헬라어 문장 검색 - Ηομερ́Οδψσσεψ́15́

(호메로스, 오디세이아, Book 15)

ἡ δ’ εἰσ εὐρύχορον Λακεδαίμονα Παλλὰσ Ἀθήνη ᾤχετ’, Ὀδυσσῆοσ μεγαθύμου φαίδιμον υἱὸν νόστου ὑπομνήσουσα καὶ ὀτρυνέουσα νέεσθαι. εὑρ͂ε δὲ Τηλέμαχον καὶ Νέστοροσ ἀγλαὸν υἱὸν εὕδοντ’ ἐν προδόμῳ Μενελάου κυδαλίμοιο, ἦ τοι Νεστορίδην μαλακῷ δεδμημένον ὕπνῳ· Τηλέμαχον δ’ οὐχ ὕπνοσ ἔχε γλυκύσ, ἀλλ’ ἐνὶ θυμῷ νύκτα δι’ ἀμβροσίην μελεδήματα πατρὸσ ἔγειρεν. ἀγχοῦ δ’ ἱσταμένη προσέφη γλαυκῶπισ Ἀθήνη· "Τηλέμαχ’, οὐκέτι καλὰ δόμων ἄπο τῆλ’ ἀλάλησαι, κτήματά τε προλιπὼν ἄνδρασ τ’ ἐν σοῖσι δόμοισιν οὕτω ὑπερφιάλουσ·

μή τοι κατὰ πάντα φάγωσι κτήματα δασσάμενοι, σὺ δὲ τηϋσίην ὁδὸν ἔλθῃσ. ἀλλ’ ὄτρυνε τάχιστα βοὴν ἀγαθὸν Μενέλαον πεμπέμεν, ὄφρ’ ἔτι οἴκοι ἀμύμονα μητέρα τέτμῃσ. ἤδη γάρ ῥα πατήρ τε κασίγνητοί τε κέλονται Εὐρυμάχῳ γήμασθαι· ὁ γὰρ περιβάλλει ἅπαντασ μνηστῆρασ δώροισι καὶ ἐξώφελλεν ἐέδνα· μή νύ τι σεῦ ἀέκητι δόμων ἐκ κτῆμα φέρηται. οἶσθα γὰρ οἱο͂σ θυμὸσ ἐνὶ στήθεσσι γυναικόσ· κείνου βούλεται οἶκον ὀφέλλειν ὅσ κεν ὀπυίῃ, παίδων δὲ προτέρων καὶ κουριδίοιο φίλοιο οὐκέτι μέμνηται τεθνηκότοσ οὐδὲ μεταλλᾷ. ἀλλὰ σύ γ’ ἐλθὼν αὐτὸσ ἐπιτρέψειασ ἕκαστα δμῳάων ἥ τίσ τοι ἀρίστη φαίνεται εἶναι, εἰσ ὅ κέ τοι φήνωσι θεοὶ κυδρὴν παράκοιτιν. ἄλλο δέ τοί τι ἔποσ ἐρέω, σὺ δὲ σύνθεο θυμῷ. μνηστήρων σ’ ἐπιτηδὲσ ἀριστῆεσ λοχόωσιν ἐν πορθμῷ Ἰθάκησ τε Σάμοιό τε παιπαλοέσσησ. ἱέμενοι κτεῖναι, πρὶν πατρίδα γαῖαν ἱκέσθαι. ἀλλὰ τά γ’ οὐκ ὀί̈ω· πρὶν καί τινα γαῖα καθέξει ἀνδρῶν μνηστήρων, οἵ τοι βίοτον κατέδουσιν. ἀλλὰ ἑκὰσ νήσων ἀπέχειν εὐεργέα νῆα, νυκτὶ δ’ ὁμῶσ πλείειν· πέμψει δέ τοι οὖρον ὄπισθεν ἀθανάτων ὅσ τίσ σε φυλάσσει τε ῥύεταί τε. αὐτὰρ ἐπὴν πρώτην ἀκτὴν Ἰθάκησ ἀφίκηαι, νῆα μὲν ἐσ πόλιν ὀτρῦναι καὶ πάντασ ἑταίρουσ, αὐτὸσ δὲ πρώτιστα συβώτην εἰσαφικέσθαι, ὅσ τοι ὑῶν ἐπίουροσ, ὁμῶσ δέ τοι ἤπια οἶδεν. ἔνθα δὲ νύκτ’ ἀέσαι· τὸν δ’ ὀτρῦναι πόλιν εἴσω ἀγγελίην ἐρέοντα περίφρονι Πηνελοπείῃ, οὕνεκά οἱ σῶσ ἐσσὶ καὶ ἐκ Πύλου εἰλήλουθασ. ἡ μὲν ἄρ’ ὣσ εἰποῦσ’ ἀπέβη πρὸσ μακρὸν Ὄλυμπον, αὐτὰρ ὁ Νεστορίδην ἐξ ἡδέοσ ὕπνου ἔγειρεν λὰξ ποδὶ κινήσασ, καί μιν πρὸσ μῦθον ἐείπεν·

"ἔγρεο, Νεστορίδη Πεισίστρατε, μώνυχασ ἵππουσ ζεῦξον ὑφ’ ἁρ́ματ’ ἄγων, ὄφρα πρήσσωμεν ὁδοῖο.

τὸν δ’ αὖ Νεστορίδησ Πεισίστρατοσ ἀντίον ηὔδα·

"Τηλέμαχ’, οὔ πωσ ἔστιν ἐπειγομένουσ περ ὁδοῖο νύκτα διὰ δνοφερὴν ἐλάαν· τάχα δ’ ἔσσεται ἠώσ. ἀλλὰ μέν’ εἰσ ὅ κε δῶρα φέρων ἐπιδίφρια θήῃ ἡρ́ωσ Ἀτρείδησ, δουρικλειτὸσ Μενέλαοσ, καὶ μύθοισ ἀγανοῖσι παραυδήσασ ἀποπέμψῃ. τοῦ γάρ τε ξεῖνοσ μιμνήσκεται ἤματα πάντα ἀνδρὸσ ξεινοδόκου, ὅσ κεν φιλότητα παράσχῃ. ὣσ ἔφατ’, αὐτίκα δὲ χρυσόθρονοσ ἤλυθεν Ηὤσ.

ἀγχίμολον δέ σφ’ ἦλθε βοὴν ἀγαθὸσ Μενέλαοσ, ἀνστὰσ ἐξ εὐνῆσ, Ἑλένησ πάρα καλλικόμοιο. τὸν δ’ ὡσ οὖν ἐνόησεν Ὀδυσσῆοσ φίλοσ υἱόσ, σπερχόμενόσ ῥα χιτῶνα περὶ χροὶ̈ σιγαλόεντα δῦνεν, καὶ μέγα φᾶροσ ἐπὶ στιβαροῖσ βάλετ’ ὤμοισ ἡρ́ωσ, βῆ δὲ θύραζε, παριστάμενοσ δὲ προσηύδα Τηλέμαχοσ, φίλοσ υἱὸσ Ὀδυσσῆοσ θείοιο· "Ἀτρεί̈δη Μενέλαε διοτρεφέσ, ὄρχαμε λαῶν, ἤδη νῦν μ’ ἀπόπεμπε φίλην ἐσ πατρίδα γαῖαν·

ἤδη γάρ μοι θυμὸσ ἐέλδεται οἴκαδ’ ἱκέσθαι. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα βοὴν ἀγαθὸσ Μενέλαοσ·

οὐδέ τισ ἡμέασ αὔτωσ ἀππέμψει, δώσει δέ τι ἕν γε φέρεσθαι, ἠέ τινα τριπόδων εὐχάλκων ἠὲ λεβήτων, ἠὲ δύ’ ἡμιόνουσ ἠὲ χρύσειον ἄλεισον. "Τηλέμαχ’, οὔ τί σ’ ἐγώ γε πολὺν χρόνον ἐνθάδ’ ἐρύξω ἱέμενον νόστοιο· νεμεσσῶμαι δὲ καὶ ἄλλῳ ἀνδρὶ ξεινοδόκῳ, ὅσ κ’ ἔξοχα μὲν φιλέῃσιν, ἔξοχα δ’ ἐχθαίρῃσιν· ἀμείνω δ’ αἴσιμα πάντα. ἶσόν τοι κακόν ἐσθ’, ὅσ τ’ οὐκ ἐθέλοντα νέεσθαι ξεῖνον ἐποτρύνει καὶ ὃσ ἐσσύμενον κατερύκει. χρὴ ξεῖνον παρεόντα φιλεῖν, ἐθέλοντα δὲ πέμπειν. ἀλλὰ μέν’ εἰσ ὅ κε δῶρα φέρων ἐπιδίφρια θείω καλά, σὺ δ’ ὀφθαλμοῖσιν ἴδῃσ, εἴπω δὲ γυναιξὶ δεῖπνον ἐνὶ μεγάροισ τετυκεῖν ἅλισ ἔνδον ἐόντων. ἀμφότερον, κῦδόσ τε καὶ ἀγλαί̈η καὶ ὄνειαρ, δειπνήσαντασ ἴμεν πολλὴν ἐπ’ ἀπείρονα γαῖαν. εἰ δ’ ἐθέλεισ τραφθῆναι ἀν’ Ἑλλάδα καὶ μέσον Ἄργοσ, ὄφρα τοι αὐτὸσ ἕπωμαι, ὑποζεύξω δέ τοι ἵππουσ, ἄστεα δ’ ἀνθρώπων ἡγήσομαι· τὸν δ’ αὖ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα·

"Ἀτρεί̈δη Μενέλαε διοτρεφέσ, ὄρχαμε λαῶν, βούλομαι ἤδη νεῖσθαι ἐφ’ ἡμέτερ’· οὐ γὰρ ὄπισθεν οὖρον ἰὼν κατέλειπον ἐπὶ κτεάτεσσιν ἐμοῖσιν· μὴ πατέρ’ ἀντίθεον διζήμενοσ αὐτὸσ ὄλωμαι, ἤ τί μοι ἐκ μεγάρων κειμήλιον ἐσθλὸν ὄληται. αὐτὰρ ἐπεὶ τό γ’ ἄκουσε βοὴν ἀγαθὸσ Μενέλαοσ, αὐτίκ’ ἄρ’ ᾗ ἀλόχῳ ἠδὲ δμῳῇσι κέλευσε δεῖπνον ἐνὶ μεγάροισ τετυκεῖν ἅλισ ἔνδον ἐόντων.

ἀγχίμολον δέ οἱ ἦλθε Βοηθοί̈δησ Ἐτεωνεύσ, ἀνστὰσ ἐξ εὐνῆσ, ἐπεὶ οὐ πολὺ ναῖεν ἀπ’ αὐτοῦ· τὸν πῦρ κῆαι ἄνωγε βοὴν ἀγαθὸσ Μενέλαοσ ὀπτῆσαί τε κρεῶν· ὁ δ’ ἄρ’ οὐκ ἀπίθησεν ἀκούσασ. αὐτὸσ δ’ ἐσ θάλαμον κατεβήσετο κηώεντα, οὐκ οἰο͂σ, ἅμα τῷ γ’ Ἑλένη κίε καὶ Μεγαπένθησ. ἀλλ’ ὅτε δή ῥ’ ἵκανον ὅθι κειμήλια κεῖτο, Ἀτρεί̈δησ μὲν ἔπειτα δέπασ λάβεν ἀμφικύπελλον, υἱὸν δὲ κρητῆρα φέρειν Μεγαπένθε’ ἄνωγεν ἀργύρεον· Ἑλένη δὲ παρίστατο φωριαμοῖσιν, ἔνθ’ ἔσαν οἱ πέπλοι παμποίκιλοι, οὓσ κάμεν αὐτή. τῶν ἕν’ ἀειραμένη Ἑλένη φέρε, δῖα γυναικῶν, ὃσ κάλλιστοσ ἐήν ποικίλμασιν ἠδὲ μέγιστοσ, ἀστὴρ δ’ ὣσ ἀπέλαμπεν· ἔκειτο δὲ νείατοσ ἄλλων. βὰν δ’ ἰέναι προτέρω διὰ δώματοσ, ἡο͂σ ἵκοντο Τηλέμαχον· τὸν δὲ προσέφη ξανθὸσ Μενέλαοσ· "Τηλέμαχ’, ἦ τοι νόστον, ὅπωσ φρεσὶ σῇσι μενοινᾷσ, ὥσ τοι Ζεὺσ τελέσειεν, ἐρίγδουποσ πόσισ Ἥρησ. δώρων δ’, ὅσσ’ ἐν ἐμῷ οἴκῳ κειμήλια κεῖται, δώσω ὃ κάλλιστον καὶ τιμηέστατόν ἐστι. δώσω τοι κρητῆρα τετυγμένον· ἀργύρεοσ δὲ ἐστὶν ἅπασ, χρυσῷ δ’ ἐπὶ χείλεα κεκράανται, ἔργον δ’ Ἡφαίστοιο· πόρεν δέ ἑ Φαίδιμοσ ἡρ́ωσ, Σιδονίων βασιλεύσ, ὅθ’ ἑὸσ δόμοσ ἀμφεκάλυψε κεῖσέ με νοστήσαντα· τεὶ̈ν δ’ ἐθέλω τόδ’ ὀπάσσαι. " ὣσ εἰπὼν ἐν χειρὶ τίθει δέπασ ἀμφικύπελλον ἡρ́ωσ Ἀτρεί̈δησ· ὁ δ’ ἄρα κρητῆρα φαεινὸν θῆκ’ αὐτοῦ προπάροιθε φέρων κρατερὸσ Μεγαπένθησ, ἀργύρεον· Ἑλένη δὲ παρίστατο καλλιπάρῃοσ πέπλον ἔχουσ’ ἐν χερσίν, ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζε· "δῶρόν τοι καὶ ἐγώ, τέκνον φίλε, τοῦτο δίδωμι, μνῆμ’ Ἑλένησ χειρῶν, πολυηράτου ἐσ γάμου ὡρ́ην, σῇ ἀλόχῳ φορέειν·

τῆοσ δὲ φίλῃ παρὰ μητρὶ κείσθω ἐνὶ μεγάρῳ. σὺ δέ μοι χαίρων ἀφίκοιο οἶκον ἐϋκτίμενον καὶ σὴν ἐσ πατρίδα γαῖαν. ὣσ εἰποῦσ’ ἐν χερσὶ τίθει, ὁ δ’ ἐδέξατο χαίρων.

καὶ τὰ μὲν ἐσ πείρινθα τίθει Πεισίστρατοσ ἡρ́ωσ δεξάμενοσ, καὶ πάντα ἑῷ θηήσατο θυμῷ· τοὺσ δ’ ἦγε πρὸσ δῶμα κάρη ξανθὸσ Μενέλαοσ. ἑζέσθην δ’ ἄρ’ ἔπειτα κατὰ κλισμούσ τε θρόνουσ τε. χέρνιβα δ’ ἀμφίπολοσ προχόῳ ἐπέχευε φέρουσα καλῇ χρυσείῃ, ὑπὲρ ἀργυρέοιο λέβητοσ, νίψασθαι· παρὰ δὲ ξεστὴν ἐτάνυσσε τράπεζαν. σῖτον δ’ αἰδοίη ταμίη παρέθηκε φέρουσα· εἴδατα πόλλ’ ἐπιθεῖσα, χαριζομένη παρεόντων· πὰρ δὲ Βοηθοί̈δησ κρέα δαίετο καὶ νέμε μοίρασ· οἰνοχόει δ’ υἱὸσ Μενελάου κυδαλίμοιο. οἱ δ’ ἐπ’ ὀνείαθ’ ἑτοῖμα προκείμενα χεῖρασ ἰάλλον. αὐτὰρ ἐπεὶ πόσιοσ καὶ ἐδητύοσ ἐξ ἔρον ἕντο, δὴ τότε Τηλέμαχοσ καὶ Νέστοροσ ἀγλαὸσ υἱὸσ ἵππουσ τε ζεύγνυντ’ ἀνά θ’ ἁρ́ματα ποικίλ’ ἔβαινον, ἐκ δ’ ἔλασαν προθύροιο καὶ αἰθούσησ ἐριδούπου. τοὺσ δὲ μετ’ Ἀτρεί̈δησ ἔκιε ξανθὸσ Μενέλαοσ, οἶνον ἔχων ἐν χειρὶ μελίφρονα δεξιτερῆφι, ἐν δέπαϊ χρυσέῳ, ὄφρα λείψαντε κιοίτην. στῆ δ’ ἵππων προπάροιθε, δεδισκόμενοσ δὲ προσηύδα· "χαίρετον, ὦ κούρω, καὶ Νέστορι ποιμένι λαῶν εἰπεῖν·

ἦ γὰρ ἐμοί γε πατὴρ ὣσ ἤπιοσ ἠε͂ν, ἡο͂σ ἐνὶ Τροίῃ πολεμίζομεν υἱε͂σ Ἀχαιῶν. τὸν δ’ αὖ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα·

"καὶ λίην κείνῳ γε, διοτρεφέσ, ὡσ ἀγορεύεισ, πάντα τάδ’ ἐλθόντεσ καταλέξομεν· αἲ γὰρ ἐγὼν ὣσ νοστήσασ Ἰθάκηνδε, κιχὼν Ὀδυσῆ’ ἐνὶ οἴκῳ, εἴποιμ’ ὡσ παρὰ σεῖο τυχὼν φιλότητοσ ἁπάσησ ἔρχομαι, αὐτὰρ ἄγω κειμήλια πολλὰ καὶ ἐσθλά. ὣσ ἄρα οἱ εἰπόντι ἐπέπτατο δεξιὸσ ὄρνισ, αἰετὸσ ἀργὴν χῆνα φέρων ὀνύχεσσι πέλωρον, ἥμερον ἐξ αὐλῆσ·

οἱ δ’ ἰύ̈ζοντεσ ἕποντο ἀνέρεσ ἠδὲ γυναῖκεσ· ὁ δέ σφισιν ἐγγύθεν ἐλθὼν δεξιὸσ ἠί̈ξε πρόσθ’ ἵππων· οἱ δὲ ἰδόντεσ γήθησαν, καὶ πᾶσιν ἐνὶ φρεσὶ θυμὸσ ἰάνθη. τοῖσι δὲ Νεστορίδησ Πεισίστρατοσ ἤρχετο μύθων· "φράζεο δή, Μενέλαε διοτρεφέσ, ὄρχαμε λαῶν, ἢ νῶϊν τόδ’ ἔφηνε θεὸσ τέρασ ἠε͂ σοὶ αὐτῷ.

ὣσ φάτο, μερμήριξε δ’ ἀρηί̈φιλοσ Μενέλαοσ, ὅππωσ οἱ κατὰ μοῖραν ὑποκρίναιτο νοήσασ.

τὸν δ’ Ἑλένη τανύπεπλοσ ὑποφθαμένη φάτο μῦθον· "κλῦτέ μευ·

αὐτὰρ ἐγὼ μαντεύσομαι, ὡσ ἐνὶ θυμῷ ἀθάνατοι βάλλουσι καὶ ὡσ τελέεσθαι ὀί̈ω. ὡσ ὅδε χῆν’ ἡρ́παξ’ ἀτιταλλομένην ἐνὶ οἴκῳ ἐλθὼν ἐξ ὄρεοσ, ὅθι οἱ γενεή τε τόκοσ τε, ὣσ Ὀδυσεὺσ κακὰ πολλὰ παθὼν καὶ πόλλ’ ἐπαληθεὶσ οἴκαδε νοστήσει καὶ τίσεται· ἠὲ καὶ ἤδη οἴκοι, ἀτὰρ μνηστῆρσι κακὸν πάντεσσι φυτεύει. τὴν δ’ αὖ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα·

"οὕτω νῦν Ζεὺσ θείη, ἐρίγδουποσ πόσισ Ἥρησ· τῷ κέν τοι καὶ κεῖθι θεῷ ὣσ εὐχετοῴμην. ἦ καὶ ἐφ’ ἵπποιϊν μάστιν βάλεν·

οἱ δὲ μάλ’ ὦκα ἠί̈ξαν πεδίονδε διὰ πτόλιοσ μεμαῶτεσ. οἱ δὲ πανημέριοι σεῖον ζυγὸν ἀμφὶσ ἔχοντεσ. δύσετό τ’ ἠέλιοσ σκιόωντό τε πᾶσαι ἀγυιαί· ἐσ Φηρὰσ δ’ ἵκοντο Διοκλῆοσ ποτὶ δῶμα, υἱέοσ Ὀρτιλόχοιο, τὸν Ἀλφειὸσ τέκε παῖδα. ἔνθα δὲ νύκτ’ ἀέσαν ὁ δὲ τοῖσ πὰρ ξείνια θῆκεν. ἦμοσ δ’ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλοσ Ηὤσ, ἵππουσ τε ζεύγνυντ’ ἀνά θ’ ἁρ́ματα ποικίλ’ ἔβαινον, ἐκ δ’ ἔλασαν προθύροιο καὶ αἰθούσησ ἐριδούπου·

μάστιξεν δ’ ἐλάαν, τὼ δ’ οὐκ ἄκοντε πετέσθην. αἶψα δ’ ἔπειθ’ ἵκοντο Πύλου αἰπὺ πτολίεθρον· καὶ τότε Τηλέμαχοσ προσεφώνεε Νέστοροσ υἱόν· "Νεστορίδη, πῶσ κέν μοι ὑποσχόμενοσ τελέσειασ μῦθον ἐμόν;

ξεῖνοι δὲ διαμπερὲσ εὐχόμεθ’ εἶναι ἐκ πατέρων φιλότητοσ, ἀτὰρ καὶ ὁμήλικέσ εἰμεν· ἥδε δ’ ὁδὸσ καὶ μᾶλλον ὁμοφροσύνῃσιν ἐνήσει. μή με παρὲξ ἄγε νῆα, διοτρεφέσ, ἀλλὰ λίπ’ αὐτοῦ, μή μ’ ὁ γέρων ἀέκοντα κατάσχῃ ᾧ ἐνὶ οἴκῳ ἱέμενοσ φιλέειν· ἐμὲ δὲ χρεὼ θᾶσσον ἱκέσθαι. "ὣσ φάτο, Νεστορίδησ δ’ ἄρ’ ἑῷ συμφράσσατο θυμῷ, ὅππωσ οἱ κατὰ μοῖραν ὑποσχόμενοσ τελέσειεν.

ὧδε δέ οἱ φρονέοντι δοάσσατο κέρδιον εἶναι· στρέψ’ ἵππουσ ἐπὶ νῆα θοὴν καὶ θῖνα θαλάσσησ, νηὶ̈ δ’ ἐνὶ πρύμνῃ ἐξαίνυτο κάλλιμα δῶρα, ἐσθῆτα χρυσόν τε, τά οἱ Μενέλαοσ ἔδωκε· καί μιν ἐποτρύνων ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· "σπουδῇ νῦν ἀνάβαινε κέλευέ τε πάντασ ἑταίρουσ, πρὶν ἐμὲ οἴκαδ’ ἱκέσθαι ἀπαγγεῖλαί τε γέροντι.

εὖ γὰρ ἐγὼ τόδε οἶδα κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμόν· οἱο͂σ κείνου θυμὸσ ὑπέρβιοσ, οὔ σε μεθήσει, ἀλλ’ αὐτὸσ καλέων δεῦρ’ εἴσεται, οὐδέ ἕ φημι ἂψ ἰέναι κενεόν· μάλα γὰρ κεχολώσεται ἔμπησ. ὣσ ἄρα φωνήσασ ἔλασεν καλλίτριχασ ἵππουσ ἂψ Πυλίων εἰσ ἄστυ, θοῶσ δ’ ἄρα δώμαθ’ ἵκανε.

Τηλέμαχοσ δ’ ἑτάροισιν ἐποτρύνων ἐκέλευσεν· "ἐγκοσμεῖτε τὰ τεύχε’, ἑταῖροι, νηὶ̈ μελαίνῃ, αὐτοί τ’ ἀμβαίνωμεν, ἵνα πρήσσωμεν ὁδοῖο. "ὣσ ἔφαθ’, οἱ δ’ ἄρα τοῦ μάλα μὲν κλύον ἠδ’ ἐπίθοντο, αἶψα δ’ ἄρ’ εἴσβαινον καὶ ἐπὶ κληῖ̈σι καθῖζον.

ἦ τοι ὁ μὲν τὰ πονεῖτο καὶ εὔχετο, θῦε δ’ Ἀθήνῃ νηὶ̈ πάρα πρυμνῇ·

σχεδόθεν δέ οἱ ἤλυθεν ἀνὴρ τηλεδαπόσ, φεύγων ἐξ Ἄργεοσ ἄνδρα κατακτάσ, μάντισ· ἀτὰρ γενεήν γε Μελάμποδοσ ἔκγονοσ ἠε͂ν, ὃσ πρὶν μέν ποτ’ ἔναιε Πύλῳ ἔνι, μητέρι μήλων, ἀφνειὸσ Πυλίοισι μέγ’ ἔξοχα δώματα ναίων· δὴ τότε γ’ ἄλλων δῆμον ἀφίκετο, πατρίδα φεύγων Νηλέα τε μεγάθυμον, ἀγαυότατον ζωόντων, ὅσ οἱ χρήματα πολλὰ τελεσφόρον εἰσ ἐνιαυτὸν εἶχε βίῃ. ὁ δὲ τῆοσ ἐνὶ μεγάροισ Φυλάκοιο δεσμῷ ἐν ἀργαλέῳ δέδετο, κρατέρ’ ἄλγεα πάσχων εἵνεκα Νηλῆοσ κούρησ ἄτησ τε βαρείησ, τήν οἱ ἐπὶ φρεσὶ θῆκε θεὰ δασπλῆτισ Ἐρινύσ. ἀλλ’ ὁ μὲν ἔκφυγε κῆρα καὶ ἤλασε βοῦσ ἐριμύκουσ ἐσ Πύλον ἐκ Φυλάκησ καὶ ἐτίσατο ἔργον ἀεικὲσ ἀντίθεον Νηλῆα, κασιγνήτῳ δὲ γυναῖκα ἠγάγετο πρὸσ δώμαθ’. ὁ δ’ ἄλλων ἵκετο δῆμον, Ἄργοσ ἐσ ἱππόβοτον· τόθι γάρ νύ οἱ αἴσιμον ἠε͂ν ναιέμεναι πολλοῖσιν ἀνάσσοντ’ Ἀργείοισιν ἔνθα δ’ ἔγημε γυναῖκα καὶ ὑψερεφὲσ θέτο δῶμα, γείνατο δ’ Ἀντιφάτην καὶ Μάντιον, υἱε͂ κραταιώ. Ἀντιφάτησ μὲν ἔτικτεν Οἰ̈κλῆα μεγάθυμον, αὐτὰρ Οἰ̈κλείησ λαοσσόον Ἀμφιάραον, ὃν περὶ κῆρι φίλει Ζεύσ τ’ αἰγίοχοσ καὶ Ἀπόλλων παντοίην φιλότητ’· οὐδ’ ἵκετο γήραοσ οὐδόν, ἀλλ’ ὄλετ’ ἐν Θήβῃσι γυναίων εἵνεκα δώρων. τοῦ δ’ υἱεῖσ ἐγένοντ’ Ἀλκμαίων Ἀμφίλοχόσ τε. Μάντιοσ αὖ τέκετο Πολυφείδεά τε Κλεῖτόν τε· ἀλλ’ ἦ τοι Κλεῖτον χρυσόθρονοσ ἡρ́πασεν Ηὢσ κάλλεοσ εἵνεκα οἱο͂, ἵν’ ἀθανάτοισι μετείη· αὐτὰρ ὑπέρθυμον Πολυφείδεα μάντιν Ἀπόλλων θῆκε βροτῶν ὄχ’ ἄριστον, ἐπεὶ θάνεν Ἀμφιάραοσ· ὅσ ῥ’ Ὑπερησίηνδ’ ἀπενάσσατο πατρὶ χολωθείσ, ἔνθ’ ὅ γε ναιετάων μαντεύετο πᾶσι βροτοῖσιν. τοῦ μὲν ἄρ’ υἱὸσ ἐπῆλθε, Θεοκλύμενοσ δ’ ὄνομ’ ἠε͂ν, ὃσ τότε Τηλεμάχου πέλασ ἵστατο·

τὸν δ’ ἐκίχανεν σπένδοντ’ εὐχόμενόν τε θοῇ παρὰ νηὶ̈ μελαίνῃ, καί μιν φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· "ὦ φίλ’, ἐπεί σε θύοντα κιχάνω τῷδ’ ἐνὶ χώρῳ, λίσσομ’ ὑπὲρ θυέων καὶ δαίμονοσ, αὐτὰρ ἔπειτα σῆσ τ’ αὐτοῦ κεφαλῆσ καὶ ἑταίρων, οἵ τοι ἕπονται, εἰπέ μοι εἰρομένῳ νημερτέα μηδ’ ἐπικεύσῃσ·

τίσ πόθεν εἶσ ἀνδρῶν; πόθι τοι πόλισ ἠδὲ τοκῆεσ; τὸν δ’ αὖ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα·

"τοιγὰρ ἐγώ τοι, ξεῖνε, μάλ’ ἀτρεκέωσ ἀγορεύσω. ἐξ Ἰθάκησ γένοσ εἰμί, πατὴρ δέ μοί ἐστιν Ὀδυσσεύσ, εἴ ποτ’ ἐήν· νῦν δ’ ἤδη ἀπέφθιτο λυγρῷ ὀλέθρῳ. τοὔνεκα νῦν ἑτάρουσ τε λαβὼν καὶ νῆα μέλαιναν ἦλθον πευσόμενοσ πατρὸσ δὴν οἰχομένοιο. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε Θεοκλύμενοσ θεοειδήσ·

"οὕτω τοι καὶ ἐγὼν ἐκ πατρίδοσ, ἄνδρα κατακτὰσ ἔμφυλον· πολλοὶ δὲ κασίγνητοί τε ἔται τε Ἄργοσ ἀν’ ἱππόβοτον, μέγα δὲ κρατέουσιν Ἀχαιῶν. τῶν ὑπαλευάμενοσ θάνατον καὶ κῆρα μέλαιναν φεύγω, ἐπεί νύ μοι αἶσα κατ’ ἀνθρώπουσ ἀλάλησθαι. ἀλλά με νηὸσ ἔφεσσαι, ἐπεί σε φυγὼν ἱκέτευσα, μή με κατακτείνωσι· διωκέμεναι γὰρ ὀί̈ω. τὸν δ’ αὖ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα·

"οὐ μὲν δή σ’ ἐθέλοντά γ’ ἀπώσω νηὸσ ἐί̈σησ, ἀλλ’ ἕπευ· αὐτὰρ κεῖθι φιλήσεαι, οἱᾶ́ κ’ ἔχωμεν. ὣσ ἄρα φωνήσασ οἱ ἐδέξατο χάλκεον ἔγχοσ, καὶ τό γ’ ἐπ’ ἰκριόφιν τάνυσεν νεὸσ ἀμφιελίσσησ·

ἂν δὲ καὶ αὐτὸσ νηὸσ ἐβήσετο ποντοπόροιο. ἐν πρύμνῃ δ’ ἄρ’ ἔπειτα καθέζετο, πὰρ δὲ οἷ αὐτῷ εἷσε Θεοκλύμενον· τοὶ δὲ πρυμνήσι’ ἔλυσαν. Τηλέμαχοσ δ’ ἑτάροισιν ἐποτρύνασ ἐκέλευσεν ὅπλων ἅπτεσθαι· τοὶ δ’ ἐσσυμένωσ ἐπίθοντο. ἱστὸν δ’ εἰλάτινον κοίλησ ἔντοσθε μεσόδμησ στῆσαν ἀείραντεσ, κατὰ δὲ προτόνοισιν ἔδησαν, ἕλκον δ’ ἱστία λευκὰ ἐϋστρέπτοισι βοεῦσι. τοῖσιν δ’ ἴκμενον οὖρον ἱεί γλαυκῶπισ Ἀθήνη, λάβρον ἐπαιγίζοντα δι’ αἰθέροσ, ὄφρα τάχιστα νηῦσ ἀνύσειε θέουσα θαλάσσησ ἁλμυρὸν ὕδωρ. βὰν δὲ παρὰ Κρουνοὺσ καὶ Χαλκίδα καλλιρέεθρον. δύσετό τ’ ἠέλιοσ σκιόωντό τε πᾶσαι ἀγυιαί·

ἡ δὲ Φεὰσ ἐπέβαλλεν ἐπειγομένη Διὸσ οὔρῳ ἠδὲ παρ’ Ἤλιδα δῖαν, ὅθι κρατέουσιν Ἐπειοί. ἔνθεν δ’ αὖ νήσοισιν ἐπιπροέηκε θοῇσιν, ὁρμαίνων ἤ κεν θάνατον φύγοι ἦ κεν ἁλώῃ. τὼ δ’ αὖτ’ ἐν κλισίῃ Ὀδυσεὺσ καὶ δῖοσ ὑφορβὸσ δορπείτην·

παρὰ δέ σφιν ἐδόρπεον ἀνέρεσ ἄλλοι. αὐτὰρ ἐπεὶ πόσιοσ καὶ ἐδητύοσ ἐξ ἔρον ἕντο, τοῖσ δ’ Ὀδυσεὺσ μετέειπε, συβώτεω πειρητίζων, ἤ μιν ἔτ’ ἐνδυκέωσ φιλέοι μεῖναί τε κελεύοι αὐτοῦ ἐνὶ σταθμῷ, ἦ ὀτρύνειε πόλινδε· "κέκλυθι νῦν, Εὔμαιε, καὶ ἄλλοι πάντεσ ἑταῖροι·

ἠῶθεν προτὶ ἄστυ λιλαίομαι ἀπονέεσθαι πτωχεύσων, ἵνα μή σε κατατρύχω καὶ ἑταίρουσ. ἀλλά μοι εὖ θ’ ὑπόθευ καὶ ἅμ’ ἡγεμόν’ ἐσθλὸν ὄπασσον ὅσ κέ με κεῖσ’ ἀγάγῃ· κατὰ δὲ πτόλιν αὐτὸσ ἀνάγκῃ πλάγξομαι, αἴ κέν τισ κοτύλην καὶ πύρνον ὀρέξῃ. καί κ’ ἐλθὼν πρὸσ δώματ’ Ὀδυσσῆοσ θείοιο ἀγγελίην εἴποιμι περίφρονι Πηνελοπείῃ, καί κε μνηστήρεσσιν ὑπερφιάλοισι μιγείην, εἴ μοι δεῖπνον δοῖεν ὀνείατα μυρί’ ἔχοντεσ. αἶψά κεν εὖ δρώοιμι μετὰ σφίσιν ἅσσ’ ἐθέλοιεν. ἐκ γάρ τοι ἐρέω, σὺ δὲ σύνθεο καί μευ ἄκουσον· Ἑρμείαο ἕκητι διακτόρου, ὅσ ῥά τε πάντων ἀνθρώπων ἔργοισι χάριν καὶ κῦδοσ ὀπάζει, δρηστοσύνῃ οὐκ ἄν μοι ἐρίσσειε βροτὸσ ἄλλοσ, πῦρ τ’ εὖ νηῆσαι διά τε ξύλα δανὰ κεάσσαι, δαιτρεῦσαί τε καὶ ὀπτῆσαι καὶ οἰνοχοῆσαι, οἱᾶ́ τε τοῖσ ἀγαθοῖσι παραδρώωσι χέρηεσ. τὸν δὲ μέγ’ ὀχθήσασ προσέφησ, Εὔμαιε συβῶτα·

"ὤ μοι, ξεῖνε, τίη τοι ἐνὶ φρεσὶ τοῦτο νόημα ἔπλετο; ἦ σύ γε πάγχυ λιλαίεαι αὐτόθ’ ὀλέσθαι. εἰ δὴ μνηστήρων ἐθέλεισ καταδῦναι ὅμιλον, τῶν ὕβρισ τε βίη τε σιδήρεον οὐρανὸν ἵκει. οὔ τοι τοιοίδ’ εἰσὶν ὑποδρηστῆρεσ ἐκείνων, ἀλλὰ νέοι, χλαίνασ εὖ εἱμένοι ἠδὲ χιτῶνασ, αἰεὶ δὲ λιπαροὶ κεφαλὰσ καὶ καλὰ πρόσωπα, οἵ σφιν ὑποδρώωσιν· ἐύ̈ξεστοι δὲ τράπεζαι σίτου καὶ κρειῶν ἠδ’ οἴνου βεβρίθασιν. ἀλλὰ μέν’· οὐ γάρ τίσ τοι ἀνιᾶται παρεόντι, οὔτ’ ἐγὼ οὔτε τισ ἄλλοσ ἑταίρων, οἵ μοι ἐάσιν. αὐτὰρ ἐπὴν ἔλθῃσιν Ὀδυσσῆοσ φίλοσ υἱόσ, κεῖνόσ σε χλαῖνάν τε χιτῶνά τε εἵματα ἕσσει, πέμψει δ’ ὅππη σε κραδίη θυμόσ τε κελεύει. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα πολύτλασ δῖοσ Ὀδυσσεύσ·

"αἴθ’ οὕτωσ, Εὔμαιε, φίλοσ Διὶ πατρὶ γένοιο ὡσ ἐμοί, ὅττι μ’ ἔπαυσασ ἄλησ καὶ ὀϊζύοσ αἰνῆσ. πλαγκτοσύνησ δ’ οὐκ ἔστι κακώτερον ἄλλο βροτοῖσιν· ἀλλ’ ἕνεκ’ οὐλομένησ γαστρὸσ κακὰ κήδε’ ἔχουσιν ἀνέρεσ, ὅν τιν’ ἵκηται ἄλη καὶ πῆμα καὶ ἄλγοσ. νῦν δ’ ἐπεὶ ἰσχανάᾳσ μεῖναι τέ με κεῖνον ἄνωγασ, εἴπ’ ἄγε μοι περὶ μητρὸσ Ὀδυσσῆοσ θείοιο πατρόσ θ’, ὃν κατέλειπεν ἰὼν ἐπὶ γήραοσ οὐδῷ, ἤ που ἔτι ζώουσιν ὑπ’ αὐγὰσ ἠελίοιο, ἦ ἤδη τεθνᾶσι καὶ εἰν Αἴ̈δαο δόμοισι. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε συβώτησ, ὄρχαμοσ ἀνδρὼν·

"τοιγὰρ ἐγώ τοι, ξεῖνε, μάλ’ ἀτρεκέωσ ἀγορεύσω. Λαέρτησ μὲν ἔτι ζώει, Διὶ δ’ εὔχεται αἰεὶ θυμὸν ἀπὸ μελέων φθίσθαι οἷσ ἐν μεγάροισιν· ἐκπάγλωσ γὰρ παιδὸσ ὀδύρεται οἰχομένοιο κουριδίησ τ’ ἀλόχοιο δαί̈φρονοσ, ἥ ἑ μάλιστα ἤκαχ’ ἀποφθιμένη καὶ ἐν ὠμῷ γήραϊ θῆκεν. ἡ δ’ ἄχεϊ οὗ παιδὸσ ἀπέφθιτο κυδαλίμοιο, λευγαλέῳ θανάτῳ, ὡσ μὴ θάνοι ὅσ τισ ἐμοί γε ἐνθάδε ναιετάων φίλοσ εἰή καὶ φίλα ἔρδοι. ὄφρα μὲν οὖν δὴ κείνη ἐήν, ἀχέουσά περ ἔμπησ, τόφρα τί μοι φίλον ἔσκε μεταλλῆσαι καὶ ἐρέσθαι, οὕνεκά μ’ αὐτὴ θρέψεν ἅμα Κτιμένῃ τανυπέπλῳ, θυγατέρ’ ἰφθίμῃ, τὴν ὁπλοτάτην τέκε παίδων· τῇ ὁμοῦ ἐτρεφόμην, ὀλίγον δέ τί μ’ ἧσσον ἐτίμα. αὐτὰρ ἐπεί ῥ’ ἥβην πολυήρατον ἱκόμεθ’ ἄμφω, τὴν μὲν ἔπειτα Σάμηνδ’ ἔδοσαν καὶ μυρί’ ἕλοντο, αὐτὰρ ἐμὲ χλαῖνάν τε χιτῶνά τε εἵματ’ ἐκείνη καλὰ μάλ’ ἀμφιέσασα, ποσὶν δ’ ὑποδήματα δοῦσα ἀγρόνδε προί̈αλλε· φίλει δέ με κηρόθι μᾶλλον. νῦν δ’ ἤδη τούτων ἐπιδεύομαι· ἀλλά μοι αὐτῷ ἔργον ἀέξουσιν μάκαρεσ θεοὶ ᾧ ἐπιμίμνω· τῶν ἔφαγόν τ’ ἔπιόν τε καὶ αἰδοίοισιν ἔδωκα. ἐκ δ’ ἄρα δεσποίνησ οὐ μείλιχον ἔστιν ἀκοῦσαι οὔτ’ ἔποσ οὔτε τι ἔργον, ἐπεὶ κακὸν ἔμπεσεν οἴκῳ, ἄνδρεσ ὑπερφίαλοι· μέγα δὲ δμῶεσ χατέουσιν ἀντία δεσποίνησ φάσθαι καὶ ἕκαστα πυθέσθαι καὶ φαγέμεν πιέμεν τε, ἔπειτα δὲ καί τι φέρεσθαι ἀγρόνδ’, οἱᾶ́ τε θυμὸν ἀεὶ δμώεσσιν ἰαίνει. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

"ὢ πόποι, ὡσ ἄρα τυτθὸσ ἐών, Εὔμαιε συβῶτα, πολλὸν ἀπεπλάγχθησ σῆσ πατρίδοσ ἠδὲ τοκήων. ἀλλ’ ἄγε μοι τόδε εἰπὲ καὶ ἀτρεκέωσ κατάλεξον, ἠὲ διεπράθετο πτόλισ ἀνδρῶν εὐρυάγυια, ᾗ ἔνι ναιετάασκε πατὴρ καὶ πότνια μήτηρ, ἦ σέ γε μουνωθέντα παρ’ οἰέσιν ἢ παρὰ βουσὶν ἄνδρεσ δυσμενέεσ νηυσὶν λάβον ἠδ’ ἐπέρασσαν τοῦδ’ ἀνδρὸσ πρὸσ δώμαθ’, ὁ δ’ ἄξιον ὦνον ἔδωκε. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε συβώτησ, ὄρχαμοσ ἀνδρῶν·

"ξεῖν’, ἐπεὶ ἂρ δὴ ταῦτά μ’ ἀνείρεαι ἠδὲ μεταλλᾷσ, σιγῇ νῦν ξυνίει καὶ τέρπεο, πῖνέ τε οἶνον ἥμενοσ. αἵδε δὲ νύκτεσ ἀθέσφατοι· ἔστι μὲν εὕδειν, ἔστι δὲ τερπομένοισιν ἀκούειν· οὐδέ τί σε χρή, πρὶν ὡρ́η, καταλέχθαι· ἀνίη καὶ πολὺσ ὕπνοσ. τῶν δ’ ἄλλων ὅτινα κραδίη καὶ θυμὸσ ἀνώγει, εὑδέτω ἐξελθών· ἅμα δ’ ἠοῖ φαινομένηφι δειπνήσασ ἅμ’ ὑέσσιν ἀνακτορίῃσιν ἑπέσθω. νῶϊ δ’ ἐνὶ κλισίῃ πίνοντέ τε δαινυμένω τε κήδεσιν ἀλλήλων τερπώμεθα λευγαλέοισι, μνωομένω· μετὰ γάρ τε καὶ ἄλγεσι τέρπεται ἀνήρ, ὅσ τισ δὴ μάλα πολλὰ πάθῃ καὶ πόλλ’ ἐπαληθῇ. τοῦτο δέ τοι ἐρέω ὅ μ’ ἀνείρεαι ἠδὲ μεταλλᾷσ. "νῆσόσ τισ Συρίη κικλήσκεται, εἴ που ἀκούεισ, Ὀρτυγίησ καθύπερθεν, ὅθι τροπαὶ ἠελίοιο, οὔ τι περιπληθὴσ λίην τόσον, ἀλλ’ ἀγαθὴ μέν, εὔβοτοσ, εὔμηλοσ, οἰνοπληθήσ, πολύπυροσ.

πείνη δ’ οὔ ποτε δῆμον ἐσέρχεται, οὐδέ τισ ἄλλη νοῦσοσ ἐπὶ στυγερὴ πέλεται δειλοῖσι βροτοῖσιν· ἀλλ’ ὅτε γηράσκωσι πόλιν κάτα φῦλ’ ἀνθρώπων, ἐλθὼν ἀργυρότοξοσ Ἀπόλλων Ἀρτέμιδι ξὺν οἷσ ἀγανοῖσ βελέεσσιν ἐποιχόμενοσ κατέπεφνεν. ἔνθα δύω πόλιεσ, δίχα δέ σφισι πάντα δέδασται· τῇσιν δ’ ἀμφοτέρῃσι πατὴρ ἐμὸσ ἐμβασίλευε, Κτήσιοσ Ὀρμενίδησ, ἐπιείκελοσ ἀθανάτοισιν. "ἔνθα δὲ Φοίνικεσ ναυσίκλυτοι ἤλυθον ἄνδρεσ, τρῶκται, μυρί’ ἄγοντεσ ἀθύρματα νηὶ̈ μελαίνῃ.

ἔσκε δὲ πατρὸσ ἐμοῖο γυνὴ Φοίνισσ’ ἐνὶ οἴκῳ, καλή τε μεγάλη τε καὶ ἀγλαὰ ἔργα ἰδυῖα· τὴν δ’ ἄρα Φοίνικεσ πολυπαίπαλοι ἠπερόπευον. πλυνούσῃ τισ πρῶτα μίγη κοίλῃ παρὰ νηὶ̈ εὐνῇ καὶ φιλότητι, τά τε φρένασ ἠπεροπεύει θηλυτέρῃσι γυναιξί, καὶ ἥ κ’ εὐεργὸσ ἐῄσιν. εἰρώτα δὴ ἔπειτα τίσ εἰή καὶ πόθεν ἔλθοι· ἡ δὲ μάλ’ αὐτίκα πατρὸσ ἐπέφραδεν ὑψερεφὲσ δῶ· "ἐκ μὲν Σιδῶνοσ πολυχάλκου εὔχομαι εἶναι, κούρη δ’ εἴμ’ Ἀρύβαντοσ ἐγὼ ῥυδὸν ἀφνειοῖο·

ἀλλά μ’ ἀνήρπαξαν Τάφιοι ληί̈στορεσ ἄνδρεσ ἀγρόθεν ἐρχομένην, πέρασαν δέ τε δεῦρ’ ἀγαγόντεσ τοῦδ’ ἀνδρὸσ πρὸσ δώμαθ’· ὁ δ’ ἄξιον ὦνον ἔδωκε. "τὴν δ’ αὖτε προσέειπεν ἀνήρ, ὃσ ἐμίσγετο λάθρη·

ἦ ῥά κε νῦν πάλιν αὖτισ ἅμ’ ἡμῖν οἴκαδ’ ἕποιο, ὄφρα ἴδῃ πατρὸσ καὶ μητέροσ ὑψερεφὲσ δῶ αὐτούσ τ’; ἦ γὰρ ἔτ’ εἰσὶ καὶ ἀφνειοὶ καλέονται. "τὸν δ’ αὖτε προσέειπε γυνὴ καὶ ἀμείβετο μύθῳ·

εἰή κεν καὶ τοῦτ’, εἴ μοι ἐθέλοιτέ γε, ναῦται, ὁρ́κῳ πιστωθῆναι ἀπήμονά μ’ οἴκαδ’ ἀπάξειν. "ὣσ ἔφαθ’, οἱ δ’ ἄρα πάντεσ ἐπώμνυον ὡσ ἐκέλευεν.

αὐτὰρ ἐπεί ῥ’ ὄμοσάν τε τελεύτησάν τε τὸν ὁρ́κον, τοῖσ δ’ αὖτισ μετέειπε γυνὴ καὶ ἀμείβετο μύθῳ· "σιγῇ νῦν, μή τίσ με προσαυδάτω ἐπέεσσιν ὑμετέρων ἑτάρων, ξυμβλήμενοσ ἢ ἐν ἀγυιῇ, ἤ που ἐπὶ κρήνῃ·

μή τισ ποτὶ δῶμα γέροντι ἐλθὼν ἐξείπῃ, ὁ δ’ ὀϊσάμενοσ καταδήσῃ δεσμῷ ἐν ἀργαλέῳ, ὑμῖν δ’ ἐπιφράσσετ’ ὄλεθρον. ἀλλ’ ἔχετ’ ἐν φρεσὶ μῦθον, ἐπείγετε δ’ ὦνον ὁδαίων. ἀλλ’ ὅτε κεν δὴ νηῦσ πλείη βιότοιο γένηται, ἀγγελίη μοι ἔπειτα θοῶσ ἐσ δώμαθ’ ἱκέσθω· οἴσω γὰρ καὶ χρυσόν, ὅτισ χ’ ὑποχείριοσ ἔλθῃ· καὶ δέ κεν ἄλλ’ ἐπίβαθρον ἐγὼν ἐθέλουσά γε δοίην. παῖδα γὰρ ἀνδρὸσ ἑῆοσ ἐνὶ μεγάροισ ἀτιτάλλω, κερδαλέον δὴ τοῖον, ἅμα τροχόωντα θύραζε· τόν κεν ἄγοιμ’ ἐπὶ νηόσ, ὁ δ’ ὑμῖν μυρίον ὦνον ἄλφοι, ὅπῃ περάσητε κατ’ ἀλλοθρόουσ ἀνθρώπουσ. "ἡ μὲν ἄρ’ ὣσ εἰποῦσ’ ἀπέβη πρὸσ δώματα καλά, οἱ δ’ ἐνιαυτὸν ἅπαντα παρ’ ἡμῖν αὖθι μένοντεσ ἐν νηὶ̈ γλαφυρῇ βίοτον πολὺν ἐμπολόωντο.

ἀλλ’ ὅτε δὴ κοίλη νηῦσ ἤχθετο τοῖσι νέεσθαι, καὶ τότ’ ἄρ’ ἄγγελον ἧκαν, ὃσ ἀγγείλειε γυναικί. ἤλυθ’ ἀνὴρ πολύϊδρισ ἐμοῦ πρὸσ δώματα πατρὸσ χρύσεον ὁρ́μον ἔχων, μετὰ δ’ ἠλέκτροισιν ἐέρτο. τὸν μὲν ἄρ’ ἐν μεγάρῳ δμῳαὶ καὶ πότνια μήτηρ χερσίν τ’ ἀμφαφόωντο καὶ ὀφθαλμοῖσιν ὁρῶντο, ὦνον ὑπισχόμεναι· ὁ δὲ τῇ κατένευσε σιωπῇ. ἦ τοι ὁ καννεύσασ κοίλην ἐπὶ νῆα βεβήκει, ἡ δ’ ἐμὲ χειρὸσ ἑλοῦσα δόμων ἐξῆγε θύραζε. εὑρ͂ε δ’ ἐνὶ προδόμῳ ἠμὲν δέπα ἠδὲ τραπέζασ ἀνδρῶν δαιτυμόνων, οἵ μευ πατέρ’ ἀμφεπένοντο. οἱ μὲν ἄρ’ ἐσ θῶκον πρόμολον, δήμοιό τε φῆμιν, ἡ δ’ αἶψα τρί’ ἄλεισα κατακρύψασ’ ὑπὸ κόλπῳ ἔκφερεν· αὐτὰρ ἐγὼν ἑπόμην ἀεσιφροσύνῃσι. δύσετό τ’ ἠέλιοσ, σκιόωντό τε πᾶσαι ἀγυιαί· ἡμεῖσ δ’ ἐσ λιμένα κλυτὸν ἤλθομεν ὦκα κιόντεσ, ἔνθ’ ἄρα Φοινίκων ἀνδρῶν ἦν ὠκύαλοσ νηῦσ. οἱ μὲν ἔπειτ’ ἀναβάντεσ ἐπέπλεον ὑγρὰ κέλευθα, νὼ ἀναβησάμενοι· ἐπὶ δὲ Ζεὺσ οὖρον ἰάλλεν. ἑξῆμαρ μὲν ὁμῶσ πλέομεν νύκτασ τε καὶ ἦμαρ· ἀλλ’ ὅτε δὴ ἕβδομον ἦμαρ ἐπὶ Ζεὺσ θῆκε Κρονίων, τὴν μὲν ἔπειτα γυναῖκα βάλ’ Ἄρτεμισ ἰοχέαιρα, ἄντλῳ δ’ ἐνδούπησε πεσοῦσ’ ὡσ εἰναλίη κήξ. καὶ τὴν μὲν φώκῃσι καὶ ἰχθύσι κύρμα γενέσθαι ἔκβαλον· αὐτὰρ ἐγὼ λιπόμην ἀκαχήμενοσ ἦτορ· τοὺσ δ’ Ἰθάκῃ ἐπέλασσε φέρων ἄνεμόσ τε καὶ ὕδωρ, ἔνθα με Λαέρτησ πρίατο κτεάτεσσιν ἑοῖσιν. οὕτω τήνδε τε γαῖαν ἐγὼν ἴδον ὀφθαλμοῖσι. " τὸν δ’ αὖ διογενὴσ Ὀδυσεὺσ ἠμείβετο μύθῳ· "Εὔμαι’, ἦ μάλα δή μοι ἐνὶ φρεσὶ θυμὸν ὄρινασ ταῦτα ἕκαστα λέγων, ὅσα δὴ πάθεσ ἄλγεα θυμῷ. ἀλλ’ ἦ τοι σοὶ μὲν παρὰ καὶ κακῷ ἐσθλὸν ἔθηκε Ζεύσ, ἐπεὶ ἀνδρὸσ δώματ’ ἀφίκεο πολλὰ μογήσασ ἠπίου, ὃσ δή τοι παρέχει βρῶσίν τε πόσιν τε ἐνδυκέωσ, ζώεισ δ’ ἀγαθὸν βίον· αὐτὰρ ἐγώ γε πολλὰ βροτῶν ἐπὶ ἄστε’ ἀλώμενοσ ἐνθάδ’ ἱκάνω. ὣσ οἱ μὲν τοιαῦτα πρὸσ ἀλλήλουσ ἀγόρευον, καδδραθέτην δ’ οὐ πολλὸν ἐπὶ χρόνον, ἀλλὰ μίνυνθα·

αἶψα γὰρ Ηὢσ ἦλθεν ἐύ̈θρονοσ. οἱ δ’ ἐπὶ χέρσου Τηλεμάχου ἕταροι λύον ἱστία, κὰδ δ’ ἕλον ἱστὸν καρπαλίμωσ, τὴν δ’ εἰσ ὁρ́μον προέρυσσαν ἐρετμοῖσ· ἐκ δ’ εὐνὰσ ἔβαλον, κατὰ δὲ πρυμνήσι’ ἔδησαν· ἐκ δὲ καὶ αὐτοὶ βαῖνον ἐπὶ ῥηγμῖνι θαλάσσησ, δεῖπνόν τ’ ἐντύνοντο κερῶντό τε αἴθοπα οἶνον. αὐτὰρ ἐπεὶ πόσιοσ καὶ ἐδητύοσ ἐξ ἔρον ἕντο, τοῖσι δὲ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἤρχετο μύθων· "ὑμεῖσ μὲν νῦν ἄστυδ’ ἐλαύνετε νῆα μέλαιναν, αὐτὰρ ἐγὼν ἀγροὺσ ἐπιείσομαι ἠδὲ βοτῆρασ·

ἑσπέριοσ δ’ εἰσ ἄστυ ἰδὼν ἐμὰ ἔργα κάτειμι. ἠῶθεν δέ κεν ὔμμιν ὁδοιπόριον παραθείμην, δαῖτ’ ἀγαθὴν κρειῶν τε καὶ οἴνου ἡδυπότοιο. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε Θεοκλύμενοσ θεοειδήσ·

"πῆ γὰρ ἐγώ, φίλε τέκνον, ἰώ; τεῦ δώμαθ’ ἵκωμαι ἀνδρῶν οἳ κραναὴν Ἰθάκην κάτα κοιρανέουσιν; ἦ ἰθὺσ σῆσ μητρὸσ ἰώ καὶ σοῖο δόμοιο; τὸν δ’ αὖ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα·

"ἄλλωσ μέν σ’ ἂν ἐγώ γε καὶ ἡμέτερόνδε κελοίμην ἔρχεσθ’· οὐ γάρ τι ξενίων ποθή· ἀλλὰ σοὶ αὐτῷ χεῖρον, ἐπεί τοι ἐγὼ μὲν ἀπέσσομαι, οὐδέ σε μήτηρ ὄψεται· οὐ μὲν γάρ τι θαμὰ μνηστῆρσ’ ἐνὶ οἴκῳ φαίνεται, ἀλλ’ ἀπὸ τῶν ὑπερωί̈ῳ ἱστὸν ὑφαίνει. ἀλλά τοι ἄλλον φῶτα πιφαύσκομαι ὅν κεν ἵκοιο, Εὐρύμαχον, Πολύβοιο δαί̈φρονοσ ἀγλαὸν υἱόν, τὸν νῦν ἶσα θεῷ Ἰθακήσιοι εἰσορόωσι· καὶ γὰρ πολλὸν ἄριστοσ ἀνὴρ μέμονέν τε μάλιστα μητέρ’ ἐμὴν γαμέειν καὶ Ὀδυσσῆοσ γέρασ ἕξειν. ἀλλὰ τά γε Ζεὺσ οἶδεν Ὀλύμπιοσ, αἰθέρι ναίων, εἴ κέ σφι πρὸ γάμοιο τελευτήσει κακὸν ἦμαρ. ὣσ ἄρα οἱ εἰπόντι ἐπέπτατο δεξιὸσ ὄρνισ, κίρκοσ, Ἀπόλλωνοσ ταχὺσ ἄγγελοσ·

ἐν δὲ πόδεσσι τίλλε πέλειαν ἔχων, κατὰ δὲ πτερὰ χεῦεν ἔραζε μεσσηγὺσ νηόσ τε καὶ αὐτοῦ Τηλεμάχοιο. τὸν δὲ Θεοκλύμενοσ ἑτάρων ἀπονόσφι καλέσσασ ἔν τ’ ἄρα οἱ φῦ χειρὶ ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζε· "Τηλέμαχ’, οὔ τοι ἄνευ θεοῦ ἔπτατο δεξιὸσ ὄρνισ ἔγνων γάρ μιν ἐσάντα ἰδὼν οἰωνὸν ἐόντα.

ὑμετέρου δ’ οὐκ ἔστι γένοσ βασιλεύτερον ἄλλο ἐν δήμῳ Ἰθάκησ, ἀλλ’ ὑμεῖσ καρτεροὶ αἰεί. " τὸν δ’ αὖ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα· "αἲ γὰρ τοῦτο, ξεῖνε, ἔποσ τετελεσμένον εἰή· τῷ κε τάχα γνοίησ φιλότητά τε πολλά τε δῶρα ἐξ ἐμεῦ, ὡσ ἄν τίσ σε συναντόμενοσ μακαρίζοι. ἦ καὶ Πείραιον προσεφώνεε, πιστὸν ἑταῖρον·

"Πείραιε Κλυτίδη, σὺ δέ μοι τά περ ἄλλα μάλιστα πείθῃ ἐμῶν ἑτάρων, οἵ μοι Πύλον εἰσ ἅμ’ ἕποντο· καὶ νῦν μοι τὸν ξεῖνον ἄγων ἐν δώμασι σοῖσιν ἐνδυκέωσ φιλέειν καὶ τιέμεν, εἰσ ὅ κεν ἔλθω. τὸν δ’ αὖ Πείραιοσ δουρικλυτὸσ ἀντίον ηὔδα·

"Τηλέμαχ’, εἰ γάρ κεν σὺ πολὺν χρόνον ἐνθάδε μίμνοι, τόνδε τ’ ἐγὼ κομιῶ, ξενίων δέ οἱ οὐ ποθὴ ἔσται. ὣσ εἰπὼν ἐπὶ νηὸσ ἔβη, ἐκέλευσε δ’ ἑταίρουσ αὐτούσ τ’ ἀμβαίνειν ἀνά τε πρυμνήσια λῦσαι.

οἱ δ’ αἶψ’ εἴσβαινον καὶ ἐπὶ κληῖ̈σι καθῖζον. Τηλέμαχοσ δ’ ὑπὸ ποσσὶν ἐδήσατο καλὰ πέδιλα, εἵλετο δ’ ἄλκιμον ἔγχοσ, ἀκαχμένον ὀξέϊ χαλκῷ, νηὸσ ἀπ’ ἰκριόφιν· τοὶ δὲ πρυμνήσι’ ἔλυσαν. οἱ μὲν ἀνώσαντεσ πλέον ἐσ πόλιν, ὡσ ἐκέλευσε Τηλέμαχοσ, φίλοσ υἱὸσ Ὀδυσσῆοσ θείοιο·

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Homer, Odyssey, Book 15

(호메로스, 오디세이아, Book 15)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION