀδόντων. οἶσθα μὲν οἱο͂ν ἐμὸν μένοσ ἔμπεδον οὐδ’ ἐπιεικτόν, ἕξω δ’ ὡσ ὅτε τισ στερεὴ λίθοσ ἠὲ σίδηροσ. ἄλλο δέ τοι ἐρέω, σὺ δ’ ἐνὶ φρεσὶ βάλλεο σῇσιν· εἴ χ’ ὑπό σοι γε θεὸσ δαμάσῃ μνηστῆρασ ἀγαυούσ, δὴ τότε τοι καταλέξω ἐνὶ μεγάροισι γυναῖκασ, αἵ τέ σ’ ἀτιμάζουσι καὶ αἳ νηλείτιδέσ εἰσι. τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ "μαῖα, τίη δὲ σὺ τὰσ μυθήσεαι;

οὐδέ τί σε χρή. εὖ νυ καὶ αὐτὸσ ἐγὼ φράσομαι καὶ εἴσομ’ ἑκάστην· ἀλλ’ ἔχε σιγῇ μῦθον, ἐπίτρεψον δὲ θεοῖσιν. ὣσ ἄρ’ ἔφη, γρηὺ̈σ δὲ διὲκ μεγάροιο βεβήκει οἰσομένη ποδάνιπτρα·

τὰ γὰρ πρότερ’ ἔκχυτο πάντα. αὐτὰρ ἐπεὶ νίψεν τε καὶ ἤλειψεν λίπ’ ἐλαίῳ, αὖτισ ἄρ’ ἀσσοτέρω πυρὸσ ἕλκετο δίφρον Ὀδυσσεὺσ θερσόμενοσ, οὐλὴν δὲ κατὰ ῥακέεσσι κάλυψε. τοῖσι δὲ μύθων ἦρχε περίφρων Πηνελόπεια·

"ξεῖνε, τὸ μέν σ’ ἔτι τυτθὸν ἐγὼν εἰρήσομαι αὐτή· καὶ γὰρ δὴ κοίτοιο τάχ’ ἔσσεται ἡδέοσ ὡρ́η, ὅν τινά γ’ ὕπνοσ ἕλοι γλυκερόσ, καὶ κηδόμενόν περ. αὐτὰρ ἐμοὶ καὶ πένθοσ ἀμέτρητον πόρε δαίμων· ἤματα μὲν γὰρ τέρπομ’ ὀδυρομένη, γοόωσα, ἔσ τ’ ἐμὰ ἔργ’ ὁρόωσα καὶ ἀμφιπόλων ἐνὶ οἴκῳ· αὐτὰρ ἐπὴν νὺξ ἔλθῃ, ἕλῃσί τε κοῖτοσ ἅπαντασ, κεῖμαι ἐνὶ λέκτρῳ, πυκιναὶ δέ μοι ἀμφ’ ἀδινὸν κῆρ ὀξεῖαι μελεδῶνεσ ὀδυρομένην ἐρέθουσιν. ὡσ δ’ ὅτε Πανδαρέου κούρη, χλωρηὶ̈σ ἀηδών, καλὸν ἀείδῃσιν ἐάροσ νέον ἱσταμένοιο, δενδρέων ἐν πετάλοισι καθεζομένη πυκινοῖσιν, ἥ τε θαμὰ τρωπῶσα χέει πολυηχέα φωνήν, παῖδ’ ὀλοφυρομένη Ἴτυλον φίλον, ὅν ποτε χαλκῷ κτεῖνε δι’ ἀφραδίασ, κοῦρον Ζήθοιο ἄνακτοσ, ὣσ καὶ ἐμοὶ δίχα θυμὸσ ὀρώρεται ἔνθα καὶ ἔνθα, ἠὲ μένω παρὰ παιδὶ καὶ ἔμπεδα πάντα φυλάσσω, κτῆσιν ἐμήν, δμῶάσ τε καὶ ὑψερεφὲσ μέγα δῶμα, εὐνήν τ’ αἰδομένη πόσιοσ δήμοιό τε φῆμιν, ἦ ἤδη ἅμ’ ἕπωμαι Ἀχαιῶν ὅσ τισ ἄριστοσ μνᾶται ἐνὶ μεγάροισι, πορὼν ἀπερείσια ἕδνα. παῖσ δ’ ἐμὸσ ἡο͂σ ἐήν ἔτι νήπιοσ ἠδὲ χαλίφρων, γήμασθ’ οὔ μ’ εἰά πόσιοσ κατὰ δῶμα λιποῦσαν· νῦν δ’ ὅτε δὴ μέγασ ἐστὶ καὶ ἥβησ μέτρον ἱκάνει, καὶ δή μ’ ἀρᾶται πάλιν ἐλθέμεν ἐκ μεγάροιο, κτήσιοσ ἀσχαλόων, τήν οἱ κατέδουσιν Ἀχαιοί. ἀλλ’ ἄγε μοι τὸν ὄνειρον ὑπόκριναι καὶ ἄκουσον. χῆνέσ μοι κατὰ οἶκον ἐείκοσι πυρὸν ἔδουσιν ἐξ ὕδατοσ, καί τέ σφιν ἰαίνομαι εἰσορόωσα· ἐλθὼν δ’ ἐξ ὄρεοσ μέγασ αἰετὸσ ἀγκυλοχείλησ πᾶσι κατ’ αὐχένασ ἦξε καὶ ἔκτανεν· οἱ δ’ ἐκέχυντο ἀθρόοι ἐν μεγάροισ, ὁ δ’ ἐσ αἰθέρα δῖαν ἀέρθη. αὐτὰρ ἐγὼ κλαῖον καὶ ἐκώκυον ἔν περ ὀνείρῳ, ἀμφὶ δ’ ἔμ’ ἠγερέθοντο ἐϋπλοκαμῖδεσ Ἀχαιαί, οἴκτρ’ ὀλοφυρομένην ὅ μοι αἰετὸσ ἔκτανε χῆνασ. ἂψ δ’ ἐλθὼν κατ’ ἄρ’ ἕζετ’ ἐπὶ προὔχοντι μελάθρῳ, φωνῇ δὲ βροτέῃ κατερήτυε φώνησέν τε·

"θάρσει, Ἰκαρίου κούρη τηλεκλειτοῖο·

οὐκ ὄναρ, ἀλλ’ ὕπαρ ἐσθλόν, ὅ τοι τετελεσμένον ἔσται. χῆνεσ μὲν μνηστῆρεσ, ἐγὼ δέ τοι αἰετὸσ ὄρνισ ἠᾶ πάροσ, νῦν αὖτε τεὸσ πόσισ εἰλήλουθα, ὃσ πᾶσι μνηστῆρσιν ἀεικέα πότμον ἐφήσω. "ὣσ ἔφατ’, αὐτὰρ ἐμὲ μελιηδὴσ ὕπνοσ ἀνῆκε·

παπτήνασα δὲ χῆνασ ἐνὶ μεγάροισι νόησα πυρὸν ἐρεπτομένουσ παρὰ πύελον, ἧχι πάροσ περ. τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

"ὦ γύναι, οὔ πωσ ἔστιν ὑποκρίνασθαι ὄνειρον ἄλλῃ ἀποκλίναντ’, ἐπεὶ ἦ ῥά τοι αὐτὸσ Ὀδυσσεὺσ πέφραδ’ ὅπωσ τελέει· μνηστῆρσι δὲ φαίνετ’ ὄλεθροσ πᾶσι μάλ’, οὐδέ κέ τισ θάνατον καὶ κῆρασ ἀλύξει. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε περίφρων Πηνελόπεια·

"ξεῖν’, ἦ τοι μὲν ὄνειροι ἀμήχανοι ἀκριτόμυθοι γίγνοντ’, οὐδέ τι πάντα τελείεται ἀνθρώποισι. δοιαὶ γάρ τε πύλαι ἀμενηνῶν εἰσὶν ὀνείρων· αἱ μὲν γὰρ κεράεσσι τετεύχαται, αἱ δ’ ἐλέφαντι· τῶν οἳ μέν κ’ ἔλθωσι διὰ πριστοῦ ἐλέφαντοσ, οἵ ῥ’ ἐλεφαίρονται, ἔπε’ ἀκράαντα φέροντεσ· οἱ δὲ διὰ ξεστῶν κεράων ἔλθωσι θύραζε, οἵ ῥ’ ἔτυμα κραίνουσι, βροτῶν ὅτε κέν τισ ἴδηται. ἀλλ’ ἐμοὶ οὐκ ἐντεῦθεν ὀί̈ομαι αἰνὸν ὄνειρον ἐλθέμεν· ἦ κ’ ἀσπαστὸν ἐμοὶ καὶ παιδὶ γένοιτο. ἄλλο δέ τοι ἐρέω, σὺ δ’ ἐνὶ φρεσὶ βάλλεο σῇσιν· ἥδε δὴ ἠὼσ εἶσι δυσώνυμοσ, ἥ μ’ Ὀδυσῆοσ οἴκου ἀποσχήσει· νῦν γὰρ καταθήσω ἀέθλον, τοὺσ πελέκεασ, τοὺσ κεῖνοσ ἐνὶ μεγάροισιν ἑοῖσιν ἵστασχ’ ἑξείησ, δρυόχουσ ὥσ, δώδεκα πάντασ· στὰσ δ’ ὅ γε πολλὸν ἄνευθε διαρρίπτασκεν ὀϊστόν. νῦν δὲ μνηστήρεσσιν ἀέθλον τοῦτον ἐφήσω·

ὃσ δέ κε ῥηί̈τατ’ ἐντανύσῃ βιὸν ἐν παλάμῃσι καὶ διοϊστεύσῃ πελέκεων δυοκαίδεκα πάντων, τῷ κεν ἅμ’ ἑσποίμην, νοσφισσαμένη τόδε δῶμα κουρίδιον, μάλα καλόν, ἐνίπλειον βιότοιο· τοῦ ποτὲ μεμνήσεσθαι ὀί̈ομαι ἔν περ ὀνείρῳ. τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ "ὦ γύναι αἰδοίη Λαερτιάδεω Ὀδυσῆοσ, μηκέτι νῦν ἀνάβαλλε δόμοισ ἔνι τοῦτον ἀέθλον·

πρὶν γάρ τοι πολύμητισ ἐλεύσεται ἐνθάδ’ Ὀδυσσεύσ, πρὶν τούτουσ τόδε τόξον ἐύ̈ξοον ἀμφαφόωντασ νευρήν τ’ ἐντανύσαι διοϊστεῦσαί τε σιδήρου. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε περίφρων Πηνελόπεια·

"εἴ κ’ ἐθέλοισ μοι, ξεῖνε, παρήμενοσ ἐν μεγάροισι τέρπειν, οὔ κέ μοι ὕπνοσ ἐπὶ βλεφάροισι χυθείη. ἀλλ’ οὐ γάρ πωσ ἔστιν ἀύ̈πνουσ ἔμμεναι αἰεὶ ἀνθρώπουσ· ἐπὶ γάρ τοι ἑκάστῳ μοῖραν ἔθηκαν ἀθάνατοι θνητοῖσιν ἐπὶ ζείδωρον ἄρουραν. ἀλλ’ ἦ τοι μὲν ἐγὼν ὑπερώϊον εἰσαναβᾶσα λέξομαι εἰσ εὐνήν, ἥ μοι στονόεσσα τέτυκται, αἰεὶ δάκρυσ’ ἐμοῖσι πεφυρμένη, ἐξ οὗ Ὀδυσσεὺσ ᾤχετ’ ἐποψόμενοσ Κακοί̈λιον οὐκ ὀνομαστήν. ἔνθα κε λεξαίμην· σὺ δὲ λέξεο τῷδ’ ἐνὶ οἴκῳ, ἢ χαμάδισ στορέσασ ἤ τοι κατὰ δέμνια θέντων. ὣσ εἰποῦσ’ ἀνέβαιν’ ὑπερώϊα σιγαλόεντα, οὐκ οἰή, ἅμα τῇ γε καὶ ἀμφίπολοι κίον ἄλλαι.

ἐσ δ’ ὑπερῷ’ ἀναβᾶσα σὺν ἀμφιπόλοισι γυναιξὶ κλαῖεν ἔπειτ’ Ὀδυσῆα, φίλον πόσιν, ὄφρα οἱ ὕπνον ἡδὺν ἐπὶ βλεφάροισι βάλε γλαυκῶπισ Ἀθήνη.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Homer, Odyssey, Book 19

(호메로스, 오디세이아, Book 19)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION