Homer, Odyssey, Book 16 44:

"ὢ πόποι, ὡσ τόνδ’ ἄνδρα θεοὶ κακότητοσ ἔλυσαν. ἤματα μὲν σκοποὶ ἷζον ἐπ’ ἄκριασ ἠνεμοέσσασ αἰὲν ἐπασσύτεροι· ἅμα δ’ ἠελίῳ καταδύντι οὔ ποτ’ ἐπ’ ἠπείρου νύκτ’ ἄσαμεν, ἀλλ’ ἐνὶ πόντῳ νηὶ̈ θοῇ πλείοντεσ ἐμίμνομεν Ηὦ δῖαν, Τηλέμαχον λοχόωντεσ, ἵνα φθίσωμεν ἑλόντεσ αὐτόν· τὸν δ’ ἄρα τῆοσ ἀπήγαγεν οἴκαδε δαίμων, ἡμεῖσ δ’ ἐνθάδε οἱ φραζώμεθα λυγρὸν ὄλεθρον Τηλεμάχῳ, μηδ’ ἧμασ ὑπεκφύγοι· οὐ γὰρ ὀί̈ω τούτου γε ζώοντοσ ἀνύσσεσθαι τάδε ἔργα. αὐτὸσ μὲν γὰρ ἐπιστήμων βουλῇ τε νόῳ τε, λαοὶ δ’ οὐκέτι πάμπαν ἐφ’ ἡμῖν ἦρα φέρουσιν. ἀλλ’ ἄγετε, πρὶν κεῖνον ὁμηγυρίσασθαι Ἀχαιοὺσ εἰσ ἀγορήν ‐ οὐ γάρ τι μεθησέμεναί μιν ὀί̈ω, ἀλλ’ ἀπομηνίσει, ἐρέει δ’ ἐν πᾶσιν ἀναστὰσ οὕνεκά οἱ φόνον αἰπὺν ἐράπτομεν οὐδ’ ἐκίχημεν· οἱ δ’ οὐκ αἰνήσουσιν ἀκούοντεσ κακὰ ἔργα· μή τι κακὸν ῥέξωσι καὶ ἡμέασ ἐξελάσωσι γαίησ ἡμετέρησ, ἄλλων δ’ ἀφικώμεθα δῆμον· ἀλλὰ φθέωμεν ἑλόντεσ ἐπ’ ἀγροῦ νόσφι πόληοσ ἢ ἐν ὁδῷ· βίοτον δ’ αὐτοὶ καὶ κτήματ’ ἔχωμεν, δασσάμενοι κατὰ μοῖραν ἐφ’ ἡμέασ, οἰκία δ’ αὖτε κείνου μητέρι δοῖμεν ἔχειν ἠδ’ ὅστισ ὀπυίοι. εἰ δ’ ὑμῖν ὅδε μῦθοσ ἀφανδάνει, ἀλλὰ βόλεσθε αὐτόν τε ζώειν καὶ ἔχειν πατρώϊα πάντα, μή οἱ χρήματ’ ἔπειτα ἅλισ θυμηδέ’ ἔδωμεν ἐνθάδ’ ἀγειρόμενοι, ἀλλ’ ἐκ μεγάροιο ἕκαστοσ μνάσθω ἐέδνοισιν διζήμενοσ· ἡ δέ κ’ ἔπειτα γήμαιθ’ ὅσ κε πλεῖστα πόροι καὶ μόρσιμοσ ἔλθοι.