Homer, Odyssey, Book 9 43:

"ὣς ἄρ ἔφαν ἀπιόντες, ἐμὸν δ ἐγέλασσε φίλον κῆρ, ὡς ὄνομ ἐξαπάτησεν ἐμὸν καὶ μῆτις ἀμύμων.? Κύκλωψ δὲ στενάχων τε καὶ ὠδίνων ὀδύνῃσι χερσὶ ψηλαφόων ἀπὸ μὲν λίθον εἷλε θυράων, αὐτὸς δ εἰνὶ θύρῃσι καθέζετο χεῖρε πετάσσας, εἴ τινά που μετ ὀέσσι λάβοι στείχοντα θύραζε: οὕτω γάρ πού μ ἤλπετ ἐνὶ φρεσὶ νήπιον εἶναι. αὐτὰρ ἐγὼ βούλευον, ὅπως ὄχ ἄριστα γένοιτο, εἴ τιν ἑταίροισιν θανάτου λύσιν ἠδ ἐμοὶ αὐτῷ εὑροίμην: πάντας δὲ δόλους καὶ μῆτιν ὕφαινον ὥς τε περὶ ψυχῆς: μέγα γὰρ κακὸν ἐγγύθεν ἠε῀ν. ἥδε δέ μοι κατὰ θυμὸν ἀρίστη φαίνετο βουλή. ἄρσενες ὀιές ἦσαν ἐυτρεφέες, δασύμαλλοι, καλοί τε μεγάλοι τε, ἰοδνεφὲς εἶρος ἔχοντες: τοὺς ἀκέων συνέεργον ἐυστρεφέεσσι λύγοισιν, τῇς ἔπι Κύκλωψ εὗδε πέλωρ, ἀθεμίστια εἰδώς, σύντρεις αἰνύμενος: ὁ μὲν ἐν μέσῳ ἄνδρα φέρεσκε, τὼ δ ἑτέρω ἑκάτερθεν ἴτην σώοντες ἑταίρους. τρεῖς δὲ ἕκαστον φῶτ ὀιές φέρον: αὐτὰρ ἐγώ γε - ἀρνειὸς γὰρ ἐήν μήλων ὄχ ἄριστος ἁπάντων, τοῦ κατὰ νῶτα λαβών, λασίην ὑπὸ γαστέρ ἐλυσθεὶς κείμην: αὐτὰρ χερσὶν ἀώτου θεσπεσίοιο νωλεμέως στρεφθεὶς ἐχόμην τετληότι θυμῷ. ὣς τότε μὲν στενάχοντες ἐμείναμεν Ηὦ δῖαν.?