Homer, Odyssey, Book 7 18:

"κέκλυτε, Φαιήκων ἡγήτορεσ ἠδὲ μέδοντεσ ὄφρ’ εἴπω τά με θυμὸσ ἐνὶ στήθεσσι κελεύει. νῦν μὲν δαισάμενοι κατακείετε οἴκαδ’ ἰόντεσ· ἠῶθεν δὲ γέροντασ ἐπὶ πλέονασ καλέσαντεσ ξεῖνον ἐνὶ μεγάροισ ξεινίσσομεν ἠδὲ θεοῖσιν ῥέξομεν ἱερὰ καλά, ἔπειτα δὲ καὶ περὶ πομπῆσ μνησόμεθ’, ὥσ χ’ ὁ ξεῖνοσ ἄνευθε πόνου καὶ ἀνίησ πομπῇ ὑφ’ ἡμετέρῃ ἣν πατρίδα γαῖαν ἵκηται χαίρων καρπαλίμωσ, εἰ καὶ μάλα τηλόθεν ἐστί, μηδέ τι μεσσηγύσ γε κακὸν καὶ πῆμα πάθῃσι, πρίν γε τὸν ἧσ γαίησ ἐπιβήμεναι· ἔνθα δ’ ἔπειτα πείσεται, ἅσσα οἱ αἶσα κατὰ κλῶθέσ τε βαρεῖαι γιγνομένῳ νήσαντο λίνῳ, ὅτε μιν τέκε μήτηρ.