Homer, Odyssey, Book 8

(호메로스, 오디세이아, Book 8)

ἦμοσ δ’ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλοσ Ηὤσ, ὤρνυτ’ ἄρ’ ἐξ εὐνῆσ ἱερὸν μένοσ Ἀλκινόοιο, ἂν δ’ ἄρα διογενὴσ ὦρτο πτολίπορθοσ Ὀδυσσεύσ. τοῖσιν δ’ ἡγεμόνευ’ ἱερὸν μένοσ Ἀλκινόοιο Φαιήκων ἀγορήνδ’, ἥ σφιν παρὰ νηυσὶ τέτυκτο. ἐλθόντεσ δὲ καθῖζον ἐπὶ ξεστοῖσι λίθοισι πλησίον. ἡ δ’ ἀνὰ ἄστυ μετῴχετο Παλλὰσ Ἀθήνη εἰδομένη κήρυκι δαί̈φρονοσ Ἀλκινόοιο, νόστον Ὀδυσσῆι μεγαλήτορι μητιόωσα, καί ῥα ἑκάστῳ φωτὶ παρισταμένη φάτο μῦθον· "δεῦτ’ ἄγε, Φαιήκων ἡγήτορεσ ἠδὲ μέδοντεσ, εἰσ ἀγορὴν ἰέναι, ὄφρα ξείνοιο πύθησθε, ὃσ νέον Ἀλκινόοιο δαί̈φρονοσ ἵκετο δῶμα πόντον ἐπιπλαγχθείσ, δέμασ ἀθανάτοισιν ὁμοῖοσ.

ὣσ εἰποῦσ’ ὤτρυνε μένοσ καὶ θυμὸν ἑκάστου.

καρπαλίμωσ δ’ ἔμπληντο βροτῶν ἀγοραί τε καὶ ἕδραι ἀγρομένων· πολλοὶ δ’ ἄρ’ ἐθηήσαντο ἰδόντεσ υἱὸν Λαέρταο δαί̈φρονα· τῷ δ’ ἄρ’ Ἀθήνη θεσπεσίην κατέχευε χάριν κεφαλῇ τε καὶ ὤμοισ καί μιν μακρότερον καὶ πάσσονα θῆκεν ἰδέσθαι, ὥσ κεν Φαιήκεσσι φίλοσ πάντεσσι γένοιτο δεινόσ τ’ αἰδοῖόσ τε καὶ ἐκτελέσειεν ἀέθλουσ πολλούσ, τοὺσ Φαίηκεσ ἐπειρήσαντ’ Ὀδυσῆοσ. αὐτὰρ ἐπεί ῥ’ ἤγερθεν ὁμηγερέεσ τ’ ἐγένοντο, τοῖσιν δ’ Ἀλκίνοοσ ἀγορήσατο καὶ μετέειπε· "κέκλυτε, Φαιήκων ἡγήτορεσ ἠδὲ μέδοντεσ, ὄφρ’ εἴπω τά με θυμὸσ ἐνὶ στήθεσσι κελεύει.

ξεῖνοσ ὅδ’, οὐκ οἶδ’ ὅσ τισ, ἀλώμενοσ ἵκετ’ ἐμὸν δῶ, ἠὲ πρὸσ ἠοίων ἦ ἑσπερίων ἀνθρώπων· πομπὴν δ’ ὀτρύνει, καὶ λίσσεται ἔμπεδον εἶναι. ἡμεῖσ δ’, ὡσ τὸ πάροσ περ, ἐποτρυνώμεθα πομπήν. οὐδὲ γὰρ οὐδέ τισ ἄλλοσ, ὅτισ κ’ ἐμὰ δώμαθ’ ἵκηται, ἐνθάδ’ ὀδυρόμενοσ δηρὸν μένει εἵνεκα πομπῆσ. ἀλλ’ ἄγε νῆα μέλαιναν ἐρύσσομεν εἰσ ἅλα δῖαν πρωτόπλοον, κούρω δὲ δύω καὶ πεντήκοντα κρινάσθων κατὰ δῆμον, ὅσοι πάροσ εἰσὶν ἄριστοι. δησάμενοι δ’ ἐὺ πάντεσ ἐπὶ κληῖσιν ἐρετμὰ ἔκβητ’· αὐτὰρ ἔπειτα θοὴν ἀλεγύνετε δαῖτα ἡμέτερόνδ’ ἐλθόντεσ· ἐγὼ δ’ ἐὺ πᾶσι παρέξω. κούροισιν μὲν ταῦτ’ ἐπιτέλλομαι· αὐτὰρ οἱ ἄλλοι σκηπτοῦχοι βασιλῆεσ ἐμὰ πρὸσ δώματα καλὰ ἔρχεσθ’, ὄφρα ξεῖνον ἐνὶ μεγάροισι φιλέωμεν, μηδέ τισ ἀρνείσθω. καλέσασθε δὲ θεῖον ἀοιδὸν Δημόδοκον· τῷ γάρ ῥα θεὸσ πέρι δῶκεν ἀοιδὴν τέρπειν, ὅππῃ θυμὸσ ἐποτρύνῃσιν ἀείδειν. ὣσ ἄρα φωνήσασ ἡγήσατο, τοὶ δ’ ἅμ’ ἕποντο σκηπτοῦχοι·

τοὺσ δέρον ἀμφί θ’ ἕπον, τετύκοντό τε δαῖτ’ ἐρατεινήν. κῆρυξ δὲ μετῴχετο θεῖον ἀοιδόν. κούρω δὲ κρινθέντε δύω καὶ πεντήκοντα βήτην, ὡσ ἐκέλευσ’, ἐπὶ θῖν’ ἁλὸσ ἀτρυγέτοιο. αὐτὰρ ἐπεί ῥ’ ἐπὶ νῆα κατήλυθον ἠδὲ θάλασσαν, νῆα μὲν οἵ γε μέλαιναν ἁλὸσ βένθοσδε ἔρυσσαν, ἐν δ’ ἱστόν τ’ ἐτίθεντο καὶ ἱστία νηὶ μελαίνῃ, ἠρτύναντο δ’ ἐρετμὰ τροποῖσ ἐν δερματίνοισι, πάντα κατὰ μοῖραν, ἀνά θ’ ἱστία λευκὰ πέτασσαν. ὑψοῦ δ’ ἐν νοτίῳ τήν γ’ ὡρ́μισαν· αὐτὰρ ἔπειτα βάν ῥ’ ἴμεν Ἀλκινόοιο δαί̈φρονοσ ἐσ μέγα δῶμα. πλῆντο δ’ ἄρ’ αἴθουσαί τε καὶ ἑρ́κεα καὶ δόμοι ἀνδρῶν ἀγρομένων· πολλοὶ δ’ ἄρ’ ἔσαν, νέοι ἠδὲ παλαιοί. τοῖσιν δ’ Ἀλκίνοοσ δυοκαίδεκα μῆλ’ ἱέρευσεν, ὀκτὼ δ’ ἀργιόδοντασ ὑάσ, δύο δ’ εἰλίποδασ βοῦσ· κῆρυξ δ’ ἐγγύθεν ἦλθεν ἄγων ἐρίηρον ἀοιδόν, τὸν πέρι μοῦσ’ ἐφίλησε, δίδου δ’ ἀγαθόν τε κακόν τε·

ὀφθαλμῶν μὲν ἄμερσε, δίδου δ’ ἡδεῖαν ἀοιδήν. τῷ δ’ ἄρα Ποντόνοοσ θῆκε θρόνον ἀργυρόηλον μέσσῳ δαιτυμόνων, πρὸσ κίονα μακρὸν ἐρείσασ· κὰδ δ’ ἐκ πασσαλόφι κρέμασεν φόρμιγγα λίγειαν αὐτοῦ ὑπὲρ κεφαλῆσ καὶ ἐπέφραδε χερσὶν ἑλέσθαι κῆρυξ· πὰρ δ’ ἐτίθει κάνεον καλήν τε τράπεζαν, πὰρ δὲ δέπασ οἴνοιο, πιεῖν ὅτε θυμὸσ ἀνώγοι. οἱ δ’ ἐπ’ ὀνείαθ’ ἑτοῖμα προκείμενα χεῖρασ ἰάλλον. αὐτὰρ ἐπεὶ πόσιοσ καὶ ἐδητύοσ ἐξ ἔρον ἕντο, μοῦσ’ ἄρ’ ἀοιδὸν ἀνῆκεν ἀειδέμεναι κλέα ἀνδρῶν, οἴμησ τῆσ τότ’ ἄρα κλέοσ οὐρανὸν εὐρὺν ἵκανε, νεῖκοσ Ὀδυσσῆοσ καὶ Πηλεί̈δεω Ἀχιλῆοσ, ὥσ ποτε δηρίσαντο θεῶν ἐν δαιτὶ θαλείῃ ἐκπάγλοισ ἐπέεσσιν, ἄναξ δ’ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων χαῖρε νόῳ, ὅ τ’ ἄριστοι Ἀχαιῶν δηριόωντο. ὣσ γάρ οἱ χρείων μυθήσατο Φοῖβοσ Ἀπόλλων Πυθοῖ ἐν ἠγαθέῃ, ὅθ’ ὑπέρβη λάινον οὐδὸν χρησόμενοσ· τότε γάρ ῥα κυλίνδετο πήματοσ ἀρχὴ Τρωσί τε καὶ Δαναοῖσι Διὸσ μεγάλου διὰ βουλάσ. ταῦτ’ ἄρ’ ἀοιδὸσ ἀείδε περικλυτόσ·

αὐτὰρ Ὀδυσσεὺσ πορφύρεον μέγα φᾶροσ ἑλὼν χερσὶ στιβαρῇσι κὰκ κεφαλῆσ εἴρυσσε, κάλυψε δὲ καλὰ πρόσωπα· αἴδετο γὰρ Φαίηκασ ὑπ’ ὀφρύσι δάκρυα λείβων. ἦ τοι ὅτε λήξειεν ἀείδων θεῖοσ ἀοιδόσ, δάκρυ ὀμορξάμενοσ κεφαλῆσ ἄπο φᾶροσ ἕλεσκε καὶ δέπασ ἀμφικύπελλον ἑλὼν σπείσασκε θεοῖσιν· αὐτὰρ ὅτ’ ἂψ ἄρχοιτο καὶ ὀτρύνειαν ἀείδειν Φαιήκων οἱ ἄριστοι, ἐπεὶ τέρποντ’ ἐπέεσσιν, ἂψ Ὀδυσεὺσ κατὰ κρᾶτα καλυψάμενοσ γοάασκεν. ἔνθ’ ἄλλουσ μὲν πάντασ ἐλάνθανε δάκρυα λείβων, Ἀλκίνοοσ δέ μιν οἰο͂σ ἐπεφράσατ’ ἠδ’ ἐνόησεν ἥμενοσ ἄγχ’ αὐτοῦ, βαρὺ δὲ στενάχοντοσ ἄκουσεν. αἶψα δὲ Φαιήκεσσι φιληρέτμοισι μετηύδα· "κέκλυτε, Φαιήκων ἡγήτορεσ ἠδὲ μέδοντεσ.

ἤδη μὲν δαιτὸσ κεκορήμεθα θυμὸν ἐίσησ φόρμιγγόσ θ’, ἣ δαιτὶ συνήορόσ ἐστι θαλείῃ· νῦν δ’ ἐξέλθωμεν καὶ ἀέθλων πειρηθῶμεν πάντων, ὥσ χ’ ὁ ξεῖνοσ ἐνίσπῃ οἷσι φίλοισιν οἴκαδε νοστήσασ, ὅσσον περιγιγνόμεθ’ ἄλλων πύξ τε παλαιμοσύνῃ τε καὶ ἅλμασιν ἠδὲ πόδεσσιν. ὣσ ἄρα φωνήσασ ἡγήσατο, τοὶ δ’ ἅμ’ ἕποντο.

κὰδ δ’ ἐκ πασσαλόφι κρέμασεν φόρμιγγα λίγειαν, Δημοδόκου δ’ ἕλε χεῖρα καὶ ἔξαγεν ἐκ μεγάροιο κῆρυξ· ἦρχε δὲ τῷ αὐτὴν ὁδὸν ἥν περ οἱ ἄλλοι Φαιήκων οἱ ἄριστοι, ἀέθλια θαυμανέοντεσ. βὰν δ’ ἴμεν εἰσ ἀγορήν, ἅμα δ’ ἕσπετο πουλὺσ ὅμιλοσ, μυρίοι· ἂν δ’ ἵσταντο νέοι πολλοί τε καὶ ἐσθλοί. ὦρτο μὲν Ἀκρόνεώσ τε καὶ Ὠκύαλοσ καὶ Ἐλατρεύσ, Ναυτεύσ τε Πρυμνεύσ τε καὶ Ἀγχίαλοσ καὶ Ἐρετμεύσ, Ποντεύσ τε Πρωρεύσ τε, Θόων Ἀναβησίνεώσ τε Ἀμφίαλόσ θ’, υἱὸσ Πολυνήου Τεκτονίδαο· ἂν δὲ καὶ Εὐρύαλοσ, βροτολοιγῷ ἶσοσ Ἄρηϊ, Ναυβολίδησ, ὃσ ἄριστοσ ἐήν εἶδόσ τε δέμασ τε πάντων Φαιήκων μετ’ ἀμύμονα Λαοδάμαντα. ἂν δ’ ἔσταν τρεῖσ παῖδεσ ἀμύμονοσ Ἀλκινόοιο, Λαοδάμασ θ’ Ἅλιόσ τε καὶ ἀντίθεοσ Κλυτόνηοσ. οἱ δ’ ἦ τοι πρῶτον μὲν ἐπειρήσαντο πόδεσσι. τοῖσι δ’ ἀπὸ νύσσησ τέτατο δρόμοσ·

οἱ δ’ ἅμα πάντεσ καρπαλίμωσ ἐπέτοντο κονίοντεσ πεδίοιο· τῶν δὲ θέειν ὄχ’ ἄριστοσ ἐήν Κλυτόνηοσ ἀμύμων· ὅσσον τ’ ἐν νειῷ οὖρον πέλει ἡμιόνοιιν, τόσσον ὑπεκπροθέων λαοὺσ ἵκεθ’, οἱ δ’ ἐλίποντο. οἱ δὲ παλαιμοσύνησ ἀλεγεινῆσ πειρήσαντο· τῇ δ’ αὖτ’ Εὐρύαλοσ ἀπεκαίνυτο πάντασ ἀρίστουσ. ἅλματι δ’ Ἀμφίαλοσ πάντων προφερέστατοσ ἠε͂ν· δίσκῳ δ’ αὖ πάντων πολὺ φέρτατοσ ἠε͂ν Ἐλατρεύσ, πὺξ δ’ αὖ Λαοδάμασ, ἀγαθὸσ πάϊσ Ἀλκινόοιο. αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ πάντεσ ἐτέρφθησαν φρέν’ ἀέθλοισ, τοῖσ ἄρα Λαοδάμασ μετέφη πάϊσ Ἀλκινόοιο· "δεῦτε, φίλοι, τὸν ξεῖνον ἐρώμεθα εἴ τιν’ ἀέθλον οἶδέ τε καὶ δεδάηκε.

φυήν γε μὲν οὐ κακόσ ἐστι, μηρούσ τε κνήμασ τε καὶ ἄμφω χεῖρασ ὕπερθεν αὐχένα τε στιβαρὸν μέγα τε σθένοσ· οὐδέ τι ἥβησ δεύεται, ἀλλὰ κακοῖσι συνέρρηκται πολέεσσιν· οὐ γὰρ ἐγώ γέ τί φημι κακώτερον ἄλλο θαλάσσησ ἄνδρα γε συγχεῦαι, εἰ καὶ μάλα καρτερὸσ εἰή. τὸν δ’ αὖτ’ Εὐρύαλοσ ἀπαμείβετο φώνησέν τε·

"Λαοδάμα, μάλα τοῦτο ἔποσ κατὰ μοῖραν ἐείπεσ. αὐτὸσ νῦν προκάλεσσαι ἰὼν καὶ πέφραδε μῦθον. αὐτὰρ ἐπεὶ τό γ’ ἄκουσ’ ἀγαθὸσ πάϊσ Ἀλκινόοιο, στῆ ῥ’ ἐσ μέσσον ἰὼν καὶ Ὀδυσσῆα προσέειπε·

"δεῦρ’ ἄγε καὶ σύ, ξεῖνε πάτερ, πείρησαι ἀέθλων, εἴ τινά που δεδάηκασ· ἐοίκε δέ σ’ ἴδμεν ἀέθλουσ· οὐ μὲν γὰρ μεῖζον κλέοσ ἀνέροσ ὄφρα κ’ ἐῄσιν, ἤ ὅ τι ποσσίν τε ῥέξῃ καὶ χερσὶν ἑῇσιν. ἀλλ’ ἄγε πείρησαι, σκέδασον δ’ ἀπὸ κήδεα θυμοῦ. σοὶ δ’ ὁδὸσ οὐκέτι δηρὸν ἀπέσσεται, ἀλλά τοι ἤδη νηῦσ τε κατείρυσται καὶ ἐπαρτέεσ εἰσὶν ἑταῖροι. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

"Λαοδάμα, τί με ταῦτα κελεύετε κερτομέοντεσ; κήδεά μοι καὶ μᾶλλον ἐνὶ φρεσὶν ἤ περ ἀέθλοι, ὃσ πρὶν μὲν μάλα πολλὰ πάθον καὶ πολλὰ μόγησα, νῦν δὲ μεθ’ ὑμετέρῃ ἀγορῇ νόστοιο χατίζων ἧμαι, λισσόμενοσ βασιλῆά τε πάντα τε δῆμον. τὸν δ’ αὖτ’ Εὐρύαλοσ ἀπαμείβετο νείκεσέ τ’ ἄντην·

"οὐ γάρ σ’ οὐδέ, ξεῖνε, δαήμονι φωτὶ ἐίσκω ἄθλων, οἱᾶ́ τε πολλὰ μετ’ ἀνθρώποισι πέλονται, ἀλλὰ τῷ, ὅσ θ’ ἅμα νηὶ πολυκλήιδι θαμίζων, ἀρχὸσ ναυτάων οἵ τε πρηκτῆρεσ ἐάσιν, φόρτου τε μνήμων καὶ ἐπίσκοποσ ᾖσιν ὁδαίων κερδέων θ’ ἁρπαλέων· οὐδ’ ἀθλητῆρι ἐοίκασ. τὸν δ’ ἄρ’ ὑπόδρα ἰδὼν προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

"ξεῖν’, οὐ καλὸν ἐείπεσ· ἀτασθάλῳ ἀνδρὶ ἐοίκασ. οὕτωσ οὐ πάντεσσι θεοὶ χαρίεντα διδοῦσιν ἀνδράσιν, οὔτε φυὴν οὔτ’ ἂρ φρένασ οὔτ’ ἀγορητύν. ἄλλοσ μὲν γάρ τ’ εἶδοσ ἀκιδνότεροσ πέλει ἀνήρ, ἀλλὰ θεὸσ μορφὴν ἔπεσι στέφει, οἱ δέ τ’ ἐσ αὐτὸν τερπόμενοι λεύσσουσιν· ὁ δ’ ἀσφαλέωσ ἀγορεύει αἰδοῖ μειλιχίῃ, μετὰ δὲ πρέπει ἀγρομένοισιν, ἐρχόμενον δ’ ἀνὰ ἄστυ θεὸν ὣσ εἰσορόωσιν. ἄλλοσ δ’ αὖ εἶδοσ μὲν ἀλίγκιοσ ἀθανάτοισιν, ἀλλ’ οὔ οἱ χάρισ ἀμφιπεριστέφεται ἐπέεσσιν, ὡσ καὶ σοὶ εἶδοσ μὲν ἀριπρεπέσ, οὐδέ κεν ἄλλωσ οὐδὲ θεὸσ τεύξειε, νόον δ’ ἀποφώλιόσ ἐσσι. ὤρινάσ μοι θυμὸν ἐνὶ στήθεσσι φίλοισιν εἰπὼν οὐ κατὰ κόσμον. ἐγὼ δ’ οὐ νῆισ ἀέθλων, ὡσ σύ γε μυθεῖαι, ἀλλ’ ἐν πρώτοισιν ὀίω ἔμμεναι, ὄφρ’ ἥβῃ τε πεποίθεα χερσί τ’ ἐμῇσι. νῦν δ’ ἔχομαι κακότητι καὶ ἄλγεσι· πολλὰ γὰρ ἔτλην ἀνδρῶν τε πτολέμουσ ἀλεγεινά τε κύματα πείρων. ἀλλὰ καὶ ὥσ, κακὰ πολλὰ παθών, πειρήσομ’ ἀέθλων· θυμοδακὴσ γὰρ μῦθοσ, ἐπώτρυνασ δέ με εἰπών. ἦ ῥα καὶ αὐτῷ φάρει ἀναί̈ξασ λάβε δίσκον μείζονα καὶ πάχετον, στιβαρώτερον οὐκ ὀλίγον περ ἢ οἱῴ Φαίηκεσ ἐδίσκεον ἀλλήλοισι.

τόν ῥα περιστρέψασ ἧκε στιβαρῆσ ἀπὸ χειρόσ, βόμβησεν δὲ λίθοσ· κατὰ δ’ ἔπτηξαν ποτὶ γαίῃ Φαίηκεσ δολιχήρετμοι, ναυσίκλυτοι ἄνδρεσ, λᾶοσ ὑπὸ ῥιπῆσ· ὁ δ’ ὑπέρπτατο σήματα πάντων ῥίμφα θέων ἀπὸ χειρόσ. ἔθηκε δὲ τέρματ’ Ἀθήνη ἀνδρὶ δέμασ ἐικυῖα, ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζεν· "καί κ’ ἀλαόσ τοι, ξεῖνε, διακρίνειε τὸ σῆμα ἀμφαφόων, ἐπεὶ οὔ τι μεμιγμένον ἐστὶν ὁμίλῳ, ἀλλὰ πολὺ πρῶτον.

σὺ δὲ θάρσει τόνδε γ’ ἀέθλον· οὔ τισ Φαιήκων τόδε γ’ ἵξεται, οὐδ’ ὑπερήσει. "ὣσ φάτο, γήθησεν δὲ πολύτλασ δῖοσ Ὀδυσσεύσ, χαὶρων, οὕνεχ’ ἑταῖρον ἐνηέα λεῦσσ’ ἐν ἀγῶνι.

καὶ τότε κουφότερον μετεφώνεε Φαιήκεσσιν· "τοῦτον νῦν ἀφίκεσθε, νέοι.

τάχα δ’ ὕστερον ἄλλον ἥσειν ἢ τοσσοῦτον ὀίομαι ἢ ἔτι μᾶσσον. τῶν δ’ ἄλλων ὅτινα κραδίη θυμόσ τε κελεύει, δεῦρ’ ἄγε πειρηθήτω, ἐπεί μ’ ἐχολώσατε λίην, ἢ πὺξ ἠὲ πάλῃ ἢ καὶ ποσίν, οὔ τι μεγαίρω, πάντων Φαιήκων, πλήν γ’ αὐτοῦ Λαοδάμαντοσ. ξεῖνοσ γάρ μοι ὅδ’ ἐστί· τίσ ἂν φιλέοντι μάχοιτο; ἄφρων δὴ κεῖνόσ γε καὶ οὐτιδανὸσ πέλει ἀνήρ, ὅσ τισ ξεινοδόκῳ ἔριδα προφέρηται ἀέθλων δήμῳ ἐν ἀλλοδαπῷ· ἑό δ’ αὐτοῦ πάντα κολούει. τῶν δ’ ἄλλων οὔ πέρ τιν’ ἀναίνομαι οὐδ’ ἀθερίζω, ἀλλ’ ἐθέλω ἴδμεν καὶ πειρηθήμεναι ἄντην. πάντα γὰρ οὐ κακόσ εἰμι, μετ’ ἀνδράσιν ὅσσοι ἀέθλοι· εὖ μὲν τόξον οἶδα ἐύξοον ἀμφαφάασθαι· πρῶτόσ κ’ ἄνδρα βάλοιμι ὀιστεύσασ ἐν ὁμίλῳ ἀνδρῶν δυσμενέων, εἰ καὶ μάλα πολλοὶ ἑταῖροι ἄγχι παρασταῖεν καὶ τοξαζοίατο φωτῶν. οἰο͂σ δή με Φιλοκτήτησ ἀπεκαίνυτο τόξῳ δήμῳ ἔνι Τρώων, ὅτε τοξαζοίμεθ’ Ἀχαιοί. τῶν δ’ ἄλλων ἐμέ φημι πολὺ προφερέστερον εἶναι, ὅσσοι νῦν βροτοί εἰσιν ἐπὶ χθονὶ σῖτον ἔδοντεσ. ἀνδράσι δὲ προτέροισιν ἐριζέμεν οὐκ ἐθελήσω, οὔθ’ Ἡρακλῆι οὔτ’ Εὐρύτῳ Οιχαλιῆι, οἵ ῥα καὶ ἀθανάτοισιν ἐρίζεσκον περὶ τόξων. τῷ ῥα καὶ αἶψ’ ἔθανεν μέγασ Εὔρυτοσ, οὐδ’ ἐπὶ γῆρασ ἵκετ’ ἐνὶ μεγάροισι· χολωσάμενοσ γὰρ Ἀπόλλων ἔκτανεν, οὕνεκά μιν προκαλίζετο τοξάζεσθαι. δουρὶ δ’ ἀκοντίζω ὅσον οὐκ ἄλλοσ τισ ὀιστῷ. οἰοίσιν δείδοικα ποσὶν μή τίσ με παρέλθῃ Φαιήκων· λίην γὰρ ἀεικελίωσ ἐδαμάσθην κύμασιν ἐν πολλοῖσ, ἐπεὶ οὐ κομιδὴ κατὰ νῆα ἠε͂ν ἐπηετανόσ· τῷ μοι φίλα γυῖα λέλυνται. ὣσ ἔφαθ’, οἱ δ’ ἄρα πάντεσ ἀκὴν ἐγένοντο σιωπῇ.

Ἀλκίνοοσ δέ μιν οἰο͂σ ἀμειβόμενοσ προσέειπεν· "ξεῖν’, ἐπεὶ οὐκ ἀχάριστα μεθ’ ἡμῖν ταῦτ’ ἀγορεύεισ, ἀλλ’ ἐθέλεισ ἀρετὴν σὴν φαινέμεν, ἥ τοι ὀπηδεῖ, χωόμενοσ ὅτι σ’ οὗτοσ ἀνὴρ ἐν ἀγῶνι παραστὰσ νείκεσεν, ὡσ ἂν σὴν ἀρετὴν βροτὸσ οὔ τισ ὄνοιτο, ὅσ τισ ἐπίσταιτο ᾗσι φρεσὶν ἄρτια βάζειν·

ἀλλ’ ἄγε νῦν ἐμέθεν ξυνίει ἔποσ, ὄφρα καὶ ἄλλῳ εἴπῃσ ἡρώων, ὅτε κεν σοῖσ ἐν μεγάροισι δαινύῃ παρὰ σῇ τ’ ἀλόχῳ καὶ σοῖσι τέκεσσιν, ἡμετέρησ ἀρετῆσ μεμνημένοσ, οἱᾶ καὶ ἡμῖν Ζεὺσ ἐπὶ ἔργα τίθησι διαμπερὲσ ἐξ ἔτι πατρῶν. οὐ γὰρ πυγμάχοι εἰμὲν ἀμύμονεσ οὐδὲ παλαισταί, ἀλλὰ ποσὶ κραιπνῶσ θέομεν καὶ νηυσὶν ἄριστοι, αἰεὶ δ’ ἡμῖν δαίσ τε φίλη κίθαρισ τε χοροί τε εἵματά τ’ ἐξημοιβὰ λοετρά τε θερμὰ καὶ εὐναί. ἀλλ’ ἄγε, Φαιήκων βητάρμονεσ ὅσσοι ἄριστοι, παίσατε, ὥσ χ’ ὁ ξεῖνοσ ἐνίσπῃ οἷσι φίλοισιν οἴκαδε νοστήσασ, ὅσσον περιγιγνόμεθ’ ἄλλων ναυτιλίῃ καὶ ποσσὶ καὶ ὀρχηστυῖ καὶ ἀοιδῇ.

Δημοδόκῳ δέ τισ αἶψα κιὼν φόρμιγγα λίγειαν οἰσέτω, ἥ που κεῖται ἐν ἡμετέροισι δόμοισιν. ὣσ ἔφατ’ Ἀλκίνοοσ θεοείκελοσ, ὦρτο δὲ κῆρυξ οἴσων φόρμιγγα γλαφυρὴν δόμου ἐκ βασιλῆοσ.

αἰσυμνῆται δὲ κριτοὶ ἐννέα πάντεσ ἀνέσταν δήμιοι, οἳ κατ’ ἀγῶνασ ἐὺ πρήσσεσκον ἕκαστα, λείηναν δὲ χορόν, καλὸν δ’ εὔρυναν ἀγῶνα. κῆρυξ δ’ ἐγγύθεν ἦλθε φέρων φόρμιγγα λίγειαν Δημοδόκῳ· ὁ δ’ ἔπειτα κί’ ἐσ μέσον· ἀμφὶ δὲ κοῦροι πρωθῆβαι ἵσταντο, δαήμονεσ ὀρχηθμοῖο, πέπληγον δὲ χορὸν θεῖον ποσίν. αὐτὰρ Ὀδυσσεὺσ μαρμαρυγὰσ θηεῖτο ποδῶν, θαύμαζε δὲ θυμῷ. αὐτὰρ ὁ φορμίζων ἀνεβάλλετο καλὸν ἀείδειν ἀμφ’ Ἄρεοσ φιλότητοσ εὐστεφάνου τ’ Ἀφροδίτησ, ὡσ τὰ πρῶτα μίγησαν ἐν Ἡφαίστοιο δόμοισι λάθρῃ, πολλὰ δ’ ἔδωκε, λέχοσ δ’ ᾔσχυνε καὶ εὐνὴν Ἡφαίστοιο ἄνακτοσ.

ἄφαρ δέ οἱ ἄγγελοσ ἦλθεν Ἥλιοσ, ὅ σφ’ ἐνόησε μιγαζομένουσ φιλότητι. Ἥφαιστοσ δ’ ὡσ οὖν θυμαλγέα μῦθον ἄκουσε, βῆ ῥ’ ἴμεν ἐσ χαλκεῶνα κακὰ φρεσὶ βυσσοδομεύων, ἐν δ’ ἔθετ’ ἀκμοθέτῳ μέγαν ἄκμονα, κόπτε δὲ δεσμοὺσ ἀρρήκτουσ ἀλύτουσ, ὄφρ’ ἔμπεδον αὖθι μένοιεν. αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ τεῦξε δόλον κεχολωμένοσ Ἄρει, βῆ ῥ’ ἴμεν ἐσ θάλαμον, ὅθι οἱ φίλα δέμνι’ ἔκειτο, ἀμφὶ δ’ ἄρ’ ἑρμῖσιν χέε δέσματα κύκλῳ ἁπάντῃ· πολλὰ δὲ καὶ καθύπερθε μελαθρόφιν ἐξεκέχυντο, ἠύτ’ ἀράχνια λεπτά, τά γ’ οὔ κέ τισ οὐδὲ ἴδοιτο, οὐδὲ θεῶν μακάρων· πέρι γὰρ δολόεντα τέτυκτο. αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ πάντα δόλον περὶ δέμνια χεῦεν, εἴσατ’ ἴμεν ἐσ Λῆμνον, ἐυκτίμενον πτολίεθρον, ἥ οἱ γαιάων πολὺ φιλτάτη ἐστὶν ἁπασέων. οὐδ’ ἀλαοσκοπιὴν εἶχε χρυσήνιοσ Ἄρησ, ὡσ ἴδεν Ἥφαιστον κλυτοτέχνην νόσφι κιόντα· βῆ δ’ ἰέναι πρὸσ δῶμα περικλυτοῦ Ἡφαίστοιο ἰσχανόων φιλότητοσ ἐυστεφάνου Κυθερείησ. ἡ δὲ νέον παρὰ πατρὸσ ἐρισθενέοσ Κρονίωνοσ ἐρχομένη κατ’ ἄρ’ ἕζεθ’· ὁ δ’ εἴσω δώματοσ ᾔει, ἔν τ’ ἄρα οἱ φῦ χειρί, ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζε· "δεῦρο, φίλη, λέκτρονδε τραπείομεν εὐνηθέντεσ·

οὐ γὰρ ἔθ’ Ἥφαιστοσ μεταδήμιοσ, ἀλλά που ἤδη οἴχεται ἐσ Λῆμνον μετὰ Σίντιασ ἀγριοφώνουσ. ὣσ φάτο, τῇ δ’ ἀσπαστὸν ἐείσατο κοιμηθῆναι.

τὼ δ’ ἐσ δέμνια βάντε κατέδραθον· ἀμφὶ δὲ δεσμοὶ τεχνήεντεσ ἔχυντο πολύφρονοσ Ἡφαίστοιο, οὐδέ τι κινῆσαι μελέων ἦν οὐδ’ ἀναεῖραι. καὶ τότε δὴ γίγνωσκον, ὅ τ’ οὐκέτι φυκτὰ πέλοντο. ἀγχίμολον δέ σφ’ ἦλθε περικλυτὸσ ἀμφιγυήεισ, αὖτισ ὑποστρέψασ πρὶν Λήμνου γαῖαν ἱκέσθαι· Ηἔλιοσ γάρ οἱ σκοπιὴν ἔχεν εἶπέ τε μῦθον. βῆ δ’ ἴμεναι πρὸσ δῶμα φίλον τετιημένοσ ἦτορ· ἔστη δ’ ἐν προθύροισι, χόλοσ δέ μιν ἄγριοσ ᾕρει· σμερδαλέον δ’ ἐβόησε, γέγωνέ τε πᾶσι θεοῖσιν· "Ζεῦ πάτερ ἠδ’ ἄλλοι μάκαρεσ θεοὶ αἰὲν ἐόντεσ, δεῦθ’, ἵνα ἔργα γελαστὰ καὶ οὐκ ἐπιεικτὰ ἴδησθε, ὡσ ἐμὲ χωλὸν ἐόντα Διὸσ θυγάτηρ Ἀφροδίτη αἰὲν ἀτιμάζει, φιλέει δ’ ἀίδηλον Ἄρηα, οὕνεχ’ ὁ μὲν καλόσ τε καὶ ἀρτίποσ, αὐτὰρ ἐγώ γε ἠπεδανὸσ γενόμην.

ἀτὰρ οὔ τί μοι αἴτιοσ ἄλλοσ, ἀλλὰ τοκῆε δύω, τὼ μὴ γείνασθαι ὄφελλον. ἀλλ’ ὄψεσθ’, ἵνα τώ γε καθεύδετον ἐν φιλότητι εἰσ ἐμὰ δέμνια βάντεσ, ἐγὼ δ’ ὁρόων ἀκάχημαι. οὐ μέν σφεασ ἔτ’ ἐόλπα μίνυνθά γε κειέμεν οὕτωσ καὶ μάλα περ φιλέοντε· τάχ’ οὐκ ἐθελήσετον ἄμφω εὕδειν· ἀλλά σφωε δόλοσ καὶ δεσμὸσ ἐρύξει, εἰσ ὅ κέ μοι μάλα πάντα πατὴρ ἀποδῷσιν ἐέδνα, ὅσσα οἱ ἐγγυάλιξα κυνώπιδοσ εἵνεκα κούρησ, οὕνεκά οἱ καλὴ θυγάτηρ, ἀτὰρ οὐκ ἐχέθυμοσ. ὣσ ἔφαθ’, οἱ δ’ ἀγέροντο θεοὶ ποτὶ χαλκοβατὲσ δῶ·

ἦλθε Ποσειδάων γαιήοχοσ, ἦλθ’ ἐριούνησ Ἑρμείασ, ἦλθεν δὲ ἄναξ ἑκάεργοσ Ἀπόλλων. θηλύτεραι δὲ θεαὶ μένον αἰδοῖ οἴκοι ἑκάστη. ἔσταν δ’ ἐν προθύροισι θεοί, δωτῆρεσ ἑάων· ἄσβεστοσ δ’ ἄρ’ ἐνῶρτο γέλωσ μακάρεσσι θεοῖσι τέχνασ εἰσορόωσι πολύφρονοσ Ἡφαίστοιο. ὧδε δέ τισ εἴπεσκεν ἰδὼν ἐσ πλησίον ἄλλον· "οὐκ ἀρετᾷ κακὰ ἔργα·

κιχάνει τοι βραδὺσ ὠκύν, ὡσ καὶ νῦν Ἥφαιστοσ ἐὼν βραδὺσ εἷλεν Ἄρηα ὠκύτατόν περ ἐόντα θεῶν οἳ Ὄλυμπον ἔχουσιν, χωλὸσ ἐὼν τέχνῃσι· τὸ καὶ μοιχάγρι’ ὀφέλλει. ὣσ οἱ μὲν τοιαῦτα πρὸσ ἀλλήλουσ ἀγόρευον·

Ἑρμῆν δὲ προσέειπεν ἄναξ Διὸσ υἱὸσ Ἀπόλλων· "Ἑρμεία, Διὸσ υἱέ, διάκτορε, δῶτορ ἑάων, ἦ ῥά κεν ἐν δεσμοῖσ ἐθέλοισ κρατεροῖσι πιεσθεὶσ εὕδειν ἐν λέκτροισι παρὰ χρυσέῃ Ἀφροδίτῃ;

τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα διάκτοροσ ἀργεϊφόντησ·

"αἲ γὰρ τοῦτο γένοιτο, ἄναξ ἑκατηβόλ’ Ἄπολλον· δεσμοὶ μὲν τρὶσ τόσσοι ἀπείρονεσ ἀμφὶσ ἔχοιεν, ὑμεῖσ δ’ εἰσορόῳτε θεοὶ πᾶσαί τε θέαιναι, αὐτὰρ ἐγὼν εὕδοιμι παρὰ χρυσέῃ Ἀφροδίτῃ. ὣσ ἔφατ’, ἐν δὲ γέλωσ ὦρτ’ ἀθανάτοισι θεοῖσιν.

οὐδὲ Ποσειδάωνα γέλωσ ἔχε, λίσσετο δ’ αἰεὶ Ἥφαιστον κλυτοεργὸν ὅπωσ λύσειεν Ἄρηα. καί μιν φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· "λῦσον·

ἐγὼ δέ τοι αὐτὸν ὑπίσχομαι, ὡσ σὺ κελεύεισ, τίσειν αἴσιμα πάντα μετ’ ἀθανάτοισι θεοῖσιν. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε περικλυτὸσ ἀμφιγυήεισ·

"μή με, Ποσείδαον γαιήοχε, ταῦτα κέλευε· δειλαί τοι δειλῶν γε καὶ ἐγγύαι ἐγγυάασθαι. πῶσ ἂν ἐγώ σε δέοιμι μετ’ ἀθανάτοισι θεοῖσιν, εἴ κεν Ἄρησ οἴχοιτο χρέοσ καὶ δεσμὸν ἀλύξασ; τὸν δ’ αὖτε προσέειπε Ποσειδάων ἐνοσίχθων·

"Ἥφαιστ’, εἴ περ γάρ κεν Ἄρησ χρεῖοσ ὑπαλύξασ οἴχηται φεύγων, αὐτόσ τοι ἐγὼ τάδε τίσω. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα περικλυτὸσ ἀμφιγυήεισ·

"οὐκ ἔστ’ οὐδὲ ἐοίκε τεὸν ἔποσ ἀρνήσασθαι. ὣσ εἰπὼν δεσμὸν ἀνίει μένοσ Ἡφαίστοιο.

τὼ δ’ ἐπεὶ ἐκ δεσμοῖο λύθεν, κρατεροῦ περ ἐόντοσ, αὐτίκ’ ἀναί̈ξαντε ὁ μὲν Θρῄκηνδε βεβήκει, ἡ δ’ ἄρα Κύπρον ἵκανε φιλομμειδὴσ Ἀφροδίτη, ἐσ Πάφον· ἔνθα δέ οἱ τέμενοσ βωμόσ τε θυήεισ. ἔνθα δέ μιν Χάριτεσ λοῦσαν καὶ χρῖσαν ἐλαίῳ ἀμβρότῳ, οἱᾶ θεοὺσ ἐπενήνοθεν αἰὲν ἐόντασ, ἀμφὶ δὲ εἵματα ἕσσαν ἐπήρατα, θαῦμα ἰδέσθαι. ταῦτ’ ἄρ’ ἀοιδὸσ ἀείδε περικλυτόσ·

αὐτὰρ Ὀδυσσεὺσ τέρπετ’ ἐνὶ φρεσὶν ᾗσιν ἀκούων ἠδὲ καὶ ἄλλοι Φαίηκεσ δολιχήρετμοι, ναυσίκλυτοι ἄνδρεσ. Ἀλκίνοοσ δ’ Ἅλιον καὶ Λαοδάμαντα κέλευσεν μουνὰξ ὀρχήσασθαι, ἐπεί σφισιν οὔ τισ ἔριζεν.

οἱ δ’ ἐπεὶ οὖν σφαῖραν καλὴν μετὰ χερσὶν ἕλοντο, πορφυρέην, τήν σφιν Πόλυβοσ ποίησε δαί̈φρων, τὴν ἕτεροσ ῥίπτασκε ποτὶ νέφεα σκιόεντα ἰδνωθεὶσ ὀπίσω, ὁ δ’ ἀπὸ χθονὸσ ὑψόσ’ ἀερθεὶσ ῥηιδίωσ μεθέλεσκε, πάροσ ποσὶν οὖδασ ἱκέσθαι. αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ σφαίρῃ ἀν’ ἰθὺν πειρήσαντο, ὠρχείσθην δὴ ἔπειτα ποτὶ χθονὶ πουλυβοτείρῃ ταρφέ’ ἀμειβομένω· κοῦροι δ’ ἐπελήκεον ἄλλοι ἑστεῶτεσ κατ’ ἀγῶνα, πολὺσ δ’ ὑπὸ κόμποσ ὀρώρει. δὴ τότ’ ἄρ’ Ἀλκίνοον προσεφώνεε δῖοσ Ὀδυσσεύσ·

"Ἀλκίνοε κρεῖον, πάντων ἀριδείκετε λαῶν, ἠμὲν ἀπείλησασ βητάρμονασ εἶναι ἀρίστουσ, ἠδ’ ἄρ’ ἑτοῖμα τέτυκτο· σέβασ μ’ ἔχει εἰσορόωντα. ὣσ φάτο, γήθησεν δ’ ἱερὸν μένοσ Ἀλκινόοιο, αἶψα δὲ Φαιήκεσσι φιληρέτμοισι μετηύδα·

"κέκλυτε, Φαιήκων ἡγήτορεσ ἠδὲ μέδοντεσ.

ὁ ξεῖνοσ μάλα μοι δοκέει πεπνυμένοσ εἶναι. ἀλλ’ ἄγε οἱ δῶμεν ξεινήιον, ὡσ ἐπιεικέσ. δώδεκα γὰρ κατὰ δῆμον ἀριπρεπέεσ βασιλῆεσ ἀρχοὶ κραίνουσι, τρισκαιδέκατοσ δ’ ἐγὼ αὐτόσ· τῶν οἱ ἕκαστοσ φᾶροσ ἐυπλυνὲσ ἠδὲ χιτῶνα καὶ χρυσοῖο τάλαντον ἐνείκατε τιμήεντοσ. αἶψα δὲ πάντα φέρωμεν ἀολλέα, ὄφρ’ ἐνὶ χερσὶν ξεῖνοσ ἔχων ἐπὶ δόρπον ἰῄ χαίρων ἐνὶ θυμῷ. Εὐρύαλοσ δέ ἑ αὐτὸν ἀρεσσάσθω ἐπέεσσι καὶ δώρῳ, ἐπεὶ οὔ τι ἔποσ κατὰ μοῖραν ἐείπεν. ὣσ ἔφαθ’, οἱ δ’ ἄρα πάντεσ ἐπῄνεον ἠδ’ ἐκέλευον, δῶρα δ’ ἄρ’ οἰσέμεναι πρόεσαν κήρυκα ἕκαστοσ.

τὸν δ’ αὖτ’ Εὐρύαλοσ ἀπαμείβετο φώνησέν τε· "Ἀλκίνοε κρεῖον, πάντων ἀριδείκετε λαῶν, τοιγὰρ ἐγὼ τὸν ξεῖνον ἀρέσσομαι, ὡσ σὺ κελεύεισ. δώσω οἱ τόδ’ ἀόρ παγχάλκεον, ᾧ ἔπι κώπη ἀργυρέη, κολεὸν δὲ νεοπρίστου ἐλέφαντοσ ἀμφιδεδίνηται· πολέοσ δέ οἱ ἄξιον ἔσται. ὣσ εἰπὼν ἐν χερσὶ τίθει ξίφοσ ἀργυρόηλον καί μιν φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα·

"χαῖρε, πάτερ ὦ ξεῖνε· ἔποσ δ’ εἴ πέρ τι βέβακται δεινόν, ἄφαρ τὸ φέροιεν ἀναρπάξασαι ἀέλλαι. σοὶ δὲ θεοὶ ἄλοχόν τ’ ἰδέειν καὶ πατρίδ’ ἱκέσθαι δοῖεν, ἐπεὶ δὴ δηθὰ φίλων ἄπο πήματα πάσχεισ. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

"καὶ σὺ φίλοσ μάλα χαῖρε, θεοὶ δέ τοι ὄλβια δοῖεν. μηδέ τι τοι ξίφεόσ γε ποθὴ μετόπισθε γένοιτο τούτου, ὃ δή μοι δῶκασ ἀρεσσάμενοσ ἐπέεσσιν. ἦ ῥα καὶ ἀμφ’ ὤμοισι θέτο ξίφοσ ἀργυρόηλον.

δύσετό τ’ ἠέλιοσ, καὶ τῷ κλυτὰ δῶρα παρῆεν. καὶ τά γ’ ἐσ Ἀλκινόοιο φέρον κήρυκεσ ἀγαυοί· δεξάμενοι δ’ ἄρα παῖδεσ ἀμύμονοσ Ἀλκινόοιο μητρὶ παρ’ αἰδοίῃ ἔθεσαν περικαλλέα δῶρα. τοῖσιν δ’ ἡγεμόνευ’ ἱερὸν μένοσ Ἀλκινόοιο, ἐλθόντεσ δὲ καθῖζον ἐν ὑψηλοῖσι θρόνοισι. δή ῥα τότ’ Ἀρήτην προσέφη μένοσ Ἀλκινόοιο· "δεῦρο, γύναι, φέρε χηλὸν ἀριπρεπέ’, ἥ τισ ἀρίστη·

ἐν δ’ αὐτὴ θὲσ φᾶροσ ἐυπλυνὲσ ἠδὲ χιτῶνα. ἀμφὶ δέ οἱ πυρὶ χαλκὸν ἰήνατε, θέρμετε δ’ ὕδωρ, ὄφρα λοεσσάμενόσ τε ἰδών τ’ ἐὺ κείμενα πάντα δῶρα, τά οἱ Φαίηκεσ ἀμύμονεσ ἐνθάδ’ ἔνεικαν, δαιτί τε τέρπηται καὶ ἀοιδῆσ ὕμνον ἀκούων. καί οἱ ἐγὼ τόδ’ ἄλεισον ἐμὸν περικαλλὲσ ὀπάσσω, χρύσεον, ὄφρ’ ἐμέθεν μεμνημένοσ ἤματα πάντα σπένδῃ ἐνὶ μεγάρῳ Διί τ’ ἄλλοισίν τε θεοῖσιν. ὣσ ἔφατ’, Ἀρήτη δὲ μετὰ δμῳῇσιν ἐείπεν ἀμφὶ πυρὶ στῆσαι τρίποδα μέγαν ὅττι τάχιστα.

αἱ δὲ λοετροχόον τρίποδ’ ἵστασαν ἐν πυρὶ κηλέῳ, ἔν δ’ ἄρ’ ὕδωρ ἔχεαν, ὑπὸ δὲ ξύλα δαῖον ἑλοῦσαι. γάστρην μὲν τρίποδοσ πῦρ ἄμφεπε, θέρμετο δ’ ὕδωρ· τόφρα δ’ ἄρ’ Ἀρήτη ξείνῳ περικαλλέα χηλὸν ἐξέφερεν θαλάμοιο, τίθει δ’ ἐνὶ κάλλιμα δῶρα, ἐσθῆτα χρυσόν τε, τά οἱ Φαίηκεσ ἔδωκαν· ἐν δ’ αὐτὴ φᾶροσ θῆκεν καλόν τε χιτῶνα, καί μιν φωνήσασ’ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· "αὐτὸσ νῦν ἴδε πῶμα, θοῶσ δ’ ἐπὶ δεσμὸν ἰήλον, μή τίσ τοι καθ’ ὁδὸν δηλήσεται, ὁππότ’ ἂν αὖτε εὕδῃσθα γλυκὺν ὕπνον ἰὼν ἐν νηὶ μελαίνῃ.

αὐτὰρ ἐπεὶ τό γ’ ἄκουσε πολύτλασ δῖοσ Ὀδυσσεύσ, αὐτίκ’ ἐπήρτυε πῶμα, θοῶσ δ’ ἐπὶ δεσμὸν ἰήλεν ποικίλον, ὅν ποτέ μιν δέδαε φρεσὶ πότνια Κίρκη·

αὐτόδιον δ’ ἄρα μιν ταμίη λούσασθαι ἀνώγει ἔσ ῥ’ ἀσάμινθον βάνθ’· ὁ δ’ ἄρ ἀσπασίωσ ἴδε θυμῷ θερμὰ λοέτρ’, ἐπεὶ οὔ τι κομιζόμενόσ γε θάμιζεν, ἐπεὶ δὴ λίπε δῶμα Καλυψοῦσ ἠυκόμοιο. τόφρα δέ οἱ κομιδή γε θεῷ ὣσ ἔμπεδοσ ἠε͂ν. τὸν δ’ ἐπεὶ οὖν δμῳαὶ λοῦσαν καὶ χρῖσαν ἐλαίῳ, ἀμφὶ δέ μιν χλαῖναν καλὴν βάλον ἠδὲ χιτῶνα, ἔκ ῥ’ ἀσαμίνθου βὰσ ἄνδρασ μέτα οἰνοποτῆρασ ἠιέ·

Ναυσικάα δὲ θεῶν ἄπο κάλλοσ ἔχουσα στῆ ῥα παρὰ σταθμὸν τέγεοσ πύκα ποιητοῖο, θαύμαζεν δ’ Ὀδυσῆα ἐν ὀφθαλμοῖσιν ὁρῶσα, καί μιν φωνήσασ’ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· "χαῖρε, ξεῖν’, ἵνα καί ποτ’ ἐὼν ἐν πατρίδι γαίῃ μνήσῃ ἐμεῦ, ὅτι μοι πρώτῃ ζωάγρι’ ὀφέλλεισ.

τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ.

"Ναυσικάα θύγατερ μεγαλήτοροσ Ἀλκινόοιο, οὕτω νῦν Ζεὺσ θείη, ἐρίγδουποσ πόσισ Ἥρησ, οἴκαδέ τ’ ἐλθέμεναι καὶ νόστιμον ἦμαρ ἰδέσθαι· τῷ κέν τοι καὶ κεῖθι θεῷ ὣσ εὐχετοῴμην αἰεὶ ἤματα πάντα· σὺ γάρ μ’ ἐβιώσαο, κούρη. ἦ ῥα καὶ ἐσ θρόνον ἷζε παρ’ Ἀλκίνοον βασιλῆα·

οἱ δ’ ἤδη μοίρασ τ’ ἔνεμον κερόωντό τε οἶνον. κῆρυξ δ’ ἐγγύθεν ἦλθεν ἄγων ἐρίηρον ἀοιδόν, Δημόδοκον λαοῖσι τετιμένον· εἷσε δ’ ἄρ’ αὐτὸν μέσσῳ δαιτυμόνων, πρὸσ κίονα μακρὸν ἐρείσασ. δὴ τότε κήρυκα προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ, νώτου ἀποπροταμών, ἐπὶ δὲ πλεῖον ἐλέλειπτο, ἀργιόδοντοσ ὑόσ, θαλερὴ δ’ ἦν ἀμφὶσ ἀλοιφή· "κῆρυξ, τῆ δή, τοῦτο πόρε κρέασ, ὄφρα φάγῃσιν, Δημοδόκῳ·

καί μιν προσπτύξομαι ἀχνύμενόσ περ· πᾶσι γὰρ ἀνθρώποισιν ἐπιχθονίοισιν ἀοιδοὶ τιμῆσ ἔμμοροί εἰσι καὶ αἰδοῦσ, οὕνεκ’ ἄρα σφέασ οἴμασ μοῦσ’ ἐδίδαξε, φίλησε δὲ φῦλον ἀοιδῶν. ὣσ ἄρ’ ἔφη, κῆρυξ δὲ φέρων ἐν χερσὶν ἔθηκεν ἡρ́ῳ Δημοδόκῳ·

ὁ δ’ ἐδέξατο, χαῖρε δὲ θυμῷ. οἱ δ’ ἐπ’ ὀνείαθ’ ἑτοῖμα προκείμενα χεῖρασ ἰάλλον. αὐτὰρ ἐπεὶ πόσιοσ καὶ ἐδητύοσ ἐξ ἔρον ἕντο, δὴ τότε Δημόδοκον προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ· "Δημόδοκ’, ἔξοχα δή σε βροτῶν αἰνίζομ’ ἁπάντων.

ἢ σέ γε μοῦσ’ ἐδίδαξε, Διὸσ πάϊσ, ἢ σέ γ’ Ἀπόλλων· λίην γὰρ κατὰ κόσμον Ἀχαιῶν οἶτον ἀείδεισ, ὅσσ’ ἔρξαν τ’ ἔπαθόν τε καὶ ὅσσ’ ἐμόγησαν Ἀχαιοί, ὥσ τέ που ἢ αὐτὸσ παρεὼν ἢ ἄλλου ἀκούσασ. ἀλλ’ ἄγε δὴ μετάβηθι καὶ ἵππου κόσμον ἀείσον δουρατέου, τὸν Ἐπειὸσ ἐποίησεν σὺν Ἀθήνῃ, ὅν ποτ’ ἐσ ἀκρόπολιν δόλον ἤγαγε δῖοσ Ὀδυσσεὺσ ἀνδρῶν ἐμπλήσασ οἵ ῥ’ Ἴλιον ἐξαλάπαξαν. αἴ κεν δή μοι ταῦτα κατὰ μοῖραν καταλέξῃσ, αὐτίκ’ ἐγὼ πᾶσιν μυθήσομαι ἀνθρώποισιν, ὡσ ἄρα τοι πρόφρων θεὸσ ὤπασε θέσπιν ἀοιδήν. ὣσ φάθ’, ὁ δ’ ὁρμηθεὶσ θεοῦ ἤρχετο, φαῖνε δ’ ἀοιδήν, ἔνθεν ἑλὼν ὡσ οἱ μὲν ἐυσσέλμων ἐπὶ νηῶν βάντεσ ἀπέπλειον, πῦρ ἐν κλισίῃσι βαλόντεσ, Ἀργεῖοι, τοὶ δ’ ἤδη ἀγακλυτὸν ἀμφ’ Ὀδυσῆα ἡάτ’ ἐνὶ Τρώων ἀγορῇ κεκαλυμμένοι ἵππῳ·

αὐτοὶ γάρ μιν Τρῶεσ ἐσ ἀκρόπολιν ἐρύσαντο. ὣσ ὁ μὲν ἑστήκει, τοὶ δ’ ἄκριτα πόλλ’ ἀγόρευον ἥμενοι ἀμφ’ αὐτόν· τρίχα δέ σφισιν ἥνδανε βουλή, ἠὲ διαπλῆξαι κοῖλον δόρυ νηλέι χαλκῷ, ἢ κατὰ πετράων βαλέειν ἐρύσαντασ ἐπ’ ἄκρησ, ἢ ἐάαν μέγ’ ἄγαλμα θεῶν θελκτήριον εἶναι, τῇ περ δὴ καὶ ἔπειτα τελευτήσεσθαι ἔμελλεν· αἶσα γὰρ ἦν ἀπολέσθαι, ἐπὴν πόλισ ἀμφικαλύψῃ δουράτεον μέγαν ἵππον, ὅθ’ ἡάτο πάντεσ ἄριστοι Ἀργείων Τρώεσσι φόνον καὶ κῆρα φέροντεσ. ἠείδεν δ’ ὡσ ἄστυ διέπραθον υἱε͂σ Ἀχαιῶν ἱππόθεν ἐκχύμενοι, κοῖλον λόχον ἐκπρολιπόντεσ. ἄλλον δ’ ἄλλῃ ἀείδε πόλιν κεραϊζέμεν αἰπήν, αὐτὰρ Ὀδυσσῆα προτὶ δώματα Δηιφόβοιο βήμεναι, ἠύτ’ Ἄρηα σὺν ἀντιθέῳ Μενελάῳ. κεῖθι δὴ αἰνότατον πόλεμον φάτο τολμήσαντα νικῆσαι καὶ ἔπειτα διὰ μεγάθυμον Ἀθήνην. ταῦτ’ ἄρ’ ἀοιδὸσ ἀείδε περικλυτόσ·

αὐτὰρ Ὀδυσσεὺσ τήκετο, δάκρυ δ’ ἔδευεν ὑπὸ βλεφάροισι παρειάσ. ὡσ δὲ γυνὴ κλαίῃσι φίλον πόσιν ἀμφιπεσοῦσα, ὅσ τε ἑῆσ πρόσθεν πόλιοσ λαῶν τε πέσῃσιν, ἄστεϊ καὶ τεκέεσσιν ἀμύνων νηλεὲσ ἦμαρ· ἡ μὲν τὸν θνήσκοντα καὶ ἀσπαίροντα ἰδοῦσα ἀμφ’ αὐτῷ χυμένη λίγα κωκύει· οἱ δέ τ’ ὄπισθε κόπτοντεσ δούρεσσι μετάφρενον ἠδὲ καὶ ὤμουσ εἴρερον εἰσανάγουσι, πόνον τ’ ἐχέμεν καὶ ὀιζύν· τῆσ δ’ ἐλεεινοτάτῳ ἄχεϊ φθινύθουσι παρειαί· ὣσ Ὀδυσεὺσ ἐλεεινὸν ὑπ’ ὀφρύσι δάκρυον εἶβεν. ἔνθ’ ἄλλουσ μὲν πάντασ ἐλάνθανε δάκρυα λείβων, Ἀλκίνοοσ δέ μιν οἰο͂σ ἐπεφράσατ’ ἠδ’ ἐνόησεν, ἥμενοσ ἄγχ’ αὐτοῦ, βαρὺ δὲ στενάχοντοσ ἄκουσεν. αἶψα δὲ Φαιήκεσσι φιληρέτμοισι μετηύδα· "κέκλυτε, Φαιήκων ἡγήτορεσ ἠδὲ μέδοντεσ, Δημόδοκοσ δ’ ἤδη σχεθέτω φόρμιγγα λίγειαν·

οὐ γάρ πωσ πάντεσσι χαριζόμενοσ τάδ’ ἀείδει. ἐξ οὗ δορπέομέν τε καὶ ὤρορε θεῖοσ ἀοιδόσ, ἐκ τοῦ δ’ οὔ πω παύσατ’ ὀιζυροῖο γόοιο ὁ ξεῖνοσ· μάλα πού μιν ἄχοσ φρένασ ἀμφιβέβηκεν. ἀλλ’ ἄγ’ ὁ μὲν σχεθέτω, ἵν’ ὁμῶσ τερπώμεθα πάντεσ, ξεινοδόκοι καὶ ξεῖνοσ, ἐπεὶ πολὺ κάλλιον οὕτωσ· εἵνεκα γὰρ ξείνοιο τάδ’ αἰδοίοιο τέτυκται, πομπὴ καὶ φίλα δῶρα, τά οἱ δίδομεν φιλέοντεσ. ἀντὶ κασιγνήτου ξεῖνόσ θ’ ἱκέτησ τε τέτυκται ἀνέρι, ὅσ τ’ ὀλίγον περ ἐπιψαύῃ πραπίδεσσι. τῷ νῦν μηδὲ σὺ κεῦθε νοήμασι κερδαλέοισιν ὅττι κέ σ’ εἴρωμαι· φάσθαι δέ σε κάλλιόν ἐστιν. εἴπ’ ὄνομ’ ὅττι σε κεῖθι κάλεον μήτηρ τε πατήρ τε ἄλλοι θ’ οἳ κατὰ ἄστυ καὶ οἳ περιναιετάουσιν.

οὐ μὲν γάρ τισ πάμπαν ἀνώνυμόσ ἐστ’ ἀνθρώπων, οὐ κακὸσ οὐδὲ μὲν ἐσθλόσ, ἐπὴν τὰ πρῶτα γένηται, ἀλλ’ ἐπὶ πᾶσι τίθενται, ἐπεί κε τέκωσι, τοκῆεσ. εἰπὲ δέ μοι γαῖάν τε· τεὴν δῆμόν τε πόλιν τε, ὄφρα σε τῇ πέμπωσι τιτυσκόμεναι φρεσὶ νῆεσ· οὐ γὰρ Φαιήκεσσι κυβερνητῆρεσ ἐάσιν, οὐδέ τι πηδάλι’ ἔστι, τά τ’ ἄλλαι νῆεσ ἔχουσιν· ἀλλ’ αὐταὶ ἴσασι νοήματα καὶ φρένασ ἀνδρῶν, καὶ πάντων ἴσασι πόλιασ καὶ πίονασ ἀγροὺσ ἀνθρώπων, καὶ λαῖτμα τάχισθ’ ἁλὸσ ἐκπερόωσιν ἠέρι καὶ νεφέλῃ κεκαλυμμέναι· οὐδέ ποτέ σφιν οὔτε τι πημανθῆναι ἔπι δέοσ οὔτ’ ἀπολέσθαι. ἀλλὰ τόδ’ ὥσ ποτε πατρὸσ ἐγὼν εἰπόντοσ ἄκουσα Ναυσιθόου, ὃσ ἔφασκε Ποσειδάων’ ἀγάσασθαι ἡμῖν, οὕνεκα πομποὶ ἀπήμονέσ εἰμεν ἁπάντων. φῆ ποτὲ Φαιήκων ἀνδρῶν ἐυεργέα νῆα ἐκ πομπῆσ ἀνιοῦσαν ἐν ἠεροειδέι πόντῳ ῥαισέμεναι, μέγα δ’ ἧμιν ὄροσ πόλει ἀμφικαλύψειν. ὣσ ἀγόρευ’ ὁ γέρων· τὰ δέ κεν θεὸσ ἢ τελέσειεν ἤ κ’ ἀτέλεστ’ εἰή, ὥσ οἱ φίλον ἔπλετο θυμῷ· ἀλλ’ ἄγε μοι τόδε εἰπὲ καὶ ἀτρεκέωσ κατάλεξον, ὅππῃ ἀπεπλάγχθησ τε καὶ ἅσ τινασ ἵκεο χώρασ ἀνθρώπων, αὐτούσ τε πόλιάσ τ’ ἐὺ ναιετοώσασ, ἠμὲν ὅσοι χαλεποί τε καὶ ἄγριοι οὐδὲ δίκαιοι, οἵ τε φιλόξεινοι, καί σφιν νόοσ ἐστὶ θεουδήσ. εἰπὲ δ’ ὅ τι κλαίεισ καὶ ὀδύρεαι ἔνδοθι θυμῷ Ἀργείων Δαναῶν ἠδ’ Ἰλίου οἶτον ἀκούων. τὸν δὲ θεοὶ μὲν τεῦξαν, ἐπεκλώσαντο δ’ ὄλεθρον ἀνθρώποισ, ἵνα ᾖσι καὶ ἐσσομένοισιν ἀοιδή. ἦ τίσ τοι καὶ πηὸσ ἀπέφθιτο Ἰλιόθι πρὸ ἐσθλὸσ ἐών, γαμβρὸσ ἢ πενθερόσ, οἵ τε μάλιστα κήδιστοι τελέθουσι μεθ’ αἷμά τε καὶ γένοσ αὐτῶν; ἦ τίσ που καὶ ἑταῖροσ ἀνὴρ κεχαρισμένα εἰδώσ, ἐσθλόσ; ἐπεὶ οὐ μέν τι κασιγνήτοιο χερείων γίγνεται, ὅσ κεν ἑταῖροσ ἐὼν πεπνυμένα εἰδῇ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION