Homer, Odyssey, Book 13 48:

(호메로스, 오디세이아, Book 13 48:)

τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα θεὰ γλαυκῶπισ Ἀθήνη· ὅσ τοι ἐσ εὐρύχορον Λακεδαίμονα πὰρ Μενέλαον ᾤχετο πευσόμενοσ μετὰ σὸν κλέοσ, εἴ που ἔτ’ εἰήσ. "καὶ λίην τοι ἐγώ γε παρέσσομαι, οὐδέ με λήσεισ, ὁππότε κεν δὴ ταῦτα πενώμεθα· καί τιν’ ὀί̈ω αἵματί τ’ ἐγκεφάλῳ τε παλαξέμεν ἄσπετον οὖδασ ἀνδρῶν μνηστήρων, οἵ τοι βίοτον κατέδουσιν. ἀλλ’ ἄγε σ’ ἄγνωστον τεύξω πάντεσσι βροτοῖσι· κάρψω μὲν χρόα καλὸν ἐνὶ γναμπτοῖσι μέλεσσι, ξανθὰσ δ’ ἐκ κεφαλῆσ ὀλέσω τρίχασ, ἀμφὶ δὲ λαῖφοσ ἕσσω ὅ κε στυγέῃσιν ἰδὼν ἄνθρωπον ἔχοντα, κνυζώσω δέ τοι ὄσσε πάροσ περικαλλέ’ ἐόντε, ὡσ ἂν ἀεικέλιοσ πᾶσι μνηστῆρσι φανήῃσ σῇ τ’ ἀλόχῳ καὶ παιδί, τὸν ἐν μεγάροισιν ἔλειπεσ. αὐτὸσ δὲ πρώτιστα συβώτην εἰσαφικέσθαι, ὅσ τοι ὑῶν ἐπίουροσ, ὁμῶσ δέ τοι ἤπια οἶδε, παῖδά τε σὸν φιλέει καὶ ἐχέφρονα Πηνελόπειαν. δήεισ τόν γε σύεσσι παρήμενον· αἱ δὲ νέμονται πὰρ Κόρακοσ πέτρῃ ἐπί τε κρήνῃ Ἀρεθούσῃ, ἔσθουσαι βάλανον μενοεικέα καὶ μέλαν ὕδωρ πίνουσαι, τά θ’ ὑέσσι τρέφει τεθαλυῖαν ἀλοιφήν. ἔνθα μένειν καὶ πάντα παρήμενοσ ἐξερέεσθαι, ὄφρ’ ἂν ἐγὼν ἔλθω Σπάρτην ἐσ καλλιγύναικα Τηλέμαχον καλέουσα, τεὸν φίλον υἱόν, Ὀδυσσεῦ·

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION