헬라어 문장 검색 - Ηομερ́Οδψσσεψ́14́

(호메로스, 오디세이아, Book 14)

αὐτὰρ ὁ ἐκ λιμένοσ προσέβη τρηχεῖαν ἀταρπὸν χῶρον ἀν’ ὑλήεντα δι’ ἄκριασ, ᾗ οἱ Ἀθήνη πέφραδε δῖον ὑφορβόν, ὅ οἱ βιότοιο μάλιστα κήδετο οἰκήων, οὓσ κτήσατο δῖοσ Ὀδυσσεύσ. τὸν δ’ ἄρ’ ἐνὶ προδόμῳ εὑρ͂’ ἥμενον, ἔνθα οἱ αὐλὴ ὑψηλὴ δέδμητο, περισκέπτῳ ἐνὶ χώρῳ, καλή τε μεγάλη τε, περίδρομοσ·

ἥν ῥα συβώτησ αὐτὸσ δείμαθ’ ὑέσσιν ἀποιχομένοιο ἄνακτοσ, νόσφιν δεσποίνησ καὶ Λαέρταο γέροντοσ, ῥυτοῖσιν λάεσσι καὶ ἐθρίγκωσεν ἀχέρδῳ· σταυροὺσ δ’ ἐκτὸσ ἔλασσε διαμπερὲσ ἔνθα καὶ ἔνθα, πυκνοὺσ καὶ θαμέασ, τὸ μέλαν δρυὸσ ἀμφικεάσσασ· ἔντοσθεν δ’ αὐλῆσ συφεοὺσ δυοκαίδεκα ποίει πλησίον ἀλλήλων, εὐνὰσ συσίν· ἐν δὲ ἑκάστῳ πεντήκοντα σύεσ χαμαιευνάδεσ ἐρχατόωντο, θήλειαι τοκάδεσ· τοὶ δ’ ἄρσενεσ ἐκτὸσ ἰαυόν, πολλὸν παυρότεροι· τοὺσ γὰρ μινύθεσκον ἔδοντεσ ἀντίθεοι μνηστῆρεσ, ἐπεὶ προί̈αλλε συβώτησ αἰεὶ ζατρεφέων σιάλων τὸν ἄριστον ἁπάντων· οἱ δὲ τριηκόσιοί τε καὶ ἑξήκοντα πέλοντο. πὰρ δὲ κύνεσ, θήρεσσιν ἐοικότεσ αἰὲν ἰαυόν τέσσαρεσ, οὓσ ἔθρεψε συβώτησ, ὄρχαμοσ ἀνδρῶν. αὐτὸσ δ’ ἀμφὶ πόδεσσιν ἑοῖσ ἀράρισκε πέδιλα, τάμνων δέρμα βόειον ἐϋχροέσ· οἱ δὲ δὴ ἄλλοι ᾤχοντ’ ἄλλυδισ ἄλλοσ ἅμ’ ἀγρομένοισι σύεσσιν, οἱ τρεῖσ· τὸν δὲ τέταρτον ἀποπροέηκε πόλινδε σῦν ἀγέμεν μνηστῆρσιν ὑπερφιάλοισιν ἀνάγκῃ, ὄφρ’ ἱερεύσαντεσ κρειῶν κορεσαίατο θυμόν. ἐξαπίνησ δ’ Ὀδυσῆα ἴδον κύνεσ ὑλακόμωροι.

οἱ μὲν κεκλήγοντεσ ἐπέδραμον· αὐτὰρ Ὀδυσσεὺσ ἕζετο κερδοσύνη, σκῆπτρον δέ οἱ ἔκπεσε χειρόσ. ἔνθα κεν ᾧ πὰρ σταθμῷ ἀεικέλιον πάθεν ἄλγοσ· ἀλλὰ συβώτησ ὦκα ποσὶ κραιπνοῖσι μετασπὼν ἔσσυτ’ ἀνὰ πρόθυρον, σκῦτοσ δέ οἱ ἔκπεσε χειρόσ. τοὺσ μὲν ὁμοκλήσασ σεῦεν κύνασ ἄλλυδισ ἄλλον πυκνῇσιν λιθάδεσσιν· ὁ δὲ προσέειπεν ἄνακτα· "ὦ γέρον, ἦ ὀλίγου σε κύνεσ διεδηλήσαντο ἐξαπίνησ, καί κέν μοι ἐλεγχείην κατέχευασ.

καὶ δέ μοι ἄλλα θεοὶ δόσαν ἄλγεά τε στοναχάσ τε· ἀντιθέου γὰρ ἄνακτοσ ὀδυρόμενοσ καὶ ἀχεύων ἧμαι, ἄλλοισιν δὲ σύασ σιάλουσ ἀτιτάλλω ἔδμεναι· αὐτὰρ κεῖνοσ ἐελδόμενόσ που ἐδωδῆσ πλάζετ’ ἐπ’ ἀλλοθρόων ἀνδρῶν δῆμόν τε πόλιν τε, εἴ που ἔτι ζώει καὶ ὁρᾷ φάοσ ἠελίοιο. ἀλλ’ ἕπεο, κλισίηνδ’ ἰόμεν, γέρον, ὄφρα καὶ αὐτόσ, σίτου καὶ οἴνοιο κορεσσάμενοσ κατὰ θυμόν, εἴπῃσ ὁππόθεν ἐσσὶ καὶ ὁππόσα κήδε’ ἀνέτλησ. ὣσ εἰπὼν κλισίηνδ’ ἡγήσατο δῖοσ ὑφορβόσ, εἷσεν δ’ εἰσαγαγών, ῥῶπασ δ’ ὑπέχευε δασείασ, ἐστόρεσεν δ’ ἐπὶ δέρμα ἰονθάδοσ ἀγρίου αἰγόσ, αὐτοῦ ἐνεύναιον, μέγα καὶ δασύ.

χαῖρε δ’ Ὀδυσσεὺσ ὅττι μιν ὣσ ὑπέδεκτο, ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζεν· "Ζεύσ τοι δοίη, ξεῖνε, καὶ ἀθάνατοι θεοὶ ἄλλοι ὅττι μάλιστ’ ἐθέλεισ, ὅτι με πρόφρων ὑπέδεξο.

καὶ γὰρ κεῖνοσ ἔβη Ἀγαμέμνονοσ εἵνεκα τιμῆσ Ἴλιον εἰσ εὔπωλον, ἵνα Τρώεσσι μάχοιτο. " τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφησ, Εὔμαιε συβῶτα· "ξεῖν’, οὔ μοι θέμισ ἔστ’, οὐδ’ εἰ κακίων σέθεν ἔλθοι, ξεῖνον ἀτιμῆσαι· πρὸσ γὰρ Διόσ εἰσιν ἅπαντεσ ξεῖνοί τε πτωχοί τε· δόσισ δ’ ὀλίγη τε φίλη τε γίγνεται ἡμετέρη· ἡ γὰρ δμώων δίκη ἐστὶν αἰεὶ δειδιότων, ὅτ’ ἐπικρατέωσιν ἄνακτεσ οἱ νέοι. ἦ γὰρ τοῦ γε θεοὶ κατὰ νόστον ἔδησαν, ὅσ κεν ἔμ’ ἐνδυκέωσ ἐφίλει καὶ κτῆσιν ὄπασσεν, οἶκόν τε κλῆρόν τε πολυμνήστην τε γυναῖκα, οἱᾶ́ τε ᾧ οἰκῆϊ ἄναξ εὔθυμοσ ἔδωκεν, ὅσ οἱ πολλὰ κάμῃσι, θεὸσ δ’ ἐπὶ ἔργον ἀέξῃ, ὡσ καὶ ἐμοὶ τόδε ἔργον ἀέξεται, ᾧ ἐπιμίμνω. τῷ κέ με πόλλ’ ὤνησεν ἄναξ, εἰ αὐτόθ’ ἐγήρα· ἀλλ’ ὄλεθ’ ‐ ὡσ ὤφελλ’ Ἑλένησ ἀπὸ φῦλον ὀλέσθαι πρόχνυ, ἐπεὶ πολλῶν ἀνδρῶν ὑπὸ γούνατ’ ἔλυσε· ὣσ εἰπὼν ζωστῆρι θοῶσ συνέεργε χιτῶνα, βῆ δ’ ἴμεν ἐσ συφεούσ, ὅθι ἔθνεα ἔρχατο χοίρων.

ἔνθεν ἑλὼν δύ’ ἔνεικε καὶ ἀμφοτέρουσ ἱέρευσεν, εὗσέ τε μίστυλλέν τε καὶ ἀμφ’ ὀβελοῖσιν ἔπειρεν. ὀπτήσασ δ’ ἄρα πάντα φέρων παρέθηκ’ Ὀδυσῆϊ θέρμ’ αὐτοῖσ ὀβελοῖσιν· ὁ δ’ ἄλφιτα λευκὰ πάλυνεν· ἐν δ’ ἄρα κισσυβίῳ κίρνη μελιηδέα οἶνον, αὐτὸσ δ’ ἀντίον ἷζεν, ἐποτρύνων δὲ προσηύδα· "ἔσθιε νῦν, ὦ ξεῖνε, τά τε δμώεσσι πάρεστι, χοίρε’·

ἀτὰρ σιάλουσ γε σύασ μνηστῆρεσ ἔδουσιν, οὐκ ὄπιδα φρονέοντεσ ἐνὶ φρεσὶν οὐδ’ ἐλεητύν. οὐ μὲν σχέτλια ἔργα θεοὶ μάκαρεσ φιλέουσιν, ἀλλὰ δίκην τίουσι καὶ αἴσιμα ἔργ’ ἀνθρώπων. καὶ μὲν δυσμενέεσ καὶ ἀνάρσιοι, οἵ τ’ ἐπὶ γαίησ ἀλλοτρίησ βῶσιν καί σφι Ζεὺσ ληί̈δα δώῃ, πλησάμενοι δέ τε νῆασ ἔβαν οἶκόνδε νέεσθαι, καὶ μὲν τοῖσ ὄπιδοσ κρατερὸν δέοσ ἐν φρεσὶ πίπτει. οἵδε δὲ καί τι ἴσασι, θεοῦ δέ τιν’ ἔκλυον αὐδήν, κείνου λυγρὸν ὄλεθρον, ὅτ’ οὐκ ἐθέλουσι δικαίωσ μνᾶσθαι οὐδὲ νέεσθαι ἐπὶ σφέτερ’, ἀλλὰ ἕκηλοι κτήματα δαρδάπτουσιν ὑπέρβιον, οὐδ’ ἔπι φειδώ. ὅσσαι γὰρ νύκτεσ τε καὶ ἡμέραι ἐκ Διόσ εἰσιν, οὔ ποθ’ ἓν ἱρεύουσ’ ἱερήϊον, οὐδὲ δύ’ οἰώ· οἶνον δὲ φθινύθουσιν ὑπέρβιον ἐξαφύοντεσ. ἦ γάρ οἱ ζωή γ’ ἦν ἄσπετοσ· οὔ τινι τόσση ἀνδρῶν ἡρώων, οὔτ’ ἠπείροιο μελαίνησ οὔτ’ αὐτῆσ Ἰθάκησ· οὐδὲ ξυνεείκοσι φωτῶν ἔστ’ ἄφενοσ τοσσοῦτον· ἐγὼ δέ κέ τοι καταλέξω. δώδεκ’ ἐν ἠπείρῳ ἀγέλαι· τόσα πώεα οἰῶν, τόσσα συῶν συβόσια, τόσ’ αἰπόλια πλατέ’ αἰγῶν βόσκουσι ξεῖνοί τε καὶ αὐτοῦ βώτορεσ ἄνδρεσ. ἐνθάδε δ’ αἰπόλια πλατέ’ αἰγῶν ἕνδεκα πάντα ἐσχατιῇ βόσκοντ’, ἐπὶ δ’ ἀνέρεσ ἐσθλοὶ ὄρονται. τῶν αἰεί σφιν ἕκαστοσ ἐπ’ ἤματι μῆλον ἀγινεῖ, ζατρεφέων αἰγῶν ὅσ τισ φαίνηται ἄριστοσ. αὐτὰρ ἐγὼ σῦσ τάσδε φυλάσσω τε ῥύομαί τε, καί σφι συῶν τὸν ἄριστον ἐὺ̈ κρίνασ ἀποπέμπω. ὣσ φάθ’, ὁ δ’ ἐνδυκέωσ κρέα τ’ ἤσθιε πῖνέ τε οἶνον ἁρπαλέωσ ἀκέων, κακὰ δὲ μνηστῆρσι φύτευεν.

αὐτὰρ ἐπεὶ δείπνησε καὶ ἤραρε θυμὸν ἐδωδῇ, καί οἱ πλησάμενοσ δῶκε σκύφον, ᾧ περ ἔπινεν, οἴνου ἐνίπλειον· ὁ δ’ ἐδέξατο, χαῖρε δὲ θυμῷ, καί μιν φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· "ὦ φίλε, τίσ γάρ σε πρίατο κτεάτεσσιν ἑοῖσιν, ὧδε μάλ’ ἀφνειὸσ καὶ καρτερὸσ ὡσ ἀγορεύεισ;

φῆσ δ’ αὐτὸν φθίσθαι Ἀγαμέμνονοσ εἵνεκα τιμῆσ. εἰπέ μοι, αἴ κέ ποθι γνώω τοιοῦτον ἐόντα. Ζεὺσ γάρ που τό γε οἶδε καὶ ἀθάνατοι θεοὶ ἄλλοι, εἴ κέ μιν ἀγγείλαιμι ἰδών· ἐπὶ πολλὰ δ’ ἀλήθην. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα συβώτησ, ὄρχαμοσ ἀνδρῶν·

"ὦ γέρον, οὔ τισ κεῖνον ἀνὴρ ἀλαλήμενοσ ἐλθὼν ἀγγέλλων πείσειε γυναῖκά τε καὶ φίλον υἱόν, ἀλλ’ ἄλλωσ κομιδῆσ κεχρημένοι ἄνδρεσ ἀλῆται ψεύδοντ’, οὐδ’ ἐθέλουσιν ἀληθέα μυθήσασθαι. ὃσ δέ κ’ ἀλητεύων Ἰθάκησ ἐσ δῆμον ἵκηται, ἐλθὼν ἐσ δέσποιναν ἐμὴν ἀπατήλια βάζει· ἡ δ’ εὖ δεξαμένη φιλέει καὶ ἕκαστα μεταλλᾷ, καί οἱ ὀδυρομένῃ βλεφάρων ἄπο δάκρυα πίπτει, ἣ θέμισ ἐστὶ γυναικόσ, ἐπὴν πόσισ ἄλλοθ’ ὄληται. αἶψά κε καὶ σύ, γεραιέ, ἔποσ παρατεκτήναιο. εἴ τίσ τοι χλαῖνάν τε χιτῶνά τε εἵματα δοίη. τοῦ δ’ ἤδη μέλλουσι κύνεσ ταχέεσ τ’ οἰωνοὶ ῥινὸν ἀπ’ ὀστεόφιν ἐρύσαι, ψυχὴ δὲ λέλοιπεν· ἢ τόν γ’ ἐν πόντῳ φάγον ἰχθύεσ, ὀστέα δ’ αὐτοῦ κεῖται ἐπ’ ἠπείρου ψαμάθῳ εἰλυμένα πολλῇ. ὣσ ὁ μὲν ἔνθ’ ἀπόλωλε, φίλοισι δὲ κήδε’ ὀπίσσω πᾶσιν, ἐμοὶ δὲ μάλιστα, τετεύχαται· οὐ γὰρ ἔτ’ ἄλλον ἤπιον ὧδε ἄνακτα κιχήσομαι, ὁππόσ’ ἐπέλθω, οὐδ’ εἴ κεν πατρὸσ καὶ μητέροσ αὖτισ ἵκωμαι οἶκον, ὅθι πρῶτον γενόμην καί μ’ ἔτρεφον αὐτοί. οὐδέ νυ τῶν ἔτι τόσσον ὀδύρομαι, ἱέμενόσ περ ὀφθαλμοῖσιν ἰδέσθαι ἐὼν ἐν πατρίδι γαίῃ· ἀλλά μ’ Ὀδυσσῆοσ πόθοσ αἴνυται οἰχομένοιο. τὸν μὲν ἐγών, ὦ ξεῖνε, καὶ οὐ παρεόντ’ ὀνομάζειν αἰδέομαι· πέρι γάρ μ’ ἐφίλει καὶ κήδετο θυμῷ· ἀλλά μιν ἠθεῖον καλέω καὶ νόσφιν ἐόντα. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε πολύτλασ δῖοσ Ὀδυσσεύσ·

"ὦ φίλ’, ἐπειδὴ πάμπαν ἀναίνεαι, οὐδ’ ἔτι φῇσθα κεῖνον ἐλεύσεσθαι, θυμὸσ δέ τοι αἰὲν ἄπιστοσ· ἀλλ’ ἐγὼ οὐκ αὔτωσ μυθήσομαι, ἀλλὰ σὺν ὁρ́κῳ, ὡσ νεῖται Ὀδυσεύσ· εὐαγγέλιον δέ μοι ἔστω αὐτίκ’, ἐπεί κεν κεῖνοσ ἰὼν τὰ ἃ δώμαθ’ ἵκηται· ἕσσαι με χλαῖνάν τε χιτῶνά τε, εἵματα καλά· πρὶν δέ κε, καὶ μάλα περ κεχρημένοσ, οὔ τι δεχοίμην. ἐχθρὸσ γάρ μοι κεῖνοσ ὁμῶσ Αἴ̈δαο πύλῃσι γίγνεται, ὃσ πενίῃ εἴκων ἀπατήλια βάζει. ἴστω νῦν Ζεὺσ πρῶτα θεῶν, ξενίη τε τράπεζα, ἱστίη τ’ Ὀδυσῆοσ ἀμύμονοσ, ἣν ἀφικάνω· ἦ μέν τοι τάδε πάντα τελείεται ὡσ ἀγορεύω. τοῦδ’ αὐτοῦ λυκάβαντοσ ἐλεύσεται ἐνθάδ’ Ὀδυσσεύσ. τοῦ μὲν φθίνοντοσ μηνόσ, τοῦ δ’ ἱσταμένοιο, οἴκαδε νοστήσει, καὶ τίσεται ὅσ τισ ἐκείνου ἐνθάδ’ ἀτιμάζει ἄλοχον καὶ φαίδιμον υἱόν. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφησ, Εὔμαιε συβῶτα·

"ὦ γέρον, οὔτ’ ἄρ’ ἐγὼν εὐαγγέλιον τόδε τίσω, οὔτ’ Ὀδυσεὺσ ἔτι οἶκον ἐλεύσεται· ἀλλὰ ἕκηλοσ πῖνε, καὶ ἄλλα παρὲξ μεμνώμεθα, μηδέ με τούτων μίμνησκ’· ἦ γὰρ θυμὸσ ἐνὶ στήθεσσιν ἐμοῖσιν ἄχνυται, ὁππότε τισ μνήσῃ κεδνοῖο ἄνακτοσ. ἀλλ’ ἦ τοι ὁρ́κον μὲν ἐάσομεν, αὐτὰρ Ὀδυσσεὺσ ἔλθοι ὅπωσ μιν ἐγώ γ’ ἐθέλω καὶ Πηνελόπεια Λαέρτησ θ’ ὁ γέρων καὶ Τηλέμαχοσ θεοειδήσ. νῦν αὖ παιδὸσ ἄλαστον ὀδύρομαι, ὃν τέκ’ Ὀδυσσεύσ, Τηλεμάχου· τὸν ἐπεὶ θρέψαν θεοὶ ἔρνεϊ ἶσον, καί μιν ἔφην ἔσσεσθαι ἐν ἀνδράσιν οὔ τι χέρηα πατρὸσ ἑοῖο φίλοιο, δέμασ καὶ εἶδοσ ἀγητόν, τὸν δέ τισ ἀθανάτων βλάψε φρένασ ἔνδον ἐί̈σασ ἠέ τισ ἀνθρώπων· ὁ δ’ ἔβη μετὰ πατρὸσ ἀκουὴν ἐσ Πύλον ἠγαθέην· τὸν δὲ μνηστῆρεσ ἀγαυοὶ οἴκαδ’ ἰόντα λοχῶσιν, ὅπωσ ἀπὸ φῦλον ὄληται νώνυμον ἐξ Ἰθάκησ Ἀρκεισίου ἀντιθέοιο. ἀλλ’ ἦ τοι κεῖνον μὲν ἐάσομεν, ἤ κεν ἁλώῃ ἦ κε φύγῃ καί κέν οἱ ὑπέρσχῃ χεῖρα Κρονίων. ἀλλ’ ἄγε μοι σύ, γεραιέ, τὰ σ’ αὐτοῦ κήδε’ ἐνίσπεσ καί μοι τοῦτ’ ἀγόρευσον ἐτήτυμον, ὄφρ’ ἐὺ̈ εἰδῶ· τίσ πόθεν εἶσ ἀνδρῶν; πόθι τοι πόλισ ἠδὲ τοκῆεσ; ὁπποίησ τ’ ἐπὶ νηὸσ ἀφίκεο· πῶσ δέ σε ναῦται ἤγαγον εἰσ Ἰθάκην; τίνεσ ἔμμεναι εὐχετόωντο; οὐ μὲν γάρ τί σε πεζὸν ὀί̈ομαι ἐνθάδ’ ἱκέσθαι. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ "τοιγὰρ ἐγώ τοι ταῦτα μάλ’ ἀτρεκέωσ ἀγορεύσω.

εἰή μὲν νῦν νῶϊν ἐπὶ χρόνον ἠμὲν ἐδωδὴ ἠδὲ μέθυ γλυκερὸν κλισίησ ἔντοσθεν ἐοῦσι, δαίνυσθαι ἀκέοντ’, ἄλλοι δ’ ἐπὶ ἔργον ἕποιεν· ῥηϊδίωσ κεν ἔπειτα καὶ εἰσ ἐνιαυτὸν ἅπαντα οὔ τι διαπρήξαιμι λέγων ἐμὰ κήδεα θυμοῦ, ὅσσα γε δὴ ξύμπαντα θεῶν ἰότητι μόγησα. "ἐκ μὲν Κρητάων γένοσ εὔχομαι εὐρειάων, ἀνέροσ ἀφνειοῖο πάϊσ·

πολλοὶ δὲ καὶ ἄλλοι υἱέεσ ἐν μεγάρῳ ἠμὲν τράφεν ἠδ’ ἐγένοντο γνήσιοι ἐξ ἀλόχου· ἐμὲ δ’ ὠνητὴ τέκε μήτηρ παλλακίσ, ἀλλά με ἶσον ἰθαιγενέεσσιν ἐτίμα Κάστωρ Ὑλακίδησ, τοῦ ἐγὼ γένοσ εὔχομαι εἶναι ὃσ τότ’ ἐνὶ Κρήτεσσι θεὸσ ὣσ τίετο δήμῳ ὄλβῳ τε πλούτῳ τε καὶ υἱάσι κυδαλίμοισιν. ἀλλ’ ἦ τοι τὸν κῆρεσ ἔβαν θανάτοιο φέρουσαι εἰσ Αἴ̈δαο δόμουσ· τοὶ δὲ ζωὴν ἐδύσαντο παῖδεσ ὑπέρθυμοι καὶ ἐπὶ κλήρουσ ἐβάλοντο, αὐτὰρ ἐμοὶ μάλα παῦρα δόσαν καὶ οἰκί’ ἔνειμαν. ἠγαγόμην δὲ γυναῖκα πολυκλήρων ἀνθρώπων εἵνεκ’ ἐμῆσ ἀρετῆσ, ἐπεὶ οὐκ ἀποφώλιοσ ἠᾶ οὐδὲ φυγοπτόλεμοσ· νῦν δ’ ἤδη πάντα λέλοιπεν ἀλλ’ ἔμπησ καλάμην γέ σ’ ὀί̈ομαι εἰσορόωντα γιγνώσκειν· ἦ γάρ με δύη ἔχει ἤλιθα πολλή. ἦ μὲν δὴ θάρσοσ μοι Ἄρησ τ’ ἔδοσαν καὶ Ἀθήνη καὶ ῥηξηνορίην· ὁπότε κρίνοιμι λόχονδε ἄνδρασ ἀριστῆασ, κακὰ δυσμενέεσσι φυτεύων, οὔ ποτέ μοι θάνατον προτιόσσετο θυμὸσ ἀγήνωρ, ἀλλὰ πολὺ πρώτιστοσ ἐπάλμενοσ ἔγχει ἕλεσκον ἀνδρῶν δυσμενέων ὅ τέ μοι εἴξειε πόδεσσιν. τοῖοσ ἐά ἐν πολέμῳ· ἔργον δέ μοι οὐ φίλον ἔσκεν οὐδ’ οἰκωφελίη, ἥ τε τρέφει ἀγλαὰ τέκνα, ἀλλά μοι αἰεὶ νῆεσ ἐπήρετμοι φίλαι ἦσαν καὶ πόλεμοι καὶ ἄκοντεσ ἐύ̈ξεστοι καὶ ὀϊστοί, λυγρά, τά τ’ ἄλλοισίν γε καταριγηλὰ πέλονται. αὐτὰρ ἐμοὶ τὰ φίλ’ ἔσκε τά που θεὸσ ἐν φρεσὶ θῆκεν· ἄλλοσ γάρ τ’ ἄλλοισιν ἀνὴρ ἐπιτέρπεται ἔργοισ. πρὶν μὲν γὰρ Τροίησ ἐπιβήμεναι υἱᾶσ Ἀχαιῶν εἰνάκισ ἀνδράσιν ἦρξα καὶ ὠκυπόροισι νέεσσιν ἄνδρασ ἐσ ἀλλοδαπούσ, καί μοι μάλα τύγχανε πολλά. τῶν ἐξαιρεύμην μενοεικέα, πολλὰ δ’ ὀπίσσω λάγχανον· αἶψα δὲ οἶκοσ ὀφέλλετο, καί ῥα ἔπειτα δεινόσ τ’ αἰδοῖόσ τε μετὰ Κρήτεσσι τετύγμην. "ἀλλ’ ὅτε δὴ τήν γε στυγερὴν ὁδὸν εὐρύοπα Ζεὺσ ἐφράσαθ’, ἣ πολλῶν ἀνδρῶν ὑπὸ γούνατ’ ἔλυσε, δὴ τότ’ ἔμ’ ἤνωγον καὶ ἀγακλυτὸν Ἰδομενῆα νήεσσ’ ἡγήσασθαι ἐσ Ἴλιον·

οὐδέ τι μῆχοσ ἠε͂ν ἀνήνασθαι, χαλεπὴ δ’ ἔχε δήμου φῆμισ. ἔνθα μὲν εἰνάετεσ πολεμίζομεν υἱε͂σ Ἀχαιῶν, τῷ δεκάτῳ δὲ πόλιν Πριάμου πέρσαντεσ ἔβημεν οἴκαδε σὺν νήεσσι, θεὸσ δ’ ἐκέδασσεν Ἀχαιούσ. αὐτὰρ ἐμοὶ δειλῷ κακὰ μήδετο μητίετα Ζεύσ· μῆνα γὰρ οἰο͂ν ἔμεινα τεταρπόμενοσ τεκέεσσιν κουριδίῃ τ’ ἀλόχῳ καὶ κτήμασιν· αὐτὰρ ἔπειτα Αἴγυπτόνδε με θυμὸσ ἀνώγει ναυτίλλεσθαι, νῆασ ἐὺ̈ στείλαντα σὺν ἀντιθέοισ ἑτάροισιν. ἐννέα νῆασ στεῖλα, θοῶσ δ’ ἐσαγείρατο λαόσ. ἑξῆμαρ μὲν ἔπειτα ἐμοὶ ἐρίηρεσ ἑταῖροι δαίνυντ’· αὐτὰρ ἐγὼν ἱερήϊα πολλὰ παρεῖχον θεοῖσίν τε ῥέζειν αὐτοῖσί τε δαῖτα πένεσθαι. ἑβδομάτῃ δ’ ἀναβάντεσ ἀπὸ Κρήτησ εὐρείησ ἐπλέομεν Βορέῃ ἀνέμῳ ἀκραέϊ καλῷ ῥηϊδίωσ, ὡσ εἴ τε κατὰ ῥόον· οὐδέ τισ οὖν μοι νηῶν πημάνθη, ἀλλ’ ἀσκηθέεσ καὶ ἄνουσοι ἥμεθα, τὰσ δ’ ἄνεμόσ τε κυβερνῆταί τ’ ἴθυνον. "πεμπταῖοι δ’ Αἴγυπτον ἐϋρρείτην ἱκόμεσθα, στῆσα δ’ ἐν Αἰγύπτῳ ποταμῷ νέασ ἀμφιελίσσασ.

ἔνθ’ ἦ τοι μὲν ἐγὼ κελόμην ἐρίηρασ ἑταίρουσ αὐτοῦ πὰρ νήεσσι μένειν καὶ νῆασ ἔρυσθαι, ὀπτῆρασ δὲ κατὰ σκοπιὰσ ὤτρυνα νέεσθαι· οἱ δ’ ὕβρει εἴξαντεσ, ἐπισπόμενοι μένεϊ σφῷ, αἶψα μάλ’ Αἰγυπτίων ἀνδρῶν περικαλλέασ ἀγροὺσ πόρθεον, ἐκ δὲ γυναῖκασ ἄγον καὶ νήπια τέκνα, αὐτούσ τ’ ἔκτεινον· τάχα δ’ ἐσ πόλιν ἵκετ’ ἀϋτή. οἱ δὲ βοῆσ ἀί̈οντεσ ἅμ’ ἠοῖ φαινομένηφιν ἦλθον· πλῆτο δὲ πᾶν πεδίον πεζῶν τε καὶ ἵππων χαλκοῦ τε στεροπῆσ· ἐν δὲ Ζεὺσ τερπικέραυνοσ φύζαν ἐμοῖσ ἑτάροισι κακὴν βάλεν, οὐδέ τισ ἔτλη μεῖναι ἐναντίβιον· περὶ γὰρ κακὰ πάντοθεν ἔστη. ἔνθ’ ἡμέων πολλοὺσ μὲν ἀπέκτανον ὀξέϊ χαλκῷ, τοὺσ δ’ ἄναγον ζωούσ, σφίσιν ἐργάζεσθαι ἀνάγκῃ. αὐτὰρ ἐμοὶ Ζεὺσ αὐτὸσ ἐνὶ φρεσὶν ὧδε νόημα ποίησ’ ‐ ὡσ ὄφελον θανέειν καὶ πότμον ἐπισπεῖν αὐτοῦ ἐν Αἰγύπτῳ· ἔτι γάρ νύ με πῆμ’ ὑπέδεκτο ‐ αὐτίκ’ ἀπὸ κρατὸσ κυνέην εὔτυκτον ἔθηκα καὶ σάκοσ ὤμοιϊν, δόρυ δ’ ἔκβαλον ἔκτοσε χειρόσ· αὐτὰρ ἐγὼ βασιλῆοσ ἐναντίον ἤλυθον ἵππων καὶ κύσα γούναθ’ ἑλών· ὁδ’ ἐρύσατο καί μ’ ἐλέησεν, ἐσ δίφρον δέ μ’ ἕσασ ἄγεν οἴκαδε δάκρυ χέοντα. ἦ μέν μοι μάλα πολλοὶ ἐπήϊσσον μελίῃσιν, ἱέμενοι κτεῖναι ‐ δὴ γὰρ κεχολώατο λίην ‐ ἀλλ’ ἀπὸ κεῖνοσ ἔρυκε, Διὸσ δ’ ὠπίζετο μῆνιν ξεινίου, ὅσ τε μάλιστα νεμεσσᾶται κακὰ ἔργα. "ἔνθα μὲν ἑπτάετεσ μένον αὐτόθι, πολλὰ δ’ ἄγειρα χρήματ’ ἀν’ Αἰγυπτίουσ ἄνδρασ·

δίδοσαν γὰρ ἅπαντεσ. ἀλλ’ ὅτε δὴ ὄγδοόν μοι ἐπιπλόμενον ἔτοσ ἦλθεν, δὴ τότε Φοῖνιξ ἦλθεν ἀνὴρ ἀπατήλια εἰδώσ, τρώκτησ, ὃσ δὴ πολλὰ κάκ’ ἀνθρώποισιν ἐώργει· ὅσ μ’ ἄγε παρπεπιθὼν ᾗσι φρεσίν, ὄφρ’ ἱκόμεσθα Φοινίκην, ὅθι τοῦ γε δόμοι καὶ κτήματ’ ἔκειτο. ἔνθα παρ’ αὐτῷ μεῖνα τελεσφόρον εἰσ ἐνιαυτόν. ἀλλ’ ὅτε δὴ μῆνέσ τε καὶ ἡμέραι ἐξετελεῦντο ἄψ περιτελλομένου ἔτεοσ καὶ ἐπήλυθον ὡρ͂αι, ἐσ Λιβύην μ’ ἐπὶ νηὸσ ἐέσσατο ποντοπόροιο ψεύδεα βουλεύσασ, ἵνα οἱ σὺν φόρτον ἄγοιμι, κεῖθι δέ μ’ ὡσ περάσειε καὶ ἄσπετον ὦνον ἕλοιτο. τῷ ἑπόμην ἐπὶ νηόσ, ὀϊόμενόσ περ, ἀνάγκῃ. ἡ δ’ ἔθεεν Βορέῃ ἀνέμῳ ἀκραέϊ καλῷ, μέσσον ὑπὲρ Κρήτησ· Ζεὺσ δέ σφισι μήδετ’ ὄλεθρον. ἀλλ’ ὅτε δὴ Κρήτην μὲν ἐλείπομεν, οὐδέ τισ ἄλλη φαίνετο γαιάων, ἀλλ’ οὐρανὸσ ἠδὲ θάλασσα, δὴ τότε κυανέην νεφέλην ἔστησε Κρονίων νηὸσ ὕπερ γλαφυρῆσ, ἤχλυσε δὲ πόντοσ ὑπ’ αὐτῆσ. Ζεὺσ δ’ ἄμυδισ βρόντησε καὶ ἔμβαλε νηὶ̈ κεραυνόν· ἡ δ’ ἐλελίχθη πᾶσα Διὸσ πληγεῖσα κεραυνῷ, ἐν δὲ θεείου πλῆτο· πέσον δ’ ἐκ νηὸσ ἅπαντεσ. οἱ δὲ κορώνῃσιν ἴκελοι περὶ νῆα μέλαιναν κύμασιν ἐμφορέοντο· θεὸσ δ’ ἀποαίνυτο νόστον. αὐτὰρ ἐμοὶ Ζεὺσ αὐτόσ, ἔχοντί περ ἄλγεα θυμῷ, ἱστὸν ἀμαιμάκετον νηὸσ κυανοπρῴροιο ἐν χείρεσσιν ἔθηκεν, ὅπωσ ἔτι πῆμα φύγοιμι. τῷ ῥα περιπλεχθεὶσ φερόμην ὀλοοῖσ ἀνέμοισιν. ἐννῆμαρ φερόμην, δεκάτῃ δέ με νυκτὶ μελαίνῃ γαίῃ Θεσπρωτῶν πέλασεν μέγα κῦμα κυλίνδον. ἔνθα με Θεσπρωτῶν βασιλεὺσ ἐκομίσσατο Φείδων ἡρ́ωσ ἀπριάτην· τοῦ γὰρ φίλοσ υἱὸσ ἐπελθὼν αἴθρῳ καὶ καμάτῳ δεδμημένον ἦγεν ἐσ οἶκον, χειρὸσ ἀναστήσασ, ὄφρ’ ἵκετο δώματα πατρόσ· ἀμφὶ δέ με χλαῖνάν τε χιτῶνά τε εἵματα ἕσσεν. "ἔνθ’ Ὀδυσῆοσ ἐγὼ πυθόμην·

κεῖνοσ γὰρ ἔφασκε ξεινίσαι ἠδὲ φιλῆσαι ἰόντ’ ἐσ πατρίδα γαῖαν, καί μοι κτήματ’ ἔδειξεν ὅσα ξυναγείρατ’ Ὀδυσσεύσ, χαλκόν τε χρυσόν τε πολύκμητόν τε σίδηρον. καί νύ ἐσ δεκάτην γενεὴν ἕτερόν γ’ ἔτι βόσκοι· τόσσα οἱ ἐν μεγάροισ κειμήλια κεῖτο ἄνακτοσ. τὸν δ’ ἐσ Δωδώνην φάτο βήμεναι, ὄφρα θεοῖο ἐκ δρυὸσ ὑψικόμοιο Διὸσ βουλὴν ἐπακούσαι, ὅππωσ νοστήσει’ Ἰθάκησ ἐσ πίονα δῆμον ἤδη δὴν ἀπεών, ἢ ἀμφαδὸν ἠε͂ κρυφηδόν. ὤμοσε δὲ πρὸσ ἔμ’ αὐτόν, ἀποσπένδων ἐνὶ οἴκῳ, νῆα κατειρύσθαι καὶ ἐπαρτέασ ἔμμεν ἑταίρουσ, οἳ δή μιν πέμψουσι φίλην ἐσ πατρίδα γαῖαν. ἀλλ’ ἐμὲ πρὶν ἀπέπεμψε· τύχησε γὰρ ἐρχομένη νηῦσ ἀνδρῶν Θεσπρωτῶν ἐσ Δουλίχιον πολύπυρον. ἔνθ’ ὅ γέ μ’ ἠνώγει πέμψαι βασιλῆϊ Ἀκάστῳ ἐνδυκέωσ· τοῖσιν δὲ κακὴ φρεσὶν ἥνδανε βουλὴ ἀμφ’ ἐμοί, ὄφρ’ ἔτι πάγχυ δύησ ἐπὶ πῆμα γενοίμην. ἀλλ’ ὅτε γαίησ πολλὸν ἀπέπλω ποντοπόροσ νηῦσ, αὐτίκα δούλιον ἦμαρ ἐμοὶ περιμηχανόωντο. ἐκ μέν με χλαῖνάν τε χιτῶνά τε εἵματ’ ἔδυσαν, ἀμφὶ δέ μοι ῥάκοσ ἄλλο κακὸν βάλον ἠδὲ χιτῶνα, ῥωγαλέα, τὰ καὶ αὐτὸσ ἐν ὀφθαλμοῖσιν ὁρ́ηαι· ἑσπέριοι δ’ Ἰθάκησ εὐδειέλου ἔργ’ ἀφίκοντο. ἔνθ’ ἐμὲ μὲν κατέδησαν ἐϋσσέλμῳ ἐνὶ νηὶ̈ ὅπλῳ ἐϋστρεφέϊ στερεῶσ, αὐτοὶ δ’ ἀποβάντεσ ἐσσυμένωσ παρὰ θῖνα θαλάσσησ δόρπον ἕλοντο. αὐτὰρ ἐμοὶ δεσμὸν μὲν ἀνέγναμψαν θεοὶ αὐτοὶ ῥηϊδίωσ· κεφαλῇ δὲ κατὰ ῥάκοσ ἀμφικαλύψασ, ξεστὸν ἐφόλκαιον καταβὰσ ἐπέλασσα θαλάσσῃ στῆθοσ, ἔπειτα δὲ χερσὶ διήρεσσ’ ἀμφοτέρῃσι νηχόμενοσ, μάλα δ’ ὦκα θύρηθ’ ἐά ἀμφὶσ ἐκείνων. ἔνθ’ ἀναβάσ, ὅθι τε δρίοσ ἦν πολυανθέοσ ὕλησ, κείμην πεπτηώσ. οἱ δὲ μεγάλα στενάχοντεσ φοίτων· ἀλλ’ οὐ γάρ σφιν ἐφαίνετο κέρδιον εἶναι μαίεσθαι προτέρω, τοὶ μὲν πάλιν αὖτισ ἔβαινον νηὸσ ἔπι γλαφυρῆσ· ἐμὲ δ’ ἔκρυψαν θεοὶ αὐτοὶ ῥηϊδίωσ, καί με σταθμῷ ἐπέλασσαν ἄγοντεσ ἀνδρὸσ ἐπισταμένου· ἔτι γάρ νύ μοι αἶσα βιῶναι. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφησ, Εὔμαιε συβῶτα·

"ἆ δειλὲ ξείνων, ἦ μοι μάλα θυμὸν ὄρινασ ταῦτα ἕκαστα λέγων, ὅσα δὴ πάθεσ ἠδ’ ὅσ’ ἀλήθησ. ἀλλὰ τά γ’ οὐ κατὰ κόσμον ὀί̈ομαι, οὐδέ με πείσεισ εἰπὼν ἀμφ’ Ὀδυσῆϊ· τί σε χρὴ τοῖον ἐόντα μαψιδίωσ ψεύδεσθαι; ἐγὼ δ’ εὖ οἶδα καὶ αὐτὸσ νόστον ἐμοῖο ἄνακτοσ, ὅ τ’ ἤχθετο πᾶσι θεοῖσι πάγχυ μάλ’, ὅττι μιν οὔ τι μετὰ Τρώεσσι δάμασσαν ἠὲ φίλων ἐν χερσίν, ἐπεὶ πόλεμον τολύπευσε. τῷ κέν οἱ τύμβον μὲν ἐποίησαν Παναχαιοί, ἠδέ κε καὶ ᾧ παιδὶ μέγα κλέοσ ἤρατ’ ὀπίσσω νῦν δέ μιν ἀκλειῶσ ἁρ́πυιαι ἀνηρείψαντο. αὐτὰρ ἐγὼ παρ’ ὑέσσιν ἀπότροποσ· οὐδὲ πόλινδε ἔρχομαι, εἰ μή πού τι περίφρων Πηνελόπεια ἐλθέμεν ὀτρύνῃσιν, ὅτ’ ἀγγελίη ποθὲν ἔλθῃ. ἀλλ’ οἱ μὲν τὰ ἕκαστα παρήμενοι ἐξερέουσιν, ἠμὲν οἳ ἄχνυνται δὴν οἰχομένοιο ἄνακτοσ, ἠδ’ οἳ χαίρουσιν βίοτον νήποινον ἔδοντεσ· ἀλλ’ ἐμοὶ οὐ φίλον ἐστὶ μεταλλῆσαι καὶ ἐρέσθαι, ἐξ οὗ δή μ’ Αἰτωλὸσ ἀνὴρ ἐξήπαφε μύθῳ, ὅσ ῥ’ ἄνδρα κτείνασ, πολλὴν ἐπὶ γαῖαν ἀληθείσ, ἦλθεν ἐμὰ πρὸσ δώματ’· ἐγὼ δέ μιν ἀμφαγάπαζον. φῆ δέ μιν ἐν Κρήτεσσι παρ’ Ἰδομενῆϊ ἰδέσθαι νῆασ ἀκειόμενον, τάσ οἱ ξυνέαξαν ἀέλλαι· καὶ φάτ’ ἐλεύσεσθαι ἢ ἐσ θέροσ ἢ ἐσ ὀπώρην, πολλὰ χρήματ’ ἄγοντα, σὺν ἀντιθέοισ ἑτάροισι. καὶ σύ, γέρον πολυπενθέσ, ἐπεί σέ μοι ἤγαγε δαίμων, μήτε τί μοι ψεύδεσσι χαρίζεο μήτε τι θέλγε· οὐ γὰρ τοὔνεκ’ ἐγώ σ’ αἰδέσσομαι οὐδὲ φιλήσω, ἀλλὰ Δία ξένιον δείσασ αὐτόν τ’ ἐλεαίρων. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ "ἦ μάλα τίσ τοι θυμὸσ ἐνὶ στήθεσσιν ἄπιστοσ, οἱο͂́ν σ’ οὐδ’ ὀμόσασ περ ἐπήγαγον οὐδέ σε πείθω.

ἀλλ’ ἄγε νῦν ῥήτρην ποιησόμεθ’· αὐτὰρ ὄπισθε μάρτυροι ἀμφοτέροισι θεοί, τοὶ Ὄλυμπον ἔχουσιν. εἰ μέν κεν νοστήσῃ ἄναξ τεὸσ ἐσ τόδε δῶμα, ἕσσασ με χλαῖνάν τε χιτῶνά τε εἵματα πέμψαι Δουλίχιόνδ’ ἰέναι, ὅθι μοι φίλον ἔπλετο θυμῷ· εἰ δέ κε μὴ ἔλθῃσιν ἄναξ τεὸσ ὡσ ἀγορεύω, δμῶασ ἐπισσεύασ βαλέειν μεγάλησ κατὰ πέτρησ, ὄφρα καὶ ἄλλοσ πτωχὸσ ἀλεύεται ἠπεροπεύειν. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσεφώνεε δῖοσ ὑφορβόσ·

"ξεῖν’, οὕτω γάρ κέν μοι ἐϋκλείη τ’ ἀρετή τε εἰή ἐπ’ ἀνθρώπουσ ἅμα τ’ αὐτίκα καὶ μετέπειτα, ὅσ σ’ ἐπεὶ ἐσ κλισίην ἄγαγον καὶ ξείνια δῶκα, αὖτισ δὲ κτείναιμι φίλον τ’ ἀπὸ θυμὸν ἑλοίμην· πρόφρων κεν δὴ ἔπειτα Δία Κρονίωνα λιτοίμην. νῦν δ’ ὡρ́η δόρποιο· τάχιστά μοι ἔνδον ἑταῖροι εἰε͂ν, ἵν’ ἐν κλισίῃ λαρὸν τετυκοίμεθα δόρπον. ὣσ οἱ μὲν τοιαῦτα πρὸσ ἀλλήλουσ ἀγόρευον, ἀγχίμολον δὲ σύεσ τε καὶ ἀνέρεσ ἦλθον ὑφορβοί.

τὰσ μὲν ἄρα ἔρξαν κατὰ ἤθεα κοιμηθῆναι, κλαγγὴ δ’ ἄσπετοσ ὦρτο συῶν αὐλιζομενάων αὐτὰρ ὁ οἷσ ἑτάροισιν ἐκέκλετο δῖοσ ὑφορβόσ· "ἄξεθ’ ὑῶν τὸν ἄριστον, ἵνα ξείνῳ ἱερεύσω τηλεδαπῷ·

πρὸσ δ’ αὐτοὶ ὀνησόμεθ’, οἵ περ ὀϊζὺν δὴν ἔχομεν πάσχοντεσ ὑῶν ἕνεκ’ ἀργιοδόντων· ἄλλοι δ’ ἡμέτερον κάματον νήποινον ἔδουσιν. ὣσ ἄρα φωνήσασ κέασε ξύλα νηλέϊ χαλκῷ, οἱ δ’ ὗν εἰσῆγον μάλα πίονα πενταέτηρον.

τὸν μὲν ἔπειτ’ ἔστησαν ἐπ’ ἐσχάρῃ· οὐδὲ συβώτησ λήθετ’ ἄρ’ ἀθανάτων· φρεσὶ γὰρ κέχρητ’ ἀγαθῇσιν· ἀλλ’ ὅγ’ ἀπαρχόμενοσ κεφαλῆσ τρίχασ ἐν πυρὶ βάλλεν ἀργιόδοντοσ ὑόσ, καὶ ἐπεύχετο πᾶσι θεοῖσιν νοστῆσαι Ὀδυσῆα πολύφρονα ὅνδε δόμονδε. κόψε δ’ ἀνασχόμενοσ σχίζῃ δρυόσ, ἣν λίπε κείων· τὸν δ’ ἔλιπε ψυχή. τοὶ δ’ ἔσφαξάν τε καὶ εὗσαν· αἶψα δέ μιν διέχευαν· ὁ δ’ ὠμοθετεῖτο συβώτησ, πάντων ἀρχόμενοσ μελέων, ἐσ πίονα δημόν, καὶ τὰ μὲν ἐν πυρὶ βάλλε, παλύνασ ἀλφίτου ἀκτῇ, μίστυλλόν τ’ ἄρα τἆλλα καὶ ἀμφ’ ὀβελοῖσιν ἔπειραν, ὤπτησάν τε περιφραδέωσ ἐρύσαντό τε πάντα, βάλλον δ’ εἰν ἐλεοῖσιν ἀολλέα· ἂν δὲ συβώτησ ἵστατο δαιτρεύσων· περὶ γὰρ φρεσὶν αἴσιμα ᾔδη. καὶ τὰ μὲν ἕπταχα πάντα διεμοιρᾶτο δαί̈ζων· τὴν μὲν ἰάν νύμφῃσι καὶ Ἑρμῇ, Μαιάδοσ υἱεῖ, θῆκεν ἐπευξάμενοσ, τὰσ δ’ ἄλλασ νεῖμεν ἑκάστῳ· νώτοισιν δ’ Ὀδυσῆα διηνεκέεσσι γέραιρεν ἀργιόδοντοσ ὑόσ, κύδαινε δὲ θυμὸν ἄνακτοσ· καί μιν φωνήσασ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ· "αἴθ’ οὕτωσ, Εὔμαιε, φίλοσ Διὶ πατρὶ γένοιο ὡσ ἐμοί, ὅττι τε τοῖον ἐόντ’ ἀγαθοῖσι γεραίρεισ.

τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφησ, Εὔμαιε συβῶτα·

"ἔσθιε, δαιμόνιε ξείνων, καὶ τέρπεο τοῖσδε, οἱᾶ πάρεστι· θεὸσ δὲ τὸ μὲν δώσει, τὸ δ’ ἐάσει, ὅττι κεν ᾧ θυμῷ ἐθέλῃ· δύναται γὰρ ἅπαντα. ἦ ῥα καὶ ἄργματα θῦσε θεοῖσ αἰειγενέτῃσι, σπείσασ δ’ αἴθοπα οἶνον Ὀδυσσῆϊ πτολιπόρθῳ ἐν χείρεσσιν ἔθηκεν·

ὁ δ’ ἕζετο ᾗ παρὰ μοίρῃ. σῖτον δέ σφιν ἔνειμε Μεσαύλιοσ, ὅν ῥα συβώτησ αὐτὸσ κτήσατο οἰο͂σ ἀποιχομένοιο ἄνακτοσ, νόσφιν δεσποίνησ καὶ Λαέρταο γέροντοσ· πὰρ δ’ ἄρα μιν Ταφίων πρίατο κτεάτεσσιν ἑοῖσιν. οἱ δ’ ἐπ’ ὀνείαθ’ ἑτοῖμα προκείμενα χεῖρασ ἰάλλον. αὐτὰρ ἐπεὶ πόσιοσ καὶ ἐδητύοσ ἐξ ἔρον ἕντο, σῖτον μέν σφιν ἀφεῖλε Μεσαύλιοσ, οἱ δ’ ἐπὶ κοῖτον σίτου καὶ κρειῶν κεκορημένοι ἐσσεύοντο. νὺξ δ’ ἄρ’ ἐπῆλθε κακὴ σκοτομήνιοσ, ὑε͂ δ’ ἄρα Ζεὺσ πάννυχοσ, αὐτὰρ ἀή Ζέφυροσ μέγασ αἰὲν ἔφυδροσ.

τοῖσ δ’ Ὀδυσεὺσ μετέειπε, συβώτεω πειρητίζων, εἴ πώσ οἱ ἐκδὺσ χλαῖναν πόροι, ἤ τιν’ ἑταίρων ἄλλον ἐποτρύνειεν, ἐπεί ἑο κήδετο λίην· "κέκλυθι νῦν, Εὔμαιε καὶ ἄλλοι πάντεσ ἑταῖροι, εὐξάμενόσ τι ἔποσ ἐρέω·

οἶνοσ γὰρ ἀνώγει ἠλεόσ, ὅσ τ’ ἐφέηκε πολύφρονά περ μάλ’ ἀεῖσαι καί θ’ ἁπαλὸν γελάσαι, καί τ’ ὀρχήσασθαι ἀνῆκε, καί τι ἔποσ προέηκεν ὅ περ τ’ ἄρρητον ἄμεινον. ἀλλ’ ἐπεὶ οὖν τὸ πρῶτον ἀνέκραγον, οὐκ ἐπικεύσω. εἴθ’ ὣσ ἡβώοιμι βίη τέ μοι ἔμπεδοσ εἰή, ὡσ ὅθ’ ὑπὸ Τροίην λόχον ἤγομεν ἀρτύναντεσ. ἡγείσθην δ’ Ὀδυσεύσ τε καὶ Ἀτρεί̈δησ Μενέλαοσ, τοῖσι δ’ ἅμα τρίτοσ ἄρχον ἐγών· αὐτοὶ γὰρ ἄνωγον. ἀλλ’ ὅτε δή ῥ’ ἱκόμεσθα ποτὶ πτόλιν αἰπύ τε τεῖχοσ, ἡμεῖσ μὲν περὶ ἄστυ κατὰ ῥωπήϊα πυκνά, ἂν δόνακασ καὶ ἕλοσ, ὑπὸ τεύχεσι πεπτηῶτεσ κείμεθα. νὺξ δ’ ἄρ’ ἐπῆλθε κακὴ Βορέαο πεσόντοσ, πηγυλίσ· αὐτὰρ ὕπερθε χιὼν γένετ’ ἠύ̈τε πάχνη, ψυχρή, καὶ σακέεσσι περιτρέφετο κρύσταλλοσ. ἔνθ’ ἄλλοι πάντεσ χλαίνασ ἔχον ἠδὲ χιτῶνασ, εὗδον δ’ εὔκηλοι, σάκεσιν εἰλυμένοι ὤμουσ· αὐτὰρ ἐγὼ χλαῖναν μὲν ἰὼν ἑτάροισιν ἔλειπον ἀφραδίῃσ, ἐπεὶ οὐκ ἐφάμην ῥιγωσέμεν ἔμπησ, ἀλλ’ ἑπόμην σάκοσ οἰο͂ν ἔχων καὶ ζῶμα φαεινόν. ἀλλ’ ὅτε δὴ τρίχα νυκτὸσ ἐήν, μετὰ δ’ ἄστρα βεβήκει, καὶ τότ’ ἐγὼν Ὀδυσῆα προσηύδων ἐγγὺσ ἐόντα ἀγκῶνι νύξασ· ὁ δ’ ἄρ’ ἐμμαπέωσ ὑπάκουσε· "διογενὲσ Λαερτιάδη, πολυμήχαν’ Ὀδυσσεῦ, οὔ τοι ἔτι ζωοῖσι μετέσσομαι, ἀλλά με χεῖμα δάμναται·

οὐ γὰρ ἔχω χλαῖναν· παρά μ’ ἤπαφε δαίμων οἰοχίτων’ ἔμεναι· νῦν δ’ οὐκέτι φυκτὰ πέλονται. "ὣσ ἐφάμην, ὁ δ’ ἔπειτα νόον σχέθε τόνδ’ ἐνὶ θυμῷ, οἱο͂σ κεῖνοσ ἐήν βουλευέμεν ἠδὲ μάχεσθαι·

φθεγξάμενοσ δ’ ὀλίγῃ ὀπί με πρὸσ μῦθον ἐείπε· "σίγα νῦν, μή τίσ σευ Ἀχαιῶν ἄλλοσ ἀκούσῃ. "ἦ καὶ ἐπ’ ἀγκῶνοσ κεφαλὴν σχέθεν εἶπέ τε μῦθον·

κλῦτε, φίλοι· θεῖόσ μοι ἐνύπνιον ἦλθεν ὄνειροσ. λίην γὰρ νηῶν ἑκὰσ ἤλθομεν· ἀλλά τισ εἰή εἰπεῖν Ἀτρεί̈δῃ Ἀγαμέμνονι, ποιμένι λαῶν, εἰ πλέονασ παρὰ ναῦφιν ἐποτρύνειε νέεσθαι. "ὣσ ἔφατ’, ὦρτο δ’ ἔπειτα Θόασ, Ἀνδραίμονοσ υἱόσ, καρπαλίμωσ, ἀπὸ δὲ χλαῖναν θέτο φοινικόεσσαν, βῆ δὲ θέειν ἐπὶ νῆασ·

ἐγὼ δ’ ἐνὶ εἵματι κείνου κείμην ἀσπασίωσ, φάε δὲ χρυσόθρονοσ Ηὤσ. ὣσ νῦν ἡβώοιμι βίη τέ μοι ἔμπεδοσ εἰή· δοίη κέν τισ χλαῖναν ἐνὶ σταθμοῖσι συφορβῶν, ἀμφότερον, φιλότητι καὶ αἰδοῖ φωτὸσ ἑῆοσ· νῦν δέ μ’ ἀτιμάζουσι κακὰ χροὶ̈ εἵματ’ ἔχοντα. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφησ, Εὔμαιε συβῶτα·

"ὦ γέρον, αἶνοσ μέν τοι ἀμύμων, ὃν κατέλεξασ, οὐδέ τί πω παρὰ μοῖραν ἔποσ νηκερδὲσ ἐείπεσ· τῷ οὔτ’ ἐσθῆτοσ δευήσεαι οὔτε τευ ἄλλου, ὧν ἐπέοιχ’ ἱκέτην ταλαπείριον ἀντιάσαντα, νῦν· ἀτὰρ ἠῶθέν γε τὰ σὰ ῥάκεα δνοπαλίξεισ. οὐ γὰρ πολλαὶ χλαῖναι ἐπημοιβοί τε χιτῶνεσ ἐνθάδε ἕννυσθαι, μία δ’ οἰή φωτὶ ἑκάστῳ. αὐτὰρ ἐπὴν ἔλθῃσιν Ὀδυσσῆοσ φίλοσ υἱόσ, αὐτόσ τοι χλαῖνάν τε χιτῶνά τε εἵματα δώσει, πέμψει δ’ ὅππῃ σε κραδίη θυμόσ τε κελεύει. "ὣσ εἰπὼν ἀνόρουσε, τίθει δ’ ἄρα οἱ πυρὸσ ἐγγὺσ εὐνήν, ἐν δ’ ὀί̈ων τε καὶ αἰγῶν δέρματ’ ἔβαλλεν.

ἔνθ’ Ὀδυσεὺσ κατέλεκτ’· ἐπὶ δὲ χλαῖναν βάλεν αὐτῷ πυκνὴν καὶ μεγάλην, ἥ οἱ παρεκέσκετ’ ἀμοιβάσ, ἕννυσθαι ὅτε τισ χειμὼν ἔκπαγλοσ ὄροιτο. "ὣσ ὁ μὲν ἔνθ’ Ὀδυσεὺσ κοιμήσατο, τοὶ δὲ παρ’ αὐτὸν ἄνδρεσ κοιμήσαντο νεηνίαι·

οὐδὲ συβώτῃ ἥνδανεν αὐτόθι κοῖτοσ, ὑῶν ἄπο κοιμηθῆναι, ἀλλ’ ὅ γ’ ἄρ’ ἔξω ἰὼν ὡπλίζετο· χαῖρε δ’ Ὀδυσσεύσ, ὅττι ῥά οἱ βιότου περικήδετο νόσφιν ἐόντοσ. πρῶτον μὲν ξίφοσ ὀξὺ περὶ στιβαροῖσ βάλετ’ ὤμοισ, ἀμφὶ δὲ χλαῖναν ἑέσσατ’ ἀλεξάνεμον, μάλα πυκνήν, ἂν δὲ νάκην ἕλετ’ αἰγὸσ ἐϋτρεφέοσ μεγάλοιο, εἵλετο δ’ ὀξὺν ἄκοντα, κυνῶν ἀλκτῆρα καὶ ἀνδρῶν. βῆ δ’ ἴμεναι κείων ὅθι περ σύεσ ἀργιόδοντεσ πέτρῃ ὕπο γλαφυρῇ εὗδον, Βορέω ὑπ’ ἰωγῇ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Homer, Odyssey, Book 14

(호메로스, 오디세이아, Book 14)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION