Homer, Odyssey, Book 17 32:

(호메로스, 오디세이아, Book 17 32:)

"νῦν μὲν δὴ μάλα πάγχυ κακὸσ κακὸν ἡγηλάζει, ὡσ αἰεὶ τὸν ὁμοῖον ἄγει θεὸσ ὡσ τὸν ὁμοῖν. πῇ δὴ τόνδε μολοβρὸν ἄγεισ, ἀμέγαρτε συβῶτα, πτωχὸν ἀνιηρόν δαιτῶν ἀπολυμαντῆρα; ὃσ πολλῇσ φλιῇσι παραστὰσ θλίψεται ὤμουσ, αἰτίζων ἀκόλουσ, οὐκ ἀόρασ οὐδὲ λέβητασ· τόν κ’ εἴ μοι δοίησ σταθμῶν ῥυτῆρα γενέσθαι σηκοκόρον τ’ ἔμεναι θαλλόν τ’ ἐρίφοισι φορῆναι, καί κεν ὀρὸν πίνων μεγάλην ἐπιγουνίδα θεῖτο. ἀλλ’ ἐπεὶ οὖν δὴ ἔργα κάκ’ ἔμμαθεν, οὐκ ἐθελήσει ἔργον ἐποίχεσθαι, ἀλλὰ πτώσσων κατὰ δῆμον βούλεται αἰτίζων βόσκειν ἣν γαστέρ’ ἄναλτον. ἀλλ’ ἔκ τοι ἐρέω, τὸ δὲ καὶ τετελεσμένον ἔσται· αἴ κ’ ἔλθῃ πρὸσ δώματ’ Ὀδυσσῆοσ θείοιο, πολλά οἱ ἀμφὶ κάρη σφέλα ἀνδρῶν ἐκ παλαμάων πλευραὶ ἀποτρίψουσι δόμον κάτα βαλλομένοιο.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION