Homer, Odyssey, Book 11 62:

(호메로스, 오디세이아, Book 11 62:)

"ὣσ ἔφατ’, αὐτὰρ ἐγώ μιν ἀμειβόμενοσ προσέειπον· ἦ τοι μὲν Πηλῆοσ ἀμύμονοσ οὔ τι πέπυσμαι, αὐτάρ τοι παιδόσ γε Νεοπτολέμοιο φίλοιο πᾶσαν ἀληθείην μυθήσομαι, ὥσ με κελεύεισ· αὐτὸσ γάρ μιν ἐγὼ κοίλησ ἐπὶ νηὸσ ἐίσησ ἤγαγον ἐκ Σκύρου μετ’ ἐυκνήμιδασ Ἀχαιούσ. ἦ τοι ὅτ’ ἀμφὶ πόλιν Τροίην φραζοίμεθα βουλάσ, αἰεὶ πρῶτοσ ἔβαζε καὶ οὐχ ἡμάρτανε μύθων· Νέστωρ ἀντίθεοσ καὶ ἐγὼ νικάσκομεν οἰώ. αὐτὰρ ὅτ’ ἐν πεδίῳ Τρώων μαρναίμεθα χαλκῷ, οὔ ποτ’ ἐνὶ πληθυῖ μένεν ἀνδρῶν οὐδ’ ἐν ὁμίλῳ, ἀλλὰ πολὺ προθέεσκε τὸ ὃν μένοσ οὐδενὶ εἴκων, πολλοὺσ δ’ ἄνδρασ ἔπεφνεν ἐν αἰνῇ δηιοτῆτι. πάντασ δ’ οὐκ ἂν ἐγὼ μυθήσομαι οὐδ’ ὀνομήνω, ὅσσον λαὸν ἔπεφνεν ἀμύνων Ἀργείοισιν, ἀλλ’ οἱο͂ν τὸν Τηλεφίδην κατενήρατο χαλκῷ, ἡρ́ω’ Εὐρύπυλον, πολλοὶ δ’ ἀμφ’ αὐτὸν ἑταῖροι Κήτειοι κτείνοντο γυναίων εἵνεκα δώρων. κεῖνον δὴ κάλλιστον ἴδον μετὰ Μέμνονα δῖον. αὐτὰρ ὅτ’ εἰσ ἵππον κατεβαίνομεν, ὃν κάμ’ Ἐπειόσ, Ἀργείων οἱ ἄριστοι, ἐμοὶ δ’ ἐπὶ πάντα τέταλτο, ἠμὲν ἀνακλῖναι πυκινὸν λόχον ἠδ’ ἐπιθεῖναι, ἔνθ’ ἄλλοι Δαναῶν ἡγήτορεσ ἠδὲ μέδοντεσ δάκρυά τ’ ὠμόργνυντο τρέμον θ’ ὑπὸ γυῖα ἑκάστου· κεῖνον δ’ οὔ ποτε πάμπαν ἐγὼν ἴδον ὀφθαλμοῖσιν οὔτ’ ὠχρήσαντα χρόα κάλλιμον οὔτε παρειῶν δάκρυ ὀμορξάμενον· ὁ δέ γε μάλα πόλλ’ ἱκέτευεν ἱππόθεν ἐξέμεναι, ξίφεοσ δ’ ἐπεμαίετο κώπην καὶ δόρυ χαλκοβαρέσ, κακὰ δὲ Τρώεσσι μενοίνα. ἀλλ’ ὅτε δὴ Πριάμοιο πόλιν διεπέρσαμεν αἰπήν, μοῖραν καὶ γέρασ ἐσθλὸν ἔχων ἐπὶ νηὸσ ἔβαινεν ἀσκηθήσ, οὔτ’ ἂρ βεβλημένοσ ὀξέι χαλκῷ οὔτ’ αὐτοσχεδίην οὐτασμένοσ, οἱᾶ́ τε πολλὰ γίγνεται ἐν πολέμῳ· ἐπιμὶξ δέ τε μαίνεται Ἄρησ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION