헬라어 문장 검색 - Ηομερ́Οδψσσεψ́08́

(호메로스, 오디세이아, Book 8)

ἦμοσ δ’ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλοσ Ηὤσ, ὤρνυτ’ ἄρ’ ἐξ εὐνῆσ ἱερὸν μένοσ Ἀλκινόοιο, ἂν δ’ ἄρα διογενὴσ ὦρτο πτολίπορθοσ Ὀδυσσεύσ. τοῖσιν δ’ ἡγεμόνευ’ ἱερὸν μένοσ Ἀλκινόοιο Φαιήκων ἀγορήνδ’, ἥ σφιν παρὰ νηυσὶ τέτυκτο. ἐλθόντεσ δὲ καθῖζον ἐπὶ ξεστοῖσι λίθοισι πλησίον. ἡ δ’ ἀνὰ ἄστυ μετῴχετο Παλλὰσ Ἀθήνη εἰδομένη κήρυκι δαί̈φρονοσ Ἀλκινόοιο, νόστον Ὀδυσσῆι μεγαλήτορι μητιόωσα, καί ῥα ἑκάστῳ φωτὶ παρισταμένη φάτο μῦθον· "δεῦτ’ ἄγε, Φαιήκων ἡγήτορεσ ἠδὲ μέδοντεσ, εἰσ ἀγορὴν ἰέναι, ὄφρα ξείνοιο πύθησθε, ὃσ νέον Ἀλκινόοιο δαί̈φρονοσ ἵκετο δῶμα πόντον ἐπιπλαγχθείσ, δέμασ ἀθανάτοισιν ὁμοῖοσ.

ὣσ εἰποῦσ’ ὤτρυνε μένοσ καὶ θυμὸν ἑκάστου.

καρπαλίμωσ δ’ ἔμπληντο βροτῶν ἀγοραί τε καὶ ἕδραι ἀγρομένων· πολλοὶ δ’ ἄρ’ ἐθηήσαντο ἰδόντεσ υἱὸν Λαέρταο δαί̈φρονα· τῷ δ’ ἄρ’ Ἀθήνη θεσπεσίην κατέχευε χάριν κεφαλῇ τε καὶ ὤμοισ καί μιν μακρότερον καὶ πάσσονα θῆκεν ἰδέσθαι, ὥσ κεν Φαιήκεσσι φίλοσ πάντεσσι γένοιτο δεινόσ τ’ αἰδοῖόσ τε καὶ ἐκτελέσειεν ἀέθλουσ πολλούσ, τοὺσ Φαίηκεσ ἐπειρήσαντ’ Ὀδυσῆοσ. αὐτὰρ ἐπεί ῥ’ ἤγερθεν ὁμηγερέεσ τ’ ἐγένοντο, τοῖσιν δ’ Ἀλκίνοοσ ἀγορήσατο καὶ μετέειπε· "κέκλυτε, Φαιήκων ἡγήτορεσ ἠδὲ μέδοντεσ, ὄφρ’ εἴπω τά με θυμὸσ ἐνὶ στήθεσσι κελεύει.

ξεῖνοσ ὅδ’, οὐκ οἶδ’ ὅσ τισ, ἀλώμενοσ ἵκετ’ ἐμὸν δῶ, ἠὲ πρὸσ ἠοίων ἦ ἑσπερίων ἀνθρώπων· πομπὴν δ’ ὀτρύνει, καὶ λίσσεται ἔμπεδον εἶναι. ἡμεῖσ δ’, ὡσ τὸ πάροσ περ, ἐποτρυνώμεθα πομπήν. οὐδὲ γὰρ οὐδέ τισ ἄλλοσ, ὅτισ κ’ ἐμὰ δώμαθ’ ἵκηται, ἐνθάδ’ ὀδυρόμενοσ δηρὸν μένει εἵνεκα πομπῆσ. ἀλλ’ ἄγε νῆα μέλαιναν ἐρύσσομεν εἰσ ἅλα δῖαν πρωτόπλοον, κούρω δὲ δύω καὶ πεντήκοντα κρινάσθων κατὰ δῆμον, ὅσοι πάροσ εἰσὶν ἄριστοι. δησάμενοι δ’ ἐὺ πάντεσ ἐπὶ κληῖσιν ἐρετμὰ ἔκβητ’· αὐτὰρ ἔπειτα θοὴν ἀλεγύνετε δαῖτα ἡμέτερόνδ’ ἐλθόντεσ· ἐγὼ δ’ ἐὺ πᾶσι παρέξω. κούροισιν μὲν ταῦτ’ ἐπιτέλλομαι· αὐτὰρ οἱ ἄλλοι σκηπτοῦχοι βασιλῆεσ ἐμὰ πρὸσ δώματα καλὰ ἔρχεσθ’, ὄφρα ξεῖνον ἐνὶ μεγάροισι φιλέωμεν, μηδέ τισ ἀρνείσθω. καλέσασθε δὲ θεῖον ἀοιδὸν Δημόδοκον· τῷ γάρ ῥα θεὸσ πέρι δῶκεν ἀοιδὴν τέρπειν, ὅππῃ θυμὸσ ἐποτρύνῃσιν ἀείδειν. ὣσ ἄρα φωνήσασ ἡγήσατο, τοὶ δ’ ἅμ’ ἕποντο σκηπτοῦχοι·

τοὺσ δέρον ἀμφί θ’ ἕπον, τετύκοντό τε δαῖτ’ ἐρατεινήν. κῆρυξ δὲ μετῴχετο θεῖον ἀοιδόν. κούρω δὲ κρινθέντε δύω καὶ πεντήκοντα βήτην, ὡσ ἐκέλευσ’, ἐπὶ θῖν’ ἁλὸσ ἀτρυγέτοιο. αὐτὰρ ἐπεί ῥ’ ἐπὶ νῆα κατήλυθον ἠδὲ θάλασσαν, νῆα μὲν οἵ γε μέλαιναν ἁλὸσ βένθοσδε ἔρυσσαν, ἐν δ’ ἱστόν τ’ ἐτίθεντο καὶ ἱστία νηὶ μελαίνῃ, ἠρτύναντο δ’ ἐρετμὰ τροποῖσ ἐν δερματίνοισι, πάντα κατὰ μοῖραν, ἀνά θ’ ἱστία λευκὰ πέτασσαν. ὑψοῦ δ’ ἐν νοτίῳ τήν γ’ ὡρ́μισαν· αὐτὰρ ἔπειτα βάν ῥ’ ἴμεν Ἀλκινόοιο δαί̈φρονοσ ἐσ μέγα δῶμα. πλῆντο δ’ ἄρ’ αἴθουσαί τε καὶ ἑρ́κεα καὶ δόμοι ἀνδρῶν ἀγρομένων· πολλοὶ δ’ ἄρ’ ἔσαν, νέοι ἠδὲ παλαιοί. τοῖσιν δ’ Ἀλκίνοοσ δυοκαίδεκα μῆλ’ ἱέρευσεν, ὀκτὼ δ’ ἀργιόδοντασ ὑάσ, δύο δ’ εἰλίποδασ βοῦσ· κῆρυξ δ’ ἐγγύθεν ἦλθεν ἄγων ἐρίηρον ἀοιδόν, τὸν πέρι μοῦσ’ ἐφίλησε, δίδου δ’ ἀγαθόν τε κακόν τε·

ὀφθαλμῶν μὲν ἄμερσε, δίδου δ’ ἡδεῖαν ἀοιδήν. τῷ δ’ ἄρα Ποντόνοοσ θῆκε θρόνον ἀργυρόηλον μέσσῳ δαιτυμόνων, πρὸσ κίονα μακρὸν ἐρείσασ· κὰδ δ’ ἐκ πασσαλόφι κρέμασεν φόρμιγγα λίγειαν αὐτοῦ ὑπὲρ κεφαλῆσ καὶ ἐπέφραδε χερσὶν ἑλέσθαι κῆρυξ· πὰρ δ’ ἐτίθει κάνεον καλήν τε τράπεζαν, πὰρ δὲ δέπασ οἴνοιο, πιεῖν ὅτε θυμὸσ ἀνώγοι. οἱ δ’ ἐπ’ ὀνείαθ’ ἑτοῖμα προκείμενα χεῖρασ ἰάλλον. αὐτὰρ ἐπεὶ πόσιοσ καὶ ἐδητύοσ ἐξ ἔρον ἕντο, μοῦσ’ ἄρ’ ἀοιδὸν ἀνῆκεν ἀειδέμεναι κλέα ἀνδρῶν, οἴμησ τῆσ τότ’ ἄρα κλέοσ οὐρανὸν εὐρὺν ἵκανε, νεῖκοσ Ὀδυσσῆοσ καὶ Πηλεί̈δεω Ἀχιλῆοσ, ὥσ ποτε δηρίσαντο θεῶν ἐν δαιτὶ θαλείῃ ἐκπάγλοισ ἐπέεσσιν, ἄναξ δ’ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων χαῖρε νόῳ, ὅ τ’ ἄριστοι Ἀχαιῶν δηριόωντο. ὣσ γάρ οἱ χρείων μυθήσατο Φοῖβοσ Ἀπόλλων Πυθοῖ ἐν ἠγαθέῃ, ὅθ’ ὑπέρβη λάινον οὐδὸν χρησόμενοσ· τότε γάρ ῥα κυλίνδετο πήματοσ ἀρχὴ Τρωσί τε καὶ Δαναοῖσι Διὸσ μεγάλου διὰ βουλάσ. ταῦτ’ ἄρ’ ἀοιδὸσ ἀείδε περικλυτόσ·

αὐτὰρ Ὀδυσσεὺσ πορφύρεον μέγα φᾶροσ ἑλὼν χερσὶ στιβαρῇσι κὰκ κεφαλῆσ εἴρυσσε, κάλυψε δὲ καλὰ πρόσωπα· αἴδετο γὰρ Φαίηκασ ὑπ’ ὀφρύσι δάκρυα λείβων. ἦ τοι ὅτε λήξειεν ἀείδων θεῖοσ ἀοιδόσ, δάκρυ ὀμορξάμενοσ κεφαλῆσ ἄπο φᾶροσ ἕλεσκε καὶ δέπασ ἀμφικύπελλον ἑλὼν σπείσασκε θεοῖσιν· αὐτὰρ ὅτ’ ἂψ ἄρχοιτο καὶ ὀτρύνειαν ἀείδειν Φαιήκων οἱ ἄριστοι, ἐπεὶ τέρποντ’ ἐπέεσσιν, ἂψ Ὀδυσεὺσ κατὰ κρᾶτα καλυψάμενοσ γοάασκεν. ἔνθ’ ἄλλουσ μὲν πάντασ ἐλάνθανε δάκρυα λείβων, Ἀλκίνοοσ δέ μιν οἰο͂σ ἐπεφράσατ’ ἠδ’ ἐνόησεν ἥμενοσ ἄγχ’ αὐτοῦ, βαρὺ δὲ στενάχοντοσ ἄκουσεν. αἶψα δὲ Φαιήκεσσι φιληρέτμοισι μετηύδα· "κέκλυτε, Φαιήκων ἡγήτορεσ ἠδὲ μέδοντεσ.

ἤδη μὲν δαιτὸσ κεκορήμεθα θυμὸν ἐίσησ φόρμιγγόσ θ’, ἣ δαιτὶ συνήορόσ ἐστι θαλείῃ· νῦν δ’ ἐξέλθωμεν καὶ ἀέθλων πειρηθῶμεν πάντων, ὥσ χ’ ὁ ξεῖνοσ ἐνίσπῃ οἷσι φίλοισιν οἴκαδε νοστήσασ, ὅσσον περιγιγνόμεθ’ ἄλλων πύξ τε παλαιμοσύνῃ τε καὶ ἅλμασιν ἠδὲ πόδεσσιν. ὣσ ἄρα φωνήσασ ἡγήσατο, τοὶ δ’ ἅμ’ ἕποντο.

κὰδ δ’ ἐκ πασσαλόφι κρέμασεν φόρμιγγα λίγειαν, Δημοδόκου δ’ ἕλε χεῖρα καὶ ἔξαγεν ἐκ μεγάροιο κῆρυξ· ἦρχε δὲ τῷ αὐτὴν ὁδὸν ἥν περ οἱ ἄλλοι Φαιήκων οἱ ἄριστοι, ἀέθλια θαυμανέοντεσ. βὰν δ’ ἴμεν εἰσ ἀγορήν, ἅμα δ’ ἕσπετο πουλὺσ ὅμιλοσ, μυρίοι· ἂν δ’ ἵσταντο νέοι πολλοί τε καὶ ἐσθλοί. ὦρτο μὲν Ἀκρόνεώσ τε καὶ Ὠκύαλοσ καὶ Ἐλατρεύσ, Ναυτεύσ τε Πρυμνεύσ τε καὶ Ἀγχίαλοσ καὶ Ἐρετμεύσ, Ποντεύσ τε Πρωρεύσ τε, Θόων Ἀναβησίνεώσ τε Ἀμφίαλόσ θ’, υἱὸσ Πολυνήου Τεκτονίδαο· ἂν δὲ καὶ Εὐρύαλοσ, βροτολοιγῷ ἶσοσ Ἄρηϊ, Ναυβολίδησ, ὃσ ἄριστοσ ἐήν εἶδόσ τε δέμασ τε πάντων Φαιήκων μετ’ ἀμύμονα Λαοδάμαντα. ἂν δ’ ἔσταν τρεῖσ παῖδεσ ἀμύμονοσ Ἀλκινόοιο, Λαοδάμασ θ’ Ἅλιόσ τε καὶ ἀντίθεοσ Κλυτόνηοσ. οἱ δ’ ἦ τοι πρῶτον μὲν ἐπειρήσαντο πόδεσσι. τοῖσι δ’ ἀπὸ νύσσησ τέτατο δρόμοσ·

οἱ δ’ ἅμα πάντεσ καρπαλίμωσ ἐπέτοντο κονίοντεσ πεδίοιο· τῶν δὲ θέειν ὄχ’ ἄριστοσ ἐήν Κλυτόνηοσ ἀμύμων· ὅσσον τ’ ἐν νειῷ οὖρον πέλει ἡμιόνοιιν, τόσσον ὑπεκπροθέων λαοὺσ ἵκεθ’, οἱ δ’ ἐλίποντο. οἱ δὲ παλαιμοσύνησ ἀλεγεινῆσ πειρήσαντο· τῇ δ’ αὖτ’ Εὐρύαλοσ ἀπεκαίνυτο πάντασ ἀρίστουσ. ἅλματι δ’ Ἀμφίαλοσ πάντων προφερέστατοσ ἠε͂ν· δίσκῳ δ’ αὖ πάντων πολὺ φέρτατοσ ἠε͂ν Ἐλατρεύσ, πὺξ δ’ αὖ Λαοδάμασ, ἀγαθὸσ πάϊσ Ἀλκινόοιο. αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ πάντεσ ἐτέρφθησαν φρέν’ ἀέθλοισ, τοῖσ ἄρα Λαοδάμασ μετέφη πάϊσ Ἀλκινόοιο· "δεῦτε, φίλοι, τὸν ξεῖνον ἐρώμεθα εἴ τιν’ ἀέθλον οἶδέ τε καὶ δεδάηκε.

φυήν γε μὲν οὐ κακόσ ἐστι, μηρούσ τε κνήμασ τε καὶ ἄμφω χεῖρασ ὕπερθεν αὐχένα τε στιβαρὸν μέγα τε σθένοσ· οὐδέ τι ἥβησ δεύεται, ἀλλὰ κακοῖσι συνέρρηκται πολέεσσιν· οὐ γὰρ ἐγώ γέ τί φημι κακώτερον ἄλλο θαλάσσησ ἄνδρα γε συγχεῦαι, εἰ καὶ μάλα καρτερὸσ εἰή. τὸν δ’ αὖτ’ Εὐρύαλοσ ἀπαμείβετο φώνησέν τε·

"Λαοδάμα, μάλα τοῦτο ἔποσ κατὰ μοῖραν ἐείπεσ. αὐτὸσ νῦν προκάλεσσαι ἰὼν καὶ πέφραδε μῦθον. αὐτὰρ ἐπεὶ τό γ’ ἄκουσ’ ἀγαθὸσ πάϊσ Ἀλκινόοιο, στῆ ῥ’ ἐσ μέσσον ἰὼν καὶ Ὀδυσσῆα προσέειπε·

"δεῦρ’ ἄγε καὶ σύ, ξεῖνε πάτερ, πείρησαι ἀέθλων, εἴ τινά που δεδάηκασ· ἐοίκε δέ σ’ ἴδμεν ἀέθλουσ· οὐ μὲν γὰρ μεῖζον κλέοσ ἀνέροσ ὄφρα κ’ ἐῄσιν, ἤ ὅ τι ποσσίν τε ῥέξῃ καὶ χερσὶν ἑῇσιν. ἀλλ’ ἄγε πείρησαι, σκέδασον δ’ ἀπὸ κήδεα θυμοῦ. σοὶ δ’ ὁδὸσ οὐκέτι δηρὸν ἀπέσσεται, ἀλλά τοι ἤδη νηῦσ τε κατείρυσται καὶ ἐπαρτέεσ εἰσὶν ἑταῖροι. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

"Λαοδάμα, τί με ταῦτα κελεύετε κερτομέοντεσ; κήδεά μοι καὶ μᾶλλον ἐνὶ φρεσὶν ἤ περ ἀέθλοι, ὃσ πρὶν μὲν μάλα πολλὰ πάθον καὶ πολλὰ μόγησα, νῦν δὲ μεθ’ ὑμετέρῃ ἀγορῇ νόστοιο χατίζων ἧμαι, λισσόμενοσ βασιλῆά τε πάντα τε δῆμον. τὸν δ’ αὖτ’ Εὐρύαλοσ ἀπαμείβετο νείκεσέ τ’ ἄντην·

"οὐ γάρ σ’ οὐδέ, ξεῖνε, δαήμονι φωτὶ ἐίσκω ἄθλων, οἱᾶ́ τε πολλὰ μετ’ ἀνθρώποισι πέλονται, ἀλλὰ τῷ, ὅσ θ’ ἅμα νηὶ πολυκλήιδι θαμίζων, ἀρχὸσ ναυτάων οἵ τε πρηκτῆρεσ ἐάσιν, φόρτου τε μνήμων καὶ ἐπίσκοποσ ᾖσιν ὁδαίων κερδέων θ’ ἁρπαλέων· οὐδ’ ἀθλητῆρι ἐοίκασ. τὸν δ’ ἄρ’ ὑπόδρα ἰδὼν προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

"ξεῖν’, οὐ καλὸν ἐείπεσ· ἀτασθάλῳ ἀνδρὶ ἐοίκασ. οὕτωσ οὐ πάντεσσι θεοὶ χαρίεντα διδοῦσιν ἀνδράσιν, οὔτε φυὴν οὔτ’ ἂρ φρένασ οὔτ’ ἀγορητύν. ἄλλοσ μὲν γάρ τ’ εἶδοσ ἀκιδνότεροσ πέλει ἀνήρ, ἀλλὰ θεὸσ μορφὴν ἔπεσι στέφει, οἱ δέ τ’ ἐσ αὐτὸν τερπόμενοι λεύσσουσιν· ὁ δ’ ἀσφαλέωσ ἀγορεύει αἰδοῖ μειλιχίῃ, μετὰ δὲ πρέπει ἀγρομένοισιν, ἐρχόμενον δ’ ἀνὰ ἄστυ θεὸν ὣσ εἰσορόωσιν. ἄλλοσ δ’ αὖ εἶδοσ μὲν ἀλίγκιοσ ἀθανάτοισιν, ἀλλ’ οὔ οἱ χάρισ ἀμφιπεριστέφεται ἐπέεσσιν, ὡσ καὶ σοὶ εἶδοσ μὲν ἀριπρεπέσ, οὐδέ κεν ἄλλωσ οὐδὲ θεὸσ τεύξειε, νόον δ’ ἀποφώλιόσ ἐσσι. ὤρινάσ μοι θυμὸν ἐνὶ στήθεσσι φίλοισιν εἰπὼν οὐ κατὰ κόσμον. ἐγὼ δ’ οὐ νῆισ ἀέθλων, ὡσ σύ γε μυθεῖαι, ἀλλ’ ἐν πρώτοισιν ὀίω ἔμμεναι, ὄφρ’ ἥβῃ τε πεποίθεα χερσί τ’ ἐμῇσι. νῦν δ’ ἔχομαι κακότητι καὶ ἄλγεσι· πολλὰ γὰρ ἔτλην ἀνδρῶν τε πτολέμουσ ἀλεγεινά τε κύματα πείρων. ἀλλὰ καὶ ὥσ, κακὰ πολλὰ παθών, πειρήσομ’ ἀέθλων· θυμοδακὴσ γὰρ μῦθοσ, ἐπώτρυνασ δέ με εἰπών. ἦ ῥα καὶ αὐτῷ φάρει ἀναί̈ξασ λάβε δίσκον μείζονα καὶ πάχετον, στιβαρώτερον οὐκ ὀλίγον περ ἢ οἱῴ Φαίηκεσ ἐδίσκεον ἀλλήλοισι.

τόν ῥα περιστρέψασ ἧκε στιβαρῆσ ἀπὸ χειρόσ, βόμβησεν δὲ λίθοσ· κατὰ δ’ ἔπτηξαν ποτὶ γαίῃ Φαίηκεσ δολιχήρετμοι, ναυσίκλυτοι ἄνδρεσ, λᾶοσ ὑπὸ ῥιπῆσ· ὁ δ’ ὑπέρπτατο σήματα πάντων ῥίμφα θέων ἀπὸ χειρόσ. ἔθηκε δὲ τέρματ’ Ἀθήνη ἀνδρὶ δέμασ ἐικυῖα, ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζεν· "καί κ’ ἀλαόσ τοι, ξεῖνε, διακρίνειε τὸ σῆμα ἀμφαφόων, ἐπεὶ οὔ τι μεμιγμένον ἐστὶν ὁμίλῳ, ἀλλὰ πολὺ πρῶτον.

σὺ δὲ θάρσει τόνδε γ’ ἀέθλον· οὔ τισ Φαιήκων τόδε γ’ ἵξεται, οὐδ’ ὑπερήσει. "ὣσ φάτο, γήθησεν δὲ πολύτλασ δῖοσ Ὀδυσσεύσ, χαὶρων, οὕνεχ’ ἑταῖρον ἐνηέα λεῦσσ’ ἐν ἀγῶνι.

καὶ τότε κουφότερον μετεφώνεε Φαιήκεσσιν· "τοῦτον νῦν ἀφίκεσθε, νέοι.

τάχα δ’ ὕστερον ἄλλον ἥσειν ἢ τοσσοῦτον ὀίομαι ἢ ἔτι μᾶσσον. τῶν δ’ ἄλλων ὅτινα κραδίη θυμόσ τε κελεύει, δεῦρ’ ἄγε πειρηθήτω, ἐπεί μ’ ἐχολώσατε λίην, ἢ πὺξ ἠὲ πάλῃ ἢ καὶ ποσίν, οὔ τι μεγαίρω, πάντων Φαιήκων, πλήν γ’ αὐτοῦ Λαοδάμαντοσ. ξεῖνοσ γάρ μοι ὅδ’ ἐστί· τίσ ἂν φιλέοντι μάχοιτο; ἄφρων δὴ κεῖνόσ γε καὶ οὐτιδανὸσ πέλει ἀνήρ, ὅσ τισ ξεινοδόκῳ ἔριδα προφέρηται ἀέθλων δήμῳ ἐν ἀλλοδαπῷ· ἑό δ’ αὐτοῦ πάντα κολούει. τῶν δ’ ἄλλων οὔ πέρ τιν’ ἀναίνομαι οὐδ’ ἀθερίζω, ἀλλ’ ἐθέλω ἴδμεν καὶ πειρηθήμεναι ἄντην. πάντα γὰρ οὐ κακόσ εἰμι, μετ’ ἀνδράσιν ὅσσοι ἀέθλοι· εὖ μὲν τόξον οἶδα ἐύξοον ἀμφαφάασθαι· πρῶτόσ κ’ ἄνδρα βάλοιμι ὀιστεύσασ ἐν ὁμίλῳ ἀνδρῶν δυσμενέων, εἰ καὶ μάλα πολλοὶ ἑταῖροι ἄγχι παρασταῖεν καὶ τοξαζοίατο φωτῶν. οἰο͂σ δή με Φιλοκτήτησ ἀπεκαίνυτο τόξῳ δήμῳ ἔνι Τρώων, ὅτε τοξαζοίμεθ’ Ἀχαιοί. τῶν δ’ ἄλλων ἐμέ φημι πολὺ προφερέστερον εἶναι, ὅσσοι νῦν βροτοί εἰσιν ἐπὶ χθονὶ σῖτον ἔδοντεσ. ἀνδράσι δὲ προτέροισιν ἐριζέμεν οὐκ ἐθελήσω, οὔθ’ Ἡρακλῆι οὔτ’ Εὐρύτῳ Οιχαλιῆι, οἵ ῥα καὶ ἀθανάτοισιν ἐρίζεσκον περὶ τόξων. τῷ ῥα καὶ αἶψ’ ἔθανεν μέγασ Εὔρυτοσ, οὐδ’ ἐπὶ γῆρασ ἵκετ’ ἐνὶ μεγάροισι· χολωσάμενοσ γὰρ Ἀπόλλων ἔκτανεν, οὕνεκά μιν προκαλίζετο τοξάζεσθαι. δουρὶ δ’ ἀκοντίζω ὅσον οὐκ ἄλλοσ τισ ὀιστῷ. οἰοίσιν δείδοικα ποσὶν μή τίσ με παρέλθῃ Φαιήκων· λίην γὰρ ἀεικελίωσ ἐδαμάσθην κύμασιν ἐν πολλοῖσ, ἐπεὶ οὐ κομιδὴ κατὰ νῆα ἠε͂ν ἐπηετανόσ· τῷ μοι φίλα γυῖα λέλυνται. ὣσ ἔφαθ’, οἱ δ’ ἄρα πάντεσ ἀκὴν ἐγένοντο σιωπῇ.

Ἀλκίνοοσ δέ μιν οἰο͂σ ἀμειβόμενοσ προσέειπεν· "ξεῖν’, ἐπεὶ οὐκ ἀχάριστα μεθ’ ἡμῖν ταῦτ’ ἀγορεύεισ, ἀλλ’ ἐθέλεισ ἀρετὴν σὴν φαινέμεν, ἥ τοι ὀπηδεῖ, χωόμενοσ ὅτι σ’ οὗτοσ ἀνὴρ ἐν ἀγῶνι παραστὰσ νείκεσεν, ὡσ ἂν σὴν ἀρετὴν βροτὸσ οὔ τισ ὄνοιτο, ὅσ τισ ἐπίσταιτο ᾗσι φρεσὶν ἄρτια βάζειν·

ἀλλ’ ἄγε νῦν ἐμέθεν ξυνίει ἔποσ, ὄφρα καὶ ἄλλῳ εἴπῃσ ἡρώων, ὅτε κεν σοῖσ ἐν μεγάροισι δαινύῃ παρὰ σῇ τ’ ἀλόχῳ καὶ σοῖσι τέκεσσιν, ἡμετέρησ ἀρετῆσ μεμνημένοσ, οἱᾶ καὶ ἡμῖν Ζεὺσ ἐπὶ ἔργα τίθησι διαμπερὲσ ἐξ ἔτι πατρῶν. οὐ γὰρ πυγμάχοι εἰμὲν ἀμύμονεσ οὐδὲ παλαισταί, ἀλλὰ ποσὶ κραιπνῶσ θέομεν καὶ νηυσὶν ἄριστοι, αἰεὶ δ’ ἡμῖν δαίσ τε φίλη κίθαρισ τε χοροί τε εἵματά τ’ ἐξημοιβὰ λοετρά τε θερμὰ καὶ εὐναί. ἀλλ’ ἄγε, Φαιήκων βητάρμονεσ ὅσσοι ἄριστοι, παίσατε, ὥσ χ’ ὁ ξεῖνοσ ἐνίσπῃ οἷσι φίλοισιν οἴκαδε νοστήσασ, ὅσσον περιγιγνόμεθ’ ἄλλων ναυτιλίῃ καὶ ποσσὶ καὶ ὀρχηστυῖ καὶ ἀοιδῇ.

Δημοδόκῳ δέ τισ αἶψα κιὼν φόρμιγγα λίγειαν οἰσέτω, ἥ που κεῖται ἐν ἡμετέροισι δόμοισιν. ὣσ ἔφατ’ Ἀλκίνοοσ θεοείκελοσ, ὦρτο δὲ κῆρυξ οἴσων φόρμιγγα γλαφυρὴν δόμου ἐκ βασιλῆοσ.

αἰσυμνῆται δὲ κριτοὶ ἐννέα πάντεσ ἀνέσταν δήμιοι, οἳ κατ’ ἀγῶνασ ἐὺ πρήσσεσκον ἕκαστα, λείηναν δὲ χορόν, καλὸν δ’ εὔρυναν ἀγῶνα. κῆρυξ δ’ ἐγγύθεν ἦλθε φέρων φόρμιγγα λίγειαν Δημοδόκῳ· ὁ δ’ ἔπειτα κί’ ἐσ μέσον· ἀμφὶ δὲ κοῦροι πρωθῆβαι ἵσταντο, δαήμονεσ ὀρχηθμοῖο, πέπληγον δὲ χορὸν θεῖον ποσίν. αὐτὰρ Ὀδυσσεὺσ μαρμαρυγὰσ θηεῖτο ποδῶν, θαύμαζε δὲ θυμῷ. αὐτὰρ ὁ φορμίζων ἀνεβάλλετο καλὸν ἀείδειν ἀμφ’ Ἄρεοσ φιλότητοσ εὐστεφάνου τ’ Ἀφροδίτησ, ὡσ τὰ πρῶτα μίγησαν ἐν Ἡφαίστοιο δόμοισι λάθρῃ, πολλὰ δ’ ἔδωκε, λέχοσ δ’ ᾔσχυνε καὶ εὐνὴν Ἡφαίστοιο ἄνακτοσ.

ἄφαρ δέ οἱ ἄγγελοσ ἦλθεν Ἥλιοσ, ὅ σφ’ ἐνόησε μιγαζομένουσ φιλότητι. Ἥφαιστοσ δ’ ὡσ οὖν θυμαλγέα μῦθον ἄκουσε, βῆ ῥ’ ἴμεν ἐσ χαλκεῶνα κακὰ φρεσὶ βυσσοδομεύων, ἐν δ’ ἔθετ’ ἀκμοθέτῳ μέγαν ἄκμονα, κόπτε δὲ δεσμοὺσ ἀρρήκτουσ ἀλύτουσ, ὄφρ’ ἔμπεδον αὖθι μένοιεν. αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ τεῦξε δόλον κεχολωμένοσ Ἄρει, βῆ ῥ’ ἴμεν ἐσ θάλαμον, ὅθι οἱ φίλα δέμνι’ ἔκειτο, ἀμφὶ δ’ ἄρ’ ἑρμῖσιν χέε δέσματα κύκλῳ ἁπάντῃ· πολλὰ δὲ καὶ καθύπερθε μελαθρόφιν ἐξεκέχυντο, ἠύτ’ ἀράχνια λεπτά, τά γ’ οὔ κέ τισ οὐδὲ ἴδοιτο, οὐδὲ θεῶν μακάρων· πέρι γὰρ δολόεντα τέτυκτο. αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ πάντα δόλον περὶ δέμνια χεῦεν, εἴσατ’ ἴμεν ἐσ Λῆμνον, ἐυκτίμενον πτολίεθρον, ἥ οἱ γαιάων πολὺ φιλτάτη ἐστὶν ἁπασέων. οὐδ’ ἀλαοσκοπιὴν εἶχε χρυσήνιοσ Ἄρησ, ὡσ ἴδεν Ἥφαιστον κλυτοτέχνην νόσφι κιόντα· βῆ δ’ ἰέναι πρὸσ δῶμα περικλυτοῦ Ἡφαίστοιο ἰσχανόων φιλότητοσ ἐυστεφάνου Κυθερείησ. ἡ δὲ νέον παρὰ πατρὸσ ἐρισθενέοσ Κρονίωνοσ ἐρχομένη κατ’ ἄρ’ ἕζεθ’· ὁ δ’ εἴσω δώματοσ ᾔει, ἔν τ’ ἄρα οἱ φῦ χειρί, ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζε· "δεῦρο, φίλη, λέκτρονδε τραπείομεν εὐνηθέντεσ·

οὐ γὰρ ἔθ’ Ἥφαιστοσ μεταδήμιοσ, ἀλλά που ἤδη οἴχεται ἐσ Λῆμνον μετὰ Σίντιασ ἀγριοφώνουσ. ὣσ φάτο, τῇ δ’ ἀσπαστὸν ἐείσατο κοιμηθῆναι.

τὼ δ’ ἐσ δέμνια βάντε κατέδραθον· ἀμφὶ δὲ δεσμοὶ τεχνήεντεσ ἔχυντο πολύφρονοσ Ἡφαίστοιο, οὐδέ τι κινῆσαι μελέων ἦν οὐδ’ ἀναεῖραι. καὶ τότε δὴ γίγνωσκον, ὅ τ’ οὐκέτι φυκτὰ πέλοντο. ἀγχίμολον δέ σφ’ ἦλθε περικλυτὸσ ἀμφιγυήεισ, αὖτισ ὑποστρέψασ πρὶν Λήμνου γαῖαν ἱκέσθαι· Ηἔλιοσ γάρ οἱ σκοπιὴν ἔχεν εἶπέ τε μῦθον. βῆ δ’ ἴμεναι πρὸσ δῶμα φίλον τετιημένοσ ἦτορ· ἔστη δ’ ἐν προθύροισι, χόλοσ δέ μιν ἄγριοσ ᾕρει· σμερδαλέον δ’ ἐβόησε, γέγωνέ τε πᾶσι θεοῖσιν· "Ζεῦ πάτερ ἠδ’ ἄλλοι μάκαρεσ θεοὶ αἰὲν ἐόντεσ, δεῦθ’, ἵνα ἔργα γελαστὰ καὶ οὐκ ἐπιεικτὰ ἴδησθε, ὡσ ἐμὲ χωλὸν ἐόντα Διὸσ θυγάτηρ Ἀφροδίτη αἰὲν ἀτιμάζει, φιλέει δ’ ἀίδηλον Ἄρηα, οὕνεχ’ ὁ μὲν καλόσ τε καὶ ἀρτίποσ, αὐτὰρ ἐγώ γε ἠπεδανὸσ γενόμην.

ἀτὰρ οὔ τί μοι αἴτιοσ ἄλλοσ, ἀλλὰ τοκῆε δύω, τὼ μὴ γείνασθαι ὄφελλον. ἀλλ’ ὄψεσθ’, ἵνα τώ γε καθεύδετον ἐν φιλότητι εἰσ ἐμὰ δέμνια βάντεσ, ἐγὼ δ’ ὁρόων ἀκάχημαι. οὐ μέν σφεασ ἔτ’ ἐόλπα μίνυνθά γε κειέμεν οὕτωσ καὶ μάλα περ φιλέοντε· τάχ’ οὐκ ἐθελήσετον ἄμφω εὕδειν· ἀλλά σφωε δόλοσ καὶ δεσμὸσ ἐρύξει, εἰσ ὅ κέ μοι μάλα πάντα πατὴρ ἀποδῷσιν ἐέδνα, ὅσσα οἱ ἐγγυάλιξα κυνώπιδοσ εἵνεκα κούρησ, οὕνεκά οἱ καλὴ θυγάτηρ, ἀτὰρ οὐκ ἐχέθυμοσ. ὣσ ἔφαθ’, οἱ δ’ ἀγέροντο θεοὶ ποτὶ χαλκοβατὲσ δῶ·

ἦλθε Ποσειδάων γαιήοχοσ, ἦλθ’ ἐριούνησ Ἑρμείασ, ἦλθεν δὲ ἄναξ ἑκάεργοσ Ἀπόλλων. θηλύτεραι δὲ θεαὶ μένον αἰδοῖ οἴκοι ἑκάστη. ἔσταν δ’ ἐν προθύροισι θεοί, δωτῆρεσ ἑάων· ἄσβεστοσ δ’ ἄρ’ ἐνῶρτο γέλωσ μακάρεσσι θεοῖσι τέχνασ εἰσορόωσι πολύφρονοσ Ἡφαίστοιο. ὧδε δέ τισ εἴπεσκεν ἰδὼν ἐσ πλησίον ἄλλον· "οὐκ ἀρετᾷ κακὰ ἔργα·

κιχάνει τοι βραδὺσ ὠκύν, ὡσ καὶ νῦν Ἥφαιστοσ ἐὼν βραδὺσ εἷλεν Ἄρηα ὠκύτατόν περ ἐόντα θεῶν οἳ Ὄλυμπον ἔχουσιν, χωλὸσ ἐὼν τέχνῃσι· τὸ καὶ μοιχάγρι’ ὀφέλλει. ὣσ οἱ μὲν τοιαῦτα πρὸσ ἀλλήλουσ ἀγόρευον·

Ἑρμῆν δὲ προσέειπεν ἄναξ Διὸσ υἱὸσ Ἀπόλλων· "Ἑρμεία, Διὸσ υἱέ, διάκτορε, δῶτορ ἑάων, ἦ ῥά κεν ἐν δεσμοῖσ ἐθέλοισ κρατεροῖσι πιεσθεὶσ εὕδειν ἐν λέκτροισι παρὰ χρυσέῃ Ἀφροδίτῃ;

τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα διάκτοροσ ἀργεϊφόντησ·

"αἲ γὰρ τοῦτο γένοιτο, ἄναξ ἑκατηβόλ’ Ἄπολλον· δεσμοὶ μὲν τρὶσ τόσσοι ἀπείρονεσ ἀμφὶσ ἔχοιεν, ὑμεῖσ δ’ εἰσορόῳτε θεοὶ πᾶσαί τε θέαιναι, αὐτὰρ ἐγὼν εὕδοιμι παρὰ χρυσέῃ Ἀφροδίτῃ. ὣσ ἔφατ’, ἐν δὲ γέλωσ ὦρτ’ ἀθανάτοισι θεοῖσιν.

οὐδὲ Ποσειδάωνα γέλωσ ἔχε, λίσσετο δ’ αἰεὶ Ἥφαιστον κλυτοεργὸν ὅπωσ λύσειεν Ἄρηα. καί μιν φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· "λῦσον·

ἐγὼ δέ τοι αὐτὸν ὑπίσχομαι, ὡσ σὺ κελεύεισ, τίσειν αἴσιμα πάντα μετ’ ἀθανάτοισι θεοῖσιν. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε περικλυτὸσ ἀμφιγυήεισ·

"μή με, Ποσείδαον γαιήοχε, ταῦτα κέλευε· δειλαί τοι δειλῶν γε καὶ ἐγγύαι ἐγγυάασθαι. πῶσ ἂν ἐγώ σε δέοιμι μετ’ ἀθανάτοισι θεοῖσιν, εἴ κεν Ἄρησ οἴχοιτο χρέοσ καὶ δεσμὸν ἀλύξασ; τὸν δ’ αὖτε προσέειπε Ποσειδάων ἐνοσίχθων·

"Ἥφαιστ’, εἴ περ γάρ κεν Ἄρησ χρεῖοσ ὑπαλύξασ οἴχηται φεύγων, αὐτόσ τοι ἐγὼ τάδε τίσω. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα περικλυτὸσ ἀμφιγυήεισ·

"οὐκ ἔστ’ οὐδὲ ἐοίκε τεὸν ἔποσ ἀρνήσασθαι. ὣσ εἰπὼν δεσμὸν ἀνίει μένοσ Ἡφαίστοιο.

τὼ δ’ ἐπεὶ ἐκ δεσμοῖο λύθεν, κρατεροῦ περ ἐόντοσ, αὐτίκ’ ἀναί̈ξαντε ὁ μὲν Θρῄκηνδε βεβήκει, ἡ δ’ ἄρα Κύπρον ἵκανε φιλομμειδὴσ Ἀφροδίτη, ἐσ Πάφον· ἔνθα δέ οἱ τέμενοσ βωμόσ τε θυήεισ. ἔνθα δέ μιν Χάριτεσ λοῦσαν καὶ χρῖσαν ἐλαίῳ ἀμβρότῳ, οἱᾶ θεοὺσ ἐπενήνοθεν αἰὲν ἐόντασ, ἀμφὶ δὲ εἵματα ἕσσαν ἐπήρατα, θαῦμα ἰδέσθαι. ταῦτ’ ἄρ’ ἀοιδὸσ ἀείδε περικλυτόσ·

αὐτὰρ Ὀδυσσεὺσ τέρπετ’ ἐνὶ φρεσὶν ᾗσιν ἀκούων ἠδὲ καὶ ἄλλοι Φαίηκεσ δολιχήρετμοι, ναυσίκλυτοι ἄνδρεσ. Ἀλκίνοοσ δ’ Ἅλιον καὶ Λαοδάμαντα κέλευσεν μουνὰξ ὀρχήσασθαι, ἐπεί σφισιν οὔ τισ ἔριζεν.

οἱ δ’ ἐπεὶ οὖν σφαῖραν καλὴν μετὰ χερσὶν ἕλοντο, πορφυρέην, τήν σφιν Πόλυβοσ ποίησε δαί̈φρων, τὴν ἕτεροσ ῥίπτασκε ποτὶ νέφεα σκιόεντα ἰδνωθεὶσ ὀπίσω, ὁ δ’ ἀπὸ χθονὸσ ὑψόσ’ ἀερθεὶσ ῥηιδίωσ μεθέλεσκε, πάροσ ποσὶν οὖδασ ἱκέσθαι. αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ σφαίρῃ ἀν’ ἰθὺν πειρήσαντο, ὠρχείσθην δὴ ἔπειτα ποτὶ χθονὶ πουλυβοτείρῃ ταρφέ’ ἀμειβομένω· κοῦροι δ’ ἐπελήκεον ἄλλοι ἑστεῶτεσ κατ’ ἀγῶνα, πολὺσ δ’ ὑπὸ κόμποσ ὀρώρει. δὴ τότ’ ἄρ’ Ἀλκίνοον προσεφώνεε δῖοσ Ὀδυσσεύσ·

"Ἀλκίνοε κρεῖον, πάντων ἀριδείκετε λαῶν, ἠμὲν ἀπείλησασ βητάρμονασ εἶναι ἀρίστουσ, ἠδ’ ἄρ’ ἑτοῖμα τέτυκτο· σέβασ μ’ ἔχει εἰσορόωντα. ὣσ φάτο, γήθησεν δ’ ἱερὸν μένοσ Ἀλκινόοιο, αἶψα δὲ Φαιήκεσσι φιληρέτμοισι μετηύδα·

"κέκλυτε, Φαιήκων ἡγήτορεσ ἠδὲ μέδοντεσ.

ὁ ξεῖνοσ μάλα μοι δοκέει πεπνυμένοσ εἶναι. ἀλλ’ ἄγε οἱ δῶμεν ξεινήιον, ὡσ ἐπιεικέσ. δώδεκα γὰρ κατὰ δῆμον ἀριπρεπέεσ βασιλῆεσ ἀρχοὶ κραίνουσι, τρισκαιδέκατοσ δ’ ἐγὼ αὐτόσ· τῶν οἱ ἕκαστοσ φᾶροσ ἐυπλυνὲσ ἠδὲ χιτῶνα καὶ χρυσοῖο τάλαντον ἐνείκατε τιμήεντοσ. αἶψα δὲ πάντα φέρωμεν ἀολλέα, ὄφρ’ ἐνὶ χερσὶν ξεῖνοσ ἔχων ἐπὶ δόρπον ἰῄ χαίρων ἐνὶ θυμῷ. Εὐρύαλοσ δέ ἑ αὐτὸν ἀρεσσάσθω ἐπέεσσι καὶ δώρῳ, ἐπεὶ οὔ τι ἔποσ κατὰ μοῖραν ἐείπεν. ὣσ ἔφαθ’, οἱ δ’ ἄρα πάντεσ ἐπῄνεον ἠδ’ ἐκέλευον, δῶρα δ’ ἄρ’ οἰσέμεναι πρόεσαν κήρυκα ἕκαστοσ.

τὸν δ’ αὖτ’ Εὐρύαλοσ ἀπαμείβετο φώνησέν τε· "Ἀλκίνοε κρεῖον, πάντων ἀριδείκετε λαῶν, τοιγὰρ ἐγὼ τὸν ξεῖνον ἀρέσσομαι, ὡσ σὺ κελεύεισ. δώσω οἱ τόδ’ ἀόρ παγχάλκεον, ᾧ ἔπι κώπη ἀργυρέη, κολεὸν δὲ νεοπρίστου ἐλέφαντοσ ἀμφιδεδίνηται· πολέοσ δέ οἱ ἄξιον ἔσται. ὣσ εἰπὼν ἐν χερσὶ τίθει ξίφοσ ἀργυρόηλον καί μιν φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα·

"χαῖρε, πάτερ ὦ ξεῖνε· ἔποσ δ’ εἴ πέρ τι βέβακται δεινόν, ἄφαρ τὸ φέροιεν ἀναρπάξασαι ἀέλλαι. σοὶ δὲ θεοὶ ἄλοχόν τ’ ἰδέειν καὶ πατρίδ’ ἱκέσθαι δοῖεν, ἐπεὶ δὴ δηθὰ φίλων ἄπο πήματα πάσχεισ. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

"καὶ σὺ φίλοσ μάλα χαῖρε, θεοὶ δέ τοι ὄλβια δοῖεν. μηδέ τι τοι ξίφεόσ γε ποθὴ μετόπισθε γένοιτο τούτου, ὃ δή μοι δῶκασ ἀρεσσάμενοσ ἐπέεσσιν. ἦ ῥα καὶ ἀμφ’ ὤμοισι θέτο ξίφοσ ἀργυρόηλον.

δύσετό τ’ ἠέλιοσ, καὶ τῷ κλυτὰ δῶρα παρῆεν. καὶ τά γ’ ἐσ Ἀλκινόοιο φέρον κήρυκεσ ἀγαυοί· δεξάμενοι δ’ ἄρα παῖδεσ ἀμύμονοσ Ἀλκινόοιο μητρὶ παρ’ αἰδοίῃ ἔθεσαν περικαλλέα δῶρα. τοῖσιν δ’ ἡγεμόνευ’ ἱερὸν μένοσ Ἀλκινόοιο, ἐλθόντεσ δὲ καθῖζον ἐν ὑψηλοῖσι θρόνοισι. δή ῥα τότ’ Ἀρήτην προσέφη μένοσ Ἀλκινόοιο· "δεῦρο, γύναι, φέρε χηλὸν ἀριπρεπέ’, ἥ τισ ἀρίστη·

ἐν δ’ αὐτὴ θὲσ φᾶροσ ἐυπλυνὲσ ἠδὲ χιτῶνα. ἀμφὶ δέ οἱ πυρὶ χαλκὸν ἰήνατε, θέρμετε δ’ ὕδωρ, ὄφρα λοεσσάμενόσ τε ἰδών τ’ ἐὺ κείμενα πάντα δῶρα, τά οἱ Φαίηκεσ ἀμύμονεσ ἐνθάδ’ ἔνεικαν, δαιτί τε τέρπηται καὶ ἀοιδῆσ ὕμνον ἀκούων. καί οἱ ἐγὼ τόδ’ ἄλεισον ἐμὸν περικαλλὲσ ὀπάσσω, χρύσεον, ὄφρ’ ἐμέθεν μεμνημένοσ ἤματα πάντα σπένδῃ ἐνὶ μεγάρῳ Διί τ’ ἄλλοισίν τε θεοῖσιν. ὣσ ἔφατ’, Ἀρήτη δὲ μετὰ δμῳῇσιν ἐείπεν ἀμφὶ πυρὶ στῆσαι τρίποδα μέγαν ὅττι τάχιστα.

αἱ δὲ λοετροχόον τρίποδ’ ἵστασαν ἐν πυρὶ κηλέῳ, ἔν δ’ ἄρ’ ὕδωρ ἔχεαν, ὑπὸ δὲ ξύλα δαῖον ἑλοῦσαι. γάστρην μὲν τρίποδοσ πῦρ ἄμφεπε, θέρμετο δ’ ὕδωρ· τόφρα δ’ ἄρ’ Ἀρήτη ξείνῳ περικαλλέα χηλὸν ἐξέφερεν θαλάμοιο, τίθει δ’ ἐνὶ κάλλιμα δῶρα, ἐσθῆτα χρυσόν τε, τά οἱ Φαίηκεσ ἔδωκαν· ἐν δ’ αὐτὴ φᾶροσ θῆκεν καλόν τε χιτῶνα, καί μιν φωνήσασ’ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· "αὐτὸσ νῦν ἴδε πῶμα, θοῶσ δ’ ἐπὶ δεσμὸν ἰήλον, μή τίσ τοι καθ’ ὁδὸν δηλήσεται, ὁππότ’ ἂν αὖτε εὕδῃσθα γλυκὺν ὕπνον ἰὼν ἐν νηὶ μελαίνῃ.

αὐτὰρ ἐπεὶ τό γ’ ἄκουσε πολύτλασ δῖοσ Ὀδυσσεύσ, αὐτίκ’ ἐπήρτυε πῶμα, θοῶσ δ’ ἐπὶ δεσμὸν ἰήλεν ποικίλον, ὅν ποτέ μιν δέδαε φρεσὶ πότνια Κίρκη·

αὐτόδιον δ’ ἄρα μιν ταμίη λούσασθαι ἀνώγει ἔσ ῥ’ ἀσάμινθον βάνθ’· ὁ δ’ ἄρ ἀσπασίωσ ἴδε θυμῷ θερμὰ λοέτρ’, ἐπεὶ οὔ τι κομιζόμενόσ γε θάμιζεν, ἐπεὶ δὴ λίπε δῶμα Καλυψοῦσ ἠυκόμοιο. τόφρα δέ οἱ κομιδή γε θεῷ ὣσ ἔμπεδοσ ἠε͂ν. τὸν δ’ ἐπεὶ οὖν δμῳαὶ λοῦσαν καὶ χρῖσαν ἐλαίῳ, ἀμφὶ δέ μιν χλαῖναν καλὴν βάλον ἠδὲ χιτῶνα, ἔκ ῥ’ ἀσαμίνθου βὰσ ἄνδρασ μέτα οἰνοποτῆρασ ἠιέ·

Ναυσικάα δὲ θεῶν ἄπο κάλλοσ ἔχουσα στῆ ῥα παρὰ σταθμὸν τέγεοσ πύκα ποιητοῖο, θαύμαζεν δ’ Ὀδυσῆα ἐν ὀφθαλμοῖσιν ὁρῶσα, καί μιν φωνήσασ’ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· "χαῖρε, ξεῖν’, ἵνα καί ποτ’ ἐὼν ἐν πατρίδι γαίῃ μνήσῃ ἐμεῦ, ὅτι μοι πρώτῃ ζωάγρι’ ὀφέλλεισ.

τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ.

"Ναυσικάα θύγατερ μεγαλήτοροσ Ἀλκινόοιο, οὕτω νῦν Ζεὺσ θείη, ἐρίγδουποσ πόσισ Ἥρησ, οἴκαδέ τ’ ἐλθέμεναι καὶ νόστιμον ἦμαρ ἰδέσθαι· τῷ κέν τοι καὶ κεῖθι θεῷ ὣσ εὐχετοῴμην αἰεὶ ἤματα πάντα· σὺ γάρ μ’ ἐβιώσαο, κούρη. ἦ ῥα καὶ ἐσ θρόνον ἷζε παρ’ Ἀλκίνοον βασιλῆα·

οἱ δ’ ἤδη μοίρασ τ’ ἔνεμον κερόωντό τε οἶνον. κῆρυξ δ’ ἐγγύθεν ἦλθεν ἄγων ἐρίηρον ἀοιδόν, Δημόδοκον λαοῖσι τετιμένον· εἷσε δ’ ἄρ’ αὐτὸν μέσσῳ δαιτυμόνων, πρὸσ κίονα μακρὸν ἐρείσασ. δὴ τότε κήρυκα προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ, νώτου ἀποπροταμών, ἐπὶ δὲ πλεῖον ἐλέλειπτο, ἀργιόδοντοσ ὑόσ, θαλερὴ δ’ ἦν ἀμφὶσ ἀλοιφή· "κῆρυξ, τῆ δή, τοῦτο πόρε κρέασ, ὄφρα φάγῃσιν, Δημοδόκῳ·

καί μιν προσπτύξομαι ἀχνύμενόσ περ· πᾶσι γὰρ ἀνθρώποισιν ἐπιχθονίοισιν ἀοιδοὶ τιμῆσ ἔμμοροί εἰσι καὶ αἰδοῦσ, οὕνεκ’ ἄρα σφέασ οἴμασ μοῦσ’ ἐδίδαξε, φίλησε δὲ φῦλον ἀοιδῶν. ὣσ ἄρ’ ἔφη, κῆρυξ δὲ φέρων ἐν χερσὶν ἔθηκεν ἡρ́ῳ Δημοδόκῳ·

ὁ δ’ ἐδέξατο, χαῖρε δὲ θυμῷ. οἱ δ’ ἐπ’ ὀνείαθ’ ἑτοῖμα προκείμενα χεῖρασ ἰάλλον. αὐτὰρ ἐπεὶ πόσιοσ καὶ ἐδητύοσ ἐξ ἔρον ἕντο, δὴ τότε Δημόδοκον προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ· "Δημόδοκ’, ἔξοχα δή σε βροτῶν αἰνίζομ’ ἁπάντων.

ἢ σέ γε μοῦσ’ ἐδίδαξε, Διὸσ πάϊσ, ἢ σέ γ’ Ἀπόλλων· λίην γὰρ κατὰ κόσμον Ἀχαιῶν οἶτον ἀείδεισ, ὅσσ’ ἔρξαν τ’ ἔπαθόν τε καὶ ὅσσ’ ἐμόγησαν Ἀχαιοί, ὥσ τέ που ἢ αὐτὸσ παρεὼν ἢ ἄλλου ἀκούσασ. ἀλλ’ ἄγε δὴ μετάβηθι καὶ ἵππου κόσμον ἀείσον δουρατέου, τὸν Ἐπειὸσ ἐποίησεν σὺν Ἀθήνῃ, ὅν ποτ’ ἐσ ἀκρόπολιν δόλον ἤγαγε δῖοσ Ὀδυσσεὺσ ἀνδρῶν ἐμπλήσασ οἵ ῥ’ Ἴλιον ἐξαλάπαξαν. αἴ κεν δή μοι ταῦτα κατὰ μοῖραν καταλέξῃσ, αὐτίκ’ ἐγὼ πᾶσιν μυθήσομαι ἀνθρώποισιν, ὡσ ἄρα τοι πρόφρων θεὸσ ὤπασε θέσπιν ἀοιδήν. ὣσ φάθ’, ὁ δ’ ὁρμηθεὶσ θεοῦ ἤρχετο, φαῖνε δ’ ἀοιδήν, ἔνθεν ἑλὼν ὡσ οἱ μὲν ἐυσσέλμων ἐπὶ νηῶν βάντεσ ἀπέπλειον, πῦρ ἐν κλισίῃσι βαλόντεσ, Ἀργεῖοι, τοὶ δ’ ἤδη ἀγακλυτὸν ἀμφ’ Ὀδυσῆα ἡάτ’ ἐνὶ Τρώων ἀγορῇ κεκαλυμμένοι ἵππῳ·

αὐτοὶ γάρ μιν Τρῶεσ ἐσ ἀκρόπολιν ἐρύσαντο. ὣσ ὁ μὲν ἑστήκει, τοὶ δ’ ἄκριτα πόλλ’ ἀγόρευον ἥμενοι ἀμφ’ αὐτόν· τρίχα δέ σφισιν ἥνδανε βουλή, ἠὲ διαπλῆξαι κοῖλον δόρυ νηλέι χαλκῷ, ἢ κατὰ πετράων βαλέειν ἐρύσαντασ ἐπ’ ἄκρησ, ἢ ἐάαν μέγ’ ἄγαλμα θεῶν θελκτήριον εἶναι, τῇ περ δὴ καὶ ἔπειτα τελευτήσεσθαι ἔμελλεν· αἶσα γὰρ ἦν ἀπολέσθαι, ἐπὴν πόλισ ἀμφικαλύψῃ δουράτεον μέγαν ἵππον, ὅθ’ ἡάτο πάντεσ ἄριστοι Ἀργείων Τρώεσσι φόνον καὶ κῆρα φέροντεσ. ἠείδεν δ’ ὡσ ἄστυ διέπραθον υἱε͂σ Ἀχαιῶν ἱππόθεν ἐκχύμενοι, κοῖλον λόχον ἐκπρολιπόντεσ. ἄλλον δ’ ἄλλῃ ἀείδε πόλιν κεραϊζέμεν αἰπήν, αὐτὰρ Ὀδυσσῆα προτὶ δώματα Δηιφόβοιο βήμεναι, ἠύτ’ Ἄρηα σὺν ἀντιθέῳ Μενελάῳ. κεῖθι δὴ αἰνότατον πόλεμον φάτο τολμήσαντα νικῆσαι καὶ ἔπειτα διὰ μεγάθυμον Ἀθήνην. ταῦτ’ ἄρ’ ἀοιδὸσ ἀείδε περικλυτόσ·

αὐτὰρ Ὀδυσσεὺσ τήκετο, δάκρυ δ’ ἔδευεν ὑπὸ βλεφάροισι παρειάσ. ὡσ δὲ γυνὴ κλαίῃσι φίλον πόσιν ἀμφιπεσοῦσα, ὅσ τε ἑῆσ πρόσθεν πόλιοσ λαῶν τε πέσῃσιν, ἄστεϊ καὶ τεκέεσσιν ἀμύνων νηλεὲσ ἦμαρ· ἡ μὲν τὸν θνήσκοντα καὶ ἀσπαίροντα ἰδοῦσα ἀμφ’ αὐτῷ χυμένη λίγα κωκύει· οἱ δέ τ’ ὄπισθε κόπτοντεσ δούρεσσι μετάφρενον ἠδὲ καὶ ὤμουσ εἴρερον εἰσανάγουσι, πόνον τ’ ἐχέμεν καὶ ὀιζύν· τῆσ δ’ ἐλεεινοτάτῳ ἄχεϊ φθινύθουσι παρειαί· ὣσ Ὀδυσεὺσ ἐλεεινὸν ὑπ’ ὀφρύσι δάκρυον εἶβεν. ἔνθ’ ἄλλουσ μὲν πάντασ ἐλάνθανε δάκρυα λείβων, Ἀλκίνοοσ δέ μιν οἰο͂σ ἐπεφράσατ’ ἠδ’ ἐνόησεν, ἥμενοσ ἄγχ’ αὐτοῦ, βαρὺ δὲ στενάχοντοσ ἄκουσεν. αἶψα δὲ Φαιήκεσσι φιληρέτμοισι μετηύδα· "κέκλυτε, Φαιήκων ἡγήτορεσ ἠδὲ μέδοντεσ, Δημόδοκοσ δ’ ἤδη σχεθέτω φόρμιγγα λίγειαν·

οὐ γάρ πωσ πάντεσσι χαριζόμενοσ τάδ’ ἀείδει. ἐξ οὗ δορπέομέν τε καὶ ὤρορε θεῖοσ ἀοιδόσ, ἐκ τοῦ δ’ οὔ πω παύσατ’ ὀιζυροῖο γόοιο ὁ ξεῖνοσ· μάλα πού μιν ἄχοσ φρένασ ἀμφιβέβηκεν. ἀλλ’ ἄγ’ ὁ μὲν σχεθέτω, ἵν’ ὁμῶσ τερπώμεθα πάντεσ, ξεινοδόκοι καὶ ξεῖνοσ, ἐπεὶ πολὺ κάλλιον οὕτωσ· εἵνεκα γὰρ ξείνοιο τάδ’ αἰδοίοιο τέτυκται, πομπὴ καὶ φίλα δῶρα, τά οἱ δίδομεν φιλέοντεσ. ἀντὶ κασιγνήτου ξεῖνόσ θ’ ἱκέτησ τε τέτυκται ἀνέρι, ὅσ τ’ ὀλίγον περ ἐπιψαύῃ πραπίδεσσι. τῷ νῦν μηδὲ σὺ κεῦθε νοήμασι κερδαλέοισιν ὅττι κέ σ’ εἴρωμαι· φάσθαι δέ σε κάλλιόν ἐστιν. εἴπ’ ὄνομ’ ὅττι σε κεῖθι κάλεον μήτηρ τε πατήρ τε ἄλλοι θ’ οἳ κατὰ ἄστυ καὶ οἳ περιναιετάουσιν.

οὐ μὲν γάρ τισ πάμπαν ἀνώνυμόσ ἐστ’ ἀνθρώπων, οὐ κακὸσ οὐδὲ μὲν ἐσθλόσ, ἐπὴν τὰ πρῶτα γένηται, ἀλλ’ ἐπὶ πᾶσι τίθενται, ἐπεί κε τέκωσι, τοκῆεσ. εἰπὲ δέ μοι γαῖάν τε· τεὴν δῆμόν τε πόλιν τε, ὄφρα σε τῇ πέμπωσι τιτυσκόμεναι φρεσὶ νῆεσ· οὐ γὰρ Φαιήκεσσι κυβερνητῆρεσ ἐάσιν, οὐδέ τι πηδάλι’ ἔστι, τά τ’ ἄλλαι νῆεσ ἔχουσιν· ἀλλ’ αὐταὶ ἴσασι νοήματα καὶ φρένασ ἀνδρῶν, καὶ πάντων ἴσασι πόλιασ καὶ πίονασ ἀγροὺσ ἀνθρώπων, καὶ λαῖτμα τάχισθ’ ἁλὸσ ἐκπερόωσιν ἠέρι καὶ νεφέλῃ κεκαλυμμέναι· οὐδέ ποτέ σφιν οὔτε τι πημανθῆναι ἔπι δέοσ οὔτ’ ἀπολέσθαι. ἀλλὰ τόδ’ ὥσ ποτε πατρὸσ ἐγὼν εἰπόντοσ ἄκουσα Ναυσιθόου, ὃσ ἔφασκε Ποσειδάων’ ἀγάσασθαι ἡμῖν, οὕνεκα πομποὶ ἀπήμονέσ εἰμεν ἁπάντων. φῆ ποτὲ Φαιήκων ἀνδρῶν ἐυεργέα νῆα ἐκ πομπῆσ ἀνιοῦσαν ἐν ἠεροειδέι πόντῳ ῥαισέμεναι, μέγα δ’ ἧμιν ὄροσ πόλει ἀμφικαλύψειν. ὣσ ἀγόρευ’ ὁ γέρων· τὰ δέ κεν θεὸσ ἢ τελέσειεν ἤ κ’ ἀτέλεστ’ εἰή, ὥσ οἱ φίλον ἔπλετο θυμῷ· ἀλλ’ ἄγε μοι τόδε εἰπὲ καὶ ἀτρεκέωσ κατάλεξον, ὅππῃ ἀπεπλάγχθησ τε καὶ ἅσ τινασ ἵκεο χώρασ ἀνθρώπων, αὐτούσ τε πόλιάσ τ’ ἐὺ ναιετοώσασ, ἠμὲν ὅσοι χαλεποί τε καὶ ἄγριοι οὐδὲ δίκαιοι, οἵ τε φιλόξεινοι, καί σφιν νόοσ ἐστὶ θεουδήσ. εἰπὲ δ’ ὅ τι κλαίεισ καὶ ὀδύρεαι ἔνδοθι θυμῷ Ἀργείων Δαναῶν ἠδ’ Ἰλίου οἶτον ἀκούων. τὸν δὲ θεοὶ μὲν τεῦξαν, ἐπεκλώσαντο δ’ ὄλεθρον ἀνθρώποισ, ἵνα ᾖσι καὶ ἐσσομένοισιν ἀοιδή. ἦ τίσ τοι καὶ πηὸσ ἀπέφθιτο Ἰλιόθι πρὸ ἐσθλὸσ ἐών, γαμβρὸσ ἢ πενθερόσ, οἵ τε μάλιστα κήδιστοι τελέθουσι μεθ’ αἷμά τε καὶ γένοσ αὐτῶν; ἦ τίσ που καὶ ἑταῖροσ ἀνὴρ κεχαρισμένα εἰδώσ, ἐσθλόσ; ἐπεὶ οὐ μέν τι κασιγνήτοιο χερείων γίγνεται, ὅσ κεν ἑταῖροσ ἐὼν πεπνυμένα εἰδῇ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Homer, Odyssey, Book 8

(호메로스, 오디세이아, Book 8)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION