헬라어 문장 검색 - Ηομερ́Οδψσσεψ́12́

(호메로스, 오디세이아, Book 12)

"αὐτὰρ ἐπεὶ ποταμοῖο λίπεν ῥόον Ὠκεανοῖο νηῦσ, ἀπὸ δ’ ἵκετο κῦμα θαλάσσησ εὐρυπόροιο νῆσόν τ’ Αἰαίην, ὅθι τ’ Ηοὖσ ἠριγενείησ οἰκία καὶ χοροί εἰσι καὶ ἀντολαὶ Ηἐλίοιο, νῆα μὲν ἔνθ’ ἐλθόντεσ ἐκέλσαμεν ἐν ψαμάθοισιν, ἐκ δὲ καὶ αὐτοὶ βῆμεν ἐπὶ ῥηγμῖνι θαλάσσησ· ἔνθα δ’ ἀποβρίξαντεσ ἐμείναμεν Ηὦ δῖαν. "ἦμοσ δ’ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλοσ Ηὤσ, δὴ τότ’ ἐγὼν ἑτάρουσ προί̈ειν ἐσ δώματα Κίρκησ οἰσέμεναι νεκρόν, Ἐλπήνορα τεθνηῶτα.

φιτροὺσ δ’ αἶψα ταμόντεσ, ὅθ’ ἀκροτάτη πρόεχ’ ἀκτή, θάπτομεν ἀχνύμενοι θαλερὸν κατὰ δάκρυ χέοντεσ. αὐτὰρ ἐπεὶ νεκρόσ τ’ ἐκάη καὶ τεύχεα νεκροῦ, τύμβον χεύαντεσ καὶ ἐπὶ στήλην ἐρύσαντεσ πήξαμεν ἀκροτάτῳ τύμβῳ ἐυῆρεσ ἐρετμόν. "ἡμεῖσ μὲν τὰ ἕκαστα διείπομεν·

οὐδ’ ἄρα Κίρκην ἐξ Αἴδεω ἐλθόντεσ ἐλήθομεν, ἀλλὰ μάλ’ ὦκα ἦλθ’ ἐντυναμένη· ἅμα δ’ ἀμφίπολοι φέρον αὐτῇ σῖτον καὶ κρέα πολλὰ καὶ αἴθοπα οἶνον ἐρυθρόν. ἡ δ’ ἐν μέσσῳ στᾶσα μετηύδα δῖα θεάων· "σχέτλιοι, οἳ ζώοντεσ ὑπήλθετε δῶμ’ Αἴδαο, δισθανέεσ, ὅτε τ’ ἄλλοι ἅπαξ θνῄσκουσ’ ἄνθρωποι.

ἀλλ’ ἄγετ’ ἐσθίετε βρώμην καὶ πίνετε οἶνον αὖθι πανημέριοι· ἅμα δ’ ἠοῖ φαινομένηφι πλεύσεσθ’· αὐτὰρ ἐγὼ δείξω ὁδὸν ἠδὲ ἕκαστα σημανέω, ἵνα μή τι κακορραφίῃ ἀλεγεινῇ ἢ ἁλὸσ ἢ ἐπὶ γῆσ ἀλγήσετε πῆμα παθόντεσ. "ὣσ ἔφαθ’, ἡμῖν δ’ αὖτ’ ἐπεπείθετο θυμὸσ ἀγήνωρ.

ὣσ τότε μὲν πρόπαν ἦμαρ ἐσ ἠέλιον καταδύντα ἥμεθα δαινύμενοι κρέα τ’ ἄσπετα καὶ μέθυ ἡδύ· ἦμοσ δ’ ἠέλιοσ κατέδυ καὶ ἐπὶ κνέφασ ἦλθεν, οἱ μὲν κοιμήσαντο παρὰ πρυμνήσια νηόσ, ἡ δ’ ἐμὲ χειρὸσ ἑλοῦσα φίλων ἀπονόσφιν ἑταίρων εἷσέ τε καὶ προσέλεκτο καὶ ἐξερέεινεν ἕκαστα· αὐτὰρ ἐγὼ τῇ πάντα κατὰ μοῖραν κατέλεξα. καὶ τότε δή μ’ ἐπέεσσι προσηύδα πότνια Κίρκη·

"ταῦτα μὲν οὕτω πάντα πεπείρανται, σὺ δ’ ἄκουσον, ὥσ τοι ἐγὼν ἐρέω, μνήσει δέ σε καὶ θεὸσ αὐτόσ.

Σειρῆνασ μὲν πρῶτον ἀφίξεαι, αἵ ῥά τε πάντασ ἀνθρώπουσ θέλγουσιν, ὅτισ σφεασ εἰσαφίκηται. ὅσ τισ ἀιδρείῃ πελάσῃ καὶ φθόγγον ἀκούσῃ Σειρήνων, τῷ δ’ οὔ τι γυνὴ καὶ νήπια τέκνα οἴκαδε νοστήσαντι παρίσταται οὐδὲ γάνυνται, ἀλλά τε Σειρῆνεσ λιγυρῇ θέλγουσιν ἀοιδῇ ἥμεναι ἐν λειμῶνι, πολὺσ δ’ ἀμφ’ ὀστεόφιν θὶσ ἀνδρῶν πυθομένων, περὶ δὲ ῥινοὶ μινύθουσι. ἀλλὰ παρεξελάαν, ἐπὶ δ’ οὐάτ’ ἀλεῖψαι ἑταίρων κηρὸν δεψήσασ μελιηδέα, μή τισ ἀκούσῃ τῶν ἄλλων· ἀτὰρ αὐτὸσ ἀκουέμεν αἴ κ’ ἐθέλῃσθα, δησάντων σ’ ἐν νηὶ θοῇ χεῖράσ τε πόδασ τε ὀρθὸν ἐν ἱστοπέδῃ, ἐκ δ’ αὐτοῦ πείρατ’ ἀνήφθω, ὄφρα κε τερπόμενοσ ὄπ’ ἀκούσῃσ Σειρήνοιιν. εἰ δέ κε λίσσηαι ἑτάρουσ λῦσαί τε κελεύῃσ, οἱ δέ σ’ ἔτι πλεόνεσσι τότ’ ἐν δεσμοῖσι διδέντων. αὐτὰρ ἐπὴν δὴ τάσ γε παρὲξ ἐλάσωσιν ἑταῖροι, ἔνθα τοι οὐκέτ’ ἔπειτα διηνεκέωσ ἀγορεύσω, ὁπποτέρη δή τοι ὁδὸσ ἔσσεται, ἀλλὰ καὶ αὐτὸσ θυμῷ βουλεύειν· ἐρέω δέ τοι ἀμφοτέρωθεν. ἔνθεν μὲν γὰρ πέτραι ἐπηρεφέεσ, προτὶ δ’ αὐτὰσ κῦμα μέγα ῥοχθεῖ κυανώπιδοσ Ἀμφιτρίτησ· Πλαγκτὰσ δή τοι τάσ γε θεοὶ μάκαρεσ καλέουσι. τῇ μέν τ’ οὐδὲ ποτητὰ παρέρχεται οὐδὲ πέλειαι τρήρωνεσ, ταί τ’ ἀμβροσίην Διὶ πατρὶ φέρουσιν, ἀλλά τε καὶ τῶν αἰὲν ἀφαιρεῖται λὶσ πέτρη· ἀλλ’ ἄλλην ἐνίησι πατὴρ ἐναρίθμιον εἶναι. τῇ δ’ οὔ πώ τισ νηῦσ φύγεν ἀνδρῶν, ἥ τισ ἵκηται, ἀλλά θ’ ὁμοῦ πίνακάσ τε νεῶν καὶ σώματα φωτῶν κύμαθ’ ἁλὸσ φορέουσι πυρόσ τ’ ὀλοοῖο θύελλαι. οἰή δὴ κείνη γε παρέπλω ποντοπόροσ νηῦσ, Ἀργὼ πᾶσι μέλουσα, παρ’ Αἰήταο πλέουσα. καὶ νύ κε τὴν ἔνθ’ ὦκα βάλεν μεγάλασ ποτὶ πέτρασ, ἀλλ’ Ἥρη παρέπεμψεν, ἐπεὶ φίλοσ ἠε͂ν Ιἤσων. "οἱ δὲ δύω σκόπελοι ὁ μὲν οὐρανὸν εὐρὺν ἱκάνει ὀξείῃ κορυφῇ, νεφέλη δέ μιν ἀμφιβέβηκε κυανέη·

τὸ μὲν οὔ ποτ’ ἐρωεῖ, οὐδέ ποτ’ αἴθρη κείνου ἔχει κορυφὴν οὔτ’ ἐν θέρει οὔτ’ ἐν ὀπώρῃ. οὐδέ κεν ἀμβαίη βροτὸσ ἀνὴρ οὐδ’ ἐπιβαίη, οὐδ’ εἴ οἱ χεῖρέσ τε ἐείκοσι καὶ πόδεσ εἰε͂ν· πέτρη γὰρ λίσ ἐστι, περιξεστῇ ἐικυῖα. μέσσῳ δ’ ἐν σκοπέλῳ ἔστι σπέοσ ἠεροειδέσ, πρὸσ ζόφον εἰσ Ἔρεβοσ τετραμμένον, ᾗ περ ἂν ὑμεῖσ νῆα παρὰ γλαφυρὴν ἰθύνετε, φαίδιμ’ Ὀδυσσεῦ. οὐδέ κεν ἐκ νηὸσ γλαφυρῆσ αἰζήιοσ ἀνὴρ τόξῳ ὀιστεύσασ κοῖλον σπέοσ εἰσαφίκοιτο. ἔνθα δ’ ἐνὶ Σκύλλη ναίει δεινὸν λελακυῖα. τῆσ ἦ τοι φωνὴ μὲν ὅση σκύλακοσ νεογιλῆσ γίγνεται, αὐτὴ δ’ αὖτε πέλωρ κακόν· οὐδέ κέ τίσ μιν γηθήσειεν ἰδών, οὐδ’ εἰ θεὸσ ἀντιάσειεν. τῆσ ἦ τοι πόδεσ εἰσὶ δυώδεκα πάντεσ ἀώροι, ἓξ δέ τέ οἱ δειραὶ περιμήκεεσ, ἐν δὲ ἑκάστῃ σμερδαλέη κεφαλή, ἐν δὲ τρίστοιχοι ὀδόντεσ πυκνοὶ καὶ θαμέεσ, πλεῖοι μέλανοσ θανάτοιο. μέσση μέν τε κατὰ σπείουσ κοίλοιο δέδυκεν, ἔξω δ’ ἐξίσχει κεφαλὰσ δεινοῖο βερέθρου, αὐτοῦ δ’ ἰχθυάᾳ, σκόπελον περιμαιμώωσα, δελφῖνάσ τε κύνασ τε, καὶ εἴ ποθι μεῖζον ἕλῃσι κῆτοσ, ἃ μυρία βόσκει ἀγάστονοσ Ἀμφιτρίτη. τῇ δ’ οὔ πώ ποτε ναῦται ἀκήριοι εὐχετόωνται παρφυγέειν σὺν νηί· φέρει δέ τε κρατὶ ἑκάστῳ φῶτ’ ἐξαρπάξασα νεὸσ κυανοπρῴροιο. "τὸν δ’ ἕτερον σκόπελον χθαμαλώτερον ὄψει, Ὀδυσσεῦ.

πλησίον ἀλλήλων· καί κεν διοϊστεύσειασ. τῷ δ’ ἐν ἐρινεὸσ ἔστι μέγασ, φύλλοισι τεθηλώσ· τῷ δ’ ὑπὸ δῖα Χάρυβδισ ἀναρροιβδεῖ μέλαν ὕδωρ. τρὶσ μὲν γάρ τ’ ἀνίησιν ἐπ’ ἤματι, τρὶσ δ’ ἀναροιβδεῖ δεινόν· μὴ σύ γε κεῖθι τύχοισ, ὅτε ῥοιβδήσειεν· οὐ γάρ κεν ῥύσαιτό σ’ ὑπὲκ κακοῦ οὐδ’ ἐνοσίχθων. ἀλλὰ μάλα Σκύλλησ σκοπέλῳ πεπλημένοσ ὦκα νῆα παρὲξ ἐλάαν, ἐπεὶ ἦ πολὺ φέρτερόν ἐστιν ἓξ ἑτάρουσ ἐν νηὶ ποθήμεναι ἢ ἅμα πάντασ. "ὣσ ἔφατ’, αὐτὰρ ἐγώ μιν ἀμειβόμενοσ προσέειπον·

εἰ δ’ ἄγε δή μοι τοῦτο, θεά, νημερτὲσ ἐνίσπεσ, εἴ πωσ τὴν ὀλοὴν μὲν ὑπεκπροφύγοιμι Χάρυβδιν, τὴν δέ κ’ ἀμυναίμην, ὅτε μοι σίνοιτό γ’ ἑταίρουσ. "ὣσ ἐφάμην, ἡ δ’ αὐτίκ’ ἀμείβετο δῖα θεάων·

σχέτλιε, καὶ δὴ αὖ τοι πολεμήια ἔργα μέμηλε καὶ πόνοσ· οὐδὲ θεοῖσιν ὑπείξεαι ἀθανάτοισιν; ἡ δέ τοι οὐ θνητή, ἀλλ’ ἀθάνατον κακόν ἐστι, δεινόν τ’ ἀργαλέον τε καὶ ἄγριον οὐδὲ μαχητόν· οὐδέ τισ ἔστ’ ἀλκή· φυγέειν κάρτιστον ἀπ’ αὐτῆσ. ἢν γὰρ δηθύνῃσθα κορυσσόμενοσ παρὰ πέτρῃ, δείδω, μή σ’ ἐξαῦτισ ἐφορμηθεῖσα κίχῃσι τόσσῃσιν κεφαλῇσι, τόσουσ δ’ ἐκ φῶτασ ἕληται. ἀλλὰ μάλα σφοδρῶσ ἐλάαν, βωστρεῖν δὲ Κράταιιν, μητέρα τῆσ Σκύλλησ, ἥ μιν τέκε πῆμα βροτοῖσιν· ἥ μιν ἔπειτ’ ἀποπαύσει ἐσ ὕστερον ὁρμηθῆναι. "Θρινακίην δ’ ἐσ νῆσον ἀφίξεαι·

ἔνθα δὲ πολλαὶ βόσκοντ’ Ηἐλίοιο βόεσ καὶ ἴφια μῆλα, ἑπτὰ βοῶν ἀγέλαι, τόσα δ’ οἰῶν πώεα καλά, πεντήκοντα δ’ ἕκαστα. γόνοσ δ’ οὐ γίγνεται αὐτῶν, οὐδέ ποτε φθινύθουσι. θεαὶ δ’ ἐπιποιμένεσ εἰσίν, νύμφαι ἐυπλόκαμοι, Φαέθουσά τε Λαμπετίη τε, ἃσ τέκεν Ηἐλίῳ Ὑπερίονι δῖα Νέαιρα. τὰσ μὲν ἄρα θρέψασα τεκοῦσά τε πότνια μήτηρ Θρινακίην ἐσ νῆσον ἀπῴκισε τηλόθι ναίειν, μῆλα φυλασσέμεναι πατρώια καὶ ἕλικασ βοῦσ. τὰσ εἰ μέν κ’ ἀσινέασ ἐάᾳσ νόστου τε μέδηαι, ἦ τ’ ἂν ἔτ’ εἰσ Ἰθάκην κακά περ πάσχοντεσ ἵκοισθε· εἰ δέ κε σίνηαι, τότε τοι τεκμαίρομ’ ὄλεθρον, νηί τε καὶ ἑτάροισ· αὐτὸσ δ’ εἴ πέρ κεν ἀλύξῃσ, ὀψὲ κακῶσ νεῖαι, ὀλέσασ ἄπο πάντασ ἑταίρουσ. "ὣσ ἔφατ’, αὐτίκα δὲ χρυσόθρονοσ ἤλυθεν Ηὤσ.

ἡ μὲν ἔπειτ’ ἀνὰ νῆσον ἀπέστιχε δῖα θεάων· αὐτὰρ ἐγὼν ἐπὶ νῆα κιὼν ὤτρυνον ἑταίρουσ αὐτούσ τ’ ἀμβαίνειν ἀνά τε πρυμνήσια λῦσαι· οἱ δ’ αἶψ’ εἴσβαινον καὶ ἐπὶ κληῖσι καθῖζον. ἑξῆσ δ’ ἑζόμενοι πολιὴν ἅλα τύπτον ἐρετμοῖσ. ἡμῖν δ’ αὖ κατόπισθε νεὸσ κυανοπρῴροιο ἴκμενον οὖρον ἱεί πλησίστιον, ἐσθλὸν ἑταῖρον, Κίρκη ἐυπλόκαμοσ, δεινὴ θεὸσ αὐδήεσσα. αὐτίκα δ’ ὅπλα ἕκαστα πονησάμενοι κατὰ νῆα ἥμεθα· τὴν δ’ ἄνεμόσ τε κυβερνήτησ τ’ ἴθυνε. "δὴ τότ’ ἐγὼν ἑτάροισι μετηύδων ἀχνύμενοσ κῆρ·

ὦ φίλοι, οὐ γὰρ χρὴ ἕνα ἴδμεναι οὐδὲ δύ’ οἰούσ θέσφαθ’ ἅ μοι Κίρκη μυθήσατο, δῖα θεάων· ἀλλ’ ἐρέω μὲν ἐγών, ἵνα εἰδότεσ ἤ κε θάνωμεν ἤ κεν ἀλευάμενοι θάνατον καὶ κῆρα φύγοιμεν. Σειρήνων μὲν πρῶτον ἀνώγει θεσπεσιάων φθόγγον ἀλεύασθαι καὶ λειμῶν’ ἀνθεμόεντα. οἰο͂ν ἔμ’ ἠνώγει ὄπ’ ἀκουέμεν· ἀλλά με δεσμῷ δήσατ’ ἐν ἀργαλέῳ, ὄφρ’ ἔμπεδον αὐτόθι μίμνω, ὀρθὸν ἐν ἱστοπέδῃ, ἐκ δ’ αὐτοῦ πείρατ’ ἀνήφθω. εἰ δέ κε λίσσωμαι ὑμέασ λῦσαί τε κελεύω, ὑμεῖσ δὲ πλεόνεσσι τότ’ ἐν δεσμοῖσι πιέζειν. "ἦ τοι ἐγὼ τὰ ἕκαστα λέγων ἑτάροισι πίφαυσκον·

τόφρα δὲ καρπαλίμωσ ἐξίκετο νηῦσ ἐυεργὴσ νῆσον Σειρήνοιιν· ἔπειγε γὰρ οὖροσ ἀπήμων. αὐτίκ’ ἔπειτ’ ἄνεμοσ μὲν ἐπαύσατο ἠδὲ γαλήνη ἔπλετο νηνεμίη, κοίμησε δὲ κύματα δαίμων. ἀνστάντεσ δ’ ἕταροι νεὸσ ἱστία μηρύσαντο καὶ τὰ μὲν ἐν νηὶ γλαφυρῇ θέσαν, οἱ δ’ ἐπ’ ἐρετμὰ ἑζόμενοι λεύκαινον ὕδωρ ξεστῇσ ἐλάτῃσιν. αὐτὰρ ἐγὼ κηροῖο μέγαν τροχὸν ὀξέι χαλκῷ τυτθὰ διατμήξασ χερσὶ στιβαρῇσι πίεζον· αἶψα δ’ ἰαίνετο κηρόσ, ἐπεὶ κέλετο μεγάλη ἲσ Ηἐλίου τ’ αὐγὴ Ὑπεριονίδαο ἄνακτοσ· ἑξείησ δ’ ἑτάροισιν ἐπ’ οὐάτα πᾶσιν ἄλειψα. οἱ δ’ ἐν νηί μ’ ἔδησαν ὁμοῦ χεῖράσ τε πόδασ τε ὀρθὸν ἐν ἱστοπέδῃ, ἐκ δ’ αὐτοῦ πείρατ’ ἀνῆπτον· αὐτοὶ δ’ ἑζόμενοι πολιὴν ἅλα τύπτον ἐρετμοῖσ. ἀλλ’ ὅτε τόσσον ἀπῆμεν ὅσον τε γέγωνε βοήσασ, ῥίμφα διώκοντεσ, τὰσ δ’ οὐ λάθεν ὠκύαλοσ νηῦσ ἐγγύθεν ὀρνυμένη, λιγυρὴν δ’ ἔντυνον ἀοιδήν· "δεῦρ’ ἄγ’ ἰών, πολύαιν’ Ὀδυσεῦ, μέγα κῦδοσ Ἀχαιῶν, νῆα κατάστησον, ἵνα νωιτέρην ὄπ ἀκούσῃσ.

οὐ γάρ πώ τισ τῇδε παρήλασε νηὶ μελαίνῃ, πρίν γ’ ἡμέων μελίγηρυν ἀπὸ στομάτων ὄπ’ ἀκοῦσαι, ἀλλ’ ὅ γε τερψάμενοσ νεῖται καὶ πλείονα εἰδώσ. ἴδμεν γάρ τοι πάνθ’ ὅσ’ ἐνὶ Τροίῃ εὐρείῃ Ἀργεῖοι Τρῶέσ τε θεῶν ἰότητι μόγησαν, ἴδμεν δ’, ὅσσα γένηται ἐπὶ χθονὶ πουλυβοτείρῃ. "ὣσ φάσαν ἱεῖσαι ὄπα κάλλιμον·

αὐτὰρ ἐμὸν κῆρ ἤθελ’ ἀκουέμεναι, λῦσαί τ’ ἐκέλευον ἑταίρουσ ὀφρύσι νευστάζων· οἱ δὲ προπεσόντεσ ἔρεσσον. αὐτίκα δ’ ἀνστάντεσ Περιμήδησ Εὐρύλοχόσ τε πλείοσί μ’ ἐν δεσμοῖσι δέον μᾶλλόν τε πίεζον. αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ τάσ γε παρήλασαν, οὐδ’ ἔτ’ ἔπειτα φθογγῆσ Σειρήνων ἠκούομεν οὐδέ τ’ ἀοιδῆσ, αἶψ’ ἀπὸ κηρὸν ἕλοντο ἐμοὶ ἐρίηρεσ ἑταῖροι, ὅν σφιν ἐπ’ ὠσὶν ἄλειψ’, ἐμέ τ’ ἐκ δεσμῶν ἀνέλυσαν. "ἀλλ’ ὅτε δὴ τὴν νῆσον ἐλείπομεν, αὐτίκ’ ἔπειτα καπνὸν καὶ μέγα κῦμα ἴδον καὶ δοῦπον ἄκουσα.

τῶν δ’ ἄρα δεισάντων ἐκ χειρῶν ἔπτατ’ ἐρετμά, βόμβησαν δ’ ἄρα πάντα κατὰ ῥόον· ἔσχετο δ’ αὐτοῦ νηῦσ, ἐπεὶ οὐκέτ’ ἐρετμὰ προήκεα χερσὶν ἔπειγον. αὐτὰρ ἐγὼ διὰ νηὸσ ἰὼν ὤτρυνον ἑταίρουσ μειλιχίοισ ἐπέεσσι παρασταδὸν ἄνδρα ἕκαστον· " ὦ φίλοι, οὐ γάρ πώ τι κακῶν ἀδαήμονέσ εἰμεν·

οὐ μὲν δὴ τόδε μεῖζον ἕπει κακόν, ἢ ὅτε Κύκλωψ εἴλει ἐνὶ σπῆι γλαφυρῷ κρατερῆφι βίηφιν· ἀλλὰ καὶ ἔνθεν ἐμῇ ἀρετῇ, βουλῇ τε νόῳ τε, ἐκφύγομεν, καί που τῶνδε μνήσεσθαι ὀίω. νῦν δ’ ἄγεθ’, ὡσ ἂν ἐγὼ εἴπω, πειθώμεθα πάντεσ. ὑμεῖσ μὲν κώπῃσιν ἁλὸσ ῥηγμῖνα βαθεῖαν τύπτετε κληίδεσσιν ἐφήμενοι, αἴ κέ ποθι Ζεὺσ δώῃ τόνδε γ’ ὄλεθρον ὑπεκφυγέειν καὶ ἀλύξαι· σοὶ δέ, κυβερνῆθ’, ὧδ’ ἐπιτέλλομαι· ἀλλ’ ἐνὶ θυμῷ βάλλευ, ἐπεὶ νηὸσ γλαφυρῆσ οἰήια νωμᾷσ. τούτου μὲν καπνοῦ καὶ κύματοσ ἐκτὸσ ἐέργε νῆα, σὺ δὲ σκοπέλου ἐπιμαίεο, μή σε λάθῃσι κεῖσ’ ἐξορμήσασα καὶ ἐσ κακὸν ἄμμε βάλῃσθα. "ὣσ ἐφάμην, οἱ δ’ ὦκα ἐμοῖσ ἐπέεσσι πίθοντο.

Σκύλλην δ’ οὐκέτ’ ἐμυθεόμην, ἄπρηκτον ἀνίην, μή πώσ μοι δείσαντεσ ἀπολλήξειαν ἑταῖροι εἰρεσίησ, ἐντὸσ δὲ πυκάζοιεν σφέασ αὐτούσ. καὶ τότε δὴ Κίρκησ μὲν ἐφημοσύνησ ἀλεγεινῆσ λανθανόμην, ἐπεὶ οὔ τί μ’ ἀνώγει θωρήσσεσθαι· αὐτὰρ ἐγὼ καταδὺσ κλυτὰ τεύχεα καὶ δύο δοῦρε μάκρ’ ἐν χερσὶν ἑλὼν εἰσ ἴκρια νηὸσ ἔβαινον πρῴρησ· ἔνθεν γάρ μιν ἐδέγμην πρῶτα φανεῖσθαι Σκύλλην πετραίην, ἥ μοι φέρε πῆμ’ ἑτάροισιν. οὐδέ πῃ ἀθρῆσαι δυνάμην, ἔκαμον δέ μοι ὄσσε πάντῃ παπταίνοντι πρὸσ ἠεροειδέα πέτρην. "ἡμεῖσ μὲν στεινωπὸν ἀνεπλέομεν γοόωντεσ·

ἔνθεν μὲν Σκύλλη, ἑτέρωθι δὲ δῖα Χάρυβδισ δεινὸν ἀνερροίβδησε θαλάσσησ ἁλμυρὸν ὕδωρ. ἦ τοι ὅτ’ ἐξεμέσειε, λέβησ ὣσ ἐν πυρὶ πολλῷ πᾶσ’ ἀναμορμύρεσκε κυκωμένη, ὑψόσε δ’ ἄχνη ἄκροισι σκοπέλοισιν ἐπ’ ἀμφοτέροισιν ἔπιπτεν· ἀλλ’ ὅτ’ ἀναβρόξειε θαλάσσησ ἁλμυρὸν ὕδωρ, πᾶσ’ ἔντοσθε φάνεσκε κυκωμένη, ἀμφὶ δὲ πέτρη δεινὸν ἐβεβρύχει, ὑπένερθε δὲ γαῖα φάνεσκε ψάμμῳ κυανέη· τοὺσ δὲ χλωρὸν δέοσ ᾕρει. ἡμεῖσ μὲν πρὸσ τὴν ἴδομεν δείσαντεσ ὄλεθρον· τόφρα δέ μοι Σκύλλη γλαφυρῆσ ἐκ νηὸσ ἑταίρουσ ἓξ ἕλεθ’, οἳ χερσίν τε βίηφί τε φέρτατοι ἦσαν. σκεψάμενοσ δ’ ἐσ νῆα θοὴν ἅμα καὶ μεθ’ ἑταίρουσ ἤδη τῶν ἐνόησα πόδασ καὶ χεῖρασ ὕπερθεν ὑψόσ’ ἀειρομένων· ἐμὲ δὲ φθέγγοντο καλεῦντεσ ἐξονομακλήδην, τότε γ’ ὕστατον, ἀχνύμενοι κῆρ. ὡσ δ’ ὅτ’ ἐπὶ προβόλῳ ἁλιεὺσ περιμήκεϊ ῥάβδῳ ἰχθύσι τοῖσ ὀλίγοισι δόλον κατὰ εἴδατα βάλλων ἐσ πόντον προί̈ησι βοὸσ κέρασ ἀγραύλοιο, ἀσπαίροντα δ’ ἔπειτα λαβὼν ἔρριψε θύραζε, ὣσ οἵ γ’ ἀσπαίροντεσ ἀείροντο προτὶ πέτρασ· αὐτοῦ δ’ εἰνὶ θύρῃσι κατήσθιε κεκληγῶτασ χεῖρασ ἐμοὶ ὀρέγοντασ ἐν αἰνῇ δηιοτῆτι· οἴκτιστον δὴ κεῖνο ἐμοῖσ ἴδον ὀφθαλμοῖσι πάντων, ὅσσ’ ἐμόγησα πόρουσ ἁλὸσ ἐξερεείνων. "αὐτὰρ ἐπεὶ πέτρασ φύγομεν δεινήν τε Χάρυβδιν Σκύλλην τ’, αὐτίκ’ ἔπειτα θεοῦ ἐσ ἀμύμονα νῆσον ἱκόμεθ’·

ἔνθα δ’ ἔσαν καλαὶ βόεσ εὐρυμέτωποι, πολλὰ δὲ ἴφια μῆλ’ Ὑπερίονοσ Ηἐλίοιο. δὴ τότ’ ἐγὼν ἔτι πόντῳ ἐὼν ἐν νηὶ μελαίνῃ μυκηθμοῦ τ’ ἤκουσα βοῶν αὐλιζομενάων οἰῶν τε βληχήν· καί μοι ἔποσ ἔμπεσε θυμῷ μάντηοσ ἀλαοῦ, Θηβαίου Τειρεσίαο, Κίρκησ τ’ Αἰαίησ, ἥ μοι μάλα πόλλ’ ἐπέτελλε νῆσον ἀλεύασθαι τερψιμβρότου Ηἐλίοιο. δὴ τότ’ ἐγὼν ἑτάροισι μετηύδων ἀχνύμενοσ κῆρ· "κέκλυτέ μευ μύθων κακά περ πάσχοντεσ ἑταῖροι, ὄφρ’ ὑμῖν εἴπω μαντήια Τειρεσίαο Κίρκησ τ’ Αἰαίησ, ἥ μοι μάλα πόλλ’ ἐπέτελλε νῆσον ἀλεύασθαι τερψιμβρότου Ηἐλίοιο·

ἔνθα γὰρ αἰνότατον κακὸν ἔμμεναι ἄμμιν ἔφασκεν. ἀλλὰ παρὲξ τὴν νῆσον ἐλαύνετε νῆα μέλαιναν. "ὣσ ἐφάμην, τοῖσιν δὲ κατεκλάσθη φίλον ἦτορ.

αὐτίκα δ’ Εὐρύλοχοσ στυγερῷ μ’ ἠμείβετο μύθῳ· "σχέτλιόσ εἰσ, Ὀδυσεῦ·

περί τοι μένοσ, οὐδέ τι γυῖα κάμνεισ· ἦ ῥά νυ σοί γε σιδήρεα πάντα τέτυκται, ὅσ ῥ’ ἑτάρουσ καμάτῳ ἁδηκότασ ἠδὲ καὶ ὕπνῳ οὐκ ἐάᾳσ γαίησ ἐπιβήμεναι, ἔνθα κεν αὖτε νήσῳ ἐν ἀμφιρύτῃ λαρὸν τετυκοίμεθα δόρπον, ἀλλ’ αὔτωσ διὰ νύκτα θοὴν ἀλάλησθαι ἄνωγασ νήσου ἀποπλαγχθέντασ ἐν ἠεροειδέι πόντῳ. ἐκ νυκτῶν δ’ ἄνεμοι χαλεποί, δηλήματα νηῶν, γίγνονται· πῇ κέν τισ ὑπεκφύγοι αἰπὺν ὄλεθρον, ἤν πωσ ἐξαπίνησ ἔλθῃ ἀνέμοιο θύελλα, ἢ Νότου ἢ Ζεφύροιο δυσαέοσ, οἵ τε μάλιστα νῆα διαρραίουσι θεῶν ἀέκητι ἀνάκτων. ἀλλ’ ἦ τοι νῦν μὲν πειθώμεθα νυκτὶ μελαίνῃ δόρπον θ’ ὁπλισόμεσθα θοῇ παρὰ νηὶ μένοντεσ, ἠῶθεν δ’ ἀναβάντεσ ἐνήσομεν εὐρέι πόντῳ. "ὣσ ἔφατ’ Εὐρύλοχοσ, ἐπὶ δ’ ᾔνεον ἄλλοι ἑταῖροι.

καὶ τότε δὴ γίγνωσκον ὃ δὴ κακὰ μήδετο δαίμων, καί μιν φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδων· "Εὐρύλοχ’, ἦ μάλα δή με βιάζετε μοῦνον ἐόντα.

ἀλλ’ ἄγε νῦν μοι πάντεσ ὀμόσσατε καρτερὸν ὁρ́κον· εἴ κέ τιν’ ἠὲ βοῶν ἀγέλην ἢ πῶυ μέγ’ οἰῶν εὑρ́ωμεν, μή πού τισ ἀτασθαλίῃσι κακῇσιν ἢ βοῦν ἠέ τι μῆλον ἀποκτάνῃ· ἀλλὰ ἕκηλοι ἐσθίετε βρώμην, τὴν ἀθανάτη πόρε Κίρκη. "ὣσ ἐφάμην, οἱ δ’ αὐτίκ’ ἀπώμνυον, ὡσ ἐκέλευον.

αὐτὰρ ἐπεί ῥ’ ὄμοσάν τε τελεύτησάν τε τὸν ὁρ́κον, στήσαμεν ἐν λιμένι γλαφυρῷ ἐυεργέα νῆα ἄγχ’ ὕδατοσ γλυκεροῖο, καὶ ἐξαπέβησαν ἑταῖροι νηόσ, ἔπειτα δὲ δόρπον ἐπισταμένωσ τετύκοντο. αὐτὰρ ἐπεὶ πόσιοσ καὶ ἐδητύοσ ἐξ ἔρον ἕντο, μνησάμενοι δὴ ἔπειτα φίλουσ ἔκλαιον ἑταίρουσ, οὓσ ἔφαγε Σκύλλη γλαφυρῆσ ἐκ νηὸσ ἑλοῦσα· κλαιόντεσσι δὲ τοῖσιν ἐπήλυθε νήδυμοσ ὕπνοσ. ἦμοσ δὲ τρίχα νυκτὸσ ἐήν, μετὰ δ’ ἄστρα βεβήκει, ὦρσεν ἔπι ζαῆν ἄνεμον νεφεληγερέτα Ζεὺσ λαίλαπι θεσπεσίῃ, σὺν δὲ νεφέεσσι κάλυψε γαῖαν ὁμοῦ καὶ πόντον· ὀρώρει δ’ οὐρανόθεν νύξ. ἦμοσ δ’ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλοσ Ηὤσ, νῆα μὲν ὡρμίσαμεν κοῖλον σπέοσ εἰσερύσαντεσ. ἔνθα δ’ ἔσαν νυμφέων καλοὶ χοροὶ ἠδὲ θόωκοι· καὶ τότ’ ἐγὼν ἀγορὴν θέμενοσ μετὰ μῦθον ἐείπον· "ὦ φίλοι, ἐν γὰρ νηὶ θοῇ βρῶσίσ τε πόσισ τε ἔστιν, τῶν δὲ βοῶν ἀπεχώμεθα, μή τι πάθωμεν·

δεινοῦ γὰρ θεοῦ αἵδε βόεσ καὶ ἴφια μῆλα, Ηἐλίου, ὃσ πάντ’ ἐφορᾷ καὶ πάντ’ ἐπακούει. "ὣσ ἐφάμην, τοῖσιν δ’ ἐπεπείθετο θυμὸσ ἀγήνωρ.

μῆνα δὲ πάντ’ ἄλληκτοσ ἀή Νότοσ, οὐδέ τισ ἄλλοσ γίγνετ’ ἔπειτ’ ἀνέμων εἰ μὴ Εὖρόσ τε Νότοσ τε. "οἱ δ’ ἡο͂σ μὲν σῖτον ἔχον καὶ οἶνον ἐρυθρόν, τόφρα βοῶν ἀπέχοντο λιλαιόμενοι βιότοιο.

ἀλλ’ ὅτε δὴ νηὸσ ἐξέφθιτο ἠιά πάντα, καὶ δὴ ἄγρην ἐφέπεσκον ἀλητεύοντεσ ἀνάγκῃ, ἰχθῦσ ὄρνιθάσ τε, φίλασ ὅ τι χεῖρασ ἵκοιτο, γναμπτοῖσ ἀγκίστροισιν, ἔτειρε δὲ γαστέρα λιμόσ· δὴ τότ’ ἐγὼν ἀνὰ νῆσον ἀπέστιχον, ὄφρα θεοῖσιν εὐξαίμην, εἴ τίσ μοι ὁδὸν φήνειε νέεσθαι. ἀλλ’ ὅτε δὴ διὰ νήσου ἰὼν ἤλυξα ἑταίρουσ, χεῖρασ νιψάμενοσ, ὅθ’ ἐπὶ σκέπασ ἦν ἀνέμοιο, ἠρώμην πάντεσσι θεοῖσ οἳ Ὄλυμπον ἔχουσιν· οἱ δ’ ἄρα μοι γλυκὺν ὕπνον ἐπὶ βλεφάροισιν ἔχευαν. Εὐρύλοχοσ δ’ ἑτάροισι κακῆσ ἐξήρχετο βουλῆσ· "κέκλυτέ μευ μύθων κακά περ πάσχοντεσ ἑταῖροι.

πάντεσ μὲν στυγεροὶ θάνατοι δειλοῖσι βροτοῖσι, λιμῷ δ’ οἴκτιστον θανέειν καὶ πότμον ἐπισπεῖν. ἀλλ’ ἄγετ’, Ηἐλίοιο βοῶν ἐλάσαντεσ ἀρίστασ ῥέξομεν ἀθανάτοισι, τοὶ οὐρανὸν εὐρὺν ἔχουσιν. εἰ δέ κεν εἰσ Ἰθάκην ἀφικοίμεθα, πατρίδα γαῖαν, αἶψά κεν Ηἐλίῳ Ὑπερίονι πίονα νηὸν τεύξομεν, ἐν δέ κε θεῖμεν ἀγάλματα πολλὰ καὶ ἐσθλά. εἰ δὲ χολωσάμενόσ τι βοῶν ὀρθοκραιράων νῆ’ ἐθέλῃ ὀλέσαι, ἐπὶ δ’ ἕσπωνται θεοὶ ἄλλοι, βούλομ’ ἅπαξ πρὸσ κῦμα χανὼν ἀπὸ θυμὸν ὀλέσσαι, ἢ δηθὰ στρεύγεσθαι ἐὼν ἐν νήσῳ ἐρήμῃ. "ὣσ ἔφατ’ Εὐρύλοχοσ, ἐπὶ δ’ ᾔνεον ἄλλοι ἑταῖροι.

αὐτίκα δ’ Ηἐλίοιο βοῶν ἐλάσαντεσ ἀρίστασ ἐγγύθεν, οὐ γὰρ τῆλε νεὸσ κυανοπρῴροιο βοσκέσκονθ’ ἕλικεσ καλαὶ βόεσ εὐρυμέτωποι· τὰσ δὲ περίστησάν τε καὶ εὐχετόωντο θεοῖσιν, φύλλα δρεψάμενοι τέρενα δρυὸσ ὑψικόμοιο· οὐ γὰρ ἔχον κρῖ λευκὸν ἐυσσέλμου ἐπὶ νηόσ. αὐτὰρ ἐπεί ῥ’ εὔξαντο καὶ ἔσφαξαν καὶ ἔδειραν, μηρούσ τ’ ἐξέταμον κατά τε κνίσῃ ἐκάλυψαν δίπτυχα ποιήσαντεσ, ἐπ’ αὐτῶν δ’ ὠμοθέτησαν. οὐδ’ εἶχον μέθυ λεῖψαι ἐπ’ αἰθομένοισ ἱεροῖσιν, ἀλλ’ ὕδατι σπένδοντεσ ἐπώπτων ἔγκατα πάντα. αὐτὰρ ἐπεὶ κατὰ μῆρ’ ἐκάη καὶ σπλάγχνα πάσαντο, μίστυλλόν τ’ ἄρα τἆλλα καὶ ἀμφ’ ὀβελοῖσιν ἔπειραν.

καὶ τότε μοι βλεφάρων ἐξέσσυτο νήδυμοσ ὕπνοσ, βῆν δ’ ἰέναι ἐπὶ νῆα θοὴν καὶ θῖνα θαλάσσησ. ἀλλ’ ὅτε δὴ σχεδὸν ἠᾶ κιὼν νεὸσ ἀμφιελίσσησ, καὶ τότε με κνίσησ ἀμφήλυθεν ἡδὺσ ἀυτμή. οἰμώξασ δὲ θεοῖσι μέγ’ ἀθανάτοισι γεγώνευν· "Ζεῦ πάτερ ἠδ’ ἄλλοι μάκαρεσ θεοὶ αἰὲν ἐόντεσ, ἦ με μάλ’ εἰσ ἄτην κοιμήσατε νηλέι ὕπνῳ.

οἱ δ’ ἕταροι μέγα ἔργον ἐμητίσαντο μένοντεσ. "ὠκέα δ’ Ηἐλίῳ Ὑπερίονι ἄγγελοσ ἦλθε Λαμπετίη τανύπεπλοσ, ὅ οἱ βόασ ἔκταμεν ἡμεῖσ.

αὐτίκα δ’ ἀθανάτοισι μετηύδα χωόμενοσ κῆρ· "Ζεῦ πάτερ ἠδ’ ἄλλοι μάκαρεσ θεοὶ αἰὲν ἐόντεσ, τῖσαι δὴ ἑτάρουσ Λαερτιάδεω Ὀδυσῆοσ, οἵ μευ βοῦσ ἔκτειναν ὑπέρβιον, ᾗσιν ἐγώ γε χαίρεσκον μὲν ἰὼν εἰσ οὐρανὸν ἀστερόεντα, ἠδ’ ὁπότ’ ἂψ ἐπὶ γαῖαν ἀπ’ οὐρανόθεν προτραποίμην.

εἰ δέ μοι οὐ τίσουσι βοῶν ἐπιεικέ’ ἀμοιβήν, δύσομαι εἰσ Αἴδαο καὶ ἐν νεκύεσσι φαείνω. "τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη νεφεληγερέτα Ζεύσ·

"Ηἔλι’, ἦ τοι μὲν σὺ μετ’ ἀθανάτοισι φάεινε καὶ θνητοῖσι βροτοῖσιν ἐπὶ ζείδωρον ἄρουραν· τῶν δέ κ’ ἐγὼ τάχα νῆα θοὴν ἀργῆτι κεραυνῷ τυτθὰ βαλὼν κεάσαιμι μέσῳ ἐνὶ οἴνοπι πόντῳ. "ταῦτα δ’ ἐγὼν ἤκουσα Καλυψοῦσ ἠυκόμοιο·

ἡ δ’ ἔφη Ἑρμείαο διακτόρου αὐτὴ ἀκοῦσαι. "αὐτὰρ ἐπεί ῥ’ ἐπὶ νῆα κατήλυθον ἠδὲ θάλασσαν, νείκεον ἄλλοθεν ἄλλον ἐπισταδόν, οὐδέ τι μῆχοσ εὑρέμεναι δυνάμεσθα, βόεσ δ’ ἀποτέθνασαν ἤδη.

τοῖσιν δ’ αὐτίκ’ ἔπειτα θεοὶ τέραα προύφαινον· εἱρ͂πον μὲν ῥινοί, κρέα δ’ ἀμφ’ ὀβελοῖσι μεμύκει, ὀπταλέα τε καὶ ὠμά, βοῶν δ’ ὣσ γίγνετο φωνή. "ἑξῆμαρ μὲν ἔπειτα ἐμοὶ ἐρίηρεσ ἑταῖροι δαίνυντ’ Ηἐλίοιο βοῶν ἐλάσαντεσ ἀρίστασ·

ἀλλ’ ὅτε δὴ ἕβδομον ἦμαρ ἐπὶ Ζεὺσ θῆκε Κρονίων, καὶ τότ’ ἔπειτ’ ἄνεμοσ μὲν ἐπαύσατο λαίλαπι θύων, ἡμεῖσ δ’ αἶψ’ ἀναβάντεσ ἐνήκαμεν εὐρέι πόντῳ, ἱστὸν στησάμενοι ἀνά θ’ ἱστία λεύκ’ ἐρύσαντεσ. "ἀλλ’ ὅτε δὴ τὴν νῆσον ἐλείπομεν, οὐδέ τισ ἄλλη φαίνετο γαιάων, ἀλλ’ οὐρανὸσ ἠδὲ θάλασσα, δὴ τότε κυανέην νεφέλην ἔστησε Κρονίων νηὸσ ὕπερ γλαφυρῆσ, ἤχλυσε δὲ πόντοσ ὑπ’ αὐτῆσ.

ἡ δ’ ἔθει οὐ μάλα πολλὸν ἐπὶ χρόνον· αἶψα γὰρ ἦλθε κεκληγὼσ Ζέφυροσ μεγάλῃ σὺν λαίλαπι θύων, ἱστοῦ δὲ προτόνουσ ἔρρηξ’ ἀνέμοιο θύελλα ἀμφοτέρουσ· ἱστὸσ δ’ ὀπίσω πέσεν, ὅπλα τε πάντα εἰσ ἄντλον κατέχυνθ’. ὁ δ’ ἄρα πρυμνῇ ἐνὶ νηὶ πλῆξε κυβερνήτεω κεφαλήν, σὺν δ’ ὀστέ’ ἄραξε πάντ’ ἄμυδισ κεφαλῆσ· ὁ δ’ ἄρ’ ἀρνευτῆρι ἐοικὼσ κάππεσ’ ἀπ’ ἰκριόφιν, λίπε δ’ ὀστέα θυμὸσ ἀγήνωρ. Ζεὺσ δ’ ἄμυδισ βρόντησε καὶ ἔμβαλε νηὶ κεραυνόν· ἡ δ’ ἐλελίχθη πᾶσα Διὸσ πληγεῖσα κεραυνῷ, ἐν δὲ θεείου πλῆτο, πέσον δ’ ἐκ νηὸσ ἑταῖροι. οἱ δὲ κορώνῃσιν ἴκελοι περὶ νῆα μέλαιναν κύμασιν ἐμφορέοντο, θεὸσ δ’ ἀποαίνυτο νόστον. αὐτὰρ ἐγὼ διὰ νηὸσ ἐφοίτων, ὄφρ’ ἀπὸ τοίχουσ λῦσε κλύδων τρόπιοσ, τὴν δὲ ψιλὴν φέρε κῦμα, ἐκ δέ οἱ ἱστὸν ἄραξε ποτὶ τρόπιν. αὐτὰρ ἐπ’ αὐτῷ ἐπίτονοσ βέβλητο, βοὸσ ῥινοῖο τετευχώσ· τῷ ῥ’ ἄμφω συνέεργον, ὁμοῦ τρόπιν ἠδὲ καὶ ἱστόν, ἑζόμενοσ δ’ ἐπὶ τοῖσ φερόμην ὀλοοῖσ ἀνέμοισιν. "ἔνθ’ ἦ τοι Ζέφυροσ μὲν ἐπαύσατο λαίλαπι θύων, ἦλθε δ’ ἐπὶ Νότοσ ὦκα, φέρων ἐμῷ ἄλγεα θυμῷ, ὄφρ’ ἔτι τὴν ὀλοὴν ἀναμετρήσαιμι Χάρυβδιν.

παννύχιοσ φερόμην, ἅμα δ’ ἠελίῳ ἀνιόντι ἦλθον ἐπὶ Σκύλλησ σκόπελον δεινήν τε Χάρυβδιν. ἡ μὲν ἀνερροίβδησε θαλάσσησ ἁλμυρὸν ὕδωρ· αὐτὰρ ἐγὼ ποτὶ μακρὸν ἐρινεὸν ὑψόσ’ ἀερθείσ, τῷ προσφὺσ ἐχόμην ὡσ νυκτερίσ. οὐδέ πῃ εἶχον οὔτε στηρίξαι ποσὶν ἔμπεδον οὔτ’ ἐπιβῆναι· ῥίζαι γὰρ ἑκὰσ εἶχον, ἀπήωροι δ’ ἔσαν ὄζοι, μακροί τε μεγάλοι τε, κατεσκίαον δὲ Χάρυβδιν. νωλεμέωσ δ’ ἐχόμην, ὄφρ’ ἐξεμέσειεν ὀπίσσω ἱστὸν καὶ τρόπιν αὖτισ· ἐελδομένῳ δέ μοι ἦλθον ὄψ’· ἦμοσ δ’ ἐπὶ δόρπον ἀνὴρ ἀγορῆθεν ἀνέστη κρίνων νείκεα πολλὰ δικαζομένων αἰζηῶν, τῆμοσ δὴ τά γε δοῦρα Χαρύβδιοσ ἐξεφαάνθη. ἧκα δ’ ἐγὼ καθύπερθε πόδασ καὶ χεῖρε φέρεσθαι, μέσσῳ δ’ ἐνδούπησα παρὲξ περιμήκεα δοῦρα, ἑζόμενοσ δ’ ἐπὶ τοῖσι διήρεσα χερσὶν ἐμῇσι. Σκύλλην δ’ οὐκέτ’ ἐάσε πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε εἰσιδέειν· οὐ γάρ κεν ὑπέκφυγον αἰπὺν ὄλεθρον. "ἔνθεν δ’ ἐννῆμαρ φερόμην, δεκάτῃ δέ με νυκτὶ νῆσον ἐσ Ὠγυγίην πέλασαν θεοί, ἔνθα Καλυψὼ ναίει ἐυπλόκαμοσ, δεινὴ θεὸσ αὐδήεσσα, ἥ μ’ ἐφίλει τ’ ἐκόμει τε.

τί τοι τάδε μυθολογεύω; ἤδη γάρ τοι χθιζὸσ ἐμυθεόμην ἐνὶ οἴκῳ σοί τε καὶ ἰφθίμῃ ἀλόχῳ· ἐχθρὸν δέ μοί ἐστιν αὖτισ ἀριζήλωσ εἰρημένα μυθολογεύειν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Homer, Odyssey, Book 12

(호메로스, 오디세이아, Book 12)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION